De vrijheid van individualisme bedreigt het individu

[Christiaan]

Voor mijn opleiding heb ik een essay geschreven over individualisering. Het stuk mocht maar 1200 woorden zijn (ik zit er overheen), maar dat neemt niet weg dat ik het ook voor W&L een interessant stuk vond. Niet alles is, door de woordgrens, even duidelijk uitgelegd (het doelpubliek bestond uit mensen die er zelf ook mee bezig zijn - dus veel theorieen zijn hen al bekend). Het is redelijk wat leeswerk, maar ik denk dat het essay zeer valide vragen opwerkt over het individualisme en de voor- en nadelen die eraan kleven. Ik lees morgen alles nog op fouten door, maar ik denk dat het al wel postbaar is.

---

Individualisering is het proces waarbij mensen zich losmaken van de onderworpenheid aan de wil van anderen, de macht van groepsbeslissingen en eventueel van collectief geldende normen. Vrijheid staat voorop. Maar vormt niet juist die vrijheid, en diens consequenties, een gevaar voor het individu? Ik wil met dit essay de voordelen van de vrijheid die het individualisme biedt afwegen tegen de nadelen en daaruit een conclusie trekken.

De stelling is:
De vrijheid van het individualisme bedreigt het individu

<H4>Individualisering en de samenleving</H4>
De mens kan eigen ambities nastreven. Individualisering leidt tot een maatschappij waarin het individu niet langer gebonden is door collectieven. De sociale posities liggen niet langer vast (De Tocqueville, 1840) .

De vrijheid leidt tot onvrijheid. De maatschappij die ontstaat is gericht op het nastreven van eigen belangen. De Tocqueville (1840) vreest dat mensen niet langer meer in elkaar geinteresseerd zijn. Alleen machtige bureaucratische structuren kunnen een dergelijke geatomiseerde samenleving nog coördineren waardoor de vrijheid verdwijnt.

Het individu kan niet met de vrijheid overweg. Durkheim (1983) vreest dat mensen steeds minder goed kunnen kiezen als de keuzevrijheid toeneemt. Men kan niet terugvallen op collectieven en raakt geisoleerd. Fromm (1941) stelt dat het individu op zoek gaat naar wegen om de verantwoordelijkheid voor de vrijheid af te schuiven. Het nazisme is hier voor Fromm een voorbeeld van.

Het individu wordt doodgedrukt door de samenleving. In tegenstelling tot voorgaande autoriteiten ziet Weber (1958) de samenleving juist als bedreiging voor het individu. Hij vreest het ontstaan van enorme bureaucratische organisaties daar deze het beste passen bij de rationele en geindividualiseerde samenleving. Weber vreest dat zij het individu langzaam zullen dooddrukken.

<H4>Individualisering en maatschappelijke participatie</H4>
Het individu is vrij te kiezen waar hij/zij bij wil horen. In een geindividualiseerde samenleving is het individu niet langer gebonden door collectieven. Men is vrij om zelf te kiezen bij welke groepen, organisaties en verbonden men wil horen.

Het cement uit de samenleving verdwijnt. De Tocqueville (1840) vreest dat de mens enkel nog geinteresseerd is in het nastreven van het eigen belang en niet langer oog heeft voor de maatschappij. Putnam (2000) en Fukuyama (1995) stellen dat deze ontwikkeling het democratische karaker van onze samenleving ondermijnt en daarmee het individualisme zelf bedreigen. Juist de democratie biedt de voor individualisering benodigde vrijheid.

In de Verenigde Staten blijkt dat de maatschappelijke participatie dalende is. Sinds 1960 is de opkomst bij verkiezingen met een kwart gedaald (Lewis, 1998; Putnam, 2000). Het aantal mensen dat aanwezig is bij gemeentevergaderingen is, sinds 1973, gedaald met één derde (Roper Organization, 2001). Het rode kruis heeft sinds 1970 een daling gezien van 26 procent in het aantal vrijwilligers (Putnam, 2000).

Deze trend is echter nog niet zichtbaar in Nederland. Het aantal vrijwilligers is niet gedaald (Sociaal en Cultureel Planbureau [SCP], 1998). Men heeft nog steeds even veel contacten met buren, familieleden en vrienden als in 1975 (Scheepers & Janssen, 2001).

<H4>Individualisering en normen en waarden</H4>
Het individu is vrij eigen normen en waarden te kiezen. Normen en waarden werden vroeger opgelegd door het collectief waartoe men behoorde. Grote collectieven hebben door de individualisering niet langer de macht in de maatschappij. Men is vrij om zelf te kiezen welke normen en waarden men aanhangt.

Normen en waarden vervagen. Kerken vormden tot in vorige eeuw de grootste collectieven. Mede dankzij de sterke individualisering loopt Nederland in de secularisatie voorop in Europa. 60% van de jongeren is geen lid meer van een kerkelijke instantie (SCP, 2000). Enerzijds is het machtsverlies van de kerken een goede ontwikkeling daar zij niet langer invloed hebben op juridisch, politiek en economisch vlak (Weber, 1920). Anderzijds waren het de kerken die een grote rol speelden in het verspreiden van normen en waarden en het bieden van zinnegeving. Het verval van de kerken, en het ontstaan van vele kleine groepen met allemaal eigen sets normen en waarden heeft ertoe geleid dat normen noch waarden niet meer algemeen geldend zijn en geen dwingend karakter meer kennen (Zijderveld, 1983). Het individu heeft geen duidelijke morele houvast meer.

Er ontstaat een kille en zakelijke samenleving. Weber (1920) ziet, als gevolg van de vervaging van normen, een sterke doelrationaliteit ontstaan. Men handelt om concrete doeleinden te verwezenlijken, los van morele overwegingen. Weber vreest dat de samenleving hierdoor wel efficiënter, maar niet inzichtelijker en begrijpelijker wordt en ziet een kille en zakelijke wereld ontstaan. Het technische kunnen stijgt, maar de beheersing van dat kunnen daalt (Mannheim, 1935).

<H4>Individualisering en zelfbeheersing</H4>
Het individu wordt niet meer beheerst door anderen. De individualisering heeft de macht van de collectieven gebroken. Het heeft geleid tot een differentatie en specialisatie van functies waardoor mensen steeds afhankelijke van elkaar worden. In het belang van de samenwerking moet het individu in staat zijn zichzelf en diens behoeften te beheersen (Rousseau, 1762). Waar het vroeger collectieven waren die de mens beheersden, beheerst de mens nu zichzelf (Elias, 1939) .

Het uitstellen van behoeften door zelfbeheersing leidt tot stress. Freud (1930) stelt dat het uitstellen van de vervulling van behoeften kan leiden tot grote psychische stress. Volgens hem is juist de zelfbeheersing in de huidige maatschappij een voedingsbodem voor allerlei neurosen.

<H4>Individualisering en sociale gelijkheid</H4>
Rollen liggen niet langer vast. In een collectivistische samenlevingen is er een groot verschil zichtbaar tussen verschillende klassen en standen. De individualisering heeft het individu bevrijdt van dergelijke sociale stelsels. Mensen zijn vrij de eigen ambities na te streven. Rollen liggen niet langer vast (De Tocqueville, 1840).

De vrijheid van sociale positie is slechts schijn. Bourdieu (1984) concludeert dat de zelfontplooiing nog stuit op klassenbeperkingen. Bepalend voor de sociale positie is de hoeveelheid kapitaal die iemand bezit, en de samenstelling van dat kapitaal. Bourdieu onderscheidt cultureel en economisch kapitaal . Vanuit het perspectief van een bepaalde kapitaal-samenstelling kan gesproken worden over een gedomineerde en dominerende fractie. Zij die beschikken over veel kapitaal van een bepaalde samenstelling domineren zij die dat niet bezitten.
Alhoewel men de eigen ambities na kan streven, worden de grenzen gedefinieerd door de hoeveelheid en het type kapitaal waarover iemand beschikt. De sociale gelijkheid is voor Bourdieu slechts een illusie.

<H4>Individualisering en het gezin</H4>
Het gezin kent een autoritatief gezicht. Zelfcontrole en zelfstandigheid zijn, gedurende de opvoeding, grote idealen (Grotenhuis & Van der Zwaard, 1997). Het Nederlandse gezin, dat gekenmerkt wordt als het ‘onderhandelinghuishouden’ sluit hier goed bij aan (De Swaan, 1983). Ouders kunnen niet meer vertrouwen op verschillen in de machtsbasis, maar moeten ook oor hebben voor de argumenten van de kinderen. Het moderne gezin biedt meer ruimte voor individualisering van de leden, zowel in de zin van een eigen 'privacy' binnen het gezin als in de zin van ruimte voor individuele emotionele ontwikkeling (Zwaan, 1993).

Het opvoedingsproces is onzekerder geworden. Het opvoedingsproces wordt echter een stuk onzekerder (Doornenbal, 1996). Door het verdwijnen van normgevende instanties zoals kerken en collectieven als buren en familie is het voor ouders veel moeilijker een eigen weg te vinden in het opvoedingsproces. De opvoedingsonzekerheid leidt ertoe dat ouders de opvoeding over laten aan experts zoals psychologen en creches. Kinderen groeien op zonder aandacht van de ouders en ontwikkelen zich tot onzekere individueen die constant bevestiging zoeken (Lasch, 1977). Uit onderzoek blijkt dat de opvoedingsonzekerheid wel meevalt (Rispens, Hermanns & Meeus, 1996) .

Individualisme is de tegenpool van het gezin. Popenoe (1988) ziet het individualisme, waarin de nadruk ligt op zelfontplooiing en het nastreven van individuele doelen, als tegenpool van het gezinsleven. In Zweden, één van de meest geindividualiseerde landen in Europa, blijkt het aantal gesloten huwelijk te dalen. Het aantal ongehuwden, samenwonenden, echtscheidingen en één-ouder gezinnen stijgt (Popenoe, 1996). Een dergelijke trend is in Nederland echter nog niet zichtbaar. Uit een prognose van het CBS blijkt dat er over 20 jaar nog net zoveel gezinnen zijn (CBS, 2001). Jongeren hechten nog steeds dezelfde waarden aan gezinsleven en het hebben van kinderen (SCP, 1997). Aan de andere kant is er sprake van een groei in het aantal scheidingen en worden gezinnen steeds kleiner (Ultee, Aarts & Flaps, 1996).

<H4>Conclusie</H4>
De vrijheid, zo essentieel voor het individualisme, is datgene wat het individu bedreigt.

De mens is vrij om eigen ambities na te streven. Maar het gevaar dreigt dat de mens, in het nastreven van diens belangen, de maatschappij als geheel uit het oog verliest. Alleen door machtige bureaucratische structuren kan een dergelijke geatomiseerde samenleving nog gecoördineerd worden. De vrijheid verdwijnt.

Het uiteenvallen van collectieven leidt tot een maatschappij waarin een myriade aan normen en waarden heerst. Het is aan het individu om te kiezen. Dit komt met een grote verantwoord-elijkheid. Voor hen die deze verantwoordelijkheid niet kunnen of willen nemen is de individualistische samenleving een oord waarin men steeds meer geisoleerd raakt. De vrijheid isoleert.

De individualisering zou moeten leiden tot sociale gelijkheid. Alhoewel men de eigen ambities na kan streven, worden de grenzen gedefinieerd door de hoeveelheid en het type kapitaal waarover iemand beschikt. De vrijheid is beperkt.

De opvoeding wordt, door veranderingen in de opvoedingsstijl als gevolg van het individualisme, onzekerder voor de ouders. Bij gebrek aan houvast door collectieve structuren zoeken zij hulp bij experts met het risico dat de opvoeding uit handen gegeven wordt. Kinderen krijgen steeds minder aandacht van de ouders en groeien op tot onzekere individueen die constant naar bevestiging en acceptatie zoeken. De vrijheid hindert.

Maar zouden we terug willen? Het antwoord daarop is een eenduidig nee. De bevrijding van de collectieven heeft geleid tot veel positieve veranderingen. De negatieve gevolgen vormen de prijs die we moeten betalen voor onze verworven vrijheid. Maar deze gevolgen groeien naarmate de individualisering toeneemt. En het is juist een radicale individualisering die werkelijk bedreigend is. Zij is, met haar enorme vrijheid en haar consequenties, veel bedreigender dan de collectieve structuren die we lang geleden overwonnen hebben.

<H4>literatuur</H4>
Bourdieu, P. (1984). La Distinction. Parijs: PUF.
Centraal Bureau voor de Statistiek, (2001). Samenleven: nieuwe feiten over
relaties en gezinnen. Heerlen: CBS.
Doornenbal, J. (1998). Ouderschap als onderneming. Utrecht: Het Spectrum.
Durkheim, E. (1983). De la division du travail social. Parijs: PUF.
Elias, N. (1990). Het civilizatieproces: sociogenetische en psychogenetische
onderzoekingen. Utrecht: Het Spectrum.
Freud, S. (1930). Das unbehagen in der Kultur. Frankfurt: University of Frankfurt.
Fromm, E. (1941). Escape from Freedom. New York: Avon Books.
Fukuyama, F. (1995). Welvaart: de grondslagen van het economisch handelen.
Amsterdam: Contact.
Lasch, C. (1977). Haven in a Heartless World. New York: Basic Books.
Lewis. J. (1998). American Governments and Politics. New York: Avon Books.
Lieshout, P. van, Hosman, C. & Hutschemaekers, G. (1997). Geestelijke
volksgezondheid in Nederland. Houten: Bohn Stafleu van Loghum.
Mannheim, K. (1935). Mensch und Gesellschaft im Zeitalter des Umbaus. Leiden.
Popenoe, D. (1988). Disturbing the Nest. New York: Aldine de Gruyter.
Popenoe, D. (1996). Life without Father. New York: Martin Kessler Books.
Putnam, R. D. (2000). Bowling Alone. The Collapse And Revival of American
Community. New York: Simon & Schuster.
Rispens, J., Hermanns, J.M.A. & Meeus, W.H.J. (1996). Opvoeden in Nederland.
Assen: Van Gorcum.
Roper Organization (2001). Government by the People. Storss: University of
Connecticticut.
Rousseau, J.J. (1762). The Social Contract. Paris: PUF.
Scheepers, P. & Janssen, J. (2001). Informele aspecten van sociaal kapitaal:
ontwikkelingen in Nederland 1970-1998. Mens en maatschappij, 76, 2.
Sociaal en Cultureel Planbureau (1997). Het gezinsrapport. Den Haag: SCP.
Sociaal en Cultureel Planbureau (1998). Sociaal en Cultureel Rapport 1998: 25 jaar
verandering. Den Haag: SCP.
Sociaal en Cultureel Planbureau (2000). Secularisatie in de jaren negentig. Den
Haag: SCP.
Swaan, A. (1983). De mens is de mens een zorg. Opstellen 1971-1981.
Amsterdam: Meulenhoff.
Tocqueville, A. De (1840). De la Démocratie en Amérique, vol I & II. Parijs: PUF
Ultee, W., Arts, W. & Flap, H. (1996). Sociologie: Vragen, uitspraken, bevindingen.
Groningen: Wolters Noordhoff.
Weber, M. (1920). Die protestantische ethik un der geist des kapitalismus.
Gesammelte Ausfsatze zur Religionsoziologie. Tubingen: University of Tubingen.
Weber, M. (1958). The City. New York: Avon Books.
Zijderveld, A.C. (1983). De culturele factor. Den Haag.
Zwaan, T. (1993). Familie, Huwelijk en Gezin in West-Europa. Amsterdam: Open
Universiteit

[MIster X]

Kan er niets anders over zeggen dan dat ik het een goed stuk vind.

ChristiaanVerwijs schreef op 14 January 2003 @ 21:50:
Maar zouden we terug willen? Het antwoord daarop is een eenduidig nee. De bevrijding van de collectieven heeft geleid tot veel positieve veranderingen. De negatieve gevolgen vormen de prijs die we moeten betalen voor onze verworven vrijheid. Maar deze gevolgen groeien naarmate de individualisering toeneemt. En het is juist een radicale individualisering die werkelijk bedreigend is. Zij is, met haar enorme vrijheid en haar consequenties, veel bedreigender dan de collectieve structuren die we lang geleden overwonnen hebben.

Dit lijkt me een behoorlijk subjectieve conclusie. Bedoel je met 'we' (in de eerste zin) de samenleving als geheel? Ikzelf ben toch wel voorstander van een meer beperkte vrijheid. (Hoewel ik mezelf niet bezie als element van deze samenleving, maar dat terzijde.)

Hoe zie jij de gevolgen van individualisering op lange termijn?

[Cookie]

Ik zie niet zo goed waarom individualisering, respect voor het inidividu en diens vrijheid, en een groter maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel, c.q. saamhorigheid, solidariteit, betrokkenheid, enz. niet samen zouden kunnen gaan. Dat het in de praktijk nu niet altijd goed lukt, is imo een ander verhaal. Individualisme =/= egoïsme of egocentrisme. Misschien is het een kwestie van balans zoeken tussen individualisme, tolerantie, respect, betrokkenheid, medemenselijkheid, en verantwoordelijkheidsgevoel. Dan moeten bepaalde ingrediënten wél in de opvoeding en de opleiding bijgebracht worden, en daar ontbreekt het imho nogal eens aan. Er zijn namelijk genoeg mensen die zonder kerk ook tot normen, waarden, en verantwoordelijkheidsgevoel komen (eigenlijk veel verder zelfs dan de gemiddelde kerkganger), en toch individualistisch zijn. Dat heeft met kennis, zelfstudie, opvoeding en een klein stukje met intelligentie en karakter te maken. Maar in het huidige onderwijs en de opvoeding zijn sociale vaardigheden en maatschappijleer en dergelijke volgens mij behoorlijk wegbezuinigd. De moraalloze vercommercialisering helpt daar niet echt bij.

[Q]

Een kleine tegenstrijdigheid:

Vlak boven de conclusie over "opvoeding"

Uit onderzoek blijkt dat de opvoedingsonzekerheid wel meevalt (Rispens, Hermanns & Meeus, 1996) .

Met die laatste zin wordt eigenlijk hetgeen in die paragraaf wordt beweerd (dat kinderen een onzekere opvoeding krijgen ontkracht. Of letterlijk: het valt wel mee.

Even daarna in de conclusie:

De opvoeding wordt, door veranderingen in de opvoedingsstijl als gevolg van het individualisme, onzekerder voor de ouders. Bij gebrek aan houvast door collectieve structuren zoeken zij hulp bij experts met het risico dat de opvoeding uit handen gegeven wordt. Kinderen krijgen steeds minder aandacht van de ouders en groeien op tot onzekere individueen die constant naar bevestiging en acceptatie zoeken. De vrijheid hindert.

Hier wordt toch weer het doem-scenario geschetst wat eerder 'toch wel mee bleek te vallen'.

-------
Je hebt er zeker moeite voor gedaan. Veel bronnen. Ze zijn echter, op enkele na, wel erg verouderd. Of maakt dat niet uit?


Je stelling:
De vrijheid van het individualisme bedreigt het individu vind ik dit niet zo'n goed gekozen titel/ stelling.

Je bedoeld: de individualisering bedreigt uiteindelijk de vrijheid van het individu. of: het streven naar individuele vrijheid bedreigt de vrijheid van het collectief. Of doel je op: de individualisering (van de samenleving) vormt een bedreiging voor het welzijn van het individu?


Maw: als de individualisering te ver doorschiet dan krijg je conflicterende belangen en dus troubles (in goed nederlands).

Het individu kan niet met de vrijheid overweg. Durkheim (1983) vreest dat mensen steeds minder goed kunnen kiezen als de keuzevrijheid toeneemt. Men kan niet terugvallen op collectieven en raakt geisoleerd. Fromm (1941) stelt dat het individu op zoek gaat naar wegen om de verantwoordelijkheid voor de vrijheid af te schuiven. Het nazisme is hier voor Fromm een voorbeeld van.

Willen mensen eigenlijk wel zoveel vrijheid? Is er niet een 'natuurlijke' grens aan de vrijheidsdrang?

In een paragraaf over N&W staat:

Het individu heeft geen duidelijke morele houvast meer.

De quote suggereerd dat mensen steeds vaker er geen moraal meer op na houden oid.

Ik weet niet of je dat kunt concluderen. De kerk en andere instituten worden niet meer gezien als een authoriteit op het gebied van N&W. Er is genoeg informatie beschikbaar om je eigen N&W op te baseren, maar de verantwoordelijkheid ligt nu bij je zelf.

Het uitstellen van behoeften door zelfbeheersing leidt tot stress. Freud (1930)

Klopt dit ook echt? Dus als een behoefte moet worden uitgesteld door invloed van buitenaf dan levert het geen/minder stress op? Is dit ook proefondervindelijk vastgesteld? Of begrijp ik het verkeerd?

De vrijheid van sociale positie is slechts schijn. Bourdieu (1984) concludeert dat de zelfontplooiing nog stuit op klassenbeperkingen. Bepalend voor de sociale positie is de hoeveelheid kapitaal die iemand bezit, en de samenstelling van dat kapitaal. Bourdieu onderscheidt cultureel en economisch kapitaal . Vanuit het perspectief van een bepaalde kapitaal-samenstelling kan gesproken worden over een gedomineerde en dominerende fractie. Zij die beschikken over veel kapitaal van een bepaalde samenstelling domineren zij die dat niet bezitten.
Alhoewel men de eigen ambities na kan streven, worden de grenzen gedefinieerd door de hoeveelheid en het type kapitaal waarover iemand beschikt. De sociale gelijkheid is voor Bourdieu slechts een illusie.

Wat zegt dit stuk over individualisering?

Ik lees in je conclusie:

De individualisering zou moeten leiden tot sociale gelijkheid.

Hoe kom je bij deze aanname? Deze wordt nergens in je essay gefundeerd.?

Alhoewel men de eigen ambities na kan streven, worden de grenzen gedefinieerd door de hoeveelheid en het type kapitaal waarover iemand beschikt. De vrijheid is beperkt.

We kunnen wel concluderen dat individualisering dus zijn (natuurlijke) grensen kent.

Maar deze gevolgen groeien naarmate de individualisering toeneemt. En het is juist een radicale individualisering die werkelijk bedreigend is. Zij is, met haar enorme vrijheid en haar consequenties, veel bedreigender dan de collectieve structuren die we lang geleden overwonnen hebben.

Ik heb nu nogsteeds een paar vragen:

- Welke negatieve gevolgen heeft de individualisering nu echt expliciet? (Op basis van de info uit het essay)
- Is de radicale individualisering (wat dat ook precies moge zijn, het is niet echt gedefinieerd) een serieus risico? Gesteld dat er dus eigenlijk weldegelijk natuurlijke grenzen zijn die verdere individualisering belemmeren?

[Devil]

Grappig om hier iedere keer m'n huiswerk langs te zien komen
Erg goed geschreven stuk en wat een berg literatuur heb je gebruikt zeg !

[Christiaan]

Devil schreef op 15 januari 2003 @ 03:17:
Grappig om hier iedere keer m'n huiswerk langs te zien komen
Erg goed geschreven stuk en wat een berg literatuur heb je gebruikt zeg !

Het moet dan ook een 10 worden . Vorige keer een 9 en daarna een 9.5. The only way is up voor mij - dus nu moet het een 10 worden. Daar moesten ze wel om lachen. Nee, dat zal niet lukken denk ik zo

[ Voor 47% gewijzigd door Christiaan op 22-01-2003 16:47 ]

[Christiaan]

Q schreef op 15 januari 2003 @ 03:11:
Met die laatste zin wordt eigenlijk hetgeen in die paragraaf wordt beweerd (dat kinderen een onzekere opvoeding krijgen ontkracht. Of letterlijk: het valt wel mee.

1 onderzoek zegt niet meteen dat het dus niet bestaat. Ik kon geen voetteksten meenemen, maar daar staat in dat dat onderzoek op zeer veel kritiek heeft gestuit. Er is gebruik gemaakt van subjectieve rapportages. Ouders zullen het dus mooier doen overkomen dan het is. Jij gaat, als ouder, minder snel aangeven dat je radeloos bent wat de opvoeding betreft.

Hier wordt toch weer het doem-scenario geschetst wat eerder 'toch wel mee bleek te vallen'.

Het eerste om af te leren is op basis van de resultaten van 1 (gammel) onderzoek alles verwerpen. Het is nog steeds

Je hebt er zeker moeite voor gedaan. Veel bronnen. Ze zijn echter, op enkele na, wel erg verouderd. Of maakt dat niet uit?

Zoals Devil, die ditzelfde essay heeft moeten maken, kan beamen is dit nog niets. Er zaten een aantal aspecten in die verplicht naar voren moesten komen - en dat betreft met name de denkbeelden van oude sociologen/filosofen.

De quote suggereerd dat mensen steeds vaker er geen moraal meer op na houden oid.

Die vond ik zelf ook wel moeilijk. Maar j

Ik weet niet of je dat kunt concluderen. De kerk en andere instituten worden niet meer gezien als een authoriteit op het gebied van N&W. Er is genoeg informatie beschikbaar om je eigen N&W op te baseren, maar de verantwoordelijkheid ligt nu bij je zelf.

En dat is denk ik een probleem. Je krijgt een werkelijke myriade aan allerlei gegeneraliseerde normen en waarden waarbij er geen meer bindend is. De kerken zelf generaliseren de normen en waarden ook al - zie maar hoe veel kerken steeds meer de extreme denkbeelden verwerpen.

Klopt dit ook echt? Dus als een behoefte moet worden uitgesteld door invloed van buitenaf dan levert het geen/minder stress op? Is dit ook proefondervindelijk vastgesteld? Of begrijp ik het verkeerd?

Je begrijpt het. Volgens de theorie van Freud is dit idd zeer logisch. Is het empirisch aangetoond? Niet dat ik weet.

Wat zegt dit stuk over individualisering?

Ik lees in je conclusie:

Nee, maar het is wel logisch dat individualisering leidt tot sociale gelijkheid. De Tocqueville, die ik vaak aangehaald heb, is daar iig heilig van overtuigd. Maar Bourdieu zet daar dus kanttekeningen bij en stelt dat die vrijheid nog steeds niet bestaat.

- Welke negatieve gevolgen heeft de individualisering nu echt expliciet? (Op basis van de info uit het essay)

Het is praktisch onmogelijk om empirische feiten aan te dragen hier. Individualisering vindt plaats in een zeer complex stelsel en kent zelf duizenden, zo niet miljoenen, variabelen die invloed hebben op de mens die zich erin begeeft. Het is niet echt mogelijk om concrete probleempunten aan te wijzen, behalve dan misschien dat het individu egoistisch wordt. Kapitalisme is natuurlijk een prachtige uitting van het individualisme - en ook daar kun je weer vraagtekens bij plaatsen.

- Is de radicale individualisering (wat dat ook precies moge zijn, het is niet echt gedefinieerd) een serieus risico? Gesteld dat er dus eigenlijk weldegelijk natuurlijke grenzen zijn die verdere individualisering belemmeren?

Ik heb dat intussen aangescherpt in mijn stuk - maar ik vind dat de huidige mate van individualisering daar al aardig trekken van begint te vertonen.

Bedankt voor het lezen. Het is een heel stuk tekst, en niet alles is even goed onderbouwd (damn die woordlimiet - ik had eerst 4000 woorden - maar dat was echt 3 keer zo veel als mocht ). Het lijkt me wel leuk om de punten door te lopen. Met welke punten ben je het eens en met welke niet.

[ Voor 8% gewijzigd door Christiaan op 15-01-2003 09:44 ]

[Virgol]

ChristiaanVerwijs schreef op 14 januari 2003 @ 21:50:
Conclusie
De vrijheid, zo essentieel voor het individualisme, is datgene wat het individu bedreigt.

Wat noem jij "het individu"? Ik snap niet wat je bedoelt met de uitspraak het individu bedreigen.

De mens is vrij om eigen ambities na te streven. Maar het gevaar dreigt dat de mens, in het nastreven van diens belangen, de maatschappij als geheel uit het oog verliest. Alleen door machtige bureaucratische structuren kan een dergelijke geatomiseerde samenleving nog gecoördineerd worden. De vrijheid verdwijnt.

Laat hinderlijke kleuring weg! "Het gevaar dreigt" en dergelijke uitspraken maken je stukje niet objectiever. Verder ben ik het er helemaal niet mee eens. Volgens mij hoeven grote buresucratische structuren je vrijheid helemaal niet te beperken. Het eenige dat ze afdwingen is het steeds invullen van formulieren maar dat is geen directe beperking van je vrijheid.

Het uiteenvallen van collectieven leidt tot een maatschappij waarin een myriade aan normen en waarden heerst. Het is aan het individu om te kiezen. Dit komt met een grote verantwoord-elijkheid. Voor hen die deze verantwoordelijkheid niet kunnen of willen nemen is de individualistische samenleving een oord waarin men steeds meer geisoleerd raakt. De vrijheid isoleert.

De collectieven vallen niet uit elkaar alleen heeft men nu de vrijheid een collectief te kiezen. Dit lijd er toe dat het slecht gaat met sommige collectieven en dat er veel mensen zijn die niet kunnen kiezen of niet in bij een collectief willen horen. De personen die de verantwoordelijkheid niet willen nemen kunnen altijd nog bij een collectief gaan wanneer ze zich daar toe aangetrokken voelen.

De individualisering zou moeten leiden tot sociale gelijkheid. Alhoewel men de eigen ambities na kan streven, worden de grenzen gedefinieerd door de hoeveelheid en het type kapitaal waarover iemand beschikt. De vrijheid is beperkt.

Ja het kapitaal beperkt de vrijheid. Maar toch neemt met meer kapitaal de vrijheid niet altijd toe. Kapitaal gaat hand in hand met macht. En hoe meer macht hoe meer verantwoordelijkheid en dus minder vrijheid.

De opvoeding wordt, door veranderingen in de opvoedingsstijl als gevolg van het individualisme, onzekerder voor de ouders. Bij gebrek aan houvast door collectieve structuren zoeken zij hulp bij experts met het risico dat de opvoeding uit handen gegeven wordt. Kinderen krijgen steeds minder aandacht van de ouders en groeien op tot onzekere individueen die constant naar bevestiging en acceptatie zoeken. De vrijheid hindert.

Ook hier weer onnodige kleuring door het gebruik van het woord risico. Ik denk niet dat het het wegvallen van de grote collecteven is dat er voor zorgt dat de ouders minder zekerheid hebben bij het opvoeden van de kinderen. Het is eerder dat ze het opvoeden van kinderen niet meer als een hoofd doel zien maar meer als een bijkomstigheid en cariere maken en dergelijke als een belangrijker doel.

[Anoniem: 958]

ChristiaanVerwijs schreef op 14 januari 2003 @ 21:50:
De mens kan eigen ambities nastreven. Individualisering leidt tot een maatschappij waarin het individu niet langer gebonden is door collectieven. De sociale posities liggen niet langer vast (De Tocqueville, 1840) .

Ik zou dit denk ik willen nuanceren tot ... waarin het individu niet langer gebonden is door GEDWONGEN collectieven. In elke maatschappij zijn er collectieven, alleen is het in een land als Nederland niet meer zo dat het door je afkomst, geloof of huidskleur al van tevoren vast ligt bij welk collectief je hoort. In Nederland heeft iedereen het recht om te kiezen tot welke groeperingen hij zich aangetrokken voelt en waar hij bij wil horen (eventueel op voorwaarde dat hij de capaciteiten, de wil en/of het doorzettingsvermogen bezit die voor die groepering noodzakelijk zijn). Dat heeft als gevolg dat die collectieven (zoals politieke partijen, geloven of beroepsgroepen) voortdurend met elkaar in concurrentie zijn en daardoor geen monopoliepositie meer kunnen krijgen. Er zijn in westerse landen geen collectieven meer die zoveel macht hebben dat ze het aanhangen van hun collectief (min of meer) tot een verplichting kunnen maken. Gedwongen collectieven (zoals de partij van de dictatot, of het dominante geloof aanhangen) komen vrijwel niet meer voor in westerse landen en ik vind dat dat de vrijheid van het individu in zeer grote mate ten goede komt.

De vrijheid leidt tot onvrijheid. De maatschappij die ontstaat is gericht op het nastreven van eigen belangen. De Tocqueville (1840) vreest dat mensen niet langer meer in elkaar geinteresseerd zijn. Alleen machtige bureaucratische structuren kunnen een dergelijke geatomiseerde samenleving nog coördineren waardoor de vrijheid verdwijnt.

Het klopt dat zonder collectieven, het veel lastiger is om de hele samenleving te coordineren, maar waarom zou het een must moeten zijn dat er een structuur is die de gehele samenleving coordineert? Zolang de verschillende collectieven elkaar genoeg beconcurreren gebeurt dat ook niet (is dat misschien zelfs wel onmogelijk).

Dit betekent echter geenszins dat de overheid haar greep op de samenleving kwijt is. De overheid kan nog steeds problemen voorkomen en oplossen. Alleen is zij niet meer in staat om snel grote structurele veranderingen door te voeren (doordat zij niet meer de greep op alle collectieven heeft).

Het individu kan niet met de vrijheid overweg. Durkheim (1983) vreest dat mensen steeds minder goed kunnen kiezen als de keuzevrijheid toeneemt. Men kan niet terugvallen op collectieven en raakt geisoleerd. Fromm (1941) stelt dat het individu op zoek gaat naar wegen om de verantwoordelijkheid voor de vrijheid af te schuiven. Het nazisme is hier voor Fromm een voorbeeld van.

Het nazisme is ook een voorbeeld van een te machtig geworden collectief dat geen concurrentie duldde, maar laten we niet verder gaan over vergelijkingen met W02, die gaan toch bijna nooit op.

Dat mensen minder goed kunnen kiezen is een probleem van de mensen zelf. De eerste stap naar oplossing van dit probleem is dat ze dit probleem zullen moeten erkennen. Ze moeten gestimuleerd worden om keuzes te maken voor bepaalde collectieven en dat betekent ook een keuze voor de waarden en idealen die bij die collectieven horen! Vervolgens moeten ze zich zoveel mogelijk aan de normen en idealen van die collectieven proberen vast te houden. In dat geval kunnen mensen die het niet meer weten en houvast missen dat toch weer terug krijgen.

De roep van de politiek op dit moment om meer waarden en normen is op dit moment vrij inhoudsloos, omdat iedereen zijn eigen waarden en normen lijkt te hebben.

Maar toch kunnen de mensen naar mijn mening iets met die oproep! Ik vind dat mensen de roep van de politiek om meer waarden en normen moeten interpreteren als: Streef naar de idealen waar jij voor gekozen hebt! Koester de waarden en houd je aan de normen waar jij voor staat!

Voor sommige mensen is het niet nodig om je daarvoor bij een collectief (zoals een politieke partij of een religie) aan te sluiten (dit geldt vooral voor zeer zelfbewuste intellectuelen met een stevig gefundeerde mening die geheel hun eigen fabrikaat is), maar voor verreweg de meeste mensen helpt het om collectieven te zoeken waar jij het mee eens bent en je daarin te verdiepen.

Het individu wordt doodgedrukt door de samenleving. In tegenstelling tot voorgaande autoriteiten ziet Weber (1958) de samenleving juist als bedreiging voor het individu. Hij vreest het ontstaan van enorme bureaucratische organisaties daar deze het beste passen bij de rationele en geindividualiseerde samenleving. Weber vreest dat zij het individu langzaam zullen dooddrukken.

Dit zie ik nu nog niet echt gebeuren. Ik heb zelf als individu alle mogelijkheden gekregen mezelf te ontwikkelen en ontplooien zonder last te hebben gehad van bureaucratische organisaties. Maar geldt dit voor iedereen?

Als je bijvoorbeeld kijkt naar asielzoekers, die een VEEL te lange procedure moeten doorlopen, voordat ze zekerheid hebben over of ze hier mogen blijven, dan denk ik, ja, daar moet nodig eens wat aan de bureaucratie gebeuren.

Maar over het algemeen denk ik niet dat het inherrent is aan de indivudelatistische samenleving, dat bureacratie de mensen beperkt. Als dit wel het geval is moet en KAN daar naar mijn mening iets aan gedaan worden.

Het cement uit de samenleving verdwijnt. De Tocqueville (1840) vreest dat de mens enkel nog geinteresseerd is in het nastreven van het eigen belang en niet langer oog heeft voor de maatschappij.

Volgens mij is het nog nooit zo GEWEEST dat mensen op grote schaal oog hadden voor de maatschappij. Mensen zijn altijd alleen geinteresseerd geweest in zichzelf en de mensen in hun directe omgeving, ook als grote collectieven de overhand hadden. Als voorbeeld: In de middeleeuwen bijvoorbeeld durfden de mensen niet eens iets anders te geloven dan wat de kerk vertelde en dat was volledig uit eigenbelang, omdat je anders verketterd werd.

In de Verenigde Staten blijkt dat de maatschappelijke participatie dalende is. Sinds 1960 is de opkomst bij verkiezingen met een kwart gedaald (Lewis, 1998; Putnam, 2000). Het aantal mensen dat aanwezig is bij gemeentevergaderingen is, sinds 1973, gedaald met één derde (Roper Organization, 2001). Het rode kruis heeft sinds 1970 een daling gezien van 26 procent in het aantal vrijwilligers (Putnam, 2000).

In Nederland is het aantal mensen dat lid is van een politieke partij juist gestegen (natuurlijk vooral door de opkomst van Fortuyn). Maar ik ontken niet dat dit inderdaad een probleem is (of een probleem wordt als we dezelfde kant op gaan als Amerika).

De oplossing ligt denk ik niet in het terugdraaien van de individualisering (dit is ook onmogelijk, maar zelfs als het mogelijk was is dat onwenselijk; ik ben namelijk erg blij met de verworven vrijheid). De oplossing moet gezocht worden in de bestaande collectieven. Die zijn er namelijk nog steeds! Er zijn nog steeds groeperingen die vechten voor bepaalde normen en waarden. Mensen moeten zich bewust worden dat het lid worden of het helpen van zo'n organisatie zin geeft aan hun leven!

Mensen moeten zich, zoals ik net al beschreef, bewust worden van hun eigen normen en waarden of zich aansluiten bij een collectief waar ze het mee eens zijn. Op DIE manier moeten ze de oproep van de politiek op dit moment interpreteren!

Normen en waarden vervagen. Kerken vormden tot in vorige eeuw de grootste collectieven. Mede dankzij de sterke individualisering loopt Nederland in de secularisatie voorop in Europa. 60% van de jongeren is geen lid meer van een kerkelijke instantie (SCP, 2000). Enerzijds is het machtsverlies van de kerken een goede ontwikkeling daar zij niet langer invloed hebben op juridisch, politiek en economisch vlak (Weber, 1920). Anderzijds waren het de kerken die een grote rol speelden in het verspreiden van normen en waarden en het bieden van zinnegeving.

Ze speelden misschien een grote rol, maar ze hadden ZEKER niet het alleenrecht hierop! Denk eens aan politieke partijen, onderwijsinstellingen, bedrijven met een maatschappelijke taak en vrijwilligersorganisaties! En misschien is zelfs dit forum een plaats waar mensen waarden en normen opdoen! Daarnaast weet ik niet of de waarden en normen van de kerk nu nog wel allemaal zo actueel zijn. Ze zijn conservatief wat betreft wetenschappelijke ontwikkelingen (klonen bijvoorbeeld) en verworven vrijheden (zoals het homohuwelijk en euthenasie).

Het verval van de kerken, en het ontstaan van vele kleine groepen met allemaal eigen sets normen en waarden heeft ertoe geleid dat normen noch waarden niet meer algemeen geldend zijn en geen dwingend karakter meer kennen (Zijderveld, 1983). Het individu heeft geen duidelijke morele houvast meer.

Maar die houvast kunnen ze terugkrijgen als ze zich idealistisch inzetten voor een andere organisatie dan de kerk.

Er ontstaat een kille en zakelijke samenleving. Weber (1920) ziet, als gevolg van de vervaging van normen, een sterke doelrationaliteit ontstaan. Men handelt om concrete doeleinden te verwezenlijken, los van morele overwegingen.

Geen enkele handeling staat los van morele overwegingen. Alleen moeten mensen zich misschien meer bewust worden van hun morele overtuigingen om zich er beter aan te kunnen houden.

Weber vreest dat de samenleving hierdoor wel efficiënter, maar niet inzichtelijker en begrijpelijker wordt en ziet een kille en zakelijke wereld ontstaan. Het technische kunnen stijgt, maar de beheersing van dat kunnen daalt (Mannheim, 1935).

Die kille en zakelijke wereld zal niet ontstaan, de mens is van aard nog steeds een sociaal wezen. En beheersing van technisch kunnen leidt vaak tot beperking van dat kunnen en dat is naar mijn mening bijna nooit wenselijk (behalve misschien bij technologie die alleen voor destructie gebruikt kan worden).

<H4>Conclusie</H4>
De vrijheid, zo essentieel voor het individualisme, is datgene wat het individu bedreigt.

De mens is vrij om eigen ambities na te streven. Maar het gevaar dreigt dat de mens, in het nastreven van diens belangen, de maatschappij als geheel uit het oog verliest.

Mensen hebben nog nooit de belangen van iets abstracts als "de maatschappij" aangehangen. En het sociale karakter van de mens zorgt dat mensen altijd oog zullen hebben voor elkaar. Verder denk ik dat zelfgekozen collectieven, alsmede een grotere bewustwording de waarden, normen, idealen en zekerheid kunnen bieden waar mensen naar op zoek zijn. (met bewustwording bedoel ik de bewustwording van die je eigen idealen en op grond daarvan een bewuste keuze voor bepaalde collectieven; de politiek moet die keuze stimuleren)

Alleen door machtige bureaucratische structuren kan een dergelijke geatomiseerde samenleving nog gecoördineerd worden. De vrijheid verdwijnt.

Oneens. Als die bureaucratie vervelend is, moet zij worden aangepakt.

Het uiteenvallen van collectieven leidt tot een maatschappij waarin een myriade aan normen en waarden heerst. Het is aan het individu om te kiezen. Dit komt met een grote verantwoordelijkheid. Voor hen die deze verantwoordelijkheid niet kunnen of willen nemen is de individualistische samenleving een oord waarin men steeds meer geisoleerd raakt. De vrijheid isoleert.

Deze vorm van geisoleerd raken is een probleem van de mensen zelf. Ze moeten zelf idealen zoeken om na te streven (bijvoorbeeld: knokken voor wat kwetsbaar is). Het sociale karakter van de mens is aanwezig en moet gestimuleerd worden om isolement te voorkomen.

De individualisering zou moeten leiden tot sociale gelijkheid. Alhoewel men de eigen ambities na kan streven, worden de grenzen gedefinieerd door de hoeveelheid en het type kapitaal waarover iemand beschikt. De vrijheid is beperkt.

Dit is een beperkende factor op het steeds vrijer worden van mensen, maar geen reden om er dus maar niet naar te streven. Sociale verschillen tussen mensen zullen nooit verdwijnen, maar laten we ze zo klein mogelijk proberen te krijgen (voor zover ze niet van kwaliteiten en inzet afhangen, want als iemand meer kwaliteiten heeft en zich meer inzet is het rechtvaardig dat diegene voordeel heeft).

De opvoeding wordt, door veranderingen in de opvoedingsstijl als gevolg van het individualisme, onzekerder voor de ouders. Bij gebrek aan houvast door collectieve structuren zoeken zij hulp bij experts met het risico dat de opvoeding uit handen gegeven wordt. Kinderen krijgen steeds minder aandacht van de ouders en groeien op tot onzekere individueen die constant naar bevestiging en acceptatie zoeken. De vrijheid hindert.

Dit is, zoals je zei, in Nederland (nog) niet echt aan de orde. Iedere ouder weet dat het goed is om aandacht aan je kind te schenken en als je moeders niet verplicht (of stimuleert) om te gaan werken in plaats van thuis te blijven, ben je denk ik niet verkeed bezig.

Maar zouden we terug willen? Het antwoord daarop is een eenduidig nee. De bevrijding van de collectieven heeft geleid tot veel positieve veranderingen. De negatieve gevolgen vormen de prijs die we moeten betalen voor onze verworven vrijheid. Maar deze gevolgen groeien naarmate de individualisering toeneemt. En het is juist een radicale individualisering die werkelijk bedreigend is. Zij is, met haar enorme vrijheid en haar consequenties, veel bedreigender dan de collectieve structuren die we lang geleden overwonnen hebben.

Over de vraag wat bedreigender is, kan ik onmogelijk een uitspraak doen, maar wat ik wel weet is dat er een gevaar is en dat we daar zoveel mogelijk aan moeten doen als mogelijk is, door mensen bewust te maken van hun eigen idealen en het aanhangen van maatschappelijk belangrijke organisaties te stimuleren.

[Q]

ChristiaanVerwijs schreef op 15 januari 2003 @ 09:40:
[...]


1 onderzoek zegt niet meteen dat het dus niet bestaat. Ik kon geen voetteksten meenemen, maar daar staat in dat dat onderzoek op zeer veel kritiek heeft gestuit. Er is gebruik gemaakt van subjectieve rapportages. Ouders zullen het dus mooier doen overkomen dan het is. Jij gaat, als ouder, minder snel aangeven dat je radeloos bent wat de opvoeding betreft.


Het eerste om af te leren is op basis van de resultaten van 1 (gammel) onderzoek alles verwerpen. Het is nog steeds [......je zin is niet af?.....]

Die broninformatie staat niet in het stuk, en is essentieel om dat zo te begrijpen. Ik denk dat je dan die laatste opmerking veel voorzichtiger zou moeten poneren als: er is een studie die dit effect afzwakt. Deze studie is echter niet onomstreden. oid.

Zoals Devil, die ditzelfde essay heeft moeten maken, kan beamen is dit nog niets. Er zaten een aantal aspecten in die verplicht naar voren moesten komen - en dat betreft met name de denkbeelden van oude sociologen/filosofen.

Ik zou altijd dan proberen die meningen te vergelijken met recenter materiaal. Niet dat je meteen een conclusie zou moeten trekken, maar er gewoon naast zetten.

Die vond ik zelf ook wel moeilijk. Maar j

Er is iets mis gegaan?

En dat is denk ik een probleem. Je krijgt een werkelijke myriade aan allerlei gegeneraliseerde normen en waarden waarbij er geen meer bindend is. De kerken zelf generaliseren de normen en waarden ook al - zie maar hoe veel kerken steeds meer de extreme denkbeelden verwerpen.

Individualisering vind altijd plaats binnen bepaalde kaders. (gok ik). We hebben ons nog altijd aan de wet te houden. Dat N&W kader is nog altijd bindend. Ik snap dus het probleem niet zo goed. (waarom is het onstaan van een grote groep verschillende sets N&W een probleem? )

Nee, maar het is wel logisch dat individualisering leidt tot sociale gelijkheid. De Tocqueville, die ik vaak aangehaald heb, is daar iig heilig van overtuigd. Maar Bourdieu zet daar dus kanttekeningen bij en stelt dat die vrijheid nog steeds niet bestaat.

Ik zou dan zeker de quotes van Toccie en Bourdie er bij halen. (Dus niet alleen in je conclusie iets stellen. )

Het is praktisch onmogelijk om empirische feiten aan te dragen hier. Individualisering vindt plaats in een zeer complex stelsel en kent zelf duizenden, zo niet miljoenen, variabelen die invloed hebben op de mens die zich erin begeeft. Het is niet echt mogelijk om concrete probleempunten aan te wijzen, behalve dan misschien dat het individu egoistisch wordt. Kapitalisme is natuurlijk een prachtige uitting van het individualisme - en ook daar kun je weer vraagtekens bij plaatsen.

Je draagt echter zelf bronnen aan (geldend voor nederland) dat in Nederland er eigenlijk nog geen duidelijke effecten zijn te zien, vrijwilligerswerk is nog even populair etc. Er zijn wel wat zaken die minder aanhang/geld krijgen maar veel persoonlijke dingen zoals de waarde die men hecht aan de familie etc, vrijwilligerswerk lijken er nog geen last van te hebben. Ook al doet de media ons soms anders geloven.

Kun je eigenlijk niet stellen dat de individualisering juist betrokkenheid genereerd? (puur theoretisch?) Je krijgt namelijk veel meer verantwoordelijkheid en dat betekend dat je dus ook van andere mensen veel meer verantwoording gaat eisen. Voorbeeld is politiek. Mensen worden steeds meer zelfbewust. Van hun eigen situatie en de invloed van de politiek.

Ik heb dat intussen aangescherpt in mijn stuk - maar ik vind dat de huidige mate van individualisering daar al aardig trekken van begint te vertonen.

Hoe kom je tot die mening?

Bedankt voor het lezen. Het is een heel stuk tekst, en niet alles is even goed onderbouwd (damn die woordlimiet - ik had eerst 4000 woorden - maar dat was echt 3 keer zo veel als mocht ). Het lijkt me wel leuk om de punten door te lopen. Met welke punten ben je het eens en met welke niet.

In theorie is het zo dat teveel individele vrijheid de vrijheid van een ander schaadt. Maar in de praktijk zien wij door vele invloeden en motieven dat dit eigenlijk geen risico is. Individualisering suggereerd dat men alleen nog oog heeft voor de vierkante milimeter. Als ik echter naar de huidige politieke ontwikkelingen kijk zie ik echter een omgekeerd effect. Inplaats van meehobbelen met de kudde gaan mensen veel actiever een eigen mening vormen en zich met politiek bezich houden.

Let wel! Deze visie is totaal niet onderbouwd met enig bronmateriaal oid. Mijn stelling dat individualisering juist tot meer betrokkenheid kan leiden kan dus totale onzin zijn.

Ik wens je veel succes en post ffies het cijfer dat je hebt gekregen daar hebben alle mensen die hier posten toch wel recht op he? Succes!

[Lord Daemon]

Na al die mensen die hebben gezegd dat het een zeer goed stuk is, voel ik me minder bezwaard exact het tegenovergestelde te beargumenteren. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt als ik zeg dat ik het een uiterst matig essay vind. Laat me dat toelichten.

Leesbaarheid en stijl

Ik vind dat je een nogal vreemde stijl hebt gekozen voor je essay. Je deelt het op in een aantal delen, waar ik mee kan leven - maar vervolgens deel je die ook weer op in paragraafjes met allemaal een aparte titel, die vaak niet meer dan 3 zinnen lang zijn. Ik begrijp niet waarom je dit hebt gedaan, want het komt de leesbaarheid van je essay absoluut niet ten goede. Als lezer wordt je veel te vaak geconfronteerd met een 'rustmoment', als ik het zo mag uitdrukken. Bovendien is het mij onduidelijk wat je met de titels wil. Sommige, zoals "De mens kan eigen ambities nastreven." lijken een soort eerste zin van de bijbehorende paragraaf te zijn, want ze zijn zeker geen samenvatting van de rest. Andere, zoals "Het individu is vrij te kiezen waar hij/zij bij wil horen." lijken wel als samenvatting bedoeld te zijn en worden zelfs, wat nogal vervelend is, bijna letterlijk herhaald in de rest van de tekst. En een kop als "De vrijheid leidt tot onvrijheid." is natuurlijk een contradictio interminis, maar dat terzijde.

Deze verregaande fragmentatie van het stuk komt niet alleen de leesbaarheid niet ten goede, het is ook voor de structuur funest.

Structuur en coherentie

Als een paragraaf een eigen titel heeft verwacht je een in min of meer in zichzelf besloten verhandeling over een deelonderwerp. De paragraaf moet een duidelijke structuur hebben, zoals een argumentatie voor een bepaalde stelling, of een voorbeeld bij een eerdere bewering. In ieder geval iets dat aan het einde van de paragraaf duidelijk is afgerond. Dat is bij jou echter helemaal niet het geval. Laten we de eerste paragraaf nemen:

De mens kan eigen ambities nastreven. Individualisering leidt tot een maatschappij waarin het individu niet langer gebonden is door collectieven. De sociale posities liggen niet langer vast (De Tocqueville, 1840) .

Wat wil je bereiken in deze paragraaf? Mij is dat volstrekt onduidelijk. Het heeft niet de vorm van een argument, niet de vorm van een voorbeeld, niet de vorm van wat voor herkenbaar element van een essay dan ook. Na het lezen van deze paragraaf zit ik als lezer me een beetje bevreemd af te vragen wat het doel van dit stukje tekst in het grotere geheel zou zijn. Dat geldt voor de meerderheid van de paragrafen in je essay: hun doel in het grotere geheel is onduidelijk.

Daarnaast verzuim je om ze aan elkaar te koppelen. Slechts zelden is het duidelijk wat twee op elkaar volgende paragrafen met elkaar te maken hebben, en dan moet de lezer het meestal zelf bedenken zonder enige hulp van voegwoorden als 'maar', 'dus', etcetera.

Hetzelfde euvel, een welhaast atomistische tekst waarin geen structuur is te ontdekken, speelt ook op het hogere niveau van de delen van je essay - die met de vette koppen dus. Ook daar is de samenhang volledig onduidelijk, en je getroost je geen enkele moeite verbanden aan te brengen tussen de stukken. Het essay als geheel lijkt als los zand aan elkaar te hangen.

Argumentatie

Naast deze meer op de vorm gerichte aspecten heb ik ook veel kritiek op de inhoud. Het is mij volstrekt onduidelijk wat je wilt beargumenteren en hoe je dat denkt te doen. Je stelt in het begin dat je de voor- en nadelen van individualisme tegen elkaar gaat afwegen. Dit zie ik echter niet gebeuren. Nergens in het essay, behalve een beetje in de conclusie, vindt daadwerkelijk een afweging plaats. Of worden zelfs maar op zinvolle wijze voor- en nadelen getoond.

Om over voor- en nadelen te spreken moet je eerst criteria vaststellen aan de hand waarvan je kunt bekijken of iets een voordeel of een nadeel is. Dit soort criteria worden in het essay niet genoemd, waardoor het meteen al tot mislukken gedoemd is. Het is immers niet duidelijk vanuit welk perspectief je een waardering aan de individualisering gaat toekennen - en een plompverloren waardering heeft geen enkele overtuigende waarde.

Vervolgens indentificeer je ook bijna nergens voor- en nadelen. Het lijkt alsof je vindt dat de lezer maar moet begrijpen wat een voordeel en wat een nadeel is; je stipt gewoon een bepaald gevolg van individualisering aan en zegt er bijna nooit bij of dat goed of slecht is - en waarom. Ik kan daar helemaal niets mee; na een paragraaf gelezen te hebben weet ik niet alleen niet waarom jij het besprokene als voor- of nadeel beschouwt, ik weet zelfs niet of je het nu als voordeel of als nadeel beschouwt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Het grootste deel van het essay lijkt als inhoud te hebben: "A vindt zus en zo. B vindt dit en dat. C vindt bladiebla." Een droge opsomming van meningen die geen enkele argumentatieve waarde heeft. Je bespreekt niet of het een zinvolle opinie is die die mensen aanhangen, je vertelt ons niet eens waarom ze het aanhangen. Wat moet ik als lezer nu met een paragraaf als deze:

Het cement uit de samenleving verdwijnt. De Tocqueville (1840) vreest dat de mens enkel nog geinteresseerd is in het nastreven van het eigen belang en niet langer oog heeft voor de maatschappij. Putnam (2000) en Fukuyama (1995) stellen dat deze ontwikkeling het democratische karaker van onze samenleving ondermijnt en daarmee het individualisme zelf bedreigen. Juist de democratie biedt de voor individualisering benodigde vrijheid.

Dit zegt mij niets - het roept alleen vragen bij me op. Waarom denkt De Tocqueville dat, en ben jij het met hem eens? Kan eigenbelang niet samenhangen met de maatschappij? En waarom ondermijnt dit de democratische samenleving? En hoe bedreigt het ondermijnen van de democratische samenleving het individualisme? Waarom is individualisme gestoeld op vrijheid? En levert enkel de democratie vrijheid?

Deze paragraaf kan geen plaats in je betoog hebben als je niet de meer dringende van deze vragen behandelt. Beargumenteren dat individualisering leidt tot de hier genoemde dingen is niet hetzelfde als een paar mensen aanvoeren die dat zeggen; je zult daadwerkelijk met argumenten moeten aankomen en tegenargumenten behandelen en weerleggen.

En dat is eigenlijk de kern van mijn kritiek. Ik zie een hele lijst beweringen, veelal niet eens van jezelf, maar ik zie geen argumentaties, geen afwegingen, geen betoog. Als lezer kan ik hier helemaal niets mee. Ik kan het er niet eens mee oneens zijn, want ik weet niet wat de redenatie erachter is.

Conclusie

Tja - hoe je uit een berg als los zand aan elkaar hangende, niet onderbouwde beweringen een conclusie kan trekken begrijp ik niet helemaal. Maar goed, dat doe je dan ook niet - je conclusie is op de laatste paragraaf na simpelweg een samenvatting van het voorgaande. Dat is niet de standaard functie van een conclusie, eigenlijk.

Je uiteindelijke conclusie is alleen de laatste paragraaf:

Maar zouden we terug willen? Het antwoord daarop is een eenduidig nee. De bevrijding van de collectieven heeft geleid tot veel positieve veranderingen. De negatieve gevolgen vormen de prijs die we moeten betalen voor onze verworven vrijheid. Maar deze gevolgen groeien naarmate de individualisering toeneemt. En het is juist een radicale individualisering die werkelijk bedreigend is. Zij is, met haar enorme vrijheid en haar consequenties, veel bedreigender dan de collectieve structuren die we lang geleden overwonnen hebben.

Hier staan ineens allerlei nieuwe en opnieuw onbeargumenteerde dingen is, zoals dat het juist een radicale individualisering is die werkelijk bedreigend is. Afgezien van de onduidelijkheid (bedreigend voor wie? uit welk perspectief?) is het ook iets dat uit de lucht komt vallen - wat voor de laatste zin nog in veel sterkere mate geldt.


Ik concludeer dat het essay een los samenraapsel is van standpunten die niet beargumenteerd worden en ook niet in een coherente context worden geplaatst. Er is geen door het stuk lopende argumentatie te ontdekken. Je stelt aan het begin dat je voor- en nadelen tegen elkaar gaat afwegen, maar dat doe je totaal niet. En de conclusie volgt niet uit het stuk en is daarnaast onduidelijk.

Wat niet wil zeggen dat alles aan je essay slecht is natuurlijk, ik focuste specifiek op de slechte punten. Je taalgebruik is erg goed, je literatuuronderzoek is indrukwekkend en de bronvermelding puik. Maar ik denk dat de enige manier om er daadwerkelijk een goed essay van te maken is om eens voor jezelf helder op papier te zetten wat je wilt beargumenteren, met welke argumenten je dat gaat doen, en je vervolgens een helder, gestructureerd betoog opschrijft waarin de lezer begrijpt wat je aan het betogen bent en met welke argumenten. De nodige informatie heb je al vast, dus dat scheelt. Overigens zal je dan wel een stuk langer uitkomen.

[Anoniem: 958]

Goed, genoeg over de vorm en of het nu een goed of een slecht stuk is. Ik neem aan de C.V. de aangehaalde uitspraken van filosofen ondersteunt (daarom kiest hij juist DIE uitspraken) en dat hij ook de gedachten erachter onderschrijft (waar meestal wel naar te raden is).

Iets als dit:

Het verval van de kerken, en het ontstaan van vele kleine groepen met allemaal eigen sets normen en waarden heeft ertoe geleid dat normen noch waarden niet meer algemeen geldend zijn en geen dwingend karakter meer kennen (Zijderveld, 1983).

Je kan dit als droog feit zien dat de heer Zijderveld constateert, maar het lijkt me (ook voor deze discussie) beter om aan te nemen dat C.V. dit ook constateert en vindt dat het slecht is (en in die zin ben ik het niet met hem eens, maar daarvoor moet je m'n bovenstaande stukje maar lezen).

[Lord Daemon]

Anoniem: 958 schreef op 15 januari 2003 @ 14:52:
Je kan dit als droog feit zien dat de heer Zijderveld constateert, maar het lijkt me (ook voor deze discussie) beter om aan te nemen dat C.V. dit ook constateert en vindt dat het slecht is (en in die zin ben ik het niet met hem eens, maar daarvoor moet je m'n bovenstaande stukje maar lezen).

Dat helpt niet. Zoals je kan zien is het feit dat de uitspraken van anderen zijn slechts een klein puntje in mijn kritiek. Het probleem is dat ze onbeargumenteerd zijn en niet in een betogende structuur worden geplaatst. Ik zie niet in hoe ik kan discussieren over uitspraken die niet beargumenteerd worden, en ook niet hoe ik kan discussieren over het essay in het geheel als ik geen coherent betoog kan ontdekken.

[Q]

De nodige informatie heb je al vast, dus dat scheelt. Overigens zal je dan wel een stuk langer uitkomen.

Ik denk dat als je de feedback van Heer Daemon zou verwerken je ook stukken tekst weg kan laten. Ik doel op de stukken die eigenlijk niets aan het essay bijdragen en er alleen maar verloren tussen staan. Ik denk dat je misschien dan nog wel binnen de woordengrens blijft. Ik denk dat de structuur, zoals LD aangeeft eigenlijk het punt is. Maar dat is ook juist het allermoeilijkste.

* Wat is mijn hypothese/stelling?
* Welke argumenten heb ik voor?
* welke argumenten heb ik tegen?
* Beschouwing/analyse van het materiaal
* conclusie uit deze analyse.

In de analyse en in de conclusie mogen absoluut geen nieuwe "feiten" of stellingen worden aangebracht. Dat is denk ik de kern.

Iets wat mij ontzettend heeft geholpen: pak een (virtueel) a4-tje, en plaats de koppen alvast op het papier. Vul vervolgens de koppen aan met info en bronnen die je al hebt. Probeer continue de lijn van het essay/betoog te behouden en controleer of het ook echt naar een conclusie toe leidt, of dat het alleen maar wat losse informatie is.

Succes.!

[Lord Daemon]

Ik kreeg een leuk idee, dus laat ik eens peilen of er enthousiasme voor bestaat. Zowel Q als ik zijn Christiaan er toe aan het aansporen zijn essay te herschrijven, maar nu het niet meer voor de studie hoeft is het wellicht lastig voor hem om zich daar toe te zetten. Om hem te stimuleren, en eigenlijk nog veel meer om ons te stimuleren en omdat het gewoon leuk is, lijkt het mij wel een idee om een 'W&L essaywedstrijd' te organiseren?

Een wat? Een essaywedstrijd. We spreken een tijdlimiet af, zeg een maand. We stellen een onderwerp vast: 'indivualisme' bijvoorbeeld, of 'het effect van individualisering'. Iets in die richting. We laten 3 mensen die niet mee willen schrijven een onafhankelijk jury zijn, en iedereen die mee wil doen moet voor de uiterste datum een essay over dit onderwerp naar hen toe sturen.

Zij gaan natuurlijk geen cijfers geven, het is voor de lol, maar wijzen wel een winnaar aan. Er is uiteraard geen prijs, behalve de eeuwige roem die met deze onderscheiding mee komt. Alle essays worden in een mooie topic op W&L ondergebracht, of eventueel als iemand zin heeft in een consistente opmaak in een pdf-je gezet zodat mensen het kunnen uitprinten.

Zijn er meer mensen die dit wel een leuk idee lijken? Het competitieve element is uiteraard niet het belangrijkste, het gaat om de gezamenlijke creativiteit.

[Morgoth]

Voordat ik het topic ga doorlezen wil ik vast melden dat ik het idee van Lord Daemon een goed idee vind.

[Opi]

Idee van LD is idd goed. Als ik tijd over heb, ben ik misschien ook wel bereid om er eentje in elkaar te knutselen.

Edit: Misschien is het een idee om de opbouw van een goed essay op te nemen in de FAQ, al kan ik me ook goed voorstellen dat we dan een beetje buiten het forum raken.

[ Voor 43% gewijzigd door Opi op 15-01-2003 15:57 ]

[Q]

Eldee: ik wil niet als schijterig overkomen, maar dat wordt nogal een hoop werk. Vraag maar aan cristiaan hoeveel werk hij er al op heeft zitten. Individualisering is eigenlijk al grotendeels behandeld in dit onderwerp. De meeste mensen in deze thread zijn tot de conclusie gekomen dat de negatieve gevolgen van induhvidualisering wel mee vallen.

Misschien als er een suggestie voor een interessant topic komt? Maar ik beloof niets.

Edit: Misschien is het een idee om de opbouw van een goed essay op te nemen in de FAQ, al kan ik me ook goed voorstellen dat we dan een beetje buiten het forum raken.

Juist heel goed idee. Met die kennis in het achterhoofd kunnen mensen ook wat kritischer kijken naar 'bronnen' die mensen gebruiken in discussies. Kun je ook beter beoordelen of een bron van goede kwaliteit is of niet.

Edit:

Ik poste eerder een structuur van een essay/document/verslag oid. Hieronder de inhoudsopgave van een document (voor mijn opleiding gemaakt, echte opdracht, geen fake-opzet). Let op de opzet. (Lees trantitie als 'migratie')

------------------------------------------------------------------------------------------
1 INLEIDING 5
1.1 DE OPDRACHT 5
1.2 HUIDIGE SITUATIE 5
1.3 GEWENSTE SITUATIE 5
1.4 SCOPE VAN HET PROJECT 5
1.5 BETROKKEN PARTIJEN 6
1.6 PROJECTDUUR 6
-------------------------------------------------------------------------
2 HET HUIDIGE WINDOWS NT NETWERK 7
2.1 DE TAKEN VAN DE SYSTEEMBEHEERDER 7
2.2 SERVERS WINNT 7
2.2.1 Besturingssysteem 7
2.2.2 Gebruikersbeheer 7
2.2.3 Schijfruimte per gebruiker 7
2.2.4 Back-up 7
2.2.5 Printerbeheer 8
2.3 WERKSTATIONS WINNT 8
2.3.1 Besturingssysteem 8
2.4 AANGEBODEN SOFTWARE 8
2.4.1 Overige faciliteiten 8
2.5 SITUATIESCHETS WINNT NETWERK 9
________________________________________________
3 PCLAN 10
3.1 SERVERS 10
3.1.1 Besturingssysteem 10
3.1.2 Gebruikersbeheer 10
3.1.3 Schijfruimte per gebruiker 10
3.1.4 Backup 10
3.1.5 Printerbeheer 10
3.2 WERKSTATIONS 11
3.2.1 Besturingssysteem 11
3.3 OVERIGE FACILITEITEN 11
3.3.1 Cd-rom - online 11
3.3.2 Virusscan 11
3.4 TOEKOMST PCLAN 11
____________________________________________________
4 SCHETS MOGELIJKE OPLOSSING VOOR TRANSITIE 12
4.1 DRIE MOGELIJKHEDEN 12
4.2 SCHETS SITUATIE: WINDOWS NT WERKSTATION ZONDER NAL 12
4.3 SCHETS SITUATIE: WINDOWS 98 WERKSTATION MET NAL 13
4.4 SCHETS SITUATIE: WINDOWS2000 WERKSTATION MET NAL 14
_____________________________________________________________
5 ANALYSE VAN DE DRIE MOGELIJKE TRANSITIES 15
5.1 ANALYSE EERSTE OPTIE: WINDOWS NT WERKSTATION ZONDER NAL 15
5.2 ANALYSE TWEEDE OPTIE: WINDOWS 98 EN PCLAN 15
5.2.1 Migratie van de werkstations van Windows NT naar Windows 98 15
5.2.2 Voorlichting naar de gebruikers toe. 16
5.2.3 Outlook express / Outlook 2000 16
5.2.4 Aanpakken excessieve dataopslag 16
5.3 ANALYSE DERDE OPTIE: HANDHAVEN WINDOWS NT NETWERK 16
5.3.1 Quotabeheer 17
5.3.2 Bepalen van de grootte van de opslagruimte voor gebruikers 17
5.3.3 Outlook express / Outlook 2000 17
5.3.4 Voorlichting naar de gebruikers toe 17
___________________________________________
6 ADVIES 18
6.1 KEUZE UIT DE DRIE MOGELIJKE ‘TRANSITIES’ 18
6.1.1 Gebruikersvoorlichting 18
6.1.2 Gebruikerstraining 19
6.1.3 Windows NT Severs aanpakken (indien men optie 3 kiest) 19
__________________________________________________________-
7 NAWOORD 20
8 BIJLAGE 1 - SOFTWARE WINNT FACILITEIT 21
9 BIJLAGE 2 – SOFTWARE AANGEBODEN VIA DE NAL 22

------------------------------------------------------------------------------------------

Misschien is dit een aardig voorbeeld hoe een document te structureren. Let op de hoofdstukken.

[ Voor 65% gewijzigd door Q op 15-01-2003 18:01 ]

[Morgoth]

Mij lijkt het dat het niet perse over individualisme hoeft te gaan tevens lijkt het me leuker om iets te doen wat niet heel veel bronnen-lees-werk is...

[Virgol]

Als het een leuk onderwerp is waar ik niet al te veel voor hoef te lezen lijkt het mij wel leuk om mee te doen. Ik ben alleen vrij slecht in het schrijven van dergelijke teksten. Maar ja een beetje oefening is nooit weg.

[Lord Daemon]

Q schreef op 15 January 2003 @ 17:50:
Eldee: ik wil niet als schijterig overkomen, maar dat wordt nogal een hoop werk. Vraag maar aan cristiaan hoeveel werk hij er al op heeft zitten. Individualisering is eigenlijk al grotendeels behandeld in dit onderwerp. De meeste mensen in deze thread zijn tot de conclusie gekomen dat de negatieve gevolgen van induhvidualisering wel mee vallen.

Natuurlijk is het een hoop werk - je zult er zeker een paar uur mee bezig zijn. Hangt er natuurlijk erg vanaf wat je wilt doen. Een onderwerp als 'individualisme' is zo ontzettend breed - van Christiaan's socio-psychologische aanpak tot een filosofische benadering, van de effecten van individualisering op onze maatschappij tot individualisme in het oude Griekenland, van een persoonlijke beschouwing tot een gedegen bronnenonderzoek - alles is mogelijk. Juist ook daarom lijkt het me een geschikt onderwerp. Maar andere suggesties zijn welkom.

Ik vind niet dat individualisering al grotendeels behandeld is in dit essay van Christiaan. Bij elke paragraaf kan ik wel vijf vragen bedenken die een essay an sich zouden kunnen zijn, en daarnaast zijn er nog zo ontzettend veel gezichtspunten die hier niet worden aangeroerd.

[Christiaan]

@Virgol:
Het invidiu ben jij. Een enkele unit binnen de maatschappij. De grote vrijheid van het individualisme kan het individu zeer wel bedreigen zoals is toegelicht.

Bureaucratische structuren leidden wel degelijk tot een inperking van vrijheid. Je moet het constrasteren met de vroegere collectieve structuren. Men was allemaal lid van de kerk en hoefde geen trouw-aktes oid samen te stellen. De kerk regelde dat. Bureaucratie is typerend voor onze samenleving. In een collectieve samenleving (echt collectief) is de noodzaak voor bureaucratie aanzienlijk minder. Waarom worden zij dan een bedreiging voor het individu? Wel. Een bureaucratische structuur is het toppunt van efficiency (althans, dat zou het moeten zijn – maar het gaat in de praktijk wel eens minder). Het sluit goed aan bij onze manier van werken. Iedere ambtenaar vervult 1 enkele taak binnen een grotere machine. In onze maatschappij is eenzelfde differentatie van functies zichtbaar. Het gevaar zit hem in het feit dat individueen behandelt gaan worden als dingen die overgeheveld worden binnen functie-gebieden binnen de organisaties (zoals het spreekwoord ‘van het kastje naar de muur’.

Collectieven vallen wel degelijk uit elkaar. Ken jij nog arbeidsgildes op de manier zoals die vroeger bestonden? Het hele idee van een collectief is juist dat men er vanaf de geboorte in terecht komt. Dat betekent dat er geen keuze is en dat dus, bijv alle arbeiders, in een arbeiders-klasse terecht komen. Ik ben het met je eens dat collectieven nog bestaan – maar ze hebben hun machtige greep op het individu verloren. In principe vallen ze echter wel uit elkaar – kijk maar naar kerken; eens het machtigste collectief.

De opmerking over kapitaal komt simpelweg neer op het gegeven dat sociale rollen nog steeds niet vrij zijn. Dat is volgens De Tocqueville bijvoorbeeld een zeer grote ‘schat’ van het individualisme. In de praktijk valt dat nogal mee.

Wat mijn argument over opvoeding betreft; vroeger was het gezin een zeer machtig collectief. Dat zie je alleen al in het gegeven dat mensen veel langer (zo niet altijd) bij elkaar bleven wonen. De zogenaamde ‘kangeroe’ huizen. Dergelijke collectieven zijn niet echt verdwenen, maar ze zijn wel verzwakt. In onze samenleving is zelfstandigheid een groot ideaal – en een kangeroehuis verhoogt de zelfstandigheid nu niet echt. Dit zorgt ervoor dat ouders minder snel advies kunnen inwinnen. Een ander probleem is dat er tegenwoordig heel veel ‘experts’ zijn die allemaal andere dingen beweren. Het opvoeden gaat niet meer volgens één norm, maar volgens een norm die door de ouders wordt uigezocht. Dat maakt het opvoedingsproces niet eenvoudiger.

@Sandalf
Ik ben het volledig eens met je nuancering. Misschien heb ik onvoldoende benadrukt dat collectieven nog bestaan. De aard is echter zeer sterk veranderd door het veranderde karakter van de samenleving.

Interessant vind ik je opmerking over coördinatie. Ik denk dat je gelijk hebt met de opmerking dat er nog steeds iemand nodig is om collectieven te beheren. Maar, de machtstructuur van landen (in bijv de middeleeuwen) was hier goed op ingespeeld. Bovenaan stond een koning, met daaronder hertogen en baronnen. Die beheerden langgoeden en provincies. De gilden, de grootste collectieven, bewogen zich relatief vrij, maar moesten (geloof ik) wel verantwoording afleggen aan de landheren. De collectieven beheersden, op hun beurt, de burgers weer.

In een geindividualiseerde samenleving is de coördinatiestructuur veel complexer dan dit. Je moet ieder individu bereiken, en niet de veel kleinere hoeveelheid collectieven. Een bureaucratische organisatie is hier uitermate geschikt voor, maar dat komt weer met het risico dat zij almachtig wordt en de vrijheid juist weer ontneemt.

Verderop noem je de overheid een collectief. Ik denk niet dat de overheid als een collectief gezien mag worden. De aard van een collectief is dat men verplicht lid is en zich conformeert aan de regels en normen (nu ik dit schrijf snap ik wel waarom het ook weer wel zou kunnen). In een individualistische samenleving is het label ‘collectief’ echter helemaal niet van toepassing op de overheid. Zij legt misschien enkele dwingende normen op, maar geeft de levens van de individueen echter geen inhoud.

Wat het nazisme betreft; je moet je juist afvragen waarom zo’n collectief ontstaat. In de tijd van het ontstaan was er al sprake van individualisering. Dat liep allemaal niet erg goed en de economische problemen maakten overleven moeilijker. Het is dan makkelijker de vrijheid af te schuiven en heil te zoeken in een collectief. Maar er zijn natuurlijk wel meer redenen voor het ontstaan.

Volgens mij is het nog nooit zo GEWEEST dat mensen op grote schaal oog hadden voor de maatschappij. Mensen zijn altijd alleen geinteresseerd geweest in zichzelf en de mensen in hun directe omgeving, ook als grote collectieven de overhand hadden. Als voorbeeld: In de middeleeuwen bijvoorbeeld durfden de mensen niet eens iets anders te geloven dan wat de kerk vertelde en dat was volledig uit eigenbelang, omdat je anders verketterd werd.

Wel, dat is correct. Maar dat deed het collectief voor hen. Dat is eigenlijk één voordeel van collectieven – zij maken het leven wat simpeler. Informatie wordt door de ‘leiding’ van het collectief gefilterd en bij de leden gebracht. In de huidige samenleving moet ieder individu het geheel zelf in de gaten houden.

Het voorbeeld dat jij noemt is echter niet helemaal wat ik bedoel. Ik bedoel dat mensen, in een individualistische samenleving, geisoleerd raken van elkaar omdat ze steeds meer van elkaar gaan verschillen (dankzij normen/waarden). Maar daarnaast raken mensen simpelweg ook minder in elkaar geinteresseerd. In een collectief moet je ook verplicht oog hebben voor de ander . Maar dat is moeilijk voor te stellen als je dat bekijkt vanuit onze individualistische bril. Kijk eens naar landen waar collectieven nog wel grote macht hebben, Japan bijvoorbeeld, en zie hoe mensen meer interesse hebben voor elkaar. Misschien gespeelde interesse, maar desalniettemin interesse.

De oplossing ligt denk ik niet in het terugdraaien van de individualisering (dit is ook onmogelijk, maar zelfs als het mogelijk was is dat onwenselijk; ik ben namelijk erg blij met de verworven vrijheid). De oplossing moet gezocht worden in de bestaande collectieven. Die zijn er namelijk nog steeds! Er zijn nog steeds groeperingen die vechten voor bepaalde normen en waarden. Mensen moeten zich bewust worden dat het lid worden of het helpen van zo'n organisatie zin geeft aan hun leven!

Oh, maar ik zou zelf ook zeker niet terug willen. Maar het is belangrijk de keerzijden van individualisering te benoemen (nee Virgol. Soms moet je wel een kleuring gebruiken – want het is echt een risico). Ik denk dat de enige manier om de interesse in de maatschappij te vergroten is door te laten blijken dat die interesse beantwoordt wordt. Dat wil zeggen dat mensen het gevoel moeten hebben dat zij ook wel een verschil kunnen maken. Hoe dat concreet te doen? Ik weet het niet….

Geen enkele handeling staat los van morele overwegingen. Alleen moeten mensen zich misschien meer bewust worden van hun morele overtuigingen om zich er beter aan te kunnen houden.

Dat vraag ik me nog maar net af. Het vraagstuk over klonen werpt de vaak de opmerking op dat het kan, dus dat het ook moet. Dat vind ik te kort door de bocht. Het technische kunnen staat het toe – maar de beheersing daalt wel degelijk.

Die kille en zakelijke wereld zal niet ontstaan, de mens is van aard nog steeds een sociaal wezen. En beheersing van technisch kunnen leidt vaak tot beperking van dat kunnen en dat is naar mijn mening bijna nooit wenselijk (behalve misschien bij technologie die alleen voor destructie gebruikt kan worden).

Ik vind onze samenleving anders redelijk kil en zakelijk aandoen op momenten. Helemaal als ik door het station loop en zie hoe mensen hun best doen om de zwerver met de krantjes te ontlopen. Maar ik denk dat dit een stuk subjectiviteit bevat. Verzakelijking moet je niet zien als een wereld ala ‘A Brave New World’, maar meer als een steeds formlere vorm van sociale contacten. We lopen niet langer zo maar bij elkaar binnen, maar maken daar eerst een afspraak voor (als die nog in onze drukke agendas past). In veel landen kun je als vreemdeling aankloppen en een bord eten krijgen – maar hier wordt je waarschijnlijk als gek gezien . Ik vind er al wel aspecten van een kille en zakelijke samenleving inzitten.

Deze vorm van geisoleerd raken is een probleem van de mensen zelf. Ze moeten zelf idealen zoeken om na te streven (bijvoorbeeld: knokken voor wat kwetsbaar is). Het sociale karakter van de mens is aanwezig en moet gestimuleerd worden om isolement te voorkomen.

Typisch individualistische opmerking natuurlijk. Jij legt het probleem bij hen – maar zijn zij wel het probleem? Het sociale karakter van de mens is helemaal niet zoals jij zegt het nastreven van eigen idealen. Het paste helaas niet in mijn essay meer, maar er is heel interessant onderzoek gedaan naar verschillen tussen collectieve en individualistische samenleving. In collectieve samenleving blijken mensen juist geluk te ervaren door het nastreven van doelen gesteld door de omgeving (of het collectief). Hier is dat juist iets wat wij NIET willen. Wij worden gelukkig van het nastreven van onze eigen doelen.

Dit is, zoals je zei, in Nederland (nog) niet echt aan de orde. Iedere ouder weet dat het goed is om aandacht aan je kind te schenken en als je moeders niet verplicht (of stimuleert) om te gaan werken in plaats van thuis te blijven, ben je denk ik niet verkeed bezig.

Het is echter de vraag of de ontwikkelingen niet wel de verkeerde kant op leiden. Zonder een oordeel te vormen over emancipatie – is het wel zo dat steeds meer gezinnen bestaan uit twee verdieners. Dit heeft echt geen goede gevolgen voor de kinderen. Ik ken het uit mijn eigen omgeving al. Deze kinderen drammen echt verschrikkelijk. Maar ja, het is moeilijk om empirisch bewijs aan te dragen ter ondersteuning van deze statements behalve intuitie.

@Q

Die broninformatie staat niet in het stuk, en is essentieel om dat zo te begrijpen. Ik denk dat je dan die laatste opmerking veel voorzichtiger zou moeten poneren als: er is een studie die dit effect afzwakt. Deze studie is echter niet onomstreden. oid.

Die broninformatie staat er wel degelijk in. Zie de literatuurlijst.

Ik zou altijd dan proberen die meningen te vergelijken met recenter materiaal. Niet dat je meteen een conclusie zou moeten trekken, maar er gewoon naast zetten.

De mening van filosofen verandert door de tijd niet. Alleen het bewijs dat die mening moet onderbouwen of ontkrachten. Dat is precies wat ik doe. Ik haal onderzoeken aan van nu (recent is sinds 1950), maar maak gebruik van denkbeelden van filosofen. Wat je dus doet bij een essay is denkbeelden formuleren of aanhalen en die onderbouwen met empirie (voor zover mogelijk). Dat is wel degelijk gebeurd met recentelijke bronnen. Dit is een normale manier om te werk te gaan hoor. Zo dik gezaaid is het vakgebied bovendien niet – en je hebt nu eenmaal niet honderden onderzoeken om uit te kiezen.

Ik zou dan zeker de quotes van Toccie en Bourdie er bij halen. (Dus niet alleen in je conclusie iets stellen. )

Een conclusie vat samen en begint niet opnieuw. Maar het heeft weinig te discussieren over hoe men een essay moet schrijven. Want daar gaat dit wel over.

Je draagt echter zelf bronnen aan (geldend voor nederland) dat in Nederland er eigenlijk nog geen duidelijke effecten zijn te zien, vrijwilligerswerk is nog even populair etc. Er zijn wel wat zaken die minder aanhang/geld krijgen maar veel persoonlijke dingen zoals de waarde die men hecht aan de familie etc, vrijwilligerswerk lijken er nog geen last van te hebben. Ook al doet de media ons soms anders geloven.

Kun je eigenlijk niet stellen dat de individualisering juist betrokkenheid genereerd? (puur theoretisch?) Je krijgt namelijk veel meer verantwoordelijkheid en dat betekend dat je dus ook van andere mensen veel meer verantwoording gaat eisen. Voorbeeld is politiek. Mensen worden steeds meer zelfbewust. Van hun eigen situatie en de invloed van de politiek.

Nou, jij stelt dat het betrokkenheid genereert. Dat wordt niet door onderzoeken ondersteunt (het tegendeel ook niet in Nederland, maar wel in Amerika). Het is dus, wetenschappelijk gezien, beter aan te nemen dat individualisering dus wel gevolgen heeft voor maatschappelijke participatie.

@Victor:
Goede kritiek, maar niet helemaal van toepassing. Een beperking van 1200 woorden beperkt mij nogal in de bewegingsvrijheid. Bovendien heb ik al 500 woorden meer besteedt (wat nog net kan). Je kunt niet meningen aanhalen EN vermelden waarom dat zo is en wat argumenten voor en tegen die mening is. Daar is geen ruimte voor.

Ik heb ook al gemailed dat ik het een dermate zwakke manier van essays schrijven vind op deze manier. Als ik 20 kantjes wil schrijven, dan moet ik dat kunnen (als ik tenminste goede punten aan kan halen). 1 punt wat wel zo is, is dat alle genoemde meningen van, tenminste de filosofen Weber, de Tocqueville, Bourdieu, Durkheim en Freud al behandeld zijn en dus bekend zijn. Die hoef (en kan) ik dus niet herhalen binnen het essay (was ook zo gevraagd).

Maar ik ga het essay niet herschrijven. Het kostte me al teveel tijd om dit bij elkaar te krijgen en heb wel wat anders te doen.

[Q]

Een conclusie vat samen en begint niet opnieuw. Maar het heeft weinig te discussieren over hoe men een essay moet schrijven. Want daar gaat dit wel over.

Ik bedoel er mee dat je die personen met hun meningen even kort in de 'body' van je verslag moet noemen en niet alleen in de conclusie introduceren.

Ik vond het juist wel leuk om het ook te hebben over vorm/opbouw. Dat hoort er toch bij.

k heb ook al gemailed dat ik het een dermate zwakke manier van essays schrijven vind op deze manier. Als ik 20 kantjes wil schrijven, dan moet ik dat kunnen (als ik tenminste goede punten aan kan halen).

Of je nu een essay van 1200 of 12000 regels moet schrijven, dat zou opzich geen probleem moeten zijn. Het feit dat je ruim over je limiet heen gaat kan ook betekenen dat je misschien een te grote scope hebt genomen. Ik bedoel: als je er achter komt dat je eigenlijk "12.000" woorden nodig hebt en je mag er maar 1200, dan denk ik dat je beter een deelfacet kan behandelen. Zoals:

- De invloed van individualisering op het N&W patroon oid.
- Door welke invloeden wordt de drang naar vrijheid begrenst?

[Anoniem: 958]

Een essay-wedstrijd lijkt me zeker een erg leuk idee! Als ik tijd kan vinden, doe ik zeker mee . Het onderwerp indivudualisme spreekt mij persoonlijk wel aan. Het is absoluut niet zo dat alles er al over gezegd is nu, ik zou zo nog wel een paar kantjes kunnen vullen.

We moeten wel even een aantal dingen vaststellen dan, zoals het minimum/maximum aantal woorden en beoordelingscriteria. Maar het idee is zeker leuk!

[Lord Daemon]

De essaywedstrijd heeft nu een eigen topic - ik ben zelf ook wel fan van individualisme, dus als je dat roept in dat topic wordt het het wellicht ook daadwerkelijk.

[Christiaan]

Q schreef op 15 January 2003 @ 21:30:
Of je nu een essay van 1200 of 12000 regels moet schrijven, dat zou opzich geen probleem moeten zijn. Het feit dat je ruim over je limiet heen gaat kan ook betekenen dat je misschien een te grote scope hebt genomen. Ik bedoel: als je er achter komt dat je eigenlijk "12.000" woorden nodig hebt en je mag er maar 1200, dan denk ik dat je beter een deelfacet kan behandelen. Zoals:

- De invloed van individualisering op het N&W patroon oid.
- Door welke invloeden wordt de drang naar vrijheid begrenst?

Dat was leuk, maar niet echt mogelijk. Er waren een aantal zaken die naar voren moesten komen - en door die naar voren te halen betrek je eigenlijk alle facetten die ik ook betrokken heb (behalve de opvoeding dan).

[Q]

ChristiaanVerwijs schreef op 15 januari 2003 @ 22:24:
[...]


Dat was leuk, maar niet echt mogelijk. Er waren een aantal zaken die naar voren moesten komen - en door die naar voren te halen betrek je eigenlijk alle facetten die ik ook betrokken heb (behalve de opvoeding dan).

Ok. Jammer. Misschien valt er dan idd wel wat op de opdracht aan te merken.

[Anoniem: 27784]

Er is m.i. een belangrijk verschil tussen enerzijds "de onderworpenheid aan de wil van anderen"
en anderszijds "de macht van groepsbeslissingen en collectief geldende normen", danwel "gebondenheid aan collectieven".

Mijn belangrijkste punt is dat we, zolang we met meerdere individuen in een begrenst gebied verblijven en gebruik maken van begrenste bronnen (grondstoffen etc) en daarbij afspraken (willen) maken over het gebruik van dat gebied en die bronnen.. dat we dan onontkoombaar juist wel deel uit maken ve collectief.

Zolang we met meer dan één zijn, en een enigzins vreedzaam bestaan willen, -kunnen- we ons niet losmaken van het collectief.
Als we ons dan wel zouden losmaken vh collectief, en dus oa geen afspraken maken over het gebruik van bronnen, dan is het gedaan met het vreedzame bestaan, het wordt dan uitsluitend een kwestie van recht vd sterkste.
Sommige mensen zouden dat misschien wel spannend vinden ofzo, maar de meeste mensen willen geen gedonder en zijn daarom wel bereid tot het sluiten van compromissen.

Wel is het m.i beter om het collectief te laten functioneren dmv compromissen en consensus, ipv door een meerderheid te "onderwerpen aan de wil" van enkelen.

Ironisch genoeg houdt individualisering voor veel mensen in dat ze zichzelf nogal belangrijk vinden, zo belangrijk dat ze vinden dat ze anderen hun wil op moeten leggen. Dan komt er niet veel terecht vh losmaken van onderwerping (waar het m.i. om begonnen was); in plaats daarvan gaan we allemaal proberen om elkaar te onderwerpen. Ook leuk.

Ik zie "individualisering" als een doorgeschoten drang tot losmaken van onderwerping. Zo ver doorgeschoten is het alleen nog maar egoistisch. Ook het zal iedere vorm van samenwerking bemoeilijken, waardoor we niet meer die dingen kunnen doen die we tot nu toe (als collectief) wel konden doen. Heel veel vd welvaart en luxe die we nu hebben is het gevolg van samenwerking.

Als je niets met anderen te maken wilt hebben, of als je wel de lusten (rechten) maar niet de lasten (plichten) wilt die het deel uit maken ve collectief met zich meebrengen, dan kan je beter om een onbewoond eiland gaan wonen, of in een hutje op de hei.

[Anoniem: 27784]

Nog even wat over de titel (en in zekere zin over de kern vd zaak):
"De vrijheid van individualisme bedreigt het individu"

de gangbare kreet is volgens mij "vrijheid van het individu",
wat overeenkomt met "individualisme".
(oftewel: individualisme brengt vrijheid voor het individu, althans zo is de opvatting veelal)

Later zegt Christiaan "De grote vrijheid van het individualisme kan het individu zeer wel bedreigen".

Daaraan zou ik toe willen voegen dat het individu in dat geval bedreigd wordt -omdat- individualisme het collectief bedreigt, en individuen zijn afhankelijk van het collectief (al denken sommigen daar anders over).

[Christiaan]

Anoniem: 27784 schreef op 16 januari 2003 @ 13:37:
Daaraan zou ik toe willen voegen dat het individu in dat geval bedreigd wordt -omdat- individualisme het collectief bedreigt, en individuen zijn afhankelijk van het collectief (al denken sommigen daar anders over).

Zeer goede opmerking. Er zijn feitelijk twee visies. In de ene vormt het individu een bedreiging voor de maatschappij, en bij de andere is het juist andersom. Ik heb bij Weber vermeld dat hij meer de laatste visie aanhangt, maar de overige filosofen/sociologen (Durkheim, De Tocqueville, enz) hangen de eerste visie aan. Volgens hen vormt het individu uiteindelijk de grootste bedreiging voor de maatschappij.

[Christiaan]

In het verlengde van het geschrevene viel me vandaag iets anders op. Het individu is door de breuk met de collectieven vrijer geworden in het maken van keuzes. Maar om de maatschappij te coordineren zijn juist weer steeds grotere collectieven (bureaucratische organisaties) nodig. Alhoewel men zelfstandiger is geworden in het maken van keuzen, wordt men steeds meer gedwongen om die keuzes uberhaupt te maken.

[Anoniem: 27784]

ChristiaanVerwijs schreef op 16 January 2003 @ 13:57:Volgens hen vormt het individu uiteindelijk de grootste bedreiging voor de maatschappij.

Die bedreiging zou dus alleen opgeheven kunnen worden door individuen af te schaffen. Alleen heb je dan ook geen maatschappij meer (of je moet allemaal mensen hebben die geen individu zijn??).
Net zoiets als dat je van al je problemen af kan komen door zelfmoord te plegen.
Die visie lijkt mij van weinig praktisch nut.

Ik denk dat het een wisselwerking is: individuen kunnen de samenleving bedreigen (bvb criminelen), en een samenleving kan beklemmend zijn voor individuen (beperking v zelfontplooing/creativiteit).
Anderzijds bestaat een samenleving bij de gratie van individuen (individuen zijn goed voor de samenleving), en de samenleving kan goed zijn voor individuen (bvb sociale voorzieningen).
M.i zijn beide visies juist, en sluiten elkaar niet uit.

[ Voor 30% gewijzigd door Anoniem: 27784 op 17-01-2003 15:45 ]

[Christiaan]

Beetje off-topic, maar voor zij die mijn cijfer wilden weten; We konden 15 punten halen, ik heb er 13 gekregen. Dat vertaald zich dus in een 8.7 ofzoiets. Zeer netjes dus voor een stuk waar ik zelf eigenlijk ook niet helemaal tevreden mee was.

[ Voor 6% gewijzigd door Christiaan op 22-01-2003 16:47 ]

[Anoniem: 965843]

Top stuk.
Proficiat.

[Malt007]

Anoniem: 965843 schreef op zondag 3 september 2017 @ 08:18:
Top stuk.
Proficiat.

Mooie toevoeging 14,5 jaar later.

[DaniëlWW2]

Een topic van ruim 14 jaar kicken op deze manier doen we dus niet op GoT. Slotje erop.