Daar kan ik mij helemaal in vinden.
Het is de dood zelf die de mensen dwingt een antwoord te zoeken op die vraag. Is er een zin, en zo ja wat is die zin.
Morgoth schreef op 05 november 2002 @ 18:42:
Iedereen bepaald voor zichzelf wat voor hem het doel is. Maak niet de denkfout dat een doel persee van hogerhand moet zijn, of door de natuurwetten moet worden opgelegd, doelen maak jezelf! Zelf ben je de schepper van jouw eigen waarde, en is dat niet machtig mooi? Dat je zelf mag bepalen wat jij wilt? Dat je jezelf onderzoekt, je bekijkt wat jouw needs & drives zijn, en daar vervolgens naar gaat leven? Dat is toch oneindig veel mooier dan dat je doet wat iemand anders zegt, dat je
jouw leven inricht op een manier die een
ander verzonnen heeft?
Als je er van uit gaat dat het doel strikt persoonlijk is en er geen doel is buiten je zelf, dan zou je moeten zeggen dat het leven geen doel heeft. Immers we gaan ook niet zeggen de wet van de zwaartekracht voor iedereen anders is. Er is een wet of er is geen wet. In dat geval is de persoonlijke zin niet anders dan een psychologisch verdedigingsmechanisme voor mensen die er moeite mee hebben te erkennen dat het leven geen zin heeft, een illusie. Dat je daar heel vrolijk van kan worden, vind ik moeilijk te begrijpen.
Dat gelovigen hun leven moeten inrichten naar de ideeen van een ander is iets wat ik persoonlijk nogal beledigend vind, maar ik wijt het aan een gebrek aan kennis over het geloof. Het is waar dat deze enge geloofsbeleving bestaat, maar het is vervelend dat dit etiket zo gedachtenloos wordt opgeplakt. Dit is voor een groot deel de schuld van de kerken zelf die het geloof hebben geritualiseerd en verpakt in eenvoudige beelden om de massa te bereiken.
Wat gelovigen scheidt van ongelovigen is de overtuiging dat het leven een zin heeft die hun eigen bestaan overstijgt. Dat wil echter geenszins zeggen dat zij die zin zouden kennen, integendeel. Deze premisse maakt juist dat gelovigen als geen ander op zoek zijn naar de zin van het bestaan. Net als een wetenschapper die intuitief voelt dat er een verband is, op zoek zal gaan naar dit verband tot hij het heeft ontdekt.
Gelovigen hebben deze veronderstelde zin een naam gegeven: God. Daarmee is echter de zin van het bestaan geenszins verklaard. Want het begrip God zal vervolgens een persoonlijke invulling krijgen, aangezien niemand met enige zekerheid iets over God kan zeggen. Maar enkel het feit dat je veronderstelt dat ons leven een zin heeft, heeft enorme consequenties voor hoe je leeft en de hele manier waarop je naar je medemens kijkt.
De werkelijke waarde van het geloof wordt helaas door veel mensen niet meer begrepen. Neem nou het vierde gebod: Gij zult de zondag in ere houden. Betekent dat dat je eenmaal per week op je knieen moet voor God, zoals veel mensen denken? De betekenis gaat veel verder: Het betekent: de meeste tijd worden wij in beslag genomen door onze problemen, ambities, zorgen, verrukkingen. We worden heel gemakkelijk geleefd. Daarom moet je je zelf een dag in de week dwingen een timeout te nemen om dieper over je eigen bestaan na te denken.
Doordat zulke eenvoudige dingen niet meer begrepen worden, wordt het bestaan oppervlakkiger. carriere en commercie gaan ons leven steeds meer bepalen. 24-uurs economie, zevendaagse werkweek staan klaar om ons te ontdoen van deze ouderwetse geloofsoverblijfsels.
Het valt mij op dat bijna alle mensen hier vlot een zin aan het bestaan kunnen toekennen. Dat is opmerkelijk. Ik denk dat er twee categorieen zijn: ze hebben er grondig over nagedacht of ze hebben er nauwelijks over nagedacht.