...alleen weten de meesten van ons hem gelukkig te onderdrukken.
Voer voor de psychologen onder ons!
Ik heb het nu niet over het feit dat je iemand die jou net voor 10.000 euro benadeeld heeft in een zakelijke deal het liefst vanaf de Eifeltoren naar beneden wilt gooien. Dat is een normale reactie van boosheid die de meesten van ons kennen en waar we gelukkig geen gehoor aan geven.
Maar dit is heel wat anders:
Voorbeeld:
Ik ben bij een goede vriend op bezoek, het is gezellig, zijn moeder van 75 is er ook, ik ken haar al lang en ben erg op haar gesteld, we praten over toen ze mij nog als kind kende (erg lang geleden...)
Gewelddadige gedachte/idee/beeld flitst door mijn hoofd: "Als je haar nu vol op haar broodmolen timmert zodat ze met stoel en al achterover slaat, met haar hoofd tegen het stenen aanrecht..enz. beelden van bloed, geweld en verminking volgen. heel even, maar een kwart seconde... 
De beelden/ideeen zijn verdwenen. Met verbijstering en walging blijf ik achter en vraag me af uit welk ziek deel van mijn brein dit uitgebraakt is.
Dit komt echt zeer zelden voor. Nu heb ik al 43 jaar lang nog nooit iemand op zijn broodmolen getimmerd zelfs niet als daar heel goeie redenen voor waren dus ik ben in staat om het
in mij te onderdrukken, maar kennelijk is hij er wel.
Nu kan ik kiezen uit twee conclusies:
1. ik ben een psychopatische tijdbom die maar eens aan zijn bovenkamer moet laten sleutelen.
2. iedereen heeft dit wel eens en bijna iedereen onderdrukt deze (dwang?) gedachten. De mensen die ze niet onderdrukken en de gedachten ten uitvoer brengen dat zijn de "echte" psychopaten.
Ik vermoed dat 2. de juiste conclusie is, maar ik weet het niet zeker.
Ook dit soort dingen ervaren? Verklaringen voor dit soort gedachten?
Voer voor de psychologen onder ons!
Ik heb het nu niet over het feit dat je iemand die jou net voor 10.000 euro benadeeld heeft in een zakelijke deal het liefst vanaf de Eifeltoren naar beneden wilt gooien. Dat is een normale reactie van boosheid die de meesten van ons kennen en waar we gelukkig geen gehoor aan geven.
Maar dit is heel wat anders:
Voorbeeld:
Ik ben bij een goede vriend op bezoek, het is gezellig, zijn moeder van 75 is er ook, ik ken haar al lang en ben erg op haar gesteld, we praten over toen ze mij nog als kind kende (erg lang geleden...)
De beelden/ideeen zijn verdwenen. Met verbijstering en walging blijf ik achter en vraag me af uit welk ziek deel van mijn brein dit uitgebraakt is.
Dit komt echt zeer zelden voor. Nu heb ik al 43 jaar lang nog nooit iemand op zijn broodmolen getimmerd zelfs niet als daar heel goeie redenen voor waren dus ik ben in staat om het
Nu kan ik kiezen uit twee conclusies:
1. ik ben een psychopatische tijdbom die maar eens aan zijn bovenkamer moet laten sleutelen.
2. iedereen heeft dit wel eens en bijna iedereen onderdrukt deze (dwang?) gedachten. De mensen die ze niet onderdrukken en de gedachten ten uitvoer brengen dat zijn de "echte" psychopaten.
Ik vermoed dat 2. de juiste conclusie is, maar ik weet het niet zeker.
Ook dit soort dingen ervaren? Verklaringen voor dit soort gedachten?