Doodgaan, hoe moet dat voelen ?

[Snowwie]

Je gaat maar 1x dood, althans, tenzij je opnieuw tot leven wordt gebracht, maar dan, dan nog, ben je niet echt dood geweest.

Dus wat moet dat nu inhouden, het feitelijke doodgaan. Van sommigen die een bijna dood ervaring hebben gehad, zeggen dat het een verheerlijking moet zijn omdat alle pijn en ellende van je af valt.
De zogenaamde witte tunnel die iedereen schijnbaar ziet heeft meer een wetenschappelijke benadering, aangezien als je sterft, je ogen ook langzaam afsterven, van buiten naar binnen, en daarom zie je dat witte licht.

Ik zie mensen om mij heen sterven, en dan denk ik, waar ze nu zijn. Ik heb de tante van mijn ex-vriendin zien sterven, en toen ze daar lag opgebaard en ik haar aankeek trilde het beeld in mijn ogen volledig. Alsof ik dacht van "wordt nu wakker".

Hoe kijken jullie hier tegenaan ? Ben je bang voor het doodgaan zelf of kan het je allemaal niets schelen.

[ Voor 1% gewijzigd door Snowwie op 24-01-2012 02:37 . Reden: vroegtijdige enters verwijderd voor betere leesbaarheid. ]

[Initial G]

Nu kan het me wat schelen, als ik dood ben kan het me niets meer schelen. Dus eigenlijk kan het me nu ook niet schelen.

[Opi]

Dood zijn boeit me niet veel, het doodgaan daarentegen lijkt me een behoorlijk pijnlijk en beangstigende ervaring, al kan ik me goed voorstellen dat als het enkel een bijna-doodervaring is, je veel beter in staat bent om alles te relativeren. Vreemd trouwens dat er vaak iets ingrijpends voor nodig is om alles in een ander perspectief te kunnen zien.

[Anoniem: 45255]

dood zijn lijkt me niet erg... Maar als je er _nu_ over nadenkt.. dat je dan dus gewoon niet meer "bent" zeg maar...
Dat voelt echt eng

Maar voor de rest stel ik het me gewoon voor alsof je slaapt... (alleen zonder dromen )
Maar ik bedoel als je slaapt, merk je het ook niet...

Maar als ik van te voren zou weten dat als ik ging slapen en nooit meer zou wakker worden, dan zou ik toch zo lang mogelijk wakker blijven... terwijl als je gewoon eenmaal slaapt (voor altijd dus in dit geval) er nix aan de hand is

[ Voor 74% gewijzigd door Anoniem: 45255 op 25-11-2003 13:35 ]

[Anoniem: 70162]

Snowwie schreef op 25 november 2003 @ 13:23:
De zogenaamde witte tunnel die iedereen schijnbaar ziet heeft meer een weten-
schappelijke benadering, aangezien als je sterft, je ogen ook langzaam afsterven,
van buiten naar binnen, en daarom zie je dat witte licht.

ik heb wel eens gelezen dat dat komt omdat je hersenen een of ander chemisch stofje (een hormoon?) vrij maken, en daardoor denk je dat in zo'n tunnel zit

Hoe kijken jullie hier tegenaan ? Ben je bang voor het doodgaan zelf of kan het
je allemaal niets schelen.

nee, ben er niet bang voor. als er al iets is waar ik bang voro zou moeten zijn is daar op aarde toch niet achter te komen.
en voor verzinsels moet je niet bang zijn, want dan kun je overal wel bang voor zijn.

[Exirion]

Mijn vader is meerdere keren morsdood geweest (en vervolgens gereanimeerd ) en verzekerde me dat je van het doodgaan niets voelt. Het is net als duizelig worden en een blackout krijgen, en vervolgens ben je bewusteloos. Zelfs na enkele minuten (artsen zijn 2 keer erg bang geweest voor hersenbeschadiging) heeft ie niks gemerkt van wat voor ervaring dan ook.

Hiermee wil ik niet zeggen dat ik mensen met bijna-dood-ervaringen voor gek verklaar. Ik sluit alleen niet uit dat het iets te maken kan hebben met zuurstoftekort in de hersenen. Je weet uit ervaring hoe levensecht dromen vaak kunnen zijn, dus ook de voorstellingen bij bijna-dood-ervaringen kunnen een illusie van het brein zijn. Een verklaring voor het felle licht dat veel mensen zien is het feit dat er tijdens het 'overlijden' dingen in de ogen en het zenuwstelsel gebeuren die 'het beeld op wit zetten'.

Wat wel wonderlijk is, is dat er schijnbaar zuintuigelijke waarnemingen kunnen worden gedaan (zowel visueel als auditief) terwijl er geen hersenactiviteit is. Of tenminste geen activiteit die gemeten kan worden. Maar toch: we weten lang niet alles. Dat wij het niet kunnen meten is voor mij persoonlijk geen bewijs dat het er niet is. Aan de andere kant geloof ik ook wel dat er meer is tussen hemel en aarde.

Het is een moeilijk onderwerp waar iedereen een andere mening over kan hebben

[Anoniem: 98110]

Snowwie schreef op 25 november 2003 @ 13:23:
Je gaat maar 1x dood, althans, tenzij je opnieuw tot leven wordt gebracht, maar
dan, dan nog, ben je niet echt dood geweest.

Dus wat moet dat nu inhouden, het feitelijke doodgaan.
Van sommigen die een bijna dood ervaring hebben gehad, zeggen dat het
een verheerlijking moet zijn omdat alle pijn en ellende van je af valt.
De zogenaamde witte tunnel die iedereen schijnbaar ziet heeft meer een weten-
schappelijke benadering, aangezien als je sterft, je ogen ook langzaam afsterven,
van buiten naar binnen, en daarom zie je dat witte licht.

Op de volgende site van de universiteit van Gent een scriptie voor de studie psygologie over BDE'en. http://www.psy.cc/BDE.htm Erg interessant. Wat ik nog niet wist en wat me wel opviel was dat er ook negatieve BDE'en zijn:

Net zoals in de positieve BDE kan de negatieve ervaring aanvangen met sensaties zoals de uittreding en vervolgens de voortbeweging door een tunnel, het zien van lichtwezens, ontmoetingen met religieuze identiteiten. Toch is de affectieve component bij beide ervaringen totaal verschillend (Irwin & Bramwell, 1988). De onvoorwaardelijke liefde, typerend voor de positieve BDE, maakt plaats voor verschrikkelijke gevoelens. Zo beschrijft Grey (1985) de negatieve BDE met gevoelens van extreme angst en paniek, emotionele en mentale vrees, radeloosheid, intense eenzaamheid en troosteloosheid. De ervaringen volgen ook een vaste sequens: (1) angst en paniek, (2) uittredingen, (3) binnentreden van duisternis, (4) voelen van een helse kracht, (5) binnentreden van een helse omgeving.

Maar die worden vaak niet aan anderen verteld omdat mensen met een negatieve ervaring deze minder snel zullen delen en omdat onderzoekers er minder open voor staan. Verder wordt de negatieve ervaring snel verdrongen, waardoor er alleen maar positieve ervaringen het wetenschappelijke 'daglicht' zien.

Ik zie mensen om mij heen sterven, en dan denk ik, waar ze nu zijn. Ik heb de
tante van mijn ex-vriendin zien sterven, en toen ze daar lag opgebaard en ik
haar aankeek trilde het beeld in mijn ogen volledig. Alsof ik dacht van "wordt nu
wakker".

Hoe kijken jullie hier tegenaan ? Ben je bang voor het doodgaan zelf of kan het
je allemaal niets schelen.

Vroeger (ik ben nu 23) heb ik redelijk vaak nagedacht over de dood. (voor zover ik me het kan herinneren) Dan dacht ik vaak: "Stel dat er een hemel is, wat kan er dan zo bijzonder/de moeite waard zijn dat het eeuwig 'leuk' blijft?" Ik ben namelijk christelijk opgevoed, dus dacht ik eigenlijk vooral over de hemel na. Ik weet nog dat ik toen op school een auto'tje moest maken van papier, en dan fantaseerde ik 's avonds dat je in de hemel misschien wel een auto van hout kon maken (waar je dan genoeg tijd voor had omdat je toch eeuwig in de hemel bent) en dat je daar dan heeeeeel lang mee kon spelen.
Tot voor kort had ik geen bewuste keuze gemaakt met betrekking tot een geloof, maar nu ben ik overtuigd christen. Ik denk dus dat ik naar de hemel ga. Ik ben zeker niet bang om dood te gaan.

[Christiaan]

Ik denk niet echt dat doodgaan een enorm zware ervaring is. Je ziet meestal dat mensen die doodgaan er wel vrede mee hebben. Het is moeilijker voor de omgeving dan voor de stervende. Tenzij, natuurlijk, die persoon enorm veel lijdt.

Doodgaan is niet leuk, maar ik ben er niet bang voor. Sterker nog, eigenlijk ben ik heel benieuwd hoe het voelt om je lichaam langzaam weg te voelen zakken. Laten we daar alleen nog maar even wachten (en hopen dat ik niet sterf door een aanrijding en dat niet kan ervaren omdat ik meteen dood ben).

[Jellabie]

Het ligt er volgens mij ook aan hoe je dood gaat, de ergste dood dat ik mij kan inbeelden is de verdrinkingsdood..

Maar als je in je slaap sterft, voel je er volgens mij niets van, en word je ook niet meer wakker... dus je sterft zonder je het zelf beseft dat je aan het sterven bent...

Als ze nu een kogel door je hoofd jagen, ga je mij niet wijmaken dat je die kogel niet voeld indringen in je hoofd...

[4of9]

verdrinkings dood (zuurstof te kort) schijnt een hele zachte dood te zijn aangezien je euforisch word door het zuurstof te kort.

Verbranden daarintegen lijkt me een zeer pijnlijke dood....

[Varienaja]

Doodgaan van ouderdom is iets heel anders dan doodgaan om een andere reden. Als je 'gewoon' oud bent, dan denk ik dat doodgaan een soort in slaap vallen is. Bij alle andere soorten doodsoorzaken is er een mate van 'dwang' bij het doodgaan.

Deze dwang kan het doodgaan beangstigend maken, maar het kan ook verzachtend werken. (Het zuurstof-gebrek voorbeeld, waardoor je euforisch wordt is al gegeven).

[Dirickteur]

Zoals Youp van 't Hek zei: "Dood ga je toch. Elke seconde dat je er bang voor bent, is zonde van de tijd."
En daar ben ik het helemaal mee eens. Zonde van de tijd, kan je beter leuke dingen gaan deoen

[Rambo]

Ik heb wel eens dromen gehad dat ik dood ging. (doodgeschoten).
Het werd ineens erg stil om me heen. Alles leek verder van je af te staan. Maar wat me opviel was de stilte ...

Dat was dus een droom, maar ik denk dat het zo voelt

[kered]

nou eerst word je dus een beetje duizelig en dan word het zwart voor je ogen
en dan denk je: 'ik zal toch niet echt dood gaan' en ff later gaat het geluid ook uit.
een doodervaring zal volgens mij niet veel verschillen van een flauwte, behalve dat je niet vanzelf bijkomt. niks om bang voor te zijn dus

[Lucky-Shirt]

Doodgaan, het heeft met altijd wel gefascineerd op een of andere manier. Ik ben er ook zeker wel nieuwsgierig naar, zal het eeuwig donker zijn, of is er meer? Het idee dat je na je dood er gewoon niet meer bent, het niets, geeft me wel een soort beangstigend gevoel. Ik hoop dan ook dat er meer zal zijn na de dood. Wellicht kan ik me dan alles van voor het aardse leven weer herinneren. Of misschien is dit wel de start geweest. Alles is in mijn ogen eigenlijk wel mogelijk.

Het ergste lijkt mij wel omgewoon in je slaap dood te gaan, zonder zegmaar bewust de dood mee te maken. Je gaat het tenslotte maar één keer.

Ik heb mijn opa zien sterven in het ziekenhuis. Hij lag na een beroerte in coma. In het bijzijn van alle kinderen en kleinkinderen (5 in totaal) heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Het zag er allemaal heel vredig, rustig uit. Niks engs, of pijnlijks. Ik hoop voor opa dat hij ook echt naar `huis` (de hemel) is gegaan, zoals oma het het uitdrukte (ik ben christelijk opgevoed, alhoewel ik zelf niet direct gelovig ben).


En uiteindelijk moét het wel fantastisch zijn, anders hadden ze het nooit voor het laatst bewaard.

[the_shadow]

Ik denk dat er naast het voelen ook het een en ander aan denken bij het doodgaan aan te pas komt. Ik denk dat vlak voordat "je helemaal wegzakt" dingen beter gaat begrijpen. Waarom je hebt gehandeld, waarom dingen zijn, waarom wij hier zijn (op aarde, in leven). Misschien dat het daarom komt dat mensen zo vredig lijken: ze begrijpen dingen en hebben daardoor vrede met het sterven. Als je dingen niet begrijpt, kan dat frustrerend zijn, maar als je het opeens wel begrijpt, kan dat voor veel rust zorgen.

[Snowwie]

jellabie schreef op 25 november 2003 @ 15:43:
Het ligt er volgens mij ook aan hoe je dood gaat, de ergste dood dat ik mij kan inbeelden is de verdrinkingsdood..

Als ze nu een kogel door je hoofd jagen, ga je mij niet wijmaken dat je die kogel niet voeld indringen in je hoofd...

De verdrinkingsdood moet je juist niet als erg zien, het is juist een van de zachtste manieren van doodgaan, dat je uiteraard hysterisch wordt als je onder water bent is een ander verhaal, maar het feitelijk doodgaan door verdrinking moet niet pijnlijk zijn (aldus naar een verhaal van een persoon die bijna verdronken was -Bron Discovery).

Kogel door je hoofd merk je ook niet veel van, dat gaat nl. zo snel en bovendien diezelfde hersens die pijn 'registreren' zijn dan aan gort en zullen die pijn niet meer ervaren. Verbranden daarentegen komt van buitenaf, en dat is uitermate pijnlijk. Daarom is het ook niet verwonderlijk dat mensen altijd liever uit een brandende wolkenkrabber springen dan dat ze verbranden (ook al weten ze dat ze een grote kans hebben de val niet te overleven.)

Dromen over doodgaan heb ik ook wel eens, dan wordt ik wakker in mijn eigen kamer en dan voel ik de muren op me af komen, maar in werkelijkheid gebeurt er niets. Dit kan soms wel 'creepy' zijn, maar ik hoop, dat God bestaat, en dat Hij ons allen veilig naar de hemel leidt (ook al ben ik geen gelovige). Eenmaal daar aangekomen kunnen we altijd nog wel even rondkijken

[ Voor 7% gewijzigd door Snowwie op 25-02-2008 01:33 ]

[Jellabie]

Snowwie schreef op 25 november 2003 @ 22:17:
[...]


De verdrinkingsdood moet je juist niet als erg zien, het is juist een van de zachtste
manieren van doodgaan, dat je uiteraard hysterisch wordt als je onder water bent
is een ander verhaal,

Ok, het verbranden heb je gelijk in, maar heb je al eens geprobeert om "te" lang onder water te blijven? wanneer je denkt dat je zuurstof op is, heb je nog +- 1 liter in je longen... het doet echt vies omdat je geen lucht kan pakken, je lichaam stotterd omwille dat je lichaam zuurstof wilt opnemen...

[Anoniem: 97693]

het dood gaan opzich zal niet pijnlijk zijn.

Maar je kunt natuurlijk wel lang lijden. Bijvoorbeeld door een ziekte of ongeluk

Voor de enige wie de dood zelf niet te verdragen is, is degene die expres kwaad(verkrachting, moord, stelen, etc) hebben gedaan in hun leven en dan opeens met God worden geconfronteerd en met een leven na de dood.

Maar niet getreurd als je al zo zondig persoon bent, want Jesus redt

[Christiaan]

Hangman, intussen is het erg duidelijk dat jezus je redt. Intussen heb je dat al in ieder topic gezegd. Zou je daar nou serieus niet mee kunnen stoppen, want ik geloof niet dat je er iemand (behalve misschien jezelf) mee overtuigd. Het is allemaal natuurlijk waar enzo, maar het te pas en te onpas roepen maakt het niet beter. Houdt er dus rekening mee. Dit is echt de laatste keer hoor, want je hebt al push-messages en van alles en nog wat gehad om op dat punt wat te minderen.

[Sperenvanger]

Ik vraag mezelf weleens af wat er gebeurd nadat je dood gaat. Stel dat ik van een flat spring en door de klap in een keer dood ben, wat dan? Dan word mijn lichaam begraven, maar wat gebeurt er met mijn gedachten? Is het net als een lange droom, of is er helemaal niets meer van je over en is alles zgn. "zwart", of kom ik toch in de hemel? En als ik nog enigzins bewust ben alles van voor mijn dood, is er dan nog wat te beleven daarna, of is alles zwart in een kamer en ik kan niet bewegen? Als ik na mijn dood nog bewust ben van de dingen die ik gedaan heb, dan hoop ik wel dat er wat te doen was, want tot in de eeuwigheid gedoemd zijn om een beetje te nietsen lijkt me niet leuk. Als ik het allemaal niet meer weet, en eigenlijk mezelf niet meer ben, dan heb ik er minder moeite mee als er helemaal niets meer is en ik ook niets meer kan voelen of doen na de dood.

[Karel V]

Dat je een schijbaar witte tunnel ziet als je dood gaat zou mij opzich niet verbazen. En dat op dat moment alle pijn van je afvalt zal best waar zijn.

Mij lijkt het doodgaan op zich niet zo beangstigend, maar wel wat er na komt.
Daarom ben ik heeel bang om te sterven, en wat mij betreft zal ik zo lang mogelijk proberen te leven. Je hebt tenslotte ook maar een leven.

Ik denk persoonlijk ook, dat het sterven voor de een een verlossing is. Een overlijden heet dat, dit komt van 'over het lijden heen zijn'. En voor de ander een sterven, en dat het lijden dan pas echt begint.

[Xymox]

Karel V schreef op 26 november 2003 @ 10:24:
Mij lijkt het doodgaan op zich niet zo beangstigend, maar wel wat er na komt.
Daarom ben ik heeel bang om te sterven...

Als je denkt aan de periode voor je geboorte, is dat beangstigend ?

Dood zijn 'voelt' identiek aan de complete tijd voor je geboorte...

[Anoniem: 98110]

Xymox schreef op 26 november 2003 @ 10:50:
[...]


Als je denkt aan de periode voor je geboorte, is dat beangstigend ?

Dood zijn 'voelt' identiek aan de complete tijd voor je geboorte...

Van wie heb je dat gehoord?

[Snowwie]

Xymox schreef op 26 november 2003 @ 10:50:
[...]


Als je denkt aan de periode voor je geboorte, is dat beangstigend ?

Dood zijn 'voelt' identiek aan de complete tijd voor je geboorte...

Dan moet je verder denken aan de periode voor de periode van je geboorte,
aangezien de periode van voor je geboorte niets zegt over het thema 'doodgaan',
en dat is waar dit topic over gaat en niet over wat er na de dood zal zijn.
Overigens is de uitdrukking "na de dood" ook niet correct. Het moet eigenlijk zijn
"tijdens de dood" of "Na het leven".

[Xymox]

Anoniem: 98110 schreef op 26 november 2003 @ 12:43:
[...]


Van wie heb je dat gehoord?

Volgens bij komt dat van een Big Brother bewoner :

"De periode na je dood is zoals de periode voor je geboorte"

Ik vond deze wel erg sterk.

Maar inderdaad, het is eigenlijk de periode na je doodgaan.

[Anoniem: 98110]

Xymox schreef op 26 november 2003 @ 13:19:
[...]


Volgens bij komt dat van een Big Brother bewoner :

"De periode na je dood is zoals de periode voor je geboorte"

Ik vond deze wel erg sterk.

Maar inderdaad, het is eigenlijk de periode na je doodgaan.

Als je denkt dat de periode na je leven hetzelfde is als de periode voor je geboorte, dan denk je dus dat het niks uitmaakt wat je doet in je leven.
Ik denk dat het wel uitmaakt wat je doet in je leven. Als je heel diep nadenkt dan kun je bij jezelf denk ik wel nagaan dat je op heel veel verschillende momenten in je leven voor goede of voor kwade handelingen kon kiezen. Bijvoorbeeld die keer dat je € 500 op straat vond en je dacht: "Ha, dit is nu van mij!". Je kunt zelf waarschijnlijk wel voorbeelden verzinnen toen je kon liegen of de waarheid had kunnen spreken, of dat je kon roddelen over een collega of dat je geen lelijke dingen over hem/haar zei, etc. Nu denk ik dat elke keer als je kiest voor een 'kwade' handeling/gedachte de kern van jezelf (noem het je ziel) richting de hemel (door een goede handeling) of richting de hel (door een slechte handeling) gaat. Omdat ieder mens teveel slechte handelingen heeft gedaan en teveel slechte gedachtes heeft gehad kan denk ik niemand in de hemel terecht komen. Hiervoor heeft iedereen Jezus nodig, omdat Hij de prijs heeft betaald voor ons slechte gedrag met de dood. Nu is het natuurlijk ontzettend moeilijk om het goede te blijven nastreven. Wat zou jij bijvoorbeeld doen als je door één klein leugentje €10.000 kon verdienen? Om dit makkelijker te maken kun je een relatie met God beginnen (door te bidden bijvoorbeeld).

[Xymox]

Anoniem: 98110 schreef op 26 november 2003 @ 14:22:
[...]


Als je denkt dat de periode na je leven hetzelfde is als de periode voor je geboorte, dan denk je dus dat het niks uitmaakt wat je doet in je leven.

Dat heb ik niet gezegd. Het leven tussen je geboorte en je dood maakt op vele vlakken wel degelijk uit. Mijn invloed op andere mensen, mijn omgeving uiteraard. En voor mijzelf is het ook wel belangrijk hoe mijn leven eruit ziet, wat ik bereik enzovoort.

Maar als je mijn leven zet op de schaal van de evolutie, de complete cosmos, dan ben ik niets. Een water-molecuul in een oceaan ! Ik heb totaal geen invloed op het geheel.

Voor mijn leven was ik er (nog) niet en na mijn leven ben ik er niet meer. Simpel, maar waar !

Over 5 miljard jaar is er geen mens meer die het heeft over Jezus, ach dan zijn er wellicht niet eens mensen meer. Mijn leven stelt relatief aan het geheel geen ene reet voor, het is nietig !

[Anoniem: 98110]

Xymox schreef op 26 november 2003 @ 14:31:
[...]
Dat heb ik niet gezegd. Het leven tussen je geboorte en je dood maakt op vele vlakken wel degelijk uit. Mijn invloed op andere mensen, mijn omgeving uiteraard. En voor mijzelf is het ook wel belangrijk hoe mijn leven eruit ziet, wat ik bereik enzovoort.

Maar als je mijn leven zet op de schaal van de evolutie, de complete cosmos, dan ben ik niets. Een water-molecuul in een oceaan ! Ik heb totaal geen invloed op het geheel.

Over 5 miljard jaar is er geen mens meer die het heeft over Jezus, ach dan zijn er wellicht niet eens mensen meer. Mijn leven stelt relatief aan het geheel geen ene reet voor, het is nietig !

Jij neemt nu een heleboel dingen aan die je niet kunt weten. Je stelt impliciet dat het leven van een mens niks voorstelt. Je stelt dat het heelal nog miljarden jaren zal bestaan.

Voor mijn leven was ik er (nog) niet en na mijn leven ben ik er niet meer. Simpel, maar waar !

Hoe weet je dat je er na je aardse leven niet meer zult zijn? Okee, je lichaam gaat dood, maar wie zegt dat je geest en ziel ook doodgaan?

Wie zegt dat je leven relatief aan het geheel geen reet voorstelt? Zoals ik het zie ben je één van de paar miljard mensen in het heelal die ontzettend veel kan doen voor z'n 'naasten'. Waarom denk je dat een ster meer waard is dan jouw leven? Jij hebt de mogelijkheid om met behulp van grondstoffen iets moois te creëren. Heb je een ster of een planeet ooit iets zien creëren, of een andere ster of planeet zien helpen? Heb je een ster of planeet ooit zien nadenken? Alles in het heelal beweegt zich volgens bepaalde wetten, maar wij mensen zijn de enige wezens in het heelal die bewust over de gevolgen van zijn daden kan nadenken en daardoor voor het goede kan kiezen. Beetje vaag dit misschien, maar misschien wordt het een andere keer wat duidelijker .

[Boely]

Ik ben niet bang voor de dood. Hoewel ik denk dat er niet veel meer zal zijn dan 'NIKS'. Een ziel hebben geloof ik ook niet. Alles gaat via je hersenen en als die niet meer werken is het volgens mij gewoon afgelopen. Ik ben dus ook niet gelovig en geloof dus ook niet in het hiernamaals. Omdat ik denk dat het gewoon verzonnen is door alle geloven om die angst van de dood weg te nemen.

jammer maar helaas ik denk dus dat het licht gewoon uit gaat.....and no reboot.

[Karel V]

Demonfreak schreef op Tuesday 25 November 2003 13:23
Hoe kijken jullie hier tegenaan ? Ben je bang voor het doodgaan zelf of kan het
je allemaal niets schelen.

Demonfreak -schreef op Wednesday 26 November 2003 12:50
Overigens is de uitdrukking "na de dood" ook niet correct. Het moet eigenlijk zijn
"tijdens de dood" of "Na het leven".

Dit word ingewikkeld: 'Na het leven' en 'tijdens de dood' is hetzelfde word hier gezegd.
Maar ik denk: na het leven op aarde, wacht je een eeuwig leven, of een eeuwige dood. En dat is niet hetzelfde. Dat is het tegenovergestelde.
En als iemand zegt na het leven= tijdens de dood. Dan zeg je dat er na het leven, en dus na het doodgaan er geen leven meer is. Maar wie zegt dat na het leven er geen leven meer is.
Ik denk dat er na het leven of een eeuwige dood (in de zin van, eeuwig buiten God)of een eeuwig leven is (in de zin van, eeuwig bij God). Maar dat is in beide gevallen leven, en niet dood. Tenzij met 'tijdens de dood' ook zoiets bedoeld werd.

Daarom schreef ik:

Mij lijkt het doodgaan op zich niet zo beangstigend, maar wel wat er na komt. Daarom ben ik heeel bang om te sterven,

Ik ben dus bang voor het doodgaan omdat na het doodgaan er een eeuwige dood (tot nu toe) voor mij wacht. Maar in het geval van mijn opa. Die zag uit naar het doodgaan omdat daarna het eeuwige leven voor hem wachtte.

Het is niet het lichaam die de dood beleeft, maar de geest. Want het lichaam kan niet denken. Het lichaam voelt niet, de geest wel. Maar zolang de geest in het lichaam is kan het lichaam dingen doorgeven aan de geest, en de geest voelt die dan. Maar als je dood gaat, gaat de geest uit het lichaam. Als de geest uit het lichaam is, dan ben je echt lichamelijk dood. Maar als je nog leeft (al is het kantje boord) dan is de geest nog in het lichaam. De geest is degene die nooit verdwijnt. Die zal de eeuwige dood, of het eeuwige leven meemaken.

[Row]

In tegenstelling tot iedereen zo'n btje denk ik dat er na de dood niets is zeg maar het zelfde voordat je geboren werd, dit kan anders liggen als we weten of we een ziel hebben ja of de nee.

Maar ben er wel van overtuigd dat er gewoon niets meer is dat je gedachte zeg maar ook weg is gewoon boem over. Net hoe wel al gezegd werd slapen maar dan zonder wakker worden en dromen.

Wel toevallig had laatst een discussie met pa erover

[Karel V]

Row schreef op Wednesday 26 November 2003 16:46

In tegenstelling tot iedereen zo'n btje denk ik dat er na de dood niets is zeg maar het zelfde voordat je geboren werd, dit kan anders liggen als we weten of we een ziel hebben ja of de nee.

Maar ben er wel van overtuigd dat er gewoon niets meer is dat je gedachte zeg maar ook weg is gewoon boem over. Net hoe wel al gezegd werd slapen maar dan zonder wakker worden en dromen.

Wel toevallig had laatst een discussie met pa erover

Ik zou wel eens willen weten waar dat op gebaseerd wordt.

[Row]

Karel V schreef op 26 november 2003 @ 17:02:
[...]


Ik zou wel eens willen weten waar dat op gebaseerd wordt.

Ik baseer dat op het feit dat, er voor je geboren was er toch ook niets was, en als je dood bent waarom zou er dan wel iets zijn, volgens mij zit het puur tussen de oren. Mensen WILLEN graag dat er iets is.

[Anoniem: 98110]

Row schreef op 26 november 2003 @ 20:13:
[...]


Ik baseer dat op het feit dat, er voor je geboren was er toch ook niets was, en als je dood bent waarom zou er dan wel iets zijn, volgens mij zit het puur tussen de oren. Mensen WILLEN graag dat er iets is.

Dit is wel een behoorlijk gewaagde vergelijking. Op basis van het feit dat je niks herinnert van de tijd voordat je bestond concludeer je dat er niks zal zijn als je lichamelijk sterft.

[Anoniem: 28813]

Anoniem: 98110 schreef op 27 november 2003 @ 09:30:
[...]


Dit is wel een behoorlijk gewaagde vergelijking. Op basis van het feit dat je niks herinnert van de tijd voordat je bestond concludeer je dat er niks zal zijn als je lichamelijk sterft.

Voor iemand die er vanuit gaat dat de geest niet zonder het lichaam kan en vice versa is het een volkomen logische vergelijking lijkt mij.

[Anoniem: 98110]

Anoniem: 28813 schreef op 27 november 2003 @ 10:00:
[...]

Voor iemand die er vanuit gaat dat de geest niet zonder het lichaam kan en vice versa is het een volkomen logische vergelijking lijkt mij.

Okee, dat moet je dan dus aannemen.
Maar als je naar Bijna Dood Ervaringen kijkt dan lijkt het erop dat de geest uit het lichaam kan treden. Er zijn namelijk genoeg verhalen bekend van mensen die op het randje van de dood balanseerden en na een heftige operatie gedetailleerd konden vertellen wat de chirurg precies deed. Check bijvoorbeeld de volgende scriptie van een psychologiestudent: http://www.psy.cc/BDE.htm .

[ Voor 16% gewijzigd door Anoniem: 98110 op 27-11-2003 10:33 ]

[Row]

Anoniem: 28813 schreef op 27 november 2003 @ 10:00:
[...]

Voor iemand die er vanuit gaat dat de geest niet zonder het lichaam kan en vice versa is het een volkomen logische vergelijking lijkt mij.

Wie zegt dat er een geest is?
Is er dan bewijs van?

Het is gewoon logisch dat er zoiets "bedacht" word, want niemand weet wat er met je gebeurt als je dood gaat. En die dingen die mensen "zien" is mischien ook pure fictie, maargoed there's only 1 way to find out...

1 ding lijkt me wel zeker dat dode mensen geen contact kunnen leggen met de levende anders was dat vast weleens gebeurt, nu kan je zeggen ja maar wel andersom.. maar dat is ook maar de vraag of het echt is.

En er zijn nog een paar dingen die niet kloppen, bijvoorbeeld het vele soorten geloven, dan zouden er volgens andere volkeren verschillende soorten goden zijn,
maar er kan toch maar 1 geloof kloppen als er al 1 geloof klopt...

[Karel V]

Row schreef op Thursday 27 November 2003 12:07

Wie zegt dat er een geest is?
Is er dan bewijs van?

Is het je weleens opgevallen dat een mens en een dier heel erg verschillen.
Natuurlijk, beiden zorgen voor hun eigen behoeften, mmaaarrr ik heb nog nooit gehoord van een dier in Nederland die via een bankrekening (door datzelfde diersoort ontworpen) een bedrag schonk aan een dier in Cambodja, die aan honger drijgt om te komen.

Grappig genoeg hebben dieren ook geen geest maar een instinct (laatste is dacht ik toch bewezen maar ik weet dat niet zeker), en mensen hebben dat wel. Daar zit 'm het verschil.
Tenzij je nu beweert dat een mens een beest is. Maar dan moeten andere diersoorten ook communicatie methodes kunnen ontwerpen. Ook machines waarmee ze zich verplaatsen o.i.d.

But maybe, i'm wrong.

[Anoniem: 958]

Initial G schreef op 25 november 2003 @ 13:25:
Nu kan het me wat schelen, als ik dood ben kan het me niets meer schelen.

OpifexMaximus schreef op 25 november 2003 @ 13:27:
Dood zijn boeit me niet veel

Vreemd dat veel mensen dit lijken te vinden... Ik heb het precies andersom. Dood gaan lijkt me wel een interessante ervaring. Ik hoop op een waardige dood waarin ik op een mooie afscheid van kan nemen en vrede kan vinden met het feit dat mijn leven ten einde is. De terugblik aan het einde van je leven en denken: ja, het was goed, ik heb echt geleefd. Dat lijkt me schitterend, maar dood ZIJN lijkt me het meest vreselijke wat er is. Ultieme leegte... Eeuwig... Brrr...

[wisselwerking]

Als je dood gaat kom je in Tweakers heaven.

Maar even serieus. Doodgaan lijkt mij niet erg (tenzij door langdurige ziekte). Dood zijn. Tja...dat zal toch afwachten zijn. Verstandelijk denk ik, dat als je dood bent dat einde boek is. Dus niet een ziel die nog weer ergens naartoe fladdert oid. Maar gevoelsmatig denk ik (of misschien beter gezegd wil ik denken) dat er nog iets naar de dood is. Maar denk niet dat je daarvoor bang hoeft te zijn.

[the_Omniscient]

Hm, wel: de periode voor je geboorte is dus vrij "leeg" qua hedendaags interpretatievermogen. Het is ook niet zozeer je geboorte die ertoe doet, maar de verwekking, of zelfs al de periode daarvoor - de aanmaak van al hetgeen waardoor jij bent uitgegroeid tot wat je bent geworden: een menselijk individu, dat enigszins waarde hecht aan leven en doodgaan, en daar dus ook over na kan denken.

Nu heeft men mij bij biologie geleerd, dat iets niet kan ontstaan uit "niets" (generatio spontanae oid, don't mind the spelling) en dus ben je voor je verwekking altijd "iets" geweest..? Vrij verwarrend.

Interessant vraagstuk: werkt het andersom dan wel? Een zogezegde "degeneratio spontaan-dinges", zeg maar. Als je lichaam dood is, ben je dan helemaal dood of los je weer op in al die kleine stukjes "iets" van weleer? En kan daaruit weer een nieuw "iets" ontstaan? Er zal toch - ergens in je vrij dode mensenlichaam - een basis liggen dat verder kan "leven".

Of, gruwelijker - ben je net zolang bezig met volledig dood te gaan tot je "levend wordt"? Wellicht is dit allemaal een cyclische beweging, van het 1 komt het ander - het staat niet los van elkaar.

Anyway, hoe het ook zij: ik denk dat je van dit alles weinig last ondervindt, omdat "last hebben van iets" nu eenmaal onderhevig is aan onze menselijke interpretatie. Je verlaat je menselijke toestand, en daarmee het vermogen om last te hebben van het "niet-leven"... wellicht krijg je later nog een kansje.

Excusez-moi voor de vele aanhalingstekens, btw... Het is allemaal vrij moeilijk te vatten in mensentaal.

[Vold]

Ik heb weleens iets gehoord over stoffen die je hersenen aanmaken vlak voor het doodgaan om de pijn e.d te verzachten, het is hun soort van natuurlijke morfine...

Dit veroorzaakt ook de illusies die sommige mensen dan krijgen...

[SmauG]

Het ligt er volgens mij helemaal aan hoe je dood gaat. Sterf je aan de gevolgen van een enge ziekte of verwonding, dan zou het wel eens heel erg pijnlijk kunnen zijn.
Sterf je natuurlijk (meestal in slaap) dan lijkt me dat het allerheerlijkste wat er bestaat. Weg van deze rotte maatschappij. klaar over. punt uit. heerlijk tog.

Als een naaste van mij natuurlijk overlijd (zoals mijn oma toendertijd) had ik daar heel veel vrede mee, helemaal omdat ze nooit uit huis kwam enzo... lekker tog. die vrouw heeft nu eeuwige rust. geen gekakel meer om haar heen. geen waardeloze politiek meer. alleen maar vrede.

De dood lijkt mij allesverlossend!
Maar voorlopig wil ik nog leven

[Snowwie]

SmauG schreef op 27 november 2003 @ 23:19:
Het ligt er volgens mij helemaal aan hoe je dood gaat. Sterf je aan de gevolgen van een enge ziekte of verwonding, dan zou het wel eens heel erg pijnlijk kunnen zijn.
Sterf je natuurlijk (meestal in slaap) dan lijkt me dat het allerheerlijkste wat er bestaat. Weg van deze rotte maatschappij. klaar over. punt uit. heerlijk tog.

Van een verwonding hoeft het natuurlijk ook niet altijd pijnlijk te zijn, sommige
'ongelukken' gaan zo snel, dan heb je niet eens de tijd om pijn te hebben.

[Anoniem: 98429]

Christiaan schreef op 25 november 2003 @ 14:57:

Doodgaan is niet leuk, maar ik ben er niet bang voor. Sterker nog, eigenlijk ben ik heel benieuwd hoe het voelt om je lichaam langzaam weg te voelen zakken.

Dat je voelt hoe je lichaam langzaam weg zakt is een Hollywood mythe. Je zult nooit voelen of weten dat je dood gaat of bent. Net als slapen. Je weet nooit wanneer je precies in slaap bent gevallen. Ook al probeerde je er op te letten 's avonds in bed. Opeens ben je er niet meer en weet je niet dat je er niet bent.
(Behalve dan de mensen die denken dat er een leven na de dood is).

[Anoniem: 78739]

Anoniem: 98429 schreef op 28 november 2003 @ 17:08:
Dat je voelt hoe je lichaam langzaam weg zakt is een Hollywood mythe. Je zult nooit voelen of weten dat je dood gaat of bent. Net als slapen. Je weet nooit wanneer je precies in slaap bent gevallen. Ook al probeerde je er op te letten 's avonds in bed. Opeens ben je er niet meer en weet je niet dat je er niet bent.
(Behalve dan de mensen die denken dat er een leven na de dood is).

Twee rechtzettingen:
-Leven na de dood kan niet, alleen leven na het huidige leven zou kunnen. Tenzij je de periode voor je geboorte ook als dood beschouwt, maar dan is iedereen al eens dood geweest en bestaat leven na de dood sowieso!
-Wat je ook suggereert is dat mensen die geloven in een leven na hun huidige leven werkelijk verder leven en diegene die er niet in geloven dood zijn nadat ze gestorven zijn, maar ik denk dat dat een schrijffoutje is.

Verder denk ik inderdaad dat het is als in slaap vallen, al kan je het niet helemaal vergelijken. In slaap vallen is een toestand waarin je hersenen in een rusttoestand gaan terwijl dat als je sterft de mogelijkheid bestaat dat je lichaam het eerst laat afweten en je het dus tot het laatste ogenblik kan ervaren. Maar als je lichaam faalt, stopt ook de bloedtoevoer naar je hersenen en kan je het vergelijken met flauwvallen denk ik.

[ Voor 25% gewijzigd door Anoniem: 78739 op 28-11-2003 17:26 ]

[Rambo]

Christiaan schreef op 26 november 2003 @ 00:45:
Hangman, intussen is het erg duidelijk dat jezus je redt. Intussen heb je dat al in ieder topic gezegd. Zou je daar nou serieus niet mee kunnen stoppen, want ik geloof niet dat je er iemand (behalve misschien jezelf) mee overtuigd. Het is allemaal natuurlijk waar enzo, maar het te pas en te onpas roepen maakt het niet beter. Houdt er dus rekening mee. Dit is echt de laatste keer hoor, want je hebt al push-messages en van alles en nog wat gehad om op dat punt wat te minderen.

Heb je hem al de tip gegeven die domme zin (nofi) gewoon in zn signature te zetten?

[DAS]

Ik zou ook het doodgaan opzich wel willen ervaren, maar vervolgens snel weer naar mn geliefde plekje in de bewoonde wereld willen terug keren. aangezien dit (NU) niet mogelijk is zie ik er liever vanaf.
ik vind het engste aan dood gaan de manier waarop. ik verwijs hier een beetje naar een cabaret van Youp van 't Hek. hier kan ik me vrij goed in vinden.(volgens mij is hier eerder naar verwezen)
Tevens zou ik het de mensen in mijn omgeving op dat moment graag besparen omdat het gewoon een van de vervelendste dingen is (iemand te verliezen dus) dit is mijn mening in ieder geval)

en wat betreft "de periode na je dood is zoals de periode voor hje geboorte"
daar kan ik me niet in vinden aangezien je dan toch al leeft in zekere zin, en je bijv. het drink/rook/eet gedrag opdat moment van je moeder al meemaakt en eventueel het gevoel wat zij op dat moment heeft dit merk je op dat moment misschien niet maar je neemt het wel mee denk ik je "echte" leven in.

maar dit is alleen mijn visie hier op

[Anoniem: 98429]

Anoniem: 78739 schreef op 28 november 2003 @ 17:16:
[...]

Twee rechtzettingen:
-Leven na de dood kan niet, alleen leven na het huidige leven zou kunnen. Tenzij je de periode voor je geboorte ook als dood beschouwt, maar dan is iedereen al eens dood geweest en bestaat leven na de dood sowieso!
-Wat je ook suggereert is dat mensen die geloven in een leven na hun huidige leven werkelijk verder leven en diegene die er niet in geloven dood zijn nadat ze gestorven zijn, maar ik denk dat dat een schrijffoutje is.

Verder denk ik inderdaad dat het is als in slaap vallen, al kan je het niet helemaal vergelijken. In slaap vallen is een toestand waarin je hersenen in een rusttoestand gaan terwijl dat als je sterft de mogelijkheid bestaat dat je lichaam het eerst laat afweten en je het dus tot het laatste ogenblik kan ervaren. Maar als je lichaam faalt, stopt ook de bloedtoevoer naar je hersenen en kan je het vergelijken met flauwvallen denk ik.

Je hebt me niet begrepen. Mensen die in een God geloven, geloven in een leven na de dood en is dus mijn stelling voor die mensen fout. Terwijl ik probeerde duidelijk te maken dat je niet zult weten dat je doodgaat of dood bent. Een soort in slaap vallen, maar dan met complete hersendood.

[Anoniem: 78739]

Anoniem: 98429 schreef op 28 november 2003 @ 17:48:
Je hebt me niet begrepen. Mensen die in een God geloven, geloven in een leven na de dood en is dus mijn stelling voor die mensen fout. Terwijl ik probeerde duidelijk te maken dat je niet zult weten dat je doodgaat of dood bent. Een soort in slaap vallen, maar dan met complete hersendood.

Ja, ik had al zoiets gedacht, dan had je beter geschreven 'Behalve dan voor de mensen die denken dat er een leven na de dood is'.

[Anoniem: 48145]

Anoniem: 958 schreef op 27 november 2003 @ 14:16:
Vreemd dat veel mensen dit lijken te vinden... Ik heb het precies andersom. Dood gaan lijkt me wel een interessante ervaring. Ik hoop op een waardige dood waarin ik op een mooie afscheid van kan nemen en vrede kan vinden met het feit dat mijn leven ten einde is. De terugblik aan het einde van je leven en denken: ja, het was goed, ik heb echt geleefd. Dat lijkt me schitterend, maar dood ZIJN lijkt me het meest vreselijke wat er is. Ultieme leegte... Eeuwig... Brrr...

Dood zijn lijkt me zeker niet het meest vreselijke wat er is. Aangenomen dat er geen leven na de dood is, is dood zijn niet een eeuwige ervaring van ultieme leegte en kille saaiheid, maar gewoon de afwezigheid van iedere ervaring (negatief of positief).

Dood zijn is niet saai in de zin dat je je verveelt, maar wel in de zin dat je niets interessants meemaakt. Het vervelende ervan is dat je nooit meer enige positieve ervaring kunt hebben: je kunt niet meer gelukkig zijn, niets meer leren, geen relaties meer aangaan, geen persoonlijke groei meer doormaken, en geen interessante dingen meer maken of bedenken. Voor zover je deze dingen als waardevol ziet, is doodgaan onwenselijk, zelfs als dood zijn geen pijn doet en zelfs als doodgaan een koele ervaring is.

Verder zijn er de negatieve emotionele gevolgen van je dood voor andere mensen, en ook de indirecte gevolgen: na je dood kun je geen invloed meer hebben op gebeurtenissen, geen veranderingen veroorzaken in de wereld, en geen mensen helpen.

Dit gaat niet meer op als je bijvoorbeeld gelooft dat de Natuur of God om bepaalde goede redenen de lengte van een mensenleven heeft beperkt tot rond de 100 jaar; of omdat je denkt dat de menselijke geest er niet tegen kan om langer te leven dan we nu doen en dat hier geen oplossing tegen kan zijn; of omdat je denkt dat het leven leeg en zinloos wordt zonder het vooruitzicht van de dood; of om nog een lange lijst andere redenen waarvan ik denk dat ze niet goed doordacht zijn, en voor een groot deel achteraf bedacht als rationalisaties, om het vooruitzicht van het onvermijdelijke overlijden van jezelf en degenen om je heen draaglijker te maken.

Nare vooruitzichten draaglijk maken is natuurlijk een goede zaak, maar naar mijn mening wordt het steeds duidelijker dat het niet vanzelfsprekend is dat iedereen altijd rond zijn honderdste of eerder dood zal moeten. Als de techniek nog voordat deze generatie uitsterft ver genoeg gevorderd raakt om ons de keuze te geven om veroudering en de dood lang uit te stellen of zelfs helemaal af te schaffen, moeten we ons bij het maken van die keuze afvragen of zulke redenen die ik eerder noemde niet inderdaad alleen maar troostende verhaaltjes zijn, of alleen maar voortkomen uit een gevoel van walging ten opzichte van het onnatuurlijke. Want zodra je ervoor kiest dood te gaan, kun je die keuze nooit meer terugdraaien. (Zodra je besluit dat anderen dood moeten, kan ook niemand dit meer ongedaan maken; en dat is naar mijn mening niet alleen een verkeerde keuze, maar een daad van zeer twijfelachtig moreel gehalte.)

Ik denk dat mensen hun ideeën over wat het leven betekenisvol maakt te veel baseren op een vooraf vastgelegde rol van de mens in het geheel der dingen, en zich heel wijs neerleggen bij allerlei ironische, onoverkomelijke begrenzingen aan het menselijk geluk en probleemoplossend vermogen die later toch niet zo onoverkomelijk blijken te zijn. De wereld is gebouwd door onpersoonlijke natuurkrachten, niet door Franz Kafka.

Mijn antwoord op de vraag hoe de dood voelt is vooralsnog: ik hoop het niet mee te hoeven maken.

(http://www.transhumanism.org/deathrate.htm)

Planetary Death Rate
(courtesy of the US Census Bureau)
1.8 humans per second
106 humans per minute
6,360 humans per hour
152,640 humans per day
55,713,600 humans per year

It's time we started fighting back.

[ Voor 1% gewijzigd door Anoniem: 48145 op 28-11-2003 22:05 . Reden: detypoficatie ]

[Brent]

Doodgaan lijkt me verschikkelijk. Dat je dan weet dat je over x seconden nooit meer zal kunnen nadenken, zien horen ruiken praten luisteren leren lezen zoenen vrijen computeren etc. etc. etc. Ook dat je nooit meer van mensen kunt houden en vice versa. En dat over 100 jaar zo'n beetje iedereen wel vergeten is dat je ooit bestaan hebt (als je een doorsnee wereldbewoner bent. Dat alles stopt voor jou, en dat de wereld gewoon doorstoomt, zonder dat je ooit nog zult weten hoe en wat etc.... verschikkelijk.

Als ik dan bedenk dat ik (met geluk) maar 80 jaar heb, krijg ik het wel eens benauwd...
Ik zal nooit een wereld zien waarin ruimtevaart gewoon is, of waarin iedereen op H2-auto's rondtuft of waarin eindelijk iedereen op de wereld en daarbuiten gezond is en genoeg geld verdiend om zoals in 'het Westen' te kunnen leven. Of waarin we buitenaardse wezens ontmoeten/ontdekken of waarin we computers met onze gedachten kunnen besturen. Of waarin de mensen uitsterven en waarin de dolfijn de slimme en dominante soort wordt of waarin zelfs verschillende takken van de Homo Sapiens ontstaan met slimmere en minder slimme takken en hoe zo'n maatschappij eruit ziet. Of hoe we eindelijk onszelf 'sneller dan het licht' zullen kunnen verplaatsten (door ruimte te krommen etc.)

Terwijl ik wel met redelijke zekerheid kan stellen dat deze dingen op termijn (miljoenen/miljarden jaren) ooit zullen (kunnen) gebeuren. En dat ik het nooit zeker zal weten. Heel egoistisch natuurlijk, want mensen/dieren gaan al miljarden jaren dood en het zal iedereen zonder uitzondering gebeuren, maar toch is het vervelend.
Ik vermoed dat ideen over 'the afterlife' uit zo'n soort angst voort zijn gekomen. Dat men het zo beangstigend vond dat het niet waar kon zijn.

[Q]

Ik lees dat mensen doodgaan en doodzijn erg beangstigend vinden. Bij doodgaan kan ik mij daar wat bij voorstellen: het kan met pijn gepaard gaan, geen pretje. Maar dat mensen dood-zijn beangstigend vinden, dat is vreemd als je er vanuit gaat dat er geen leven na de dood is.

Als de machinerie eenmaal is gestopt zijn we dood. We kunnen niet meer genieten van een lekker koekje, een goed boek, onze ega (als die nog leefde), kortom van de geneugten des levens. Dat is een gemis. Dat gemis is een onprettige ervaring. Maar zoals eerder werd geschreven: er is niets meer om te ervaren. Er is niets om die negatieve ervaring te ervaren. We ervaren dus geen positieve dingen, maar ook geen negatieve dingen. We ervaren niets. Geen pijn, geen ellende. Alles is over!

Goed. Nu hoop ik maar dat ik niemand op ideen heb gebracht. Maar wees nog wel gerust bang voor een pijnlijke dood. Dat kan gebeuren. Naar niet getreurt: er komt altijd een eind aan.

[Anoniem: 78739]

Inderdaad, dat gemis zal je nooit ervaren aangezien je niéts meer zal kunnen ervaren. Je zou je hele leven bezig kunnen zijn met te denken dat je eens alles moet achterlaten en missen. Dat je alles moet achterlaten is juist, dat je het zal missen is fout dus het zou jammer zijn om daar je hele leven mee bezig te zijn.

Na het leven is er evenveel als voor je leven, en wat weet je nog van voor je geboorte? Niets, helemaal niets, nog een grotere leegte dan je je kan voorstellen.

Edit: Ik denk dat je je beter kan neerleggen bij de dood naarmate je ouder wordt, dat de levensdrang en -vreugde afneemt en dat je het dan niet meer zo moeilijk hebt met de dood.

[ Voor 16% gewijzigd door Anoniem: 78739 op 29-11-2003 00:20 ]

[Anoniem: 48145]

Als je niet in een leven na de dood gelooft, kun je best nog bang zijn voor de dood; maar dat is dan niet een angst voor een naar tweede leven, maar een angst om alles kwijt te raken (herinneringen, gevoelens, gedachten, toekomstmogelijkheden), wat mij een legitieme angst lijkt.

Alhoewel ik de dood een betreurenswaardig iets vind, zou ik niet zeggen dat ik er bang voor ben. Als iemand een pistool op mijn hoofd richtte, zou ik waarschijnlijk wel weer bang voor de dood worden.

Breepee

Beetje off-topic, maar is miljoenen/miljarden jaren niet een beetje een pessimistische schatting? Waarop is dit pessimisme gebaseerd? (fysische onmogelijkheden daargelaten)

[ Voor 17% gewijzigd door Anoniem: 48145 op 29-11-2003 00:59 ]

[Q]

Anoniem: 48145 schreef op 29 november 2003 @ 00:56:
Als je niet in een leven na de dood gelooft, kun je best nog bang zijn voor de dood; maar dat is dan niet een angst voor een naar tweede leven, maar een angst om alles kwijt te raken (herinneringen, gevoelens, gedachten, toekomstmogelijkheden), wat mij een legitieme angst lijkt.

als ik wat mag mierenneuken dan zie ik in de angst om al wat dierbaar is te verliezen meer een angst voor het sterven zelf. Als je dood bent is er niet iets meer wat iets kan verliezen.

[Dark Master]

ik kom als ik dood ga in computerheaven alleen maar extreme hardware

haha neeh even zonder grappen ik weet het echt niet hoor doodgaan lijkt me een ultieme ervaring ik denk ook dat als je doodgaat alles in je hele leven nog 1 keer heel snel voorbij flits of je nou in een ander lichaam zou komen lijkt me mogelijk en vooral dat je niks kan herinneren want je hersens daar zit alle informatie in je geest is alleen maar een soort energy die overgedragen wordt in een ander lichaam een hel of hemel geloof ik niet in ik denk dat dat allemaal tussen de oren zit maar hebben jullie je wel eens afgevraagd wat je op deze wereld doet waar ben je voor hoe kan het dat je jezelf kan voelen (je geest aanwezigheid) dat vraag ik me al heel lang af en iedereen zegt wel van je moet der niet over nadenken het leven is daarvoor tekort maar dat is gelul.

persoonlijk doodgaan lijkt mij een hele mooie ervaring (ligt er natuurlijk aan welke manier niet door een ziekte of ongeluk natuurlijk)

zo das mijn mening

[Brent]

Anoniem: 48145 schreef op 29 november 2003 @ 00:56:
Beetje off-topic, maar is miljoenen/miljarden jaren niet een beetje een pessimistische schatting? Waarop is dit pessimisme gebaseerd? (fysische onmogelijkheden daargelaten)

Ach, ik noemde maar een zijstraat. Ik noemde enkele processen die inderdaad niet snel zullen verlopen zoals onze evoultie. Bovendien denk ik dat het niet binnen duizend jaar gaat lukken ruimte te buigen om zo heel snel van hier naar daar te komen.

[ Voor 9% gewijzigd door Brent op 29-11-2003 09:58 ]

[Imperium]

Mij lijkt het een bevredigende ervaring. overal van verlost, geen gezeur meer..
zoals ik hier boven gelezen heb.
"shutdown and no reboot"
het zou kunnen dat je gewoon weer als baby geboren word en dat je gewoon niks weet omdat idd alleen je geest word overgedragen de "energy" zoals hier boven is verklaard.

maar omdat nou als enigste optie te zien...
in mijn geval kan ik er gewoon niet met m'n hersens bij dat echt alles weg is zoals voor m'n geboorte.. er moet gewoon iets gebeuren, ook al ben ik er zelf niet meer bewust van.

en als je verdrinkt kan het best beangstigend zijn, want je krijgt geen lucht, ga jij maar eens zo lang mogelijk je adem inhouden. dan op een gegeven moment moet je van jezelf gewoon lucht halen, of je nou wilt of niet. en dat kan dan dus niet, dus verslik je je in water en raken je longen vol, en pats bewusteloos word je, en na 5-10 min ga je de pijp uit.

beangstigend kan het zeker zijn.

maar in m'n slaap sterven lijkt me ook niks...
laat mij maar lekker op m'n stoel zitten en het zo zien.. van "this is it" en pats beeld weg en later ook het geluid, dat is hoe ik het zie,

en het kan natuurlijk ook zijn dat het hetzelfde is voordat je geboren bent, want toen was er ook nog helemaal niks, maarja, daar kom ik dus gewoon niet met m'n hersenen bij, want ik kan er gewoon niks achter zien/verzinnen.

[ Voor 7% gewijzigd door Imperium op 30-11-2003 13:41 ]

[Karel V]

Maar hoe kun je er zeker van zijn dat er voor de geboorte niks was?
In mama's buik kon ik toch ook bewegen, eten, drinken en in mijn behoefte voorzien. Waarschijnlijk kun je zelfs waarnemen, want ik zag eens in een stenograaf (als het zo heet, weet dat niet zeker) hoe een kind in moeders buik wegvluchte voor de zuiger die tijdens de abortus het kind wegzuigt. Mischien dat een mens dan nog niet actief kan redeneren, maar zeker wel gevoel en zintuigen heeft.
Ik denk dat een mens ontstaat op het moment dat de mannelijke en vrouwelijke eicel samensmelten. En dat God op de een of andere manier er een levende geest in plant. Maar hoe en wat! Dat weet ik echt niet.

Dit naar aanleiding van: de tijd na de dood is het zelfde als de tijd voor de geboorte. Iets wat ik trouwens zelf niet geloof.

[Maijn Buu]

wie zegt dat je ziel je lichaam verlaat. misschien blijft het wel in je lichaam opgesloten( zolang als het lichaam na de daadwerkelijke dood dan nog zal
bestaan). Misschien krijg je het wel mee dat je lichaam wegrot (niet voelen zoals je normaal doet natuurlijk) en als je lichaam dan helemaal weg is dat de geest of ziel dan ook gewoon helemaal weggerot of verbrand (bij crematie) is. Is dat geen
idee voor na de dood?

[Christiaan]

Als je ziel gewoon mee wegrot, waarom zou je dan nog een onderscheid maken tussen lichaam en ziel? En is het niet juist het idee dat de ziel blijft voortbestaan als het lichaam niet langer bestaat?

[ Voor 34% gewijzigd door Christiaan op 01-12-2003 21:48 ]

[Maijn Buu]

misschien is de ziel wel een verzinsel van de mens om gedachten enzo te relativeren en dan voornamenlijk waarvan ze wegkomen. Misschien hadden ze vroeger wel het idee dat gedachten niet biologisch konden zijn?

Dit dan natuurlijk ook nog. De wetenschap kan tussen lichaam en geest ook nog steeds geen verschil/onderscheid maken

[Eelke Spaak]

Het doodgaan zelf lijkt mij een erg intrigerende ervaring, en ik wil ook zeker niet slapen als het gebeurt. Je krijgt maar één keer de kans om het sterven mee te maken, en als je dan ook nog eens buiten bewustzijn bent merk je er niet eens iets van. Ik stel het me voor als het langzaam wegzakken van waarneming en het vertragen van gedachten. Uiteindelijk stoppen je gedachten gewoon helemaal en ben je hersendood (dat is waar ik de grens trek).

Wat betreft de periode ná je sterven (de dood zelf dus): ik kan niet begrijpen dat iemand hier bang voor is (even aangenomen dat er geen leven na de dood is). De dood houdt een complete afwezigheid van ervaring in, dus kan je je ook niet verveeld, angstig of vrolijk voelen. Sterker nog, het hele begrip 'je' is, in deze context, betekenisloos, want je bent er na het sterven simpelweg niet meer.

Ik sluit me bij een aantal mensen in dit topic en Seneca aan: de periode na mijn dood is hetzelfde als die vóór mijn geboorte. "Alleen de grootste dwaas zou een kaars in een slechtere staat achten nadat hij was gedoofd dan voordat hij werd aangestoken." Hier staat een aardige (Engelse) vertaling van de Latijnse brief 54 waar dit citaat uit komt; vooral de tweede alinea is relevant.

[Snowwie]

Als ik nu nog weer zo nadenk over dit verhaal moet het doodgaan zelf eigenlijk
niet zo erg zijn, denk meer aan de periode voor het doodgaan, zeker als je een
nare ziekte (kanker,aids) onder de leden hebt, waarbij je met veel pijn en leed
richting je dood afstevend. Juist voor die mensen is het doodgaan eerder een
verlossing

[Anoniem: 80178]

De manier waarop je dood gaat lijkt mij van behoorluk belang. Stel je verbrand...
Lijkt me bijzonder pijnlijk...
Stikken is eigenlijk vrij pijnloos, je gaat alleen behoorlijk trippen voor het bewusteloos raken...
T ergste lijkt mij persoonlijk om onthoofd te worden. Aangezien je hersenen nog heel even zuurstof hebben (als je onthoofd wordt, sterven je hersens aan zuurstof tekort), kon het laatste wat je ziet best wel es je eigen onthoofde lichaam zijn...
Sterven uit ouderdom is een vage actie van het menselijk lichaam. Het lichaam is lichtelijk over-actief in het afbreken van oude cellen. Nieuwe cellen kunnen niet snel genoeg gemaakt worden, en hoppa, weer n dooie...

[programfile]

Op het moment dat je doodgaat door verdrinking krijgen je hersenen te weinig zuurstof maar das logisch.
Je lichaam maakt dan een OVERDOSIS adrenaline aan ter verdoving, en je gaat dan zelfs hallucineren "tunnel"

[Eelke Spaak]

programfile schreef op 05 december 2003 @ 01:23:
Op het moment dat je doodgaat door verdrinking krijgen je hersenen te weinig zuurstof maar das logisch.
Je lichaam maakt dan een OVERDOSIS adrenaline aan ter verdoving, en je gaat dan zelfs hallucineren "tunnel"

Waarom maakt je lichaam een overdosis adrenaline aan als je hersenen te weinig zuurstof krijgen? Om te beginnen verdooft adrenaline niet, maar zorgt het juist voor een grotere activiteit, een voorbereiding op fight or flight gedrag. Daarbij denk ik niet dat zuurstoftekort adrenalineafgave bevordert.

Natuurlijk komt er wel degelijk veel adrenaline vrij wanneer je nog aan het worstelen bent om uit het water te komen.

[NitroTec]

Volgens mij hangt het af van de mannier waarop je sterft hoe de ervaring is,
mede bepaald door de wil die je hier zelf bij hebt.
Als je sterft na een lange ziekte kan ik me voorstellen dat je de dood ziet als een bevrijding of verlossing.
Sterf je bij een ongeluk of iets dergelijks kan ik me voorstellen dat de dood geen prettige ervaring is omdat je hele lichaam en geest zich hier tegen verzet.

De ultieme dierlijke drang die de mens heeft is toch de overlevingsdrang, deze is zelfs zo sterk in je lichaam aanwezig dat er je lichaam als jij daar geestelijk niet meer toe in staat ben automatisch handelt op basis van deze overlevingsdrang. (neem mensen die en ongeluk overleefd hebben maar geen id hebben hoe, waar of wat).
Ik kan me voorstellen dat het een verschrikkelijk gevoel moet zijn dat er iets gebeurt waar jij je met heel je geest, lichaam en mens zijn tegen verzet.

Maar daarnaast ligt idd de ergste pijn bij de mensen die achterblijven.
Ik heb veel familie verloren in mijn leven, waaronder mijn pa.
3 weken geleden is een vriend van mij jammerlijk omgekomen bij een auto ongeluk in Eindhoven.
Op zijn bruiloft werd gezegd: Verliezen is erger dan doodgaan, want verlies…….daar moet je mee leren leven.

De berusting in dood, los of er aan voorafgaand pijn was bij een doodstrijd is voor eeuwig, de pijn van verlies daarin tegen ook.

[ Voor 6% gewijzigd door NitroTec op 05-12-2003 12:17 ]

[SkyStreaker]

Ik vind het hoort erbij. Lichamelijk en geestelijk raak je op je einde en dan is het over. Ik geloof ook niet in het hiernamaals. Het is erg als je iemand ziet of weet te gaan sterven, maar de stervende zelf. Geen idee. Ik ben er niet bang voor, omdat ik het zie als de ultieme rust en heerlijkheid.

Je hersenen zijn ook bezig te sterven, vandaar de hallucinaties denk ik. Niet alles is meer aan het werk.

[Anoniem: 958]

Anoniem: 48145 schreef op 28 november 2003 @ 22:04:
Dood zijn lijkt me zeker niet het meest vreselijke wat er is. Aangenomen dat er geen leven na de dood is, is dood zijn niet een eeuwige ervaring van ultieme leegte en kille saaiheid, maar gewoon de afwezigheid van iedere ervaring (negatief of positief).

En precies dat is nu juist het vreselijke eraan! Misschien heeft het te maken met de manier waarop ik naar het leven kijk. Ervaringen (positief dan wel negatief) zijn interessant en maken het leven de moeite waard. Onverschilligheid en de afwezigheid van ervaringen en emoties zijn dingen die ik zoveel mogelijk wil voorkomen in mijn leven. En de dood schittert nu juist in al die dingen... De dood gaat dus wat dat betreft in tegen mijn persoonlijke moraal.

Aan de andere kant zie ik ook wel het praktisch nut in van een eindig bestaan. Je hebt een bepaalde tijd en daarin moet het gebeuren. Die tijdsdruk zou wel eens (bij veel mensen) de belangrijkste drijfveer kunnen zijn voor het scheppen van mooie dingen. Mensen maken nu iets van hun leven omdat ze nu de kans hebben.

Ik denk dat mensen hun ideeën over wat het leven betekenisvol maakt te veel baseren op een vooraf vastgelegde rol van de mens in het geheel der dingen, en zich heel wijs neerleggen bij allerlei ironische, onoverkomelijke begrenzingen aan het menselijk geluk en probleemoplossend vermogen die later toch niet zo onoverkomelijk blijken te zijn. De wereld is gebouwd door onpersoonlijke natuurkrachten, niet door Franz Kafka.

Mijn antwoord op de vraag hoe de dood voelt is vooralsnog: ik hoop het niet mee te hoeven maken.

Dit denk ik ook. Ik denk dat als de techniek (gedreven door de wetenschap) de leefomstandigheden van de mens verandert, bijvoorbeeld door ons een signifikant langer leven te geven, dat de levensdoelen van mensen zich ook daaraan aanpassen.

Ik zou bijvoorbeeld eerst een stuk of 10 studies gaan doen, voordat ik begon met werken. Ik zou me daarbij niet alleen toespitsen op wiskunde, maar ook op andere vakgebieden en pas als ik op alle terreinen mijn nieuwsgierigheid bevredigd zou hebben, zou ik beginnen met werken. Of misschien na elke studie een periode van 5 of 6 jaar werk en dan weer een nieuwe studie. Zoiets.

Kortom, de korte duur van het leven is iets dat betreurd en niet bejubeld moet worden!

[Eelke Spaak]

Anoniem: 958 schreef op 10 december 2003 @ 22:39:
[...]

En precies dat is nu juist het vreselijke eraan! Misschien heeft het te maken met de manier waarop ik naar het leven kijk. Ervaringen (positief dan wel negatief) zijn interessant en maken het leven de moeite waard. Onverschilligheid en de afwezigheid van ervaringen en emoties zijn dingen die ik zoveel mogelijk wil voorkomen in mijn leven. En de dood schittert nu juist in al die dingen... De dood gaat dus wat dat betreft in tegen mijn persoonlijke moraal.

Maar er is niemand om te betreuren dat er geen positieve of negatieve dingen mer gebeuren! Daarom is het gewoon onmogelijk om de dood zelf (los gezien van het doodgaan) vreselijk te vinden.

[...]

Dit denk ik ook. Ik denk dat als de techniek (gedreven door de wetenschap) de leefomstandigheden van de mens verandert, bijvoorbeeld door ons een signifikant langer leven te geven, dat de levensdoelen van mensen zich ook daaraan aanpassen.

Ik zou bijvoorbeeld eerst een stuk of 10 studies gaan doen, voordat ik begon met werken. Ik zou me daarbij niet alleen toespitsen op wiskunde, maar ook op andere vakgebieden en pas als ik op alle terreinen mijn nieuwsgierigheid bevredigd zou hebben, zou ik beginnen met werken. Of misschien na elke studie een periode van 5 of 6 jaar werk en dan weer een nieuwe studie. Zoiets.

Kortom, de korte duur van het leven is iets dat betreurd en niet bejubeld moet worden!

Dat ben ik geheel met je eens, maar dat wil nog niet zeggen dat de dood vreselijk moet zijn. Wat mij betreft deed ik ook een stuk of tien studies, om vervolgens mijn leven vooral zó in te richten dat ik zoveel mogelijk ontwikkeling en leuke dingen doormaak etc.

Wanneer je zegt: de dood is jammer omdat zij ons leven verkort, en dus eigenlijk de dood als "vroegtijdige beëindiger van het leven" ziet, dan ben ik het met je eens. Mij lijkt dat echter niet de 'dood' waar we het hier over hadden en hebben. In mijn mening hadden we het hier over de dood - 'de periode na je leven'.

[Anoniem: 87099]

Vaak vraag ik me af waarom ik wil blijven leven... Als je dood bent, heb je nooit meer verdriet, pijn, angst, ...

Ja, je hebt ook geen goede gevoelens meer, maar als je dood bent kan je daar toch geen spijt van hebben

[NitroTec]

Anoniem: 87099 schreef op 11 december 2003 @ 22:24:
Vaak vraag ik me af waarom ik wil blijven leven... Als je dood bent, heb je nooit meer verdriet, pijn, angst, ...

Ja, je hebt ook geen goede gevoelens meer, maar als je dood bent kan je daar toch geen spijt van hebben

Dat hoop je.....

En wat nu als er meer is, als er een 2de leven is (al dan niet in de vorm van een hemel / eeuwig)......als je verantwoording moet afleggen voor de daden ??

[Anoniem: 958]

Vladimir G. schreef op 11 december 2003 @ 11:32:
Maar er is niemand om te betreuren dat er geen positieve of negatieve dingen mer gebeuren! Daarom is het gewoon onmogelijk om de dood zelf (los gezien van het doodgaan) vreselijk te vinden.

Het is onmogelijk om postuum het gevoel "och wat vervelend nou dat ik dood ben" te hebben, maar het is niet onmogelijk om nu, tijdens mijn leven, een negatief waardeoordeel over dood zijn te geven.

[sjaakaq]

Het ergste lijkt mij het als je na je dood nog bewust bent in je geest, maar je je lichaam niet meer kan besturen. Dus dat je in een kist onder de grond ligt en je alleen kan denken maar niets kan doen en je daar tot in de eeuwigheid ligt..

[seamus21]

Die opmerking over de tijdsdruk vind ik een hele goede. Als we een oneindig leven zouden hebben is het nut daarvan meteen weg. Als we een oneindig leven hadden zouden we er dan net zoveel van proberen te maken als we nu doen? Als ik nu wist dat ik een oneindig leven zou hebben dan wordt alles een stuk minder relevant.

Meer tijd is dus zeker wenselijk, oneidnig de tijd krijgen niet. IMHO

[Eelke Spaak]

Anoniem: 958 schreef op 12 december 2003 @ 20:23:
[...]

Het is onmogelijk om postuum het gevoel "och wat vervelend nou dat ik dood ben" te hebben, maar het is niet onmogelijk om nu, tijdens mijn leven, een negatief waardeoordeel over dood zijn te geven.

Ja, dat is waar, maar heeft het dan wel zin om er nu negatief tegen aan te kijken?

Stel dat ik naar de tandarts moet, en ik daar heel erg tegenop zie. Wat als ik nou ongemerkt een paar uur voor mijn tandartsbezoek in een coma terechtkom (toegegeven, beetje vreemd voorbeeld, maar goed), en dat mijn tandarts toch mijn gaatjes gaat boren. Een paar uur na de tandarts word ik weer wakker. Dan heb ik er dus helemaal niets van gemerkt, en zal ik concluderen dat mijn zorgen van tevoren helemaal niet nodig waren.

[Anoniem: 48145]

Als je doodgaat word je (vzviw) juist nooit meer wakker, en dat is de reden om er een negatief oordeel aan te geven. Je merkt weliswaar niet dat je allerlei dingen niet kan doen, maar dat maakt het niet minder waar.

Het is raar om je waardeoordeel over iets te baseren op wat je waardeoordeel zou zijn nadat het gebeurd was. Als ik gehersenspoeld word, vind ik dat achteraf misschien wel heel geweldig. Toch probeer ik om niet gehersenspoeld te worden.

[Anoniem: 62766]

Ik weet natuurlijk niet hoe het bij andere mensen is enz.,maar toen ik in het zieken huis lag heb ik ook een (bijna)dood ervaring gehad..
Bij mij was het dus het fijnste gevoel wat ik ooit heb meegemaakt!
Ik zag jammergenoeg geen tunnels met licht enzo.
Ik had gewoon m'n ogen dicht,alles was gewoon zwart om me heen,maar ik kreeg daarbij een lekker,maar duizelig gevoel,ik voelde me als het ware in een donkere ruimte naar beneden vallen,maar niet snel,meer een beetje gewichloos.
Op een gegeven moment begon het wel steeds sneller te gaan en ik voelde me steeds lekkerder,ik hoefde me nergen zorgen meer om te maken en vergat dat er ooit een wereld bestaan had...
Al die tijd wist ik zelf niet dat ik niet ademde en ik heb ook nog een soort "dromen" gehad.
Maar op een gegeven moment dacht ik opeens aan m'n moeder en toen besefte ik dat ik het gevoel steeds fijner kon laten worden,maar dat ik dan dus waarschijnlijk dood was!Ik dacht aan hoe erg m'n moeder het zou vinden en kon gelukkig,volgens mij omdat ik het wilde,weer wakker worden.

Achteraf hoorde ik dat ik al die tijd niet ademde enz.
En ik vertelde mensen hoe het gevoeld had en over die "dromen",maar die "dromen" bleken geen èchte dromen te zijn,want de dingen die ik had gezien en gehoord in die "dromen" waren echt gebeurd!
Hoe verklaar je dat ik die gebeurtenissen en mensen die er waren kon herinneren,ik had toch immers mijn ogen dicht?

Ik denk dus dat dat een bijna doodervaring moet zijn geweest,ook omdat ik tijdens het gebeuren opeens besefte dat als ik nu niet terug ging,ik nooit meer terug zou kunnen...