hoi, ik reageer ook maar eens, omdat ik denk dat dit nuttig is.
Ik zelf heb PDD-NOS, en werk daarnaast vrijwillig af en toe met kinderen (of ouders van) kinderen met een lichte stoornis in het autistisch spectrum. De wetenschap weet (zover ik weet) niet dat het erfelijk is, maar de aanwijzingen zijn wel heel duidelijk dat het daarin zit, op dat het via opvoeding generaties meegaat. Men denkt dat het een combinatie is van deze twee. Wel zie ik inv eel gezinnen dat zowel een ouder (meestal de vader) het heeft.
Autisme is niet een vaststaande afwijking van het gemiddelde. Het is een containerbegrip, waaarin veel soorten gelijkvormige psychische afwijkingen (dit is niet een afwijking, maar een anders zijn dan de gemiddelde "normale"mens). Het is totale onzin om jezelf, zijnde met autisme, als een mislukking bent. Je bent anders, en niet beter of slechter als andere mensen. Wat psychologen je ook voor mogen houden, je hebt het recht om jezelf te zijn. En het moet nooit het doel van een behandeling worden om een kind "normaal"te krijgen. Het doel van behandelen (ten minste bij mij) is het het voor het kind, op zijn manier, aangenamer maken van het leven. Hem helpen zijn weg te vinden in de maatschappij, zonder dat ik roep wat hij wel of niet kan doen, maar alleen maar aandragen hoe hij iets kan doen. Hier leg ik zo de nadruk op omdat zoveel psychologen en ouders er anders overdenken, deze proberen via medicijnen en sugestieve psychologische trucjes mensente normaal te maken. Helaas kom ik dat te veel tegen, wat vaak als resultaat heeft dat het kind vervreemd is van zichzelf, en daardoor ongelukkig voelt. Daarmee is niet gezegd dat medicijnen niet kunnen werken, of niet nuttig zijn, maar wel dat je niet te koste van alles "dertien in een dozijn"mensen moet willen creeren.
We verliezen door de invloed van de psychologie in de samenleving het vermogen om medemensenlijk te zijn. Ik moet zeggen dat zowel ik als de mensen zich er het prettigst bijvoelen als ik kan lusiteren naar hun verhaal, hun hun leven laten vertellen. En dan kom met opties waaruit mensen kunnen kiezen, of zelf een optie kunnen bedenken. Ik denk dat als we in Nederland echt in mensen willen investeren, en een krachtige samenleving opwillen bouwen we veel meer moeten leren luisteren. als ik door de stad loop, ergens ben,zie in een maatschappij met allemaal standaard mensen, met allemaal dezelfde sterke punten, hetzelfde uiterlijk, en bijna nooit is iemand die via andere met een creatieve oplossing komt. Ik denk dat het in een ieders belang is dat we mensen, die nu buiten de maatschappij staan, of worden bestempeld als anders, een kans geven om mee te doen. Om af en toe op punten die "een normaal"iemand simpel vind, deze mensen helpen, zodat zij ons een creatieve oplossing .
Kort samengevat je bent niet een mislukking, maar iemand die via "andere, origenelëre, vaaks daardoor voor iemand anders, vreemdere" idee een probleem kan oplossen. Dat kan soms een probleem zijn, maar het is ( zo heb ik bij mezelf gezien, en bij een deel van mijn patienten) ook een enorme kracht en talent zijn.
Ik zelf heb PDD-NOS, en werk daarnaast vrijwillig af en toe met kinderen (of ouders van) kinderen met een lichte stoornis in het autistisch spectrum. De wetenschap weet (zover ik weet) niet dat het erfelijk is, maar de aanwijzingen zijn wel heel duidelijk dat het daarin zit, op dat het via opvoeding generaties meegaat. Men denkt dat het een combinatie is van deze twee. Wel zie ik inv eel gezinnen dat zowel een ouder (meestal de vader) het heeft.
Autisme is niet een vaststaande afwijking van het gemiddelde. Het is een containerbegrip, waaarin veel soorten gelijkvormige psychische afwijkingen (dit is niet een afwijking, maar een anders zijn dan de gemiddelde "normale"mens). Het is totale onzin om jezelf, zijnde met autisme, als een mislukking bent. Je bent anders, en niet beter of slechter als andere mensen. Wat psychologen je ook voor mogen houden, je hebt het recht om jezelf te zijn. En het moet nooit het doel van een behandeling worden om een kind "normaal"te krijgen. Het doel van behandelen (ten minste bij mij) is het het voor het kind, op zijn manier, aangenamer maken van het leven. Hem helpen zijn weg te vinden in de maatschappij, zonder dat ik roep wat hij wel of niet kan doen, maar alleen maar aandragen hoe hij iets kan doen. Hier leg ik zo de nadruk op omdat zoveel psychologen en ouders er anders overdenken, deze proberen via medicijnen en sugestieve psychologische trucjes mensente normaal te maken. Helaas kom ik dat te veel tegen, wat vaak als resultaat heeft dat het kind vervreemd is van zichzelf, en daardoor ongelukkig voelt. Daarmee is niet gezegd dat medicijnen niet kunnen werken, of niet nuttig zijn, maar wel dat je niet te koste van alles "dertien in een dozijn"mensen moet willen creeren.
We verliezen door de invloed van de psychologie in de samenleving het vermogen om medemensenlijk te zijn. Ik moet zeggen dat zowel ik als de mensen zich er het prettigst bijvoelen als ik kan lusiteren naar hun verhaal, hun hun leven laten vertellen. En dan kom met opties waaruit mensen kunnen kiezen, of zelf een optie kunnen bedenken. Ik denk dat als we in Nederland echt in mensen willen investeren, en een krachtige samenleving opwillen bouwen we veel meer moeten leren luisteren. als ik door de stad loop, ergens ben,zie in een maatschappij met allemaal standaard mensen, met allemaal dezelfde sterke punten, hetzelfde uiterlijk, en bijna nooit is iemand die via andere met een creatieve oplossing komt. Ik denk dat het in een ieders belang is dat we mensen, die nu buiten de maatschappij staan, of worden bestempeld als anders, een kans geven om mee te doen. Om af en toe op punten die "een normaal"iemand simpel vind, deze mensen helpen, zodat zij ons een creatieve oplossing .
Kort samengevat je bent niet een mislukking, maar iemand die via "andere, origenelëre, vaaks daardoor voor iemand anders, vreemdere" idee een probleem kan oplossen. Dat kan soms een probleem zijn, maar het is ( zo heb ik bij mezelf gezien, en bij een deel van mijn patienten) ook een enorme kracht en talent zijn.