Ik neem de stelling in dat ik mijzelf veroorloof een moord te plegen wanneer ik enkel de natuur als wetgever erken. Ik ontrek me aan alle wetgeving als zijnde een uiting van cultuur omdat het tijdelijk van aard is. De wetten van de natuur daarentegen zijn onveranderlijk.
Wat een moord tot moord maakt zit niet in de handeling maar in de overtuiging. Ik moet zeker van mijn zaak zijn. Zodra mijn motieven al een schrijntje cultuur met zich meedraagt ben ik teruggeworpen op de wetten van de cultuur.
Om één te worden met de natuur moet ik mijn nationaliteit en familienaam vergeten. Eigenlijk alles wat wijst op een individuele identiteit moet ik afleggen. Wat overblijft is niet meer dan een idee dat toevallig huist in een menselijk lichaam. Ik moet een natuurkracht worden, een vanzelfsprekendheid die er altijd was.
Ik functioneer als een virus of roofdier. Mijn daden hebben niets met emotie of verstandelijke berekening te maken. Ik werk snel en schoon. Mocht het toch vies en pijnlijk worden dan is het spijtig maar nooit voor mijn gerief.
Nu kun je afvragen waarom ik niet mensen gewoon dood laat gaan van ouderdom. Dan worden ze ook geveld door de natuur. Nee, ik wil niet dat mensen anticiperen op de leeftijd dat ze waarschijnlijk sterven. De dood is altijd aanwezig, hoe oud je ook bent. Al die levensplanning en zogenaamde wetenschappelijke inzichten in de natuur halen alle vitaliteit van de mens weg. Juist de (plotselinge) bewustwording van de eigen sterfelijkheid doet een mens leven. Je moet de natuur respecteren zonder het te willen beheersen.
Nu is dit natuurlijk een gedachte-experiment. Mijn doel met dit topic is om te kijken of mijn positie houdbaar is. En waar mogelijk tegenstrijdigheden zitten.
Wat een moord tot moord maakt zit niet in de handeling maar in de overtuiging. Ik moet zeker van mijn zaak zijn. Zodra mijn motieven al een schrijntje cultuur met zich meedraagt ben ik teruggeworpen op de wetten van de cultuur.
Om één te worden met de natuur moet ik mijn nationaliteit en familienaam vergeten. Eigenlijk alles wat wijst op een individuele identiteit moet ik afleggen. Wat overblijft is niet meer dan een idee dat toevallig huist in een menselijk lichaam. Ik moet een natuurkracht worden, een vanzelfsprekendheid die er altijd was.
Ik functioneer als een virus of roofdier. Mijn daden hebben niets met emotie of verstandelijke berekening te maken. Ik werk snel en schoon. Mocht het toch vies en pijnlijk worden dan is het spijtig maar nooit voor mijn gerief.
Nu kun je afvragen waarom ik niet mensen gewoon dood laat gaan van ouderdom. Dan worden ze ook geveld door de natuur. Nee, ik wil niet dat mensen anticiperen op de leeftijd dat ze waarschijnlijk sterven. De dood is altijd aanwezig, hoe oud je ook bent. Al die levensplanning en zogenaamde wetenschappelijke inzichten in de natuur halen alle vitaliteit van de mens weg. Juist de (plotselinge) bewustwording van de eigen sterfelijkheid doet een mens leven. Je moet de natuur respecteren zonder het te willen beheersen.
Nu is dit natuurlijk een gedachte-experiment. Mijn doel met dit topic is om te kijken of mijn positie houdbaar is. En waar mogelijk tegenstrijdigheden zitten.