Ah, ik kom eens even terugkijken en ik zie dat deze hele discussie uiteengevallen is in 2 kampen:
- Meten is weten (wat je denkt te horen zul je horen, maar dat is nergens op gebaseerd als je het niet kunt meten)
- Luisteren is het enige criterium (metingen kunnen wel zoveel zeggen, het gaat er om wat je hoort)
...en zoals altijd ligt de waarheid imho weer in het midden. Laten we wel wezen: het menselijk gehoor is zo subjectief als maar zijn kan. Maar goede apparatuur werkt goed in samenwerking met de eigenaardigheden van ons gehoor. Het probleem daaraan is, dat het meer psychologie is dan natuurkunde.
Wat bedoel ik met psychologie? Het is de truc van de MP3: wat kun je horen en wat niet? Hoor je iets niet dan laten we het weg. Bij MP3 blijkt uit de onvolkomenheden van de klank daarvan al dat we nog lang niet doorhebben hoe we (precies) klank waarnemen. Maar de methode blijkt beter te werken dan de "brute force" CD audio methode ("alles tot de 20khz, meer kun je toch niet horen dus dat kappen we gewoon af"). Allerlei harmonische bijverschijnselen en accoustiek e.d. blijken toch in het samenspel van het hele frequentiebereik te liggen. Tsja, één losse 20khz toon hoor je misschien niet, maar misschien wel (de invloed op) het geheel van klanken. Dit bedoel ik niet om een discussie te openen over de voors- en tegens van CD, maar als voorbeeld van wat je meetbaar zou moeten kunnen horen of niet. Dat hangt niet van metingen af. Dat hangt er van af hoe je geluid waarneemt.
Het probleem aan "meten is weten" is dan ook voornamelijk: wat meet je dan? En meet je ook alle relevante dingen? Nee, want je weet niet zeker wat er allemaal relevant is. En je weet ook niet zeker wat daar de invloed van is op de waargenomen klank. Soms zul je het dus toch om moeten draaien: als er zoveel mensen zijn die zeggen dat iets beter klinkt, probeer eens te meten waardóór dat zo is. Maar dat is denk ik zo'n beetje de heilige graal van de audio-industrie. Vaak hebben ze zelf ook geen idee waarom het beter werkt-- dingen worden toch voor een goed deel experimenteel bepaald.
Tegelijkertijd is het omgekeerde natuurlijk ook waar. Je moet met een gezonde dosis scepsis naar allerlei dure "verbeteringen" kijken om te zien of dat wel wat uitmaakt. In deze discussie las ik bijvoorbeeld al over dure netspanningskabels: sorry, maar daar geloof ik dus absoluut niet in. Waar plug je die kabels vervolgens in? Je brakke electriciteitsnet. Zelfs al leg je een aparte groep met stop aan voor je audio, ik denk niet dat je medewerking van Nuon krijgt voor zuiverder stroom over zilveren kabels. En zo zijn er een heleboel dingen waarvan ik denk: dit slaat nergens op, maar laat ik eens luisteren. En daarna denk: zie je wel, het IS ook niet te horen... maar probeer er (hoe moeilijk het ook is) objectief naar te luisteren. Zonder te veel vooroordelen, zowel "dit kan niet uitmaken" als "dit zal wel beter zijn". Dan merk je zelf wel of het uitmaakt of niet (dubbel blind testen, idd, hoewel dat ook niet alles is). En dan kun je daarna je voorkeur proberen te verklaren aan de hand van metingen, wat interessant is, maar... weet wat je meet.
Maar goed. Daarnet heb ik maar eens wat zitten prutsen met de kabels tussen m'n Rotel 931 en B&W 603's. Normaal gesproken zitten daar 2 even lange stukken van 3 meter Monster M-series (5mm diameter) tussen. De enige reden dat ik ze even lang gekocht had, is dat ik ze dan makkelijker kan inruilen als ik eens langere kabels nodig heb. Die heb ik even vervangen door een stuk van 3 meter electriciteitssnoer dat ik nog had; dat klonk voornamelijk zachter dan de Monster cable (kennelijk toch flink meer weerstand) maar om nou te zeggen "goh, minder transparant, minder bas, minder etc.", nou, nee. Wat ik wel merkte is dat de uiteindes een beetje geoxideerd waren, en dat schoonmaken hielp erg veel (maar dat zou ik dus om de maand kunnen gaan doen met dat soort brakke stroomkabel), ik vermoed dat de geluidskwaliteit van deze kabel dus in de loop van de tijd hard achteruit zou hollen naarmate hij meer oxideert.
Wat eigenlijk meer bleek uit te maken met de Monster kabel, en waar ik al eerder in deze thread over begon: mijn rechter speaker staat vrijwel naast de versterker, de linker een eind verderop. Met als gevolg dat de kabel van de rechterspeaker in een spiraal onder de versterker ligt (tsja 2,5 meter over he). En toen ik dat even in een wijde lus door de kamer heenlegde, in plaats van opgerold onder versterker en cd speler, was ik plotseling van een heel erg annoying, vrijwel onwaarneembaar zoem-geluidje bij het starten van CD's af. Dat geluidje weet ik altijd aan mijn brakke cd-speler - die geeft namelijk bij het begin van een CD ook nog een soort "piep" zoem, binnenkort gaat hij echt het raam uit - maar blijkt dus te liggen aan hoe deze kabel door de kamer heen ligt. Dat zal wel iets met interferentie te maken hebben, maar waarvandaan en hoe? Dunno. En dat nog wel met 5mm dikke kabel... Geen meting van de impedantie en wat dan ook van de kabel die me dit verteld had. Wie had er aan gedacht te kijken naar omgevingsstoring op de plek van de hifi set? Meten is weten toch?
Kortom, luisteren is ook niet alles (want te subjectief) maar in feite wel de maat; meten is nuttig (want geeft je een ratio achter de klank en kan onzin ontzenuwen) maar weet wel wát je allemaal moet meten... en dat weet je vaak niet...
[
Voor 3% gewijzigd door
PowerFlower op 15-02-2003 15:43
]