Mx. Alba schreef op woensdag 05 december 2007 @ 16:08:
In een cultuur waar iedereen gelijk is en men niet weet wat er buiten die cultuur gebeurt is men gelukkig. Zoals bijvoorbeeld in Noord Korea. Men heeft honger, maar iedereen heeft honger, en men weet niet beter of iedereen heeft honger. Niet alleen in hun dorp maar in heel Noord Korea. Niet alleen in Noord Korea maar in de hele wereld. Maar als men zich realiseert dat dat helemaal niet zo is, dat men in andere landen niet honger heeft, dat er zelfs binnen Noord Korea "kameraden" zijn die rijkelijk te eten hebben, dan is men niet meer gelukkig.
Toen ik 12 jaar oud was bestonden mobiele telefoons nog niet. Op zijn hoogst waren er autotelefoons die alleen door bobo's gebruikt werden en dat was ook nog eens verschrikkelijk onhandig want je moest overal je auto mee naartoe nemen (copyright Youp van't Hek). Als 12jarige had ik geen mobiele telefoon en was ik daar niet ongelukkig om. Mijn kinderen zijn nu 12, en die zijn zonder mobiele telefoon niet gelukkig want "al hun vriendjes hebben er een"...
Dan reageer ik er nu toch maar eens op

.
Ik herken het heel erg.
Vroegâh was ik heel veel bezig met mijn PC. Steeds nieuwe onderdelen zoeken, het moest sneller, groter,
Harder Better Faster Stronger! Ik zat nog op school, en waarom moest die snelle PC er komen? Omdat het leek alsof leeftijdsgenoten zich alles konden veroorloven. Vlotte PC, GSM, portable CD-speler, dat soort shit (GSM had ik niet, en een portable casettespeler..). En ondertussen was er nog genoeg geld voor ze over om zich lam te zuipen ook.
Met mijn PC was het vaak behelpen, als er iets stukging paps en mams lief aankijken voor een nieuw (of 2dehands) $onderdeel. Spelletjes? Shareware van een paar euro ja, of misschien eens een "full game" van 5 gulden ofzo. Nieuwe spellen kon ik niet betalen en ze hadden toch niet fatsoenlijk op mijn PC kunnen draaien. Om de 6 maanden een nieuw moederbord (bij wijze van) was niet ongebruikelijk, want er was steeds wel wat mee. Sparen om in één keer iets "goeds" te kopen lukte ook niet, want voordat ik wat bij elkaar kon sparen moest er wel weer wat vervangen worden. En die GSM, bier en andere meuk liet ik sowieso al staan, dus ik moest wat..
Er komt me plots weer een herinnering te boven. Ik was op een lanparty, en we speelden een
first person shooter. De een was wat beter dan de ander, en nu ben ik sowieso geen absolute sterspeler hoor. Maar ik stond steevast met afstand onderaan de ranglijst.
Maar niet omdat ik zo slecht speelde.. Maar omdat mijn videokaart zo traag was dat ik als ik wat rondliep rond de 20fps zat en in actie dat nog verder dropte. En dan stonden zo ongeveer alle grafische settings al zo laag mogelijk. Ik verloor het spel dus constant omdat ik een gigantische handicap had aan mijn budget!
Toen was ik dus goed kwaad dat ik niet meer geld had om een videokaart te kopen die minstens zo snel was als die van de anderen.
Maar draai het eens om. Wat als iedereen om me heen zijn videokaart om had moeten ruilen voor eentje die zo snel was als die van mij, zodat iedereen rond de 20fps zou zitten? Dan zou ik waarschijnlijk niet meer onderaan de ranglijst staan met hetzelfde systeem!
Maarja, ik was jong, en op zo'n moment zegt "Geld maakt niet gelukkig" je ook weinig. Ik ergerde me zo hard dat ik alle grafische instellingen op "high" besloot te zetten, resulterende in een framerate van 1-2fps. Maakte niets uit, onderaan stond ik toch. De sfeer was er niet beter op geworden..
Als het om geld en luxe gaat is de hoeveelheid geld en luxe van je omgeving gewoon heel belangrijk. Als je omgeving niks heeft heb je zelf ook niet zo'n behoefte aan meer dan dat. Als iedereen om je heen een Geforce XXX heeft wil je het zelf niet meer met een Riva128 doen. Maar als iedereen om je heen een S3 ViRGE heeft dan doe je een moord voor die Riva128.
Ik probeer het nu wat rustiger aan te doen wat betreft dure shit kopen, en zowaar, voor het eerst sinds tijden gaat mijn saldo langzaam maar zeker een beetje omhoog in plaats van omlaag of dat het rond de 0 blijft zweven. Ik heb nu eigenlijk behoefte aan andere dingen dan dure shit of geld. Geld is altijd handig voor als er iets stukgaat ofzo, om eten te kopen etc. maar ik hoef geen PC meer die sneller is dan die van iemand anders. Dat is toch een zinloze race die je nooit gaat winnen. En dat scheelt een heuleboel geld..
Dat brengt ons ook naar de volgende uitspraak:
Geluk is niet hebben wat je wilt; Geluk is willen wat je hebt.
Als je tevreden bent met wat je hebt ben je gelukkig, zelfs al weet je dat er een heleboel is wat je niet hebt en wat je misschien wel zou willen hebben.
Ik weet best dat er Full HD LCD televiesies zijn, en ik zou er best één willen hebben, maar ik ben tevreden met mijn "ouderwetse" 19:6 CRT-TV. Ik heb geen reden om ongelukkig te zijn, dus ben ik gelukkig. Ik weet best dat er mooie moderne snelle computers zijn met Windows Vista en alle toeters en bellen, en ik zou er best één willen hebben. Maar ik ben tevreden met mijn oude barrel want die volstaat voor wat ik er mee wil doen.
Ik weet best dat er snellere videokaarten zijn dan mijn Geforce 7900GTO (destijds gekocht omdat hij voor 235 euro wel héél erg snel was en nog stil ook), maar als hij nu stukgaat.. Dan zet ik mijn 6600GT terug die ik heb bewaard. Of ik zoek een 2dehands Geforce 6600 ofzo. Want als ik nog spellen ga spelen, dan ga ik waarschijnlijk retro doen met spellen van 2004 en (veel) ouder.
Ik weet best dat er 30" LCD monitoren zijn.. Maar ik heb nu een 24" LCD en ben daar zeer tevreden over. Ik zou zo'n 30" kunnen betalen, maar gaat dat me gelukkiger maken?
Ik weet best dat er mooie moderne snelle computers zijn met Windows Vista en alle toeters en bellen, maar ik zou er niet eens een _willen_ hebben. Ik draai nu Linux en die DRM-drek komt er niet op.

Mijn computer kan nu eigenlijk alles wat ik wil, wat heeft upgraden dan voor zin?
Ik vraag me zelfs af wat ik op dit moment nog wel wil hebben. Ik zat pas nog op die Asus eee mini-laptop te geilen, maar dan vraag ik mezelf af wat ik er nou eigenlijk precies mee wil en dan laat ik 't toch maar weer zitten.
Wat ik echt wil is toch niet voor geld te koop. Ik kan me de ziekte aan gadgets gaan kopen maar daar zal ik niet gelukkiger van worden, zoveel weet ik nu wel. Wat ik echt denk te kunnen gebruiken koop ik, de rest laat ik zoveel mogelijk zitten.
Geld is niet de sleutel tot geluk; Maar je kunt er de sleutel wel mee kopen.
Détrompez-vous. Die uitspraak is pure onzin. Het materialistische geluk dat voortvloeit uit het weten dat je een snellere PC, een grotere TV, een dikkere auto, een mooier huis, ... hebt dan je buurman is slechts vluchtig. Er zal namelijk altijd iemand zijn die een nog snellere PC, een nog grotere TV, een nog dikkere auto, een nog mooier huis ... heeft en dat zal weer een bron van frustratie zijn. Mensen die dit soort geluk nastreven zullen slechts gelukkig zijn als ze de rijkte mens ter wereld zijn. En ook dan zullen ze waarschijnlijk niet gelukkig zijn omdat zelfs Bill Gates niet alles heeft.
Precies, de zinloze oneindige race

.
Geluk is niet materialistisch; Geluk is een state of mind.
En nu de hamvraag uit de topicstart: worden we gelukkiger als we rijker zijn?
Ik zou juist zeggen dat het het omgekeerde is. Immers, hoe meer je hebt, hoe meer je kwijt kunt raken, en dus hoe meer je inzit over wat er zou gebeuren als dat je zou overkomen. Stel dat je rijk bent. Je zou niet weten of je vrienden echte vrienden zijn, of alleen maar doen alsof om van je te profiteren.
Je zei "Stel dat" - de gedachtenmachine gaat aan het werk en dan kan ik de output ook wel posten.
Ik zou in de eerste plaats pogen te zorgen dat zo min mogelijk mensen het weten. Als het al bekend was zou ik op één of andere manier een failissement faken zodat iedereen denkt dat ik weer platzak ben.
Ik zou ook niet in een keidure keigrote villa met keidure TV en keidure keisnelle sportwagen en ander keidure shit gaan wonen.
Een "simpel" koophuis (huren lijkt me niks..), ik zou een aantal boodschappen nog steeds bij de Aldi blijven kopen, pfff.. Ik denk dat ik sowieso niet superveel zou veranderen. Misschien een huis met grote "werkplaats" ofzo zodat ik ruimte heb om me uit te leven. Maar een Rolex ofzo hoef ik lekker niet.. Wat ik dan precies ga doen weet ik nog niet.
Tweede optie - iedereen weet dat ik rijk ben en verbergen kan niet. Dan zou ik zo min mogelijk tot geen dure shit en cadeaus kopen voor vrienden. Als iemand echt in de problemen zit (problemen als in: geen dak boven het hoofd meer), dan help ik denk ik wel. En met een stel vrienden op vakantie kan vast ook wel eens, maar de drankjes mogen ze zelf betalen en we gaan waarschijnlijk niet naar Hawaï.
De eerste de beste die me een vrek of gierigaard noemt omdat ie geen $iets krijgt kan permanent oprotten. Dan weet ik ook wel hoe laat het is, en zo iemand hoef ik niet.
M'n geld zou ik waarschijnlijk stoppen in het sponsoren en/of opzetten van Open source (en soortgelijke, CC enzo) projecten. Beetje Mark Shuttleworth-achtig dus. En genoeg overhouden zodat ik een "normaal" huis (iig geen villa), eten etc kan betalen. MTV-cribs ga ik denk ik maar achterwege laten, een 32" LCD lijkt me in die situatie meer dan zat en die koop je tegenwoordig al voor €600 - hoef je niet keirijk voor te zijn. Die zou ik nu ook al kunnen kopen

.
Ga naar de armste populaties ter wereld. Zo lang men voldoende te eten heeft is men gelukkig. In het moederland van Mme Eaglestorm zegt men "als er genoeg te eten is voor één, is er genoeg voor drie." Solidariteit maakt gelukkig, want je weet dat niemand je wat af zal nemen. Integendeel, je weet dat men je graag wat geeft als je daadwerkelijk niet genoeg hebt. En dat maakt gelukkig.
Ik heb het me meerdere malen afgevraagd: was ik gelukkiger geweest als ik in een "arm" land was geboren, in plaats van in Nederland? Niet dat ik het ooit zal weten, maar dat ik de gedachte al heb. De Nederlandse (en westerse in het algemeen) maatschappij is erg prestatiegericht en hebben-hebben-hebben-gericht, in zo'n land werkt dat toch anders. Daar ben je blij met andere dingen.
Het punt is dat dat nu geen keuze meer is om te maken, nu ik weet hoe het in NL is met iedere dag goed eten, dak boven het hoofd enzovoorts zou ik daar diep ongelukkig worden als ik er nu heen zou gaan, nog afgezien van het feit dat ik daar niemand ken.
Verwijderd schreef op vrijdag 07 december 2007 @ 12:30:
Dat geld gelukkig zou maken is een voortvloeisel uit het materialisme. Stel dat je lang spaart voor, noem is wat, een nieuwe GSM. Hier ben je, als je 'm eenmaal hebt, blij mee. Maar zodra er een nieuwere, betere GSM op de markt verschijnt, wil je die weer hebben. Materialisme opzich maakt niet gelukkig; je blijft toch steeds dingen willen. Geld maakt het mogelijk om alles wat je wil te kopen, maar je zult er niet gelukkiger op worden.
De zinloze en oneindige race..
Ik heb het gevoel dat ik er grotendeels uitgestapt ben. Als iets me leuk/interessant lijkt, dan koop ik het. Als ik denk dat ik er echt plezier van heb of op een andere manier iets aan heb. Een iPhone, een telefoon die alles kan behalve bellen, kopen omdat ie hip is? Go to hell. Een Geforce 55999MXFXUltra-G-spot omdat de buurman die ook heeft? Daaag..
Ik kijk nog vaak de hele folder van de Mediamarkt door, denk bij sommige producten "geinig ding", vraag me af of het ik nou echt nodig heb en leg de folder bij het oud papier als ik 'm uit heb.
Over Mediamarkt gesproken, dat is echt zo'n typische hebben-hebben-hebben winkel, en het moet vooral beter zijn en harder glimmen dan wat de buurman heeft. De vestiging hangt ook helemaal vol met "Steel niet!", "Onze producten zijn tegen diefstal beveiligd" en "Hier is cameratoezicht!"-bordjes. En superirritante PIEP PIEP PIEP PIEP alarmsystemen die, ook al is niemand iets aan het stelen, constant maar doorpiepen tot je horendol bent. Geeft wel aan.. Dat er blijkbaar veel mensen "hebberig" zijn.
W3ird_N3rd ging dus eens naar de Mediamarkt. Wil een simpel scheerapparaat hebben, wijs er eentje aan (een goedkope) uit het demonstratierek en zeg tegen de MMM* dat ik dat model niet in een doosje kan vinden. De MMM roept een andere MMM erbij, de andere MMM gaat in het magazijn zoeken en komt uiteindelijk terug met de mededeling dat de levertijd 3 weken is. W3ird_N3rd wijst een iets duurder model aan. MMM geeft aan dat die er dus ook niet is. Eentje die 3-4x zo duur is hebben ze wel, gek he. Trap ik dus niet in en heb het op internet besteld later.
Maar WN is nog in de Mediamarkt en loopt naar de TV/HiFi afdeling, en da's best een eind lopen als je je bedenkt dat dit maar één winkel is.. Aangekomen daar, hallo meneer heeft u een HF-modulator voor mij. Een
wat? Hij begrijpt het niet. Zijn collega ook niet. Niemand daar. En ze hebben er ook geen. Wel 100 verschillende DVB-ontvangers en 52" televisies maar een HF-modulator, nee,
die hebben ze niet.
Gekke Nerd verlaat een hele grote winkel met heel veel dure spullen, zonder iets op zijn boodschappenlijstje af te kunnen kruisen, met lege handen. Had best een Kruisdoos360, SpeelStation 3 of Wee mee kunnen nemen, of een 52" LCD thuis laten bezorgen. Maar ik heb genoeg aan wat ik thuis heb staan, dat spul is niet wat ik
echt wil. Dus waarom zou ik. Ik wou toen een HF-modulator hebben, maarja, die hadden ze niet..
*MediaMarktMuts
Dit verhaal gaat ondertussen vast helemaal nergens meer over

maar alles bij elkaar, ik heb het idee dat we in NL heel erg gefocust zijn op het hebben van dure spullen (hoe nutteloos ook) en dan vooral spullen die duurder (en nuttelozer) zijn dan die van de buurman. Het kost gewoon tijd en ervaring om erachter te komen dat dat niet iets is waar je echt geluk in gaat vinden. Tenminste, ik niet..