Bestrijd de onzekerheid

[Christiaan]

Op verzoek van een bekende op W&L een stuk over onzekerheid. Ik ben er nog niet helemaal klaar mee, maar ik wilde het niet onthouden. Het is geen stelling of mening, maar meer een onderwerp voor discussies.

---

We hebben er op momenten allemaal last van. Sommigen meer dan anderen. Het is het gevoel dat we ‘onzekerheid’ noemen. Het maakt niet uit wat sommigen zeggen, maar ieder mens gaat er op momenten onder gebukt. Onzekerheid voelt bij veel mensen anders, maar het uit zich vaak in vragen die zich aan ons opdringen:

“Ben ik wel goed bezig?”
“Willen deze mensen me wel?”
“Vinden ze me wel echt aardig?”

Sommige mensen ervare op momenten zeer sterke onzekerheid, sommigen haast constant en weer anderen weten er op een goede manier mee om te gaan. Het merendeel van de nederlanders, echter, heeft er geregeld, zo niet constant, last van.

Iedereen probeert er op een andere manier mee om te gaan. Sommigen effectiever dan anderen.

Onzekerheid komt waarschijnlijk voort uit onze individualistische maatschappij. Om dit te verduidelijken moet ik de sociale psychologie induiken. Mensen hebben een beeld van zichzelf; de identiteit. Er zijn grofweg twee typen identiteiten. De persoonlijke identiteit die het beeld dat we van onszelf hebben bevat en het sociale beeld dat onszelf en de groepen waartoe we behoren bevat. In onze westerse maatschappij is het belang en de vrijheid van het individu dat voor alles gaat. De persoonlijke identiteit is bij verre superieur aan de sociale identiteit.

En daar begint het probleem.

Want hoe vormen we onze persoonlijke identiteit? Laten we eerst eens kijken hoe we dat bij anderen doen. Bij andere mensen baseren we onze analyse van het karakter op dat wat we waar kunnen nemen: de acties die onderneemt. Op basis van enkel die acties infereren we het karakter dat die persoon moet hebben. Vaak zijn we geneigd om de omgeving hierbij totaal buiten beschouwing te laten. Een man is een vrolijk mens omdat hij fluit op een mooie dag.

Maar vreemd genoeg doen we dit bij onszelf niet. In ons eigen geval zijn we geneigd onze acties aan de omgeving toe te kennen. We fluiten omdat het mooi weer is, niet perse omdat we een vrolijk mens zijn.

Jaap kijkt TV en hoe moet lachen. Dan is Jaap vast iemand die snel lacht. Of is het een hele grappige serie die hij aan het kijken is? Let bij jezelf eens op hoe vaak, zoniet altijd, je de eerste van de tweede hanteert. Jaap moet wel een goedlachs iemand zijn. Maar als jij lacht om iets op TV, dan is dat omdat het grappig is.

Maakt Jaap een tentamen slecht, dan heeft hij vast slecht geleerd en is hij lui. Maak jij een tentamen fout, dan was het tentamen te moeilijk, de stof teveel of waren de vragen oneerlijk.

Bij onszelf hebben we de neiging onze acties aan de omgeving toe te schrijven. Bij anderen zijn we geneigd hun acties aan hun karakter toe te schrijven. Waarom? Waarschijnlijk omdat we van onszelf weten hoe anders we in situaties kunnen zijn.

We vormen op basis van de acties die iemand onderneemt, een beeld van het karakter, de identiteit, van een persoon. Maar hoe kunnen we dat bij onszelf? We zien onszelf niet, dus deze manier is bij onszelf onmogelijk. Wij moeten onze identiteit bepalen door wat de omgeving ons geeft. De identiteit is sociaal bepaald.

Nederlanders zijn extreem goed in zeuren in klagen. Complimentjes kunnen er maar moeilijk af. Altijd is er wel iets fout, en als het goed is dan hoor je het amper. Kortom; het enige dat we van de omgeving krijgen is commentaar en kritiek. Vaak maar heel klein en nietsbetekend. Gewoon omdat ze …. eigenlijk geen compliment over de lippen kunnen krijgen.

Is het dan zo raar dat we zo onzeker zijn? Onze gehele identiteit wordt gevormd door voornamelijk klaaggezang, kritiek en commentaar van onze omgeving. We krijgen een minderwaardigheidscomplex aangepraat. Alleen de mensen die werkelijk begrijpen wie ze zijn – alleen zij weten dit te overkomen en ermee om te gaan. Zij weten dat het beeld dat ze automatisch zouden vormen niet klopt met wat de omgeving aan hen doorgeeft, en zij vormen hun eigen beeld van zichzelf. Een beeld dat subjectiever, maar wel leefbaarder is.

Het individualisme is de grote bron van de groeiende welvaartsziekte: onzekerheid. In collectivistische landen zijn dergelijke problemen veel kleiner. Mensen voelen zich niet alleen. Ze zijn deel van een groep. De sociale identiteit is veel belangrijker dan de persoonlijke identiteit.

Maar onzeker zijn we. Want we zijn mens, en we twijfelen aan onszelf. De bron moge zijn wat ik hierboven beschreven heb. Maar wat doen we eraan?

Sommigen maken maskers en houden die voor zodat de wereld niet zien hoe ze echt zijn. Ze doen zich voor als anderen. Maar van binnen zijn ze ongelukkig, want ze zijn zichzelf niet. Ze vormen een nep-identiteit, een rol, die ze laten zien bij hun vrienden. Maar als ze alleen zijn, voelen ze zich ongelukkig.

Vorm geen masker. Speel geen rol. Het besef dat ieder mens onzeker is, is de eerste stap. Je bent niet onfeilbaar, en je maakt fouten, niet iedereen vindt je aardig. Accepteer het feit dat onzekerheid bestaat en dat het een essentieel onderdeel is van je leven. Dat verandert niet van de ene op de andere dag.

Doe iedere dag iets wat je eng vindt. Doe iets wat je eigenlijk niet durft. Maar doe het wel. Ook al gaat het fout, de volgende dag probeer je het weer. Totdat het goed gaat. En iedere keer ga je een stapje verder. Hoe klein die stapjes zijn; het maakt niet uit. Zolang je vooruit gaat.

Kijk dat leuke meisje in de bus net iets langer aan. De volgende dag kijk je terug, de dag daarop probeer je het contact langer vast te houden. En de volgende maand glimlach je als je haar iets langer aankijkt. En dan, dan stap je een keertje op haar af.

Begrijpen wie je bent is het belangrijkste onderdeel van het verslaan van de onzekerheid. Alleen door jezelf te leren kennen leer je wie je bent. Basseer je niet geheel op de meningen van anderen, maar besteedt tijd met jezelf. Denk, loop, praat, voel, ervaar, lach en huil met jezelf.

Loop rechtop, niet gebukt. Zit rechtop. Glimlach, ook al ben je verdrietig. Adem goed. En zie mensen zoals ze zijn: zoals jij, met problemen en vooral….met onzekerheid.

[Anoniem: 61994]

Even wat ontzettend engs doen: ik ga als eerste reageren op deze discussie...

Wat je hier ter sprake brengt is de hoeveelheid eigen waarde, en een plaats bepaling ten opzichte van de rest van de wereld.

Bijna iedereen wordt zo'n beetje opgevoed met het idee van waarde, waardering en plaatsbepaling.

Wie is goed en wie is fout; wie is beter, en wie is slechter...

Wat is de hoogte de cijfers? Wat is de hoogte van je opleiding? Wat is de hoogte van je score hier of daar? wat is de hoogte van je baan? wat is de hoogte van je salaris? wat is de hoogte van je mannelijkheid? wat is de hoogte van je ego? wat is de hoogte van je eigenwaarde? etcetera...

Mensen hebben er een handje van om iemand af te rekenen op het feit dat'ie gemiddeld of juist onder het gemiddelde zit. Gebeurd dit op jonge leeftijd, dan heeft dit effect voor de ontwikkeling later. En lijdt op zn minst tot een minderwaardigheidscomplex.

Sommige mensen willen zich machtig voelen. Worden ze op hun teentjes getrapt dan gaan ze in de aanval, om daar weer bovenuit te steken.
Het lijkt me het beste om boven al het denigrerende te gaan staan.
Lukt het niet met denken, dan wordt het snel een discussie, zodat die andere uitgeluld raakt.
Lukt het niet met praten, dan wordt het snel fysiek geweld waarbij de ander wordt neergehaald, en je er letterlijk bovenuit stijgt.

Met de aangehaalde excuses (zoals met jou Jaap) wordt er meestal iets bedoeld als: "Eigenlijk ben ik best wel goed, reken me er alleen nu niet mee af (zoals ik ook bij anderen doe)" - want, zoals de waard is vertrouwd'ie z'n gasten -

Even een complimentje voor deze topic.
Echter: je hoeft niet zo onzeker te zijn, want ik vindt hem zelf al compleet genoeg.

[Kjev]

Ik reageer maar als tweede dan

Het stukje over 'zie mensen net als jij, ook met onzekerheid' vind ik erg interessant. Je hebt snel de neiging om mensen (of je ze nou niet kent of een stuk beter) als object te zien zonder gevoelens of iets dergelijks. Je veroordeelt hun gedrag zonder de beweegredenen erachter te zien, en belangrijker nog: je realiseert je niet dat er aan hun beslissingen allerlei overwegingen en twijfels ten grondslag liggen.

Het is enorm lastig, maar ik denk dat je als je mensen beter leert kennen en dat leert te doorzien, dat je op die manier mensen beter kunt begrijpen, je beter in ze kunt inleven en mensen daarom ook sneller kunt vergeven als ze jou kwetsen. De praktijk is echter vaker dat je in zo'n geval je primitievere instincten laat botvieren..

[ Voor 0% gewijzigd door Kjev op 18-10-2002 01:14 . Reden: grammar fix ]

[Uiligheid]

Christiaan,

Ik vraag me af, hoe je aan dit verhaal komt.. Een gedeelte ervan is wel juist, maar ik ben het er bijvoorbeeld niet mee eens dat onzekerheid altijd aanwezig is. Ik zit mij niet constant af te vragen of ik het wel goed doe in een groep, of een docent mijn opmerking slim vind.

Het gevaarlijke aan dit soort topics vind ik altijd dat er in de je en we vorm wordt gesproken. Dat doet niet recht aan het individu.

Verder ben ik het inderdaad wel eens met het gedeelte dat je je eigen reacties toeschrijft aan omstandigheden en reacties van anderen juist weer aan karakters.
Nu is het interessante dat ik op een opleiding heb gezeten waarbij persoonlijke ontwikkeling een belangrijk onderdeel van het leren was. Gevolg is dat ik vaker kijk bij mijzelf waar de fout ligt. Hiervoor ga je een soort leercirkel in (cirkel van Kolb) Uiteindelijk kom je op veranderingen op je karakter. Maar mijn punt is: je zoekt de fout bij jezelf, en niet de omgeving. Immers, de omgeving niet altijd aan te passen.

[Wokkels]

Vorm geen masker. Speel geen rol.

maar....

Glimlach, ook al ben je verdrietig

Dit kan natuurlijk niet. Op het moment dat je verdrietig bent ga ja uit onzekerheid maar lachen, want wat als anderen jouw verdiet niet accepteren? Of nog erger, denken: "Nou, dat is ook een depressief persoon...."
Dan vorm je JUIST een masker, speel je JUIST een rol......

Je verhaal is mooi en klopt denk ik ook voor een gedeelte, maar wat ik me afvraag: heb je dit geschreven uit onzekerheid?

[Kokkers]

Hoewel ik mezelf absoluut niet zou willen beschrijven als onzeker persoon toch heel wat herkenbare punten in de bovenstaande tekst.
Ik denk dat dit voor iedereen wel geldt trouwens.

Het is in een vrij milde 'wij' vorm geschreven in ieder geval.

Erg leuke stukje, interessant om te lezen en verdomd goed geschreven.

*niveau +1*

[Anoniem: 61994]

Even reageren op Uiligheid:

Het gevaarlijke aan dit soort topics vind ik altijd dat er in de je en we vorm wordt gesproken. Dat doet niet recht aan het individu.

Dat is alleen maar "gevaarlijk" als jij je voelt aangesproken.
Ben jij stiekum zo onzeker dan?
Want de term "je" lijkt me hier gewoon een algemeen voornaamwoord.

Persoonlijk vind ik het echter niet zo interessant om te weten dat je op een opleiding nodig had om tot persoonlijke ontwikkeling te komen. Ik heb namelijk niet zo'n opleiding gehad, terwijl ik zelf ook eerst bij mezelf de oorzaken probeer te zoeken van de gevolgen die me niet bevallen.

Ik zoek dus geen fouten waar ik mezelf op ga afrekenen, maar oorzaken die ik kan veranderen. Door zo'n (naar mijn mening) positieve instelling, kun je wel degelijk invloed uitoefenen op de omgeving.
Want het probleem met onzekerheid is, dat het juist een gebrek aan vertrouwen is over het feit dat je invloed zou kunnen uit oefenen op iets in je omgeving.

Omdat je deel uit maakt van je eigen omgeving, is er altijd een wederzijdse beinvloeding.

En of die omgeving je lichaam is, gebeurtenissen, een persoon of een groep... dat maakt niet zoveel uit.

[Kokkers]

Onzekerheid is in zekere zin noodzakelijk en altijd aanwezig denk ik,
Het zou absoluut niet gezond zijn als je nooit aan jezelf zou twijffelen (is dit onzekerheid of onwetendheid?).

Ik weet in iedergeval wel dat naarmate ik steeds ouder word (ben nu 23) mijn onzekerheid af blijft nemen. Als ik het vergelijk met toen ik 16 was (ben nu 23) vind ik mijn huidige 'onzekerheid' verwaarloosbaar en gewoon 'gezond'.

Het houdt je toch scherp op een of andere manier.

Zoals gezegd heeft je 'instelling' er ook grote invloed op.

[Uiligheid]

Anoniem: 61994 schreef op 18 oktober 2002 @ 01:45:
Even reageren op Uiligheid:

[...]

Dat is alleen maar "gevaarlijk" als jij je voelt aangesproken.
Ben jij stiekum zo onzeker dan?
Want de term "je" lijkt me hier gewoon een algemeen voornaamwoord.

Nee, je zou voor de grap eens moeten opletten hoe vaak mensen het woord 'je' gebruiken in plaats van 'ik', wat ze dus eigenlijk bedoelen. Wanneer je 'je' gebruikt probeer je eigenlijk te zeggen dat het bij iedereen zo is, wat dus niet perse zo is.

Persoonlijk vind ik het echter niet zo interessant om te weten dat je op een opleiding nodig had om tot persoonlijke ontwikkeling te komen. Ik heb namelijk niet zo'n opleiding gehad, terwijl ik zelf ook eerst bij mezelf de oorzaken probeer te zoeken van de gevolgen die me niet bevallen.

Sorry als je het idee hebt gekregen dat ik hier probeer te showen met mijn opleiding, dat was niet de bedoeling. Ik probeer te zeggen dat ik heb geleerd op een zeer methodische manier om te gaan met problemen en hier op een methodische manier lering en structurele verbetering uit te halen.

Ik zoek dus geen fouten waar ik mezelf op ga afrekenen, maar oorzaken die ik kan veranderen. Door zo'n (naar mijn mening) positieve instelling, kun je wel degelijk invloed uitoefenen op de omgeving.
Want het probleem met onzekerheid is, dat het juist een gebrek aan vertrouwen is over het feit dat je invloed zou kunnen uit oefenen op iets in je omgeving.

Omdat je deel uit maakt van je eigen omgeving, is er altijd een wederzijdse beinvloeding.

En of die omgeving je lichaam is, gebeurtenissen, een persoon of een groep... dat maakt niet zoveel uit.

Uiteraard kun je een bepaalde mate van invloed op je omgeving uitoefenen. Maar het is vaak zo dat dit ook niet kan. Stel dat je in een groep werkt met een aantal mensen die het allemaal niet zo nauw nemen en niet van plan zijn dit aan te passen. In dit geval kun je weinig invloed uitoefenen en kun je beter gaan kijken hoe jij er beter mee kan omgaan, of hoe jouw wereldbeeld misschien wel aangepast zou moeten worden.

Leuk voorbeeld hiervoor is het werken met perfectionisten. Bedenk zelf de problemen maar die je met zulke mensen in een groep zou kunnen hebben, of stel je je problemen voor als jij er een bent, in een groep die niet perfectionistisch is.

[Wokkels]

Anoniem: 61994 schreef op 18 oktober 2002 @ 01:45:
Ik zoek dus geen fouten waar ik mezelf op ga afrekenen, maar oorzaken die ik kan veranderen. Door zo'n (naar mijn mening) positieve instelling, kun je wel degelijk invloed uitoefenen op de omgeving.
Want het probleem met onzekerheid is, dat het juist een gebrek aan vertrouwen is over het feit dat je invloed zou kunnen uit oefenen op iets in je omgeving.

Omdat je deel uit maakt van je eigen omgeving, is er altijd een wederzijdse beinvloeding.

En of die omgeving je lichaam is, gebeurtenissen, een persoon of een groep... dat maakt niet zoveel uit.

Dat je invloed kunt uitoefenen op je omgeving lijkt me inderdaad duidelijk. En dat onzekerheid gebrek aan vertrouwen is over het invloed kunnen uitoefenen lijkt me een hele goeie theorie.

Maar je kunt geen denkbeelden van personen veranderen door simpelweg te zijn wie je bent. Hoe krijg je het dan voor elkaar om toch invloed te hebben op personen in je omgeving? Door te een beetje te vleien, te complimenteren en vervolgens proberen je eigen mening schappelijk te presenteren. Lijkt me een goede basis voor onzekerheid.

"Gaat het me wel lukken om die mensen te overtuigen van mijn gelijk?"
"Vinden ze me niet stom omdat ik dit zeg?"
Dit soort vragen werden door ChristiaanVerwijs al gegeven als basis voor onzekerheid en sluiten dan ook aan op zijn verhaal. Deze vragen stelt een persoon zich al snel als hij (voor het eerst) binnen een groep personen het woord voert.

Het maakt dus wel degelijk uit binnen welke context de omgeving valt waar je invloed op wilt uitoefenen. En ik denk dat het hier toch voornamelijk om sociaal functioneren gaat, waardoor je alweer heel snel op bonvenstaande vragen en het verhaal van ChristiaanVerwijs uitkomt.

[Opi]

Doet me denken aan een gesprek dat ik laatst met een vriend had.
Allereerst een complimentje uiteraard; top draadje!

Wokkels schreef op 18 oktober 2002 @ 02:02:Door te een beetje te vleien, te complimenteren en vervolgens proberen je eigen mening schappelijk te presenteren. Lijkt me een goede basis voor onzekerheid.

"Iets engs doen" uit zich volgens mij/in mijn geval dan meestal in het geven van een compliment aan ofwel jezelf ofwel een ander.

Uiligheid schreef op 18 oktober 2002 @ 01:55:
Nee, je zou voor de grap eens moeten opletten hoe vaak mensen het woord 'je' gebruiken in plaats van 'ik', wat ze dus eigenlijk bedoelen. Wanneer je 'je' gebruikt probeer je eigenlijk te zeggen dat het bij iedereen zo is, wat dus niet perse zo is.

Dit viel mij laatst ook op. Waarschijnlijk probeert men het algemeen te houden, omdat ze bang zijn er persoonlijk op afgerekend te worden. En ja het valt mij op dat ik dat zelf ook doe.

Zullen we proberen in dit draadje niet langer in de tweede persoon enkelvoud maar in de eerste persoon enkelvoud te spreken?

[ Voor 0% gewijzigd door Opi op 18-10-2002 08:55 . Reden: Moet ik zelf natuurlijk ook een complimentje geven ]

[Anoniem: 66709]

Allereerst: heel interessante ideeen hierboven, echt te gek om te lezen !
Ik moest nog even denken aan een artikeltje wat ik laatst onder ogen kreeg (kan het zo snel niet terugvinden en weet niet meer precies waar het vandaan kwam, helaas). Daarin werd uiteengezet hoe de nadruk die in de hedendaagse maatschappij op individualisme wordt gelegd voor veel mensen een conflict kan veroorzaken met het 'bij een groep horen'. Met andere woorden: mensen worden geacht hun eigen standpunten te hebben, daarvoor op te komen, etc.
Tegelijkertijd kunnen ze daarbij steeds het gevoel hebben dat daardoor de 'groepen' (kan van alles zijn; werk, club, school, geloof, politiek) waartoe ze behoren hun individuele gedrag niet meer accepteren wanneer dit gedrag te ver buiten de groepsnorm (wat de meerderheid of het gemiddelde van de groep normaal acht) valt.
(edit) vandaar onzekerheid (/edit)
(edit 2) wel wat algemeen gesteld, als ik het zo teruglees (/edit 2)

Iemand nog ideeen hierover ?

[Christiaan]

Ik zie een hoop interessante reacties.

Ten eerste even antwoorden op expliciete en soms impliciete vraag of ik over mezelf schreef. Niet helemaal. Ik schreef over de mensen die ik om me heen en bij wie ik dit voel. Zoals ik schreef zijn er mensen die tijd besteden om zichzelf te leren kennen. Ik heb daar de afgelopen jaren heel veel tijd voor genomen. En met succes, want mijn onzekerheid is er uiteraard nog wel, maar het is gesublimeerd in iets nuttigers. Ik weet wie ik ben, wat ik wil en waar ik heen ga. Vroeger waren alle drie vragen voor mij onduidelijk. Maar ik heb er nu wel de antwoorden op. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik volwassen geworden ben. Maar het is gebeurd.

Ik heb veel vrienden. Veel losse groepen die elkaar amper kennen. Maar ik zie overal, zonder uitzondering, mensen die onzeker over zichzelf zijn. Pas na heel lang praten komt dat ineens naar boven. En het zijn niet alleen jongens, net zoveel meisjes hebben met mij dat soort gesprekken gehad. En ook meisjes die totaal geen moeite hebben om jongens te krijgen. Kortom; ik schrijf dit naar aanleiding van wat ik zelf voel en wat ik bij anderen merk.

Kjev schreef
Het stukje over 'zie mensen net als jij, ook met onzekerheid' vind ik erg interessant. Je hebt snel de neiging om mensen (of je ze nou niet kent of een stuk beter) als object te zien zonder gevoelens of iets dergelijks. Je veroordeelt hun gedrag zonder de beweegredenen erachter te zien, en belangrijker nog: je realiseert je niet dat er aan hun beslissingen allerlei overwegingen en twijfels ten grondslag liggen.

Dat is wat ik bedoel met de opmerking dat veel mensen andere personen op het gedrag beoordelen, en de situatie vaak buiten beschouwing laten.

Uiligheid schreef
Ik vraag me af, hoe je aan dit verhaal komt.. Een gedeelte ervan is wel juist, maar ik ben het er bijvoorbeeld niet mee eens dat onzekerheid altijd aanwezig is. Ik zit mij niet constant af te vragen of ik het wel goed doe in een groep, of een docent mijn opmerking slim vind.

Waar ik het van heb, heb ik dus al uitgelegd. Ik stel mezelf ook niet constant die vragen. Maar misschien is een ander voorbeeld tekenender: Stel dat je in de bus tegen iemand aanbotst. Wat denk je dan? Als je bang bent dat die man je een klootzak vindt, dan ben je dus onzeker. Waarom zou die man je een klootzak vinden? Zou jij hem een klootzak vinden als hij tegen jou botst? En ook al zou hij je een klootzak vinden, so what?

Uiligheid schreef
..cirkel van Kolb..

Wat behelst die cirkel precies? Ik ken wel een cirkel van Kohlberg, maar die gaat over de sociale ontwikkeling en hoe omgevingsfactoren (direct en minder direct) daar bij betrokken worden. Bedoel je die? Want dat model heeft niet zoveel met onzekerheid te maken.

Wokkels schreef
Dit kan natuurlijk niet. Op het moment dat je verdrietig bent ga ja uit onzekerheid maar lachen, want wat als anderen jouw verdiet niet accepteren? Of nog erger, denken: "Nou, dat is ook een depressief persoon...."
Dan vorm je JUIST een masker, speel je JUIST een rol

Zo had ik er nog niet over gedacht. Maar als ik zeg dat veel mensen een masker ophebben, dan bedoel ik dat ze echt heel anders overkomen dan ze zijn. Als jij een simpele glimlach op je lippen tovert, dan is dat niet echt een vervorming van je uiterlijk. Ten eerste wordt je zelf vaak vrolijk als je dit – zelfs als je dat niet bent. En ten tweede helpt het stiekem, want mensen vormen op basis van die glimlach een eerste oordeel over je dat vaak moeilijk weg te krijgen is. Ze zijn geneigd je sneller aardig te vinden. Maar dat is natuurlijk weer wel een masker.

Maar je moet je afvragen hoe erg dat is. Ik denk dat veel mensen zich gedragen zoals ze verwachten dat de omgeving dat van hen verwacht. In veel gevallen leidt dat tot self-fulfilling prophecies. Zeg iemand dat het een eikel is, en de kans is groot dat die zich als een eikel gaat gedragen. Die cirkel werkt ook bij onzekerheid. Vertel iemand lang genoeg dat hij weinig waard is, en hij gaat het vanzelf geloven en zich op die manier gedragen. Dat heeft als gevolg dat die persoon ook echt minder waard wordt. Een vicieuze cirkel dus.

Marchello_E schreef
Want het probleem met onzekerheid is, dat het juist een gebrek aan vertrouwen is over het feit dat je invloed zou kunnen uit oefenen op iets in je omgeving.

Dat vind ik een interessante gedachte. Vaak zeggen ze dat gedrag van mensen onderhevig is aan drie invloeden:

1) Onze normen en waarden (meningen en overtuigingen)
2) Wat we verwachten dat onze omgeving verwacht
3) Het vertrouwen dat we het gedrag succesvol uit kunnen voeren.

Bij veel mensen is er punt 3 vaak een probleempje. Ik denk dat veel mensen stap 1 en 2 wel doorkomen, maar bij 3 blijven twijfelen. En ik zou niet willen zeggen dat onzekerheid voortkomt uit die twijfel, maar dat onzekerheid de reden is dat mensen daar blijven hangen. Ze twijfelen aan zichzelf en hoe ze over zullen komen als ze gedrag X vertonen.

OpifexMaximus
Doet me denken aan een gesprek dat ik laatst met een vriend had.
Allereerst een complimentje uiteraard; top draadje!

Jah….wie zou dat nou zijn he?

[Anoniem: 19806]

Ik heb eens een keer samen met morgoth een lijst gemaakt van alle soorten gevoelens die we konden verzinnen, gesorteerd op positief/negatief. Vervolgens heb ik zelf een lijst met situaties gemaakt waarin ik deze gevoelens ervaarde. Plus zaken als intensiteit, duur, de gemiddelde positieve, negatieve waarde. Verder heb ik nog wat leuke verbanden gezocht zoals causale relaties tussen verschillende emoties en tussen emoties en gedachten en handelingen, etc.

ChristiaanVerwijs:
Onzekerheid voelt bij veel mensen anders, maar het uit zich vaak in vragen die zich aan ons opdringen:

?Ben ik wel goed bezig??
?Willen deze mensen me wel??
?Vinden ze me wel echt aardig??

Ik onderscheid hier twee verschillende soorten gedachten die hun oorzaak ook vinden in geheel verschillende gevoelens, te weten: onzekerheid en schaamte, deze twee zijn van een duidelijk afwijkende aard. Gevoelens van schaamte worden ervaren tijdens gedrag, of bij het idee aan dit gedrag, waarvan je verwacht dat het een negatief beeld van jou in de ander veroorzaakt. Schaamte is de meest duidelijke uiting van kudde-instinct, door schaamte vermeid je deviant gedrag en pas je je aan. Het gevoel van onzekerheid komt vooral voor in situaties waarbij je niet weet wat de geschikte handeling is, daarom onstaat dit gevoel inderdaad vaak in verband met schaamte als het een sociale situatie betreft, daarmee zijn het echter nog niet dezelfde gevoelens.

Onzekerheid komt waarschijnlijk voort uit onze individualistische maatschappij. Om dit te verduidelijken moet ik de sociale psychologie induiken. Mensen hebben een beeld van zichzelf; de identiteit. (..)Het individualisme is de grote bron van de groeiende welvaartsziekte: onzekerheid. In collectivistische landen zijn dergelijke problemen veel kleiner. Mensen voelen zich niet alleen. Ze zijn deel van een groep. De sociale identiteit is veel belangrijker dan de persoonlijke identiteit.

Ik vraag me af of die een correcte analyse is. Warneer ik mijn identiteit geheel naar eigen wensen vormgeef, dus op een wat jij noemt individualistische wijze van identiteitvorming, dan sta ik ook achter mijn handelen naar deze zelfgevormde identiteit, en leidt de mogelijke mening van de omgeving hierover niet tot schaamte of onzekerheid. Warneer ik echter mijn identiteit vorm naar de wensen van de groep, dan ben ik constant bezig met aanpassen, want de mening van de omgeving is steeds in beweging, wat tot veel meer onzekerheid leidt. Een eigen vormgegeven identiteit kan daarom juist leiden tot beduidend minder onzekerheid, sterker nog: ik denk dat een dergelijke identiteit de basis vormt van het gevoel van zekerheid en zelfvetrouwen.

Vorm geen masker. Speel geen rol. Het besef dat ieder mens onzeker is, is de eerste stap. Je bent niet onfeilbaar, en je maakt fouten, niet iedereen vindt je aardig. Accepteer het feit dat onzekerheid bestaat en dat het een essentieel onderdeel is van je leven. Dat verandert niet van de ene op de andere dag.

Ik ben mijn diverse rollen. Deze rollen speel ik in sociale omgeving afhankelijk van het soort relatie (voor elk soort relatie een rol), maar dit spel speel ik ook tegenover mijzelf, in de introspectie. 'Spelen tegenover mijzelf' klinkt misleidend, want dit 'zelf' is een samenbundeling van rollen, er is zit geen stabiel 'ik' achter de maskerade.

Doe iedere dag iets wat je eng vindt. Doe iets wat je eigenlijk niet durft. Maar doe het wel.

Hier kan ik mij wel in vinden, ik ben vaak bezig met grenzen te overschrijden, regelmatig ook in de sociale omgeving. Dergelijk activiteiten zie ik gedeeltelijk als een hardingsproces - steeds minder schaamte, steeds meer vrijheid, maar ook als een spel tussen mijn kudde-instinct en mijn drang naar vrijheid en uiting van individualiteit.

[Anoniem: 2557]

Christiaan, je blijft me verbazen. Steeds schrijf je een weer een lang verhaal op waarvan ik vooraf denk "wat kan hij daar nou in vredesnaam allemaal over schrijven, zal wel een hoop geblaat zijn." en achteraf denk ik altijd "wow, goed verhaal!". Je moet boeken gaan schrijven!

Anyway, on-topic: er is een flinke subdiscussie ontstaan in de reacties over de verschillende personen enkelvoud. Ik zal het daarom simpel houden: IK ben IK, en daar bedoel ik dan mezelf mee. Capisce?

Ik ben van mening dat onzekerheid, en de beeldvorming (individueel en sociaal) waar Christiaan over spreekt allemaal tot één ding te herleiden zijn: zelfbewustzijn. Hoe vaak hoor je niet de opmerking "op zoek naar zichzelf"? Geloof me, dit is meer waar voor meer mensen dan dat je voor mogelijk acht. Iemand die zichzelf heeft "gevonden" is niet meer zo onzeker. Dan spreek ik met name over mezelf uiteraard. IK weet wie en wat ik ben, wat mijn goede eigenschappen zijn, wat mijn slechte eigenschappen zijn, waarom zou ik aan mezelf gaan twijfelen? Ik ben zoals ik ben.

Ik heb in dit draadje gelezen dat iemand merkte dat hoe ouder je wordt hoe minder onzeker je wordt. In principe klopt dat wel (er zijn uitzonderingen), ik denk dat ik pas ongeveer 5 jaar "mezelf ken" (ik ben 28). Vroeger, och man vroeger "was" ik heel anders. Ik was klein, smal, ik stotterde en interesseerde me niet voor vechten (basisschool), niet voor brommers en pas laat voor vrouwen (voortgezet onderwijs) en gaf ook niets om auto's (mbo). Ik was dan ook wat je noemt een meeloper van het ergste soort. Vond iemand waar ik bij wilde horen een bepaald muziekstuk goed, vond ik dat ook. Erger was nog dat je gaat liegen cq fantaseren. In de trend van: moet je kijken, dit heb ik gemaakt goed he? Terwijl de helft dan gejat was van anderen (computerdemo's). Ik *dacht* in die tijd dat dat allemaal nodig was om geaccepteerd te worden. Hoe stom kun je zijn

Mensen die zeggen dat computers trouwens slecht zijn voor je zelfontplooing en sociale omgang zijn wat mij betreft geschift. De computer heeft mij geholpen mezelf te vinden...ik heb mezelf over het stotteren heen geholpen (geen therapie, en ik stotterde ERG) door op computerbeurzen te praten over dingen waar ik verstand van heb (zelfvertrouwen opdoen). Ik heb via de hobbyclubs een vriend ontmoet die een ECHTE vriend was en het lef had me recht in m'n gezicht te vertellen dat ik een meeloper was. Ik heb via de computer een meisje ontmoet (irl ja) die het zelfbeeld wat ik aan het opbouwen was bevestigde, en me goed kon uitleggen waarom dat zo speciaal is, en me "nodig" had om de persoon die ik was (nee jongens geen zoetsappige liefdesperikelen, gewoon vrienden )

Daarmee kan ik meteen een mooie sprong maken naar mijn afsluiting: dit klinkt alsof ik nu ik mezelf ken nooit meer twijfel. Dat is natuurlijk onzin, je denkt altijd wel eens na of je iets wel goed hebt gedaan. Het sprongetje zat hem in liefdesperikelen trouwens...als er iets is waar ik onzeker van wordt dan is het wel het andere geslacht, en zeker de exemplaren ervan die speciaal voor je zijn.

_{(altijd eerlijk kunnen zijn is wel een mooi gevolg van degelijke zelfkennis trouwens)}

[Luke!]

Willen deze mensen me wel?
Vinden ze me wel echt aardig?

Voor mij een heel bekend stukje.

Ik heb een goede vriend op school rondlopen. We zijn goede vrienden,erg open tegen elkaar. Best close dus, gewoon lief tegen elkaar.

Op het moment dat ik een idee krijg van hij heeft ff geen zin in mijn "gepraat" of dat ik een idee krijg dat er iets negatiefs tussen ons is, word ik heel onzeker over die vriendschap, terwijl ik weet dat dat onzin is.

Neem vandaag. Kzag hem alleen ff tijdens proefwerk, vroeg wat over proefwerk, kreeg antwoord en daarna moesten we met het proefwerk beginnen. Ik was als eerste klaar, zegt leraar van dat kan niet, is zo veel (was na 48 min klaar van de 50 min tijd, waren 60 vragen) lachte die vriend ff naar me.

Verder heb ik hem niet gesproken. Thuis heb ik een sms'je gestuurd "fijne vakantie en ik hoor nog wel van je of je volgende week kunt afspreken" (dagje weg) enzo. Heb ik geen antwoord op gekregen. Ik weet van mijzelf dat hij niet echt vaak terugsms't en mede omdat ie gister al terug had gesmst denk ik dat dat ook de reden is dat ie niet heeft gesms't maar wel contact opneemt als meer duidelijk is of er nog wat af te spreken valt.

Op dat moment ga ik al afvragen of ik iets verkeerds heb gedaan of zo, is erg verveld en daar kan ik ook makkelijk een heel weekend over zitten te piekeren. Komt denk ik ook wel omdat ik die vriendschap niet kwijt wil en ik denk hij ook niet.

Een van de redenen van die twijfels van mij is ook dat hij in het bijzijn van anderen heel anders naar mij toe is dan wanneer we "alleen" zijn. Dus als ik bijv hem alleen zie met anderen erbij en hij zóu toevallig niet close reageren maar gewoon hoie en verder niks dan begin ik al te twijfelen, maar dan niet zo erg als de rest van de dag wel gewoon communicatie mogelijk is geweest

Ik ben wel eens benieuwd of meer mensen zo'n ervaringen hebben.

[Anoniem: 10358]

Ik ben zelf ook regelmatig onzeker, maar ik moet ook bekennen dat ik soms juist heel arrogant over mezelf denk. Zoiets van "ik ben echt goed", "I'm the man". Vooral als ik met een groep mensen ben waar ik bijna alles tegen durf te zeggen. Maar als iemand mij er dan aan herinnert dat ik in bepaalde dingen toch niet zo goed ben of kritiek op mij geeft dan ben ik soms ineens weer erg onzeker. Mijn zelfvertrouwen is de laatste jaren wel gestegen en mijn sociale vaardigheden daarmee ook. Als ik naar andere mensen kijk dan denk ik bij sommige dat ik echt tien keer zo volwassen en wijs ben als die persoon, maar dat is misschien weer mijn arrogante ik aan het woord.

[Anoniem: 2557]

Anoniem: 10358 schreef op 18 oktober 2002 @ 21:24:
Ik ben zelf ook regelmatig onzeker, maar ik moet ook bekennen dat ik soms juist heel arrogant over mezelf denk. Zoiets van "ik ben echt goed", "I'm the man". Vooral als ik met een groep mensen ben waar ik bijna alles tegen durf te zeggen. Maar als iemand mij er dan aan herinnert dat ik in bepaalde dingen toch niet zo goed ben of kritiek op mij geeft dan ben ik soms ineens weer erg onzeker. Mijn zelfvertrouwen is de laatste jaren wel gestegen en mijn sociale vaardigheden daarmee ook. Als ik naar andere mensen kijk dan denk ik bij sommige dat ik echt tien keer zo volwassen en wijs ben als die persoon, maar dat is misschien weer mijn arrogante ik aan het woord.

Als je denkt dat je 10 keer zo volwassen bent hoeft dat niet arrogant te zijn, wellicht is het zo. Als je dit denkt maar het niet zegt en die mensen ook "gewoon" blijft behandelen ben je ook wijs. Er rust (zeker in Nederland) een beetje een taboe op valse bescheidenheid heb ik zo het gevoel. IK BEN GOED! Ik vind dat ik een goed mens ben, dat mijn geest in balans is, ik ben zelfverzekerd, intelligent en heb respect voor andere mensen. Waarom zou ik dat niet mogen zeggen? Ik ben ook laks en regelmatig lui...so what? Er zullen echter ongetwijfeld mensen zijn die (per karakteristiek en in totaal) betere mensen zijn dan ik. Zolang je dat maar weet, vind ik het niet arrogant.

[Anoniem: 43971]

Wat ik heb ervaren is vooral onzekerheid om gedrag te vertonen dat sterk afwijkt van wat mijn vriendengroep doet. Ik heb dit jaar met school mij voorgenomen om met elk vak bij te lopen, huiswerk te maken en goed vantevoren te leren voor toetsen. Mijn vrienden lopen nooit bij, gaan liever in golfkarretjes rondrijden bij een oude rijke schoolgenoot, en leren maar één dag vantevoren voor een proefwerk. Ik kom vaak in een 'sociaal dilemma' als ik gebeld/geMSN'd wordt om iets te gaan doen, terwijl ik zelf m'n huiswerk wil doen. Ik moet vanmezelf goed op school presteren, maar aan de andere kant wil ik m'n vrienden niet kwijtraken, of dat ze van me denken dat ik een 'stuud' ben.

Een ander sociaal dilemma had ik met het blow-gedrag van mijn vrienden; die wilden dan namelijk elke week suf (zo vond ik het althans) in een honk gaan zitten blowen, en verder niks doen. Ik wou liever juist uitgaan en feesten, maar toen ik hen 'nee' verkocht om weer es in het honk te gaan zitten, gingen ze me allemaal suf vinden, terwijl ik hen juist suf vond. Ik durfde hun geen kritiek te verkopen, en vond dat ik af en toe nog ging meedoen om maar niet buiten de boot te vallen.

Als ik naar die problemen kijk vraag ik me vaak af waarom ik niet gewoon andere vrienden ben gaan zoeken, waarom hechtte ik me zo aan een groep die ik eigenlijk zelf niks vond? Het probleem is dat er inderdaad die onzekerheid is om een andere groep te zoeken, en daarin weer verwikkeld raken. Ook de assumptie dat je in dat nieuwe groepje wellicht niet zal passen speelt een grote rol.

[ Voor 0% gewijzigd door Anoniem: 43971 op 19-10-2002 17:12 . Reden: Ik heb grote onzekerheid gevoeld met het posten van mijn post, "zullen zij mijn inbreng wel boeiend vinden? :? ]

[Anoniem: 2557]

Anoniem: 43971 schreef op 19 oktober 2002 @ 17:11:
Wat ik heb ervaren is vooral onzekerheid om gedrag te vertonen dat sterk afwijkt van wat mijn vriendengroep doet. Ik heb dit jaar met school mij voorgenomen om met elk vak bij te lopen, huiswerk te maken en goed vantevoren te leren voor toetsen. Mijn vrienden lopen nooit bij, gaan liever in golfkarretjes rondrijden bij een oude rijke schoolgenoot, en leren maar één dag vantevoren voor een proefwerk. Ik kom vaak in een 'sociaal dilemma' als ik gebeld/geMSN'd wordt om iets te gaan doen, terwijl ik zelf m'n huiswerk wil doen. Ik moet vanmezelf goed op school presteren, maar aan de andere kant wil ik m'n vrienden niet kwijtraken, of dat ze van me denken dat ik een 'stuud' ben.

Een ander sociaal dilemma had ik met het blow-gedrag van mijn vrienden; die wilden dan namelijk elke week suf (zo vond ik het althans) in een honk gaan zitten blowen, en verder niks doen. Ik wou liever juist uitgaan en feesten, maar toen ik hen 'nee' verkocht om weer es in het honk te gaan zitten, gingen ze me allemaal suf vinden, terwijl ik hen juist suf vond. Ik durfde hun geen kritiek te verkopen, en vond dat ik af en toe nog ging meedoen om maar niet buiten de boot te vallen.

Als ik naar die problemen kijk vraag ik me vaak af waarom ik niet gewoon andere vrienden ben gaan zoeken, waarom hechtte ik me zo aan een groep die ik eigenlijk zelf niks vond? Het probleem is dat er inderdaad die onzekerheid is om een andere groep te zoeken, en daarin weer verwikkeld raken. Ook de assumptie dat je in dat nieuwe groepje wellicht niet zal passen speelt een grote rol.

Man ik reageer te veel in dit topic

Maar goed, je verhaal is heel herkenbaar hoor. Ik denk dat deze sociale dilemma's voor 99% van de mensen opgaan. Het is niet voor niets zo dat de uitspraak is "Je moet nee leren zeggen"...vaak moet je dat ook leren. In principe is je keuze makkelijk, maar ook makkelijker gezegd dan gedaan. Je moet doen wat je zelf wilt doen. Wil je niet blowen, niet blowen...vind je je studie belangrijk, stop er dan de tijd in die het nodig heeft. Echte vrienden respecteren wie en wat je bent, niet wat je wel en niet doet. Natuurlijk zullen ook echte vrienden klagen als je een keer niet mee uitgaat (om maar iets te noemen) maar als je dan een volgende keer wel meegaat kun je ook merken dat ze dat fijn vinden.

[MaDLiVe]

Het is de onzekerheid die ons beperkt in ons doen en laten maar, ons vooral beperkt in ons uniek zijn. Uniek zijn wordt niet gewardeerd en in onze maatschappij heel snel afgekeurd. Logischerwijs resulterende in een onzekerheid die je in de westerse samenleving uitermate goed kan waarnemen.

Hieruit volgt natuurlijk dat niemand meer "zichzelf" is, een variabel masker is een vereiste je moet jezelf kunnen bijstellen wil je bij een groep horen. Nou kun je rebels geen masker creeren en stug volhouden dat je bent zoals je bent (daar lopen we eigelijk ook al tegen een blok op want, je bent bij het bewust worden van datgene jezelf al niet meer) maar daar schiet je naar mijn mening niets mee op. Een variabel masker is zelfs heel handig. Je moet je namelijk wel aanpassen aan zulke trends in je eigen maatschappij(*. Echter je moet wel weten deze te gebruiken dus naar je eigen hand te draaien. De persoon met de vele maskers heeft veel meer voordelen dan de persoon zonder masker.

Iedereen maakt voor elke emotie gebruik van een ander masker, uitbeelden wat je voelt en denkt is 1 van de moeilijkste dingen die er zijn. We als mensheid zijn hier dan ook niet begaaft in, waarschijnlijk omdat we met de tijd hebben geleerd dat dit onze zwakheid vormt. Jezelf blootstellen aan anderen doe je alleen in een ring van vertrouwen en dan nog kost het veel moeite en gaan er veel overwegingen bij gepaard.

Een masker hoeft dus geen nadeel te zijn, het is naar mijn inziens zelfs een voordeel een soort indekking voor het geval dat iemand je op zo een zwakke plek zou mogen pakken. Gevormd door ons eigen menszijn het zit namelijk in onze aard om in iemands zwakheden in te spelen het is de enigste manier om jezelf boven iemand anders stellen inspelen op zijn/haar zwakheden in geval van nood.


*)Aanpassen aan een trend maar deze wel naar je eigen hand weten te draaien, besef waar jij voor staat en pas de trend daarop toe.

Disclaimer: enige onbegrijpelijkheden zijn te wijden aan mijn nieuwe toetsenbord en huidige alcohol promilage

[Uiligheid]

Even de leercirkel van Kolb:

Zoals altijd.. eerst even googlen
eerste hit: http://www.google.nl/sear...=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl&lr=

De manier waarop ik deze leercirkel altijd heb toegepast:

1. Concretiseren.
-> welke situatie is er voorgekomen, wat deed ik, wat deden anderen?

2. Analyseren
-> Wat vond je van de situatie, wat had je liever gehad, hoe had je willen reageren, wat had je van anderen verwacht?

3. Reflecteren
-> Waarom heb je gereageerd zoals je hebt gereageerd? Welk wereldbeeld zit hieraan, welke waarden en normen?

4. Keuze's maken
-> Wat ga je veranderen, welke aspecten moeten veranderen en wil je veranderen.

Op het laatste kan je dan weer een SMART methode toepassen (die kun je ook los neer zetten voor leerdoelen.) SMART staat voor: Specific, Measurable, Attainable, Realistic, Tangible.

Dit moesten wij op de opleiding iedere twee weken doen, met willekeurige situaties. Aan het eind werd gekeken of je zelfontwikkeling 'voldoende' was, waarna je verder mocht met de opleiding

Om even terug te komen op het probleem van iemand in de bus tegenkomen, tja. Ik vind het op zo'n moment niet belangrijk om onzeker te zijn. Het interesseert mij dan niet of die kerel mij een klootzak vind. Wat ik wel belangrijk vind, is dat ik dan hoop dat het geen agressief type is. Daar ben ik dan misschien wel onzeker over, maar dat komt meer voort uit mijn angst voor pijn en geweld, denk ik. ( zou ik eens over moeten reflecteren )

[Christiaan]

Anoniem: 43971 schreef op 19 oktober 2002 @ 17:11:
Wat ik heb ervaren is vooral onzekerheid om gedrag te vertonen dat sterk afwijkt van wat mijn vriendengroep doet. Ik heb dit jaar met school mij voorgenomen om met elk vak bij te lopen, huiswerk te maken en goed vantevoren te leren voor toetsen. Mijn vrienden lopen nooit bij, gaan liever in golfkarretjes rondrijden bij een oude rijke schoolgenoot, en leren maar één dag vantevoren voor een proefwerk. Ik kom vaak in een 'sociaal dilemma' als ik gebeld/geMSN'd wordt om iets te gaan doen, terwijl ik zelf m'n huiswerk wil doen. Ik moet vanmezelf goed op school presteren, maar aan de andere kant wil ik m'n vrienden niet kwijtraken, of dat ze van me denken dat ik een 'stuud' ben.

Hier zit een ander probleem. Waarom wil je niet over komen als 'stuud'? Waarschijnlijk omdat je denkt dat je groep je verstoot omdat je anders dan hen bent. De kern van alle sociale groepen is overeenkomst en gezamelijkheid. Mensen in een groep proberen zich aan te passen aan de stijl van elkaar en van de groep als geheel. Dit is echter niet altijd een goede zaak - zoals je hier beschrijft. Uit angst om uit de groep gestoten te worden lever je een stuk van jezelf in dat voor je eigen toekomst misschien veel belangrijker is.

Als je vrienden je zouden afrekenen op het feit dat jij een stuud bent, dan zijn het geen vrienden.

Een ander sociaal dilemma had ik met het blow-gedrag van mijn vrienden; die wilden dan namelijk elke week suf (zo vond ik het althans) in een honk gaan zitten blowen, en verder niks doen. Ik wou liever juist uitgaan en feesten, maar toen ik hen 'nee' verkocht om weer es in het honk te gaan zitten, gingen ze me allemaal suf vinden, terwijl ik hen juist suf vond. Ik durfde hun geen kritiek te verkopen, en vond dat ik af en toe nog ging meedoen om maar niet buiten de boot te vallen.

Eigenlijk is de enige oplossing bij dit soort dingen om over te stappen naar een groep die meer overeenkomsten heeft. Die conclusie trek je gelukkig zelf ook.

De groep waar je in zat verschafte je een gevoel van veiligheid (wat je zelf ook aangaf), maar het zoeken naar een nieuwe groep betekent dat je tenminste voor een periode minder veilig bent omdat je tussen groepen in hangt.

Als ik naar die problemen kijk vraag ik me vaak af waarom ik niet gewoon andere vrienden ben gaan zoeken, waarom hechtte ik me zo aan een groep die ik eigenlijk zelf niks vond? Het probleem is dat er inderdaad die onzekerheid is om een andere groep te zoeken, en daarin weer verwikkeld raken. Ook de assumptie dat je in dat nieuwe groepje wellicht niet zal passen speelt een grote rol.

Het is niet de assumptie, maar de onzekerheid dat je niet in een nieuwe groep past. Het heeft weinig met de groep te maken, maar met jouw onzekerheid over jezelf dat anderen je in hun groep willen accepteren. Over het algemeen valt dat namelijk heel erg tegen (is de ervaring met de groepen waar ik actief in ben).

[Christiaan]

MaDLiVe schreef op 20 oktober 2002 @ 00:17:
Het is de onzekerheid die ons beperkt in ons doen en laten maar, ons vooral beperkt in ons uniek zijn. Uniek zijn wordt niet gewardeerd en in onze maatschappij heel snel afgekeurd. Logischerwijs resulterende in een onzekerheid die je in de westerse samenleving uitermate goed kan waarnemen.

Ik denk dat uniek zijn inhoud dat je anders bent dan anderen. Dat

Hieruit volgt natuurlijk dat niemand meer "zichzelf" is, een variabel masker is een vereiste je moet jezelf kunnen bijstellen wil je bij een groep horen. Nou kun je rebels geen masker creeren en stug volhouden dat je bent zoals je bent (daar lopen we eigelijk ook al tegen een blok op want, je bent bij het bewust worden van datgene jezelf al niet meer) maar daar schiet je naar mijn mening niets mee op. Een variabel masker is zelfs heel handig. Je moet je namelijk wel aanpassen aan zulke trends in je eigen maatschappij(*. Echter je moet wel weten deze te gebruiken dus naar je eigen hand te draaien. De persoon met de vele maskers heeft veel meer voordelen dan de persoon zonder masker.

Ik betwijfel of het hebben van meerdere maskers werkelijk goed is. Ieder mens heeft verschillende sociale rollen. En ik denk dat je hier eigenlijk doelt op het dienen van andere sociale rollen. Iedere rol vereist een andere insteek.

Maar met een masker maskeer je een deel van jezelf en 'fake' je een ander deel. Je doet jezelf overkomen zoals je echt niet bent. Een masker gebruik je omdat je denkt dat mensen je beter mogen als je iets van jezelf laat zien wat je niet echt hebt.

Natuurlijk moet je je aanpassen aan de situatie. Maar je moet jezelf niet voorliegen dat je iemand bent die je niet bent. Geen mens wordt daar gelukkiger van (of voor maar heel even).

Iedereen maakt voor elke emotie gebruik van een ander masker, uitbeelden wat je voelt en denkt is 1 van de moeilijkste dingen die er zijn. We als mensheid zijn hier dan ook niet begaaft in, waarschijnlijk omdat we met de tijd hebben geleerd dat dit onze zwakheid vormt. Jezelf blootstellen aan anderen doe je alleen in een ring van vertrouwen en dan nog kost het veel moeite en gaan er veel overwegingen bij gepaard.

Het uitdrukken van emoties is eigenlijk een gigantisch evolutionair voordeel dat we hebben meegekregen. Mensen zijn sociale wezens en zoeken elkaars gezelschap en vormen groepen. De enige manier waarop die groepen kunnen bestaan, is al we tenminste een beetje weten hoe de ander zich voelt. Het uitdrukken van emoties vormt hier een elementaire bouwsteen. Als jij iemand pijn doet, dan drukt die ander dat uit. Op die manier weet je dat je het niet weer moet doen.

Het uitdrukken van emoties is onze westerse maatschappij echter in een hoek gedrukt. Jongens mogen niet huilen, moeten zich niet aanstellen, etc. Als je dat als jongen wel doet, dan hoor je al snel 'stel je niet aan'. Dat maakt het de volgende keer niet makkelijker om het weer te doen....terwijl het vaak zoveel gezonder is.

Een masker hoeft dus geen nadeel te zijn, het is naar mijn inziens zelfs een voordeel een soort indekking voor het geval dat iemand je op zo een zwakke plek zou mogen pakken. Gevormd door ons eigen menszijn het zit namelijk in onze aard om in iemands zwakheden in te spelen het is de enigste manier om jezelf boven iemand anders stellen inspelen op zijn/haar zwakheden in geval van nood.

Ik hoop dat je na mijn verbeterde definitie kunt begrijpen dat ik dus wat anders met maskers bedoel. Maskers hebben een negatieve invloed op de zelf.

[Christiaan]

Uiligheid schreef op 20 oktober 2002 @ 10:41:
cirkel van kolb

Ik vroeg je om deze cirkel omdat iedereen moet begrijpen wat het is. Ik wist zelf ook al wel wat het was door wat gegoogle. Maar de rest weet het nu tenminste ook.

Wij hebben deze cirkel overigens gehad voor bedrijfsveranderingen, maar het principe is overal wel toepasbaar.

[Anoniem: 10358]

Anoniem: 43971 schreef op 19 oktober 2002 @ 17:11:
Als ik naar die problemen kijk vraag ik me vaak af waarom ik niet gewoon andere vrienden ben gaan zoeken, waarom hechtte ik me zo aan een groep die ik eigenlijk zelf niks vond? Het probleem is dat er inderdaad die onzekerheid is om een andere groep te zoeken, en daarin weer verwikkeld raken. Ook de assumptie dat je in dat nieuwe groepje wellicht niet zal passen speelt een grote rol.

Ikzelf heb dit ook zoiets gehad, ik had een vriendengroep waarmee ik uitging. Die eigenlijk totaal niet bij me pasten. Maar ik kenden die mensen al vrij lang en ik wist niet met wie ik anders mee uit moest gaan. Toen wat vrienden van school van mij wat meer uit gingen ben ik daar wat vaker mee uitgegaan en ik ga nu al een hele tijd met hun uit en dat bevalt me goed. Ik wilde eerst niet mijn andere vrienden in de steek laten en ik was ook misschien wat bang dat ik geen vrienden meer over zou houden. Onzekerheid dus.

[Anoniem: 2557]

Uiligheid schreef op 20 oktober 2002 @ 10:41:
Even de leercirkel van Kolb:

Zoals altijd.. eerst even googlen
eerste hit: http://www.google.nl/sear...=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl&lr=

De manier waarop ik deze leercirkel altijd heb toegepast:

1. Concretiseren.
-> welke situatie is er voorgekomen, wat deed ik, wat deden anderen?

2. Analyseren
-> Wat vond je van de situatie, wat had je liever gehad, hoe had je willen reageren, wat had je van anderen verwacht?

3. Reflecteren
-> Waarom heb je gereageerd zoals je hebt gereageerd? Welk wereldbeeld zit hieraan, welke waarden en normen?

4. Keuze's maken
-> Wat ga je veranderen, welke aspecten moeten veranderen en wil je veranderen.

Op het laatste kan je dan weer een SMART methode toepassen (die kun je ook los neer zetten voor leerdoelen.) SMART staat voor: Specific, Measurable, Attainable, Realistic, Tangible.

Dit moesten wij op de opleiding iedere twee weken doen, met willekeurige situaties. Aan het eind werd gekeken of je zelfontwikkeling 'voldoende' was, waarna je verder mocht met de opleiding

Ik wil niet lullig doen, maar een uitgedachte methode toepassen binnen een opleiding voor verschillende situaties noem ik GEEN ZELFontwikkeling. Ik denk niet na over hoe, wat en waarom in een situatie. Ik reageer zoals ik reageer zonder er bij stil te staan. (Dan kan ik nog steeds wel overdacht reageren)Begrijpen hoe je bent is niet de oplossing voor onzekerheid, ACCEPTEREN hoe je bent...dat wel.

[Morgoth]

Anoniem: 2557 schreef op 20 oktober 2002 @ 16:57:
[...]


Ik wil niet lullig doen, maar een uitgedachte methode toepassen binnen een opleiding voor verschillende situaties noem ik GEEN ZELFontwikkeling. Ik denk niet na over hoe, wat en waarom in een situatie. Ik reageer zoals ik reageer zonder er bij stil te staan. (Dan kan ik nog steeds wel overdacht reageren)Begrijpen hoe je bent is niet de oplossing voor onzekerheid, ACCEPTEREN hoe je bent...dat wel.

Maar hoe weet je nu wat je moet accepteren, eerst moet je weten wie je bent en dat dus begrijpen en dan pas kan je accepteren wie je bent.
[nohtml]

Anoniem: 19806 schreef op 18 oktober 2002 @ 13:11:
Ik onderscheid hier twee verschillende soorten gedachten die hun oorzaak ook vinden in geheel verschillende gevoelens, te weten: onzekerheid en schaamte, deze twee zijn van een duidelijk afwijkende aard. Gevoelens van schaamte worden ervaren tijdens gedrag, of bij het idee aan dit gedrag, waarvan je verwacht dat het een negatief beeld van jou in de ander veroorzaakt. Schaamte is de meest duidelijke uiting van kudde-instinct, door schaamte vermeid je deviant gedrag en pas je je aan. Het gevoel van onzekerheid komt vooral voor in situaties waarbij je niet weet wat de geschikte handeling is, daarom onstaat dit gevoel inderdaad vaak in verband met schaamte als het een sociale situatie betreft, daarmee zijn het echter nog niet dezelfde gevoelens.

Maar schaamte, als je dat ervaart, ervaar je dat toch omdat je 'bang' bent dat 'andere mensen je een lul vinden'. En dit kan komen door een bepaalde actie die je onderneemt (bv. je stoot iemand aan in de bus) of gedrag wat je juist niet doet (meeloop gedrag). Dat is toch juist schaamte? Of zie ik dat verkeerd? Je schaamt je omdat je bang bent dat ander jou negatieve waardeoordelen gaan geven.

[FCA]

Goed, nu een lang verhaal van mij over onzekerheid en maskers opdoen:

Als eerste kun je je de vraag stellen: Wat is onzekerheid? Iets dat niet zeker is, natuurlijk. Een beetje flauwe definitie, maar wel goed om je even te beseffen. Want wat is eigenlijk zeker? Als je het heel strikt gaat bekijken ben je eigenlijk alleen zeker over hoe je jezelf voelt, en daar ligt nu juist de kern van het probleem hier. Hoe anderen zich voelen is vaak compleet giswerk, wat vaak fout gaat en leidt tot veel diplomatieke blunders.
Eigenlijk ben je dus over alles onzeker, maar wat Christiaan hier vooral bedoelt is waarschijnlijk onzekerheid over beslissingen, en over eigen capaciteiten.

Is onzekerheid slecht?
Niet per definitie. In het algemeen zou ik zelfs durven stellen dat het ontbreken van onzekerheid zelfs een zeer slechte zaak zou zijn. Het leven zou verdomd saai zijn als je nergens onzeker over zou zijn. Dat meisje tegenover je in de bus valt toch wel of niet voor je, dat weet je allang, zonder onzekerheid, maar waar is de spanning dan?
Waar Christiaan vooral voor waarschuwt, datgene wat hij wil bestrijden, is onterechte onzekerheid, wat leidt tot beslissingen gebaseerd op een te negatief zelfbeeld. Om maar weer het voorbeeld van het meisje in de bus aan te halen: Het meisje zal me uitlachen of belachelijk maken als ik haar aankijk. Angst voor schaamte zal je dan weerhouden om iets te doen, terwijl je het eigenlijk wel kunt.
Tot zover ben ik het met Christiaan eens dat dat een slechte zaak is. Mensen worden hierdoor ongelukkig, gaan gebukt onder gevoelens van schaamte, en kunnen hun volledige capaciteiten niet gebruiken, omdat ze dat niet durven.
Maar in de oorzaak en de oplossing die Christiaan aandraagt kan ik mij niet vinden.

Ten eerste is zijn beschuldiging naar de individualistische maatschappij niet terecht. In elke maatschappij waarin van iemand iets verwacht wordt zul je dit soort dingen krijgen. Als je in de middeleeuwen geen edelman was, maar je moreel beter voelde dan de edellieden, komt je identiteit behoorlijk in het gedrang, en had je bijna altijd een masker op moeten houden. Ouders die hun kinderen pushen om een bepaalde prestatie te leveren, in mijn ogen een belangrijke bron van onzekerheid voor die kinderen, zijn van alle tijden.
Wat ook in mijn ervaring leidt tot extreme onzekerheid is pesten. Mensen die in hun jeugd gepest zijn, zijn vaak onzekerder dan anderen. Dit lijkt mij geen product van het individualisme, maar juist ook iets van alle tijden.
Ook de oplossing die Christiaan aandraagt lijkt me niet de juiste. Het is een soort van "tsjakka" denken, die alleen helpt als mensen er echt in geloven, wat dus weer een viceuze cirkel is. Alleen hulp van iemand anders kan dit doorbreken, maar zelfs dan kan het nog lang duren.

Over maskers: Menselijke identiteiten veranderen. Ik ben iemand anders dan 10 jaar geleden, en over 10 jaar ben ik weer anders. Mensen veranderen voortdurend onder invloeden van buiten. Het opzetten van "maskers" is hier een voorbeeld van. Maar waar ligt de grens tussen masker en echte persoonlijkheid? Wanneer ben ik mijn echte ik? Vaak is het allemaal niet zo zwart wit als hier wordt gesteld. Als ik voortdurend een masker opzet van zelfvertrouwen, terwijl ik eigenlijk vreselijk onzeker ben, is dat dan positief of negatief? Want zo zou ik wel mijn eigen onzekerheid kunnen wegdenken misschien....

Als laatste noot wil ik hier nog aan toevoegen dat een beetje onzekerheid over jezelf geen kwaad kan, zeker niet in de omgang met anderen. Arrogantie maakt je niet geliefd, dat schaadt namelijk anderen in hun zelfbeeld.

[ Voor 0% gewijzigd door FCA op 20-10-2002 21:19 . Reden: nu wel af ;) ]

[FCA]

Morgoth schreef op 20 oktober 2002 @ 19:33:

[...]

Maar hoe weet je nu wat je moet accepteren, eerst moet je weten wie je bent en dat dus begrijpen en dan pas kan je accepteren wie je bent.
[nohtml]

Maar hoe moet je dan weten wie je bent? Door naar anderen te luisteren? Wie kan beter dan jezelf bepalen wie je bent? En waarom zou een bepaalde methode, door iemand anders bedacht, een beter uitsluitsel geven over wie je zelf bent?

[...]

Maar schaamte, als je dat ervaart, ervaar je dat toch omdat je 'bang' bent dat 'andere mensen je een lul vinden'. En dit kan komen door een bepaalde actie die je onderneemt (bv. je stoot iemand aan in de bus) of gedrag wat je juist niet doet (meeloop gedrag). Dat is toch juist schaamte? Of zie ik dat verkeerd? Je schaamt je omdat je bang bent dat ander jou negatieve waardeoordelen gaan geven.

Nee, schaamte voel je omdat anderen negatieve waardeoordelen uitspreken, of je vermoedt dat ze dat doen. Tenminste, ik schaam mij voor dingen die ik heb gedaan waar anderen zich negatief over hebben uitgelaten, of, als anderen het gedaan zouden hebben, ik mij negatief over zou hebben uitgelaten. Onzekerheid komt voort omdat je bang bent dat anderen je negatief gaan beoordelen. Schaamte komt direct van dingen die al gebeurt zijn, onzekerheid komt direct door beslissingen die je moet nemen. Schaamte kan wel een oorzaak zijn van onzekerheid, bijv: Vroeger ben je wel eens uitgelachen door een meisje omdat je haar vreemd aankeek-> schaamte, daardoor durf je nu geen meisjes aan te kijken -> onzekerheid.

[Opi]

FCA schreef op 20 oktober 2002 @ 21:00:
Ten eerste is zijn beschuldiging naar de individualistische maatschappij niet terecht.

Je haalt dit standpunt verderop in je stukje onderuit door te zeggen dat het "tsjakka"-denken niet zo goed is en je anderen (dus niet de individu alleen) er voor nodig hebt.

FCA schreef op 20 oktober 2002 @ 21:00:
Ook de oplossing die Christiaan aandraagt lijkt me niet de juiste. Het is een soort van "tsjakka" denken, die alleen helpt als mensen er echt in geloven, wat dus weer een viceuze cirkel is. Alleen hulp van iemand anders kan dit doorbreken, maar zelfs dan kan het nog lang duren.

Aangezien iedereen controle wil hebben over zijn eigen leven, lijkt me dat het positief denken veel meer gehoor vindt dan het alternatief dat je anderen ervoor gebruikt.

FCA schreef op 20 oktober 2002 @ 21:00:
Over maskers: Menselijke identiteiten veranderen. Ik ben iemand anders dan 10 jaar geleden, en over 10 jaar ben ik weer anders. Mensen veranderen voortdurend onder invloeden van buiten. Het opzetten van "maskers" is hier een voorbeeld van. Maar waar ligt de grens tussen masker en echte persoonlijkheid? Wanneer ben ik mijn echte ik? Vaak is het allemaal niet zo zwart wit als hier wordt gesteld. Als ik voortdurend een masker opzet van zelfvertrouwen, terwijl ik eigenlijk vreselijk onzeker ben, is dat dan positief of negatief? Want zo zou ik wel mijn eigen onzekerheid kunnen wegdenken misschien....
Als laatste noot wil ik hier nog aan toevoegen dat een beetje onzekerheid over jezelf geen kwaad kan, zeker niet in de omgang met anderen. Arrogantie maakt je niet geliefd, dat schaadt namelijk anderen in hun zelfbeeld.

Het gaat er dus om dat jij zelfverzekerd wil overkomen. Als mensen denken dat je barst van zelfvertrouwen zullen ze dat ook naar je uitstralen, daardoor ga jij je weer zeker voelen en wordt je dus echt zeker van jezelf. Bij mij werkt dit meestal wel, al moet ik er bij zeggen dat ik soms wel het verwijt naar m'n hoofd geslingerd krijg dat ik arrogant overkom.

Dit laatste vind ik eigenlijk best wel raar. Arrogant zijn is letterlijk jezelf belangrijker voelen door anderen, terwijl dit helemaal niet het geval is (ik ben hoogstens niet geintresseerd in bepaalde personen).

[Morgoth]

FCA schreef op 20 oktober 2002 @ 21:27:
Maar hoe moet je dan weten wie je bent? Door naar anderen te luisteren? Wie kan beter dan jezelf bepalen wie je bent? En waarom zou een bepaalde methode, door iemand anders bedacht, een beter uitsluitsel geven over wie je zelf bent?

Ik zei alleen maar dat je pas iets kunt accepteren als je weet wat je moet accepteren , dat leek me nogal logisch maar degene die ik quotte vond van niet.

Verder lijkt me dat jezelf het beste kan bepalen wie jij bent.

Nee, schaamte voel je omdat anderen negatieve waardeoordelen uitspreken, of je vermoedt dat ze dat doen. Tenminste, ik schaam mij voor dingen die ik heb gedaan waar anderen zich negatief over hebben uitgelaten, of, als anderen het gedaan zouden hebben, ik mij negatief over zou hebben uitgelaten. Onzekerheid komt voort omdat je bang bent dat anderen je negatief gaan beoordelen. Schaamte komt direct van dingen die al gebeurt zijn, onzekerheid komt direct door beslissingen die je moet nemen. Schaamte kan wel een oorzaak zijn van onzekerheid, bijv: Vroeger ben je wel eens uitgelachen door een meisje omdat je haar vreemd aankeek-> schaamte, daardoor durf je nu geen meisjes aan te kijken -> onzekerheid.

Dan zie jij schaamte dus als een rechtstreekse emotie en onzekerheid meer als een bepaalde staat waar in je verkeerd.

[Johannes]

Anoniem: 10358 schreef op 18 oktober 2002 @ 21:24:
Ik ben zelf ook regelmatig onzeker, maar ik moet ook bekennen dat ik soms juist heel arrogant over mezelf denk. Zoiets van "ik ben echt goed", "I'm the man". Vooral als ik met een groep mensen ben waar ik bijna alles tegen durf te zeggen. Maar als iemand mij er dan aan herinnert dat ik in bepaalde dingen toch niet zo goed ben of kritiek op mij geeft dan ben ik soms ineens weer erg onzeker. Mijn zelfvertrouwen is de laatste jaren wel gestegen en mijn sociale vaardigheden daarmee ook. Als ik naar andere mensen kijk dan denk ik bij sommige dat ik echt tien keer zo volwassen en wijs ben als die persoon, maar dat is misschien weer mijn arrogante ik aan het woord.

Zeer herkenbaar. De laatste tijd heb ik hier ook veel over nagedacht. Ik heb ook het gevoel dat ik regelmatig arrogant overkom, doordat ik niet onder stoelen of banken steek waar ik goed in ben en wat me echt interesseert (oprechte interesse in iets anders dan muziek is taboe, geloof ik). Ik weet natuurlijk niet zeker of men dat echt wel van mij denkt, maar dat dacht ik.

Ik ben nu begonnen met niet alleen meer mijn sterke punten laten zien (mijn zorgvuldig opgebouwde imago/rol), maar ook mijn zwakke punten. Ik accepteer dus voor mezelf dat ik zwakke punten heb, zodat ik niet meer onzeker word als ik door anderen hier op gewezen word. Ik denk dat je omgeving ook niet veel meer zal spotten met je zwakheden, aangezien je deze onderkent, en ze ook probeert te verbeteren.

Ik denk trouwens niet dat dit altijd kan. Je moet in ieder geval al een redelijk zelfvertrouwen hebben, want het is toch een stukje van jezelf dat je blootgeeft. Ook moet je omgeving hiervoor ontvankelijk zijn. Ik weet niet hoe de sfeer op de TU/e is, maar in een VMBO-klas zou ik het niet proberen.

[edit]Ik zie nu dat dit eigenlijk best wel te maken heeft met de 'maskers' van FCA. Bij mij heeft het dus wel gewerkt om twee jaar de rol van populaire, intelligente klasgenoot te spelen. Maar ik denk dat blijven acteren uiteindelijk niet goed voor je is. Dan laat je je identiteit bepalen door wat de omgeving van je verwacht, en ik kan het niet beter zeggen dan Absolyte:

Wanneer ik mijn identiteit geheel naar eigen wensen vormgeef, dus op een wat jij noemt individualistische wijze van identiteitvorming, dan sta ik ook achter mijn handelen naar deze zelfgevormde identiteit, en leidt de mogelijke mening van de omgeving hierover niet tot schaamte of onzekerheid. Wanneer ik echter mijn identiteit vorm naar de wensen van de groep, dan ben ik constant bezig met aanpassen, want de mening van de omgeving is steeds in beweging, wat tot veel meer onzekerheid leidt. Een eigen vormgegeven identiteit kan daarom juist leiden tot beduidend minder onzekerheid, sterker nog: ik denk dat een dergelijke identiteit de basis vormt van het gevoel van zekerheid en zelfvertrouwen.

[Anoniem: 19806]

morgoth:
Maar schaamte, als je dat ervaart, ervaar je dat toch omdat je 'bang' bent dat 'andere mensen je een lul vinden'. En dit kan komen door een bepaalde actie die je onderneemt (bv. je stoot iemand aan in de bus) of gedrag wat je juist niet doet (meeloop gedrag). Dat is toch juist schaamte? Of zie ik dat verkeerd? Je schaamt je omdat je bang bent dat ander jou negatieve waardeoordelen gaan geven.

Dit is precies hetzelfde als wat ik beweer: schaamte ontstaat bij een verwacht negatief waardeoordeel van de ander over jou(w handelen). (En natuurlijk bij een letterlijk uitgeproken negatieve waardeoordeel.) Schaamte vindt zijn grond waarschijnlijk in een diepe angst voor afwijzing door de groep en heeft als gevolg dat iedereen probeert zoveel mogelijk 'normaal' te zijn.
Een ander soort schaamte, ook zeer interessant, is de schaamte tegenover jezelf: warneer je het bijv. 'jammerlijk' van jezelf vindt dat je iets gedaan hebt, of juist nagelaten hebt. Deze 'egocentrische schaamte' kan ook betrekking hebben op de dingen die je denkt, wilt of voelt, en gaat daardoor veel verder dan de 'sociale schaamte'. Een interessante vraag is misschien: welke soort schaamte bepaald je handelen het sterkst: de sociale of de egocentrische?

[ Voor 0% gewijzigd door Anoniem: 19806 op 21-10-2002 17:20 . Reden: puntjes ]

[Anoniem: 19806]

FCA:
Maar waar ligt de grens tussen masker en echte persoonlijkheid? Wanneer ben ik mijn echte ik?

Iets in deze geest kaartte ik ook al aan: het 'ik' is misschien wel niets anders dan een serie van interne en externe rollenspellen.

Als laatste noot wil ik hier nog aan toevoegen dat een beetje onzekerheid over jezelf geen kwaad kan, zeker niet in de omgang met anderen. Arrogantie maakt je niet geliefd, dat schaadt namelijk anderen in hun zelfbeeld.

Die laatste gedachte klinkt interessant, ligt het eens toe

Schaamte komt direct van dingen die al gebeurt zijn, onzekerheid komt direct door beslissingen die je moet nemen.

Omdat de gedachte aan een bepaalde actie je al schaamte kan bezorgen, speelt dit gevoel, samen met het idee van onzekerheid, niet alleen achteraf een rol maar ook bij het het nemen van beslissingen zelf.

[Johannes]

Anoniem: 19806 schreef op 21 oktober 2002 @ 16:45:
[...]


Dit is precies hetzelfde als wat ik beweer: schaamte ontstaat bij een verwacht negatief waardeoordeel van de ander over jou(w handelen). (En natuurlijk bij een letterlijk uitgeproken negatieve waardeoordeel.) Schaamte vindt zijn grond waarschijnlijk in een diepe angst voor afwijzing door de groep en heeft als gevolg dat iedereen probeert zoveel mogelijk 'normaal' te zijn.
Een ander soort schaamte, ook zeer interessant, is de schaamte tegenover jezelf: warneer je het bijv. 'jammerlijk' van jezelf vindt dat je iets gedaan hebt, of juist nagelaten hebt. Deze 'egocentrische schaamte' kan ook betrekking hebben op de dingen die je denkt, wilt of voelt, en gaat daardoor veel verder dan de 'sociale schaamte'. Een interessante vraag is misschien: welke soort schaamte bepaald je handelen het sterkst: de sociale of de egocentrische?

Is het niet zo dat je 'egocentrische schaamte' wordt bepaald door je
'sociale schaamte'? Egocentrische schaamte voel je als je één van je eigen grenzen hebt overschreden. Deze grenzen worden echter gevormd door de grenzen die normaal worden gevonden in je omgeving. Ook zullen mensen de omgeving opzoeken waarmee hun ideeën overeenstemmen. Daarom zullen vaak 'egocentrische' en 'sociale' schaamte in elkaar overlopen.

Wanner dit niet het geval is, denk ik dat ieder mens voor zich zelf moet uitmaken wat belangrijker is. Op het moment lijkt het erop dat men wil terugkeren naar sociale schaamte (het normen/waarden 'debat'), in plaats van de individualisering (en dus egocentrische schaamte).

[the_Omniscient]

Dit topic is al lekker uitgebreid zeg ! Echt wel een onderwerp om eens stevig over na te denken; aangezien ik nog maar net een beetje kom kijken hier , is het nogal moeilijk om elke mening en elk discussiepunt te filteren tot nuttige info, maar ik kreeg wel een aardige, globale indruk.

Het spijt me als ik nu dingen ga zeggen, die reeds voor mij zijn uit-, tegen- of leeggesproken zijn, maar wellicht verschaft mijn mening wat nieuw licht op deze duistere edoch interessante zaak.

"Onzeker zijn" heeft volgens mij te maken met zelfkennis , wens tot ontplooiing en kijk op de buitenwereld . De buitenwereld heeft een bepaald verwachtingspatroon van een individu. Het probleem is echter, dat elk individu zijn buitenwereld anders beziet. Sommigen "weten" gewoon wat van hen verwacht wordt en voelen zich thuis in die verwachtingen; zij integreren met hun buitenwereld.

Voor anderen is de buitenwereld echter een evil stuk vreten , met de meest onmogelijke eisen en een zeer vooringenomen kijk op zichzelf. De buitenwereld zal niet veranderen, dus moet het individu veranderen. Maar het individu vindt de buitenwereld niet voor niets een kwaad en raar ding; de persoon in kwestie twijfelt in den beginne aan de redelijkheid van de eisen der buitenwereld. In de dijk ontstaat één scheurtje; misschien valt dit wel te repareren, maar het onzekere individu gaat zich steeds meer focussen op hetgeen waaraan hij niet kan voldoen. Het scheurtje wordt een scheur en de druk van buitenaf groeit logaritmisch, met als catastrofaal vooruitzicht een dijkdoorbraak . Ik ken genoeg mensen die af en toe helemaal gebroken lijken te zijn door onzekerheid.

Want in feite heb je jouw eigen setje zelfverantwoordelijkheid, een pakketje sociale omgang en handje vol vitale leefregels; maar als jij voelt dat dit alles bij elkaar niet genoeg is om de grijze massa een lichte blos van herkenning te laten vertonen , dan wordt een broodje halen bij de bakker al snel een soort van bergbeklimmen.

Omdat je bij het geven van voorbeelden het beste jezelf kunt gebruiken (dan weet JIJ tenminste of je de waarheid spreekt), zal ik dit toespitsen op mezelf. Ik was vroeger een nonchalante, opgewekte jongen die in lichamelijke gesteldheid geen reden tot remming van enthousiasme zag; dit maakte me in feite populairder dan ik ooit had kunnen verwachten . Eigenlijk had ik alles voor elkaar, maar onderschatte ik de eisen van de buitenwereld. Ik werd verliefd op de buitenwereld, die gaf me een klap op mijn smoel ; ik dacht mijn verdriet te kunnen verdrinken in mijn vriendengroep... Wrong guess, ik werd bijna finaal in elkaar geslagen door twee gasten die 3 jaar ouder en 60 centimeter breder waren dan naastgetekende . Het litteken van deze geweldloze confrontatie draag ik echter nog immer met me mee, en het onding heet ON-ZE-KER-HEID. Die dag heeft mijn leven - in welke mate - verandert; de buitenwereld stelt inderdaad belachelijke eisen als "Jij moet mijn dialect spreken" of "Jij mag geen zwarte jas dragen" .

Of die dag mij heeft geholpen, weet ik niet. Ik weet in ieder geval wél, dat onzekerheid een deel van je leven beheerst wanneer je jezelf ermee geconfronteerd ziet. Maar valt aan de buitenwereld zélf nu wat te veranderen, of juist aan jouw visie op die rare, smerige, ongewassen rotbende?

Je zelfkennis en je wens tot ontplooiing zijn beiden prooi van de buitenwereld; maar je kunt nog altijd je kijk op die wereld proberen te relativeren en uitgaan van je eigen normen en waarden (erg he ), zolang deze redelijk en acceptabel zijn. Het klinkt zoveel makkelijker dan het is, maar het zal allicht zo zijn.

Benieuwd wat de buitenwereld hiervan denkt!

[Anoniem: 19806]

Johannes:
Is het niet zo dat je 'egocentrische schaamte' wordt bepaald door je
'sociale schaamte'? Egocentrische schaamte voel je als je één van je eigen grenzen hebt overschreden. Deze grenzen worden echter gevormd door de grenzen die normaal worden gevonden in je omgeving. Ook zullen mensen de omgeving opzoeken waarmee hun ideeën overeenstemmen. Daarom zullen vaak 'egocentrische' en 'sociale' schaamte in elkaar overlopen.

Worden beide vormen van schaamte uiteindelijk veroorzaakt door een idee van wat wenselijk is in de ogen van de omgeving? Deels, denk ik, en tevens lijkt me de mate waarin dit gebeurt individuafhankelijk. Warneer iemand zich schaamt voor een bepaald verlangen dan komt dit voort uit de overige voorkeuren die dit persoon bezit, en deze voorkeuren zijn inderdaad gedeeltelijk door de norm van de omgeving gevormd, maar kunnen ook hun basis ergens anders vinden. Je zou het freudiaans kunnen bekijken: het superego (de omgeving) is oorzaak van schaamte voor de gedachten en gevoelens die uit het Id (je oerinstincten) afkomstig zijn. Of - om in mijn eigen psychologische terminologie te spreken - : het ik is een complex van opvattingen, angsten en verlangens; deze configuratie is deels gevormd door de houding die het ik aanneemt tegenover de verwachte mening van de omgeving, maar is ook gevormd door een groot aantal andere factoren, bijv. aangeboren drangen, waardoor innerlijke conflicten - zoals egocentrische schaamte - ontstaan.

[Johannes]

Anoniem: 19806 schreef op 21 oktober 2002 @ 20:36:
Of - om in mijn eigen psychologische terminologie te spreken - : het ik is een complex van opvattingen, angsten en verlangens; deze configuratie is deels gevormd door de houding die het ik aanneemt tegenover de verwachte mening van de omgeving, maar is ook gevormd door een groot aantal andere factoren, bijv. aangeboren drangen, waardoor innerlijke conflicten - zoals egocentrische schaamte - ontstaan.

Als je de factoren hebt verdeeld tussen extern (omgeving) en intern (aangeboren drangen) dan blijft er volgens mij weinig meer over. De vraag is dan natuurlijk in hoeverre er aangeboren drangen zijn, oftewel het nature/nurture debat. Welke andere factoren had jij in gedachten?

[Anoniem: 19806]

Johannes:
Als je de factoren hebt verdeeld tussen extern (omgeving) en intern (aangeboren drangen) dan blijft er volgens mij weinig meer over. De vraag is dan natuurlijk in hoeverre er aangeboren drangen zijn, oftewel het nature/nurture debat. Welke andere factoren had jij in gedachten?

Nu lopen er enkele dingen door elkaar. Het ging eerst om de omgeving die grenzen stelt aan wat normaal is, en nu gaat het over de omgevingsfactor bij de vorming van je 'ik' - een geheel andere kwestie.
De aangeboren eigenschappen, de input tijdens het leven, en de innerlijke processen zijn de enige factoren die ik verder in gedachten heb als ik denk aan hoe het ik gevormd wordt

[Johannes]

Anoniem: 19806 schreef op 22 oktober 2002 @ 17:04:
[...]


Nu lopen er enkele dingen door elkaar. Het ging eerst om de omgeving die grenzen stelt aan wat normaal is, en nu gaat het over de omgevingsfactor bij de vorming van je 'ik' - een geheel andere kwestie.

Ja, dat klopt wel. Ik vroeg me alleen af welke andere factoren jij in gedachte had aangezien je schreef dat het ik ook is gevormd uit een groot aantal andere factoren. Ik kon namelijk geen andere factoren meer bedenken (en jij blijkbaar ook niet ).