Afstotende kracht tussen atomen

Pagina: 1
Acties:
  • 388 views sinds 30-01-2008
  • Reageer

  • Juup
  • Registratie: Februari 2000
  • Niet online
Ik ben mijn brein aan het breken over iets heel simpels:
Hoe heet de afstotende kracht tussen atomen (bv in een molekuul)?

Ik kan wel de aantrekkende krachten bedenken (zoals vdwaals bindingen, ionische bindingen, waterstofbruggen en metaalbindingen (vrije electronen) maar dat zijn allemaal aantrekkende krachten die gebaseerd zijn op de ladingsverdeling binnen een atoom.

Een wappie is iemand die gevallen is voor de (jarenlange) Russische desinformatiecampagnes.
Wantrouwen en confirmation bias doen de rest.


  • Delerium
  • Registratie: Mei 2000
  • Niet online

Delerium

Mythology

electrostatische repulsie?

Ik bedoel, negatieve landingen stoten elkaar af, dus atomen die aan de buitenkant hun elekctronen laten rondslingeren zullen elkaar dus zo afstoten

  • Juup
  • Registratie: Februari 2000
  • Niet online
Ecteinascidin schreef op 10 juni 2004 @ 12:58:
electrostatische repulsie?

Ik bedoel, negatieve landingen stoten elkaar af, dus atomen die aan de buitenkant hun elekctronen laten rondslingeren zullen elkaar dus zo afstoten
Hmmmm... ik weet niet wat het wel is, maar ik weet wel dat dat het niet is. Een atoom is gemiddeld lading-neutraal, en de afwijking daarvan (door de geometrie) zorgt voor attractie.
Ik denk ondertussen dat de afstotende kracht de zwakke of sterke kernkracht moet zijn.

Een wappie is iemand die gevallen is voor de (jarenlange) Russische desinformatiecampagnes.
Wantrouwen en confirmation bias doen de rest.


  • NomoDigger
  • Registratie: Januari 2004
  • Laatst online: 21:45
volgens mij houden de kernkrachten de atomen juist bij elkaar. De electrostatische kracht zorgt voor afstoting tussen de electronenschillen. (volgens mij, zal het eens opzoeken als ik tijd heb)

  • Delerium
  • Registratie: Mei 2000
  • Niet online

Delerium

Mythology

Is dat zo? Die replusieve krachten beginnen pas op te treden als atomen zeeeer dicht bij elkaar gebracht worden. Je kan een afstand van een heelal tussen 2 deeltjes hebben en toch aantrekkingskracht waarnemen... deze neemt exponentieel toe naarmate ze dichter bij elkaar komen. Zodra ze erg dicht bij elkaar komen, zie je de perfecte wiskundige aantrekking opeens rap afnemen omdat er dan dichtbijzijnde repulsies plaatsvinden... mijns inziens prima verklaarbaar door de onderlinge afstoting van elektronen. Aangezien electronen een statistische waarschijnlijke afstand tov de kern hebben en we de integraal van waarschijnlijkheid waarbinnen deze plaatsvind = 80% als de atoomdiameter nemen, neemt niet weg dat de electronen en dus de repulsie zich buiten het door ons gedefinieerde atoom verplaatsen. Indien je maar ver genoeg van de kern bent (die de netto-lading neutraal maakt) zal de negatieve repulsie van de electronen wel zeker een rol van betekenis spelen.

* Delerium zal er wel weer helemaal naast zitten

[ Voor 5% gewijzigd door Delerium op 10-06-2004 14:04 ]


  • Confusion
  • Registratie: April 2001
  • Laatst online: 01-03-2024

Confusion

Fallen from grace

We doen in W&L niet aan tags.

De kracht die ervoor zorgt dat twee atomen elkaar niet te dicht kunnen naderen is, zoals NomoDigger al aangeeft, de afstotende kracht tussen electronen. Overigens zijn de door jouw genoemde 'krachten' (vdwaals bindingen, ionische bindingen, waterstofbruggen en metaalbindingen) allemaal geen echte krachten. De enige krachten die op dat niveau een rol spelen zijn de Coulomb interacties tussen electronen onderling, tussen electronen en atoomkernen en tussen atoomkernen onderling. Alle soorten bindingen zijn speciale gevallen van evenwichtsconfiguraties die deze interacties opleveren.

Wat enigszins verwarrend is, is dat electronen juist ook voor de bindingen tussen atomen zorgen. Om dat te kunnen begrijpen moet je het klassieke beeld van electronen als rondrennende geladen deeltjes loslaten en ze als quantummechanische deeltjes beschouwen en de eigenschappen die daarbij horen meenemen.

Een electron kan je op deze schaal beschouwen als een wolk lading rondom een atoomkern, met een ladingsverdeling die varieert met de afstand tot de kern: dichtbij de kern heel weinig, iets verder wat meer, heel ver weg weer bijna niets. Wanneer je bijvoorbeeld twee waterstofatomen (proton + electron) elkaar laat naderen, dan zullen de ladingsverdelingen van de electronen overlappen en elkaar afstoten. Echter, deze ladingsverdelingen hebben een golfkarakter en kunnen positieve interferentie vertonen. Omdat dat precies tussen de twee protonen plaatsvind, zal de gemiddelde ladingsdichtheid midden tussen de twee protonen verhoogd zijn en zullen ze naar de plek aangetrokken worden. De evenwichtsconfiguratie van dat systeem is niet exact uit te rekenen, maar prima numeriek te benaderen.

[ Voor 64% gewijzigd door Confusion op 10-06-2004 14:18 ]

Wie trösten wir uns, die Mörder aller Mörder?

Pagina: 1