ChristiaanVerwijs schreef op 21 oktober 2002 @ 11:19:
[...]
Maar om op mezelf terug te komen. Ik lig meer aan de andere kant van het spectrum. Over het algemeen heb ik veel moodswings en emoties ervaar ik enorm diep. Daar ben ik niet altijd even blij mee, maar ik heb er zelden last van. Ze zeggen weleens dat kunstenaars dit vaak hebben, en nu is het zo dat ik wel creatief ben en graag bezig ben met het ontwikkelen van internet-layouts, trailers, etc.
Het fenomeen "moodswings" is zeer interessant, in mijn opinie. Het hangt ergens - aan een vreemd draadje - samen met autisme, maar is tegelijkertijd een volledig geaccepteerd verschijnsel. Het klinkt in ieder geval al een stuk minder "eng". Niemand schijnt de hele dag volgens dezelfde emotie te kunnen doen, denken en werken; de één laat zijn emotie-wisseling wat beter naar buiten treden dan de ander, en bij Pietje is de amplitude tussen de verschillende "moods" aanzienlijk groter

dan bij Jantje

. Daarentegen kan het zo zijn dat eerstgenoemde een vaste, stevige indruk

op zijn buitenwereld achterlaat, terwijl de "meer gebalanceerde versie" onstabieler

overkomt op de mensen omdat hij minder overtuigend "acteert".
Van mezelf weet ik, dat mensen zich vaak een beeld van mij vormen dat geenszins de waarheid benadert; maar then again zou ik zelf ook niet weten wie ik nu eigenlijk wel ben

. De amplitude tussen mijn moodswings kan enorm groot zijn, mensen spreken dan soms over "manisch depressief" zijn; goed, het beestje moet een naam hebben. Dat is nu juist het probleem met autisme: het is zo moeilijk aan te duiden waar de grenzen liggen van het zojuist genoemde begrip.
Bij manische depressie is het de ene dag zo, dat je openstaat voor alles en iedereen; je voelt je extreem happy

. Maar tegelijkertijd vertoont dit veel gelijkenissen met autisme: je denkt maar in één richting en negeert het bestaan van de andere kant

. Dat het bij manisch depressief zijn ook precies andersom kan zijn

, maakt niet veel uit voor de gelijkenis met autisme: het blijft naar één kant kijken, het witte plaatje als "zwart" identificeren omdat je dat nu eenmaal zo voelt, of omdat je je eigen gevoelens niet meer snapt. Zelfs een bui van extreme tweeslachtigheid doet een manisch depressief iemand maar op 1 manier naar de wereld kijken; men ziet namelijk overal dubbelzinnigheid en nergens eendracht meer. Men zit vast in een patroon

en heeft een beperkt/geen gevoel voor externe emoties.
Als je er op deze manier naar kijkt, dan lopen er inderdaad erg veel "autisten" rond op de wereld. Je zou kunnen zeggen dat er "vastgeroeste autisten" zijn en "autisten met variabele kijk op de zaak". De eerstgenoemde groep is veel gemakkelijker te identificeren dan de tweede (ze functioneren niet goed in onze maatschappij door psychische gebreken of duidelijk aanwezige geslotenheid

) , terwijl de "variabelen" ook vaak vervallen in eenduidige patronen, maar er meester in zijn geworden dit te verbergen

voor de onbegrijpende massa. Omdat de mensen om hen heen dit volledig lijken te accepteren, voelt het "slachtoffer" zich vaak een paria die niet weet wat hij/zij wil en verdrinkt men verder in de eigen moodswings; altijd éénzijdig van aard, maar onderling gescheiden door een enorme amplitude.
Ik heb hier 3500 MP3's tot mijn beschikking en er zijn dagen dat ik de hele tijd dezelfde 10 nummers afspeel

.
Waar trekken jullie de grens tussen wetenschappelijke omschrijving en je eigen visie op de zaak? Het lijkt me geen prettig idee omschreven te worden als een manisch depressieve autist omdat ik altijd alles wens te verklaren - zelfs hetgeen reeds verklaard is -, in welke extreme bui dan ook: maar misschien is het wel de waarheid. Ik heb daar geen visie op, misschien zegt dat al genoeg.