Geloof in God/jezelf

[dawg]

Kort maar krachtig:

God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf.
En als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt, net zoals God dat voor je zou kunnen doen.

Hoe denken jullie hierover?

[Krypt]

Ik ben van mening dat je pas in iemand anders kan geloven als je jezelf gelooft.. Als je niet weet wie je bent en hoe je in elkaar zit, hoe kun je dan van jezelf verwachten dat je iemand anders of in iets anders kan geloven..

Trouwens nog een leuk dingetje... ik werd een keer aangesproken op straat door een of andere geloofverkondigster en die vroeg:"Geloof jij in god" waarop ik antwoordde "Ik geloof in mezelf, en dat kunnen maar weinig mensen zeggen". Ze was gelijk stil, mond vol tanden en liep weer verder..

[Anoniem: 10358]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
Kort maar krachtig:

God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf.
En als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt, net zoals God dat voor je zou kunnen doen.

Hoe denken jullie hierover?

Even "Ockham's Scheermes" eroverheen gooien en dan krijg je.

Als je gelooft in jezelf, dan kun je alles bereiken wat je maar wilt.

Voor meer uitleg over "Ockham's Scheermes" kijk maar eens in de W&L FAQ. Ockham kwam zelf niet tot de conclusie dat god niet bestaat met zijn scheermes, maar dat is ook goed te begrijpen als je denkt aan de tijd waarin hij leefde, de middeleeuwen.

[Christiaan]

"Ik geloof in mijzelf". Wat is dat voor holle uitspraak? Hoe kun je nou geloven in jezelf? En hoe kun je zeggen "God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf."? Het lijkt me dat heel wat mensen het niet met de eerste aanname eens zijn eigenlijk.

[Christiaan]

Anoniem: 10358 schreef op 20 november 2003 @ 10:39:
Voor meer uitleg over "Ockham's Scheermes" kijk maar eens in de W&L FAQ. Ockham kwam zelf niet tot de conclusie dat god niet bestaat met zijn scheermes, maar dat is ook goed te begrijpen als je denkt aan de tijd waarin hij leefde, de middeleeuwen.

Ik geloof niet dat Ockham tot die conclusie kwam eigenlijk. De enige conclusie waar hij toe kwam is dat je bij een theorie alle variabelen moet wegsnijden die geen invloed uitoefenen op de uitkomst, maar die er toch bij betrokken worden. Als je het stromen van water kunt verklaren op grond van zwaartekracht, dan hoef je daar niet ook nog roze olifantjes bij te halen die het water de kraan uit duwen (zoals in de FAQ als voorbeeld staat). Ockham's scheermes zegt niet dat die variabelen dan ook niet bestaan, enkel dat als ze geen zichtbare invloed uitoefenen je ze ook niet hoeft op te nemen in je verklaring. Of Ockham's scheermes ook klopt is natuurlijk een andere vraag, want uiteindelijk is het een bepaalde aanname over de realiteit die je in het engels zo mooi de 'parsimonious explanation' kunt noemen en die gewoon zegt dat de meest simpele verklaring de beste is.

[Anoniem: 70162]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
Kort maar krachtig:

God huist in iedereen,

tsja, wie zegt dat? jij? je neemt dat voor waar aan en zegt vervolgens "dus..."

ik ben het alvast niet met je eens.

[Anoniem: 95767]

Heeft een van jullie het boek "Een ongewoon gesprek met God" gelezen. Daar moest ik meteen aan denken toen ik dit las.
Wat ik daaruit heb gehaald is inderdaad "Jijzelf bent een deel van God, dus hou van jezelf".
Ik ben niet zo goed in het in woorden opschrijven van de essensie van het boek, maar daar kwam het voor mijongeveer op neer.

Erg goed boek, hoewel ik wel door sommige dingen heen moest worstelen.

[dawg]

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 10:41:
"Ik geloof in mijzelf". Wat is dat voor holle uitspraak? Hoe kun je nou geloven in jezelf? En hoe kun je zeggen "God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf."? Het lijkt me dat heel wat mensen het niet met de eerste aanname eens zijn eigenlijk.

Ik weet dat wanneer ik iets wil ik het ook bereik. Ik heb vertrouwen in mezelf, ik geloof dat ik dat dan kan. De kracht zit in jezelf, niet in (een) God. Zo noem je (algemeen gesproken) het alleen.

Waarom zijn mensen het volgens jou daarmee niet eens? Denk je dat "iedereen" die gelooft in God, geen vertrouwen in zichzelf heeft en alles laat afhangen van God en hoe hij het wil? (even zwart wit gesteld, dat begrijp je).

[dawg]

Anoniem: 70162 schreef op 20 november 2003 @ 10:44:
[...]

tsja, wie zegt dat? jij? je neemt dat voor waar aan en zegt vervolgens "dus..."

ik ben het alvast niet met je eens.

Als dit mijn overtuiging is, is deze voor waar, vandaar de "dus".

Verder staat het je uiteraard vrij om het er niet mee eens te zijn (zonder meningsverschillen geen discussie).

[Eijkb]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf.
En als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt, net zoals God dat voor je zou kunnen doen.

Ik snap niet zo goed waarom God hierbij betrokken wordt. Ik geloof in mezelf en niet in God (of een van de alternatieven). Als door de toevoeging 'niet in God' ik volgens deze stelling eigenlijk ook niet in mezelf kan geloven vind ik dat een beetje raar. Ze moeten God (of een van de alternatieven) maar eens met rust laten. Die kracht/entiteit/verzinsel moet maar eens met rust gelaten worden. Dat heeft ´tie verdient na zoveel jaren 'harde arbeid'.

Verder heb ik liever ook niet dat mensen denken dat God ook in mij huist. Dat is namelijk nergens goed voor, sterker nog: ik heb liever niet dat God in mij huist. Niet dat ik mij zozeer van enig geloof wil distanciëren, maar ik vind het een beetje raar als bepaalde individuen bepalen dat God in iedereen huist. Daarmee zijn ze nogal generaliserend bezig en je ziet heden ten dagen dat zoiets nergens goed voor is.

Als jij je echter beter voelt door de gedachte dat God in jouw huist dan wens ik je daar het allerbeste mee. Niet sarcastisch bedoelt.

[Anoniem: 4518]

Als ik een brood ga maken en ik doe daar er mijn best voor. Ik leg er als het ware iets van mijzelf in. Is het brood dan mij of ben ik brood?

[Anoniem: 70162]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 10:53:
[...]

Als dit mijn overtuiging is, is deze voor waar, vandaar de "dus".

Verder staat het je uiteraard vrij om het er niet mee eens te zijn (zonder meningsverschillen geen discussie).

ja ok, "als". alleen ik kreeg de indruk dat het voor iedereen zo zou zijn.

een discussie over geloven op zich is vaak genoeg gevoerd, en zou nogal off topic gaan btw, ik vroeg het me alleen af.

[Christiaan]

De vergelijking tussen 'in jezelf' of 'in God' geloven is volgens mij niet correct. Het is, zoals Eijkb zegt, niet eens een keuze tussen die twee. Ik kan zowel in God als in mijzelf geloven, maar het is niet zo dat het ene een substituut is voor het andere. Als ik in God geloof, doe ik dat niet primair om kracht, vertrouwen of een van de andere 'psychologische behoeften' te krijgen die je wel krijgt door in jezelf te geloven. Geloven in God heeft ook andere redenen die niet vervuld worden door geloven in jezelf (wat ok is natuurlijk, maar dat geeft wel aan dat hier geen sprake is van een dichotomie).

In de volksmond betekent 'in jezelf geloven' vooral dat je niet in God gelooft, maar ik vind dat wat raar. Alsof een gelovige niet in zichzelf gelooft?

[maratropa]

dat klinkt maar vaag. Je maakt gewoon een boteram omdat je wilt eten, punt.

Ik twijfel al bij het woord "geloven/geloof" Idereen geloofd maar dit en dat, het is ook heel makkelijk. Je kunt ook wat proberen te begrijpen ipv te geloven. Dus niet in je zelf geloven, maar jezelf proberen te begrijpen.

Ik denk dat heel vroeger christenen dat heel goed begrepen, begrijpen ipv maar dom als een schaap geloven.

[Anoniem: 95767]

gladiool schreef op 20 november 2003 @ 11:12:
Je kunt ook wat proberen te begrijpen ipv te geloven. Dus niet in je zelf geloven, maar jezelf proberen te begrijpen.

Jezelf begrijpen is wel even een iets heel anders dan in jezelf geloven. Dom voorbeeld. Je wilt in de kroeg iemand versieren. Je moet dan vooral in jezelf geloven, met jezelf begrijpen schiet je niet zo veel op.

Jezelf begrijpen is wel belangrijk, maar wel een heel suk moelijker dan in jezelf geloven. Ik geloof namelijk wel in mezelf, maar snap vaak geen snars van mezelf.

[dawg]

Jullie missen mijn punt. God is in mijn ogen niets meer als een synoniem voor mezelf.

[Christiaan]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 11:41:
Jullie missen mijn punt. God is in mijn ogen niets meer als een synoniem voor mezelf.

Hmm, dat is een beetje vreemd, want dat is zo'n fundamentele aanname dat heel wat mensen het daar al niet mee eens zijn. God is voor mij totaal niet synoniem aan mijzelf. Hoe kan ik dan meegaan met je gedachtegang? In feite zeg je nu gewoon dat God niet bestaat, en daar kan ik gewoon niet in mee

[ Voor 10% gewijzigd door Christiaan op 20-11-2003 11:46 ]

[Anoniem: 95767]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 11:41:
Jullie missen mijn punt. God is in mijn ogen niets meer als een synoniem voor mezelf.

Dus: jij bent God, maar ik ben ook God, en mijn buurman ook? Wat is dan de functie van het godzijn.
Ik denk dat je gewoon het woord God niet moet gebruiken dan. Een mens is in staat te bereiken wat hij wil, zonder dat hij daar een God voor nodig heeft. (btw niet mijn mening)

[Larry4]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
Kort maar krachtig:

God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf.
En als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt, net zoals God dat voor je zou kunnen doen.

Hoe denken jullie hierover?

Op een bepaalde manier heb je gelijk
want God = Liefde (als we het hebbe over de God van de liefde Jezus en niet de andere materiele 'afgoden')
In iedereen is liefde aanwezig zodat iemand tot iets goeds instaat is
dat is God. Dus kun je op een bepaalde manier zeggen ik geloof in mezelf

Echter.. jezelf bestaat niet alleen uit liefde maar ook uit mens met keuze voor goed of kwaad voor liefde of voor niet-liefde, voor goede dingen doen of voor slechten dingen doen.
Dus eigenlijk als je in jezelf gelooft heb je geen eenduidige keus gemaakt en ben je dus verloren, want ooit loop je tegen de lamp. Je kan niet op jezelf vertrouwen als het om dingen gaat waar je geen macht over heb.

Dus de uitspraak geloven in jezelf is hetzelfde als geloven in God is niet gelijk aan elkaar. want je kan pas God zijn als je in God ben en dat doe je door in hem te geloven en doordat je in hem gelooft geloof je in jezelf .. maar je eigen 'ik' is dan niet meer jezelf maar dat is Jezus.

Dus in jezelf geloven is gewoon jezelf voor de gek houden
in jezelf geloven is geen eenduidig geloof het is maar wat op dat moment jezelf uitkomt en dus ben je helemaal niet zeker van je geloof in jezelf
en het is gewoon dom om in een geloof te geloven die geen zekerheid kent
je moet zeker weten dat je geloof Waar is anders hou je jezelf voor de gek

Voorbeeld hiervan is:

Pietje geloof dat het dooiende ijs nog sterk genoeg is om op te lopen.
en dat weet hij voorzichzelf zeker (hij gelooft in zichzelf).
en loopt op het ijs. Keesje aan de kant van het ijs weet wel beter en zie pietje door het ijs zakken

[Aetje]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
God huist in iedereen...

Stop. Hier houdt het voor mij al op. D'r huist geen god in mij. En geloven in mijzelf is geen geloof in god. Geloven in mijzelf is de kracht van mijzelf (en niet die van een 3 millenia oude illusie) gebruiken om het leven onverschrokken tegemoet te treden zonder de noodzaak voor drogredenen als troost.

Da's een hele mondvol, maar wel mijn visie op de meeste monotheistische religies.

Jullie missen mijn punt. God is in mijn ogen niets meer als een synoniem voor mezelf.

Je bedoelt: "Een deel van god is synoniem voor mezelf." Jezelf tot god verklaren doen alleen sekteleiders.

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 10:41:
"Ik geloof in mijzelf". Wat is dat voor holle uitspraak? Hoe kun je nou geloven in jezelf?

Als je dat uitgevogeld hebt, heb je geen god meer nodig. Dan kun je dingen alleen wel aan...

[ Voor 38% gewijzigd door Aetje op 20-11-2003 12:14 ]

[Christiaan]

Aetje schreef op 20 november 2003 @ 12:10:
Als je dat uitgevogeld hebt, heb je geen god meer nodig. Dan kun je dingen alleen wel aan...

Maar dat slaat toch nergens op? Denk je werkelijk dat iemand die gelooft dat doet omdat hij nog niet in staat is in zichzelf te geloven? Ik zie hier wederom de zogenaamde tegenstelling tussen 'in jezelf geloven' en 'in God geloven'. Ik mag toch hopen dat je intussen, want je zit al wel even op W&L, wel begrepen hebt dat dat een valse dichotomie is en dat ik als gelovige perfect in mijzelf kan geloven, maar ook in God. De redenen en de baten van beiden zijn verschillend. Maar nogmaals, ik vind een uitspraak 'ik geloof in mijzelf' een bepaalde religieuze connotatie hebben die ik niet begrijp. Je kunt wel in jezelf vertrouwen, maar je 'gelooft' niet in jezelf. De term 'geloven' wordt dan verkeerd gebruikt.

[ Voor 16% gewijzigd door Christiaan op 20-11-2003 12:20 ]

[Aetje]

Waarom vraag jij je dan af hoe je in jezelf kunt geloven Christiaan? De term is namelijk wel juist gebruikt hier. Jij haalt je antwoorden en levenswil uit een voor mij niet bestaand iets. Ik haal die dingen uit mijn eigen zelf. Mijn persoon en persoonlijkheid. Religie is voor mij daarom overbodig.

[ Voor 63% gewijzigd door Aetje op 20-11-2003 12:30 ]

[maratropa]

Anoniem: 95767 schreef op 20 november 2003 @ 11:21:
[...]


Jezelf begrijpen is wel even een iets heel anders dan in jezelf geloven. Dom voorbeeld. Je wilt in de kroeg iemand versieren. Je moet dan vooral in jezelf geloven, met jezelf begrijpen schiet je niet zo veel op.

Jezelf begrijpen is wel belangrijk, maar wel een heel suk moelijker dan in jezelf geloven. Ik geloof namelijk wel in mezelf, maar snap vaak geen snars van mezelf.

Ik denk het niet. Het geloven in jezelf waar je het nu over hebt is toch niets meer dan je gewaar zijn van wat je in je hebt, van wat je te bieden hebt en je kracht etc, dus zelf kennis en begrip.

Dat vind ik heeeeel wat anders dan dat schaapachtige "geloof" wat men tegewoordig volgt en aanbid.

Of "geloof" in jezelf is zelf-deceptie wegens het niet begrijpen van jezelf, en dan is er inderdaad weinig verschil met het geloof waar de meeste mensen zich mee bezig houden.

Het geloof in de hedendaagsche religies is "hol", het geloof in jezelf (dus zelfkennis) hoeft dat niet te zijn. Ik zal de laatste zijn die een spirituele wereld ontkent, maar wie hier kan de eerste boeken van de bijbel in het hebreeuws nou echt lezen, en begrijpen?

[Christiaan]

Aetje schreef op 20 november 2003 @ 12:28:
Waarom vraag jij je dan af hoe je in jezelf kunt geloven Christiaan?

Geloven is een term die impliceert dat je iets niet zeker weet, maar er toch voor kiest erin te geloven. Ik neem aan dat met 'geloven in jezelf' (zoals in het bar-versier voorbeeld dat al genoemd is) vooral neerkomt op 'vertrouwen in jezelf', en dat is iets dat geheel anders is dan geloven. Vertrouwen in jezelf vereist juist dat je zeker weet dat iets kunt, en dat er dus geen reden is om maar te 'geloven' dat je het kunt. De term 'geloven in jezelf' betekent dus volgens mij helemaal niets, want dat zou betekenen dat je niet zeker bent van jezelf maar er toch in gelooft??

[Christiaan]

Aetje schreef op 20 november 2003 @ 12:28:
Waarom vraag jij je dan af hoe je in jezelf kunt geloven Christiaan? De term is namelijk wel juist gebruikt hier. Jij haalt je antwoorden en levenswil uit een voor mij niet bestaand iets. Ik haal die dingen uit mijn eigen zelf. Mijn persoon en persoonlijkheid. Religie is voor mij daarom overbodig.

Maar dan geloof je toch niet in jezelf? Dan vertrouw je op jezelf. Bovendien haal ik mijn levenswil en mijn antwoorden nog steeds uit mijzelf, dus dat snap ik ook niet. Je lijkt het vreemde idee te hebben dat iemand die gelooft alles maar in handen van God legt ofzo. Alsof jij als 'in jezelf gelovende' op de een of andere manier zelfstandiger en volwassener bent

[Confusion]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf.

Geloven in jezelf is dan hooguit geloven in een deel van God, tenzij je meent dat God volledig in ieder persoon huist. "Ik hou van water" is iets anders dan "ik hou van appels", terwijl in alle appels water zit.

[Anoniem: 95767]

Geloven in iets is toch het zelfde als vertrouwen op iets?
Ik geloof in God, dus ik vertrouw op God.
Ik geloof in mezelf, dus ik vertrouw op mezelf.
Ik geloof in jou, dus ik vertrouw op jou.

Anders om geld ook dat: Ik vertrouw op mezelf dus ik geloof in mezelf.

[Christiaan]

Anoniem: 95767 schreef op 20 november 2003 @ 13:19:
Geloven in iets is toch het zelfde als vertrouwen op iets?
Ik geloof in God, dus ik vertrouw op God.
Ik geloof in mezelf, dus ik vertrouw op mezelf.
Ik geloof in jou, dus ik vertrouw op jou.

Anders om geld ook dat: Ik vertrouw op mezelf dus ik geloof in mezelf.

Zo zou je het inderdaad ook wel kunnen interpreteren. Maar dat neemt niet weg dat de term 'geloven' religieuze connotaties hebt. Zeggen 'ik geloof in mezelf' is zoiets als zeggen 'ik ben gelijk aan God/een deel van God/net als God' en dat bedoel je neem ik aan niet met die uitspraak. Ik denk dat het verschil hem zit in de gevolgen van de termen 'geloven' en 'vertrouwen'. Geloven betekent inderdaad dat je ook vertrouwd dat God er is, maar uit dat geloof en dat vertrouwen volgt een bepaald wereldbeeld en een manier van leven. Vertrouwen in jezelf is meer het einde van een weg en de conclusie dat jij kunt wat je wilt doen, waaruit verder weinig volgt (behalve meer vertrouwen). Moeilijk uit te leggen, maar ik hoop dat je het een beetje begrijpt.

Het grotere probleem is dat een uitspraak als 'ik geloof in mijzelf' suggereert dat iemand die in God gelooft niet in zichzelf gelooft en dat is natuurlijk niet waar. Ik, als gelovige, geloof zonder meer in mijzelf, maar ik wil daar veel liever het woord 'vertrouw' gebruiken.

[ Voor 12% gewijzigd door Christiaan op 20-11-2003 13:36 ]

[Anoniem: 95767]

Ja, het is inderdaad de interpretatie van geloven. En dat lees je niet uit de woorden. Met uitspraak kun je dat al veel beter uitleggen. Ik denk dat het persoonlijk is of je vertrouwen of geloven gebruikt. Maar als je hetzelfde bedoeld is er geen probleem, als je dat maar weet van elkaar.

[Anoniem: 95767]

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 13:32:
[...]
Het grotere probleem is dat een uitspraak als 'ik geloof in mijzelf' suggereert dat iemand die in God gelooft niet in zichzelf gelooft en dat is natuurlijk niet waar. Ik, als gelovige, geloof zonder meer in mijzelf, maar ik wil daar veel liever het woord 'vertrouw' gebruiken.

Dit vind ik niet waar. Wat volgens mij denkt niemand dat een gelovige alles in de handen van God legt zonder daarbij op zijn eigen kunnen en handelen te vertrouwen. Je bent immers niet op aarde om te doen wat je wordt opgedragen en 'geleefd' te worden.
Persoonlijk vind ik dat degene die het bovenstaande wel denkt nog eens na mag denken.

[Aetje]

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 12:31:
[...]
Geloven is een term die impliceert dat je iets niet zeker weet, maar er toch voor kiest erin te geloven. Ik neem aan dat met 'geloven in jezelf' (zoals in het bar-versier voorbeeld dat al genoemd is) vooral neerkomt op 'vertrouwen in jezelf', en dat is iets dat geheel anders is dan geloven. Vertrouwen in jezelf vereist juist dat je zeker weet dat iets kunt, en dat er dus geen reden is om maar te 'geloven' dat je het kunt.

Dat is dus niet waar. Niet zeker weten of je iets kunt maar het vertrouwen in jezelf plaatsen en het toch doen, hoe is dat ander dan het vertrouwen in een god plaaten en erop vertrouwen dat die god je er wel door loodst? Misschien een beetje te plat uitgedrukt maar ik hoop dat je mijn punt begrijpt.

De term 'geloven in jezelf' betekent dus volgens mij helemaal niets, want dat zou betekenen dat je niet zeker bent van jezelf maar er toch in gelooft??

Precies! In plaats van dit geloof in een onverklaarbaar iets te plaatsen, verplaats ik het naar de plek waar dat onverklaarbare zijn origine heeft: De menselijke geest. Het verstand.

Maar dan geloof je toch niet in jezelf? Dan vertrouw je op jezelf. Bovendien haal ik mijn levenswil en mijn antwoorden nog steeds uit mijzelf, dus dat snap ik ook niet. Je lijkt het vreemde idee te hebben dat iemand die gelooft alles maar in handen van God legt ofzo. Alsof jij als 'in jezelf gelovende' op de een of andere manier zelfstandiger en volwassener bent

Geloof en vertrouwen is nagenoeg hetzelfde in deze context. Mmh, laat ik het eens anders proberen uit te leggen... Daarvoor moet je me een vraag antwoorden: Waarom geloof jij in je (neem ik aan: christelijke) god?

[dawg]

Ik bedoel ook niet zo zeer een vergelijk/verschil/watdanook tussen God en mezelf. Het is meer dat het fenomeen God staat voor de kracht van de mens, die iedereen heeft maar vaak gewoon niet beseft. Bidden bijvoorbeeld, wanneer je iets echt heel sterk wilt lukt/gebeurt het vaak ook en denkt men dat zijn gebeden zijn verhoord. Toch had hij zo'n sterke wil dat ie zelf voor zijn wens heeft gezorgd.

Het is ook niet letterlijk, maar een symboliek (in mijn optiek). Het komt uit jezelf.
Moeilijk uit te leggen wat ik bedoel, maar ik hoop dat jullie enigzins begrijpen wat ik bedoel.

[Anoniem: 95767]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 14:18:
Ik bedoel ook niet zo zeer een vergelijk/verschil/watdanook tussen God en mezelf. Het is meer dat het fenomeen God staat voor de kracht van de mens, die iedereen heeft maar vaak gewoon niet beseft. Bidden bijvoorbeeld, wanneer je iets echt heel sterk wilt lukt/gebeurt het vaak ook en denkt men dat zijn gebeden zijn verhoord. Toch had hij zo'n sterke wil dat ie zelf voor zijn wens heeft gezorgd.

Ik vind dat je iet wat te veel je eigen mening oplegt. JIJ vindt dat dit zo is. Ik vind dat je ook respect moet hebben voor mensen die er anders over denken.

[dawg]

Ik leg mijn mening niet op, ik probeer uit te leggen wat mijn mening is.
Zoals ik al eerder zei:

Verder staat het je uiteraard vrij om het er niet mee eens te zijn (zonder meningsverschillen geen discussie).

[Christiaan]

Aetje schreef op 20 november 2003 @ 14:18:
Dat is dus niet waar. Niet zeker weten of je iets kunt maar het vertrouwen in jezelf plaatsen en het toch doen, hoe is dat ander dan het vertrouwen in een god plaaten en erop vertrouwen dat die god je er wel door loodst? Misschien een beetje te plat uitgedrukt maar ik hoop dat je mijn punt begrijpt.

Nee, dat begrijp ik niet. Ik geloof toch niet in God zodat hij me ergens doorheen kan loodsen? Dit suggereert (alweer) dat mensen die geloven dat op de een of andere manier om externe hulp te krijgen bij het doorstaan van het level en dat mensen die 'in zichzelf geloven' dat niet nodig hebben of vinden. Je gelooft niet omdat je hulp nodig hebt, je gaat geloven omdat dat goed voelt. En je vraagt me verderop dan ook waarom ik geloof, en de enige reden waarom ik dat doe is omdat ik dat doe en omdat het goed voelt. Ik doe het niet om er zekerder van te worden, om hulp te krijgen, om in de hemel te komen of wat dan ook - dat zijn allemaal misschien gevolgen van de keuze om te geloven, maar het is niet mijn reden om te geloven. En dus snap ik niet wat jij nu bedoelt.

Als mens plaats ik net zoveel vertrouwen in mijzelf als jij (wie weet wel meer), maar uiteindelijk is het geen of/of situatie tussen mijzelf en God. Ik vertrouw in mijzelf, maar ook in God. Ik plaats mijn verstand ook niet bij God of iets dergelijks. Dus nee, ik snap echt totaal niet wat je bedoelt. En daarmee bedoel ik niet dat jij het niet duidelijk opschrijft, maar omdat ik geloof dat jij bepaalde aannamen maakt die niet kloppen, namelijk dat gelovigen op de een of andere manier niet in zichzelf geloven of niet in zichzelf vertrouwen maar dat bij God plaatsen.

[Opi]

Anoniem: 95767 schreef op 20 november 2003 @ 13:19:
Geloven in iets is toch het zelfde als vertrouwen op iets?
Ik geloof in God, dus ik vertrouw op God.
Ik geloof in mezelf, dus ik vertrouw op mezelf.
Ik geloof in jou, dus ik vertrouw op jou.

Anders om geld ook dat: Ik vertrouw op mezelf dus ik geloof in mezelf.

Geloven in iemand, is volgens mij een verbastering van het geloven in het kunnen van iemand.

In dat opzicht zijn vertrouwen in het kunnen en het geloven in het kunnen gelijk aan elkaar.

[ Voor 10% gewijzigd door Opi op 20-11-2003 15:54 ]

[Aetje]

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 15:38:
Nee, dat begrijp ik niet. Ik geloof toch niet in God zodat hij me ergens doorheen kan loodsen? Dit suggereert (alweer) dat mensen die geloven dat op de een of andere manier om externe hulp te krijgen bij het doorstaan van het level en dat mensen die 'in zichzelf geloven' dat niet nodig hebben of vinden.

In veel culturen, voornamelijk in wat oudere, was dit het geval. Ik vermoed dat dit (vooral) in veel derde-wereldlanden nog steeds zo is... Het ligt net een stap onder fundamentalisme (je eigen menselijkheid ondergeschikt stellen aan je geloof).

Je gelooft niet omdat je hulp nodig hebt, je gaat geloven omdat dat goed voelt. En je vraagt me verderop dan ook waarom ik geloof, en de enige reden waarom ik dat doe is omdat ik dat doe en omdat het goed voelt. Ik doe het niet om er zekerder van te worden, om hulp te krijgen, om in de hemel te komen of wat dan ook - dat zijn allemaal misschien gevolgen van de keuze om te geloven, maar het is niet mijn reden om te geloven. En dus snap ik niet wat jij nu bedoelt.

JIJ gaat geloven omdat dat goed voelt. Dat is jouw situatie als westerling die een redelijke boterham maakt (neem ik aan, want je hebt de tijd en middelen om moddereter hier in 't forum te spelen ).

Als mens plaats ik net zoveel vertrouwen in mijzelf als jij (wie weet wel meer), maar uiteindelijk is het geen of/of situatie tussen mijzelf en God. Ik vertrouw in mijzelf, maar ook in God. Ik plaats mijn verstand ook niet bij God of iets dergelijks. Dus nee, ik snap echt totaal niet wat je bedoelt. En daarmee bedoel ik niet dat jij het niet duidelijk opschrijft, maar omdat ik geloof dat jij bepaalde aannamen maakt die niet kloppen, namelijk dat gelovigen op de een of andere manier niet in zichzelf geloven of niet in zichzelf vertrouwen maar dat bij God plaatsen.

Ik blijf bij mijn eigen stelling: Dat indien je al je vertrouwen in jezelf plaatst, je geen god meer boven je hebt. En dat die daarom overbodig wordt. Ik denk niet dat de christelijke religie het toestaat je "god" als je gelijke te zien niet?

Maar om terug te keren naar de vraag van mijn vorige post:
"...je gaat geloven omdat dat goed voelt."
Ik ben blij dat dat teminste zo is gegaan voor je. De meeste "gelovigen" worden van kinds af aan in die leer geindoctrineerd en weten dan niet meer anders (beter is een woord dat ik hier niet zal kiezen). Maar jouw antwoord op mijn vraag waarom jij gelooft is dus primair: "Ik voel me er beter bij."
Welja, ik moet het iets concreter hebben: Waarom voel jij je er beter bij? Kun je dat uitleggen?

[Lord Daemon]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
En als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt, net zoals God dat voor je zou kunnen doen.

Hoe denken jullie hierover?

Ik denk dat als jij mij iemand aanwijst die gelooft in zichzelf, we dit gemakkelijk empirisch kunnen testen. Ik stel voor dat we die persoon in een metalen kist opsluiten, en deze boven een kampvuurtje ophangen. Als jouw stelling waar is zal het vuur uit of de kist open gaan, als hij onwaar is - maar laten we daar niet van uit gaan.

[Eelke Spaak]

Lord Daemon schreef op 20 november 2003 @ 18:20:
[...]
Ik denk dat als jij mij iemand aanwijst die gelooft in zichzelf, we dit gemakkelijk empirisch kunnen testen. Ik stel voor dat we die persoon in een metalen kist opsluiten, en deze boven een kampvuurtje ophangen. Als jouw stelling waar is zal het vuur uit of de kist open gaan, als hij onwaar is - maar laten we daar niet van uit gaan.

Alleen als het 'geloof in jezelf' impliceert dat je jezelf gelijkschakelt met de God in 'geloof in God'. Dat lijkt mij niet helemaal wat de topicstarter bedoelt.

[Lord Daemon]

Vladimir G. schreef op 20 november 2003 @ 18:57:
Alleen als het 'geloof in jezelf' impliceert dat je jezelf gelijkschakelt met de God in 'geloof in God'. Dat lijkt mij niet helemaal wat de topicstarter bedoelt.

De topicstarter zegt letterlijk:

als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt

Nu, iemand die gelooft in zichzelf kan dus ook bereiken dat een vuur uitgaat als die persoon dat maar graag genoeg wil. (En geloof me, in het door mij voorgestelde experiment wil hij/zij dat heel erg graag.)

[Opi]

Lord Daemon schreef op 20 november 2003 @ 19:06:
[...]
De topicstarter zegt letterlijk:


[...]
Nu, iemand die gelooft in zichzelf kan dus ook bereiken dat een vuur uitgaat als die persoon dat maar graag genoeg wil. (En geloof me, in het door mij voorgestelde experiment wil hij/zij dat heel erg graag.)

Een invloed die je niet kunt ontkennen, is het feit dat de persoon wellicht al te sterk in reeds bestaande 'wetten' gelooft (bijvoorbeeld zwaartekracht) en dat het geloof hierin sterker is dan het geloof in zichzelf. Hierdoor zou hij niet in staat kunnen zijn om alles te bereiken. Mja, dit is wellicht meer een hersenspinsel van mijzelf.

[Christiaan]

Vladimir G. schreef op 20 november 2003 @ 18:57:
Alleen als het 'geloof in jezelf' impliceert dat je jezelf gelijkschakelt met de God in 'geloof in God'. Dat lijkt mij niet helemaal wat de topicstarter bedoelt.

Dat bedoelt hij juist wel. Om die reden ben ik het ook niet met hem eens.

[Rey Nemaattori]

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 10:41:
"Ik geloof in mijzelf". Wat is dat voor holle uitspraak? Hoe kun je nou geloven in jezelf? En hoe kun je zeggen "God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf."? Het lijkt me dat heel wat mensen het niet met de eerste aanname eens zijn eigenlijk.

als een christen kan geloven in de kracht & wijsheid van God, waarom zou een niet-gelovige dan niet kunnen geloven in zijn eigen kunnen?

Anoniem: 4518 schreef op 20 november 2003 @ 11:04:
Als ik een brood ga maken en ik doe daar er mijn best voor. Ik leg er als het ware iets van mijzelf in. Is het brood dan mij of ben ik brood?

Als je het brood eet ben je zeker brood: je bent immers wat je eet

Anoniem: 95767 schreef op 20 november 2003 @ 11:56:
[...]


Dus: jij bent God, maar ik ben ook God, en mijn buurman ook? Wat is dan de functie van het godzijn.
Ik denk dat je gewoon het woord God niet moet gebruiken dan. Een mens is in staat te bereiken wat hij wil, zonder dat hij daar een God voor nodig heeft. (btw niet mijn mening)

Technisch gezien heeft hij gelijk, hij is God, maar zijn buurman ook, en de bomen: al wat leeft en niet leeft.

Larry4 schreef op 20 november 2003 @ 11:57:
Echter.. jezelf bestaat niet alleen uit liefde maar ook uit mens met keuze voor goed of kwaad voor liefde of voor niet-liefde, voor goede dingen doen of voor slechten dingen doen.
Dus eigenlijk als je in jezelf gelooft heb je geen eenduidige keus gemaakt en ben je dus verloren, want ooit loop je tegen de lamp. Je kan niet op jezelf vertrouwen als het om dingen gaat waar je geen macht over heb.

Dus de uitspraak geloven in jezelf is hetzelfde als geloven in God is niet gelijk aan elkaar. want je kan pas God zijn als je in God ben en dat doe je door in hem te geloven en doordat je in hem gelooft geloof je in jezelf .. maar je eigen 'ik' is dan niet meer jezelf maar dat is Jezus.

Dus in jezelf geloven is gewoon jezelf voor de gek houden
in jezelf geloven is geen eenduidig geloof het is maar wat op dat moment jezelf uitkomt en dus ben je helemaal niet zeker van je geloof in jezelf
en het is gewoon dom om in een geloof te geloven die geen zekerheid kent
je moet zeker weten dat je geloof Waar is anders hou je jezelf voor de gek

Voorbeeld hiervan is:

Pietje geloof dat het dooiende ijs nog sterk genoeg is om op te lopen.
en dat weet hij voorzichzelf zeker (hij gelooft in zichzelf).
en loopt op het ijs. Keesje aan de kant van het ijs weet wel beter en zie pietje door het ijs zakken

Toch twijfel ik of jouw of überhaupt iem. geloof in Godsliefde en kracht hem drijvende had gehouden. De vergelijking is scheef.

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 12:31:


Geloven is een term die impliceert dat je iets niet zeker weet, maar er toch voor kiest erin te geloven. Ik neem aan dat met 'geloven in jezelf' (zoals in het bar-versier voorbeeld dat al genoemd is) vooral neerkomt op 'vertrouwen in jezelf', en dat is iets dat geheel anders is dan geloven. Vertrouwen in jezelf vereist juist dat je zeker weet dat iets kunt, en dat er dus geen reden is om maar te 'geloven' dat je het kunt. De term 'geloven in jezelf' betekent dus volgens mij helemaal niets, want dat zou betekenen dat je niet zeker bent van jezelf maar er toch in gelooft??

Is idd er dan egt niet zo'n groot verschil tussen een rotsvast vertrouwen in God(en zijn manier van doen en laten) en je eigen doen en laten...

Lord Daemon schreef op 20 november 2003 @ 19:06:
[...]
De topicstarter zegt letterlijk:


[...]
Nu, iemand die gelooft in zichzelf kan dus ook bereiken dat een vuur uitgaat als die persoon dat maar graag genoeg wil. (En geloof me, in het door mij voorgestelde experiment wil hij/zij dat heel erg graag.)

Mja en varkens vliegen en koeien hebben de koersk tot zinken gebracht.
Ik neem aan dat je dit "alles wat je wilt" binnen het kader van realiteit houd. Zo kun je als arme afrikaan wel het wereldleiderschap willen, maar ik denk niet dat je er ooi komen zult

[dijkp]

Christiaan, je zegt dat het geloof goed voelt maar je zegt ook dat het geloof geen 'psychologische behoeften' vervult. Dus het na streven van het goed voelen doormiddel van geloven is geen psychologische behoefte?

[Christiaan]

Rey Nemaattori schreef op 20 november 2003 @ 19:28:
als een christen kan geloven in de kracht & wijsheid van God, waarom zou een niet-gelovige dan niet kunnen geloven in zijn eigen kunnen?

Dat is het punt niet, dat kan een niet-gelovige best. Het is niet het een of het ander. Een gelovige kan geloven in God en niet in zichzelf, en een niet-gelovige kan ook niet in God EN niet in zichzelf geloven. Een gelovige kan echter ook in God geloven en in zichzelf (zoals ik). In jezelf geloven is anders dan in God geloven.

[Pearl]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
Kort maar krachtig:

God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf.
En als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt, net zoals God dat voor je zou kunnen doen.

Hoe denken jullie hierover?

Deze zienswijze bezit ik al jaren, en krijg er veel discussie met gelovigen over.
Denk dat dit in het beginsel voor alle godsdiensten geldt, maar dat het in de loop der tijden is verwaterd tot wat er nu van geworden is.
Je krijgt nu wel weer alle gelovigen over je heen, tja, ieder zijn zienswijze.
En bij het bereiken van alles wat je waar wilt ben je natuurlijk zelf wel de beperkende factor, helaas.

[Lord Daemon]

Rey Nemaattori schreef op 20 november 2003 @ 19:28:
Ik neem aan dat je dit "alles wat je wilt" binnen het kader van realiteit houd.

Dat er ergens een vuurtje uitgaat is toch niet zo bizar? Dat soort dingen gebeuren de hele tijd. Hoewel ik niet helemaal snap wat het 'kader van de realiteit' is, lijkt dit me er toch wel binnen te vallen. (Tenzij het kader van de realiteit dat is wat daadwerkelijk gebeurt - maar dan wordt de these van de topicstarter een misleidend verwoorde tautologie. Dat zal niet de bedoeling zijn.)

[Confusion]

OpifexMaximus schreef op 20 november 2003 @ 19:10:
Een invloed die je niet kunt ontkennen, is het feit dat de persoon wellicht al te sterk in reeds bestaande 'wetten' gelooft (bijvoorbeeld zwaartekracht) en dat het geloof hierin sterker is dan het geloof in zichzelf. Hierdoor zou hij niet in staat kunnen zijn om alles te bereiken. Mja, dit is wellicht meer een hersenspinsel van mijzelf.

Het gros van de mensen heeft nauwelijks een idee van de wet van de zwaartekracht, laat staan hoe die elegant in een beschrijving van onze werkelijkheid past. Zwaartekracht is niet iets waar mensen in geloven uit theoretische overwegingen: het is een zeer praktische aangelegenheid.

Overigens lijkt het me dat de topictstarter niet bedoeld dat iemand die in zichzelf gelooft werkelijk alles, zonder enige randvoorwaarde, kan, in de zin waarin God werkelijk alles kan, maar meer dat hij alles zou kunnen doen waarvan hij redelijkerwijs kan aannemen dat God het voor een mens zou toelaten. Als dat niet zo is, dan is de hele stelling van de topicstarter natuurlijk flauwekul, want je kan niet door geloof in jezelf de natuurwetten veranderen oid. Overigens kan zelfs God de natuurwetten niet willekeurig veranderen: de voorwaarden voor een universum waarin leven mogelijk is, zijn vrij strak .

[Gideon]

Dit suggereert (alweer) dat mensen die geloven dat op de een of andere manier om externe hulp te krijgen bij het doorstaan van het level&....

In veel culturen, voornamelijk in wat oudere, was dit het geval. Ik vermoed dat dit (vooral) in veel derde-wereldlanden nog steeds zo is... Het ligt net een stap onder fundamentalisme (je eigen menselijkheid ondergeschikt stellen aan je geloof).

Hier moet ik toch even op inhaken.

Het verbaast me keer op keer hoe dikwijls (nota bene zelfs door een gelovige!) de grote fout wordt gemaakt (of iig de suggestie wordt gewekt) dat zelfstandigheid en eigen kunnen de vermeende middelen bij uitstek zijn om jezelf 'door het leven' te slaan. En vooral om daarmee, zoals nog aanvullend wordt vermeld, je eigen menselijkheid (wat dat in deze context ook moge betekenen) boven alles te stellen.

Alsof geloven in God en jezelf in ere houden elkaar per definitie uitsluiten.

Wat dat betreft is mijn reden om te geloven i.t.t. tot Christiaan niet in de eerste plaats gestoeld op een goed gevoel, doch veel eerder op weldegelijk een 'psychologische behoefte'. Maakt me dat een zwakkeling die geen enkel zelfvertrouwen heeft? Welnee! Mijn geloof (of beter gezegd: mijn God) beantwoord slechts de diep-menselijke behoefte om het leven aan te kunnen vanuit de positie dat het leven zelf waard is om geleefd te worden. Het leven is een gift! Alleen met de hulp van God als de ultieme Motivator ben ik in staat het leven op een zodanige wijze te leven; ik zou niet weten hoe ik nog gelukkiger zou kunnen woren. Wie dat weet, mag me dat vertellen

[Christiaan]

Aetje schreef op 20 november 2003 @ 17:44:
In veel culturen, voornamelijk in wat oudere, was dit het geval. Ik vermoed dat dit (vooral) in veel derde-wereldlanden nog steeds zo is... Het ligt net een stap onder fundamentalisme (je eigen menselijkheid ondergeschikt stellen aan je geloof).

Gideon was me al voor, maar wat je eigenlijk schrijft is natuurlijk heerlijk individualistisch. In heel veel culturen is de relatie met de Godheid heel anders dan hier, en dan is het heel normaal jezelf volledig weg te cijferen. Vooral in oosterse culturen zie je dat veel gebeuren.

Maar om terug te keren naar de vraag van mijn vorige post:
"...je gaat geloven omdat dat goed voelt."
Ik ben blij dat dat teminste zo is gegaan voor je. De meeste "gelovigen" worden van kinds af aan in die leer geindoctrineerd en weten dan niet meer anders (beter is een woord dat ik hier niet zal kiezen). Maar jouw antwoord op mijn vraag waarom jij gelooft is dus primair: "Ik voel me er beter bij."
Welja, ik moet het iets concreter hebben: Waarom voel jij je er beter bij? Kun je dat uitleggen?

Ik heb geen diepe motieven om te gaan geloven en het is niet meer dan 'ik weet dat dit het juiste is - dit moet ik doen'. Dat leidt, zoals Gideon aangeeft, tot de vervulling van psychologische behoeften, maar ik heb niet het idee dat dat het motief zelf is. Mensen gaan niet geloven omdat ze zich zo alleen voelen of omdat ze hulp nodig hebben (nou ja, soms dan). Mensen gaan geloven omdat ze het diepe gevoel hebben dat dat het juiste is.

Ik ben het overigens eens met Gideon waar het zelfstandigheid betreft. Het is niet zo belangrijk zelfstandig te zijn dat is enkel een mode-trend en die zal ooit wel weer verdwijnen als mensen beseffen dat ze elkaar (en in het geval v/d gelovige God) hard nodig hebben.

[Christiaan]

Gideon schreef op 20 november 2003 @ 23:12:
Het verbaast me keer op keer hoe dikwijls (nota bene zelfs door een gelovige!) de grote fout wordt gemaakt (of iig de suggestie wordt gewekt) dat zelfstandigheid en eigen kunnen de vermeende middelen bij uitstek zijn om jezelf 'door het leven' te slaan. En vooral om daarmee, zoals nog aanvullend wordt vermeld, je eigen menselijkheid (wat dat in deze context ook moge betekenen) boven alles te stellen.

In jezelf vertrouwen en je menselijkheid boven alles stellen is natuurlijk niet helemaal hetzelfde he. Vertrouw jij niet in jezelf? Ik neem iig niet aan dat jij je menselijkheid boven alles stelt. Het is echter waar dat jij, en ik ook, niet alleen in onszelf (maar ook in God) vertrouwen.

Alsof geloven in God en jezelf in ere houden elkaar per definitie uitsluiten.

Inderdaad, dat is wat ik al het hele topic schrijf. Maar is dit nu een reactie op mijn stuk of wat mensen hier schrijven?

Wat dat betreft is mijn reden om te geloven i.t.t. tot Christiaan niet in de eerste plaats gestoeld op een goed gevoel, doch veel eerder op weldegelijk een 'psychologische behoefte'. Maakt me dat een zwakkeling die geen enkel zelfvertrouwen heeft? Welnee! Mijn geloof (of beter gezegd: mijn God) beantwoord slechts de diep-menselijke behoefte om het leven aan te kunnen vanuit de positie dat het leven zelf waard is om geleefd te worden. Het leven is een gift! Alleen met de hulp van God als de ultieme Motivator ben ik in staat het leven op een zodanige wijze te leven; ik zou niet weten hoe ik nog gelukkiger zou kunnen woren. Wie dat weet, mag me dat vertellen

Ik neem aan dat jouw geloof begonnen is met het gevoel dat het de juiste keuze was, en niet dat je alleen was en God nodig had. Eigenlijk is het ook wel zo dat je bepaalde psychologische behoeften vervuld, want dat is eigenlijk het motief achter vrijwel iedere grote beslissing die mensen nemen. Het probleem is alleen dat veel mensen het gevoel hebben dat als je dat toegeeft, je een soort zwakkeling bent omdat je God nodig hebt om bepaalde psychologische behoeften te vervullen. Ik neem aan dat je daar vooral mee probeert af te rekenen.

[Anoniem: 97693]

het is heel leuk dat je wilt bijdragen, maar je hebt nu al in twee topics Jezus-is-je-redder spam geplaatst, en alhoewel ik het er mee eens ben, draagt het verder bar weinig toe aan dit draadje. We hebben het er niet over of God bestaat of niet en ook niet of Jezus de weg naar God is - start anders een nieuw topic ofzo, maar nu is het gewoon off-topic

[ Voor 99% gewijzigd door Christiaan op 20-11-2003 23:40 ]

[Gideon]

In jezelf vertrouwen en je menselijkheid boven alles stellen is natuurlijk niet helemaal hetzelfde he.

Daarom stond er tussen haakjes nog iets achter.

Vertrouw jij niet in jezelf? Ik neem iig niet aan dat jij je menselijkheid boven alles stelt. Het is echter waar dat jij, en ik ook, niet alleen in onszelf (maar ook in God) vertrouwen.

Nu ja, de 'grap' van mijn ervaring is, dat ik m'n echte menselijkheid pas heb leren ontdekken toen ik God op de eerste plaats zette. Daarvoor was het loslaten van m'n eigen (psychologische) vermogens een noodzakelijke voorwaarde. Vertrouwen op God resulteert in een gezond vertrouwen op jezelf.

Met de term 'menselijkheid' bedoel ik dus zoiets als menswaardigheid, het feit dat je er mag zijn.

Maar is dit nu een reactie op mijn stuk of wat mensen hier schrijven?

Het laatste. 't Is meer een algemene opmerking.

Ik neem aan dat jouw geloof begonnen is met het gevoel dat het de juiste keuze was, en niet dat je alleen was en God nodig had. Eigenlijk is het ook wel zo dat je bepaalde psychologische behoeften vervuld, want dat is eigenlijk het motief achter vrijwel iedere grote beslissing die mensen nemen. Het probleem is alleen dat veel mensen het gevoel hebben dat als je dat toegeeft, je een soort zwakkeling bent omdat je God nodig hebt om bepaalde psychologische behoeften te vervullen. Ik neem aan dat je daar vooral mee probeert af te rekenen.

Precies. Want eigenlijk is het gewoon dom om je eigen zwakheid te ontkennen (zeg ik nu dus achteraf). Iedereen loopt bewust, maar veel meer onbewust, met de vraag rond hoe hij of zij echt gelukkig kan worden, maar geven er om wat voor reden dan ook de voorkeur aan de vraag naast zich neer te leggen c.q. te ontkennen, omdat het antwoord moet worden gevonden in een zwakke opstelling (waarom had Jezus het ook alweer over het worden als een kind?).
Maar juist in de zwakke opstelling wordt je gevormd tot mens i.p.v. dat je een wezen blijft die al dan niet krampachtig zijn eigenwaarde in z'n tijdelijke successen zoekt.

Overigens heb ik niet het idee dat m'n geloof begonnen is vanwege het gevoel van de juiste keuze. Alsof het gebaseerd is op een rationele overweging. In feite had ik al een 'kruiwagen' maar van echt geloven was tot voor een jaar of 5 terug geen sprake. Het is pas echt begonnen toen ik erachter kwam dat ik bepaalde dingen in m'n leven niet zelf kon bolwerken, terwijl de vraag om een gelukkig leven te lijden wel openstond. De enige optie die dan nog overblijft, is capituleren (als je begrijpt wat ik bedoel).

Het is overigens wel zo dat een stukje psychologische basiskennis bijdraagt aan een goede en vooral bewuste zelfontwikkeling. Zo las ik ergens de 3 belangrijkste innerlijke bronnen van eigenwaarde:
1. de wil om te begrijpen wat er gebeurt;
2. intellectuele onafhankelijkheid (zelfstandig denken, je niks wijs laten maken);
3. gevoel voor verantwoordelijkheid.

Opvallend is dat ze alle 3 een 'zwakke' opstelling voorstaan.

Toen ik dit zo voor het eerst las, kwam me dat akelig bekend voor. Althans, in zoverre, dat het eigenlijk de bevestiging was van het geloof dat ik aanhang. Met name het bijschrift dat e.e.a. met betrekking tot het gevoel van eigenwaarde niet ter discussie stond. Puur omdat het intermenselijk is, het komt keer op keer terug, wat voor mens uit welke uithoek van de wereld je ook spreekt.

[ Voor 15% gewijzigd door Gideon op 21-11-2003 00:26 ]

[dawg]

Ja, ik kan niet zo goed verwoorden wat ik precies bedoel, maar ik hoop dat jullie door deze post begrijpen wat ik bedoel. Ik bedoel dat de kracht die de Christenen God noemen, niets meer is als de innerlijke kracht van de mens. En (slechts mijn mening, voordat mensen denken dat ik hun mijn mening wil opdringen, wat niet zo is) als je maar genoeg gelooft in deze kracht (die in jezelf huist), je alles kunt bereiken wat je wilt.

Christenen (althans de meesten) zien de kerk bijvoorbeeld als het huis van God. En het draait in het Christendom om het geloven in deze God. Maar ik denk dat(symbolisch) Jezus ook bedoelde dat de God (lees: innerlijke kracht) in ieder mens zit (huist), en dat je op jezelf moet vertrouwen (geloof in God). Het draait in eerste instantie om jezelf. En als je in jezelf gelooft, op jezelf vertrouwt, kun je ook op je naasten vertrouwen (naastenliefde). En dat schept vrede, en liefde voor elkaar.

Het gaat er niet om dat je én in God gelooft maar ook in jezelf, want dat is een en hetzelfde. Het is geen vergelijking. Geen of of, en en.
Ik hoop dat jullie nu een beetje begrijpen wat ik bedoel.


Edit: En natuurlijk bedoel ik 'alles' niet zo enorm letterlijk. Zoals Christiaan als zei: natuurwetten kun je niet veranderen, dat lijkt me logisch. Dus het voorbeeld van de kist met vuur lijkt me dat dát niet kan nee.

[ Voor 10% gewijzigd door dawg op 21-11-2003 11:35 ]

[Anoniem: 97693]

Je gelooft gewoon wat je gelooft. En voor jou is dat waarheid en heb je er vrede mee. En zo hoort het ook. Je moet je niks laten aanpraten wat je moet geloven, begint eerst maar uit te zoeken wat je nou precies geloofd.

Ik ben bijvoorbeeld op een begeven moment precies gaan doen waar ik zin in had en schijt hebben aan wat andere mensen er van zouden vinden. En alles wat iedereen zegt was een leugen en dan ging ik expres dat doen wat andere mensen niet wilde dat ik deed.

Ja dat is een gevaarlijke instelling. Maar ik ben er zelf bij en weet best wel als iemand zegt "ga niemand vermoorden" dat ik dat dan ook niet zou doen.

Langzaam maar zeker ben ik toen gaan leren wat leugens waren en wat niet. En nu weet ik de waarheid en ik weet 100% zeker dat ik goed zit en dat Jesus leeft

Maar als je echt de waarheid wilt weten, kijk dan eens of je wel of niet precies elke seconde van de dag het naar je zin hebt. Ik heb het altijd naar me zin, op werk, achter de comp, maakt niet uit. En ik heb nog nooit zoveel rust gehad

Maar zoek het lekker zelf uit zou ik zeggen, niemand kan een ander een geloof aanpraten

[Opi]

@ Hangman: jij beschouwt doen waar je zelf zin in hebt en doen wat een hogere instantie je oplegt, in jouw geval Jezus of God, als dingen die elkaars tegengestelde zijn. Op dit moment ben je van mening dat wat de hogere instantie je oplegt goed is. Uiteraard is niet iedereen het daar mee eens, maar iedereen zijn eigen mening. Maar zoals Christiaan ook al meldt, is dit niet het geval. De richtlijnen/doelen die een hogere instantie jou oplegt, kan jij jezelf ook opleggen.

Daarom ben en blijf ik van mening dat het geloof in jezelf geloof in iets anders niet uitsluit.

[Anoniem: 97693]

OpifexMaximus schreef op 21 november 2003 @ 11:54:
@ Hangman: jij beschouwt doen waar je zelf zin in hebt en doen wat een hogere instantie je oplegt, in jouw geval Jezus of God, als dingen die elkaars tegengestelde zijn. Op dit moment ben je van mening dat wat de hogere instantie je oplegt goed is. Uiteraard is niet iedereen het daar mee eens, maar iedereen zijn eigen mening. Maar zoals Christiaan ook al meldt, is dit niet het geval. De richtlijnen/doelen die een hogere instantie jou oplegt, kan jij jezelf ook opleggen.

Daarom ben en blijf ik van mening dat het geloof in jezelf geloof in iets anders niet uitsluit.

Niemand legt mij wat op, ik doe alles in vrije wil en ben nergens bang voor. Ik dacht gewoon dat een leugen om eigen best wil best kon, en dan met vechten niks mis is, en dat drugs gebruiken best wel kon. Maar ik werd meer ongelukkig bij de seconde, ik had maar 1 echte vriend(die was christen), en ik zei nooit iets. En als ik wat zei zat in elke zit wel 2 keer het woord "kanker". Ik zag mijjn toekomst beeld als "tot mijn 65 gevangen zijn in m'n werk" dus ik had sowieso geen zin om ook maar m'n studie te volgen en stage te lopen

Zo nu weet je hoe ik was, maar nu loop ik stage, heb het enorm naar me zin, ik leer veel, mijn toekomst beeld is iets waar ik me geen zorgen om maak, ik maak me nieteens zorgen om morgen, ik leef lekker in het moment. Ik houd met iedereen rekening en daardoor houd iedereen ook rekening met mij. Ik gebruik geen scheldwoorden meer als ik praat, ik houd niet meer mijn mond als iemand wat over geloof vraagt. ik heb niemand nodig, ik heb mijn werk niet nodig, ik heb geen bezittingen nodig.... ik werk wel, maar ik ga me echt geen zorgen maken als ik ontslagen word. De enige die ik nodig heb is Jesus en die zorgt voor mij, en alles wat ik heb heb ik van God, want zonder God was er nieteen wat geschapen, dus wie heb ik om te zeggen dat bijvoorbeeld mijn huis mijn bezitting is. Het is wel mijn bezitting, maar omdat ik het van God heb gehad, maar ik sta klaar om alles weg te geven als mensen het nodig hebben

Ik was onder zware invloed van "de duisternis" maar nu leef ik zonder invloed en respecteer iedereens keuze. Waarschijnlijk zijn vele van jullie nooit zo "ver heen" geweest als ik, maar ik heb gewoon een keer tegen God gezegd, ik wil niet zijn zoals ik nu ben, ik wil weer zijn zoals ik was toen ik 6 was.... toen had ik het altijd naar me zin en had veel vrienden en leefde zonder zorgen... en nu ben ik op dat punt aangekomen.

Ik denk dat niemand veranderd. Je bent nog precies dezelfde persoon die hetzelfde op dingen reageert als toen hij 6 was. Wie ben je liever? jezelf nu, of het zorgeloze kind toen je 6 was(hopelijk had je geen rot-jeugd!)?

En ik heb het niet over bezittingen die je nu hebt en toen niet. Ik bedoel als persoon zelf, zou je niet liever zijn zoals je vroeger was + de bezittingen die je nu gewoon al hebt?

En vertel me niet dat dat kan, want het kan wel

ps ik ben 20 en 4 weken geleden gebruikte ik nog "kanker" ik nog in elke zin die ik zei

[Opi]

Mooi persoonlijk stukje (en helemaal omdat het pas zo kort geleden is, ik hoop dat je niet terug valt in je oude patroon , maar ik vrees dat we wellicht enigzins offtopic raken als ik er te diep op in ga, daarom het volgende;

de richtlijnen die 'God' en ' Jezus' jou bieden kunnen ook regels zijn die een volk als moreel nastrevenswaardig beschouwt. Een groot deel van de mensen kan zich niet (volledig) in deze richtlijnen vinden en zal, mede door het feit dat ze niet gelovig zijn, deze regels dan ook niet volgen. In plaats daarvan zal men zijn eigen set van richtlijnen plukken uit allerlei dingen om zich heen.

Geloven in de richtlijnen die jouw God je oplegt, zijn idd niet gelijk aan het geloven in God zelf evenals dat geloven in jezelf niet hetzelfde is in het geloven in de set van principes die je voor jezelf creeert. Toch ben ik van mening dat ze in zekere mate met elkaar samenhangen.

[Anoniem: 97693]

okay ik zal me best doen om on-topic te blijven, maar ik bedenk nie van tevoren al wat ik typ, het komt gewoon zo uit

anyway, als iedereen een stukje van god inzichzelf heeft dan zijn we dus samen met z'n allen God.... dan zijn wij een slechte God vind je niet? Kijk wij hebben macht over dieren, en wat doen we met ze? we stouwen ze met z'n allen in hokken voor hun vlees Nou ben ik zelf geen vegetarier, maar ik vind het wel heel zielig dat het zo gegaan is.

[Aetje]

Gideon schreef op 20 november 2003 @ 23:12:
Wat dat betreft is mijn reden om te geloven i.t.t. tot Christiaan niet in de eerste plaats gestoeld op een goed gevoel, doch veel eerder op weldegelijk een 'psychologische behoefte'. Maakt me dat een zwakkeling die geen enkel zelfvertrouwen heeft? Welnee! Mijn geloof (of beter gezegd: mijn God) beantwoord slechts de diep-menselijke behoefte om het leven aan te kunnen vanuit de positie dat het leven zelf waard is om geleefd te worden. Het leven is een gift! Alleen met de hulp van God als de ultieme Motivator ben ik in staat het leven op een zodanige wijze te leven; ik zou niet weten hoe ik nog gelukkiger zou kunnen woren. Wie dat weet, mag me dat vertellen

Ik heb nooit gezegd dat gelovigen emotionele zwakkelingen zijn. Maar die "diep-menselijke behoefte" waar jij het over hebt, heb ik niet. Ik heb geen motivator nodig buiten mijzelf, om dit leven door te leven. En daar zit het 'm nu net...

En of je er gelukkiger van wordt om die motivatie in plaats van buiten jezelf, in jezelf te leggen, ik weet het niet. Maar het maakt je iig wat onafhankelijker denk ik.

Christiaan schreef op 20 november 2003 @ 23:17:
Gideon was me al voor, maar wat je eigenlijk schrijft is natuurlijk heerlijk individualistisch. In heel veel culturen is de relatie met de Godheid heel anders dan hier, en dan is het heel normaal jezelf volledig weg te cijferen. Vooral in oosterse culturen zie je dat veel gebeuren.

En tot voor 50 jaar geleden, en in sommige protestantse stromingen, is dit nog steeds het geval, ook hier in Nederland. Denk niet dat het christendom vrij is van fundamentalisme...
Maar ben gerust, jij bent in mijn ogen verre van een fundamentalist

Ik heb geen diepe motieven om te gaan geloven en het is niet meer dan 'ik weet dat dit het juiste is - dit moet ik doen'. Dat leidt, zoals Gideon aangeeft, tot de vervulling van psychologische behoeften, maar ik heb niet het idee dat dat het motief zelf is. Mensen gaan niet geloven omdat ze zich zo alleen voelen of omdat ze hulp nodig hebben (nou ja, soms dan). Mensen gaan geloven omdat ze het diepe gevoel hebben dat dat het juiste is.

De mens zit zo in elkaar dat alles wat een mens doet, een reden heeft. Er is geen gedrag zonder motivatie. Indien jij aangeeft dat je er een goed gevoel bij hebt, heeft dat een reden. Wellicht is de reden te vinden in de "band" die jij met je god schept (sociale contacten, permanent). Je bent daar echter niet duidelijk in, dus kan ik je de achterliggende logica (vanuit mijn gezichtspunt) niet aangeven. Een goed gevoel is een reactie op een positieve/gewenste toestand in het lichaam en/of de geest (/ziel/etherisch lichaam, hoe je het ook noemen wil). Waarom religie die teweeg brengt... Mja, ik kan het je wel zeggen, maar je zou het waarschijnlijk als kwetsend zien.

Ik ben het overigens eens met Gideon waar het zelfstandigheid betreft. Het is niet zo belangrijk zelfstandig te zijn dat is enkel een mode-trend en die zal ooit wel weer verdwijnen als mensen beseffen dat ze elkaar (en in het geval v/d gelovige God) hard nodig hebben.

Zelfstandigheid van de mens als individu en als ras is iets wat naar ik vrees blijvend is. Vooral als de menselijkheid als geheel. Maar ik ben met je eens: Zodra er een moeilijke tijd (economische recessie/oorlog) optreed zullen er ongetwijfeld weer een hoop mensen zich tot een god laten bekeren. Om een paar jaar later, als alles voorbij is, het hele zaakje weer te vergeten. Ik noem dat "vluchten in religie". Ik stel dat nagenoeg gelijk met "vluchten in drank/drugs" (met als enig positief effect dat er geen lichamelijke schade ontstaat).

Mmh... Om maar eens door te draven: Stel, er landen buitenaardsen op onze planeet. Wat zou de reactie van de kerkelijk leiders zijn? Wat zou je als gelovige erbij denken? Die wezens zullen nog nooit van de aardse goden, en wellicht nog nooit van het concept van religie iets gehoord hebben. Plaats je eens in hun gedachten...
Een hele wereld met grote groepen die allemaal een gezamelijke vriend hebben die almachtig is. Maar bij navragen is die niet te ontmoeten, ook al heeft "Hij" honderden huizen. Verder zijn er allemaal vreemde regels, die "Hij" opgelegd heeft, die volledig tegen de natuur van de "Mens" ingaan. Om nog maar te zwijgen van de oorlogen in "Zijn" naam, zowel hedendaags als in het verleden.
Ik vermoed dat die buitenaardsen het concept religie als gevaarlijk, illogisch en wellicht zelfs idioot zouden zien.

[Gideon]

Ja, ik kan niet zo goed verwoorden wat ik precies bedoel, maar ik hoop dat jullie door deze post begrijpen wat ik bedoel. Ik bedoel dat de kracht die de Christenen God noemen, niets meer is als de innerlijke kracht van de mens.

Dat ben ik niet helemaal met je eens. Maar dat komt lichtwaarschijnlijk door het beeld dat je van 'geloof in God' hebt, zoals dat uit het vervolg blijkt:

En (slechts mijn mening, voordat mensen denken dat ik hun mijn mening wil opdringen, wat niet zo is) als je maar genoeg gelooft in deze kracht (die in jezelf huist), je alles kunt bereiken wat je wilt.

De crux van jouw zin zit 'em in het woordje 'genoeg' bij geloven. Want het is: óf je gelooft (vertrouwd), óf je gelooft niet. Niet iets wat ertussenin ligt. 'Genoeg' geloven in de betekenis van ‘vertrouwen’ is in zichzelf dus onmogelijk. Of je vertrouwt iemand en doet iets wat volgt uit hetgeen je door die persoon wordt aangeboden, of je vertrouwt hem niet en maakt geen gebruik van het aanbod. (of toch als tussenoptie: je houdt de schijn op dat je iemand vertrouwd).

Wel ben ik van mening dat in ieder mens iig het vermogen schuilt om persoonlijke levensdoelen te verwezenlijken. Ik ben zelfs van mening dat het een 'goddelijke' kracht is (het stukje evenbeeld van God in de mens), om het maar even wat hoger te spelen. In die zin ben ik het dus wel met je eens. Het gaat er echter om dat je niet zonder anderen in staat bent om dat vermogen in te schakelen. Dat is een keiharde realiteit. Hoe hard je ook je best doet om dat te ontkennen door je eigenwaarde in jezelf te zoeken.
Want wanneer zijn mensen op hun best (en hebben op dat moment het vermogen in handen de 'wereld aan te kunnen')? Zodra ze weten dat ze waardevol zijn in de ogen van de ander. Niet op grond van eigen geboekte successen, maar, heel eenvoudig, op basis van het feit dat er iemand is die van ze houdt en ze volledig accepteert zoals ze zijn (volgens mij heet het liefde of zoiets ).

Kortom, God staat niet totaal gelijk aan de 'kracht die in jezelf huist', maar is, onafhankelijk van wat mensen over je denken, wel de aanstichter ervan.

Nu zou je mij natuurlijk de vraag kunnen stellen of geloven in God stiekum toch geen 'psychologisch truukje' is. Wellicht wel, ik denk van niet. Wat ik iig wel weet, is dat er geen andere c.q. betere methode is om je diepste geluk te vinden, want het werkt.

Ik heb nooit gezegd dat gelovigen emotionele zwakkelingen zijn. Maar die "diep-menselijke behoefte" waar jij het over hebt, heb ik niet. Ik heb geen motivator nodig buiten mijzelf, om dit leven door te leven. En daar zit het 'm nu net...

In de 28 levensjaren die mij tot dusver zijn gegeven, ben ik nog steeds geen persoon tegengekomen die zichzelf in zijn meest basale behoeften heeft kunnen voorzien. Mensen zijn sociale wezens en kunnen niet zonder de invloed van anderen leven. Ik zie daarom geen reden waarom jij daar een uitzondering op zou zijn.

[Anoniem: 49836]

dawg schreef op 20 november 2003 @ 09:18:
Kort maar krachtig:

God huist in iedereen, dus geloven in God is dus eigenlijk geloven in jezelf.
En als je gelooft in jezelf, kun je dus ook alles bereiken wat je maar wilt, net zoals God dat voor je zou kunnen doen.

Hoe denken jullie hierover?

Je kunt hier nog steeds veel kanten mee op en is niet helemaal duidelijk wat jij bedoelt. Als je gelooft dat ieder mens zijn eigen God is en je God niet buiten je zelf hoeft te zoeken, dan zie ik dat meer als een uiting van individualisme, zoals Christiaan al opmerkte, dan als geloof. In zo'n geloof is er namelijk geen noodzaak voor een begrip als God, zoals Eijkb terecht opmerkte. Als je echter bedoelt dat wij allemaal de goddelijke vonk in ons dragen en zo verbonden zijn in God, dan heeft dat alles te maken met geloof.

Geloofsdiscussies zijn vaak nog al beperkt. Het draait meestal om de vragen: Geloof je in God, bestaat God en is Jezus God? Slechts zelden wordt de vraag aangeroerd: Wat of wie is God? Ik denk dat dit te maken heeft met ons Christelijke erfgoed. In de Christelijke leer wordt God uitdrukkelijk buiten de mens geplaatst en wordt er een strakke definitie gegeven van God. God bestaat uit een drie-eenheid: De vader in de hemel, die als zoon naar de aarde is afgedaald om ons te verlossen en die in de vorm van de heilige geest mensen beïnvloedt. Voor veel mensen is geloof in God daarom een kwestie geworden van het aanvaarden van de witbaardige figuur en zijn sympathieke zoon of niet.

Deze eenzijdige symboliek begint de kerken nu parten te spelen omdat het weinig raakpunten meer heeft met de moderne ervaringswereld. Ook de strikte scheiding van mens en God ervaren veel mensen als onnatuurlijk. Hoewel je binnen het Christelijk geloof God heel goed kan ervaren, doet dit geloof weinig om God te laten begrijpen. Bij praten over God komen Christenen zelden verder dan Jezus, de menskant van God. Dat maakt dat wij westerlingen als het om God gaat doorgaans weinig ontwikkelde denkbeelden hebben.

We moeten de notie los laten dat wij in het westen tegenwoordig alles beter begrijpen. Als we een beter begrip van God te krijgen moeten we terug in de tijd, terug naar de wortels van de grote religies. Terug naar de vedische geschriften uit India die 6000 jaar en misschien wel langer teruggaan. Hierin vinden we een concept van God dat zo diepgaand, fundamenteel en ontwikkeld is dat het moeiteloos de tand des tijds heeft doorstaan. Het is ook zeer waarschijnlijk dat alle belangrijke religies daar afleidingen van zijn. Is de woordovereenkomst tussen Brahman en Abraham toevallig? Ik denk het niet. De filosoof Schoppenhauer heeft wel eens gezegd dat je het Hindoeïsme als een transparante koepel over alle andere geloven kan zetten. Als Christenen dat vreselijke patent op de waarheid willen loslaten zouden ze merken dat Christendom zich prima laat beschrijven als een variant binnen het Hindoeïsme.

Hoe ziet het hindoeïsme God? Ze zien God als de oorsprong van ons universum, Aum, het goddelijke principe dat zich gedeeld heeft en waaruit zo de wereld is ontstaan. God is alles inclusief ons. Ze kennen een drie-eenheid van hoofdgoden. De hoofdgoden zijn geen bovennatuurlijke wezens maar symbolen die aspecten van de God uitbeelden: Brahma: schepper, Shiva: behouder (tevens vernieuwer), Vishnu: vernietiger. Dit zijn de krachten die wij in de natuur tegenkomen. Die hoofdgoden kunnen incarneren in talloze halfgoden en mensen, die dezelfde aspecten benadrukken. Het hindoeïsme erkent namelijk dat veel mensen een persoon in de vorm van een God of mens nodig hebben om contact met God te krijgen. Krishna, Boeddha, Jezus worden bijvoorbeeld gezien als incarnaties van Vishnu door hun rol als vernieuwer/behouder. Er zijn echter ook Hindoes die God liever voorstellen zonder vorm. God als liefde, waarheid, of vuur. Maar iedere hindoe weet ook dat God voorbij vorm of vormloosheid gaat: de ware aard van ieder mens is God. (Het Atman). Zoals een bekend Hindoeïstisch gebed zegt: "Tat Tvam Asi [Thou Art That]". Het besef dat God in ieder wezen schuilt leidt tot diepgaand respect voor de medemens en de natuur. De mensheid dienen wordt gezien als het hoogste verering van God. Zie: http://www.btinternet.com/~vivekananda/schools1p2.htm

Lang voor dat wij de Bigbang-theorie uitvonden, schrijven de veda's over het ontstaan van het universum miljarden jaren geleden, zelfs hun tijdsschaal klopt vrij aardig. Lang voordat wij het atoommodel ontwikkelden wisten zij al dat alle dingen ondanks hun verschillende vormen en eigenschappen uit dezelfde basiselementen zijn opgebouwd. En waar veel gelovigen in het westen nog moeite hebben met onpersoonlijk beeld van God. Weten Hindoeïsten al 6000 jaar dat de persoonlijke voorstelling niet anders is dan een medium dat sommige mensen nodig hebben om contact te maken met God. Hun voorstelling van God is dermate universeel en pluralistisch dat zij moeiteloos samengaat met de wetenschap en evengoed aanvaard kan worden door atheïsten of mensen die God in de natuur zien (Spinoza, Einstein) of in de mens zelf. Tegelijkertijd zie je dat andere hindoeïsten incarnaties van God aanbidden in bijvoorbeeld Krishna op vrijwel dezelfde manier als westerlingen Christus aanbidden.

Als enige Godsdienst erkent het Hindoeïsme alle wegen tot God en aanvaardt andere religies als evenwaardig. Niemand hoeft zijn religie te verlaten om de hindoeïstische principes te aanvaarden. Toch wordt deze religie door de andere grote godsdiensten voorgesteld als een primitieve polyïstische godsdienst en een stel zelfverheerlijkers. In werkelijkheid zijn wij zelf de primitievelingen met onze benepen godsvoorstelling en dat geldt zowel voor gelovigen als atheïsten.

Voor een korte uitleg van dit door zijn veelzijdigheid ingewikkelde, maar interessante geloof: http://www.btinternet.com/~vivekananda/schools1.htm

[ Voor 5% gewijzigd door Anoniem: 49836 op 24-11-2003 01:59 ]

[Aetje]

Gideon schreef op 21 november 2003 @ 20:26:
In de 28 levensjaren die mij tot dusver zijn gegeven, ben ik nog steeds geen persoon tegengekomen die zichzelf in zijn meest basale behoeften heeft kunnen voorzien. Mensen zijn sociale wezens en kunnen niet zonder de invloed van anderen leven. Ik zie daarom geen reden waarom jij daar een uitzondering op zou zijn.

Dan moeten wij ons toch n's ontmoeten

Ik ben nu 22 jaar zonder god of geloof... (mja, paar uitstapjes in het wiccaanse daargelaten, voornamelijk omdat die de mogelijkheid boden om daadwerkelijk BEWIJS voor het spirituele te vinden in de vorm van iets tastbaars) en ik ben nog steeds een happy camper. Binnenkort een getrouwde happy camper btw