Ik zat een tijdje geleden na te denken over het waarom van bestaan op deze aarde.
Ik ben christelijk opgevoed, maar de laatste maanden twijfel ik toch zeer aan het geloof in een god.
Zo zat ik als volgt te denken, gezien vanuit het christelijk geloof:
Als je wordt geboren dan zou god je op de wereld 'zetten'. Je hebt dan in je relatief zeer korte leven (in vergelijking met de oneindigheid erna) 2 keuzes: je gelooft je leven in god en doet goed, of je gelooft nergens/ergens anders in en/of doet slecht.
Bij de eerste keuze zit je daarna voor een oneindigheid in de hemel wat natuurlijk fantastisch zou zijn.
Bij de tweede keuze zit je daarna echter voor een oneindigheid in de hel waar je je dan voor de rest van je oneindige leven behoorlijk geneukt mag voelen, terwijl jij nooit voor dat leven hebt gekozen.
Je moet er echter vanuit gaan, dat jouw god toch ergens wel goed is maar dit komt toch niet echt relaxed over: je hebt niet de keuze om wel of niet op de wereld gezet te worden, en vervolgens MOET je je dus wel je aardse leven ter ere van hem stellen anders komt het daarna niet echt goed meer met je. Dit gaat (geloof ik) ook op voor het jodendom/islam.
Daarnaast: waarom zijn de meeste mensen gelovig? Omdat ze met dat geloof worden opgevoed. Het is dan dus niet een kwestie van je god vinden, maar meer dat je vanaf je geboorte zo hebt geleefd.
Als dan uiteindelijk aan het einde van je leven blijkt dat jij samen met nog minstens 5 miljard andere mensen de verkeerde god hebt aanbeden dan ben je dus flink de Sjaak hoewel jij eigenlijk tot dat geloof bent gekomen door je ouders, en jij niet voor dat leven hebt gekozen.
Het komt mij dus een beetje over als flink slijmen bij god, anders loopt het flink verkeerd met je af. Nou dank u god dat u mij leven hebt gegeven, waarbij ik het risico loop op eeuwige verdoemenis samen met een overgrote meerderheid van de wereldbevolking..
Iemand nog commentaar hierop?
Ik ben christelijk opgevoed, maar de laatste maanden twijfel ik toch zeer aan het geloof in een god.
Zo zat ik als volgt te denken, gezien vanuit het christelijk geloof:
Als je wordt geboren dan zou god je op de wereld 'zetten'. Je hebt dan in je relatief zeer korte leven (in vergelijking met de oneindigheid erna) 2 keuzes: je gelooft je leven in god en doet goed, of je gelooft nergens/ergens anders in en/of doet slecht.
Bij de eerste keuze zit je daarna voor een oneindigheid in de hemel wat natuurlijk fantastisch zou zijn.
Bij de tweede keuze zit je daarna echter voor een oneindigheid in de hel waar je je dan voor de rest van je oneindige leven behoorlijk geneukt mag voelen, terwijl jij nooit voor dat leven hebt gekozen.
Je moet er echter vanuit gaan, dat jouw god toch ergens wel goed is maar dit komt toch niet echt relaxed over: je hebt niet de keuze om wel of niet op de wereld gezet te worden, en vervolgens MOET je je dus wel je aardse leven ter ere van hem stellen anders komt het daarna niet echt goed meer met je. Dit gaat (geloof ik) ook op voor het jodendom/islam.
Daarnaast: waarom zijn de meeste mensen gelovig? Omdat ze met dat geloof worden opgevoed. Het is dan dus niet een kwestie van je god vinden, maar meer dat je vanaf je geboorte zo hebt geleefd.
Als dan uiteindelijk aan het einde van je leven blijkt dat jij samen met nog minstens 5 miljard andere mensen de verkeerde god hebt aanbeden dan ben je dus flink de Sjaak hoewel jij eigenlijk tot dat geloof bent gekomen door je ouders, en jij niet voor dat leven hebt gekozen.
Het komt mij dus een beetje over als flink slijmen bij god, anders loopt het flink verkeerd met je af. Nou dank u god dat u mij leven hebt gegeven, waarbij ik het risico loop op eeuwige verdoemenis samen met een overgrote meerderheid van de wereldbevolking..
Iemand nog commentaar hierop?