leuk_he schreef op zondag 12 maart 2006 @ 17:09:
Eh, het ligt wel iets subtieler als dat hoor. Een andere manier om die "stoornis" te beschrijven is dat je bepaalde filters in je hersenen niet hebt en dus veel te veel indrukken krijgt. Als je er op die manier naar kijkt is het gewoon anders ipv een stoornis.
Dat is wel een interessante kijk. Een voorbeeld van een filter dat bijna iedereen heeft (op de geboren blinden en éénoog na) is het filter dat het beeld van twee individuele ogen omzet in een stereoscopisch "plat" gezichtsveld. Zonder dat filter zie je waarschijnlijk wat je in die Oculus Rift video's ziet: twee afzonderlijke bolle beelden. Er zijn ook middelen waardoor je onder andere dat filter voor een aantal uren uit kan zetten in je hersenen. Zonder dat filter kan een persoon nog wel functioneren, maar het kost veel meer moeite.
In die zin kan je misschien zeggen dat bepaalde sociale communicatie bij "normale" mensen in een filter zit en zonder er zelfs maar bewust van te zijn werkt, waar een autist misschien wel in staat is om te functioneren maar "zelf" bewust in dat vreemde dubbele bolle beeld moet zien uit te vissen wat hij nu eigenlijk ziet. (volg je de analogie nog? mooi

)
NiGeLaToR schreef op vrijdag 29 augustus 2014 @ 21:56:
Zelf ben ik in zekere zin gezegend met de kwaliteiten van een kameleon, ik pas me makkelijk aan, kan met iedereen en kan mensen overtuigen, meenemen, inspireren. Eigenschappen die een diehard autist meestal niet heeft. Maar mijn handicaps zijn talrijk; ik kan me niet lang concentreren op complexe problemen/materie, heb geen discipline om zaken gestructureerd en georganiseerd aan te pakken en ben in zekere zin een 'jack of all trades'. Weet van werkelijk alles, een beetje, maar van niets, heel veel. Oke, jaren om gaan met mensen die zich wel verdiepen en toch interesses hebben en nieuwsgierig zijn compenseert wel wat - maar toch.
Kan ik u nog verblijden met een diagnose ADHD?

Anoniem: 520170 schreef op woensdag 10 september 2014 @ 14:07:
Ik herken me wel in degenen die baat hebben bij Eye-Q of andere voedingsaanvullingen. Als kind had ik leerproblemen wegens zware concentratiestoornissen. Ik kon prima leren, maar kon toch niet meekomen op school. Daar heb ik mijn hele leven last van gehad. Door geroezemoes om me heen bevriest mijn brein en kan ik niet meer nadenken.
De diagnose 'Autisme' bestond tijdens mijn jeugd nog niet. De school- en de huisarts herkenden het niet. Leraren wel, en die hadden meteen hun diagnose klaar: 'lui'. Dat ik toch goede rapporten kreeg kwam doordat ik materie zeer snel kan oppikken en in detail kan onthouden. Maar dat telde niet; alleen productie in de klas telde. Mijn omgeving en famlie hadden ook een mooie diagnose: 'debiel'.
Behalve autisme bestond ook ADHD tijdens jouw jeugd nog niet. Daar heb ik ook nog een mooi verhaal over:
Jongen met een min of meer normaal leven begint met de ingang van de puberteit steeds hardnekkigere verschijnselen van depressie te ontwikkelen en krijgt op school steeds meer leerproblemen. Hij gaat naar de psycholoog en die stelt een lichte vorm van autisme vast. Dat klopte ook, maar de depressie ging niet weg en de leerproblemen bleven ook.
Jaren later bij een andere psycholoog komt er opeens nog een diagnose: ADHD, neigende naar ADD. Maar waarom kwamen die diagnoses zo laat? (zowel ADHD als autisme worden vaak ruim voor de puberteit vastgesteld)
Hoe zat het nu: bij ADHD denken de meeste mensen aan hele drukke kinderen, maar iemand met ADHD kan ook zeer snel tussen verschillende taken wisselen. Het nadeel is bekender: de focus bij één taak houden is aanzienlijk lastiger. Doordat hij snel tussen taken kon wisselen kon hij ook makkelijker sociaal gedrag imiteren, waardoor het autisme minder opviel. En hyperactiviteit kan je behoorlijk onderdrukken met een stevige depressie, waardoor de ADHD óók niet erg opvallend was. En die depressie: als een puberende tiener leerproblemen heeft èn moeite met sociaal contact, dan is een depressie opeens ook niet zo vreemd meer.
De uitwerking van Ritalin was ook opvallend: prikkelbaarheid nam af en de concentratie nam toe, maar ook sommige autistische aspecten in het gedrag waren iets beter zichtbaar.
Ik denk dat de diagnostiek de laatste decennia wel steeds beter is geworden.

Mx. Alba schreef op donderdag 12 februari 2015 @ 09:14:
Ik merk dat nu terwijl ik Vietnamees leer. Ik kan perfect de zes verschillende tonen horen en hoor duidelijk het verschil tussen de zo'n 240 verschillende klinkers en klinkercombimaties die mogelijk zijn en waar die hele taal op drijft. Een westerling "hoort" dat überhaupt niet te kunnen horen, standaard zal die hooguit een stuk of 20 ervan "moeten" kunnen herkennen en vergt het jaren oefening om in de buurt van het volledige palet te komen, als dat ooit zelfs lukt... Maar bij mij zijn de neurologische paden die nodig zijn om dat te horen kennelijk nooit verdwenen.
Ik heb zelf ook een vorm van autisme en ik merk ook dat ik taal anders verwerk, maar ik heb nog nooit iemand horen uitspreken hoe het voor mij werkt. Ik spreek en schrijf wel gewoon vloeiend Nederlands (en Engels), ik neem ook niet extreem vaak figuurlijke uitspraken letterlijk. (het komt voor, maar niet achterlijk vaak) Als kind brabbelde ik jarenlang iets wat alleen mijn ouders begrepen, maar redelijk plotseling ging ik in volzinnen praten. (schijnt ook typisch te zijn)
Mijn hersenen verwerken taal zoals een computer of AI dat waarschijnlijk zou doen.

Veelal systematisch, inclusief
branch prediction. Meestal werkt dat wel goed, maar het loopt wel eens mis als er een compleet onverwacht woord in een (gesproken) zin zit of de zin blijkt totaal anders te moeten worden geïnterpreteerd. Op dat moment moet ik een hele branch weggooien en kan ik tegen twee problemen aanlopen: als de klanken van het woord niet meer in mijn buffer zitten (ik weet niet meer hoe het woord klonk), dan kan ik geen nieuwe poging meer doen om het te decoderen. Als de klanken nog wèl in het geheugen zitten kan dat wel, maar als de spreker gewoon doorgaat kan er een
buffer overflow optreden: de processor in mijn hersenen is niet snel genoeg om het verhaal te blijven volgen terwijl ik het gemiste woord probeer te decoderen.
Gelukkig komt het niet zo heel erg vaak voor, maar als het meer dan ongeveer een seconde duurt om een branch misprediction op te lossen (meestal is het dus korter) dan kan een buffer overflow optreden. Dat hoeft niet altijd een probleem te zijn, als iemand toch maar wat loopt te zemelen dan kan je de buffer gewoon weggooien en de decoder herstarten.
Er zijn overigens wel exploits voor een buffer overflow (in het algemeen) in de hersenen. Bijvoorbeeld verkopers of collectanten die je overspoelen met informatie. De beste remedie hiertegen is jezelf een goed spamfilter aan te leren.

De politie zag je ook mooi deze buffer overflow gebruiken bij het overmeesteren van Tarik Z. in de NOS-studio.
Als ik de moeite zou doen kan ik denk ik wel compleet uitschrijven wat de decoder precies doet. Geen broncode om je eigen decoder te compileren maar eerder een soort
debugging mode. Ik vraag me wel eens af of dat nuttige informatie zou zijn om een systeem te ontwikkelen dat de
Turing test kan doorstaan.
Ik weet hoe ik het doe, maar wat ik niet weet en wel zou willen weten is hoe "normale" mensen taal dan verwerken. Ik heb serieus geen idee.

Misschien stiekem wel vergelijkbaar, veel vormen van humor zijn gebaseerd op het vertellen van een logisch verhaal dat bij de clue een gigantische branch misprediction blijkt te veroorzaken. Specifiek een misprediction die zo ver gaat dat reeds goedgekeurde instructies alsnog moeten worden afgekeurd.
Die humor werkt ook alleen als de hersenen op dat moment geen nieuwe input meer krijgen zodat ze de tijd hebben om die misprediction te verwerken.
[
Voor 3% gewijzigd door
Mentalist op 18-03-2015 00:26
]