Voor toekomstige ouders: hoe ga je kinderen opvoeden

[Snowwie]

Er zijn hier op GoT een aantal topics te vinden over 'de jeugd van tegenwoordig'
en allemaal spreken ze over hoe brutaal de jeugd van tegenwoordig is, dat er
geen respect meer is voor ouderen en dat het roken al begint vanaf de 8e levensjaar.

Een beetje gemiddeld GoTTer komt hier uit de jaren 60 en 70 en heeft dit zelf nooit zo meegemaakt. We waren tevreden met het beetje wat we hadden (C64 en een
hoop cassette's ).

Maar als je zelf nu de leeftijd van tussen de 25 en 30 hebt en je al aan kinderen
loopt te denken, dan kun je je toch eens afvragen hoe je je kinderen zult gaan opvoeden.

Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het geen zin heeft om dit proberen 'voor te bereiden' omdat het meer een kwestie is van vallen en opstaan.
Maar toch heb ik er wel eens met mijn vriendin over gehad hoe je het beste je kinderen kunt opvoeden.

Tegenwoordig zijn kinderen hondsbrutaal, en dit is niet alleen de schuld van het kind maar ook van de ouders, want alles mag maar en alles kan maar.
Het warm eten: kind wil geen groenten eten, wat doe je?
Als je het gaat opdringen gaat het kind jammeren en zielig doen, en de ouders trappen er weer in.
Ikzelf zou zeggen "jij wil je groenten niet eten, dan krijg je
eerst helemaal geen eten totdat je de groenten eet, kijk jij maar eens goed naar de kindertjes in Afrika, het zou hun droomwens te zijn om een bord vol heerlijke
groenten te hebben"".

Of m.b.t. straf, de meeste ouders zeggen dan "Dat mag je niet weer doen hoor,
dat is slecht". Vroeger in mijn tijd kreeg je gewoon een pengel, en dat kon soms flink pijn doen . Maar je keek dan wel uit als je de volgende keer weer probeerde iets uit te vreten.

Slaan vind ik ook geen goede zaak, het is te kort, je kunt zelfs per ongeluk je kind 'echt pijn' doen, affijn slechte zaak.

Ikzelf zou huisarrest toepassen, en dan niet simpelweg lekker op de slaapkamer met spelcomputer enzo, nee op de andere kamer, waar dan alleen maar een bed staat en een paar goede boeken. "Ga jij daar maar even een dag nadenken met
dat goede boek". Mijn idee zou zijn dat het kind dan ook daadwerkelijk zou nadenken voordat ie weer iets uitspookt. Een klap is snel en kort, en is ook zo weer voorbij, maar een dag kamerarrest duurt veel langer.

Ook zal ik later er bovenop zitten als het gaat om huiswerk maken, ik wil het zien, ik
wil zien dat er geschreven is in dat schrift, ik zal hem leren hoe hij z'n huiswerk op de computer kan maken, en hoe je het beste al je vakken in 1 multomap kunt doen. Ook zal ik hem overhoren, en de agenda napluizen of alles ook daadwerkelijk gebeurt is.

En dan nog sparen: Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat wij een spaarrekening openen vanaf de geboorte. Zodra junior een baantje heeft, bv. een krantenwijk is de minimale eis de helft van dat loon op de spaarrekening te zetten. Wat hij dan met de andere helft doet moet hij zelf weten.

Ook zal ik alle kennis die ik zelf heb, over bv. Engels of Wiskunde zoveel mogelijk proberen over te brengen.

Nu zul je je afvragen, waarom al deze moeite? Ik denk wel eens dat dit ook bij mezelf had kunnen zijn als mijn ouders wat meer moeite hadden gedaan, en beter hadden begeleid. Sparen vind ik heel belangrijk, en aangezien ik zie wat ik in mijn jeugd verdiend heb met bijbaantjes, daar de helft van neem, dan zou ik op een hele riante bedrag uit komen. Zoiets wil ik wel graag voor mijn kinderen later, dat ze voldoende spaargeld hebben. Maar zelfs dan, als het zover is, zou ik de touwtjes nog niet loslaten. Het geld zou dan ook nuttig besteed worden, aan meubels en andere (nieuwe) spullen voor in hun toekomstig huisje.


Wat denken jullie? "Am I overprotective" ?
Zelf lijkt het me een hele goede scenario.

[Sherlock]

Snowwie schreef op 24 september 2004 @ 09:11:Het warm eten: kind wil geen groenten eten, wat doe je?
Als je het gaat opdringen gaat het kind jammeren en zielig doen, en de ouders trappen er weer in.
Ikzelf zou zeggen "jij wil je groenten niet eten, dan krijg je
eerst helemaal geen eten totdat je de groenten eet, kijk jij maar eens goed naar de kindertjes in Afrika, het zou hun droomwens te zijn om een bord vol heerlijke
groenten te hebben"".

Zoiets, of "Je gaat niet van tafel af voordat je bord leeg is." "Dat lust ik niet" bestaat ook niet als een kind nog erg jong is, het kan best dat ze iets niet zo lekker vinden, maar iets niet lusten zit tussen de oren.

Of m.b.t. straf, de meeste ouders zeggen dan "Dat mag je niet weer doen hoor,
dat is slecht". Vroeger in mijn tijd kreeg je gewoon een pengel, en dat kon soms flink pijn doen . Maar je keek dan wel uit als je de volgende keer weer probeerde iets uit te vreten.

Slaan vind ik ook geen goede zaak, het is te kort, je kunt zelfs per ongeluk je kind 'echt pijn' doen, affijn slechte zaak.

Wat is een pengel dan, is dat geen slaan? Ik zou er zelf geen problemen mee hebben om een kind een tik te geven als het iets fout gedaan heeft, prachtig voorbeeld van lik-op-stuk beleid.

Ikzelf zou huisarrest toepassen, en dan niet simpelweg lekker op de slaapkamer met spelcomputer enzo, nee op de andere kamer, waar dan alleen maar een bed staat en een paar goede boeken. "Ga jij daar maar even een dag nadenken met
dat goede boek". Mijn idee zou zijn dat het kind dan ook daadwerkelijk zou nadenken voordat ie weer iets uitspookt. Een klap is snel en kort, en is ook zo weer voorbij, maar een dag kamerarrest duurt veel langer.

Het hangt er waarschijnlijk van af hoe oud het kind is, maar volgens mij heeft het bij peuters en kleuters weinig zin om ze kamerarrest te geven.

Ook zal later er bovenop zitten als het gaat om huiswerk maken, ik wil het zien, ik
wil zien dat er geschreven is in dat schrift, ik zal hem leren hoe hij z'n huiswerk op de computer kan maken, en hoe je het beste al je vakken in 1 multomap kunt doen. Ook zal ik hem overhoren, en de agenda napluizen of alles ook daadwerkelijk gebeurt is.

Tot wanneer ga je dat doen? Er is ook nog zoiets als eigen verantwoordelijkheid, zo lijkt het net alsof jij de opleiding voor hem doet. Uiteraard is een beetje controle goed, maar je moet ook vertrouwen in je kind hebben.

En dan nog sparen: Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat wij een spaarrekening openen vanaf de geboorte. Zodra junior een baantje heeft, bv. een krantenwijk is de minimale eis de helft van dat loon op de spaarrekening te zetten. Wat hij dan met de andere helft doet moet hij zelf weten.

Klinkt verstandig, maar tegen de tijd dat hij een bijbaantje kan hebben lijkt het me niet dat iemand het daar mee eens is. Ik ben het er in elk geval niet mee eens. Je neemt een bijbaantje om wat te verdienen, zodat je het kunt besteden zoals je zelf wilt. Als je dan de helft daarvan (dat is dus echt heel veel he) niet krijgt, dan kun je net zo goed geen baantje hebben. Dan kun je beter zorgen dat hij het nut van het sparen inziet, zodat hij uit zichzelf 10 of 20% opzij zet.

Ook zal ik alle kennis die ik zelf heb, over bv. Engels of Wiskunde zoveel mogelijk proberen over te brengen.

En als het hem niet interesseert? Als hij bijvoorbeeld heel erg geinteresseerd is in sport, en Spaans?

Nu zul je je afvragen, waarom al deze moeite? Ik denk wel eens dat dit ook bij mezelf had kunnen zijn als mijn ouders wat meer moeite hadden gedaan, en beter hadden begeleid. Sparen vind ik heel belangrijk, en aangezien ik zie wat ik in mijn jeugd verdiend heb met bijbaantjes, daar de helft van neem, dan zou ik op een hele riante bedrag uit komen. Zoiets wil ik wel graag voor mijn kinderen later, dat ze voldoende spaargeld hebben. Maar zelfs dan, als het zover is, zou ik de touwtjes nog niet loslaten. Het geld zou dan ook nuttig besteed worden, aan meubels en andere (nieuwe) spullen voor in hun toekomstig huisje.

Wat denken jullie? "Am I overprotective" ?
Zelf lijkt het me een hele goede scenario.

Ik denk dat je wel overprotective bent, maar dat is voor iedereen persoonlijk. Ik vind dat je je kind iets meer los moet laten, en er pas echt kort op moet zitten als je merkt dat het nodig is. Verder is het een beetje moeilijk speculeren over sommige dingen, omdat die in mijn ogen heel erg leeftijds- en kindafhankelijk zijn.

Bijvoorbeeld het huiswerk-voorbeeld: mijn vriendin moest vroeger echt afgeremd worden als ze huiswerk had, want ze zat echt uren en uren aan haar huiswerk. Als je dus zo'n kind hebt, dan lijkt het me een slecht plan om agenda's te controleren e.d.

_{overal waar ik hij heb gezet mag je natuurlijk hij/zij lezen}

[doodindegoot]

Snowwie schreef op 24 september 2004 @ 09:11:
Wat denken jullie? "Am I overprotective" ?

Simpel gezegd; Yep!

Natuurlijk zou ik als ik kinderen krijg dingen ook anders doen dan mijn ouders gedaan hebben, maar jij hebt nu al een heel scenario klaar liggen, voor iedere fout die het kind kan maken weet jij nu al een passende straf.
Misschien is het ook handig om eerst naar het kind zelf te kijken. Hoe is het karakter van het kind, als hij/zij altijd opstandig is zal ik zeker ook maatregelen nemen. Maar als het niet nodig dan, dan doe ik niets.

Sorry om te zeggen, maar als ik jou zo hoor weet jij al precies hoe het kind zich moet gedragen en doen. Ik vind dat het kind ook ruimte moet hebben om zichzelf te ontwikkelen. Als het verkeerd dreigt te gaan moet je natuurlijk ingrijpen, maar volgens jou boekje kan het kind niet eens in de puberteit komen, want dat staat er niet in.

En het stuk over spaargeld en huisje, boompje, beestje. Natuurlijk wil ik ook dat mijn kinderen het geld goed besteden, maar bij jou krijg ik het gevoel dat je iedere stap die ze maken van te voren goedgekeurd moet hebben. Je kinderen krijgen niet eens de kans om eens een keer onderuit te gaan.

En als ze op de leeftijd komen dat ze het spaargeld willen gaan gebruiken is het beter om met ze te praten en ze te overtuigen dat ze het goed moet besteden, dan dat je meteen bazig gaat doen en zegt "je krijgt het niet".

Maar ach, ik ben ook pas 23 en ik zit ook niet in je categorie 25-30 en ik ben ook nog niet aan kinderen toe

[Verwijderd]

Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het geen zin heeft om dit proberen 'voor te bereiden' omdat het meer een kwestie is van vallen en opstaan.

[...]

Wat denken jullie? "Am I overprotective" ?
Zelf lijkt het me een hele goede scenario.

Om eerlijk te zijn vind ik dat je je kind zelf maar weinig kans geeft om te vallen en op te staan... Met sommige dingen hieronder ben ik het eens, maar bij sommige zaken vind ik dat je je kind de ruimte moet laten om zelf achter die dingen te komen die je zelf kennelijk ook ontdekt hebt.

Maar toch heb ik er wel eens met mijn vriendin over gehad hoe je het beste je kinderen kunt opvoeden.

Het zal zeker vallen en opstaan zijn, maar je zult het er inderdaad ook over moeten hebben. Vooral als je allebei een ander idee hebt erover. Wanneer je kind weet dat hij bij de ene ouder veel meer mag dan bij de andere, heb je niet zoveel meer aan strikt opvoeden.

Tegenwoordig zijn kinderen hondsbrutaal, en dit is niet alleen de schuld van het kind maar ook van de ouders, want alles mag maar en alles kan maar.
Het warm eten: kind wil geen groenten eten, wat doe je?
Als je het gaat opdringen gaat het kind jammeren en zielig doen, en de ouders trappen er weer in.
Ikzelf zou zeggen "jij wil je groenten niet eten, dan krijg je
eerst helemaal geen eten totdat je de groenten eet, kijk jij maar eens goed naar de kindertjes in Afrika, het zou hun droomwens te zijn om een bord vol heerlijke
groenten te hebben"".

Het "kindertjes in afrika" argument - Wat klinkt die toch bekend Maar je moet niet denken dat je daarmee iemand overtuigt. Uiteindelijk is er maar 1 goede reden: "omdat ik het zeg". In dit geval aangevuld met "dan geen toetje" of "ga maar op je kamer eten". Van geen eten worden je kinderen alleen maar vervelend tenslotte, het is een dreigement dat je niet hard kan maken. En vroeger of later probeert elk kind uit wat er gebeurt als het het toch doet. Nooit met iets dreigen wat je niet hard kan of wil maken.

Of m.b.t. straf, de meeste ouders zeggen dan "Dat mag je niet weer doen hoor,
dat is slecht". Vroeger in mijn tijd kreeg je gewoon een pengel, en dat kon soms flink pijn doen . Maar je keek dan wel uit als je de volgende keer weer probeerde iets uit te vreten.

Slaan vind ik ook geen goede zaak, het is te kort, je kunt zelfs per ongeluk je kind 'echt pijn' doen, affijn slechte zaak.

Mja, ik zie er geen bezwaar in. Ten eerste is de tik misschien kort, maar het effect duurt daarna nog wel even. Wat betreft het pijn doen: zolang je een tik gebruikt als opvoedkundige maatregel en niet als afreageren, gaat dat wel goed. Wanneer je je daarmee gaat afreageren, zit je fout.

Overigens, redeneren met een kind is zinloos. Een of twee keer waarschuwen dat iets "fout" is, en vervolgens een sanctie toepassen. Maar niet in debat gaan.

Ikzelf zou huisarrest toepassen, en dan niet simpelweg lekker op de slaapkamer met spelcomputer enzo, nee op de andere kamer, waar dan alleen maar een bed staat en een paar goede boeken. "Ga jij daar maar even een dag nadenken met
dat goede boek". Mijn idee zou zijn dat het kind dan ook daadwerkelijk zou nadenken voordat ie weer iets uitspookt. Een klap is snel en kort, en is ook zo weer voorbij, maar een dag kamerarrest duurt veel langer.

Een dag? Weet je hoe lang 5 minuten straf al is voor een kind? Ik denk dat je je kind zal beschadigen als je dit soort draconische straffen toepast. Een kind is na 10 minuten al zijn boosheid al weer vergeten, en dan moet het een volle dag op een kamer zitten, een kind met een aandachtsspanne van 20 minuten? veel meer hoef je bij kleine kinderen niet te verwachten... Zelf zou ik een kind naar de gang, trap, of een andere plaats waar er niets te doen is sturen, en meedelen dat ie terug mag komen als ie klaar is. Ook dan zal een kind na gaan denken, immers, er is niets te doen. En omdat ie pas terug mag als ie klaar is met vervelend of opstandig zijn, duurt de straf altijd precies lang genoeg.

Overigens, krijgt jouw kind een spelcomputer op zijn kamer? Dat vind ik de goden verzoeken... Die dingen komen er bij mij simpelweg niet in op de slaapkamers. Hoogstens in de woonkamer, in combinatie met twee koptelefoons. Hetzelfde geldt voor een computer of TV. Anders zie ik mijn kinderen nooit en heb ik geen idee wat ze uitvreten.

Ook zal ik later er bovenop zitten als het gaat om huiswerk maken, ik wil het zien, ik
wil zien dat er geschreven is in dat schrift, ik zal hem leren hoe hij z'n huiswerk op de computer kan maken, en hoe je het beste al je vakken in 1 multomap kunt doen. Ook zal ik hem overhoren, en de agenda napluizen of alles ook daadwerkelijk gebeurt is.

Niet alle kinderen waren zo hopeloos slecht in huiswerk als jij vroeger kennelijk was Dit soort maatregelen zou ik pas nemen wanneer mijn kind door luiheid onder zijn niveau presteert en daardoor naar een ander schooltype verwezen wordt. Dus pas op het moment dat die luiheid echt een belemmering wordt voor de toekomst. Anders is het volkomen zinloos: Natuurlijk zal ieder kind wel eens wat huiswerk niet maken, en natuurlijk haalt geen enkel kind zoveel kennis uit zijn schoolperiode als zou kunnen, maar we moeten niet vergeten dat het nog kinderen zijn. Hard werken mogen ze na hun schoolperiode tegen die tijd nog zo'n 60 jaar.

En dan nog sparen: Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat wij een spaarrekening openen vanaf de geboorte. Zodra junior een baantje heeft, bv. een krantenwijk is de minimale eis de helft van dat loon op de spaarrekening te zetten. Wat hij dan met de andere helft doet moet hij zelf weten.

Daar sta ik gemengd tegenover. Sparen is nuttig, maar een kind moet ook duidelijk een beeld hebben waarvoor het spaart. Dus bijvoorbeeld sparen voor een lego-auto of later voor een scooter. Van jongs af aan sparen is leuk, maar de kosten van een huis of meubilair later zijn zo hoog dat zelfs wanneer al het geld van bijbaantjes opzij gezet wordt, het nog steeds maar een druppel op een gloeiende plaat is. Vooral ook omdat je tegen die tijd in een uur tien keer zoveel verdient als toen je 15 was.

Aan de andere kant, wanneer je kind al zijn geld verkwist aan iedere dag drie nieuwe ringtones voor een SMS, honderd keer stemmen bij Idols en aan chips, cola en snoep in plaats van lunch, is zoiets wel een goed idee.

Ook zal ik alle kennis die ik zelf heb, over bv. Engels of Wiskunde zoveel mogelijk proberen over te brengen.

Ook wanneer de interesse van je kind daar niet ligt?

Nu zul je je afvragen, waarom al deze moeite? Ik denk wel eens dat dit ook bij mezelf had kunnen zijn als mijn ouders wat meer moeite hadden gedaan, en beter hadden begeleid. Sparen vind ik heel belangrijk, en aangezien ik zie wat ik in mijn jeugd verdiend heb met bijbaantjes, daar de helft van neem, dan zou ik op een hele riante bedrag uit komen. Zoiets wil ik wel graag voor mijn kinderen later, dat ze voldoende spaargeld hebben. Maar zelfs dan, als het zover is, zou ik de touwtjes nog niet loslaten. Het geld zou dan ook nuttig besteed worden, aan meubels en andere (nieuwe) spullen voor in hun toekomstig huisje.

Dat zou wel eens kunnen tegenvallen: Je kinderen zijn dan 21 geweest, en hebben dan wettelijk de volledige zeggenschap over hun eigen geld. Zowiezo kan jij hun aankopen al niet terugdraaien als dat geen onredelijke aankopen zijn. Daar doe jij helemaal niets meer aan, tenzij je het bedrag op je eigen naam wil hebben staan - Maar dan betaal je wel belasting wanneer je ze het geld geeft, en bovendien kunnen je kinderen vanaf hun 16e wel degelijk voorkomen dat hun met bijbaantjes verdiende geld op jouw rekening terecht komt. Bovendien vind ik dat je dit ook niet moet willen: Wanneer je kinderen het huis uit zijn, staan ze op zichzelf en moet je ze ook de kans geven blunders te begaan. Er is niets zo erg als een ouder die zich (ongevraagd) blijft bemoeien met het leven van zijn kind. Er komt ook een moment dat je kind dat niet meer pikt...

Kortom, ik vind de strekking van een aantal zaken hierboven inderdaad een beetje "overprotective". Ik denk dat je je opvoeding sterk aan moet passen aan je kind. Als je een kind met ADHD en nog een paar gedragsstoornissen hebt, moet je inderdaad een streng regime aanleggen en dan zouden sommige van de bovenstaande maatregelen niet eens zo gek zijn. Maar voor een gewoon kind zijn dit soort dingen alleen maar contraproductief. Je kinderen zullen niet terugkijken op een leuke jeugd, en van al je goede bedoelingen zal maar weinig terechtkomen als je kinderen er het nut niet van inzien.

Je moet oppassen je kinderen teveel op te voeden zoals je zelf, achteraf, opgevoed had moeten zijn. Ik denk ook niet dat je 10 jaar geleden een opvoeding zoals je die beschrijft, had willen hebben. Natuurlijk heb je het beste met je kinderen voor, maar geef ze een consequente maar niet te strenge opvoeding als dat niet noodzakelijk is. En onthoud dat de kindertijd niet alleen dient ter voorbereiding op het echte leven, maar ook leuk moet zijn. En dat een kind dat nooit de kans heeft gehad te vallen tijdens zijn opvoeding, wanneer het aan die bescherming ontsnapt, wel eens zo hard ten val zou kunnen komen dat er weinig meer aan te doen valt. Wanneer je kinderen het uit huis gaan als een bevrijding zien en de eerste tien jaar daarna hun gemiste vrijheden in gaan halen, zal er eerder minder dan meer van terecht komen dan van jou.

Het is overigens vaak een trieste cyclus: De eerste generatie wordt streng opgevoed, en vecht zich vrij. Zij voeden hun kinderen op zoals ze zelf opgevoed hadden willen worden, en nemen zich voor hun kindertijd in ieder geval leuk te maken. De kinderen krijgen teveel vrijheid en misbruiken die, waardoor ze niet hun volledige potentieel bereiken en wanneer ze zelf kinderen krijgen, er in ieder geval voor zorgen dat zij geen vrijheid krijgen om te misbruiken. Waarna het verhaal, wanneer die kinderen groot zijn, weer van voren af aan begint. Het lijkt me duidelijk dat zowel teveel vrijheid als teveel controle onwenselijk is...

[Mx. Alba]

Mijn vrouw heeft al drie kinderen (één van 12 en twee van 8 (tweeling)), en ze is nu zwanger van haar vierde, en mijn eerste

We proberen zoveel mogelijk een positieve opvoeding te geven. Dus veel complimenten geven enzo als ze dingen goed doen. Als ze voor het eerst iets fout doen, dan leggen we uit hoe het dan wel moet... Maar als dan die zelfde fout toch vaker gemaakt wordt, dan worden we steeds strenger natuurlijk. Qua naar bed gaan zijn we onderhand terechtgekomen op een "zero tolerance"... De tweeling slaapt namelijk in dezelfde slaapkamer, en het komt dus zeer regelmatig voor dat ze gewoon fijn zitten te spelen terwijl ze al lang in bed horen te liggen

Qua eten trouwens is niets slechter dan kinderen forceren om iets te eten wat ze niet lekker vinden. Schep wel een beetje op, en probeer ze vriendelijk eraan te krijgen om toch te proeven. En vooral niet iets wat ze niet lekker vinden mixen met iets wat ze wel lekker vinden, want je loopt dan het risico dat ze dat wat ze wel lekker vonden ook vies gaan vinden! Afkeer van bepaalde soorten voedsel is puur psychisch, en psychische problemen los je niet met geweld op... Het meisje van de tweeling wilde bijvoorbeeld nooit bonen eten. Maar door telkens als we bonen aten haar toch te vragen of ze niet wilde proeven, is ze dus toch gaan proeven, en gerechten waarin bonen zitten eet ze nu zonder problemen.

De oudste heeft nogal moeite met huiswerk op tijd maken. Vorig jaar hebben we geprobeerd hem vrij te laten, zo van "plan je eigen tijd", maar zijn cijfers gingen hard achteruit... Dus dit jaar is dat afgelopen. Als hij thuiskomt, doet hij eerst zijn huiswerk. Dinsdags en donderdags heeft hij voetbaltraining, daar mag hij wel heen zonder zijn huiswerk af te hebben, maar als het huiswerk niet af is, moet hij direct na de training thuiskomen om zijn huiswerk te doen. Anders mag hij zo vaak als hij wil (zelfs elke dag als hij zou willen) naar krachttraining - maar dat dus alleen als het huiswerk af is. Afpraken met vrienden enzo ook alleen als het huiswerk af is. Hij verzet zich er hevig tegen, maar anders gebeurt het huiswerk gewoon niet... We controleren niet of hij het huiswerk daadwerkelijk gedaan heeft (ik heb er vertrouwen in dat hij het wel doet), maar als mocht blijken dat toch huiswerk niet gedaan wordt, dan gaan we elke dag controleren... Ik hoop, voor zijn zelfstandigheid, dat dat niet nodig zal zijn, en zo te zien gaat het de goede kant op.

En de nieuwe baby? Die zullen we een zelfde opvoeding geven. Ik vind trouwens dat onze kinderen 100x beter opgevoed zijn dan sommigen van hun vriendjes! Praten met de mond vol is bij ons bijvoorbeeld uit den boze. Zomaar van tafel gaan ook. Egoïsme wordt ook niet getolereerd - als je bord, bestek, of een glas voor jezelf pakt, zet het dan ook voor anderen op tafel! En dingen zoals mensen groeten zoals het hoort, geen pratende "grote mensen" onderbreken, je excuseren als je iemand perongeluk aanstoot, van dat soort kleine maar voor mij toch zeer belangrijke dingetjes, die missen maar al te vaak tegenwoordig!

[justmental]

Ik zou focussen op stimulering van ontwikkeling, niet op bestraffen.
Iedereen heeft wel eens een moeilijke dag, zo ook een kind.
Forceren geeft alleen maar kans op trauma's.

Daarnaast natuurlijk zelf een voorbeeldfiguur zijn.

[PeeJay]

Ik zie hoe mijn broer en zijn vrouw met hun kinderen omgaan en zie dus regelmatig manieren om iets gedaan te krijgen.
Niet vragen of ze een broodje willen, maar vragen wat ze op hun brood willen (pasta of hagels?). Door die keus te geven, zal het kind zelf een keuze kunnen maken en heb ook jij je doel bereikt.

Mijn moeder (die het altijd beter weet natuurlijk ) zegt dat veel gedonder komt, omdat pa en ma niet gezamelijk achter iets staan.
Ik zie regelmatig dat het bij de vader niet mag en dat de moeder vervolgens toch toegeeft.

Hoe ik over kinderen denk? Op het moment totaal niet.
Heb een half jaar bij mijn broer ingewoond en heb toen mijn portie voor kinderen zorgen voor de komende jaren alweer gehad

[KatirZan]

Mijn idee achter kinderen opvoeden :

Een tik mag, als ie maar corrigerend is, dus niet snoeihard blauwe plekken dus niet toegestaan, zolang het kind er maar van schrikt (deden mijn ouders ook bij, ik zie er nog steeds goed uit )

Over eten : eten wat je krijgt, zo niet, dan eet je maar niets.
over toetjes, die komen er niet in, eet ik nu ook niet, dan ook niet met kinderen. (punt)

Kind vreet iets uit : ivm Huisarrest, ach, mijn kinderen krijgen dus echt GEEN tv of computer op hun kamer, als ze achter de tv willen zitten doen ze dat maar in de woonkamer, scheelt nog geld en aansluitingen in het huis ook.
Computeren gebeurt (voor hun) ook in de woonkamer, 2 pc's staan, 1 van mij, 1 van het huis. Mijn pc is op dat moment vergrendeld (en dan bedoel ik ook echt van : je komt er niet in )

Over naar school gaan : wat nou met de auto? zolang het dichter bij is dan 10 km, lekker fietsen, ik ga nu naar mijn werk op de fiets (11 km heen, 11 km terug) en ben zeker niet te lui OM te fietsen, auto heb ik wel, wordt alleen 's avonds gebruikt.

Over zeikende kinderen, ach, ga je vragen, wordt je overgeslagen, snoep komt er wel in, maar mogen ze pas als IK zeg dat ze het mogen.

Waarom zou ik het anders doen dan mijn ouders? Ik ben toch ook goed terecht gekomen? Ik bedoel, ik ben ook niet altijd een lieverdje geweest maar waarom zou ik in godsnaam mijn kinderen wel hun gang laten gaan met bepaalde dingen.....

Nee hoor, ik ben hard (spartaans) opgevoed en zo zal ik dat ook met mijn kinderen doen, als ze een grote mond hebben, worden ze gestraft, heel simpel. (punt)

dat is mijn visie hierop

[Mx. Alba]

PeeJay schreef op 24 september 2004 @ 11:05:
Ik zie hoe mijn broer en zijn vrouw met hun kinderen omgaan en zie dus regelmatig manieren om iets gedaan te krijgen.
Niet vragen of ze een broodje willen, maar vragen wat ze op hun brood willen (pasta of hagels?). Door die keus te geven, zal het kind zelf een keuze kunnen maken en heb ook jij je doel bereikt.

Dat is inderdaad een zeer goede methode ja

Mijn moeder (die het altijd beter weet natuurlijk ) zegt dat veel gedonder komt, omdat pa en ma niet gezamelijk achter iets staan.
Ik zie regelmatig dat het bij de vader niet mag en dat de moeder vervolgens toch toegeeft.

Inderdaad... Als ik niet precies weet hoe mijn vrouw over een bepaalde vraag denkt, geef ik meestal ook niet direkt antwoord, maar zeg ik dat ik daar eerst met mama over moet praten, ofwel dat ze dat maar aan mama moeten vragen dan. Want als ze eenmaal doorhebben dat papa en mama soms niet het zelfde zeggen, dan is het hek van de dam, net zoals bij een kat die doorheeft dat hij vanzelf aandacht krijgt als hij maar lang genoeg aan de slaapkamerdeur krabt

Hoe ik over kinderen denk? Op het moment totaal niet.
Heb een half jaar bij mijn broer ingewoond en heb toen mijn portie voor kinderen zorgen voor de komende jaren alweer gehad

Je hebt stage gelopen dus Da's best een mooie kans trouwens. Ik werd direct in het diepe gegooid, want sjah, mijn vrouw (toen mijn vriendin natuurlijk) had nou eenmaal al een stel kinderen...

[Quitter3]

Meest belangrijke valt in een woord te omschrijven:

consequent.

[justmental]

Quitter3 schreef op 24 september 2004 @ 12:21:
Meest belangrijke valt in een woord te omschrijven:

consequent.

En de kinderen op laten goeien met een wereldbeeld waarin alles consequent en rechtvaardig is?
Het lijkt me dat de klap van het leren leven in de echte maatschappij alleen maar harder wordt.

[Quitter3]

consequent wil zeggen, dat wat vandaag niet/wel mag, morgen nog steeds niet/wel mag.

Dit heeft niks met hun wereldbeeld te maken.
Het zorgt er echter wel voor, dat ze respect krijgen voor regels en gezag.
Iets wat bij een te groot deel van de huidige jeugd ontbreekt.

[Mx. Alba]

Quitter3 schreef op 24 september 2004 @ 12:31:
consequent wil zeggen, dat wat vandaag niet/wel mag, morgen nog steeds niet/wel mag.

Dit heeft niks met hun wereldbeeld te maken.
Het zorgt er echter wel voor, dat ze respect krijgen voor regels en gezag.
Iets wat bij een te groot deel van de huidige jeugd ontbreekt.

Tjakka! Nee is nee. Ook als je het een tweede keer vraagt, en ook als je het een paar dagen later nog een keer vraagt...

[Sherlock]

Quitter3 schreef op 24 september 2004 @ 12:31:
consequent wil zeggen, dat wat vandaag niet/wel mag, morgen nog steeds niet/wel mag.

Dit heeft niks met hun wereldbeeld te maken.
Het zorgt er echter wel voor, dat ze respect krijgen voor regels en gezag.
Iets wat bij een te groot deel van de huidige jeugd ontbreekt.

Inderdaad, helemaal mee eens. Hoe je die consequentheid invult, dat is de keuze die je als ouder moet maken, maar in mijn ogen is het het beginsel van opvoeden.

[Glenfiddich]

Mx. Alba schreef op 24 september 2004 @ 12:34:
[...]


Tjakka! Nee is nee. Ook als je het een tweede keer vraagt, en ook als je het een paar dagen later nog een keer vraagt...

Ik denk dat hij meer doelt op consequentheid in het handhaven van de regels. Dus als het kind de ene keer afgestraft wordt voor iets dat niet mag, moet je dat de volgende keer ook doen, en het niet de volgende keer door de vingers zien. Het kind moet weten waar het aan toe is.

Als een kind op een gegeven moment om bijvoorbeeld een ijsje vraagt, en je zegt nee, wil dat niet zeggen dat je de dag daarop weer nee moet zeggen natuurlijk. Maar dat is natuurlijk weer wat anders.

[justmental]

Wat is dan jullie doel in de opvoeding?
-onderdanig maken?
-de eigen wil breken?
-leren dat regels heilig zijn?

Ik zou zeggen:
-Klaar maken voor volwassen leven
-Jezelf leren kennen, een levensvisie ontwikkelen
-Leren dat niks absoluut is en dat regels een doel dienen

[The Eagle]

Ik denk dat als ik ooit kids krijg (ben nu zelf bijna 27) ze zo ongeveer op zal voeden zoals mijn ouders deden. Ben dan ook best wel tevreden met mijn opvoeding. Vroeger best wel ooit op mijn flikker gehad en/of een draai om mijn oren gekregen - was toen niet leuk maar achteraf begrijp je het donders goed. Ik zou dan ook niet nalaten om mijn kids af en toe te slaan, mocht dat nodig zijn.
Daarnaast moet ik opmerken dat mijn moeder zelf lerares basisonderwijs was. Ik denk dat dat best veel gescheeld heeft - ze was immers opgeleid om goed met kinderen om te kunnen gaan
Toevallig doet mijn vriendin ook de Pabo, dus die krijgt die opleiding ook. Kon nog wel eens handig worden

[Diadem]

Grappig dat iedereen het heeft over een periode van de opvoeding die eigenlijk al weinig meer uitmaakt. De basis voor iemand's karakter wordt in de eerste 3 jaar van het leven gelegd. Ok, ik overdrijf een beetje. De latere jeugd is natuurlijk ook zeer belangrijk, aan een goede basis valt nog zeer veel te verpesten, en aan een slechte basis nog zeer veel te repareren.

Maar wat mij zo opvalt is dat niemand nog een een woord gezegd heeft over die eerste periode van het leven van je kinderen.

Al dat soort termen als 'respect' en 'consequent' en straffen als ze iets fout doen etc. Dat gaat bij hele kleine kinderen allemaal simpelweg niet op. Een baby straffen omdat hij/zij iets fout doet geeft simpelweg een trauma, en bereikt niet. Een baby heeft niet de geestelijke vermogens om te begrijpen wat er gebeurd.

Dus hoe kijken de ouders in spe hier, hier tegenaan. Wat zouden zij doen als hun baby de hele dag zou huilen? Laten huilen? Blijven troosten? Wat doen ze als hun kind na een jaar nog niet kan lopen / praten? En wat als ze telkens hun speeltje uit de wieg blijven kieperen (zo rond een half jaar oud vinden ze dat echt het einde, om alles wat ze krijgen meteen weg te gooien maar wel te willen dat hun ouders het teruggeven).

En hoe denkt met hier over creches? Of borstvoeding?

[Verwijderd]

Alles staat en valt met discipline (en het logisch gevolg daarvan zelfdiscipline).

Mijn broer woont in Limburg maar stuurt zijn (nog kleine) kinderen naar een Belgische school.
Daar heerst nog discipline:
- de meester spreek je aan met U en "meneer" en niet met jij en "Henk"
- keurig in de rij staan voordat ze de klas ingaan
- keurig je vinger opsteken voordat je wat zegt

Het is moeilijk uit te leggen maar de hele mentaliteit is er een van orde en gezag.

Mijn andere neefje en nichtje wonen in Frankrijk, hier zie je hetzelfde beeld: orde en gezag. Naar NL maatstaven worden ze hard (maar in mijn ogen wel rechtvaardig) aangepakt en gecorrigeerd.

Wat dat betreft vind ik het doodzonde dat de dienstplicht is afgeschaft: een heleboel jongens die dreigden te ontsporen zijn daar op de rails gezet en toch goed terecht gekomen (al heb ik soms het idee dat sommigen juist daar ontspoord zijn )

(Mijn eigen toekomstige kinderen kom ik later op terug; moet nu weer aan het werk)

[Diadem]

Owja, nog even een quote van Kahlil Gibran. Die hoort toch thuis in dit topic:

Kahlil Gibran - The Prophet
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you, yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts.
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.

Alles wat je moet weten over opvoeden in 10 regels.

[ Voor 2% gewijzigd door Diadem op 24-09-2004 13:36 . Reden: quote goed gezet. ]

[Sherlock]

justmental schreef op 24 september 2004 @ 13:23:
Wat is dan jullie doel in de opvoeding?
-onderdanig maken?
-de eigen wil breken?
-leren dat regels heilig zijn?

Ik zou zeggen:
-Klaar maken voor volwassen leven
-Jezelf leren kennen, een levensvisie ontwikkelen
-Leren dat niks absoluut is en dat regels een doel dienen

En jij denkt dat door consequent te handelen je er voor zorgt dat iemands eigen wil gebroken wordt, je ze onderdanig maakt en leert dat regels heilig zijn

Als je consequent bent wil dat niet zeggen dat je tegen alles nee zegt, er zijn ook dingen waar je wél achter staat.

Je doelen in de opvoeding zijn wel goed, maar ik zie niet in waarom het één het ander uitsluit.

[Verwijderd]

Consequent zijn betekent niet dat je de kids onderdanig maakt, maar meer om duidelijkheid te creëren. Zowel voor jezelf als voor hen. Dat houdt in dat je als ouders zoveel mogelijk 1 denkwijze probeert te ventileren, ook al ben je het niet altijd met elkaar eens. Kinderen zijn nieuwsgierig, onderzoeken en maken complete bouwwerken van hun eten (ik in iedergeval wel). De kaders die je stelt zijn vergelijkbaar met de zijwieltjes op hun eerste fiets. En zonder kaders, vliegen ze alle kanten uit en/of ontsporen ze.

Oh ja, en 'U' en/of meneer/mevrouw zeggen tegen mensen die ouder zijn.

[ Voor 8% gewijzigd door Verwijderd op 24-09-2004 14:06 ]

[Verwijderd]

@ TS.... ik kan me inleven in je meningen, maar vind zelf dat je erg hard bent. Ik moet trouwens even zeggen dat ik pas 17 ben, en dat zal er ook mee te maken hebben... Het probleem van zo extreem veel controle op je kinderen (proberen) te hebben is dat het kind zelf niets leert. Leren sparen is een ding, leren huiswerk maken is ook iets, maar als je zo intensief bezig bent met hun leven zorg je dat ze een ding niet leren, en dat is zelfstandigheid. En van alle dingen staat dat het hoogste op mijn lijstje met prioriteiten- immers, eigenlijk probeer je je kind op z'n eigen leven voor te bereiden...

Je kiest er zelf voor om kinderen te nemen, maar je kan ze niet zien als een eigendom. Je kan een kind niet naar jou "wens" vormen. Een kind is zoals 'ie is. Als hij niet van groeten houd, het zij zo. Dan maar aan de vitamintjes. En huiswerk controleren? Als je dat zinvol wilt doen moet je het volledige rooster, toetsoverzicht etc van je kind weten- daar heb je een dagtaak aan...

Als een kind al z'n geld heeft uitgegeven, en daar achterkomt als z'n beltegoed op is zal er vanzelf een lampje gaan branden (hoop ik). Ik denk dat kinderen het beste af zijn als ze een aantal dingen leren, ipv dat ze ertoe gedwongen worden. Dan zullen ze zich veel eerder afzetten... ("Ik ga mooi niet sparen, daar loopt me pa altijd over te zeiken")

Wat ik lees in TS z'n post is

"Nu zul je je afvragen, waarom al deze moeite? Ik denk wel eens dat dit ook bij mezelf had kunnen zijn als mijn ouders wat meer moeite hadden gedaan, en beter hadden begeleid. "

Je kan als ouder op veel manieren moeite doen voor je kind. Of streng aan pakken, en met de harde hand opvoeden (zeker/juist voor de begrippen van 2004) de juiste is trek ik in twijfel...

Wat betreft huisarrest.. iets wat ik zou toepassen als m'n kind 't in z'n bolle kop zou hebben gehaald om te stelen, anderen te slaan... dat soort dingen, dan ben het het 100% met TS eens. Kinderen naar hun kamer sturen is geen straf. De meeste- en in de toekomst zal dat alleen maar erger worden, hebben daar alles, TV, stereo, PC... dat is geen straf! Kinderen gaan GRAAG naar hun kamer... Ga maar ergens fijn zonder multimedia genot zitten lezen... Aan de andere kant, op het moment dat ik huisarrest zou (moeten) geven is er soieso al iets mis.

Mijn ouders hebben me altijd heel vrij gelaten. Wel oprechte interesse, maar geen dwang. Ik ben, zelfs voor hedendaagse begrippen erg vrij opgevoed... wel met het nodige fatsoen, maar vrij en denken en doen. Ik ben in iedergeval erg gelukkig opgegroeid, en heb niets te klagen. Ik heb vroeger fouten gemaakt, heb daar straf voor gekregen, en vrij vlot van geleerd... Eigenlijk nooit een klap gehad, ben ik zelf ook tegen. Als je als ouder je kinderen loopt te slaan- en waar ligt de grens tussen "een tik" en slaan- dan is d'r iets niet in orde.

Dit is hoe ik dingen zie op 17 jarige leeftijd... misschien dat het in de loop der tijd verandert, misschien niet, alleen tijd zal het leren.

[Quitter3]

Consequent zijn sluit inderdaad een vrije opvoeding niet uit. Het wil niet zeggen dat er veel strenge regels zijn.

Het gaat ook niet alleen om regels. Het gaat ook om het bieden van regelmaat in hun jonge leventje.

In verschillende onderzoeken is al aangetoond dat baby's die in regelmaat opgevoed zijn, rustiger zijn en sneller ontwikkelen.

Regelmaat bereik je door consequent te zijn in je doen en laten rond kinderen op zeer jonge leeftijd en dat vul je later aan met consequente regels.

Hun vrije wil kan zich op deze manier nog steeds ontwikkelen. Sterker nog, het dwingt ze om goed na te denken over het hoe en waarom van bepaalde regels.
En daagt hun uit om ouders te overtuigen, dat bepaalde regels bijgesteld kunnen worden of verdwijnen.

Als je als ouder hier vervolgens redelijk mee omgaat (dus niet regel is regel, maar toegegeven als een kind een argument heeft) dan leert het ook dat regels niet heilig zijn, maar in beginsel wel nageleeft moeten worden.

[Verwijderd]

Verwijderd schreef op 24 september 2004 @ 10:17:
Overigens, redeneren met een kind is zinloos. Een of twee keer waarschuwen dat iets "fout" is, en vervolgens een sanctie toepassen. Maar niet in debat gaan.

Zie jij een kind als een minderwaardig wezen ofzo? Het is juist goed om je kinderen alle kans te geven om over dingen te debatteren. Daar leren ze juist van en in een tolerante huiselijke kring kunnen ze zichzelf ook wat extremer uiten dan tegen vreemden. Maar door die discussies uit de veilige omgeving thuis is de kans groter dat ze negatieve situaties sneller weten in te schatten zodat ze dat bij vreemden ook niet zo snel doen.
Als jij je kind dom wil houden en niet eens op zijn mening ingaat dan moet je niet raar opkijken als hij binnen de kortste keren buitenshuis in ruzies of andere voorkombare situaties zal komen.

Trouwens ik vind de TS maar een tiran als ik zijn punten zo lees. Traumakinderen zul je krijgen.

[dreeke]

Euhm op dezelfde manier zoals mijn ouders mij hebben opgevoed... zal niet 100% perfect geweest zijn maar slecht kan je het volgens mij niet noemen.

Dat houdt in een vroege zelfstandigheid, leren hoe je zelf je dingen regelt en in orde maakt. Op een of andere manier is straf ofzo eigenlijk nooit echt nodig geweest, het ging allemaal 'vanzelfsprekend'.
En anders niet in de vorm van slaan ofzo, maar in het tegenhouden van de leuke dingen.

Kinderen klein houden en in de gaten houden geloof ik niet zo in... dat gaat de eerste 10 jaar goed en daarna regelrecht er tegenin.
Imho kan je beter kinderen hebben die met jouw gedachten meedenken, niet die er tegenin gaan en bij voorbaat al een andere mening hebben omdat je weer loopt te zeiken.

Maarja dat verschilt ook allemaal per gezin/omgeving enzo... het ene kind heeft wat meer aandacht nodig dan het andere. Dus het is niet echt simpel om daar vaste regels voor te maken, het is meer consequente improvisatie.

En waar de zelfstandigheid de fout in gaat (wel de oorzaken toepassen maar de gevolgen niet in willen zien) even de plaat voor het hoofd aan de kant schoppen...

[ Voor 8% gewijzigd door dreeke op 24-09-2004 23:21 ]

[merlin_33]

Ik reageer allen ff op de TS

Ook ik had het er met mijn vriendin over hoe de kinderen op te voeden, inmiddels heb ik er 2.

Allereerst kom je erachter dat de tijd die je aan je kinderen kan spenderen kort is als je werkt.
Je komt thuis gaat koken en eten en dan is het al weer tijd om de kinderen in bad te doen.
De kinderen worden zo al meteen geconfronteerd met regels.

Sinds het feminisme is doorgeschoten naar tweeverdienerschap is het begrip kostwinner verloren gegaan. Wie voed de kinderen nu op? Waarschijnlijk de kinderopvang die kinderen in groepsverband opvangt. Binnen zon groep volgen kinderen het gedrag van andere kinderen op. Aan een moeilijk kind heeft zon opvang de handen vol. Kinderen willen aandacht en merken dat als je tegenstribbelt je meer aandacht krijgt. Het gevolg is dat kinderen thuis negatief om aandacht vragen. En dan kom jij met die regels aan. Je hebt het beste met ze voor alleen de kinderen willen niet.

Mij advies: geef je kinderen ongevraagd aandacht. Zet je ego opzij en ga minder werken . Doe je auto weg als je het financieel niet trekt. Neem niet tijd voor jezelf maar voor je kinderen. Leg je kinderen geen dingen op, ga vooral niet pogen jou kennis over te nemen. Leren is een individueel proces waarbij alleen kennis word opgenomen uit honger. Deze honger is kieskeurig en geen leermeester kent de smaak van de leerling. Men kan slechts beantwoorden op de vraag.


Als ouder ben je coach alleen laat je kind zelf de sport kiezen.

Besef je goed een goed ouder zet zijn ego opzij. Kun je dit niet begin dan niet aan kinderen.
De jeugd deugt niet is een onwaarheid. De omgeving deugt niet.

Liever een deugniet dan je jeugd niet.

[Valandil]

Ik denk dat ik mn kinderen zou opvoeden zoals ik zelf opgevoed ben.
Daarintegen ben ik vroegah wat verwend, maar ik denk dat ik samen met mijn vriendin vast wel een gezonde balans kan brengen.

Er is geen boek geschreven over hoe je kinderen moet opvoeden, nouja, er zijn duizenden boeken geschreven, maar het blijft volgens mij een kwestie van gevoel. Het overbrengen van je eigen normen en waarden.

Maar zoals hierboven gepost is tijd idd een probleem. Beide van ons werken momenteel. Zodra er een kleintje komt gaat de 1 minder werken om zo voor het kind te zorgen. De overige dagen mag oma komen oppassen

Maar mocht ook dit te weinig zijn zal misschien idd ook de ander een dag minder moeten gaan werken. Dan zal dat financieel misschien niet zo geweldig zijn, maar het is maar geld en na een kleine periode van aanpassen weet al je al niet meer beter.

[Mx. Alba]

Ik heb het geluk dat mijn vrouw danslerares is. Zij werkt dus vrijwel per definitie part-time en vooral in de avonduren... Overdag is zij thuis, en 'savonds ben ik er. Bij een collega van me is het het zelfde. Zijn vrouw werkt op de spoedafdeling van een ziekenhuis, en ze draait het liefst avond- en nachtdiensten, onder andere zodat er altijd iemand thuis is voor de kinderen, maar ook omdat ze dat gewoon zelf prettiger vindt, omdat je in de avond- en nachturen als arts meer verantwoordelijkheden hebt dan overdag. (En het verdient beter.)

[Verwijderd]

ik ben blij met de opvoeding van mijn ouders, en ik denk dat ik daat zelf op door zou willen gaan.
Mijn ouders, en mijn zussen, hebben mij opgevoed met de nodige respect voor mensen, een geloof om opterug te vallen, en een hele boel liefde.
Dat is volgens mij het grootste key-word. zonder leifde kom je zowiezo nergens.

Ik wil mijn kinderen later niet teveel controleren want ik weet dat als ze teveel dingen niet mogen, dat ze het dan toch doen en gaan liegen (en ja ik spreek uit ervaring)

Veel interesse tonen maar nergens toe dwingen. wat het eten betreft, en beleefdheden moet je inderdaad consequent zijn. geen toetje vind ik idd een goede 'straf' normaliter krijgen ze wel een toetjes, want ik ben er verzot op

Over het baby zijn;
de beste voeding is bij de bron borstvoeding dus zo lang het kan.....
Als het blijft huilen hoop ik dat ik een parttime baan heb, dan kan ik even ontsnappen, ik weet nu nog echt niet hoe ik daar dan op zou reageren...
een dag per week naar een opvang zou ik niet erg vinden, omdat de kinderen daar dan toch om leren gaan met andere kinderen, en een dag per week is niet zo erg...

Mijn zussen hebben ieder al 2 zoontjes opgevoed, en dat lukt goed, ik zal ook van hun leren hoe ik mijn kindere opvoed....
al met al denk ik dat het best goed gaat komen

[Verwijderd]

Snowwie schreef op 24 september 2004 @ 09:11:
Er zijn hier op GoT een aantal topics te vinden over 'de jeugd van tegenwoordig'
en allemaal spreken ze over hoe brutaal de jeugd van tegenwoordig is, dat er
geen respect meer is voor ouderen en dat het roken al begint vanaf de 8e levensjaar.

Dit beeld is overdreven als je het mij vraagt. Het is een kwestie van perceptie. De mensen worden op dit moment weer wat conservatiever, wat strenger etc.. Dat is een tegenreactie tegen de wat lossere mentaliteit van de generatie waardoor wij zijn opgevoed. De werkelijke mentaliteit van de jeugd verandert echter veel minder snel dan de perceptie ervan. Kinderen blijven kinderen en pubers blijven pubers.

Ik werk zelf op een instituut voor bijles en studiebegeleiding en het valt echt wel mee met de brutaliteit van de kinderen (en op ons instituut zitten vaak juist de probleemkinderen). Een leraar Engels van mij die al decennia lang les gaf vertelde dat hij in zijn gehele loopbaan slechts één kind gekend had dat werkelijk "tuig" te noemen was. In vrijwel ieder kind schuilt iets goeds en het is aan ouders en leraren om dat eruit te halen. Hoe het pubergedrag echter bekeken wordt verandert wel degelijk heel snel. Je kan een zekere mate van brutaliteit en geen respect voor gezag, ook interpreteren als kritiek durven geven, niet slaafs doen wat je opgedragen wordt etc. Daarnaast versterken kreten als "die jeugd van tegenwoordig" precies die visie dat het slecht gesteld is. Dat heeft dan weer een uitwerking op de mentaliteit van de ouders (die jeugd van tegenwoordig!!!), wat natuurlijk weer een tegenreactie van de jeugd zelf oproept. De jeugd groeit op en wordt opvoeder en een omgekeerd effect is het gevolg. De kinderen van de voormalige brutale jeugd wordt conservatiever en de cirkel is rond. Dit zorgt voor een golfbeweging in perceptie op het het gedrag van jongeren. De faseverschuiving van deze golf hangt denk ik nauw samen met de politieke verschuivingen in Nederland. Het extreme conservatisme van de jaren 50 leidde tot de tegenreactie in de jaren 60 en 70 (pas in de jaren 70, toen de mensen die opgevoed waren in de jaren 50 de macht in handen begonnen te krijgen werden de idealen van de jaren 60 zoals gelijkheid van mannen en vrouwen en taboeloze sex verwezenlijkt). De mensen die in de jaren 60/70 zijn opgevoed zijn nu echter oud genoeg om de macht over te nemen en de kinderen op te voeden en je ziet nu een duidelijke tendens richting conservatisme. Die tendens is dus puur het gevolg van het feit dat die mensen zelf losjes zijn opgevoed.

[ Voor 15% gewijzigd door Verwijderd op 23-10-2004 01:02 ]

[Hendal.]

Het mooie is dat elke opvolgende generatie weer roept "De jeugd van tegenwoordig".

Het is ook wel eens tegen mij gezegd in het verleden en nu heb ik af en toe de neiging om datzelfde te roepen.

M'n pa en ma hebben van hun ouders dit ook wel eens te horen gekregen dus blijkbaar wordt men ouder en rustiger maar jeugd blijft jeugd.

[Verwijderd]

Snowwie schreef op 24 september 2004 @ 09:11:
Ikzelf zou huisarrest toepassen, en dan niet simpelweg lekker op de slaapkamer met spelcomputer enzo, nee op de andere kamer, waar dan alleen maar een bed staat en een paar goede boeken. "Ga jij daar maar even een dag nadenken met
dat goede boek". Mijn idee zou zijn dat het kind dan ook daadwerkelijk zou nadenken voordat ie weer iets uitspookt. Een klap is snel en kort, en is ook zo weer voorbij, maar een dag kamerarrest duurt veel langer.

En het wekt een immens grotere weerstand tegen "dat goede boek", de stomme ouders en zichzelf. Dit laatste (dat kinderen denken dat ze vreselijk slecht zijn) is natuurlijk wat je hoopt te bereiken. Sommige kinderen zullen inderdaad onderdanig worden en de volgende keer braaf doen wat pappa wil. Echter niet omdat ze zelf denken dat het goed is, maar omdat ze anders straf krijgen van pappa. Stikum zullen ze trouwens gewoon doen wat ze willen (wat pappa niet ziet wordt lekker ook niet bestraft ). Er zijn echter ook kinderen die zich niet op zo'n manier laten kleineren. Vooral als ze na lang nadenken zelf niet tot de conclusie komen dat ze fout zaten. Deze kinderen zullen zich rebels opstellen en zich verzetten tegen de ouders en als het even tegen zit tegen elke vorm van autoritair gezag. Ik heb liever kinderen die kritiek durven geven en hun mening kunnen en durven uiten, dan lieve brave onderdanige onderdrukte kinderen die te verlegen zijn om voor hun eigen standpunten op te komen.

[ Voor 37% gewijzigd door Verwijderd op 23-10-2004 01:05 ]

[Verwijderd]

En dan nog dit:

Snowwie schreef op 24 september 2004 @ 09:11:
Ook zal ik later er bovenop zitten als het gaat om huiswerk maken, ik wil het zien, ik
wil zien dat er geschreven is in dat schrift, ik zal hem leren hoe hij z'n huiswerk op de computer kan maken, en hoe je het beste al je vakken in 1 multomap kunt doen. Ook zal ik hem overhoren, en de agenda napluizen of alles ook daadwerkelijk gebeurD is.

Deze wantrouwende houding zou ik echt niet als uitgangspunt nemen. Tips zoals "alles in een multomap stoppen" zijn handig hoor, maar echt niet waar het om gaat. Waar het om gaat is dat het kind lol krijgt in dingen leren (of in andere dingen waar het van houdt!). Lol in het leven, in creativiteit, in vriendschap, muziek, sport of andere hobby's. Biedt het kind de mogelijkheden, maar ga het niets opdringen. Vertel een boeiend verhaal over de sterren, maar accepteer het als het er niks aan vindt. Kinderen hebben een hele wereld te ontdekken en die ontdekkingstocht moet spelenderwijs en met veel plezier gemaakt worden, niet onder dwang of onder dreiging van straffen! Het allerbelangrijkste is dat de interesses uit het kind zelf komen en niet uit de ouders. Natuurlijk mag je wel bepaalde dingen stimuleren, maar ga ze niets opdringen, dat werkt averechts.

En dan nog sparen: Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat wij een spaarrekening openen vanaf de geboorte. Zodra junior een baantje heeft, bv. een krantenwijk is de minimale eis de helft van dat loon op de spaarrekening te zetten. Wat hij dan met de andere helft doet moet hij zelf weten.

Sparen... Tja... Zonder geld komen te zitten is ook wel eens leerzaam. Behoed het kind voor schulden zou ik zeggen, maar een overmaat aan veiligheid en zekerheid kan ook verstikkend werken zou ik zeggen. Dat maakt het leven zo saai.

Ook zal ik alle kennis die ik zelf heb, over bv. Engels of Wiskunde zoveel mogelijk proberen over te brengen.

Dat lijkt me nuttig, maar ik denk dat je wel realistisch moet zijn. Als het kind geen enkele interesse toont in wat je uitlegt moet je dat soms ook accepteren... Hoewel je natuurlijk niet al te makkelijk op moet geven . Mijn vriendin en vrienden moeten ook mijn uitleg over wiskundige zaken aanhoren, zonder dat ik me al teveel druk maak over of ze het wel echt interesseert (ik vermoed in de meeste gevallen van wel trouwens).

Nu zul je je afvragen, waarom al deze moeite? Ik denk wel eens dat dit ook bij mezelf had kunnen zijn als mijn ouders wat meer moeite hadden gedaan, en beter hadden begeleid. Sparen vind ik heel belangrijk, en aangezien ik zie wat ik in mijn jeugd verdiend heb met bijbaantjes, daar de helft van neem, dan zou ik op een hele riante bedrag uit komen.

Maar je zou ook minder dingen hebben gekocht neem ik aan. Was het dat echt waard geweest? Zou je de vrijheid van het maken van die keus echt op hebben willen geven en zou je echt gedwongen willen zijn door je ouders om het geld te sparen en niet uit te geven?

Zoiets wil ik wel graag voor mijn kinderen later, dat ze voldoende spaargeld hebben. Maar zelfs dan, als het zover is, zou ik de touwtjes nog niet loslaten. Het geld zou dan ook nuttig besteed worden, aan meubels en andere (nieuwe) spullen voor in hun toekomstig huisje.

Ik ben net zelf een huisje aan het inrichten en ik weet hoe nutteloos meubels zijn. Een magnetron met radio is veel grappiger en brengt veel meer vreugde dan een tafeltje in de woonkamer . Een paar donkere avonden bij kaarslicht zijn veel belangrijker dan meteen nieuwe lampen. Wat ik alleen maar wil zeggen is dat de "nuttige" uitgaven niet altijd de meest belangrijke zijn. Spaargeld is belangrijk als buffer voor moeilijke periodes. Het maakt het leven veiliger, maar niet altijd per se leuker (de kwaliteit van leven hangt echt niet af van hoeveel spaargeld je hebt ). Bovendien, het inrichten van een huisje is echt een taak van die personen zelf. Niet van de ouders.

Wat denken jullie? "Am I overprotective" ?
Zelf lijkt het me een he(l)eL goed(e) scenario.

Ik denk dat het al duidelijk is. Jouw keuzes zijn zeker niet mijn keuzes.

Bied je kinderen mogelijkheden en speel in op de interesses van het kind in plaats van ze te dwingen jouw interesses over te nemen.
Geef ze het goede voorbeeld in plaats van altijd maar te straffen.
Neem het kind serieus (dus ook de kritiek op jouw standpunten en leg ze uit!).
Laat ze zelf kiezen voor sparen of een financieel risicovollere toekomst, of algemener: laat ze fouten maken.

[Verwijderd]

Diadem schreef op 24 september 2004 @ 13:30:
Grappig dat iedereen het heeft over een periode van de opvoeding die eigenlijk al weinig meer uitmaakt. De basis voor iemand's karakter wordt in de eerste 3 jaar van het leven gelegd. Ok, ik overdrijf een beetje. De latere jeugd is natuurlijk ook zeer belangrijk, aan een goede basis valt nog zeer veel te verpesten, en aan een slechte basis nog zeer veel te repareren.

Maar wat mij zo opvalt is dat niemand nog een een woord gezegd heeft over die eerste periode van het leven van je kinderen.

Al dat soort termen als 'respect' en 'consequent' en straffen als ze iets fout doen etc. Dat gaat bij hele kleine kinderen allemaal simpelweg niet op. Een baby straffen omdat hij/zij iets fout doet geeft simpelweg een trauma, en bereikt niet. Een baby heeft niet de geestelijke vermogens om te begrijpen wat er gebeurd.

Dus hoe kijken de ouders in spe hier, hier tegenaan. Wat zouden zij doen als hun baby de hele dag zou huilen? Laten huilen? Blijven troosten?

Blijven troosten. Als het kind behoefte heeft aan een ouder die het liefdevol in de armen neemt, dan krijgt het een ouder die het liefdevol in de armen neemt. Liefde zal het krijgen! Zoveel het maar wil . Al dat gezeur over dat kinderen daar lastig van zouden worden, of verwend. Emotioneel verwend misschien, maar wat is daar mis mee? Ik denk dat je een kind zult krijgen dat een enorme behoefte heeft aan warmte, liefde en vriendschap. Prima toch? Dan heeft het alleen nog genoeg sociale vaardigheden nodig en het zit gebakken voor de rest van het leven . Materieel verwennen lijkt me overigen niet zo'n goed idee.

Wat doen ze als hun kind na een jaar nog niet kan lopen / praten? En wat als ze telkens hun speeltje uit de wieg blijven kieperen (zo rond een half jaar oud vinden ze dat echt het einde, om alles wat ze krijgen meteen weg te gooien maar wel te willen dat hun ouders het teruggeven).

Ik denk dat ik het steeds weer terug zou kieperen. Misschien op een zelfde soort wijze, misschien op een net iets andere manier. Kinderen houden van herhaling, maar ik denk dat ik het kan leren dat het niet elke keer precies hetzelfde hoeft te zijn. Dat leert het kind wellicht buiten het systeem (van herhaling) te denken. Buiten het systeem kunnen denken is de eerste stap naar wetenschappelijke ontdekking.

En hoe denkt met hier over creches? Of borstvoeding?

Wel naar de creche. Contact met andere kinderen en op professionele wijze begeleid worden in het spelen en leren lijkt me een prima idee. Borstvoeding lijkt me overigens ook wel een goed idee.

[Johnny]

Verwijderd schreef op 23 oktober 2004 @ 01:49:
[...]
Ik denk dat je een kind zult krijgen dat een enorme behoefte heeft aan warmte, liefde en vriendschap. Prima toch? Dan heeft het alleen nog genoeg sociale vaardigheden nodig en het zit gebakken voor de rest van het leven . Materieel verwennen lijkt me overigen niet zo'n goed idee.

Ja, zulke kinderen waren er op de middelbare school ook.

Die noemden we "slet" omdat ze altijd aandacht zochtten en zeer flexible knipperlichtrelaties hadden met allerlei "lieve jongens" die het dubbele van haar leeftijd waren.

[Rey Nemaattori]

Mx. Alba schreef op 24 september 2004 @ 11:13:
Inderdaad... Als ik niet precies weet hoe mijn vrouw over een bepaalde vraag denkt, geef ik meestal ook niet direkt antwoord, maar zeg ik dat ik daar eerst met mama over moet praten, ofwel dat ze dat maar aan mama moeten vragen dan. Want als ze eenmaal doorhebben dat papa en mama soms niet het zelfde zeggen, dan is het hek van de dam, net zoals bij een kat die doorheeft dat hij vanzelf aandacht krijgt als hij maar lang genoeg aan de slaapkamerdeur krabt

Mja ik denk dat het daar ergens fout is gegaan

M'n pa had altidj een streng beleid, en me ma ging daar soms in mee, maar lette nooit op of het uitgevoerd werd => gaten in het system.

Ik ben wel heel kundig in het detecteren van fouten in regelgeving, liegen, bedriegen etc geworden

justmental schreef op 24 september 2004 @ 12:25:
[...]

En de kinderen op laten goeien met een wereldbeeld waarin alles consequent en rechtvaardig is?
Het lijkt me dat de klap van het leren leven in de echte maatschappij alleen maar harder wordt.

Je moet ze consequent opvoeden, niet wijsmaken dat de wereld zo is....
Gewoon zorgen dat als iets nu niet mag, je hett niet standaard 30 minuten later weer moet vragen.

justmental schreef op 24 september 2004 @ 13:23:
Wat is dan jullie doel in de opvoeding?
-onderdanig maken?
-de eigen wil breken?
-leren dat regels heilig zijn?

Ik zou zeggen:
-Klaar maken voor volwassen leven
-Jezelf leren kennen, een levensvisie ontwikkelen
-Leren dat niks absoluut is en dat regels een doel dienen

Als je de regels niet consequent toepast en altijd toegeeft, leert het kind schijt te hebben aan regels want papa & mama handhaven ze toch niet/letten niet op. Dus als ze later als 16 jarige buiten lopen zonder toezicht van pa & ma met vrienden, kun je er donder op zeggen dat ze schijt aan andere regels gaan hebben en probleem jongeren gaan vormen

Verwijderd schreef op 24 september 2004 @ 13:31:
Alles staat en valt met discipline (en het logisch gevolg daarvan zelfdiscipline).

Mijn broer woont in Limburg maar stuurt zijn (nog kleine) kinderen naar een Belgische school.
Daar heerst nog discipline:
- de meester spreek je aan met U en "meneer" en niet met jij en "Henk"
- keurig in de rij staan voordat ze de klas ingaan
- keurig je vinger opsteken voordat je wat zegt

Geboren in 1982 spraken wij de leraar ook nog aan met meneer/meester. Wel werd er ge'jij't, maar da's onderdeel van de persoonlijke band die je met de leraren had(kleine basis school, je kreeg iedere leraar 2x oid)

Verwijderd schreef op 24 september 2004 @ 13:31:
Wat dat betreft vind ik het doodzonde dat de dienstplicht is afgeschaft: een heleboel jongens die dreigden te ontsporen zijn daar op de rails gezet en toch goed terecht gekomen (al heb ik soms het idee dat sommigen juist daar ontspoord zijn )

Het enige nadeel van de dienstplicht is dat mensen studies moeten uitstellen en dat je een dik risico loopt om door wanbeleid om te komen op plekken als Irak oid, verder kreeg je er discipline, goede conditie en gezag mee.

Invoeren die hap

Verwijderd schreef op 24 september 2004 @ 23:12:
Zie jij een kind als een minderwaardig wezen ofzo? Het is juist goed om je kinderen alle kans te geven om over dingen te debatteren. Daar leren ze juist van en in een tolerante huiselijke kring kunnen ze zichzelf ook wat extremer uiten dan tegen vreemden. Maar door die discussies uit de veilige omgeving thuis is de kans groter dat ze negatieve situaties sneller weten in te schatten zodat ze dat bij vreemden ook niet zo snel doen.
Als jij je kind dom wil houden en niet eens op zijn mening ingaat dan moet je niet raar opkijken als hij binnen de kortste keren buitenshuis in ruzies of andere voorkombare situaties zal komen.

ga jij in debat met een kind dat een snoepje wil of een koekje of zijn groenten niet wilt eten?

"Waarom (niet)?" is geheid de eerste vraag die je krijgt...en je kutn er alleen op antwoorden "omdat ik het zeg" of je bedenkt een lulverhaal en je komt daar na 5 minuten discussieren alsnog op uit, want het is nu eenmaal zo.

Op een geven moment worden ze uder en kunnen ze echt wel zelf bepalen of ze een snoepje kunnen pakken oid, maar dat zul je dan snel genoeg horen(ja maar <naam1> en <naam2> mogen dat wel) Dan kun je idd in discussie treden(niet dat wat anderen doen goed is)

In theorie moet je je kinderen vrij laten, en alleen dingen verbieden die vroeg of laat schadelijk zijn totdat ze oud geneog zijn om die keuze te maken. Ik ga mijn zoon of dochter van 14 echt niet verplichten vlees te eten of groenten die ze niet lusten. Ik zal ze wel duidelijk maken dat ze het niet moeten flikken om te gaan roken oid.

Verwijderd schreef op 21 oktober 2004 @ 22:21:
Mijn ouders, en mijn zussen, hebben mij opgevoed met de nodige respect voor mensen, een geloof om opterug te vallen, en een hele boel liefde.
Dat is volgens mij het grootste key-word. zonder leifde kom je zowiezo nergens.

Ik dacht dat zaken als geloof een eigen keuze was...maar je krijgt het toch mee van je ouders.

Verwijderd schreef op 21 oktober 2004 @ 22:21:
Over het baby zijn;
de beste voeding is bij de bron borstvoeding dus zo lang het kan.....
Als het blijft huilen hoop ik dat ik een parttime baan heb, dan kan ik even ontsnappen, ik weet nu nog echt niet hoe ik daar dan op zou reageren...
een dag per week naar een opvang zou ik niet erg vinden, omdat de kinderen daar dan toch om leren gaan met andere kinderen, en een dag per week is niet zo erg...

Kinderopvang voor baby's Riiiiight.
Bij een huilbaby zal ik zorgen voor oordoppen

Ik ben ook helemaal pro borst voeding, alleen ik kan het niet zelf geven

Hendal. schreef op 22 oktober 2004 @ 05:05:
Het mooie is dat elke opvolgende generatie weer roept "De jeugd van tegenwoordig".

Het is ook wel eens tegen mij gezegd in het verleden en nu heb ik af en toe de neiging om datzelfde te roepen.

M'n pa en ma hebben van hun ouders dit ook wel eens te horen gekregen dus blijkbaar wordt men ouder en rustiger maar jeugd blijft jeugd.

Ik ben 22 en loop dat nu al te brullen... kun je nagaan

Johnny schreef op 23 oktober 2004 @ 02:20:
Ja, zulke kinderen waren er op de middelbare school ook.

Die noemden we "slet" omdat ze altijd aandacht zochtten en zeer flexible knipperlichtrelaties hadden met allerlei "lieve jongens" die het dubbele van haar leeftijd waren.

Dan hadden ze ook geen behoeft aan liefde en warmte, want dat komt pas na enige periode in een relatie. In het begin is het vooral verliefdheid en die duurt echt wel 2 maanen oid(anders is het ook niet heftig genoeg). Ze hadden waarschijnlijk alleen beheofte aan aandacht of het gevoel ergens bi jte moeten horen....