Ben jij bang voor het 'dood gaan'? (dus niet dood zijn)

[Snowwie]

Ik werk nu iets langer dan een half jaar op de taxi. Tijdens mijn werk ben ik veel in contact met oudere mensen die al een hoop ellende hebben meegemaakt. In de meeste gevallen is hun partner overleden en de hele mikmak aan lichamelijke ongemakken, ziekten en lijdenswegen passeren de revue.

Ik hoor het aan en voor 99% neem ik het niet mee naar huis. Dat is maar goed ook want anders zou je geen leven meer hebben. Als ik denk aan mensen die in de zorg werken en nog veel ergere dingen, maar dan ook echt directer, meemaken dan heb ik nog niets te klagen.

Toch is het dieptriest te zien hoe een gedeelte van deze groep mensen eigenlijk al met één been in het graf staat.

Als je al die verhalen zo hoort dan maakt dat mezelf ook wel huiverig voor het dood gaan. Niet zo zeer het dood zijn, maar het dood gaan. Hoe ga ik zelf uiteindelijk dood? Wordt het een lijdensweg? Of wordt het snel en pijnloos? Eén ding is zeker: dood ga je. Iedereen gaat een keer dood. Het gekke is alleen als ik er wat dieper over na ga denken is het onmogelijk te bevatten. Elke keer vraag ik me dan af; "Waar ga ik heen?" en "Is mijn persoon echt helemaal weg?" of "Is dit leven één van de vele levens en heb ik dit onderwerp al oneindig aantal keren naar voren gebracht?". Als ik zwaar over deze vragen nadenk zie ik soms geknetter (migraine-achtig) op m'n netvlies. Alsof het beeld vertroebeld omdat de materie onbegrijpbaar blijft.

Waarom is het in Nederland toch zo krom geregeld met euthanasie? Als iemand een einde aan z'n leven wil maken, simpelweg omdat de situatie hopeloos is, of het leven geen zin meer heeft, dan moet dat toch kunnen? Waarom laten wij eigenlijk toe dat mensen verschrompelen achter hun geraniums of rolstoelen of wegkankeren in hun eigen lichaam? Heeft een persoon niet het recht z'n leven eervol te beëindigen als hij/zij dat zelf wil?

Ik ben nu 34, maar steeds vaker kijk ik met enige afgunst naar jonge lui van een jaar op 18 a 19 die alweer vele andere dingen in hun leven doen dan ik. En dan bedoel ik niet werk of school, maar persoonlijke dingen. Ik merk bv. dat er ineens zoveel dingen zijn die ik vroeger wel deed maar nu eigenlijk nooit meer. Het leven is rustiger geworden. En ik ben bang dat naarmate je ouder wordt het steeds rustiger wordt.

Over het dood gaan zelf, er zijn wel methoden om 100% pijnloos dood te gaan. Het nadeel daarvan is weer dat je er zelf helemaal van op de hoogte bent en het daadwerkelijk moment kan je wel eens doen afschrikken.

Maar dat moment,
dat je ergens in een bed ligt,
je laatste zeug adem haalt,
en de wereld op zwart gaat.

Dat lijkt me een be-angstaanjagend moment.

[Anoniem: 63813]

Het lijkt nogal als of je hun problemen aan je eigen oordeel voorlegt, vervolgens beslist dat jij - vanuit het perspectief van een 34 jarige - dan liever dood zou zijn en vervolgens de conclusie trekt dat dat al die oudjes dus ook maar dood willen, maar dat niet mogen en dat dus euthanasie maar krom geregeld is. Waarom denk je dat al die mensen in jouw taxi 1) euthanasie willen plegen en 2) dit niet toegelaten zou worden?

[ Voor 32% gewijzigd door Anoniem: 63813 op 13-09-2010 04:46 ]

[Anoniem: 58485]

Snowwie schreef op maandag 13 september 2010 @ 03:40:
Toch is het dieptriest te zien hoe een gedeelte van deze groep mensen eigenlijk al met één been in het graf staat.

Helaas is het zo.

Maar dat moment,
dat je ergens in een bed ligt,
je laatste zeug adem haalt,
en de wereld op zwart gaat.

Dat lijkt me een be-angstaanjagend moment.

Just in case je dit ooit mocht gebeuren, sluit je ogen en ga mee. Er is niets dat je nog even snel kunt doen om een prettige dood te ervaren ipv met jezelf in onrust dood te gaan. Dood gaan we allemaal op een dag. Er is een vrouw die ik ken in mijn directe omgeving waar kanker is bij geconstateerd. Het is absoluut niet leuk voor haar om te weten dat de doctoren haar nog minder als 3 maanden hadden gegeven, 2.5 maand geleden Het is ook triest omdat ze al zo leven wat de kankercellen kan doen verminderen, noten eten, niet veel stress, alles om zeg maar zo lang mogelijk nog in leven te blijven. En vaak hebben ze (stel) ruzie omdat het niet meer gaat. En haar man kan ook niet meer doen dan eigenlijk uitkijken naar haar dood zodat hij weer verder gaat. Eigenlijk gek als ik daar zo over nadenk. Haar lichaam brokkelt in feite langzaam bij beetje af, haar ziel en geest komt in een steeds zwakkere positie en de dag dat het gebeuren zou komt ook dichterbij.

Mijn ex vriendin werkte als verzorgster in een verzorg tehuis. Ze had 1x een dood ervaring van een patient meegemaakt die op haar ziel gegrift stond. De man lag namelijk al op een sterfbed en deed niet anders dan de hele tijd vragen naar een verzorgster waar hij blijkbaar close mee was. Het had een paar dagen geduurd maar uiteindelijk was ze er, hield zijn hand vast, en hij was 'gegaan'. Spiritueel wou hij ook niet dood totdat er een bepaald iemand was, waarbij hij zich veilig voelde.

Ik zou het (niet cruw bedoeld) ook eens willen meemaken hoe het is de hand van iemand vast te houden die op sterven ligt. Ik heb altijd al een 6de zintuig gehad voor dat soort dingen. Ik kan de pijn van een ander ook letterlijk aanvoelen. Mischien moet ik me ook eens verdiepen in tantra en andere maffe shit. Ik heb er aanleg voor, dat wel.

En wat betreft de wens van iemand om zelf te bepalen of hij of zij nog verder wilt leven, ik zou het prima vinden als iemand gegrond kan aangeven waarom hij of zij een einde aan zijn of haar leven wilt maken. Zo kan je je er ook als familielid, vriend, kennis, naaste, ook een beetje op voorbereiden. Zelfmoord brengt helaas andere ook trauma's en dergelijk toe.

[Little Bear]

Het is maar hoe je in het leven staat wat bepaald of je vrede mee kan nemen op het moment dat het tijd is om te gaan.

Als iemand heel zijn leven een nummertje heeft gespeeld, geen van zijn doelstellingen heeft waargemaakt, en geen van zijn dromen heeft laten uitkomen, dan zal die persoon er ook geen vrede mee nemen om te sterven. Steen en been klagen hoe slecht hij het toch heeft gehad. Ruzie op het einde en vooral veel spijt.

Ikzelf zou er denk ik (want zeker weten doet niemand het) vrede kunnen nemen dat het tijd is om te gaan. Zelfs mocht dat binnen enkele dagen/weken al zijn. Ik heb niet het maximale uit mijn leven gehaald, maar wel altijd mijn best gedaan om dat wel te doen. Ik heb nog veel dromen en wensen, maar ik heb er ook al een hoop laten uitkomen. Ik vind dat ik profiteer van het leven, en dat ik de mensen van wie ik zelf houd ook een stuk gelukkiger heb gemaakt.

Kwa euthanasie is de wetgeving in Belgie en Nederland gewoon krom. Mensen die elke dag liggen schreeuwen van de pijn, die hopeloos hun doodswens uitspreken tegen elke willekeurige voorbijganger en zo dement zijn dat ze zelfs hun eigen kinderen niet meer herkennen worden kunstmatig in leven gehouden. Meteen ook de reden dat ik hoop dat ik het lef heb er zelf een einde aan te maken wanneer ik voel dat de tijd daar rijp voor is, voor ik mijn leven moet leggen in de handen van een bende dokters die denken te weten wat beter voor me is.

Live and let die...

[Anoniem: 36835]

Ik denk dat het moment tussen leven en dood onbeschrijfelijk is qua gevoel. Ik denk dat er zoveel hormonen/stoffen vrij komen dat je weinig van het daadwerkelijke moment voelt.

In principe stoppen je hersenen met werken, en je hersenen zorgen voor alle emoties/gevoellens. Ik zie het een beetje voor me als onder narcose gaan.(hoewel ik dit nog nooit heb meegemaakt)
Dit is allemaal natuurlijk wel sterk afhankelijk van hoe je dood gaat.

Ook denk ik dat evolutie er wel heeft voor gezorgd dat dood gaan geen afgrijselijke gevoel zal zijn voor een mens. Waarom zou het?
Denk aan waarom een orgasme een goed gevoel geeft, omdat het primaire doel van de mens voorplanten is denk ik?
Iedereen moet en gaat dood. Het zou daarom wel erg lomp zijn als dit gepaard moet zijn met afschuwelijke pijn.

[Anoniem: 58485]

Het ligt er ook aan hoe je komt te overlijden,

niet elke dood is nu eenmaal 'pijnloos'.

Er sterven dagelijks mensen aan de vreemdste en ook pijnlijke aandoeningen, dat soms de dood gewoon de beste uitweg is als gevolg. Er zijn talloze manieren om te komen overlijden, en het hoeft niet netjes op een bed met nog afscheid kunnen nemen. Je kan op elk moment van de dag eigenlijk al gaan, het meest schrikwekkende wat ik vind is alleen zijn en een spontane hartaanval krijgen. Je valt gewoon zo om, en niemand die je mogelijk nog optijd helpen kan.

[DexterDee]

Anoniem: 58485 schreef op maandag 13 september 2010 @ 12:50:
[...]

het meest schrikwekkende wat ik vind is alleen zijn en een spontane hartaanval krijgen. Je valt gewoon zo om, en niemand die je mogelijk nog optijd helpen kan.

Slightly offtopic, maar ik dacht tot voor kort eigenlijk ook dat als je ergens moederziel alleen een hartaanval krijgt, dat het dan einde oefening is. Ik was echter afgelopen Mei in Sabah, Borneo en zag in een hotel een brochure liggen in het Engels met wat te doen als je *alleen* een hartaanval krijgt.

Volgens die betreffende brochure heb je op dat moment maar een seconde of 20 om te handelen, voordat je je bewustzijn verliest. Maar wat je dus schijnt te kunnen doen is veelvuldig zéééér overdreven hoesten, alsof je met alle kracht van je lichaam een hele dikke fluim probeert op te hoesten die heel erg vast zit. Bij zo'n diepe hoest trek je in feite je hartkamer samen, waardoor de bloedcirculatie (zij het in verminderde mate uiteraard) toch plaats kan vinden. Je zou jezelf hiermee zo lang in leven (en bij bewustzijn) kunnen houden om naar de eerste hulp van een ziekenhuis te rijden of 112 te bellen en te wachten op een ambulance.

Ik heb geen idee hoe effectief dit is, maar het is op zich wel een prettige gedachte dat er tenminste iets lijkt te zijn wat je zelf kunt doen in zo'n situatie, in plaats van machteloos je bewustzijn te verliezen met het vooruitzicht op een (vrijwel) zekere dood.

[Rannasha]

Anoniem: 36835 schreef op maandag 13 september 2010 @ 12:41:
Ook denk ik dat evolutie er wel heeft voor gezorgd dat dood gaan geen afgrijselijke gevoel zal zijn voor een mens. Waarom zou het?
Denk aan waarom een orgasme een goed gevoel geeft, omdat het primaire doel van de mens voorplanten is denk ik?
Iedereen moet en gaat dood. Het zou daarom wel erg lomp zijn als dit gepaard moet zijn met afschuwelijke pijn.

Het idee van evolutie is dat beter aangepaste levensvormen zich meer voortplanten. Dat een orgasme een goed gevoel geeft is gunstig, want dat betekent meer voorplanting. Het is dus ook niet gek dat evolutionair gezien er mensheid een orgasme niet collectief als iets naars ervaart.

Het gevoel tijdens het sterven heeft geen enkel effect op je succes als een levensvorm. Wat evolutionair uitmaakt is het voortbestaan van de soort en daar heb je op het moment dat je sterft geen invloed meer op.

[Anoniem: 86703]

Snowwie schreef op maandag 13 september 2010 @ 03:40:
Maar dat moment,
dat je ergens in een bed ligt,
je laatste zeug adem haalt,
en de wereld op zwart gaat.

Dat lijkt me een be-angstaanjagend moment.

Ik kijk daar dan weer precies tegenovergesteld tegen aan.
Het lijkt mij juist een heerlijk en bevrijdend moment en in zekere zin kijk ik er ook echt heel erg naar uit.

Dat klinkt misschien heel morbide maar zo bedoel ik het zeker niet.

Eigenlijk vanaf het moment dat ik als kind een beetje zelf kon redeneren, nadenken en vragen begon te stellen was dat mijn eerste, en nu nog steeds, mijn grootste vraag "wat gebeurt er als ik doodga" Ik wil het weten, ik wil antwoord op die vraag.

Het mooie is natuurlijk dat ik dat antwoord ook ga krijgen. Dat is het mooie van de dood, het gaat iedereen op een bepaald moment overkomen, 100% gegarandeerd.

Het is zeker niet zo dat ik een deathwish heb, ik hoop dat ik nog een lang en gelukkig leven zal leiden en de dag dat het ophoud mag voor mij nog zeker wel een jaar of 50 verder weg zijn, daar ligt het niet aan. Het is pure nieuwsgierigheid.

Ik heb geen idee waar die enorme behoefte vandaan komt eigenlijk, al heb ik wel een vermoeden.

Ik ben nu 35 en heb in mijn leven relatief veel sterfgevallen dichtbij meegemaakt waarvan een flink aantal al als klein kind zijnde. Dus ik heb eigenlijk meteen als kind al geleerd dat de dood een volkomen normale zaak is, niet eng of vreemd, gewoon een onderdeel van het leven.

Misschien dat de wijze waarop mijn ouders, fam, vrienden etc mij er mee hebben leren omgaan ook een belangrijke factor is geweest om het zo te kunnen verwerken en accepteren als ik doe.

Ook ben ik erg gelovig opgevoed. Het idee van leven na de dood is er bij mij met de paplepel ingegoten. Nu ben ik niet religieus meer, ik geloof wel maar hang geen geloof aan zeg maar. Maar het idee dat er meer is dan alleen dit leven staat voor mij nog steeds buiten kijf.

En juist die vraag, maar wat is dat dan? Daar wil ik een antwoord op, en dat kan maar op 1 manier ;-)

Voor de dood ben ik dus niet bang, graag zelfs, bring it on.

En het doodgaan zelf?
Mwach, er zijn miljarden manieren waarop dat kan gebeuren en die heb je in de meeste gevallen niet zelf in de hand. Dus waarom zou je er bang voor zijn?
Het gaat gebeuren, morgen? Over 80 jaar? Je weet het niet, je weet alleen dat het hoe dan ook een keer gaat gebeuren. Leg je daar bij neer.

[Bodevinaat]

Er is een nieuwe benadering t.a.v. 'doodgaan'. Pim van Lommel bericht daarover in een redelijk recent boek, waarin hij de stelling poneert dat bewustzijn non-lokaal is, niet gebonden aan het functioneren van de hersenen, zelfs niet gebonden aan je lichaam als zodaning. In zijn optiek functioneren de hersenen slechts als lokaal bestuurscentrum voor je fysieke lichaam én als ontvanger van je bewustzijn.

Het sterven van je lichaam is dan ook zoiets als het uittrekken van een jas. Het bewustzijn gaat niet weg, sterft niet uit maar gaat over in een andere hoedanigheid. Een erg interessante stelling. Vanuit die optiek ben ik dan, om nog even terug te komen op de titel van je post, niet bang om dood te gaan.

[Anoniem: 338511]

Bodevinaat schreef op dinsdag 14 september 2010 @ 12:15:
Er is een nieuwe benadering t.a.v. 'doodgaan'. Pim van Lommel bericht daarover in een redelijk recent boek, waarin hij de stelling poneert dat bewustzijn non-lokaal is, niet gebonden aan het functioneren van de hersenen, zelfs niet gebonden aan je lichaam als zodaning. In zijn optiek functioneren de hersenen slechts als lokaal bestuurscentrum voor je fysieke lichaam én als ontvanger van je bewustzijn.

Het sterven van je lichaam is dan ook zoiets als het uittrekken van een jas. Het bewustzijn gaat niet weg, sterft niet uit maar gaat over in een andere hoedanigheid. Een erg interessante stelling. Vanuit die optiek ben ik dan, om nog even terug te komen op de titel van je post, niet bang om dood te gaan.

Dat klinkt alsof het afgeleid is van het hindoeisme. Wel goede gedachte.

[Hari-Bo]

Interessant topic dit, de meeste die ik hier lees heeft dus geen angst om het leven te vervangen met de dood.
Ikzelf heb het exact juist andersom, want ik heb juist constant de angst om dood te gaan en vooral de vraag met hoe zal ik gaan (wordt het pijnlijk, zak ik rustig weg etc), daarna komt de vraag wat is er na de dood? Is er wel of niets naar de dood, dat geeft mij een heel donker onaantastbaar gevoel.

Langere periodes heb ik last van constante hyperventilatie en spanningen op mijn borst etc, de standaard reacties van een paniekaanval. De standaard vicieuze cirkel, piekeren > spanning > paniekaanval.

Maar wat je moet leren is dat je jezelf erbij neer moet leggen en de feiten onder ogen komen, dood ga je sowieso, maar het is de vraag hoe vul je je leven in met deze gedachte. De constante angst dat je iets ooit gaat overkomen, of genieten van je leven die jezelf invult naar eigen wensen (zelf ontplooiing etc).

Just my 2 cents

[Amras]

Anoniem: 86703 schreef op dinsdag 14 september 2010 @ 00:31:
[...]

Dit verhaal herken ik wel: ook ik ben wel erg benieuwd hoe het na het doodgaan zal zijn. Voor het 'dood zijn' ben ik dan ook totaal niet bang, eerder nieuwsgierig, maar het doodgaan lijkt mij minder leuk en daar heb ik dan ook wel een zekere angst voor. Uiteindelijk wil ik toch erg graag weten hoe de vraag die iedereen bezig houdt beantwoord gaat worden. Ikzelf ga er van uit dat ik na mijn dood dit antwoord zal krijgen, al geloven vele mensen dat het licht definitief uitgaat en je het antwoord dus nooit zult weten.

[Mad Marty]

Bodevinaat schreef op dinsdag 14 september 2010 @ 12:15:
Er is een nieuwe benadering t.a.v. 'doodgaan'. Pim van Lommel bericht daarover in een redelijk recent boek, waarin hij de stelling poneert dat bewustzijn non-lokaal is, niet gebonden aan het functioneren van de hersenen, zelfs niet gebonden aan je lichaam als zodaning. In zijn optiek functioneren de hersenen slechts als lokaal bestuurscentrum voor je fysieke lichaam én als ontvanger van je bewustzijn.

Het sterven van je lichaam is dan ook zoiets als het uittrekken van een jas. Het bewustzijn gaat niet weg, sterft niet uit maar gaat over in een andere hoedanigheid. Een erg interessante stelling. Vanuit die optiek ben ik dan, om nog even terug te komen op de titel van je post, niet bang om dood te gaan.

Een nieuwe benadering

Onder welke steen heb jij / die schrijver geleefd? Dit is wat bijna alle godsdiensten al duizenden jaren beweren en wat de prehistorische mens zelfs al dacht. Ik dacht dat we tegenwoordig daar toch al wel vanaf gestapt waren

Anyway, ik ben er niet bang voor. Op een gegeven moment is het gewoon klaar en ga je dood. De vraag hoe het daarna is, is gewoon irrelevant, omdat je er dan niet meer bent. Je voelt, denkt of ziet dan dus ook niks meer

[DexterDee]

Bodevinaat schreef op dinsdag 14 september 2010 @ 12:15:
Er is een nieuwe benadering t.a.v. 'doodgaan'. Pim van Lommel bericht daarover in een redelijk recent boek, waarin hij de stelling poneert dat bewustzijn non-lokaal is, niet gebonden aan het functioneren van de hersenen, zelfs niet gebonden aan je lichaam als zodaning. In zijn optiek functioneren de hersenen slechts als lokaal bestuurscentrum voor je fysieke lichaam én als ontvanger van je bewustzijn.

Het sterven van je lichaam is dan ook zoiets als het uittrekken van een jas. Het bewustzijn gaat niet weg, sterft niet uit maar gaat over in een andere hoedanigheid. Een erg interessante stelling. Vanuit die optiek ben ik dan, om nog even terug te komen op de titel van je post, niet bang om dood te gaan.

Ik respecteer deze zienswijze en ik ben blij dat mensen hier gemoedsrust door kunnen vinden. Voor mij persoonlijk is deze benadering echter een geval "occam's razor". Het lijkt me veel aannemelijker dat bewustzijn een biologische symbiose is die ontbonden wordt bij het sterven.

Je kunt jezelf bijvoorbeeld de vraag stellen of iemand die geestelijk gehandicapt geboren wordt een separaat en intact bewustzijn heeft in een 'sub-optimaal werkend lichaam'. Of komt het bewustzijn voort uit het biologische "bestuurscentrum" dat in het geval van een geestelijk handicap niet volledig correct is ontwikkeld.

Daarnaast zie ik een additionele complexiteit met het "loskoppelen" van een bewustzijn. Dat impliceert dat een bewustzijn al ergens bestaat en tijdens de verwekking van een kind "gekoppeld" wordt aan een lichaam en dit lichaam bij het sterven weer verlaat / ontkoppelt. Waar komt dat bewustzijn dan vandaan? En aangezien het gehele dierenrijk is opgebouwd uit dezelfde DNA bouwblokken, heeft ieder dier dan zo'n "non-lokaal" bewustzijn? Waar trek je de grens, als deze er al is?

Persoonlijk denk ik dat het fenomeen 'bewustzijn' of 'ziel' wordt gefaciliteerd door onze hersenen, die in feite niks meer zijn dan een groot aantal biochemische en elektrische processen die samenwerken als een uiterst ingewikkelde biocomputer. Die biocomputer wordt gemaakt bij de verwekking en verfijnd / geprogrammeerd bij het opgroeien van een individu. Bij het sterven vervalt de uiterst ingewikkelde symbiose en alles wat rest is biomassa. Die biomassa zal uiteindelijk weer onderhevig zijn aan de grote kringloop van moeder natuur.

Met deze opvatting is dood dus gewoon dood en zal je "bewustzijn" of "ziel" dus permanent ophouden te bestaan. Niet de fijnste gedachte, maar voor mij wel verreweg de meest voor de hand liggende.

[Mad Marty]

De bewustzijn-discussie is waarschijnlijk beter op z'n plaats in Waar komt ons bewustzijn vandaan?

[Mektheb]

Ik heb mezelf altijd geleerd, geen vragen stellen waar je geen antwoord op weet

En heb helaas al genoeg dood en verderf om me heen gezien, van een ouder oma's opa's tante's oom's vrienden.
En ik ben nog jong.

Lastige kwestie is het zeker, en het nadenken over de dood is het zelfde als het universem het is zo immens dat je geen idee hebt en het niet te bevatten is dus je het niet kan invullen.
Het geen ik weet is, geniet van wat je nu doet en kan doen voor je het weet doe je die dingen niet meer.

[Fish]

Ik gok dat het ongeveer hetzelfde wordt als het wegglijd gevoel wat je hebt bij volledige anesthesie
ook maar 12 * gehad ongeveer

[ Voor 13% gewijzigd door Fish op 14-09-2010 14:13 ]

[Anoniem: 86703]

Amras schreef op dinsdag 14 september 2010 @ 12:41:
[...]

Dit verhaal herken ik wel: ook ik ben wel erg benieuwd hoe het na het doodgaan zal zijn. Voor het 'dood zijn' ben ik dan ook totaal niet bang, eerder nieuwsgierig, maar het doodgaan lijkt mij minder leuk en daar heb ik dan ook wel een zekere angst voor. Uiteindelijk wil ik toch erg graag weten hoe de vraag die iedereen bezig houdt beantwoord gaat worden. Ikzelf ga er van uit dat ik na mijn dood dit antwoord zal krijgen, al geloven vele mensen dat het licht definitief uitgaat en je het antwoord dus nooit zult weten.

Dat vind ik dus het mooie van dit vraagstuk.

Er zijn (volgens mij) maar twee mogelijkheden.

Nadat je lichaam sterft ga je in een andere vorm verder, in welke vorm, hoedanigheid, waar etc laat ik verder even helemaal open.
Of er is niets, je lichaam sterft en het is gewoon op, niets, zwart, game over en geen replay of save game.

In het eerste geval krijg je het antwoord, in het tweede geval weet je niet dat je het antwoord niet krijgt. In beide gevallen is het goed.

Ik begrijp overigens heel goed dat mensen bang zijn voor dood gaan. In de meeste gevallen is dat niet prettig.

Het aantal mensen die instant, pijnloos of gelukkig sterven overlijden is relatief klein denk ik. Dus de gedachte daaraan is geen prettige.
Then again, het gebeurd, gegarandeerd en je hebt er niets over te zeggen dus me daar druk om maken vind ik zelf onzinnig. Ik wacht het rustig af en kan alleen maar hopen op een 'mooie' manier.

Maar angst voor de dood zelf, die heb ik nooit begrepen. Het lijkt me zo onnodig.

Als ik de verhalen hoor of lees van mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad zijn de ervaringen bijna unaniem. Mooi, goed, fijn, vredig.
De terugkeer naar hun lichaam was het pijnlijke gedeelte, het besef dat je toch nog leeft en hier verder gaat ipv de plek waar ze waren.

Nu moet ik zeggen dat ik altijd mijn vraagtekens heb gezet bij dat soort ervaringen. Het lijkt me zo onwaarschijnlijk. In mijn optiek ben je of dood, of niet, geen tussenweg.

Als je uitgaat van de theorie dat een bijna dood ervaring the real deal is. Dus na je dood ga je over naar iets anders zouden de mensen met zulke ervaringen dus een 'foutje' zijn.
Mevrouw Pieterse sterft, gaat naar 'die andere plek' en onderweg wordt ze teruggestuurd. "Oops, foutje, het had mevrouw Jansen moeten zijn, of we hebben ons vergist in de datum", we zien u later nog wel terug"
Kan er bij mij echt niet in.

Maar wat is het wel? Een beschermingsmechanisme van je lichaam? Kan, maar daar heeft het lichaam andere en betere middelen voor.
Bovendien als je de ervaringen leest lijkt het meer op een LSD trip dan op iets anders en het lijkt me toch onwaarschijnlijk dat dat door je lichaam zelf wordt aangestuurd.

[ Voor 25% gewijzigd door Anoniem: 86703 op 14-09-2010 14:32 ]

[MailMan]

Anoniem: 86703 schreef op dinsdag 14 september 2010 @ 14:21:
[...]

Als je uitgaat van de theorie dat een bijna dood ervaring the real deal is. Dus na je dood ga je over naar iets anders zouden de mensen met zulke ervaringen dus een 'foutje' zijn.
Mevrouw Pieterse sterft, gaat naar 'die andere plek' en onderweg wordt ze teruggestuurd. "Oops, foutje, het had mevrouw Jansen moeten zijn, of we hebben ons vergist in de datum", we zien u later nog wel terug"
Kan er bij mij echt niet in.

Maar wat is het wel? Een beschermingsmechanisme van je lichaam? Kan, maar daar heeft het lichaam andere en betere middelen voor.
Bovendien als je de ervaringen leest lijkt het meer op een LSD trip dan op iets anders en het lijkt me toch onwaarschijnlijk dat dat door je lichaam zelf wordt aangestuurd.

Bijna dood ervaringen lijken mij puur het gevolg van een onbalans in je daaraan voorafgaande hersenactiviteit, die onvergelijkbaar is met andere levenservaringen omdat je hersenen nog nooit in een situatie zijn gebracht waarin bepaalde processen ineens niet meer functioneren.
Het is meer dan plausibel dat hersengebieden die normaal gesproken tijd, beweging en ruimte verwerken ineens gaan disfunctioneren, dat je besef van waar je bent ook totaal anders is. Je visuele hersengebieden zullen waarschijnlijk ook "afsluiten" en wellicht als gevolg dat je een tijd 'blank' ziet (een tunnel van wit licht?).

Goed dat is mijn interpretatie, en ik sluit niet eens uit dat er nog meer is dan wat wij nu weten van de hersenwerking, want dat is er uiteraard

[Anoniem: 375037]

Ik heb pas geleden een vriendin begraven. Ze is op een hele nare manier omgekomen. Van de trap gevallen en haar nek gebroken. Ik was erbij en echt heel veel met vrienden en vriendinnen erover gepraat. Een vriendin van mij zei toen.. ik denk en geloof dat als ik doodga, ik weer verder leef met de mensen die ik op aarde heb leren kennen en van heb gehouden. Ik vond dat zelf wel een hele mooie gedachte. Ik vind de gedachte hemel en hel maar naar.

[Metro2002]

Anoniem: 58485 schreef op maandag 13 september 2010 @ 05:01:
[...]


Helaas is het zo.

[...]


Just in case je dit ooit mocht gebeuren, sluit je ogen en ga mee. Er is niets dat je nog even snel kunt doen om een prettige dood te ervaren ipv met jezelf in onrust dood te gaan. Dood gaan we allemaal op een dag. Er is een vrouw die ik ken in mijn directe omgeving waar kanker is bij geconstateerd. Het is absoluut niet leuk voor haar om te weten dat de doctoren haar nog minder als 3 maanden hadden gegeven, 2.5 maand geleden Het is ook triest omdat ze al zo leven wat de kankercellen kan doen verminderen, noten eten, niet veel stress, alles om zeg maar zo lang mogelijk nog in leven te blijven. En vaak hebben ze (stel) ruzie omdat het niet meer gaat. En haar man kan ook niet meer doen dan eigenlijk uitkijken naar haar dood zodat hij weer verder gaat. Eigenlijk gek als ik daar zo over nadenk. Haar lichaam brokkelt in feite langzaam bij beetje af, haar ziel en geest komt in een steeds zwakkere positie en de dag dat het gebeuren zou komt ook dichterbij.

Ik heb mijn vader ook zien aftakelen (die kreeg te horen dat ie nog tussen de 3 en 5 jaar had) en het is zo frustrerend als je geest nog van alles wil en je lichaam rot gewoon letterlijk onder je vandaan (prostaatkanker ). Dat lijkt me wel ongeveer de meest rotte manier om dood te gaan.
Ook pijnlijke manieren van doodgaan zoals levend verbranden (brr ) of verdrinken (schijnt megapijn te doen als je water in je longen krijgt) zou ik echt liever niet hebben.

Doodgaan an sich, tja momenteel denk ik er redelijk nuchter over: is het zo dan is het zo maar het is eigenlijk een concept wat bijna niet te bevatten is en pas gaat spelen als het zover is denk ik.

Nu ben ik zelf redelijk depressief van aard en heb vaak genoeg momenten dat ik denk van laat maar, als ik op zo' n moment het loodje zou leggen zou het me minder boeien dan dat ik net supergelukkig ben

Het lijkt me overigens moeilijker te accepteren als een geliefde van je dood gaat (zoals bv mijn vader) dan dat je zelf dood gaat

[verleemen]

Dood gaan is net zoiets als in slaap vallen, alleen droom je niet. Er is dus niet zoiets als je laaste ademhaling maar meer een langsamere overgang en tenzei je een hartaanval hebt gaat dat dus heel vredig.

Maar toch alleen de gedachte dat ik er ineens niet meer ben verontrust mij zeer, alsof niets er ooi toe gedaan heeft...

Ik ben zelf 3 keer onder narcose geweest voor een operatie, en voor mij was dat met mn ogen knipperen en daartussen ineens 2 uur kwijt zijn, alsof ik even uit en meteen weer aan werd gezet. Het idee dat dood zijn in dat tijdloze moment van het knipperen van je ogen zit, maar dan voor eeuwig, daar kan ik gewoon niet bij.

[ Voor 32% gewijzigd door verleemen op 15-09-2010 18:23 ]

[Lucky-Shirt]

Best wel herkenbaar, al zou ik bijvoorbeeld niet graag in mijn slaap dood gaan. Krijg je eindelijk antwoord op de vraag: Hoe is het om dood te gaan?, lig je te maffen . Maar dat antwoord krijg je imo alleen als er ook daadwerkelijk een leven is of iig meer is na de dood. Het doodgaan op zich is denk ik niet veel meer als inslapen, je weg laten zakken.

Bodevinaat schreef op dinsdag 14 september 2010 @ 12:15:
Er is een nieuwe benadering t.a.v. 'doodgaan'. Pim van Lommel bericht daarover in een redelijk recent boek, waarin hij de stelling poneert dat bewustzijn non-lokaal is, niet gebonden aan het functioneren van de hersenen, zelfs niet gebonden aan je lichaam als zodaning. In zijn optiek functioneren de hersenen slechts als lokaal bestuurscentrum voor je fysieke lichaam én als ontvanger van je bewustzijn.

Het sterven van je lichaam is dan ook zoiets als het uittrekken van een jas. Het bewustzijn gaat niet weg, sterft niet uit maar gaat over in een andere hoedanigheid. Een erg interessante stelling. Vanuit die optiek ben ik dan, om nog even terug te komen op de titel van je post, niet bang om dood te gaan.

Hier kan ik mij wel in vinden. Misschien is dit wel een kermisattractie in een heel ander iets, ga je dood en word je je weer bewust van wie je werkelijk bent en denk je: wauw, cool, nog een keer

Ik zeg altijd, ik geloof niet, maar ik hoop wel dat het niet ophoudt wanneer je dood gaat. Zonder bewustzijn van dit leven hier op aarde na de dood, kan je imo ook nooit antwoord op de vraag krijgen hoe het is om dood te gaan. Tegen de tijd dat je het weet, ben je niet meer.

Ik heb mijn opa dood zien gaan. In het ziekenhuis, samen met oma en nog wat andere familieleden. Dat ging erg vredig, hij was al buiten bewustzijn, maar ademde nog wel zelfstandig. Ik had zijn arm beet toen hij zijn laatste adem uitblies. Wat mij opviel was hoe snel zo'n arm daarna dood voelt. In zijn stoel weggezakt en nooit meer bij bewustzijn geweest.

[ Voor 9% gewijzigd door Lucky-Shirt op 15-09-2010 18:28 ]

[gambieter]

verleemen schreef op woensdag 15 september 2010 @ 18:09:
Dood gaan is net zoiets als in slaap vallen, alleen droom je niet.

Gevalletje reincarnatie? Want anders lijkt me dit toch wel een erg stellige opmerking...

[careltjuh]

ik ben zelf gelovig en ben daarom niet bang voor het dood gaan
dat zal ik even uitleggen
ik geloof dus in god en ik stel daar al mijn vetrouwen in als ik dood ga
dus ik hoef niet bang te zijn want ik geloof dat ik in de hemel komt en ik geloof ook dat er en hel
dit heb ik zo en beetje simpel uitgedrukt maar er hangt natuurlijk nog wel iets meer aan vast

trouwens iedereen is er wel een beetje bang voor of je gelooft of niet je laat tog heel wat achter je als je dood ga

en of het lijden is als ik dood ga of dat het pijloos gaat daar denk ik nu gewoon niet over want ik heb nog een heel leven te gaan dat zie ik dan wel weer

[ Voor 10% gewijzigd door careltjuh op 15-09-2010 18:46 ]

[Anoniem: 375037]

Ik denk ook dat iedereen wel een heel klein beetje bang is voor de dood. Dit komt denk ik ook door het onbekende. Iedereen zal zijn eigen ideeen erbij hebben die een klein beetje rust en vrede met zich mee zullen brengen. Ik blijf erbij dat ik na mijn dood eeuwig met de mensen zal zijn waar ik hier op aarde van heb gehouden.

[vlaaing peerd]

ik geloof niet en ongeacht wat er na mijn dood gebeurt heb ik mijn sterven aanvaard, het overkomt ons allemaal. Ik heb zelfs meer vrede ermee dat er mogelijk niks is na mijn dood, omdat het mij motiveert alles wat ik wil in dit leven te bereiken en niet voor een na-mijn-leven doel goed hoef te doen, maar goed kan doen omwille van de mensen op deze planeet die er hier en nu zijn, zonder te denken vanuit een egoistisch zelfbehoud in een hemel ofzo.

Uiteraard wil ik lang en gezond leven en hoop ik niet teveel verdriet achter te laten (misschien moet ik maar klootzak worden), uiteraard wil ik geen pijnlijke langzame dood, Uiteraard wil ik zolang mogelijk met de mensen waar ik van hou blijven, dus dood is niet leuk, maar aanvaarden dat het gebeurt lijkt me wel verstandig en angst ervoor hebben heeft denk ik erg weinig zin.

[Snowwie]

careltjuh schreef op woensdag 15 september 2010 @ 18:43:
ik ben zelf gelovig en ben daarom niet bang voor het dood gaan
dat zal ik even uitleggen
ik geloof dus in god en ik stel daar al mijn vetrouwen in als ik dood ga
dus ik hoef niet bang te zijn want ik geloof dat ik in de hemel komt en ik geloof ook dat er en hel
dit heb ik zo en beetje simpel uitgedrukt maar er hangt natuurlijk nog wel iets meer aan vast

Maar heb je nooit een gevoel van onzekerheid? Omdat er, ook in het geloof, altijd wel een mate van onzekerheid is. Ondanks jouw geloof kan ik me niet voorstellen dat je totaal geen angst zou hebben voor het dood gaan. Let wel, ik praat hier over het 'dood gaan', niet over het dood zijn. Van dat laatste merk je toch niets.

Ps. Gefeliciteerd

[careltjuh]

nou soms heb ik wel eens twijfels dat geef ik wel toe
en over (Ondanks jouw geloof kan ik me niet voorstellen dat je totaal geen angst zou hebben voor het dood gaan)dat had eigenlijk al gezegd in de tweede regel iedreen is denk ik wel een beetje bang voor de dood
of je nou gelooft of niet gelooft

ps.ik ben helemaal niet jarig heb het gelijk even aangepast het was 16 augustes dat ik jarig was en niet 16 september met registreren een foutje gemaakt

[vlaaing peerd]

@Careltjuh

Mijn post hierboven klinkt nogal bot en is niet op jou gericht. Ik vind het fijn dat je een overtuiging hebt die je veiligheid en geruststelling bied, ik leef echter met wat ik weet en niet weet en vind rust in de willekeurige, maar daarom eerlijke werkelijkheid waarin ik leef.

[careltjuh]

het is ook niet zo dat ik een crishten ben en elke zondag netjes 2 keer naar de kerk gaat je weet welk wat in zwarte kleren je weet waarchijnlijk wat voor een type mensen ik bedoel (is trouwens niet beledigend bedoeld)
maar ik geniet ook van het leven net als zoveel en ik doe ook wel dingen die meschien niet helemaal passen in mijn geloof
maar ik heb er ook niets tegen als iemand niet gelooft (al zie ik het liever wel natuurlijk) ga hem er ook niet onnodig lastig mee vallen het is tenslotte je eigen keus

[merlin_33]

vlaaing peerd schreef op donderdag 16 september 2010 @ 12:14:


Uiteraard wil ik lang en gezond leven en hoop ik niet teveel verdriet achter te laten (misschien moet ik maar klootzak worden), uiteraard wil ik geen pijnlijke langzame dood, Uiteraard wil ik zolang mogelijk met de mensen waar ik van hou blijven, dus dood is niet leuk, maar aanvaarden dat het gebeurt lijkt me wel verstandig en angst ervoor hebben heeft denk ik erg weinig zin.

Zou je in het aanvaarden van de dood berusten als er een andere mogelijkheid was?
We naderen het tijdperk dat we onsterfelijkheid in eigen hand hebben.

Uiteraard wil ik zolang mogelijk met de mensen waar ik van hou blijven,

Jij zou in dit geval voor onsterfelijkheid kiezen. Dat sommige mensen niets in onsterfelijkheid zien kan ik moeilijk bergrijpen.

[ Voor 14% gewijzigd door merlin_33 op 17-09-2010 14:36 ]

[Anoniem: 86703]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 14:27:
[...]

Zou je in het aanvaarden van de dood berusten als er een andere mogelijkheid was?
We naderen het tijdperk dat we onsterfelijkheid in eigen hand hebben.

[...]

Jij zou in dit geval voor onsterfelijkheid kiezen. Dat sommige mensen niets in onsterfelijkheid zien kan ik moeilijk bergrijpen.

Met onsterfelijk bedoel je het zo manipuleren van het menselijk lichaam dat dood gaan geen zekerheid meer zou hoeven zijn? Oftwel, als je 1000 jaar wil worden zou het ook kunnen?

Ten eerste denk ik niet dat we dat tijdperk nu al naderen, daar is het menselijk lichaam nog veel en veel te complex voor. Er zijn zat dingen waarvan we nog niet het kleinste beetje begrijpen, dat waarschijnlijk ook nog lang niet zullen gaan doen.

Ten tweede, waarom zou je onsterfelijk willen zijn? Het eeuwige leven, hier eindeloos op aarde rondlopen en keer op keer zien dat alles waar je van houdt verdwijnt, kapot gaat, op is, veranderd.

Ik denk ook niet dat de menselijke psyche het aan zou kunnen om 'voor eeuwig' alle ervaringen, emoties en herinneringen mee te dragen. Dat wil je denk ook niet kunnen..

Nee, ik zou dat niet willen, echt niet. Laat mij maar gewoon een keer op zijn en verder gaan. Na mij de volgende.

[Dennahz]

Als ik zeker zou zijn dat reincarnatie bestaat, of dat ik nog als "geest" verder zou "leven", zou ik er minder problemen mee hebben. Het hangt ook van het moment af. Nu ben ik er wel bang voor, al ben ik er niet vaak mee bezig. Later, als ik >80 ben en alles heb gedaan wat ik heb willen doen, denk ik er vast wel anders over.

Ik ben overigens niet gelovig.

[careltjuh]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 14:27:
[...]

Zou je in het aanvaarden van de dood berusten als er een andere mogelijkheid was?
We naderen het tijdperk dat we onsterfelijkheid in eigen hand hebben.

[...]

Jij zou in dit geval voor onsterfelijkheid kiezen. Dat sommige mensen niets in onsterfelijkheid zien kan ik moeilijk bergrijpen.

je kan jezelf al helemaal aan de aparaten leggen(dacht ik) maar ja wat heb je er aan om de rest van je leven op bed te liggen en je kunt niks doen want je bent dan vrijwel altijd buiten bewustzijn

[merlin_33]

careltjuh schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 18:01:
[...]

je kan jezelf al helemaal aan de aparaten leggen(dacht ik) maar ja wat heb je er aan om de rest van je leven op bed te liggen en je kunt niks doen want je bent dan vrijwel altijd buiten bewustzijn

Hmm dergelijke argumenten houden geen stand. De eerste stap op weg naar onsterfelijkheid is het wegnemen van het verouderingsproces.

Anoniem: 86703 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 17:21:
[...]


Met onsterfelijk bedoel je het zo manipuleren van het menselijk lichaam dat dood gaan geen zekerheid meer zou hoeven zijn? Oftwel, als je 1000 jaar wil worden zou het ook kunnen?

Juist

Ten eerste denk ik niet dat we dat tijdperk nu al naderen, daar is het menselijk lichaam nog veel en veel te complex voor. Er zijn zat dingen waarvan we nog niet het kleinste beetje begrijpen, dat waarschijnlijk ook nog lang niet zullen gaan doen.


Ten tweede, waarom zou je onsterfelijk willen zijn? Het eeuwige leven, hier eindeloos op aarde rondlopen en keer op keer zien dat alles waar je van houdt verdwijnt, kapot gaat, op is, veranderd.

Er zijn zat dingen die we nooit zullen begrijpen, dat alles blijft veranderen is wat het leven voor mij mooi maakt en ik ook eindeloos zou willen ervaren.

De afgelopen eeuw is er een geweldige vooruigang geboekt. Het is nu al realistisch te verwachten dat we zover komen dat onsterfelijkheid te realiseren valt. En ik moet er niet aan denken altijd hier op aarde te moeten rondlopen. Maar onsterfelijk zou mij de garantie geven ooit verder als de aarde te komen.

Ik denk ook niet dat de menselijke psyche het aan zou kunnen om 'voor eeuwig' alle ervaringen, emoties en herinneringen mee te dragen. Dat wil je denk ook niet kunnen..

Dit doen we ook in ons relatief korte leven niet. we vergeten een heleboel.

Nee, ik zou dat niet willen, echt niet. Laat mij maar gewoon een keer op zijn en verder gaan. Na mij de volgende.

Ik heb het al eens eerder gezegd onsterfelijk hoeft niet te betekenen dat je de keus te sterven ontnomen wordt. Echter hoef je niet meer te sterven als het je niet uitkomt.
Persoonlijk zou ik niet berusten in ouderdom of de dood als dat niet hoeft. Dat zou betekenen dat ik geen waarde aan mijn leven zou geven.
Wat je met op zijn en verder gaan bedoeld ontgaat mij, Hoe wil je verder gaan als je ophoud te bestaan?

[ Voor 71% gewijzigd door merlin_33 op 17-09-2010 18:42 ]

[careltjuh]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 18:19:
[...]

Hmm dergelijke argumenten houden geen stand. De eerste stap op weg naar onsterfelijkheid is het wegnemen van het verouderingsprocces

ja en is daar al iets in onwikkeldt dan als ik dat google in type (wegnemen veroudringsprocces) vindt ik vrij weinig resultaten alleen dat je met garnier je huid gezondt houd
dus dat duid er nog niet egt op dat we dat tijdperk naderen
ja dat een paar wetenchappers beweren dat er over 15 jaar eewig leven is moet je ook maar geloven
want ze zeggen zoveel .en de ene zegt weer dat het pas is in 2050
paar jaar geleden zijden ze dat de werled nu zal vergaan een nu zag ze weer dat de wereld dan zal vergaan zo kan je nog wel even doorgaan natuurlijk
dus dergelijk argument houdt geen standt maar ja hier gaat het topic volgens mij niet over

[ Voor 8% gewijzigd door careltjuh op 17-09-2010 19:31 ]

[sjaool]

Ik ben niet bang voor de dood want dood gaan hoort nu eenmaal bij het leven.
Waar ik wel bang voor ben is de manier waarop ik aan mijn einde kan komen omdat er zoveel manieren zijn om te sterven.
Je kunt omkomen bij een ongeval, vliegtuigongeluk etc.
Je kunt een ongeneeslijke ziekte krijgen zoals de vele vormen van kanker.
Dit zijn allemaal oorzaken die ik liever niet mee wil maken alleen heb je hier geen keuze in.

Het mooiste lijkt het mij om, op hoge leeftijd en in redelijke gezondheid, in mijn slaap heen te gaan of anders achter mijn laptop met een lekker bakkie thee/koffie en een stuk koek.

Bovendien hoop ik dat er zoiets bestaat als reïncarnatie aangezien ik niet geloof in een hemel en een hel.

[Anoniem: 86703]

Maar onsterfelijk zou mij de garantie geven ooit verder als de aarde te komen.

En waar haal jij die garantie vandaan? Die is er niet.
In hetzelfde licht zou je kunnen stellen dat je dan de garantie hebt de vernietiging van de aarde door de mens mee te maken.
En eigenlijk is de kans daarop vele malen groter zoals het er nu uitziet.

Persoonlijk zou ik niet berusten in ouderdom of de dood als dat niet hoeft. Dat zou betekenen dat ik geen waarde aan mijn leven zou geven.

Het accepteren van de dood is niet hetzelfde als geen waarde hechten aan je leven. Ik hecht net zoveel waarde aan mijn leven als ieder ander.

Wat je met op zijn en verder gaan bedoeld ontgaat mij, Hoe wil je verder gaan als je ophoud te bestaan?

Dat is dan denk ik het verschil tussen jouw en mijn zienswijze, voor mij houdt het niet op na mijn dood dus de drang om hier onsterfelijkheid na te jagen heb ik niet. Die is er voor mij al, zij het in een (hopelijk) andere vorm.

[TheZeroorez]

Anoniem: 58485 schreef op maandag 13 september 2010 @ 05:01:
Just in case je dit ooit mocht gebeuren, sluit je ogen en ga mee. Er is niets dat je nog even snel kunt doen om een prettige dood te ervaren ipv met jezelf in onrust dood te gaan.

Heb je ervaring met doodgaan of heb je mensen gesproken die ervaring hiermee hebben ofzo

Het enige aan dood waar ik ooit bang voor was is dat het een grote leegte zou zijn, verveling galore. Dat heb ik best lang gedacht eigenlijk, nu #care ik niet. Ook niet om het dood gaan.

[begintmeta]

Of dat het maar doorgaat met de huis clos...

[ Voor 7% gewijzigd door begintmeta op 17-09-2010 20:52 ]

[merlin_33]

Anoniem: 86703 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 20:44:
[...]

En waar haal jij die garantie vandaan? Die is er niet.
In hetzelfde licht zou je kunnen stellen dat je dan de garantie hebt de vernietiging van de aarde door de mens mee te maken.
En eigenlijk is de kans daarop vele malen groter zoals het er nu uitziet.

Natuurlijk je kunt met optimisme en pessimisme naar dingen kijken.
Mocht de mens gemakkelijk 2000 jaar kunnen worden dan lijkt me het logisch dat we meer vooruit zouden kijken.
Er is geen garantie dat we beperkingen voor de ruimtevaart overwinnen. Er is wel een garantie dat er buiten de aarde veel te halen valt.
[...]

Het accepteren van de dood is niet hetzelfde als geen waarde hechten aan je leven. Ik hecht net zoveel waarde aan mijn leven als ieder ander.

In het geval dat je niet hoeft te sterven waarom zou je de dood dan accepteren als je kan blijven leven?
Wanneer je blijft leven kan je altijd nog kiezen voor de dood. Andersom kan dat niet meer.

Dat is dan denk ik het verschil tussen jouw en mijn zienswijze, voor mij houdt het niet op na mijn dood dus de drang om hier onsterfelijkheid na te jagen heb ik niet. Die is er voor mij al, zij het in een (hopelijk) andere vorm.

Jij hoopt waarschijnlijk op iets veel beters. Toch wat is er beter aan een onsterfelijkheid waaran je niet meer kan ontsnappen dan een onsterfelijkheid waar je uit zou kunnen stappen?

careltjuh schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 19:28:
[...]

ja en is daar al iets in onwikkeldt dan als ik dat google in type (wegnemen veroudringsprocces) vindt ik vrij weinig resultaten alleen dat je met garnier je huid gezondt houd
dus dat duid er nog niet egt op dat we dat tijdperk naderen
ja dat een paar wetenchappers beweren dat er over 15 jaar eewig leven is moet je ook maar geloven
want ze zeggen zoveel .en de ene zegt weer dat het pas is in 2050
paar jaar geleden zijden ze dat de werled nu zal vergaan een nu zag ze weer dat de wereld dan zal vergaan zo kan je nog wel even doorgaan natuurlijk
dus dergelijk argument houdt geen standt maar ja hier gaat het topic volgens mij niet over

15 jaar geleden had men niet kunnen geloven dat het genoom van de mens nu al in kaart zou zijn.

[Dramatic]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 14:27:
[...]

Dat sommige mensen niets in onsterfelijkheid zien kan ik moeilijk bergrijpen.

Kijk 'The Green Mile' eens..

1316
02:51:14,036 --> 02:51:17,916
Jij zult er niet meer zijn
en ik moet blijven.

1317
02:51:20,037 --> 02:51:23,477
Ook ik zal ooit sterven.
Dat weet ik zeker.

1318
02:51:24,677 --> 02:51:27,837
Ik denk niet dat ik onsterfelijk ben.

1319
02:51:28,877 --> 02:51:33,637
Maar ik zal lang voordat ik sterf
al naar de dood verlangen.

1320
02:51:35,157 --> 02:51:38,397
Eigenlijk verlang ik er nu al naar.

1325
02:52:18,598 --> 02:52:23,758
Ik denk er veel aan 's nachts in bed
en ik wacht af.

1326
02:52:25,159 --> 02:52:29,679
Ik denk aan al mijn dierbaren,
die er niet meer zijn.

1327
02:52:30,919 --> 02:52:35,959
Ik denk aan mijn prachtige Jan en aan
hoe zij lang geleden gestorven is.

1328
02:52:37,679 --> 02:52:42,159
En ik denk aan hoe wij allemaal
onze eigen groene mijl lopen...

1329
02:52:42,319 --> 02:52:44,559
... elk in ons eigen tempo.

1330
02:52:45,959 --> 02:52:51,079
Maar één gedachte
houdt mij het meest wakker.

1331
02:52:52,799 --> 02:52:56,080
Als hij een muis
zo lang kan laten leven...

1332
02:52:57,040 --> 02:52:59,640
... hoe lang heb ik dan nog te gaan ?

1333
02:53:03,240 --> 02:53:08,040
We moeten allemaal een keer dood,
niemand uitgezonderd.

1334
02:53:09,280 --> 02:53:11,160
Maar mijn God...

1335
02:53:12,000 --> 02:53:17,040
... soms lijkt de groene mijl
wel heel erg lang.

Onsterfelijkheid lijkt me niks..

[careltjuh]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 21:53:
15 jaar geleden had men niet kunnen geloven dat het genoom van de mens nu al in kaart zou zijn.

nee maar men wist wel dat het kon en over onsterfelijkheid weten ze nog niet dat het kan ja ze beweren het

[JJ Le Funk]

het is al genoemd; 'angst voor het onbekende'.
omdat je het nog niet ervaren hebt weet je niet met zekerheid hoe het zal zijn.
Ouderen hebben wellicht het voordeel dat ze er meer op voorbereid zijn. Maar wat als je opeens verdwijnt? Ben je er dan wel klaar voor?

[merlin_33]

Dramatic schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 22:20:
[...]


Kijk 'The Green Mile' eens..


[...]


Onsterfelijkheid lijkt me niks..

Wie zou er voor kiezen eenzaam onsterfelijk te zijn?.
De dramatiek van de Green Mile is een clichebeeld.Een dergelijke insteek zie je wel in meer films waar onsterfelijkheid een rol speelt.

careltjuh schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 22:31:
[...]

nee maar men wist wel dat het kon en over onsterfelijkheid weten ze nog niet dat het kan ja ze beweren het

Ik denk dat dit een stuk realistischer is dan te verwachten dat je onsterfelijkheid op de dag des oordeels zult ontvangen.

[careltjuh]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 22:49:
[...]

Ik denk dat dit een stuk realistischer is dan te verwachten dat je onsterfelijkheid op de dag des oordeels zult ontvangen.

dat is een mening en geen argument zo kun je wel meer dingen gaan vergelijken met het geloof

[Anoniem: 58485]

TheZeroorez schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 20:48:
[...]

Heb je ervaring met doodgaan of heb je mensen gesproken die ervaring hiermee hebben ofzo

Het enige aan dood waar ik ooit bang voor was is dat het een grote leegte zou zijn, verveling galore. Dat heb ik best lang gedacht eigenlijk, nu #care ik niet. Ook niet om het dood gaan.

Dat is ooit een keer in me opgekomen,

En dat lijkt me ook het meest logische, als je tijd gekomen is er gewoon in mee te gaan. Just roll.

[merlin_33]

careltjuh schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 09:29:
[...]

dat is een mening en geen argument zo kun je wel meer dingen gaan vergelijken met het geloof

Het is vooral het verschil tussen afwachten of het lot in eigen handen nemen.
Het eerste is niet het uitgangspunt wat het geloof uitdraagt deze verwacht immers actie van de gelovige en geen blind volgen.

[careltjuh]

merlin_33 schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 12:59:
[...]


Het is vooral het verschil tussen afwachten of het lot in eigen handen nemen.
Het eerste is niet het uitgangspunt wat het geloof uitdraagt deze verwacht immers actie van de gelovige en geen blind volgen.

Dat is niet helemaal waar eigenlijk is het juist hem (jezus)volgen/na leven.
Het is niet zo dat wij iets moeten doen om in de hemel te kommen eigenlijk draait het er allemaal om om hem vetrouwen en na te leven hij verwacht wel wacht van ons om het evangelie te verkondigen in andere landen waar nog bijna of noot nog van god is gehoordt maar het is niet verplicht .
want je hebt het nieuwe en en het oude testament in het ouwe testamnet konden alleen joden in de hemel komen en die moesten er dan ook iets voor doen zoals offers brengen.
In het nieuwe testament is jezus voor onze zonden dus de mensen die niet jood maar ook voor de joden zijn gestorven. (die laaste zin begrijp je meschien niet helemaal)
maar in iedergeval hoeften ze geen ofers en goede daaden etc meer te doen om in de hemel te komen.
Maar dan is er weer verwarring want het katholieke geloof is dat juist niet goed gegaan (vinden wij de hervormde zeg maar).Omdat je daar wel weer goede daden moest doen om in de hemel te komen zoals geld geven aan de kerk en dat soort dingen dat hoeven wij niet meer wij doen het wel (anders kan de kerk niet meer blijven bestaan)maar als je te weinig geld he b dan hoeft dat niet meer
maar het is dus niet zo dat we hem blind moeten volgen dat kunnen wij niet eens .
maar het is ook niet zo dat wij van alles moeten doen om in de hemel te komen

[Anoniem: 86703]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 21:53:
Mocht de mens gemakkelijk 2000 jaar kunnen worden dan lijkt me het logisch dat we meer vooruit zouden kijken.

Dat lijkt mij niet zo logisch.

We kunnen nu niet eens 5 jaar voorruit kijken op globaal nivo, wat zeg ik, een maand is al lastig, in de relatief kleine tijdspanne die we hebben.
Laat staan als er helemaal geen tijdsdruk meer is "mwach, zien we over 500 jaar wel". Nee, ik denk dat we dan nog kortzichtiger en fatalistischer zouden worden dan dat we al zijn.

merlin_33 schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 12:59:
Het is vooral het verschil tussen afwachten of het lot in eigen handen nemen.
Het eerste is niet het uitgangspunt wat het geloof uitdraagt deze verwacht immers actie van de gelovige en geen blind volgen.

Denk je niet dat *als* er een religie zou zijn die het bij het juiste eind heeft, hetgeen waar in gelooft wordt waarheid blijkt te zijn dat dan niet voor iedereen zou gelden?

Als er een, mja, 'afterlife' zou zijn, zou dat dan niet voor ieder mens hetzelfde zijn, wel of niet blind volgen, wel of niet bepaalde rituelen uitvoeren? Of alleen degenen die de juiste gok hebben gemaakt en de juiste handelingen hebben verricht in dit leven? ;-)

In de natuur is alles en iedereen gelijk, ik ga er vanuit dat dit na de dood ook zo zal zijn.

[-Lars-]

DexterDee schreef op maandag 13 september 2010 @ 13:07:
[...]

Slightly offtopic, maar ik dacht tot voor kort eigenlijk ook dat als je ergens moederziel alleen een hartaanval krijgt, dat het dan einde oefening is. Ik was echter afgelopen Mei in Sabah, Borneo en zag in een hotel een brochure liggen in het Engels met wat te doen als je *alleen* een hartaanval krijgt.

Volgens die betreffende brochure heb je op dat moment maar een seconde of 20 om te handelen, voordat je je bewustzijn verliest. Maar wat je dus schijnt te kunnen doen is veelvuldig zéééér overdreven hoesten, alsof je met alle kracht van je lichaam een hele dikke fluim probeert op te hoesten die heel erg vast zit. Bij zo'n diepe hoest trek je in feite je hartkamer samen, waardoor de bloedcirculatie (zij het in verminderde mate uiteraard) toch plaats kan vinden. Je zou jezelf hiermee zo lang in leven (en bij bewustzijn) kunnen houden om naar de eerste hulp van een ziekenhuis te rijden of 112 te bellen en te wachten op een ambulance.

Ik heb geen idee hoe effectief dit is, maar het is op zich wel een prettige gedachte dat er tenminste iets lijkt te zijn wat je zelf kunt doen in zo'n situatie, in plaats van machteloos je bewustzijn te verliezen met het vooruitzicht op een (vrijwel) zekere dood.

Ongeacht de hele discussie wil ik hier toch even op reageren. De kuchmethode is onzin. Bovendien zou je je wellicht eerst moeten verdiepen in enerzijds een hartaanval en anderzijds een hartritmestoornis. Heel misschien zou je door extreme in- en uitademing wat kunnen bereiken bij een hartritmestoornis à la een 'precordial thump', maar dat acht ik onwaarschijnlijk. Bij een hartaanval kan ik niet bedenken waarom de techniek überhaupt zou moeten werken.

Zie ook de disclaimer van het Rochester General, het ziekenhuis waar de wetenschappelijke onderbouwing zogenaamd vandaan zou komen.

[merlin_33]

[quote]careltjuh schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 16:57:
[...]

careltjuh schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 16:57:
[...]


maar het is dus niet zo dat we hem blind moeten volgen dat kunnen wij niet eens .
maar het is ook niet zo dat wij van alles moeten doen om in de hemel te komen

Het is prima om te proberen te leven zo als jezus. Is er iets mis mee als je kiest zo voort te leven?
Ik wil terugkomen op de TS ben jij bang voor het doodgaan?
Mijn vraag hierop is; als je bang voor de dood bent zou je dan kiezen voor de dood als je niet hoeft te sterven?
Daarvoor suggereer ik onsterfelijk. Het is even niet belangrijk of het kan of het morgen kan of over 10000 jaar.

Anoniem: 86703 schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 17:57:
[...]

Dat lijkt mij niet zo logisch.

We kunnen nu niet eens 5 jaar voorruit kijken op globaal nivo, wat zeg ik, een maand is al lastig, in de relatief kleine tijdspanne die we hebben.
Laat staan als er helemaal geen tijdsdruk meer is "mwach, zien we over 500 jaar wel". Nee, ik denk dat we dan nog kortzichtiger en fatalistischer zouden worden dan dat we al zijn.

Je zal toch iets moeten ondernemen om aan grondstoffen te komen. Al duurt het 800 jaar voordat deze grondstoffen aankomen, die investering wil ik best doen als ik de tijd heb.

Denk je niet dat *als* er een religie zou zijn die het bij het juiste eind heeft, hetgeen waar in gelooft wordt waarheid blijkt te zijn dat dan niet voor iedereen zou gelden?
rr
Als er een, mja, 'afterlife' zou zijn, zou dat dan niet voor ieder mens hetzelfde zijn, wel of niet blind volgen, wel of niet bepaalde rituelen uitvoeren? Of alleen degenen die de juiste gok hebben gemaakt en de juiste handelingen hebben verricht in dit leven? ;-)

In de natuur is alles en iedereen gelijk, ik ga er vanuit dat dit na de dood ook zo zal zijn.

Het lijkt me dan een straf die hemel. Of mag je daar dan helemaal losgaan?
Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Zo is het ook er blijft alleen wat stof van je over.
Ik denk dat we eerder zelf het paradijs uitvinden.

[ Voor 21% gewijzigd door merlin_33 op 19-09-2010 00:56 ]

[epic_gram]

Onsterfelijk lijkt mij ook best erg, aarde overbevolkt, voedsel tekorten, ziektes. Die ziektes is trouwens wel even een hindernis die de wetenschappers moeten nemen, zolang er nog ziektes als malaria, aids en kanker zijn zal iedereen gewoon blijven doodgaan.

[Snowwie]

epic_fail schreef op zondag 19 september 2010 @ 15:16:
Onsterfelijk lijkt mij ook best erg, aarde overbevolkt, voedsel tekorten, ziektes. Die ziektes is trouwens wel even een hindernis die de wetenschappers moeten nemen, zolang er nog ziektes als malaria, aids en kanker zijn zal iedereen gewoon blijven doodgaan.

Als je "onsterfelijk" bent kun je alle ziektes oplopen die je maar wil, je gaat er immers toch niet aan dood.

careltjuh schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 16:57:

Ik wil terugkomen op de TS ben jij bang voor het doodgaan?
Mijn vraag hierop is; als je bang voor de dood bent zou je dan kiezen voor de dood als je niet hoeft te sterven?

Ik ben best bang voor het moment van doodgaan. Soms lig ik wel eens 's-nachts in bed te draaien en dat je dan een pijn voelt in de borst (dit zijn dan meestal stijve spieren) maar dat je dan wel denkt van "het zal toch niet he". Het is dan ook verontrustend dat het onderwerp me minstens elke dag wel door m'n hoofd schiet. Dat komt ook omdat in mijn werk je met zoveel ellende wordt geconfronteerd. Oud worden kan leuk zijn, mits je maar gezond bent. Oud worden is iets om bang voor te zijn. Al die gebreken die je krijgt, en alle berichtgevingen over de wantoestanden in verzorgings -en verpleegtehuizen maken het er ook niet prettiger op.

[ Voor 49% gewijzigd door Snowwie op 19-09-2010 15:32 ]

[Sir_Hendro]

De dood is in mijn ogen niet iets om bang voor te zijn. We leven allemaal op de planeet voor een bepaalde tijd. Iets wat ik prima kan accepteren. Ik geloof niet in de hemel of een terugkeer van je ziel als nieuw mens of als een dier in het volgende leven. Voor mij is de dood gewoon dat je compleet weg bent. Er is NIKS meer. Je lijk zal er nog kort liggen tot die weg gevreten is en dan zal je puur nog in de gedachtes van je na bestaande aanwezig zijn.

Veel mensen vinden dat idee eng maar ik zie het als heel normaal en maak me er dan ook niet druk om.

[careltjuh]

merlin_33 schreef op zondag 19 september 2010 @ 00:35:
[quote]careltjuh schreef op zaterdag 18 september 2010 @ 16:57:

Het is prima om te proberen te leven zo als jezus. Is er iets mis mee als je kiest zo voort te leven?
Ik wil terugkomen op de TS ben jij bang voor het doodgaan?
Mijn vraag hierop is; als je bang voor de dood bent zou je dan kiezen voor de dood als je niet hoeft te sterven?
Daarvoor suggereer ik onsterfelijk. Het is even niet belangrijk of het kan of het morgen kan of over 10000 jaar.

ik zou het fijn vinden als ik lang en gelukkig kan leven maar ik zou toch kiezen voor de dood
ten eerste ik denk dat je het naar miljoenen miljarden jaren hier op aarde hebben geleeft dat je je dan dood
verveeld want je hebt waarschijnlek alles al gedaan wat je kan doe en dan wil je ook wel weer iets anders
ten tweede ik denk als je hier oneindig leef dat je dan zoveel dingen hebt meegemaakt dat je dat gewoonweg niet aankan (meschien pleeg je dan wel zelf mooord ofzo)in iedergeval zou ik hier niet oneindig willen leven

[epic_gram]

Snowwie schreef op zondag 19 september 2010 @ 15:27:
[...]

Als je "onsterfelijk" bent kun je alle ziektes oplopen die je maar wil, je gaat er immers toch niet aan dood.

Is onsterfelijk niet zoiets als niet ouder worden? zoiets als jij zegt lijkt me onmogelijk, dan zou je ook niet meer hoeven eten en ademen, en overleef je alle verkeersongelukken enzo.

[merlin_33]

epic_fail schreef op zondag 19 september 2010 @ 17:20:
[...]

Is onsterfelijk niet zoiets als niet ouder worden? zoiets als jij zegt lijkt me onmogelijk, dan zou je ook niet meer hoeven eten en ademen, en overleef je alle verkeersongelukken enzo.

Ja in principe "niet ouder worden"

epic_fail schreef op zondag 19 september 2010 @ 15:16:
Onsterfelijk lijkt mij ook best erg, aarde overbevolkt, voedsel tekorten, ziektes. Die ziektes is trouwens wel even een hindernis die de wetenschappers moeten nemen, zolang er nog ziektes als malaria, aids en kanker zijn zal iedereen gewoon blijven doodgaan.

Maar stel je bent zon 300 jaar verder nadat je een anti verouderingskuur hebt gehad.
Het is dan mogelijk om je bewustzijn op te slaan en deze te versturen. Je bewustzijn kan in compleet andere lichamen verplaatst worden. Tevens is het mogelijk je bewustzijn zolang als je wilt uit te zetten.

Het lijkt me dat daarmee alle tegenargumenten diet je noemt zijn op te lossen.
Op die manier lijkt me onsterfelijkheid best boeiend.

[Anoniem: 375037]

Ik zou niet eens 100 willen worden. Ik heb 25 en al twee vriendinnen en een tante begraven die veel te jong zijn overleden. Laat staan als je 100 wordt of onsterfelijk zou zijn. Ik denk inderdaad dat je dan TE veel meemaakt en dat iemand dat dan gewoon niet aankan

[Skerekrow]

Ik ben absoluut niet bang om dood te gaan. Ik ben me sinds lage leeftijd er van bewust dat de dood er aan komt. Mijn eigen dood is daar geen uitzondering op. Ik ben dan ook niet iemand die zich inzet om dit zo lang mogelijk uit te stellen. Ik eet gezond omdat gezond zijn prettiger is dan om ziek/zwak te gaan, maar niet omdat ik een lang leven wil. Ik rook niet omdat ik het smerig en duur vind, niet omdat het gezond is om niet te roken.

Begrijp me niet verkeerd, ik verlang niet naar een vroege dood. Maar ik verlang ook niet naar een lang leven. Ik probeer mijn leven zo in te richten dat ik tevreden ben over mezelf en dat ik wanneer ik (bij wijze van) morgen door een vrachtwagen geknuffeld word, ik tevreden terug mag kijken. Ook al zal iedereen roepen dat het "veel te vroeg" zou zijn, ik zou het zelf wel prima vinden. Ik begrijp dat die uitroep voornamelijk voor hunzelf is, maar wat mij betreft is die way to go net zo goed of slecht als op mijn 80e van ouderdom.

[vlaaing peerd]

merlin_33 schreef op vrijdag 17 september 2010 @ 14:27:
[...]

Zou je in het aanvaarden van de dood berusten als er een andere mogelijkheid was?
We naderen het tijdperk dat we onsterfelijkheid in eigen hand hebben.

[...]

Jij zou in dit geval voor onsterfelijkheid kiezen. Dat sommige mensen niets in onsterfelijkheid zien kan ik moeilijk bergrijpen.

Nee, dood heb ik aanvaard op de manier zoals ik ermee ben opgegroeid en hoewel onsterfelijkheid aantrekkelijk klinkt, vermoed ik op den duur dat je het wel gehad zal hebben met je leven. Er zijn genoeg mensen op hoge leeftijd die niet meer hoeven te leven zonder dat ze echt ongelukkig of ongezond zijn ofzo, ik denk dat je "je doelstelling" wilt halen en als je daarmee klaar bent hoeft er niet zoveel meer. Vaak zijn dat heel basale dingen zoals nageslacht verzorgen en die iets meegeven voor de toekomst, soms misschien iets in zelfontplooing oid.

Dat ik zolang mogelijk bij mijn geliefdes wil blijven bedoel ik dan ook niet tot in het oneindige, maar gewoon gedurende de loop van ons leven en dat het niet onnodig kort of voortijdig beeindig word. Dus langer leven lijkt me tot op bepaalde hoogte leuk, daarna zal het de kwaliteit van je leven denk ik niet meer verhogen.

[merlin_33]

Skerekrow schreef op maandag 20 september 2010 @ 09:39:
Ik ben absoluut niet bang om dood te gaan.
ik verlang niet naar een vroege dood. Maar ik verlang ook niet naar een lang leven.

vlaaing peerd schreef op maandag 20 september 2010 @ 10:49:
Nee, dood heb ik aanvaard op de manier zoals ik ermee ben opgegroeid en hoewel onsterfelijkheid aantrekkelijk klinkt, vermoed ik op den duur dat je het wel gehad zal hebben met je leven. Dus langer leven lijkt me tot op bepaalde hoogte leuk, daarna zal het de kwaliteit van je leven denk ik niet meer verhogen.

Tja zo zie je maar hoe verschillend mensen kunnen zijn.
Natuurlijk zie ik ook wel de beperkingen in. Als er zoveel mensen liever kiezen voor de dood, of ook niet voor het uitstellen van de dood kiezen kan het best eenzaam worden als je er wel voor kiest.

Echter zou ik heel graag de verre toekomst willen meemaken, het enigste waar ik zelf geen grip op heb is de dood. Het lijkt mij een geruststelling als ik de dood zelf in handen heb.
Het zou me geruststellen als ik pas hoefde te gaan als ik klaar was met leven en ook met voldoening ipv afkeer afscheid zou kunnen nemen.

Mooier zou het zijn als ik mijn nieuwsgierigheid kon verkennen. Dat mijn opgeslagen bewustzijn zo nu en dan nieuw leven ingeblazen zou worden. Waar mensen hier afschuw voor teveel herrineringen hebben vindt ik juist het ervaren van het leven wat het leven zo mooi maakt.

[ Voor 15% gewijzigd door merlin_33 op 20-09-2010 15:49 ]

[Anoniem: 281234]

De angst die mensen hier uiten lijkt vooral voort te komen uit het onbekende aspect van het doodgaan; op welke manier ga ik? Ik kan me daar absoluut niet druk om maken. Goed, het zou mooi zijn als het geen al te langslepende procedure wordt, maar dan kun je de boel zelf ook nog een handje helpen natuurlijk.

Ik ben dan ook verre van bang voor de dood. Zoals Skerekrow het ook verwoord: Ik verlang niet naar een vroege dood, maar ook niet naar een lang leven. De mogelijkheid tot een lang leven (onsterfelijkheid/mogelijkheid tot het uitstellen van de dood), trekt me dan ook bepaald niet aan. Ik ben niet suïcidaal, maar als ik dood ga, mis ik het niet (want ik ben dan toch dood). Ik denk ook dat je het echte moment van dood gaan ook niet/amper merkt. De aanloop er naar toe daarentegen soms des te meer (bij ziekte bijvoorbeeld).

[merlin_33]

Men lijkt in het algemeen te berusten in de dood. Misschien wordt dit ook wel sociaal ingegeven omdat je er nu eenmaal niet onderuitkomt.
Ik vraag me af of onze mening daarover niet veranderd als onsterfelijkheid sociaal wordt aanvaart.

Vooralsnog zie ik de dood als de ultieme beperking van mijn vrijheid. Ik kan me er wel bij neer leggen, het accepteren en ik ben ook niet bang om dood te gaan. Toch voel ik mij onderworpen aan de dood en dat zint me niet.

[Anoniem: 375037]

Een vriendin van me is vandaag precies een maand geleden overleden. Ze is van de trap gevallen en haar nek gebroken. Ik was erbij. Twee jaar geleden een andere vriendin verloren bij een ongeluk . We gaan straks naar het graf en dan met de vriendengroep uit eten. Ik weet dat als ik nu zou gaan dat ik twee hele lieve vriendinnen daarboven heb. Echter merk en zie ik nu als geen ander wat de dood met de nabestaanden doet. Echter denk ik wel dat het voor iedereen zo heftig is omdat mijn vriendinnen zo jong waren. Die eerste vriendin 22 jaar zou een maand later afstuderen en die vriendin nu 24 jaar zou 2 dagen erna afstuderen. De angst die ik vooral heb is wat zou het met de nabestaanden doen als ik nu zou overlijden. Ik zou het verschrikkelijk vinden als iedereen zo verdrietig zou zijn. Ik heb vorig jaar borstkanker gehad en dat zet je allemaal wel aan het denken. Echter denk ik wel dat als dit allemaal gebeurd zou zijn als we allemaal in de 80-90 zou zijn ik een stuk minder bang zou zijn voor de dood. Voor de dood op zich ben ik niet bang, Wel wat het met de nabestaanden zou doen.

[merlin_33]

Anoniem: 375037 schreef op woensdag 22 september 2010 @ 11:58:
Een vriendin van me is vandaag precies een maand geleden overleden. Ze is van de trap gevallen en haar nek gebroken. Ik was erbij. Twee jaar geleden een andere vriendin verloren bij een ongeluk . We gaan straks naar het graf en dan met de vriendengroep uit eten. Ik weet dat als ik nu zou gaan dat ik twee hele lieve vriendinnen daarboven heb. Echter merk en zie ik nu als geen ander wat de dood met de nabestaanden doet. Echter denk ik wel dat het voor iedereen zo heftig is omdat mijn vriendinnen zo jong waren. Die eerste vriendin 22 jaar zou een maand later afstuderen en die vriendin nu 24 jaar zou 2 dagen erna afstuderen. De angst die ik vooral heb is wat zou het met de nabestaanden doen als ik nu zou overlijden. Ik zou het verschrikkelijk vinden als iedereen zo verdrietig zou zijn. Ik heb vorig jaar borstkanker gehad en dat zet je allemaal wel aan het denken. Echter denk ik wel dat als dit allemaal gebeurd zou zijn als we allemaal in de 80-90 zou zijn ik een stuk minder bang zou zijn voor de dood. Voor de dood op zich ben ik niet bang, Wel wat het met de nabestaanden zou doen.

Oei dat is inderdaad allemaal heel heftig.
Zo komen bij mij ook een boel herinneringen boven. Vooral bij jonge mensen worstel ik ermee. Ik geloof niet in een hemel dus voor mij is er een geruststelling minder. Daarom vind ik het dan zo oneerlijk dat iemand maar zo kort kon leven. Als je zoals jij iemand voor je ogen uit het leven weggerukt ziet worden moet dat een diepe indruk op je achterlaten. Misschien dat je zelfs gaat denken als ik nu dit of dat gedaan had was het niet gebeurd. (daar heb ik wel mee gezeten)
Ik vind het een wonder dat er leven is en dat ik het mag meemaken. ALhoewel ik dat voor mezelf ontken zie ik mijn eigen sterfelijkheid in de dood van een ander. Ook mijn vedriet omdat de ander weg is en het vedriet van anderen daarover ligt bij mij. Ik kan begrijpen dat je zegt voor de dood ben ik niet bang, wel wat het met de nabestaanden zou doen. Mijn broer(tje) heeft jarenlang depressies gehad, we hebben veel heel jonge familieleden en vrienden verloren. Ook toen ik zelf op het randje van de dood zweefde zag ik het leed wat mijn lijden veroorzaakte.
Ik moet er niet aan denken dat door mijn dood mensen het zwaar in het leven krijgen. Ik er alleen al om moeten huilen wat het voor mijn dochters zou betekenen als ik er niet meer was. Maar de depressie die ik daarna kreeg bracht ook zijn leed naar mijn famillie ik heb toen keihard tegen mezelf moeten wezen om eruit te komen.
Ik zeg elke dag nog plichtsgetrouw, wat een mooie dag! Wat een mooi leven!

[Anoniem: 375037]

Ja mijn vriendin viel van de trap af en brak haar nek. Ik droom ook nog bijna elke nacht dat ik haar op kan vangen en dan ligt ze toch ineens op de grond en dan schrik ik wakker. Dus idd ik ben vooral bang wat het met de nabestaanden doet.

@Merlin... ik probeerde je een pb te sturen maar dat kan niet?

[merlin_33]

(offtopic daar het niet anders kan)

Ik kan me voorstellen dat je dit kwijt wilt.
Misschien weet een moderator raad.
Ik kan eventueel wel een emailadres achterlaten maar misschien is het niet nodig.

_the_crow_ schreef op donderdag 23 september 2010 @ 09:28:

offtopic:
De functionaliteit om elkaar berichten te kunnen sturen, kan je aanzetten in je voorkeuren onder het kopje Privacy.

tkz

Nu moet het lukken.

[ Voor 40% gewijzigd door merlin_33 op 23-09-2010 09:39 ]

[_the_crow_]

offtopic:
De functionaliteit om elkaar berichten te kunnen sturen, kan je aanzetten in je voorkeuren onder het kopje Privacy.

[nextware]

Ik heb dit topic eens doorgelezen.
Nu moet ik zeggen dat ik geen angst heb voor het dood gaan, maar meer voor dood zijn. De enige angst die ik heb is hoe het zal gebeuren ? In mijn slaap, of op een gruwelijke manier (kanker, etc).

De angst (voor zover ik van angst gevoelens kan spreken) bestaat uit gedachten over dat de wereld gewoon door gaat en dat ik daar dan totaal geen invloed op kan hebben. Zullen mensen mij nog wel herdenken, weten ze wie ik was ? Over dat de wereld waarschijnlijk nog miljoenen jaren ( niet als het aan de Maya's ligt ) zal bestaan en dat er dan totaal niks van mij meer over is. Geen herinneringen, gedachten, teksten, etc.

Dergelijke gedachten roepen angstgevoelens op. Door mezelf te dwingen over iets anders na te denken zakken die gevoelens gelukkig redelijk snel weg.

Ik ben niet gelovig. Wat mij betreft bestaat er geen hiernamaals. Maar ik kan er dus totaal naast zitten. Er is nog niemand geweest die het ook daadwerkelijk kan vertellen. En als deze persoon er wel zou zijn, dan weet ik niet zeker of ik het wel zou willen weten.

Wat ik mezelf wel afvraag:
Iemand krijgt een hartstilstand en is op dat moment klinisch dood. En men slaagt erin deze persoon weer te reanimeren. Wat zou zo iemand hebben gezien/ervaren op het moment dat zijn hart er dus mee stopte ? Nu ken ik niemand in mijn kennissenkring die dit heeft ervaren. Wellicht iemand hier ervaring mee / kennissen die het hebben meegemaakt ?

[Vince Dexa]

Grappig de vraag hierboven over een hartstilstand.
In oktober 1999 kreeg ik het volgende probleem: ik viel spontaan om. gewoon slap -boink-.
Er lastig als je in de auto zit of net boven aan een trap staat.
Wat bleek na een 24 uurs ECG: mijn hart stopte soms 'gewoon' even.

voorbeeldje: ik smeer een broodje tijdens het kerstonbijt en het volgende wat ik weet is dat ik merk dat ik met mijn hoofd op mijn bord lig in een kwak boter. (zo ben ik ook een keer op het konijnenhok gevallen, van een klapstoeltje in de trein en als een plank achterovergevallen met mijn hoofd op de plavuizen, auw.)
moeder, vriendin en zus kijken allemaal nog al paniekerig en ik vraag me af waarom.
toevallig hing ik toen aan die ECG en later lbeek dat ik in dit geval eerst 3 seconden geen hartslag had, toen 1 slag en daarna 7 seconden geen hartslag meer. Gelukkig daarna weer wel.
Technisch had ik dus gewoon een hartstilstand.

Het gekke is dat ik voorafgaand aan dit soort situaties eigenlijk niets merkte.
je merkt niet dat het zwart wordt oid.
ook van de periode dat ik knock-out was weet ik niks meer.
Ik was gewoon weg en daarna kom je weer bij.

Het enige is dat ik net voor het omvallen een soort deja-vu gevoel had. Als of ik de situatie als eens gedroomd had. Best een intens gevoel. Ik had ook het gevoel als of ik kon zeggen wat er de komende seconden ging gebeuren.
Zal wel veroorzaakt zijn door het zuurstofgebrek van een gestopte circulatie. maar toch het is een erg vreemde gewaar wording.
Ik loop nu inmiddels 10 jaar met een pacemaker en heb geen problemen meer.
Maar zover ik kan beoordelen gebeurt er weinig spannends tijdens een hartstilstand.

[Anoniem: 369018]

Ik ben niet bang voor de dood maar het moeten sterven maakt mij soms bang. Ik heb geen geloof en geen reden om een hiernamaals te vermoeden. Voor zover ik weet houdt het gewoon ergens op. En het houdt op als de natuur klaar met je is. Maar de natuur heeft geen plan, die is gewoon. En zo leef je in onzekerheid over je lot in een wereld zonder draaiboek. Onverteerbaar kan ik dat soms vinden.

Het nu telt. Niets anders dan het nu doet er toe. Sentimenten brengen me van de wijs en in de toekomst kan ik niet kijken. Toch maak ik plannen en ik probeer dat zoveel mogelijk te doen op een manier dat ik er ook in het heden wat aan heb. Het is de reis, niet het einddoel.

---

Gedenk te sterven. Wat een naargeestige houding weerspiegelt dat. Gedenk te leven!

[Anoniem: 172410]

Je kan misschien op een nogal vervelende manier komen te overlijden, maar daar heb ik eerlijk gezegd geen angst voor. Dat is meer de angst voor pijn o.i.d., die heb ik buiten doodgaan ook wel.

Dood gaan lijkt me op zich niet eng ofzo. Ik heb toen ik jong was een periode gehad dat ik er echt panisch voor was, ik kon niet bevatten dat ik er niet meer zou zijn. Daarna kreeg ik het omgekeerde, juist zo'n enorme nieuwsgierigheid naar wat er daarna zou komen dat ik daarom bijna zou overwegen mijzelf van het leven te beroven. Niet omdat ik het niet meer zag zitten, puur uit nieuwsgierigheid. Nu zit ik er een beetje tussenin. Ik ben er eigenlijk niet bang meer voor, al is het natuurlijk altijd wel een apart gevoel als ik er over nadenk. Voor mijn idee is het een beetje als in slaap vallen; je merkt er eigenlijk zelf niets van, het licht gaat gewoon uit.

Anoniem: 369018 schreef op maandag 11 oktober 2010 @ 03:24:
Gedenk te sterven. Wat een naargeestige houding weerspiegelt dat. Gedenk te leven!

Dan ga je uit van de christelijke betekenis die daar aan gehangen is. Oorspronkelijk lag het veel dichter bij wat jij er van maakt, of iets in de trant van carpe diem.

[ Voor 17% gewijzigd door Anoniem: 172410 op 11-10-2010 03:40 ]

[FunkyTrip]

Voor het sterfmoment zelf ben ik niet zo angstig. Dat merk je niet. Zoals hierboven vermeld is ben je gewoon ineens weg. Zonder weer bij te komen dit keer.

Het is meer het moment dat je weet dat je gaat sterven dat me wel angstig maakt. Stel dat je ineens te horen krijgt dat je ongeneeslijke ziekte X hebt en nog 3 maanden of 3 jaar hebt ofzo. Of dat je een auto ongeluk krijgt en nog bij kennis bent terwijl je ziet dat je hele lijf aan gort ligt en weet dat je dit niet meer gaat overleven. Of weet dat je gaat verdrinken...

Dat zijn momenten dat ik even denk van BRRR, aan ander onderwerp denken nu.

Een vriend van mij had daar echt panische angsten voor. Toen heeft hij voor zichzelf een geloof 'verzonnen' en dat geeft hem rust. Je moet er alleen niet over beginnen want dan neemt hij zo'n zalvende prekende houding aan van dat ie 'de waarheid' nu kent

[ Voor 17% gewijzigd door FunkyTrip op 11-10-2010 11:55 ]

[Blue-eagle]

FunkyTrip schreef op maandag 11 oktober 2010 @ 11:53:
Het is meer het moment dat je weet dat je gaat sterven dat me wel angstig maakt. Stel dat je ineens te horen krijgt dat je ongeneeslijke ziekte X hebt en nog 3 maanden of 3 jaar hebt ofzo.

Dat is zo ontzettend relaxed lijkt me. Mits je mentaal en fysiek nog capabel genoeg bent natuurlijk. Neem een lening van een ton voor verbouwingen, live life to the max en regel een fatsoenlijke dood voor jezelf: adem een lading helium in bijvoorbeeld. Je kan netjes alles voorbereiden.. perfect.

[Anoniem: 172410]

Blue-eagle schreef op maandag 11 oktober 2010 @ 13:57:
Dat is zo ontzettend relaxed lijkt me. Mits je mentaal en fysiek nog capabel genoeg bent natuurlijk. Neem een lening van een ton voor verbouwingen,

Dat gaat dus niet he Als je verzwijgt dat je doodgaat dan heb je kans dat je je laatste dagen in de cel doorbrengt, als je eerlijk bent krijg je geen geld. Ze zijn ook niet gek natuurlijk.

[Anoniem: 375037]

[quote]Anoniem: 172410 schreef op maandag 11 oktober 2010 @ 16:51:
[...]

Blue-eagle schreef op maandag 11 oktober 2010 @ 13:57:
[...]

Dat is zo ontzettend relaxed lijkt me. Mits je mentaal en fysiek nog capabel genoeg bent natuurlijk. Neem een lening van een ton voor verbouwingen, live life to the max en regel een fatsoenlijke dood voor jezelf: adem een lading helium in bijvoorbeeld. Je kan netjes alles voorbereiden.. perfect.

hahaha ik krijg een flashback naar de film Armageddon... Mooi idee idd...maar je krijgt geen lening als je ziek bent en anders heb je de kans dat je heel veel ellende over je heen krijgt die laatste maanden van je leven idd. Ook is het zo dat mensen die eenmaal weten dat ze ziek zijn zich ineens ook ziek voelen... De psyche die ene tegenslag te verwerken krijgt.... Ze worden ineens moe e.d. doordat alles energie vreet.

[link0007]

Ik vind het idee van een leven na de 'dood' (voor zover je dat dood kan noemen) een bizarre menselijke drang.

Niet alleen omdat ik het afschuwelijk zou vinden als ik eeuwig zou leven; ooit moet het feestje gewoon voorbij zijn.
Maar daarnaast vind ik het een heel gek idee, omdat mensen blijkbaar iets goeds meer waard vinden als het langer duurt.
Het voelt een beetje als een typische reactie van de sensatie-zuchtige mens van nu.

Reïncarnatie vind ik alweer een mooier idee, maar alle noodzakelijkheid voor zo'n houding ontgaat me. Als er al een ziel bestaat, dan zie ik niet waarom/hoe deze over wordt gedragen op een nieuw lichaam. Waarom is de ziel oneindig? En waarom is er überhaupt een ziel nodig?


Of ik bang ben voor het dood gaan is een lastige vraag. Enerzijds ben ik redelijk nietzscheaans ingesteld omtrent amor fati, anderzijds hangt het er sterk van af hoe ik dood ga. Ik kan me voorstellen dat, mocht ik sterven wanneer ik oud ben en mijn leven achter me heb, ik de dood volledig omarm mocht het komen. Maar als ik morgen te horen zou krijgen dat ik over een week dood zou gaan, zou ik dat afschuwelijk vinden. Ik heb niet het idee dat ik mijn leven al gehad heb.

[Sibylle]

Laatste zin van bovenstaand bericht is zon beetje de eerste gedachte die in mij opkomt!

Ik ben niet bang voor doodgaan zelf, maar ik ben wel bang dat het gebeurd terwijl ik er niet klaar voor ben. Ik wil heel graag alles gezegd hebben tegen de mensen van via ik hou (en ook tegen wie van mij houdt), ze moeten weten wat ze voor mij betekenen en wat ik voor ze voel.
Verder wil ik in mijn leven alle vormen van liefde kennen, en als het kan daarop reflecteren voor ik sterf.

Dus het wordt maar eens tijd om een lijstje te maken met dat soort dingen voor ALS er iets gebeurd op korte termijn.

[Anoniem: 172410]

Iemand zei: dood zijn is net zoals het was als voordat je geboren was, alleen ben je dan geweest in plaats van nog te zijn.

Dat vat mijn kijk op zaken wel aardig samen