Er kan natuurlijk altijd wel wat defragmentatie optreden..
stel je voor:
Je hebt een volle schijf, daarvan verwijder je hier en daar wat files zodat je ruimte hebt. Die files stonden vrij willekeurig over de schijf verspreid.
Als je nu 1 grote file neerzet die ongeveer het formaat van die kleine files had, dan komt die grote file gewoon verspreid over de ruimte van die kleine files te staan, no matter welk filesystem je gebruikt. Als er later meer ruimte vrijkomt dan wordt die 'gefragmenteerde' file niet meer bij elkaar gezet.
Dit is natuurlijk wel een vrij extreem voorbeeld, het is zowiezo verstandig om je filesystem niet AL te vol te maken, en niet alleen om deze reden. Alleen als je erg lang met een filesystem doet krijg je echt last van fragmentatie.
de meeste *nix filesystems zorgen er gewoon voor dat de data zoveel mogelijk bij elkaar opgeslagen wordt, unlike bijvoorbeeld FAT die gewoon begint te schrijven op het lege plekje dat zich het dichste bij de schrijfkop bevindt.
Op een *nix filesystem kan je dus ook overwegen om als je filesystem dermate oud is, om zowiezo het hele zwikje eens naar een 'verse' schijf te kopieeren, als is het maar omdat de gemiddelde harddisk maar 'gerate' is voor 3 jaar werk, en dat de kans dat die harddisk het begeeft dus al wel vrij groot aan het worden is..