Waarom rouwen gelovigen als iemand sterft?

[SirBlade]

Een paar (volgens de kerk tenminste) feiten:

a) Als iemand netjes zich aan de regels van god heeft gehouden gaat hij na zijn dood naar de hemel.

b) De hemel is een prettige plaats om te zijn.

c) In de hemel blijf je voor eeuwig.

d) Vergeleken met een eeuwigheid is een mensenleven maar heel erg kort.

Waarom rouwen gelovigen dan als er iemand is overleden? De overledene is nu in de hemel en zal daar voor eeuwig zijn en zeer binnenkort gaat de nu nog levende persoon daar ook naar toe en zal de rest van de eeuwigheid in elkaars gezelschap doorbrengen. Een meer werelds voorbeeld zou zijn: je vriendin is alvast vertrokken naar Monaco en jij moet nog een weekje doorwerken maar daarna gaan julie samen de rest van je leven genieten.

Dat een atheist rouwt kan ik begrijpen: de dood is het einde, maar een gelovige?

[LifeTecH]

SirBlade schreef op 21 september 2004 @ 01:24:

Waarom rouwen gelovigen dan als er iemand is overleden? De overledene is nu in de hemel en zal daar voor eeuwig zijn en zeer binnenkort gaat de nu nog levende persoon daar ook naar toe en zal de rest van de eeuwigheid in elkaars gezelschap doorbrengen. Een meer werelds voorbeeld zou zijn: je vriendin is alvast vertrokken naar Monaco en jij moet nog een weekje doorwerken maar daarna gaan julie samen de rest van je leven genieten.

Dat een atheist rouwt kan ik begrijpen: de dood is het einde, maar een gelovige?

Jij zou het toch ook niet leuk vinden als je vriendin naar Monaco is en jij moet nog "even" wachten. Dan zal je haar ook missen, net zoals de gelovigen hun geliefdes zullen missen.

[ Voor 17% gewijzigd door LifeTecH op 21-09-2004 01:27 ]

[Sequence]

heeft helemaal niks te maken met het geloof en of er al dan niet een hiernamaals is. het is puur een kwestie van dat je de overleden persoon gigantisch veel gaat missen.. het rouwproces is een tijd om daar aan te wennen, om het een plek te geven dat je (hoe erg en moeilijk het ook is) verder zult leven zonder die ene persoon.

[Anoniem: 61994]

Er staat me iets van bij dat in zuidamerikaanse landen wel wordt gedansd bij het overlijden. Bij Baghwan bewegingen is het bijna verplicht om blij te zijn.
-Meer info heb ik er niet echt over: zie Google, zou'k zeggen-

En net als voorgaande posts: rouw is gewoon verlies... het zitten in het donker; waarschijnlijk om dat die ander naar het licht gaat.

Dus eigenlijk: hoe donkerder de rouw, hoe lichter het hiernamaals.

[Flame17]

Het is volgens mij dat iedereen naar de hemel gaat, ongeacht of je goed of slecht was en wie bepaald of je goed of slecht was, tevens is alles koek en ei zeggen ze daar in de hemel, dus moordenaars of weet ik wat kunnen toch niks uithalen.

Over de prettige plaats De Hemel, lijkt me niks aan, iedereen is daar braaf.

Als je reincarneert keer je terug, dus blijf je niet eeuwig daar lijkt me!

En verder, heb je zelf al eens een "dierbare" verloren?

Indien Ja weet je wat er bedoeld wordt, indien Neen dan hoop ik voor je dat het lang en ver van je verwijderd blijft.

[SirBlade]

@flame17: Ik dacht dat volgens de kerk (en het jodendom en de islam) er geen reincarnatie was? Dat is toch iets uit de oosterse religies?

Ja, ik heb wel eens iemand verloren, maar heel lang geleden. Maar ik ben atheist, voor mij betekend de dood het absolute einde. En dat is heel erg naar. Maar als ik zou weten dat ik ze "binnenkort" weer zou zien zou het een stuk minder erg zijn.

@Sequence: Wat jij dus zegt is dat nabestaanden tijdelijk stoppen met geloven? In ieder geval emotioneel en na een tijdje zal het intellect de emoties "overrulen" en wordt iemand weer een gewone gelovige.

[LifeTecH]

SirBlade schreef op 21 september 2004 @ 01:56:

@Sequence: Wat jij dus zegt is dat nabestaanden tijdelijk stoppen met geloven? In ieder geval emotioneel en na een tijdje zal het intellect de emoties "overrulen" en wordt iemand weer een gewone gelovige.

Ze geloven dan nog wel, alleen het is menselijk dat je die persoon dan vreselijk gaat missen.

[Anoniem: 58690]

Flame17 schreef op 21 september 2004 @ 01:39:
Het is volgens mij dat iedereen naar de hemel gaat, ongeacht of je goed of slecht was en wie bepaald of je goed of slecht was, tevens is alles koek en ei zeggen ze daar in de hemel, dus moordenaars of weet ik wat kunnen toch niks uithalen.

Over de prettige plaats De Hemel, lijkt me niks aan, iedereen is daar braaf.

Als je reincarneert keer je terug, dus blijf je niet eeuwig daar lijkt me!

En verder, heb je zelf al eens een "dierbare" verloren?

Indien Ja weet je wat er bedoeld wordt, indien Neen dan hoop ik voor je dat het lang en ver van je verwijderd blijft.

Precies, amen
Ik zou ook niet superbraaf willen zijn, ik zou daar toch lekker gek willen doen, hele tijd in auto's rond scheuren ofzo of in een vliegtuig vliegen

Het is niet een kwestie van geloof, het is een kwestie van meemaken.
Tuurlijk, als jij een bepaalde godsdienst hebt doe jij het op de manier zoals het daarin gedaan wordt.
Maar het echte verwerken doe je op je eigen manier.
Ik heb het al genoeg meegemaakt, 1 van de zussen van mijn beste vriend, zijn moeder, mijn oma van mijn moeders kant, mijn oma en opa van mijn vaders kant.
Vooral de eerste deed echt een dreun uitdelen en ik durfde nog geen eens is naar de begrafenis te gaan, vooral omdat ze net in de 20 was en het was zelfmoord!
Op een gegeven moment wordt het toch moeilijk, en ik ben redelijk hard, ik jank bijna niet op een begravenis omdat ik rouw op mijn manier, maar toch toen ik op school zat had ik geen motivatie meer om door te gaan.

[Flame17]

De Islam cremeert zijn doden niet, die begraaft ze omdat wat ik heb gehoord het lichaam een deel is van de Schepper en dat verbrand je niet.

Ik heb zelf mijn Vader gecremeerd in 2001 en dat is ingeslagen als een bom vooral omdat je zelf ook al wat ouder bent.

Ik geloof tot op bepaalde hoogte, ( gaat moeilijk om uit te leggen op een forum) dat er meer is tussen hemel en aarde en zoals bijv: Anky v Grunsven praatte over haar Vader die mee reedt tijdens de gouden medaille race kon ik me heel goed indenken( niet wat zij voelde, wel wat ze vertelde over het meekijken van haar Vader) omdat ik zelf toch wel signalen kreeg over uiteenlopende zaken in het dagelijkse leven.

De levenspartner van me Vader heeft in haar slaap zelfs een koude hand gevoeld en toen heeft ze hem ook naast het bed zien staan met een glimlach op zijn gezicht en gekleed staande in haar favoriete pakje van hem en het leek of hij op deze manier nog even apart afscheid van haar nam omdat de laatse dag van zijn leven daar niet de tijd voor is geweest.( en dat zonder geloof)

Ik betrap me nu telkens dat ik allerlei dingen naar boven haal over me Vader en ik dezelfde dingen zeg die hij altijd zei.

Over gelovigen, ik heb gezeten op een Christelijke school en mijn Vader was hervormd van huis uit en die spraken nooit over de dood, dat was een taboe!

De dood is soms voor de mens zelf een opluchting en voor de nabestaanden meestal een aderlating en zorgt voor verdriet, het komt altijd onverwachts en het rouwen doe soms uit fatsoen en soms omdat het je raakt.

Rouwen en de dood zie ik los van Gelovigen en Ongelovigen, voor de gelovigen is het misschien makkelijker omdat ze kunnen steunen op hun geloof.

[ Voor 16% gewijzigd door Flame17 op 21-09-2004 02:24 ]

[Anoniem: 123963]

Flame17 schreef op 21 september 2004 @ 01:39:
Het is volgens mij dat iedereen naar de hemel gaat, ongeacht of je goed of slecht was en wie bepaald of je goed of slecht was, tevens is alles koek en ei zeggen ze daar in de hemel, dus moordenaars of weet ik wat kunnen toch niks uithalen.

Over de prettige plaats De Hemel, lijkt me niks aan, iedereen is daar braaf.

Ik wil hier geen andere discussie starten, maar als gelovige geloof ik dat niet iedereen naar de hemel gaat. Ik denk dat als iemand de 10 geboden aan zn laars lapt en geen vergeving vraagt als hij 1 van die regels verbreekt niet in de hemel terecht komt.. God bepaalt of je "goed" of "slecht" bent geweest.

De hemel lijkt mij toch wel erg mooi, je ontmoet je schepper.. kan niet beter dacht ik.


Om nog maar even wat toe te voegen aan dit topic: gelovigen rouwen omdat die persoon gemist gaat worden etc etc, zoals al eerder gezegt. Gelovigen weten ook dat ze naar een betere plaats gaan als degene die overleden is Jezus aangenomen heeft als zijn/haar redder.

[Flame17]

waarom staat Petrus dan aan de deur om te vragen hoe of wat, of is dat alleen in moppen

Dus als je zondigt en je vraag vergeving is alles weer oke, ik wou dat het zo makkelijk zou zijn in het aardse leven.

Volgens mij heeft het vergeving vragen er niets mee te maken, het gaat er om of je jezelf kan verantwoorden voor de hemelpoort.

[Sosabowski]

Rouwen zoals je dat in bijbel leest (kop kaal, zwarte kleren) is denk ik een manier om aan andere mensen te laten tonen hoe je iemand mist of hoe kapot je er van bent.
Rouwen zoals we dat nu doen is meer het leren omgaan met het verlies en een soort postuum eerbetoon aan de overledene. Het zou toch raar zijn dat iemand die overlijdt gelijk verdwijnt uit je gedachten.

[G33rt]

Zoals Sequence al terecht opmerkte, waarom wordt direct de link naar gelovigen gelegd? De reden daarvoor ontgaat ook mij namelijk. Het rouwen van gelovigen gebeurt dan wellicht vanuit een godsdienstige inslag (zie bijvoorbeeld de opmerking dat islamieten doden niet verbranden), maar de essentie is dat het altijd ingebed is in een verwerkingsproces.

Of je nu jood, christen of moslim bent, je zult toch de geestelijke klap die een verlies geeft moeten verwerken. Hoe dat exact is ingevuld en geaccentueerd is, heeft niets met het verwerken zelf te maken, het is slechts een manier om het te doen.

[Anoniem: 43846]

Flame17 schreef op 21 september 2004 @ 01:39:
Over de prettige plaats De Hemel, lijkt me niks aan, iedereen is daar braaf.

offtopic:
Dit is imo een (vaker voorkomende) rare redenering; de hemel is per definitie een plek waar iedereen zich bevindt in een permanente staat van gelukzaligheid.

[Confusion]

G33rt schreef op 21 september 2004 @ 21:28:
Zoals Sequence al terecht opmerkte, waarom wordt direct de link naar gelovigen gelegd?

Omdat de meeste mensen helemaal niet zeggen te rouwen voor zichzelf, maar voor de overledene. Dat is waar deze vraag uit voortkomt: de topicstarter heeft terecht het idee dat rouwende mensen de opvatting hebben (althans, zo praat men erover, dus ik ga ervan uit dat men er zo over denkt) dat het erg is voor de overledene om overleden te zijn. Het lijkt alsof veel mensen 'rouw' niet begrijpen. Anderen zijn van mening dat rouw een eerbetoon aan de overledene is, maar waarom je lange tijd slecht voelen een eerbetoon is, is me een raadsel. Ik heb sterk de indruk dat het beide excusen zijn, omdat rouwen om jezelf als aanstellerij wordt gezien. Zoals huilen als aanstellerij wordt gezien, terwijl dat ook gewoon ontlading voor jezelf kan zijn.

Rouw is in onze cultuur iets buitengewoon vreemds. Ik heb het voor gelovigen altijd logischer gevonden om feest te vieren bij iemands overlijden en daarna pas te rouwen, zoals het in vele andere culturen gaat. Voor atheisten valt er natuurlijk niets te vieren .

[Q]

Waarom zou je verwachten dat gelovigen eerder feest zouden vieren? Ik zou zeggen: de grote religies bagataliseren en degraderen het aardse leven nogal en focussen op het (betere) leven na de dood. Het leven is 'maar' een fase die overwonnen moet worden. Het 'echte' en vaak eeuwige leven begint pas na de dood. Daarom zou je eigenlijk verwachten dat de dood meer een viering zou zijn, zoals o.a. ook Confusion hierboven aangeeft.

De dood van een persoon is alleen erg voor de nabestaanden, niet voor die persoon. Of je nu gelooft in een hemel of dat de dood gewoon het einde is, de dode is er niet meer. zoals hierboven al wordt geschreven gaat het in feite om het gemis van een goede bekende. Het gaat dus om de eigen emotie, wat al snel het gevoel kan geven egoistisch te zijn aangezien het om persoon X gaat, die dood, is en niet om jou (als in: jij moet niet janken, jij leeft nog). Maar mensen vergeten dat die persoon gewoon hartstikke dood is, het gaat juist niet om de dode, het gaat om de nabestaanden die het verlies moeten verwerken. Het ritueel van de begrafenis en de rouw is totaal niet voor de overledene want die is er niet meer, maar voor jezelf als nabestaande.

De topicstarter ziet het conflict tussen de mooie woorden over het hiernamaals en de harde realiteit van de menselijke belevingswereld: het verlies van een geliefde.

Afhankelijk van de situatie kan voor zowel atheisten als gelovigen de dood van een persoon ook reden zijn om blij te zijn. Iemand die na 90 jaar gewoon 'op' is en zienderogen verzwakt en verwordt tot een mens die weer net als een baby verzorgt moet worden en daar zelf psychisch zeer onder gebukt gaat, die ook fysiek pijn heeft vanwege gebreken, voor die persoon is de dood
een zegen en kan deze beter zo snel mogelijk komen. Ook voor de achterblijvers is op ten duur erger om dat lijden te moeten aanzien dan het feit te moeten accepteren dat in ruil voor het beeindigen van dat lijden men de dierbare voor altijd zal moeten missen.

ConfusionOmdat de meeste mensen helemaal niet zeggen te rouwen voor zichzelf, maar voor de overledene. Dat is waar deze vraag uit voortkomt: de topicstarter heeft terecht het idee dat rouwende mensen de opvatting hebben (althans, zo praat men erover, dus ik ga ervan uit dat men er zo over denkt) dat het erg is voor de overledene om overleden te zijn. Het lijkt alsof veel mensen 'rouw' niet begrijpen. Anderen zijn van mening dat rouw een eerbetoon aan de overledene is, maar waarom je lange tijd slecht voelen een eerbetoon is, is me een raadsel.

Ik ben dit zelf eigenlijk nog nooit tegen gekomen, ik zie bij alle (meestal religieuze) begrafenissen etc die ik heb meegemaakt dat men zich vooral bekommert om de (directe) nabestaanden. Met name het opgebaard liggen van de dode heeft als functie dat de nabestaanden nog even een laatste blik op de overledene kunnen werpen en 'afscheid kunnen nemen' voordat het lichaam zal verdwijnen. Daarnaast zie ik ook dat veel mensen die op een condoleance langs komen niet voor de overledene komen (die ze soms amper kennen of geen band met die persoon hebben) maar komen voor de nabestaanden die ze (toevallig) wel goed kennen en om hun te steunen.

[ Voor 30% gewijzigd door Q op 22-09-2004 02:45 ]

[Anoniem: 62011]

Zo zie je maar dat alles ego is, ipv dat mensen blij zijn dat je naar de hemel gaat zijn ze verdrietig omdat ze je zullen missen.

[klaasopurk]

ik wil even reageren op veel stellingen hier

1. de hemel is een plaats voor gelovigen. een gelovige is iemand die gelooft dat Jezus zijn redder is voor alle zonden die hij of zij gedaan heeft. dit betekent niet dat je maar raak kan zondigen, want je gelooft dat ze vergeven worden. je doet het uit dank dat Jezus je redder is minder zonde. althans je probeert dat.

2. de hemel is de beste plaats. niet alleen omdat God daar is, maar ook volmaakt geluk, liefde. dit moet zo mooi zijn dat wij het niet kunnen voorstellen. niemand zal daar ziek zijn, niemand gaat er dood, en niemand heeft zin om iets verkeerds te doen. dit betekent neit dat het een 'brave hendrik boel is'. want iedereen is wel 'braaf in een zekere zin', maar bedenk dat alles volmaakt is, dus niemand stelt zich aan als braaf.

3. Gelovigen rouwen omdat ze een geliefde moeten missen. dit is voor iedereen net zo erg. alleen wij mogen weten dat een gelovige in de hemel is en daar is het beter voor hem. dit is een grote steun voor ons. zeker als wij mogen weten dat wij daar ook zullen komen en dan zien we die persoon weer. later zullen we dan samen juichen in de hemel.

tja verder wil ik nu even niet gaan. ik hoop dat jullie er van leren

[Anoniem: 43846]

Anoniem: 62011 schreef op 22 september 2004 @ 07:46:
Zo zie je maar dat alles ego is, ipv dat mensen blij zijn dat je naar de hemel gaat zijn ze verdrietig omdat ze je zullen missen.

Onzin, die mensen kunnen ook tegelijk blij en verdrietig zijn - blij omdat je naar een betere plek gaat, en verdrietig omdat je niet meer hier bent.

[Anoniem: 43846]

klaasopurk schreef op 22 september 2004 @ 09:53:
ik wil even reageren op veel stellingen hier

1. de hemel is een plaats voor gelovigen. een gelovige is iemand die gelooft dat Jezus zijn redder is voor alle zonden die hij of zij gedaan heeft. dit betekent niet dat je maar raak kan zondigen, want je gelooft dat ze vergeven worden. je doet het uit dank dat Jezus je redder is minder zonde. althans je probeert dat.

2. de hemel is de beste plaats. niet alleen omdat God daar is, maar ook volmaakt geluk, liefde. dit moet zo mooi zijn dat wij het niet kunnen voorstellen. niemand zal daar ziek zijn, niemand gaat er dood, en niemand heeft zin om iets verkeerds te doen. dit betekent neit dat het een 'brave hendrik boel is'. want iedereen is wel 'braaf in een zekere zin', maar bedenk dat alles volmaakt is, dus niemand stelt zich aan als braaf.

[...]

tja verder wil ik nu even niet gaan. ik hoop dat jullie er van leren

Voordat 'we' wat jij schrijft noodzakelijk gaan achten om te leren, zullen 'we' eerst overtuigd moeten zijn dat wat jij schrijft absoluut waar, of op zijn minst aannemelijk is. En dat kan jij niet aannemelijk maken. Het is dus leuk dat jij deze dingen gelooft, maar verwacht niet dat iedereen het zomaar ook even gaat geloven, of 'ervan leert'.

[klaasopurk]

Anoniem: 43846 schreef op 22 september 2004 @ 11:08:
[...]
Voordat 'we' wat jij schrijft noodzakelijk gaan achten om te leren, zullen 'we' eerst overtuigd moeten zijn dat wat jij schrijft absoluut waar, of op zijn minst aannemelijk is. En dat kan jij niet aannemelijk maken. Het is dus leuk dat jij deze dingen gelooft, maar verwacht niet dat iedereen het zomaar ook even gaat geloven, of 'ervan leert'.

nou dat bewijzen kun jij voor tegenovergestelde ook niet, maar ik zou zeggen lees de bijbel eens. daar staat dus in wat wij geloven. ik wil niet zeggen dat het bewijs is.
ieder geloof heeft zijn of haar boek. dit bedoel ik niet spottend, maar ik wil ermee zeggen dat geen enkel boek bewezen kan worden.
zo de bijbel ook niet, al is er heel veel van wat in de bijbel staat terug te vinden in de wereld.

[Anoniem: 22423]

Confusion schreef op 21 september 2004 @ 23:05:
[...]
Het lijkt alsof veel mensen 'rouw' niet begrijpen. Anderen zijn van mening dat rouw een eerbetoon aan de overledene is, maar waarom je lange tijd slecht voelen een eerbetoon is, is me een raadsel. Ik heb sterk de indruk dat het beide excusen zijn, omdat rouwen om jezelf als aanstellerij wordt gezien. Zoals huilen als aanstellerij wordt gezien, terwijl dat ook gewoon ontlading voor jezelf kan zijn.

Ik denk dat je het eerbetoon moet zien in het feit dat de levende op die manier aan de overledene laat zien hoe belangrijk deze wel niet is geweest in zijn of haar leven.

Maar dit even terzijde.........

[Anoniem: 43846]

klaasopurk schreef op 22 september 2004 @ 11:58:
[...]


nou dat bewijzen kun jij voor tegenovergestelde ook niet, maar ik zou zeggen lees de bijbel eens. daar staat dus in wat wij geloven. ik wil niet zeggen dat het bewijs is.
ieder geloof heeft zijn of haar boek. dit bedoel ik niet spottend, maar ik wil ermee zeggen dat geen enkel boek bewezen kan worden.
zo de bijbel ook niet, al is er heel veel van wat in de bijbel staat terug te vinden in de wereld.

offtopic:
Ik ken de bijbel behoorlijk goed, en misschien is het wel daarom dat ik me realiseer dat het totaal niet aannemelijk is dat de bijbel de absolute waarheid bevat.

Ik heb overigens niet de behoefte om anderen aan te zetten tot het geloven waar ik in geloof. Ik weet eigenlijk niet echt goed wat ik zou moeten geloven, behalve dat er m.b.t. het 'juiste' geloof weinig dingen zeker zijn.

Maar dit soort posts horen eigenlijk in een of ander "Bestaat God"-topic thuis

[Opi]

Q schreef op 22 september 2004 @ 02:37:
De dood van een persoon is alleen erg voor de nabestaanden, niet voor die persoon. Of je nu gelooft in een hemel of dat de dood gewoon het einde is, de dode is er niet meer. zoals hierboven al wordt geschreven gaat het in feite om het gemis van een goede bekende. Het gaat dus om de eigen emotie, wat al snel het gevoel kan geven egoistisch te zijn aangezien het om persoon X gaat, die dood, is en niet om jou (als in: jij moet niet janken, jij leeft nog). Maar mensen vergeten dat die persoon gewoon hartstikke dood is, het gaat juist niet om de dode, het gaat om de nabestaanden die het verlies moeten verwerken. Het ritueel van de begrafenis en de rouw is totaal niet voor de overledene want die is er niet meer, maar voor jezelf als nabestaande.

Ik ben het voorledig met je eens, maar het heeft me toch met een aantal vragen doen blijven zitten;
1. Waarom rouwen mensen niet als iemand voor lange ofzelfs onbeperkte tijd weg gaat?

2. Waarom kost het tijd om dingen te verwerken? De persoon is dood, maar de persoon in kwestie heeft niet altijd unieke eigenschappen in de relatie die tussen jou en de overledene bestond.

[Chillz]

OpifexMaximus schreef op 22 september 2004 @ 19:57:
2. Waarom kost het tijd om dingen te verwerken?

dat is toch met alles?

verwerken kost tijd, omdat je iets mist wat er eerst wel voor je was
en die 'gewenning' is abrubt afgebroken...


ik kan me van jou ook niet voorstellen dat jij 't type: "Uit 't oog, uit 't hart" bent

[Opi]

Chillz schreef op 22 september 2004 @ 20:09:
dat is toch met alles?

verwerken kost tijd, omdat je iets mist wat er eerst wel voor je was
en die 'gewenning' is abrubt afgebroken...

Desalniettemin bevreemdt de tijd die ervoor voor nodig is mij. Als me iets positiefs of iets volkomen anders overkomt, heb ik er meestal veel minder tijd voor nodig om er aan te wennen.

ik kan me van jou ook niet voorstellen dat jij 't type: "Uit 't oog, uit 't hart" bent

Het zal je tegenvallen in hoeverre dat spreekwoord geldt.

[Q]

OpifexMaximus schreef op 22 september 2004 @ 19:57:
[...]

Ik ben het voorledig met je eens, maar het heeft me toch met een aantal vragen doen blijven zitten;
1. Waarom rouwen mensen niet als iemand voor lange ofzelfs onbeperkte tijd weg gaat?

Is dat werkelijk zo? Afscheid nemen voor langere tijd (zonder contact) is volgens mij toch wel een gedegen tranentrekker. (Fishermen's friend effect)

Het leed wordt echter verzacht door het idee of de illusie (hoop) dat er een weerzien zal zijn.

2. Waarom kost het tijd om dingen te verwerken? De persoon is dood, maar de persoon in kwestie heeft niet altijd unieke eigenschappen in de relatie die tussen jou en de overledene bestond.

Wat bedoel je precies met unieke eigenschappen?

[Pkunk]

Confusion schreef op 21 september 2004 @ 23:05:
[...]

Omdat de meeste mensen helemaal niet zeggen te rouwen voor zichzelf, maar voor de overledene. Dat is waar deze vraag uit voortkomt: de topicstarter heeft terecht het idee dat rouwende mensen de opvatting hebben (althans, zo praat men erover, dus ik ga ervan uit dat men er zo over denkt) dat het erg is voor de overledene om overleden te zijn. Het lijkt alsof veel mensen 'rouw' niet begrijpen. Anderen zijn van mening dat rouw een eerbetoon aan de overledene is, maar waarom je lange tijd slecht voelen een eerbetoon is, is me een raadsel. Ik heb sterk de indruk dat het beide excusen zijn, omdat rouwen om jezelf als aanstellerij wordt gezien. Zoals huilen als aanstellerij wordt gezien, terwijl dat ook gewoon ontlading voor jezelf kan zijn.

Rouw is in onze cultuur iets buitengewoon vreemds. Ik heb het voor gelovigen altijd logischer gevonden om feest te vieren bij iemands overlijden en daarna pas te rouwen, zoals het in vele andere culturen gaat. Voor atheisten valt er natuurlijk niets te vieren .

Inderdaad. Ik heb ook het gevoel dat rouwen een gevoel van verlies is en dus eignelijk om jezelf draait en niet om de overledene. Zo heb ik het zelf iig ervaren
//edit: het ligt er natuurlijk wel aan wat voor iemand er overlijd. Als het hij/zij tijd nog niet is, dan word het een ander verhaal. Dan moet je rouwen om het verlies van het leven van zo iemand. Wat voor moois zo iemand nog wel niet in staat toe zou zijn.

[ Voor 10% gewijzigd door Pkunk op 22-09-2004 23:10 ]

[simon]

Zo, das een strikte scheiding tussen gelovigen en atheisten. Het zijn allemaal mensen, en iedereen moet met een verlies 'leren omgaan' zoiets kost tijd, je moet wennen aan een nieuwe situatie. En 't is ook maar goed dat 't er is, anders zouden we ongelooflijke monsters zijn.

[Flame17]

//edit: het ligt er natuurlijk wel aan wat voor iemand er overlijd. Als het hij/zij tijd nog niet is, dan word het een ander verhaal.

Als het zijn tijd nog niet is had hij of zij nog geleeft( ook zoals de gelovigen meestal denken)

En ja, voor de dode is het natuurlijk niet erg, wel het laatste moment moet vreemd zijn( zoals ik mijn Pa heb zien sterven tenminste)

Daarna is er een gewenningstijd en heb ik geen traan gelaten, wel pas later( 2 a 3 dagen ) toen ik mijn beste vriend sprak( kon geen boe of ba meer zeggen)

En neen, ik geloof dus niet zoals het hoort, maar op mijn manier geloof ik....geloof ik!

Bijbel is een mooi boek en die verhalen moet je eens naast de Koran leggen.

Zolang geloof belijden op een "gewone manier" gaat is het geen probleem en kunnen al die geloven en niet gelovigen naast elkaar leven