interne vs externe attributies

[Marialice]

Je hebt interne en externe attributies om te verklaren wat er gebeurt. Extern is gericht op je omgeving, intern op jezelf. Voorbeeldje: als je een toets verknald, kun je zeggen dat de toets te moeilijk was (externe attributie) of dat je niet goed genoeg geleerd had (interne attributie).
In het algemeen schijnen mensen er gelukkiger van te worden als ze niet teveel interne attributies hebben, zichzelf niet teveel de schuld geven dus. Als ze zich erbij neerleggen dat ze niet alles zelf kunnen bepalen (dit is in mijn ogen voor veel mensen ook een van de redenen om in een god te geloven, dan geef je ahw een deel uit handen).

Maar goed, ik heb er eens over nagedacht en begin er eigenlijk een beetje aan te twijfelen. Want 'extern' betekent ook dat je het zelf niet in de hand hebt, en dat je het zelf niet kunt beïnvloeden. Dat je er geen grip op hebt wat er met je gebeurt, en ik kan me goed voorstellen dat je je daar erg machteloos door kunt voelen.

Ik heb de neiging om te zeggen dat je door interne attributies gelukkiger wordt. Als je het gevoel hebt dat je alles in de hand hebt, en dat alles wat er gebeurt in principe toch door jezelf bepaald wordt. (Want door je eigen gedrag en gedachten bepaal je hoe je ergens tegenaan kijkt, en een objectief zelfde gebeurtenis kan voor verschillende mensen totaal anders zijn). Maar dan moet je wel 100% eerlijk tegenover jezelf zijn, en ook je beperkingen accepteren. En dat is dan weer iets wat niet veel mensen kunnen.
Ik kom er niet helemaal uit, wat denken jullie erover?

[Christiaan]

Interessant.

In principe, ik ga het even uitleggen voor mensen die er niets van weten, komt het erop neer dat mensen geneigd zijn alles wat fout gaat te wijten aan de omgeving en dat wat goed gaat aan zichzelf. Marialice gaf een goed voorbeeld met de toets. Beide andere mensen zijn we juist geneigd om altijd 'interne' attributies te maken. That is; we zijn geneigd bij anderen altijd te verwachte dat het door de persoon of diens karakter zelf komt. Als iemand met 160km/u langs je scheurt roep jij misschien hard 'eikel!' en vervolgens heb je ook meteen een beeld van die man alszijnde een dikke eikel (vul stereotype hier in). Maar die man kan natuurlijk ook gewoon naar het ziekenhuis aan het racen zijn om de bevalling van zijn vrouw mee te maken.

Terug naar de topicvraag.

Mensen hebben een nogal verheven zelfbeeld. Iedereen denkt dat hij of zij beter is dan het gemiddelde (wat voor het gemiddelde wat lastig is). Waarom mensen dat hebben is niet helemaal duidelijk, maar dat ze het hebben is een feit. De enige mensen die een realistischer beeld hebben van zichzelf zijn mensen met depressies en mensen uit collectivistische samenlevingen. Kennelijk is het een eigenschap van onze individualistische maatschappij.

Je redenatie over dat interne attributies je gelukkiger zouden moeten maken klinkt aannemelijk - maar de praktijk is helaas anders. Mensen die zichzelf juist realistisch inschatten en begrijpen dat als ze een toets slecht maken het echt aan hen ligt en niet dat de toets moeilijk was worden sneller depressief. Het is een trekje dat mensen in onze maatschappij nodig hebben.

Je houdt jezelf natuurlijk een beetje voor de gek door fouten toe te wijzen aan je omgeving en successen aan jezelf. Maar aan de andere kant is het een 'leugentje voor eigen bestwil'. Veel mensen kunnen de waarheid niet aan dat de wereld niet eerlijk is en dat zij diegenen zijn die de fouten maken. Voor de zielenrust is het soms beter om jezelf voor de gek te houden.

[ Voor 13% gewijzigd door Christiaan op 12-12-2002 21:10 ]

[Xplosive]

Dat veel mensen hun falen aan externe attributes wijten komt volgens mij gewoon door de huidige maatschapij, die zwaar prestatie gericht is. Je mag als het ware geen fouten maken je behoort dan namelijk al snel tot de categorie losers. Niemand wil natuurlijk tot die categorie behoren dus dan gaan mensen al gauw allerlei smoezen verzinnen (bewust of onbewust).

Het is eigenlijk een soort cirkel want doordat de mensen zichzelf graag beter willen voelen (door zo vooral niet tot de groep losers te horen) dan anderen gaan ze vaak bij andere er wel hard invrijwen dat het toch echt hun eigen schuld is.

[Opi]

Interessant idee, maar volgens mij kan je niet met behulp van enkel interne attributies een objectief beeld vormen. Uitgaande van jouw uitleg zou de persoon verantwoordelijk zijn voor alles wat er in zijn leven gebeurt en daarmee, naar mijn idee, zich alle problemen op de schouders nemen. En daarvan word je natuurlijk niet echt gelukkig.

[pirke]

Zoals ik het zie krijg je pas innerlijke rust als je jezelf accepteert, daar hoort het accepteren van je eigen fouten bij. Je moet natuurlijk niet alles op jezelf schuiven aangezien je dan inderdaad richting een depressie kan gaan, maar dat hoeft niet. Als je alles op jezelf schuift ben je heel perfectionistisch omdat je alles goed wilt doen, als het niet goed is ligt het namelijk aan jezelf.

Als je accepteert dat je niet perfect bent (fouten maken is menselijk) en je eigen fouten aan jezelf toekent, de rest aan de buitenwereld (jij kan er nix aan doen), dan pas zal je een vredig leven kunnen leiden.

En over dat voorbeeld dat iemand met 160 km/u over de snelweg rijdt: dat moeten ze zelf weten, zolang ze zelf maar de consequenties dragen. Het is inderdaad heel lullig als er onschuldige mensen bij een ongeluk betrokken raken, maar dat zal diegene zichzelf diep in zijn hart altijd kwalijk nemen voor de rest van zijn leven. En je kan inderdaad niet weten of het noodzaak is of niet, daarom ben ik voor de stelling dat mensen altijd onschuldig zijn totdat hun schuld bewezen is, zo probeer ik iedereen ook te behandelen en zo verwacht ik ook behandelt te worden, maar ik raak een beetje offtopic

Het probleem bij leugentjes om bestwil (tegen jezelf, maar ook tegen anderen) is dat het verslavend werkt. Het is zo fijn om iets anders de schuld te geven zodat jou geweten zogenaamd niet gekrenkt hoeft te worden, maar in werkelijkheid wordt alleen je geweten tov de buitenwereld niet gekrenkt, je eigen geweten wel. Je kan er nog zo van overtuigd zijn op dat moment, uiteindelijk komt de waarheid ooit naar boven.

[Verwijderd]

Of je per definitie gelukkiger wordt van interne attributies, betwijfel ik. Hangt er denk ik ook vanaf wat voor persoon je bent, en vooral om wat voor situatie het gaat. Voor sommige mensen (misschien wel alle) is het veel moeilijker om de schuld bij zichzelf te leggen dan bij een ander of iets anders, en dan leg je de schuld gemakkkelijk bij een ander. Als dit onterecht is, word je daar binnenin jezelf niet gelukkiger van: Het wordt alleen maar moeilijker om alsnog schuld te bekennen, maar niet schuld bekennen is dan ook geen fijne optie. Echter, in een situatie waarin er duidelijk een externe factor is, moet je de schuld ook niet bij jezelf zoeken, ook dat is niet echt goed voor je gemoedstoestand.

[pirke]

Verwijderd schreef op 12 December 2002 @ 23:02:
Of je per definitie gelukkiger wordt van interne attributies, betwijfel ik. Hangt er denk ik ook vanaf wat voor persoon je bent, en vooral om wat voor situatie het gaat.

De ene persoon is er inderdaad minder geschikt voor, maar ik denk wel dat je er uiteindelijk gelukkiger van wordt, de rede geef ik dalijk.

Voor sommige mensen (misschien wel alle) is het veel moeilijker om de schuld bij zichzelf te leggen dan bij een ander of iets anders, en dan leg je de schuld gemakkkelijk bij een ander. Als dit onterecht is, word je daar binnenin jezelf niet gelukkiger van: Het wordt alleen maar moeilijker om alsnog schuld te bekennen, maar niet schuld bekennen is dan ook geen fijne optie. Echter, in een situatie waarin er duidelijk een externe factor is, moet je de schuld ook niet bij jezelf zoeken, ook dat is niet echt goed voor je gemoedstoestand.

Op het moment zelf misschien niet, maar achteraf zal je jezelf er beter van voelen omdat je jezelf recht in de ogen kan kijken. Als je je hele leven gelogen hebt (ook al zijn het duizende kleine dingen uit bestwil) voel ik me minder goed dan dat als ik altijd de waarheid spreek en dat mijn woord ook iets betekend.

[Marialice]

Verwijderd schreef op 12 december 2002 @ 23:02:
Echter, in een situatie waarin er duidelijk een externe factor is, moet je de schuld ook niet bij jezelf zoeken, ook dat is niet echt goed voor je gemoedstoestand.

Ook in een situatie die door externe factoren bepaald wordt, heb je je eigen reactie uiteindelijk zelf nog voor een heel groot deel in de hand. En die reactie bepaalt uiteindelijk hoe gelukkig je je ermee voelt, niet de externe factoren zelf.
Je hebt wel gelijk dat het voor iedereen anders is (zoals ik al zei, het is heel erg moeilijk om 100% eerlijk tegen jezelf te zijn).

[Opi]

Marialice schreef op 12 December 2002 @ 23:57:
[...]


Ook in een situatie die door externe factoren bepaald wordt, heb je je eigen reactie uiteindelijk zelf nog voor een heel groot deel in de hand. En die reactie bepaalt uiteindelijk hoe gelukkig je je ermee voelt, niet de externe factoren zelf.
Je hebt wel gelijk dat het voor iedereen anders is (zoals ik al zei, het is heel erg moeilijk om 100% eerlijk tegen jezelf te zijn).

Ik vraag me af of het wel mogelijk is om objectief iets als externe dan wel interne factor te classificeren; sommige situaties zijn/blijven voor meerdere interpretaties mogelijk doordat niet alle informatie over een bepaalde situatie bekend is (voorgeschiedenis).

[ Voor 6% gewijzigd door Opi op 16-12-2002 12:14 ]