Ik zat laatst te praten met een paar vrienden van mij hierover. Ik noemde als voorbeeld de effiënte Jodenvervolging, het feit dat je overal geregistreerd staat en dat dat nogal onwenselijk is. Het privacy verhaal ging pas leven na een voorbeeld waar haar vriend mee aan kwam zetten. Zij en haar vriend hebben onlangs een huis gekocht en ze hebben een lagere hypotheek gekregen omdat zij een BKR-registratie had.
De BKR-registratie had ze gekregen omdat haar telefoonabbonement op haar 18e was afgesloten omdat ze haar rekening niet had betaald. Het was een eye-opener voor haar dat de BKR informatie zo lang werd bewaard.
Helaas kon ze daarna de koppeling niet maken tussen wat haar was overkomen en wat er in de toekomst kan gebeuren. Ze zei tegen mij: 'als jij constant denkt over alles wat mis kan gaan dan moet je wel erg angstig leven'
Het probleem van het privacy issue is dat het te abstract is voor mensen. Het zegt ze niets. Daarom is het 'ik heb niets te verbergen' argument zo krachtig. Doorsnee mensen hebben ook geen criminele activiteiten te verbergen.
Het privacy issue moet concreter worden willen mensen de implicaties kunnen overzien.
En juist het concretiseren is iets dat heel moeilijk is. Aangeven dat GSM-locaties, telefoongesprekken en internetverkeerd centraal worden opgeslagen en gekoppeld zodat je weet wie wat wanneer doet zegt mensen niets.
De aard van de misdaden waarvan iemand valselijk beschuldigd kan worden zegt mensen niets.
Mensen gaan er vanuit dat wanneer ze valselijk beschuldigd worden van een moord, verkrachting of slachtoffer worden van een omvangrijke fraude alles op z'n pootjes terecht zal komen. 'Ik ten onrechte verdachte van moord? Haha, kom zeg, dat gebeurt zo 1-2-3 niet hoor. Iedereen mag alles van me weten,
ik heb toch niets te verbergen'
en die opvatting nu net het probleem.
Een ander voorbeeld waar ik het laatst mee probeerde en dat wel enig effect had:
Als je iets via BOL.com bestelt, kun je aangeven dat je dat per acceptgiro wil betalen.
Het enige dat ik nodig heb om te frauderen is jouw bankafschrift. Immers: factuur- en bezorgadres hoeven niet gelijk te zijn. Nu is het aan jou om aan te tonen dat jij de bestelling niet geplaatst hebt.
Ik heb mijn pakketje, jij hebt de rekening. En daar heb ik geen ingewikkelde databank voor nodig, ik hoef alleen jouw vuilniszak door te spitten om een rekeningafschrift te vinden.
Een ander probleem is dat de privacyschendingen zich achter de schermen afspelen. We hebben geen zocht op de informatie die de overheid verzameld en hoe ze deze gebruiken.
In een essay dat ik hierover gelezen heb van Daniel Solove,
I've got nothing to hide and other misunderstandings of privacy, zei Solove dat mensen er vanuit gaan dat de problemen Orwelliaans zijn, terwijl het Kafkaïaans (s?) is. Ik heb het stukje over de metafoor hieronder gequote:
I suggested a different metaphor to capture the problems: Franz Kafka’s The Trial, which depicts a bureaucracy with inscrutable purposes that uses people’s information to make important decisions about them, yet denies the people the ability to participate in how their information is used. The problems captured by the Kafka metaphor are of a different sort than the problems caused by surveillance. They often do not result in inhibition or chilling. Instead, they are problems of information processing—the storage, use, or analysis of data—rather than information collection. They affect the power relationships between people and the institutions of the modern state. They not only frustrate the individual by creating a sense of helplessness and powerlessness, but they also affect social structure by altering the kind of relationships people have with the institutions that make important decisions about their lives.
(...)
Far too often, discussions of the NSA surveillance and data mining define the problem solely in terms of surveillance. To return to my discussion of metaphor, the problems are not just Orwellian, but Kafkaesque. The NSA programs are problematic even if no information people want to hide is uncovered. In The Trial, the problem is not inhibited behavior, but rather a suffocating powerlessness and vulnerability created by the court system’s use of personal data and its exclusion of the protagonist from having any knowledge or participation in the process. The harms consist of those created by bureaucracies—indifference, errors, abuses, frustration, and lack of transparency and accountability.
One such harm, for example, which I call aggregation, emerges from the combination of small bits of seemingly innocuous data. When combined, the information becomes much more telling about a person. For the person who truly has nothing to hide, aggregation is not much of a problem. But in the stronger, less absolutist form of the nothing to hide argument, people argue that certain pieces of information are not something they would hide. Aggregation, however, means that by combining pieces of information we might not care to conceal, the government can glean information about us that we might really want to conceal. Part of the allure of data mining for the government is its ability to reveal a lot about our personalities and activities by sophisticated means of analyzing data. Therefore, without greater transparency in data mining, it is hard to claim that programs like the NSA data mining program will not reveal information people might want to hide, as we do not know precisely what is revealed. Moreover, data mining aims to be predictive of behavior, striving to prognosticate about our future actions. People who match certain profiles are deemed likely to engage in a similar pattern of behavior. It is quite difficult to refute actions that one has not yet done. Having nothing to hide will not always dispel predictions of future activity.
We kunnen niet veel meer zeggen dan 'privacyschending is stom' omdat we niet weten wát de overheid over ons weet. We kunnen een beredeneerde gooi ernaar doen, maar precies weten wat de overheid weet en hoe ze dat gebruikten weten we niet.
CyBeRSPiN schreef op vrijdag 29 februari 2008 @ 10:13:
[...]
Hoe wist men dat zoveel mensen
probeerden te kijken, precies, omdat het systeem ook een audit log bijhoudt wie wat doet met data, waarschijnlijk konden ze lang niet allemaal de gegevens daadwerkelijk zien. Het moet voor een ambtenaar op zijn beurt ook niet lekker voelen om te weten dat alles wat hij/zij met een systeem doet gelogd wordt en in twijfel getrokken kan worden.
Maar je moet er inderdaad op vertrouwen dat het toezicht op het gebruik van gegevens naar behoren werkt, je kunt dit als burger amper controleren. Wat je bijvoorbeeld kunt doen is bij je gemeente vragen naar wie het afgelopen jaar jouw adresgegevens hebben opgevraagd. Er zijn diverse categoriën personen/instellingen die dit standaard kunnen (kerken, familie, deurwaarders, overheid, etc), tenzij jij aangeeft dat je daar niet van gediend bent (je kunt bepaalde niveaus van toegang aangeven). Vriend van me had dat eens gedaan, gemeente had het nog nooit meegemaakt, maar het kon wel. Zag je netjes dat bijv. Ministerie van Defensie eens per jaar checkt wie dienstplichtig is, zie hier voor meer info:
mijnprivacy.nl (site van de overheid, dus voor sommigen niet betrouwbaar, let op!!

)
Dus nogmaals mijn vraag:
wat zijn, naast het angstbeeld van een toekomstige totalitaire overheid, de belangrijkste redenen om zo paniekerig te doen over privacy?[/sub]
Ik denk dat het 'angstbeeld' van een toekomstige totalitaire overheid al voldoende is om voorzichtig met privacy om te gaan. En zover zijn we niet meer van een totalitaire overheid. In het kader van 'terrorismebestrijding' is alles geoorloofd. Een pakkend voorbeeld hiervan is de arrestatie van een Marokkaans gezin uit Utrecht:
UTRECHT, 30 SEPT. Burgemeester A. Brouwer van Utrecht heeft zware kritiek op de handelswijze van politie en justitie bij de arrestatie van een Marokkaans gezin in Utrecht afgelopen zondag. ,,Dit is een communicatiestoornis van de eerste orde.''
Volgens de burgemeester is zij nu ,,de stofzuiger die de scherven van justitie in de nazorg moet opruimen.'' Zondagavond werd het gezin - vader, moeder en zoon - overrompeld in hun huis door een arrestatie-eenheid van politie. Justitie beschikte over informatie dat er in hun woning explosieven aanwezig waren die ingezet zouden worden voor een terroristische aanslag. Het gezin werd dinsdagavond weer vrijgelaten.
Hoe komt het dat we nu zo bang zijn en denken dat terrorisme iets nieuws is?
Zijn we de treinkaping bij [urel=http://nl.wikipedia.org/wiki/Treinkaping_bij_Wijster]Wijster[/url], de treinkaping bij De
Punt, de schoolgijzeling in
Bovensmildede
RaRa, de
bende van Nijvel, de
IRA de
ETA, de
Rote Armee Fraktion allemaal vergeten?
Dit is allemaal een greep uit de recente geschiedenis. Het is opvallend dat terrorisme wordt gebracht als iets nieuws waar we nooit eerder mee geconfronteerd zijn, terwijl de voorbeelden legio zijn.
Ik heb dit uitstapje naar terrorisme gemaakt omdat het als rechtvaardiging voor de privacyschendingen van de overheid wordt gebruikt. Onder het mom van terrorismebestrijding worden er veel privacybeperkende maatregelen doorgevoerd. En de bevolking slikt alles omdat wij immers ‘niets te verbergen hebben’.
Mijns inzien de problemen van de stroef verlopende discussie:
1. De materie is te abstract.
2. Zinnige voorbeelden bedenken die mensen in hun
dagelijkse leven kunnen raken is moeilijk (hoewel dat van de vettax zoals hierboven werd genoemd in de buurt komt).
3. We kunnen niet veel meer zeggen dan 'privacyschending is stom' omdat we niet weten wát de overheid over ons weet. We kunnen een beredeneerde gooi ernaar doen, maar precies weten wat de overheid weet en hoe ze dat gebruikten weten we niet.
4. De overheid gebruikt terrorismebestrijding als argument, terwijl dat imo een non argument is.
Edit: url fix