Dit is mijn eerste post in dit deel van het forum, en ik weet ook dat er al veel "game" topics zijn lang gekomen. Maar deze gaan hoofdzakelijk over het geweld en dergelijke.
Ik wil het nu over het physcologische effect van computergame's hebben.
Ik zal een paar vragen formuleren.
Wat doet een game met de hersenen?
Waarom blijfen sommige spellen leuk? (Wat maakt game's en wat niet)
Ga je je beter voelen als je een game speelt?
Wat is de lol van het telkens herhalen van bepaalde actie's?
Waarneer slaan mensen om, dat wil zeggen dat is opeens niet meer gamen.
Is het zo dat de leeftijd van de gemiddelde gamer omhoog gaat?
Hoe lang zal het duren voordat games een deel van het gezin's leven worden?
Waarom treed er bij lang tv kijken wel vermoeidheid op, en bij games vrijwel niet?
Wat maakt het dat sommige mensen tot vroeg in de ochtend door blijfen spelen
Waarom maakt men regels in games, om zo de onvolkomenheid van de game te maskeren? En er in games eigenlijk geen regels gelden
Waarom moet een game altijd uit gelijken bestaan.
Bijv. Counterstrikers willen altijd gelijke teams.
Is het zo dat mensen die minder opleiding hebben gehad, sneller naar de fictiefe werkelijkheid grijpen omdat ze zich minder in de primare levensbehoeften kunnen verzien?
Waarneer zijn mensen gamers?
Heeft het spelen van games iets te maken met ons oerinstinkt ?
Is een game niet de volgende stap in evolutie?
Bestaat de perfecte game? Zo ja wat is dat dan (het echte leven?) Zo nee waarom niet
Echte deihard gamers geven honderde euro's uit om hun games maar soepel te laten draaien, waarom?
Is gamen ook sociale druk?
Bijv. Ken jij die game niet ? men wat een sufkut ben jij
Wordt je emotioneel afgestompt door games?
Gamen er meer mannen dan vrouwen of juist andersom?
Nou voor het moment kan geen vragen meer verzinnen dus zal ik mijn bevinden(ik zelf heb op mijn 15de zwaar veel gegamed) op schrijven.
Games ? Waaom eigenlijk
Toen ik ongeveer 15 jaar oud was en net een eigen computer+ Kabel internet had begon ik met he spelen van games online, Ik bleef bij een spel steken en dat was een voorloper van Counterstrike.
Ik ben daar echt best wel aan verslaaft geraakt, ik speelde elke vrij minuut die ik had. Dat waren er toen best veel.
Voor de rest leed eigenlijk mijn echte leven er niet echt onder, maar ik was wel (te) vaak het gamen.
Ik ben toen interessante dingen tegengekomen. Als ik ging gamen en ik was de einige die nog over was kreeg ik altijd een hele dikke adrealine stoot. Wat me altijd weer energie gaf(duys langer door kon), voor korte tijd dan. Dit ging meestal gepaart met een versnelde hartslag , moe gevoel in mijn benen enz.
Ik wist prima dat het nep was, maar toch blijf ik het maar spelen.
Dan denk ik dat het antwoord op de vraag waarom men blijft gamen is, de kick de adrealine. Dat maakt een game verslaafend. Maar er speelt nog iets, want als ik beter ben dat de tegenstander heb ik de macht om het te doden. Dus macht hebben over iemand is ook een factor die games verslaafend maakt.
Want in feite kan je wel stellen dat game zo ongeveer (denk ik) het primitiefste gevoel in ons opwekt, en dat is de macht hebben over . Dit was waarschijnlijk wat de oermensen in hun jacht op wilde dieren ook meemaakten.
En aangezien wij in de huidige wereld, geen jacht meer maken in zo'n directe vorm zal er dus een vervanging moeten zijn. Games!
Maar dat zal niet de einige factor zijn, want ik denk dat er ook nog een sociale druk is. Ofwel je mensen die game en je hebt mensen die niet gamen, wil je bij de gamers horen zal je moeten gaan gamen anders zal je als een outsider worden gezien(en de meeste mensen willen ergens bij horen). Ook het voorbeeld wat ik gaf bij deze vraag "Ken je die gamen niet? men wat een sufkut ben jij" zal er voor zorgen dat die persoon misschien wel gaat gamen om er bij te horen. Als hij/zij dat dan doet er een acceptatie plaats vind voor de persoon in de groep met gamers.
Hierdoor zullen er meer mensen gaan gamen, aangezien die groep dan groter misshcien wel het grootst wordt. En mensen hebbn overhet algemeen de neiging om zich bij de grootste groep te willen voegen. Wat meer te maken heeft dat een grotere groep meer macht heeft over anderen(groepen).
Ook ben ik best veel mensen tegen gekomen tussen de 25 en 40 die nog steeds gamen, dat is niet erg. Maar ik vraag me dan af is de grens van leeftijd aan het verschuiven. Ook waren die mensen meestal wat lager opgeleid. En dat zowel eens kunnen liggen aan het in mindere mate kunnen voorzien van primaire levensbehoeft zoals een groot huis. Want in games kan je wel een groot huis beztten, en kan je wel 10 miljoen euro op je bankrekening hebben en je dromen laten uitkomen. Je eigen baas spelen ,voor god.
Dus is er naar ik denk wel een verband te leggen.
Ik zie mezelf nu niet meer als gamer, ik speel ze nog wel maar redelijk vaak tot af en toen. Want waarneer is iemand en gamer? Als hij 7 uur per dag gamed of af en toe een game speelt. En heeft die titel ook effect op de mate van het spelen van een game. Dus ik ben bijv. een gamer en iedereen weet dat, ik zal dan eerder langer gaan spelen. Ik trekt me dan meer naar de groep gamers toe. Of als zo'n dergelijke groep in een sociale gelegenheid niet bestaat me uit de groep trek. Waardoor ik een outsider wordt en nog meer ga gamen, omdat ik niet lekker in me vel zit. Waardoor ik probeer de werkelijkheid te ontvluchten, wat weer lijkt op drugs en alcohol. En je kan stellen dat games een soort drugs van je eigen lichaam is, adrealine. Ik wil niet zeggen dat alle gamers outsiders zijn, maar er is volgens mij wel een grope mensen die dat wel zijn.
In het echte leven is het continue herhalen van de zelfde dingen saai. Terijwel in games je dit vrij veel tegen komt. Want bijv. een spel zoals counterstrike is dodelijk saai, aangezien je niks anders doet dan naar de vijand toe rennen wachten, mensen doden en/of zelf dood gaan. En dat om de 2 a 5 min.
Als je dat in het echte leven zou moeten doen, worden veel mensen gek van eentoningheid.
In de fictieve wereld gelden ook geen regels, alles mag. Maar sommige dingen niet. Bijv. Weer counterstrike(speel ik zelf af en toe) veel mensen lopen recht in de lopen van de tegenstander in de hoop dat zij een halve miliseconder eerder op de muis knop drukken. Ikdaar in tegen loop altijd om en proberen mensen in hun rug te shieten. Vervolgnes krijg ik scheldwoorden en dergelijke naar mijn hoofd geslingerd zoals "mietje, dat is niet eervol om mensen in hun rug te schieten. jesue wat ben jij lame zeg.' En dergelijke.
Terwijl in niks anders heb gedaan dan tactiek. Meestal zullen echte militaren ook niet in de lopen van de vijand lopen. En zullen ook "gemeen" oorlog moeten voeren. Er zijn dus een soort ontzichtbare regels opgezet om de game "leuk " te maken. En als je er een breekt je meteen wordt beschouwd als anders en niet bij de groep.
Ook is camperen(stil zitten/staan en wachten zou dat je mensen in hun rug kan schieten) in counterstrike als verboden beschouwd. Terijwl in echte oorlog mensen dat wel degelijk doen(denk aan een hinderlaag).
Dus tactiek is in de wereld van counterstrike verboden, omdat mensen het anders niet kunnen spelen?
Ik vind dit nogal raar, want je mag toch doen en laten wat je wilt in de fictiefe wereld. Want anders begint het griezelig veel te lijken op de echte wereld.
Ik hoor graag jullie bevinden op de bestaande vragen. En of ik geen rare hersen kronkels maak.
Ik wil het nu over het physcologische effect van computergame's hebben.
Ik zal een paar vragen formuleren.
Wat doet een game met de hersenen?
Waarom blijfen sommige spellen leuk? (Wat maakt game's en wat niet)
Ga je je beter voelen als je een game speelt?
Wat is de lol van het telkens herhalen van bepaalde actie's?
Waarneer slaan mensen om, dat wil zeggen dat is opeens niet meer gamen.
Is het zo dat de leeftijd van de gemiddelde gamer omhoog gaat?
Hoe lang zal het duren voordat games een deel van het gezin's leven worden?
Waarom treed er bij lang tv kijken wel vermoeidheid op, en bij games vrijwel niet?
Wat maakt het dat sommige mensen tot vroeg in de ochtend door blijfen spelen
Waarom maakt men regels in games, om zo de onvolkomenheid van de game te maskeren? En er in games eigenlijk geen regels gelden
Waarom moet een game altijd uit gelijken bestaan.
Bijv. Counterstrikers willen altijd gelijke teams.
Is het zo dat mensen die minder opleiding hebben gehad, sneller naar de fictiefe werkelijkheid grijpen omdat ze zich minder in de primare levensbehoeften kunnen verzien?
Waarneer zijn mensen gamers?
Heeft het spelen van games iets te maken met ons oerinstinkt ?
Is een game niet de volgende stap in evolutie?
Bestaat de perfecte game? Zo ja wat is dat dan (het echte leven?) Zo nee waarom niet
Echte deihard gamers geven honderde euro's uit om hun games maar soepel te laten draaien, waarom?
Is gamen ook sociale druk?
Bijv. Ken jij die game niet ? men wat een sufkut ben jij
Wordt je emotioneel afgestompt door games?
Gamen er meer mannen dan vrouwen of juist andersom?
Nou voor het moment kan geen vragen meer verzinnen dus zal ik mijn bevinden(ik zelf heb op mijn 15de zwaar veel gegamed) op schrijven.
Games ? Waaom eigenlijk
Toen ik ongeveer 15 jaar oud was en net een eigen computer+ Kabel internet had begon ik met he spelen van games online, Ik bleef bij een spel steken en dat was een voorloper van Counterstrike.
Ik ben daar echt best wel aan verslaaft geraakt, ik speelde elke vrij minuut die ik had. Dat waren er toen best veel.
Voor de rest leed eigenlijk mijn echte leven er niet echt onder, maar ik was wel (te) vaak het gamen.
Ik ben toen interessante dingen tegengekomen. Als ik ging gamen en ik was de einige die nog over was kreeg ik altijd een hele dikke adrealine stoot. Wat me altijd weer energie gaf(duys langer door kon), voor korte tijd dan. Dit ging meestal gepaart met een versnelde hartslag , moe gevoel in mijn benen enz.
Ik wist prima dat het nep was, maar toch blijf ik het maar spelen.
Dan denk ik dat het antwoord op de vraag waarom men blijft gamen is, de kick de adrealine. Dat maakt een game verslaafend. Maar er speelt nog iets, want als ik beter ben dat de tegenstander heb ik de macht om het te doden. Dus macht hebben over iemand is ook een factor die games verslaafend maakt.
Want in feite kan je wel stellen dat game zo ongeveer (denk ik) het primitiefste gevoel in ons opwekt, en dat is de macht hebben over . Dit was waarschijnlijk wat de oermensen in hun jacht op wilde dieren ook meemaakten.
En aangezien wij in de huidige wereld, geen jacht meer maken in zo'n directe vorm zal er dus een vervanging moeten zijn. Games!
Maar dat zal niet de einige factor zijn, want ik denk dat er ook nog een sociale druk is. Ofwel je mensen die game en je hebt mensen die niet gamen, wil je bij de gamers horen zal je moeten gaan gamen anders zal je als een outsider worden gezien(en de meeste mensen willen ergens bij horen). Ook het voorbeeld wat ik gaf bij deze vraag "Ken je die gamen niet? men wat een sufkut ben jij" zal er voor zorgen dat die persoon misschien wel gaat gamen om er bij te horen. Als hij/zij dat dan doet er een acceptatie plaats vind voor de persoon in de groep met gamers.
Hierdoor zullen er meer mensen gaan gamen, aangezien die groep dan groter misshcien wel het grootst wordt. En mensen hebbn overhet algemeen de neiging om zich bij de grootste groep te willen voegen. Wat meer te maken heeft dat een grotere groep meer macht heeft over anderen(groepen).
Ook ben ik best veel mensen tegen gekomen tussen de 25 en 40 die nog steeds gamen, dat is niet erg. Maar ik vraag me dan af is de grens van leeftijd aan het verschuiven. Ook waren die mensen meestal wat lager opgeleid. En dat zowel eens kunnen liggen aan het in mindere mate kunnen voorzien van primaire levensbehoeft zoals een groot huis. Want in games kan je wel een groot huis beztten, en kan je wel 10 miljoen euro op je bankrekening hebben en je dromen laten uitkomen. Je eigen baas spelen ,voor god.
Dus is er naar ik denk wel een verband te leggen.
Ik zie mezelf nu niet meer als gamer, ik speel ze nog wel maar redelijk vaak tot af en toen. Want waarneer is iemand en gamer? Als hij 7 uur per dag gamed of af en toe een game speelt. En heeft die titel ook effect op de mate van het spelen van een game. Dus ik ben bijv. een gamer en iedereen weet dat, ik zal dan eerder langer gaan spelen. Ik trekt me dan meer naar de groep gamers toe. Of als zo'n dergelijke groep in een sociale gelegenheid niet bestaat me uit de groep trek. Waardoor ik een outsider wordt en nog meer ga gamen, omdat ik niet lekker in me vel zit. Waardoor ik probeer de werkelijkheid te ontvluchten, wat weer lijkt op drugs en alcohol. En je kan stellen dat games een soort drugs van je eigen lichaam is, adrealine. Ik wil niet zeggen dat alle gamers outsiders zijn, maar er is volgens mij wel een grope mensen die dat wel zijn.
In het echte leven is het continue herhalen van de zelfde dingen saai. Terijwel in games je dit vrij veel tegen komt. Want bijv. een spel zoals counterstrike is dodelijk saai, aangezien je niks anders doet dan naar de vijand toe rennen wachten, mensen doden en/of zelf dood gaan. En dat om de 2 a 5 min.
Als je dat in het echte leven zou moeten doen, worden veel mensen gek van eentoningheid.
In de fictieve wereld gelden ook geen regels, alles mag. Maar sommige dingen niet. Bijv. Weer counterstrike(speel ik zelf af en toe) veel mensen lopen recht in de lopen van de tegenstander in de hoop dat zij een halve miliseconder eerder op de muis knop drukken. Ikdaar in tegen loop altijd om en proberen mensen in hun rug te shieten. Vervolgnes krijg ik scheldwoorden en dergelijke naar mijn hoofd geslingerd zoals "mietje, dat is niet eervol om mensen in hun rug te schieten. jesue wat ben jij lame zeg.' En dergelijke.
Terwijl in niks anders heb gedaan dan tactiek. Meestal zullen echte militaren ook niet in de lopen van de vijand lopen. En zullen ook "gemeen" oorlog moeten voeren. Er zijn dus een soort ontzichtbare regels opgezet om de game "leuk " te maken. En als je er een breekt je meteen wordt beschouwd als anders en niet bij de groep.
Ook is camperen(stil zitten/staan en wachten zou dat je mensen in hun rug kan schieten) in counterstrike als verboden beschouwd. Terijwl in echte oorlog mensen dat wel degelijk doen(denk aan een hinderlaag).
Dus tactiek is in de wereld van counterstrike verboden, omdat mensen het anders niet kunnen spelen?
Ik vind dit nogal raar, want je mag toch doen en laten wat je wilt in de fictiefe wereld. Want anders begint het griezelig veel te lijken op de echte wereld.
Ik hoor graag jullie bevinden op de bestaande vragen. En of ik geen rare hersen kronkels maak.
The Only Good Silence Is The Silence With Music In It
/u/36501/summer-of-2003.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/35767/images.jpg?f=community)
:strip_exif()/u/42024/emukid.gif?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/23647/Untitled-2.jpg?f=community)
/u/41398/halo_icon_bll.JPG?f=community){kind=icon}
:strip_icc():strip_exif()/u/79725/bennieavatar.jpg?f=community){kind=avatar}
:strip_icc():strip_exif()/u/79795/crop5ccff73b8d1c6_cropped.jpeg?f=community)
) 
:strip_exif()/u/14956/Untitled-2.gif?f=community)