:strip_icc():strip_exif()/u/23647/Untitled-2.jpg?f=community)
[dit draadje is deel 2 van een eerder geposte draad (http://gathering.tweakers.net/forum/list_messages/491857/1?limit=999). Ik start echter een nieuwe draad om de laadtijd wat te beperken. Voor mensen die nieuw zijn mbt het onderwerp; ik raad aan de eerste draad ook te lezen (iig de startpost)]
Let overigens niet teveel op taalfouten - ik heb dit nogal snel getyped
.
We hebben de oude kennis van de grieken, de soemeriers en de egyptenaren voorbij zien komen. Tijd voor een update! Op naar de Mayas!
Pascal de Grote is gedurende lange tijd een keizer geweest van de stad Palenque. In de laat klassieke periode was dit min of meer de hoofdstad van het maya rijk. Deze maya-priester-koning is zonder twijfel de meest legendarische koning van de mayas.
Op 15 Juli in 1952 ontdekt de archeoloog A. Ruiz Lhullier het graf van de koning. Het graf op zichzelf is bijzonder, maar wat er op het deksel gegraveerd stond was des te bijzonderder.
Uiteraard zijn bijna alle archeologen een andere mening toegedaan over wat er nu eigenlijk te zien valt op deze tekening. Volgens sommigen is het Pascal die afdaalt naar de onderwereld, volgens andere de levensboom. De auteur is echter van mening (samen met een groot aantal andere archeologen) dat de deksel de bouwtekening van een ruimteschip weergeeft. De tekening is door twee ruimtevaart-ingenieurs onderzocht. Het resultaat van hun onderzoek was dat het wel degelijk een ruimteschip betrof. Dit wordt ondersteunt door een groot aantal astronomische symbolen die de plaat sieren.
Verder onderzoek op het lichaam van Pascal resulteerde in het vreemde feit dat hij aanzienlijk langer was dan de gemiddelde Maya. Bovendien was zijn schedel anders gevormd (zijn neusbot liep door tot aan de bovenkant van zijn voorhoofd). Bovendien blijkt het lichaam veel te jong te zijn voor de verhalen van Pascal. Hij zou 85 zijn geworden, maar het lichaam lijkt eerder van een 40-jaar oude man. Is het verkeerde lijk opgegraven (terwijl op de deksel vermeld staat dat het echt Pascal moet zijn) of is er iets anders gebeurd?
http://www.mysteria3000.de/archiv/ps/palenque_1.htm
De vraag is echter wat er dan precies gebeurd is als er inderdaad een ruimteschip op de plaat staat. De persoon in het schip is waarschijnlijk Pascal zelf, maar de archeologen zijn wel zeker van het feit dat de kennis van de mayas op dat moment niet *zover* ging. De eerstvolgende gedachte is dat er dan hulp van buitenaf is gekomen; in de vorm van een buitenaards ras.
In de wereldgeschiedenis komen we vaak zogenaamde cargo-culten tegen. Deze culten verheerlijken een godheid die in feite helemaal geen bijzondere god is. Zo gebeurde het in WW2 dat een aantal stammen op geisoleerde eilanden in de stille zuidzee voor het eerst in contact kwamen met blanken. Na het vetrek bleek dat de stammen begonnen met het namaken van wat ze hadden gezien. De gevolgen waren gehele vliegvelden van stro en bamboe en indianen die met de tekens USA op de buik rondliepen. De blanken werden aanbeden als Goden, en ooit zouden ze terugkeren met hun boodschappers; de schepen. Dergelijke cultussen zijn vaak ontstaan bij stammen die pas heel laat in aanraking kwamen met de veel verder gevorderde westerse samenleving. Kennelijk hebben mensen de eigenschap na te doen wat ze niet begrijpen. Tot in het, voor ons, extreme toe. Zoals het namaken van machinewapens met stokken en doen alsof het religieuze artifacten zijn of het verafgoden van munten die zijn achtergebleven.
Als er oude culturen zijn geweest die in aanraking zijn geweest met buitenaardse beschavingen, dan zouden zij dit gedrag ongetwijfeld hebben vertoond. En inderdaad, ook bij de Mayas komen we een aantal vreemde beelden tegen:
Veel verbeelding is er niet nodig om te zien dat dit beeld best eens een bril en een helm met een microfoon kan hebben. Het frappante is echter dat dergelijke gravures en beelden die wijzen op contact met buitenaardsen overal te vinden zijn.
Pater F Clavigero schreef in de achtiende eeuw over een gebruik waarbij de plaatselijke indios zichzelf aan een hoge paal bonden en zichzelf met veren versierden. Met een touw hingen ze aan de paal. Eenmaal vast begonnen de mannen rondjes te draaien om de paal heen, daarbij de neergang van de vogels uit de hemel uitbeeldend. Dergelijke tradities bestaan overigens nog steeds en wordt de hangmat-dans genoemd. Deze vinden we ook terug in Sierra Leone.
In veel oude teksten wordt gesproken over zaken die wij vanuit de UFO-leer ook als ontvoeringen zouden kunnen zien. Zo wordt de soemeriche Gilgamesj tot de hemel verheven. Jezus, Henoch en zelfs Abimelech maken in de bijbel soortgelijke zaken bij. Er wordt vaak gesproken over lange reizen. Zelf kennen we vanuit de wetenschap het verschijnsel van de tijd-dilatie. Dat wil zeggen dat door te reizen met de lichtsnelheid, het verloop van de tijd versneld. Voor diegene die met de (of tegen de) lichtsnelheid reist lijkt de tijd echter normaal te verlopen. Het kan dus zijn dat een astronaut maar 1 jaar van de aarde is, maar dat er bij zijn terugkeer 50 jaar verstreken zijn.
Het bijzondere is dat veel oudere volken dit verschijnsel kenden.
Allereerst treffen we in de bijbel het verhaal aan van Abimelech die tijdens het plukken van vijgen een tintelend gevoel ervaart. Hij valt in slaap met de mand met vijgen onder zijn arm. Ineens wordt hij wakker. Hij loopt snel terug naar Jeruzalem, maar herkent de plek niet meer. Alles is volkomen veranderd. Er komt een oude man langs die Abimelechs vraag beantwoordt dat dat inderdaad Jeruzalem is. En Jeremia, naar wie Abimelech vraagt is al vele jaren overleden (terwijl Abimelech voor hem vijgen ging plukken). Uiteraard begrijpt Abimelech niet wat er gebeurd is. Toch zijn de vijgen in zijn mand nog steeds sappig.
Een ander verhaal vinden we in Japan. Daar gaat de legende dat er in het dorp Tsoetsoekaha in het district Yosa een man was die werd ontvoerd en samen met de goden de hemel bereisde. Toen hij na 3 jaar terugkeerde kon hij zijn dorp niet meer vinden. In een naburig dorp hoorde hij over een legende van een man die 300 jaar spoorloos verdwenen was en die uit het niet meer bestaande dorp kwam.
Maar ook de indiers kennen een dergelijk verhaal. Ooit heerste koning Raibit over Koesjathali. Zijn dochter Rebati was een beeldschoon meisje, dat echter op aarde geen bruidegom kon vinden (tweakers grijpt uw kans!). Ten slotte besloot haar vader de goden om hulp te vragen. Hij reisde met zijn dochter naar de hemelse woonplaats van de god Brahma. Toen ze diens huis bereikte en de koning Brahma om hulp vroeg, verzekerde deze hem ervan dat hij de prinsen die hij in gedachten had kon vergeten ze waren al lang geleden overleden. Hij vertelde Raibit dat er sinds zijn vertrek 4 eonen waren verstreken en dat de machtsverhoudingen tussen de staten totaal veranderd was. Alle dingen die u kende zijn verdwenen. Geen van uw vrienden of familieleden leeft nog. Brahma vertelde dat het gebied van Koesjathali nu onder de naam Dwaraka bekend was. Ook verzekerde hij de koning dat hij er een koning genaamd Balaram aan zou treffen. Hij was de beste keuze voor Rebati. En zo keerde Raibit en zijn dochter terug naar de aarde alwaar zijn dochter trouwede met Balaram.
Nu moeten diegene die dit lezen even stilstaan bij wat er in deze drie verhalen nu eigenlijk gebeurd. Er is sprake van tijddilatie een fenomeen dat mensen in onze eigen moderne tijd nog maar amper geloven (althans, de niet-geinformeerde mensen). Toch zijn er 3 (en meer) verhalen in oude teksten die iets dergelijks beschrijven.
Er is dus mogelijk iets gebeurd dat wij beschrijven als een ontvoering door buitenaardse wezens (mogelijk!!). Uit eerdere posts is al gebleken dat de oude beschavingen mogelijk over veel meer kennis beschikken dan wij ooit durven vermoeden. Toch is dit nog maar het topje van de ijsberg.
In Bali vinden we een steengravure weer van de god Vishnu op een fiets. Bekijk de plaat eens goed het is echt een fiets! Het heeft zelfs een lampje aan de voorkant. Deze plaat is niet zo heel oud en de maker heeft echte fietsen kunnen zien. Interessant is de manier waarop het verbeeld wordt; met veel pracht en praal. Het is tenslotte onbegrepen techniek
Terug bij de Mayas vinden we echter een electromotor! Op gravures staat een apparaat beschreven dat door enkele archeologen als een electromotor wordt gezien. Onder leiding van wetenschappers van het ATARPA project van de universiteit van Salzburg werden deze gravures onderzocht. De conclusie was dat de motor als volgt zou werken (er zijn overigens meer gravures in het boek te vinden, maar alleen deze kon ik op I-net vinden):
Na grondige studies hebben we inderdaad een motor kunnen construeren, die echter anders werkt dan we eerst dachten. Op de dwarsdoorsnedeschets ziet men twee kegels en een schuin liggende schijf. Deze zijn verbonden met vleugels. De twee vleugels doordringen de schijf als het ware langs twee snijlijnen. Het hele systeem kan verder om zijn hoofdas draaien. Omdat de schijf scheef draait, ontstaan kamers met een variabel volume. De motor werkt korom volgens het schroefbeginsel van doordringing van twee rotatievlakken. Draait de motor, dan ontstaat er in het bovenste deel een kleine kamer, waarin een medium, bijvoorbeeld een gas dat uitzet, wordt ingelaten. Daardoor wordt de vleugel verder gedrukt. Ten slotte wordt de positie van 180 graden bereikt. De machine levert haar grootste koppel, terwijl intussen de tweede vleugel de afdichtingsrand overschrijdt en het kamervolume een maximum tegemoet gaat. Bij 270 graden wordt dan een uitlaatklep geopend, zodat het aandrijfmedium ontsnapt. Wordt dat grootste volume weer kleiner, dan ontstaan tegelijk een nieuwe, tweede kamer (met toenemend volume). We hebben om zo te zeggen 2 machines die wederzijds in dezelfde richting werken. Dat houdt tevens in dat de machinerie zeer continue werkt En omdat alle bewegingen cirkelvorming verlopen, is de machine ook erg trillingsarm.
Een oostenrijkse firma heeft het bouwplan uitgewerkt in een concrete motor. Het apparaat werkte bijzonder goed en kon dmv een druk van 10 atmosfeer een vermogen van niet minder dan 480 pk leveren.
Dit is 1 voorbeeld van oude kennis. Ook de machine van Antikythera waar eerder over geschreven is is een voorbeeld van oude kennis met betrekking tot techniek. Maar het gaat verder.
In 1924 ontdekt Dr. Gann in de verzonken Maya stad Lubaantun in een tempel een schedel van glas. Op het eerste gezicht lijkt het te bestaan uit meerdere delen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het is namelijk gemaakt uit bergkristal. Ten eerste heeft de schedel een perfecte vorm. Vanwege de structuur in een stuk bergkristal is aangetoond dat de kaak en de schedel beiden uit 1 stuk kristal zijn gemaakt. Met een hardheid van 7 is dat bijna ondoenelijk. Bergkristal kan echter niet gespleten worden. Alhoewel het heel hard is, verbrijzeld het bij splijting bijna meteen. Het wordt nog vreemder als blijkt dat bergkristal van nature in spiraal vormige windingen groeit. Daardoor ontstaan bepaalde assen (aan de hand van die assen kon bevestigd worden dat het 1 stuk kristal betrof). 1 verkeerde beweging tegen de draaing van deze spiralen in leidt tot het direct afbrokkelen van het kristal. De schedel is echter *tegen* de draaiing in vervaardigd. Toch is het perfect gaaf. Bovendien is een andere schedel (geen replica, het gezicht is anders) gevonden in 1889 in Mexico en die wordt toegeschreven aan de Mixteken of de Azteken.
Oude beschavingen kenden echter ook het galvanisatie proces. Op een hangertje uit de Huaxtekencultuur staat een primitieve van dit procede. Ik citeer:
Op het bovenste deel van de afbeelding op het hangertje staan twee duidelijk als zodanig herkenbare, naar elkaar toegewende menselijke gedaanten. In traditionele maya-cultuskledij. Mond en neus zijn bedekt. De linker figuur schudt een stof in een schaal onder hem, die in het middelpunt van de afbeelding is weergegeven. De rechter figuur, mogelijk een vrouw, houdt een langwerpig voorwerp in haar handen en kijkt naar het bovenste deel ervan. Onder elk van de beide figuren bevinden zich 2 op het eerste gezicht zeer ingewikkelde structuren, die vaak als versierselen woren uitgelegd. Naast en onder de schaal zijn door elkaar lopende lijnen te zien, die naar een groot reservoir in het onderste deel van de afbeelding leiden. Dat reservoir is gevuld met een vloeistof, wat uit de weergegeven golfjes blijkt. In het midden ervan drijft een ondefinieerbar object; links en rechts van dat object zijn tuiten in de vloeistof gedompeld, en daaronder bevinden zich 2 oogachtige eliptische structuren. Het reservoir zelf bestaat uit 2 lagen.
De hanger is van een schep gemaakt en ongeveer 10 cm lan. Uitgaande van de details is een technische interpretatie opgesteld. Het resultaat was iets dat zeer sterk deed denken aan het galvanisatieproces. Bijd ti proces ligt het principe van elektrolyse ten grondslag. Hierbij worden mbv een elektrische stroom de elektrolyten van een substantie in een waterbad gescheiden. Vervolgens zet het betreffende metaal zich af op de negatieve, geleidend gemaakte electroden en kopieert de structuur ervan. Op die wijze kan men siervoorwerpen een laagje metaal overdekken. Nodig zijn: stroomopwekker, electrische leidingen, een anode, een kathode, galvanozouten, een reservoir, matrices van te galvaniseren objecten, een badvloeistof en regulateurs die de toevoer van stroom en vloeistof regelen. In Khujut Rabua (Bagdad) is een eeuwen oude batterij gevonden die ook daadwerkelijk werkt (het geval is gereproduceerd zie eerder gegeven draad voor veel meer info en tekeningen). Stroom was dus wel mogelijk, want andere culturen kende het in ieder geval.
Ook de Tolteken kende waarschijnlijk een elektromotor. Dit geval is door Erich von Daniken ontdekt. Het betrof een tolteeks aarden bord. Het zag eruit als een versierd bord, maar als men met de handen de binnenste cirkel af en wat overblijft is iets dat sterk lijkt op een electromotor. Een zweedse ingenieur, Reinold Carleby, besloot een apparaat te maken op basis van het bord. Carlebys reconstructie gaat uit van een binnenste cirkel met een symbolisch indianen-gelaat. Deze kan insziens eenvoudig als rotor van een elektromotor gebruikt worden. De eromheen gelegde ring is de stator, en de versierde buitenrand is het huis, de mantel van de motor. Alhoewel het apparaat nooit lang gebruikt zou kunnen worden, kon het in ieder geval dienen als lesmiddel voor de stamgenoten. Dat de gravure klopte, kon Carleby aantonen door het na te bouwen. Het betrof een functionerende elektromotor.
[ TOLTEEKSE MOTOR plaatje volgt ]
Terug bij de Mayas, in Teotihuacan, is een tunnel ontdekt die van binnen bekleed is met mica. Mica is een stof die zeer goed tegen hitte bestand is. Het kan temperaturen tot 800 graden celsius verdragen. Mica glimt bovendien en wordt (geloof ik) ook gebruikt in keramiekplaten. De laag, die kunstmatig is aangebracht, gaat tot 30 meter de diepte in. In midden-amerikaanse landen is deze stof echter niet te vinden, en het moet dus geimporteerd zijn. In onze tijd wordt mica toegepast ter isolatie van televisie en radiobuizen, maar ook voor kookplaten, kijkglazen in hoogovens, e.d. Erich van Danicken suggereert dat er mogelijk experimenten werden uitgevoerd met electriciteit en hitte.
Waar komt deze kennis vandaan? Net als een enorme bak astronomische kennis (dmv astronomische kalenders die VEEL complexer zijn dan werd gedacht) is er dus ook een enorme technische kennis geweest. Waar kwam die vandaan? Van buitenaardsen?
edit:
Overigens heb ik dat andere draadje op advies van Morgoth gesloten, dus reacties op dat verhaal graag ook hier posten.
Overigens heb ik dat andere draadje op advies van Morgoth gesloten, dus reacties op dat verhaal graag ook hier posten.
Let overigens niet teveel op taalfouten - ik heb dit nogal snel getyped
.We hebben de oude kennis van de grieken, de soemeriers en de egyptenaren voorbij zien komen. Tijd voor een update! Op naar de Mayas!
Pascal de Grote is gedurende lange tijd een keizer geweest van de stad Palenque. In de laat klassieke periode was dit min of meer de hoofdstad van het maya rijk. Deze maya-priester-koning is zonder twijfel de meest legendarische koning van de mayas.
Op 15 Juli in 1952 ontdekt de archeoloog A. Ruiz Lhullier het graf van de koning. Het graf op zichzelf is bijzonder, maar wat er op het deksel gegraveerd stond was des te bijzonderder.
Uiteraard zijn bijna alle archeologen een andere mening toegedaan over wat er nu eigenlijk te zien valt op deze tekening. Volgens sommigen is het Pascal die afdaalt naar de onderwereld, volgens andere de levensboom. De auteur is echter van mening (samen met een groot aantal andere archeologen) dat de deksel de bouwtekening van een ruimteschip weergeeft. De tekening is door twee ruimtevaart-ingenieurs onderzocht. Het resultaat van hun onderzoek was dat het wel degelijk een ruimteschip betrof. Dit wordt ondersteunt door een groot aantal astronomische symbolen die de plaat sieren.
Verder onderzoek op het lichaam van Pascal resulteerde in het vreemde feit dat hij aanzienlijk langer was dan de gemiddelde Maya. Bovendien was zijn schedel anders gevormd (zijn neusbot liep door tot aan de bovenkant van zijn voorhoofd). Bovendien blijkt het lichaam veel te jong te zijn voor de verhalen van Pascal. Hij zou 85 zijn geworden, maar het lichaam lijkt eerder van een 40-jaar oude man. Is het verkeerde lijk opgegraven (terwijl op de deksel vermeld staat dat het echt Pascal moet zijn) of is er iets anders gebeurd?
http://www.mysteria3000.de/archiv/ps/palenque_1.htm
De vraag is echter wat er dan precies gebeurd is als er inderdaad een ruimteschip op de plaat staat. De persoon in het schip is waarschijnlijk Pascal zelf, maar de archeologen zijn wel zeker van het feit dat de kennis van de mayas op dat moment niet *zover* ging. De eerstvolgende gedachte is dat er dan hulp van buitenaf is gekomen; in de vorm van een buitenaards ras.
In de wereldgeschiedenis komen we vaak zogenaamde cargo-culten tegen. Deze culten verheerlijken een godheid die in feite helemaal geen bijzondere god is. Zo gebeurde het in WW2 dat een aantal stammen op geisoleerde eilanden in de stille zuidzee voor het eerst in contact kwamen met blanken. Na het vetrek bleek dat de stammen begonnen met het namaken van wat ze hadden gezien. De gevolgen waren gehele vliegvelden van stro en bamboe en indianen die met de tekens USA op de buik rondliepen. De blanken werden aanbeden als Goden, en ooit zouden ze terugkeren met hun boodschappers; de schepen. Dergelijke cultussen zijn vaak ontstaan bij stammen die pas heel laat in aanraking kwamen met de veel verder gevorderde westerse samenleving. Kennelijk hebben mensen de eigenschap na te doen wat ze niet begrijpen. Tot in het, voor ons, extreme toe. Zoals het namaken van machinewapens met stokken en doen alsof het religieuze artifacten zijn of het verafgoden van munten die zijn achtergebleven.
Als er oude culturen zijn geweest die in aanraking zijn geweest met buitenaardse beschavingen, dan zouden zij dit gedrag ongetwijfeld hebben vertoond. En inderdaad, ook bij de Mayas komen we een aantal vreemde beelden tegen:
Veel verbeelding is er niet nodig om te zien dat dit beeld best eens een bril en een helm met een microfoon kan hebben. Het frappante is echter dat dergelijke gravures en beelden die wijzen op contact met buitenaardsen overal te vinden zijn.
Pater F Clavigero schreef in de achtiende eeuw over een gebruik waarbij de plaatselijke indios zichzelf aan een hoge paal bonden en zichzelf met veren versierden. Met een touw hingen ze aan de paal. Eenmaal vast begonnen de mannen rondjes te draaien om de paal heen, daarbij de neergang van de vogels uit de hemel uitbeeldend. Dergelijke tradities bestaan overigens nog steeds en wordt de hangmat-dans genoemd. Deze vinden we ook terug in Sierra Leone.
In veel oude teksten wordt gesproken over zaken die wij vanuit de UFO-leer ook als ontvoeringen zouden kunnen zien. Zo wordt de soemeriche Gilgamesj tot de hemel verheven. Jezus, Henoch en zelfs Abimelech maken in de bijbel soortgelijke zaken bij. Er wordt vaak gesproken over lange reizen. Zelf kennen we vanuit de wetenschap het verschijnsel van de tijd-dilatie. Dat wil zeggen dat door te reizen met de lichtsnelheid, het verloop van de tijd versneld. Voor diegene die met de (of tegen de) lichtsnelheid reist lijkt de tijd echter normaal te verlopen. Het kan dus zijn dat een astronaut maar 1 jaar van de aarde is, maar dat er bij zijn terugkeer 50 jaar verstreken zijn.
Het bijzondere is dat veel oudere volken dit verschijnsel kenden.
Allereerst treffen we in de bijbel het verhaal aan van Abimelech die tijdens het plukken van vijgen een tintelend gevoel ervaart. Hij valt in slaap met de mand met vijgen onder zijn arm. Ineens wordt hij wakker. Hij loopt snel terug naar Jeruzalem, maar herkent de plek niet meer. Alles is volkomen veranderd. Er komt een oude man langs die Abimelechs vraag beantwoordt dat dat inderdaad Jeruzalem is. En Jeremia, naar wie Abimelech vraagt is al vele jaren overleden (terwijl Abimelech voor hem vijgen ging plukken). Uiteraard begrijpt Abimelech niet wat er gebeurd is. Toch zijn de vijgen in zijn mand nog steeds sappig.
Een ander verhaal vinden we in Japan. Daar gaat de legende dat er in het dorp Tsoetsoekaha in het district Yosa een man was die werd ontvoerd en samen met de goden de hemel bereisde. Toen hij na 3 jaar terugkeerde kon hij zijn dorp niet meer vinden. In een naburig dorp hoorde hij over een legende van een man die 300 jaar spoorloos verdwenen was en die uit het niet meer bestaande dorp kwam.
Maar ook de indiers kennen een dergelijk verhaal. Ooit heerste koning Raibit over Koesjathali. Zijn dochter Rebati was een beeldschoon meisje, dat echter op aarde geen bruidegom kon vinden (tweakers grijpt uw kans!). Ten slotte besloot haar vader de goden om hulp te vragen. Hij reisde met zijn dochter naar de hemelse woonplaats van de god Brahma. Toen ze diens huis bereikte en de koning Brahma om hulp vroeg, verzekerde deze hem ervan dat hij de prinsen die hij in gedachten had kon vergeten ze waren al lang geleden overleden. Hij vertelde Raibit dat er sinds zijn vertrek 4 eonen waren verstreken en dat de machtsverhoudingen tussen de staten totaal veranderd was. Alle dingen die u kende zijn verdwenen. Geen van uw vrienden of familieleden leeft nog. Brahma vertelde dat het gebied van Koesjathali nu onder de naam Dwaraka bekend was. Ook verzekerde hij de koning dat hij er een koning genaamd Balaram aan zou treffen. Hij was de beste keuze voor Rebati. En zo keerde Raibit en zijn dochter terug naar de aarde alwaar zijn dochter trouwede met Balaram.
Nu moeten diegene die dit lezen even stilstaan bij wat er in deze drie verhalen nu eigenlijk gebeurd. Er is sprake van tijddilatie een fenomeen dat mensen in onze eigen moderne tijd nog maar amper geloven (althans, de niet-geinformeerde mensen). Toch zijn er 3 (en meer) verhalen in oude teksten die iets dergelijks beschrijven.
Er is dus mogelijk iets gebeurd dat wij beschrijven als een ontvoering door buitenaardse wezens (mogelijk!!). Uit eerdere posts is al gebleken dat de oude beschavingen mogelijk over veel meer kennis beschikken dan wij ooit durven vermoeden. Toch is dit nog maar het topje van de ijsberg.
In Bali vinden we een steengravure weer van de god Vishnu op een fiets. Bekijk de plaat eens goed het is echt een fiets! Het heeft zelfs een lampje aan de voorkant. Deze plaat is niet zo heel oud en de maker heeft echte fietsen kunnen zien. Interessant is de manier waarop het verbeeld wordt; met veel pracht en praal. Het is tenslotte onbegrepen techniek
Terug bij de Mayas vinden we echter een electromotor! Op gravures staat een apparaat beschreven dat door enkele archeologen als een electromotor wordt gezien. Onder leiding van wetenschappers van het ATARPA project van de universiteit van Salzburg werden deze gravures onderzocht. De conclusie was dat de motor als volgt zou werken (er zijn overigens meer gravures in het boek te vinden, maar alleen deze kon ik op I-net vinden):
Na grondige studies hebben we inderdaad een motor kunnen construeren, die echter anders werkt dan we eerst dachten. Op de dwarsdoorsnedeschets ziet men twee kegels en een schuin liggende schijf. Deze zijn verbonden met vleugels. De twee vleugels doordringen de schijf als het ware langs twee snijlijnen. Het hele systeem kan verder om zijn hoofdas draaien. Omdat de schijf scheef draait, ontstaan kamers met een variabel volume. De motor werkt korom volgens het schroefbeginsel van doordringing van twee rotatievlakken. Draait de motor, dan ontstaat er in het bovenste deel een kleine kamer, waarin een medium, bijvoorbeeld een gas dat uitzet, wordt ingelaten. Daardoor wordt de vleugel verder gedrukt. Ten slotte wordt de positie van 180 graden bereikt. De machine levert haar grootste koppel, terwijl intussen de tweede vleugel de afdichtingsrand overschrijdt en het kamervolume een maximum tegemoet gaat. Bij 270 graden wordt dan een uitlaatklep geopend, zodat het aandrijfmedium ontsnapt. Wordt dat grootste volume weer kleiner, dan ontstaan tegelijk een nieuwe, tweede kamer (met toenemend volume). We hebben om zo te zeggen 2 machines die wederzijds in dezelfde richting werken. Dat houdt tevens in dat de machinerie zeer continue werkt En omdat alle bewegingen cirkelvorming verlopen, is de machine ook erg trillingsarm.
Een oostenrijkse firma heeft het bouwplan uitgewerkt in een concrete motor. Het apparaat werkte bijzonder goed en kon dmv een druk van 10 atmosfeer een vermogen van niet minder dan 480 pk leveren.
Dit is 1 voorbeeld van oude kennis. Ook de machine van Antikythera waar eerder over geschreven is is een voorbeeld van oude kennis met betrekking tot techniek. Maar het gaat verder.
In 1924 ontdekt Dr. Gann in de verzonken Maya stad Lubaantun in een tempel een schedel van glas. Op het eerste gezicht lijkt het te bestaan uit meerdere delen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het is namelijk gemaakt uit bergkristal. Ten eerste heeft de schedel een perfecte vorm. Vanwege de structuur in een stuk bergkristal is aangetoond dat de kaak en de schedel beiden uit 1 stuk kristal zijn gemaakt. Met een hardheid van 7 is dat bijna ondoenelijk. Bergkristal kan echter niet gespleten worden. Alhoewel het heel hard is, verbrijzeld het bij splijting bijna meteen. Het wordt nog vreemder als blijkt dat bergkristal van nature in spiraal vormige windingen groeit. Daardoor ontstaan bepaalde assen (aan de hand van die assen kon bevestigd worden dat het 1 stuk kristal betrof). 1 verkeerde beweging tegen de draaing van deze spiralen in leidt tot het direct afbrokkelen van het kristal. De schedel is echter *tegen* de draaiing in vervaardigd. Toch is het perfect gaaf. Bovendien is een andere schedel (geen replica, het gezicht is anders) gevonden in 1889 in Mexico en die wordt toegeschreven aan de Mixteken of de Azteken.
Oude beschavingen kenden echter ook het galvanisatie proces. Op een hangertje uit de Huaxtekencultuur staat een primitieve van dit procede. Ik citeer:
Op het bovenste deel van de afbeelding op het hangertje staan twee duidelijk als zodanig herkenbare, naar elkaar toegewende menselijke gedaanten. In traditionele maya-cultuskledij. Mond en neus zijn bedekt. De linker figuur schudt een stof in een schaal onder hem, die in het middelpunt van de afbeelding is weergegeven. De rechter figuur, mogelijk een vrouw, houdt een langwerpig voorwerp in haar handen en kijkt naar het bovenste deel ervan. Onder elk van de beide figuren bevinden zich 2 op het eerste gezicht zeer ingewikkelde structuren, die vaak als versierselen woren uitgelegd. Naast en onder de schaal zijn door elkaar lopende lijnen te zien, die naar een groot reservoir in het onderste deel van de afbeelding leiden. Dat reservoir is gevuld met een vloeistof, wat uit de weergegeven golfjes blijkt. In het midden ervan drijft een ondefinieerbar object; links en rechts van dat object zijn tuiten in de vloeistof gedompeld, en daaronder bevinden zich 2 oogachtige eliptische structuren. Het reservoir zelf bestaat uit 2 lagen.
De hanger is van een schep gemaakt en ongeveer 10 cm lan. Uitgaande van de details is een technische interpretatie opgesteld. Het resultaat was iets dat zeer sterk deed denken aan het galvanisatieproces. Bijd ti proces ligt het principe van elektrolyse ten grondslag. Hierbij worden mbv een elektrische stroom de elektrolyten van een substantie in een waterbad gescheiden. Vervolgens zet het betreffende metaal zich af op de negatieve, geleidend gemaakte electroden en kopieert de structuur ervan. Op die wijze kan men siervoorwerpen een laagje metaal overdekken. Nodig zijn: stroomopwekker, electrische leidingen, een anode, een kathode, galvanozouten, een reservoir, matrices van te galvaniseren objecten, een badvloeistof en regulateurs die de toevoer van stroom en vloeistof regelen. In Khujut Rabua (Bagdad) is een eeuwen oude batterij gevonden die ook daadwerkelijk werkt (het geval is gereproduceerd zie eerder gegeven draad voor veel meer info en tekeningen). Stroom was dus wel mogelijk, want andere culturen kende het in ieder geval.
Ook de Tolteken kende waarschijnlijk een elektromotor. Dit geval is door Erich von Daniken ontdekt. Het betrof een tolteeks aarden bord. Het zag eruit als een versierd bord, maar als men met de handen de binnenste cirkel af en wat overblijft is iets dat sterk lijkt op een electromotor. Een zweedse ingenieur, Reinold Carleby, besloot een apparaat te maken op basis van het bord. Carlebys reconstructie gaat uit van een binnenste cirkel met een symbolisch indianen-gelaat. Deze kan insziens eenvoudig als rotor van een elektromotor gebruikt worden. De eromheen gelegde ring is de stator, en de versierde buitenrand is het huis, de mantel van de motor. Alhoewel het apparaat nooit lang gebruikt zou kunnen worden, kon het in ieder geval dienen als lesmiddel voor de stamgenoten. Dat de gravure klopte, kon Carleby aantonen door het na te bouwen. Het betrof een functionerende elektromotor.
[ TOLTEEKSE MOTOR plaatje volgt ]
Terug bij de Mayas, in Teotihuacan, is een tunnel ontdekt die van binnen bekleed is met mica. Mica is een stof die zeer goed tegen hitte bestand is. Het kan temperaturen tot 800 graden celsius verdragen. Mica glimt bovendien en wordt (geloof ik) ook gebruikt in keramiekplaten. De laag, die kunstmatig is aangebracht, gaat tot 30 meter de diepte in. In midden-amerikaanse landen is deze stof echter niet te vinden, en het moet dus geimporteerd zijn. In onze tijd wordt mica toegepast ter isolatie van televisie en radiobuizen, maar ook voor kookplaten, kijkglazen in hoogovens, e.d. Erich van Danicken suggereert dat er mogelijk experimenten werden uitgevoerd met electriciteit en hitte.
Waar komt deze kennis vandaan? Net als een enorme bak astronomische kennis (dmv astronomische kalenders die VEEL complexer zijn dan werd gedacht) is er dus ook een enorme technische kennis geweest. Waar kwam die vandaan? Van buitenaardsen?
:strip_icc():strip_exif()/u/11835/natalie.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/25814/camus_small.jpg?f=community)
)/u/53893/impAvat.png?f=community)
/u/858/logo_rgb60.png?f=community){kind=logo}
beschaving zou kunnen komen. 
/u/3586/bismarck.png?f=community)
)
Dit topic is gesloten.