Hoe help ik mijn partner met burn-out?

[Heaget]

Mijn vrouw zit sinds 2 maanden thuis met een burn-out. De huisarts is het daar ook mee eens, en je zou wel blind moeten zijn om het niet te zien eerlijk gezegd. Het ging al langere tijd niet goed op het werk en de spanningen tussen mijn vrouw en haar werkgever liepen steeds verder op. Zoals gezegd, mijn vrouw zit dus nu 2 maanden thuis en misschien geheel onterecht had ik verwacht dat het al wel iets beter zou gaan (ik geef meteen toe, dat is waarschijnlijk een verkeerde gedachte van mij, en het is ook helemaal niet mijn intentie om haar weer "snel aan het werk te krijgen".).

Waar ik nu eigenlijk als buitenstaander tegenaan loop is dat ik dus na 2 maanden echt geen verschil zie, ze komt nog steeds amper uit bed, hangt een beetje thuis rond, zit uren op social media te scrollen (ben ik het ook niet mee eens maargoed) en er komt verder niet veel uit. Nogmaals, dat is allemaal niet erg en het hoort erbij denk ik, maar als ik vraag of ik iets voor haar kan doen dan weet ze het ook niet.

Zonder het over mij te maken, dat vind ik moeilijk. De vrouw waar ik al 15 jaar mee ben is totaal zichzelf niet en ik heb echt geen idee wat ik moet doen. Zelf heb ik natuurlijk ook gewoon m'n werk/studie/andere dingen dus ik kan er ook niet de hele dag bij zijn, maar de tijd die ik heb wil ik haar graag helpen. Maar ik weet überhaupt niet eens of ze geholpen wil/kan worden door mij.

Ik probeer nu zo goed mogelijk leuke dingen te plannen, dagjes weg, ontspannende massage boeken enzo en in dat moment heeft ze het volgens mij (oppervlakkig) leuk, maar daarna gaat het snel weer bergafwaarts.

Mijn vraag is dus, heeft iemand hier ervaring mee? Wat kan ik doen? Moet ik het meer met rust laten? Zijn er methodes die ik hierbij kan hanteren? Boeken die ik kan lezen? Het aan haar zelf vragen heeft dus geen zin en ik wil ook niet door blijven vragen.

Ik heb overigens zelf ook een burn-out gehad jaren geleden, maar ik werd juist thuis heel productief en heb toen het hele huis verbouwd (op de positieve manier) dus ik herken helaas mijn burn-out ook niet in die van haar.

Alvast bedankt voor jullie hulp!

- Heaget

[Kheos]

Lees je om te beginnen eens in over burnouts ipv jouw burnout als standaard te nemen. Een half jaar is zeker niet gek om er mee rond te lopen dus om na 2 maanden al significante verbetering te zien is misschien wat naïef.

[Heaget]

Kheos schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:11:
Lees je om te beginnen eens in over burnouts ipv jouw burnout als standaard te nemen. Een half jaar is zeker niet gek om er mee rond te lopen dus om na 2 maanden al significante verbetering te zien is misschien wat naïef.

Ik weet zeker dat een half jaar niet gek is. In eerste instantie ben ik zelfs degene die heeft gezegd dat ze minstens een half jaar thuis moest blijven. Dat neemt niet weg dat 2 maanden je vrouw in de put zien zitten heel wat met je doet. Ja, misschien naïef om te denken dat ik iets had kunnen zien, maar de gedachte komt uit een goede intentie (namelijk dat ik graag wil zien dat het beter met haar gaat).

Ik neem mijn burn-out ook niet als standaard, want ik weet heel goed dat die reactie ook niet standaard is.

[ Voor 6% gewijzigd door Heaget op 04-11-2025 08:18 ]

[SmurfLink]

Geef haar de tijd.

Leuke dingen plannen is goed, daar krijgt ze kort wat energie van. Maar herstellen van een burn out kost vooral gewoon echt veel tijd. Zolang je er voor haar bent, het huishouden en dergelijke even uit handen neemt, en haar de tijd geeft, doe je al flink veel.

[joke_name]

Ik ga er vanuit dat je vrouw professionele hulp heeft via de werkgever?

Zoek zelf ook professionele hulp via de huisarts bijvoorbeeld.

Elke burn-out is anders, dus vraag ook om een andere aanpak.

[Heaget]

joke_name schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:21:
Ik ga er vanuit dat je vrouw professionele hulp heeft via de werkgever?

Zoek zelf ook professionele hulp via de huisarts bijvoorbeeld.

Elke burn-out is anders, dus vraag ook om een andere aanpak.

Op dit moment is het contact zo slecht geworden dat wat dan ook regelen via haar werkgever enorm veel stress gaf. We hebben daarom besloten om dat even te laten rusten en via andere wegen hulp op te starten. Ik verwacht ook niet dat mijn vrouw nog terug wil naar deze werkgever.

[Mavamaarten]

Allereerst, veel sterkte en moed voor jullie allebei.

Ik zit helaas in dezelfde situatie, maar dan al ongeveer 2 jaar in plaats van 2 maanden. Zorg er alleszins voor dat je partner de psychologische hulp en steun krijgt die ze nodig heeft (zorg voor regelmatige gesprekken met een therapeut / psycholoog / evt later een psychiater). Dat kan best al wel het geval zijn, maar ik lees er alleszins niks van terug in je startpost. Ik kan je alleszins uit eerste hand vertellen dat zo'n traject veel tijd kan kosten, wat je vrouw nu nodig heeft is tijd en ruimte. 2 maanden klinkt lang, maar is dat tegelijkertijd ook totaal niet. Je komt in een burn-out omdat je vele maanden / jaren te veel energie hebt uitgegeven en bent blijven spartelen in een ongezonde situatie, dat is een gat dat niet zomaar weer gevuld is.

Mijn 2 cents (kwam voort uit gesprekken met mijn eigen psycholoog). Het is makkelijk gezegd, maar vergeet niet om goed voor jezelf te zorgen. Voor iemand met een burnout zorgen is zwaar, eigenlijk ben je energie voor twee (of ja, anderhalf) aan het uitgeven. Normaal word je zelf al eens "uitgenodigd" om iets leuks te doen, maar zoals je wel merkt komt dat nu volledig op jouw schouders terecht. Ik had zelf ook heel hard de neiging om te proberen om mijn partner beter te maken en om leuke dingen te doen, maar dat moet toch voor het grootste deel uit haarzelf komen. En natuurlijk kan je daarbij helpen, maar er zijn voor haar is daar het belangrijkste. Als je als "zorger" even ruimte of rust nodig hebt, mag je je daar niet te schuldig om voelen. Ga een keer zelf met vrienden weg, ga een keertje alleen ergens heen als je daar nood aan hebt. Je hebt nog steeds je eigen vrijheid en je hebt zelf ook gewoon even momenten van rust / niet-zorgen nodig. Als je zelf mee kopje onder gaat omdat de zorg te zwaar wordt, is je vrouw daar niet beter bij. En als je een goede relatie hebt dan gaat ze dat zeker ook wel snappen.

[delpit]

Communicatie als partner tijdens een burn-out is heel complex en ik kan je nu al vertellen dat je dat zelden helemaal goed gaat doen. Jezelf ruimte geven om niet perfect te zijn is heel handig.

Wat ik heb ontdekt is dat het heel lastig is om de grens tussen "ruimte om te helen" en volstrekte apathie zeker in het begin heel klein is. Ja, het is uitermate belangrijk om, zeker in het begin, alle ruimte te nemen voor afstand nemen, geen prestaties hoeven leveren, enzovoorts. Echter ook daar past altijd een maar bij. Volslagen stilstand, totale apathie en een beetje rondhangen is niet wat past bij het oplossen van een burn-out. En om uit die situatie te komen heb je hulp nodig. Dat kun je niet zelf, dat moet je niet zelf willen, daar maak je niet alleen je partner, maar ook je relatie stuk mee.

Kortom, het enige wat jij op dit moment kunt doen is ruimte geven en zo snel mogelijke GOEDE ondersteuning regelen. Niet meer, niet minder.

[X-Field]

Zelf ruim 2,5 jaar in zo'n situatie gezeten. Belangrijkste is dat je er voor haar bent. Je hoeft het niet op te lossen, een luisterend oor bieden is veel belangrijker. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Mijn vriendin heeft echt weken in de donkere slaapkamer gelegen omdat ze ontzettend last had van de prikkelingen van licht en geluid. Dat urenlang scrollen op social media zal zeker niet helpen, maar daar zal ze zelf achter moeten komen. Leuke dingen doen lijkt ook goed, alleen kosten vaak ook ontzettend veel energie. Ook daar moeten jullie een weg in zien te vinden. De machteloosheid van iets niet kunnen doen, richt soms meer schade aan dan de energie die het kost om iets wel te doen.

Cijfer in deze periode ook jezelf niet teveel weg. Je kan het toch niet oplossen, dus blijf vooral ook je eigen ding doen, anders loop je het risico haar achterna te gaan.

Inmiddels hebben we ook geleerd dat overgangsperikelen bij vrouwen vanaf hun 35e kunnen gaan spelen. En de klachten die hier mee gepaard gaan lijken verdomd veel op burn out of depressie. Vriendin heeft dit meerdere keren aangegven bij huisarts en andere behandelaars, en werd daar aardig in genegeerd.

[mathy_]

Het is in zo'n fase belangrijk om je eigen leven goed op de rit te houden. Als jij stilvalt, zitten jullie straks samen thuis zonder energie. Zorg daarom dat je huis op orde is, plan leuke activiteiten met vrienden en blijf sporten. Zo houd je jezelf positief en geef je haar ook weer energie. Na verloop van tijd komt alles dan vaak vanzelf weer in balans.

Een praktisch voorbeeld: maak zelf een wandeling in de natuur en vraag of ze mee wil. Zegt ze ja, dan is dat mooi meegenomen. Zegt ze nee, dan heb jij alsnog een mooie wandeling gehad.

[Motrax]

Dit echt niet tof. Zoek ook voor jezelf hulp via de huisarts. Juist ook met de hulpvraag hoe je hier zelf mee kan omgaan.

Voor wat het waard is: rondom social media (zeg ik terwijl ik op T.net zit...) hielp het voor mij om zonder telefoon naar bed te gaan. Ik heb er een ebookreader voor moeten aanschaffen, maar dat was mij de rust echt waard. Mijn partner tiktokt gerust 3 uur op een dag weg, echt waardeloze rommel.

Mijn kleine advies: probeer haar in beweging te krijgen, letterlijk. Dus bewegen. Hoeft niet perse sporten te zijn, maar een loopje helpt allicht iets.

[vogelmans]

Motrax schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:53:



Mijn kleine advies: probeer haar in beweging te krijgen, letterlijk. Dus bewegen. Hoeft niet perse sporten te zijn, maar een loopje helpt allicht iets.

Inderdaad, probeer samen wat vaker een wandelingetje te doen in de natuur of ga een dagje naar zee.
Binnen zitten achter een schermpje brengt je zeker niet verder.
Yoga (de rustige variant) kan misschien ook wat verlichting brengen.
Bewegen is goed voor lichaam en geest.

[nlboy]

Helaas ook meegemaakt met mijn ex. Je wilt inderdaad het gezellige en leuke eruit halen, omdat je dat ook zelf mist. Het beste is veel rust geven en niks forceren qua uitjes/gezelligheid, want dat kost achteraf vaak meer energie dan je denkt. Wandelingetje met of zonder te praten kan vaak ook helpen.

Ze had met de praktijkondersteuner van de huisarts twee/drie gesprekken gehad, maar die maakte het voor haar gevoel erger (luisterde niet goed en ze waren geen match). Ik heb toen hulp ingeschakeld bij https://www.psyned.nl en van te voren gebeld of ik namens mijn vriendin eventueel hulp mag inschakelen, mits zij daarmee akkoord ging. Gelukkig stond ze er voor open en heeft ze een paar gesprekken gehad. Het heeft haar iig zeer langzaam maar zeker geholpen.

Heel veel sterkte, want het was voor zowel haar als mij een pittige periode dat veel van je relatie vraagt.

[ Voor 28% gewijzigd door nlboy op 04-11-2025 11:47 ]

[GarBaGe]

Niet lullig bedoeld, maar het beste wat je had kunnen doen is eerder ingrijpen.
Een burn-out ontstaat niet zomaar, maar is meestal een proces van maanden of jaren aan opbouw.
Werk is niet heilig.
Bij een ongezonde werksituatie houd ik liever de eer aan mezelf, dan dat ik in een burn-out eindig.

Nu is het een kwestie van meer inlezen in de materie en veel veel veel tijd geven.
Wellicht proberen af en toe wat leuke uitjes te doen/proberen?
En zorgen dat de huisarts en andere professionele hulp ingeschakelt blijft.

[DjoeC]

Lees deze blog.

Voor mij persoonlijk heeft t meer dan een jaar geduurd. Weinig computer, veel gewandeld, geen continue actuele prikkels zoals sociale media, elke dag depressief nieuws, geen verjaardagsfeestjes etc. tot dat weer zonder problemen kon,

Bij de huisarts is vast een praktijkondersteuner GGZ om te helpen of door te verwijzen als mogelijk. Elke dag minimaal een half uur naar buiten, zit je in de stad: zoek ergens een rustige plek zoals strand, park of platteland. Als partner: laat het proces zijn beloop. Accepteer dat jij het met goede adviezen niet kunt oplossen maar wees er als het nodig is.

[Muismat1991]

Het is inderdaad heel zwaar. Mijn ex had toentertijd ook een burnout waar ze heel passief van werd.

We zijn toen wel samen gaan zitten en heb ik duidelijk gemaakt dat ik er helemaal geen moeite mee heb dat ze thuis zit, ze aan het herstellen is, ze rust nodig heeft. Maaarrrrrrr ik verwachte wel dat zij haar deel van de huishoudelijke taken zou doen. 2/3 keer in de week koken, de helft van het poetswerk en haar deel van de was (zij gooide het in de machine, hing het aan het droogrek, ik deed de strijk). Meer dan dat hoefde ze niet te doen. Misschien 4 uurtjes in de week.

Het hielp haar wel om zich een beetje normaal te voelen, alhoewel ze er geen zin in had.
Verder was het gewoon een kwestie van accepteren dat het is wat het is, en wel een klein beetje achter haar aan zitten voor belangrijke zaken met werk. Maar verder liet ik het allemaal gaan en mocht ze zelf haar eigen tempo bepalen.

En uiteindelijk is ze er alleen maar beter uit gekomen. Wij zijn uit elkaar gegaan, maar hebben wel nog altijd respect voor elkaar. Zij is nu gelukkig en ik ook, dus al in al geen ramp.

[TunderNerd]

Soort gelijke situatie gezeten. Het enige wat je kan doen is luisteren, luisteren, luisteren. Niet sturen, genezen, willen oplossen. Actief luisteren, al je meningen aan de kant zetten. Het is haar proces en dit kan je niet oplossen.
Je gaat fouten maken, je gaat een keer je geduld verliezen ("doe nou gewoon eens"), je gaat een pleister willen plakken. Je handen gaan jeuken (Want, ik heb destijds toch ook mijn huis verbouwd). Het accepteren dat het tijd kost is stap één. Daarna: gun haar haar eigen proces.
Sterkte voor jullie beide!

[Fanta]

Je zegt dat je geen verandering ziet na 2 maanden, maar dat gaat ook niet vanzelf. Hoe lang het duurt voordat je je weer wat beter gaat voelen verschilt per burn-out, ik heb er zelf een jaar over gedaan (6 jaar geleden). Maar het is wel belangrijk dat je zelf werkt aan je herstel, gewoon gaan zitten wachten lost het probleem niet op. Heeft jouw partner deze hulp al of zijn jullie nog bezig met het opstarten hiervan?

[Fanta]

GarBaGe schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 09:14:
Niet lullig bedoeld, maar het beste wat je had kunnen doen is eerder ingrijpen.
Een burn-out ontstaat niet zomaar, maar is meestal een proces van maanden of jaren aan opbouw.
Werk is niet heilig.
Bij een ongezonde werksituatie houd ik liever de eer aan mezelf, dan dat ik in een burn-out eindig.

Dit vind ik wel erg kort door de bocht. De mensen die ik in een burn-out heb zien belanden waren doorgaans hele loyale mensen die echt liefde hebben voor het bedrijf waar ze werken. Juist omdat je je zo verantwoordelijk voelt en daarmee veel te veel hooi op je vork neemt zorgt er voor dat je jezelf opbrandt, mensen die wat minder loyaal zijn, zijn hier vanzelfsprekend minder gevoelig voor en zullen dus automatisch al niet gauw in een burn-out terecht komen.

[Michieas]

Wij wandelen veel. Proberen elke dag 3km te wandelen. Dat geeft mooi de tijd voor een goed gesprek.
Ook doen we veel "korte" spelletjes als Uno, Farkle, Qwixx. Soms 5 achter elkaar en soms maar 1.

[SCIxX]

Kheos schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:11:
Lees je om te beginnen eens in over burnouts ipv jouw burnout als standaard te nemen. Een half jaar is zeker niet gek om er mee rond te lopen dus om na 2 maanden al significante verbetering te zien is misschien wat naïef.

Doen alsof het proces niet versneld kan worden lijkt me ook naïef. Uren op social media en alleen maar in bed liggen lijkt me niet bevorderlijk. Lezen, wandelen, sporten en dergelijke lijkt me een beter.

[runner83]

Ik ben zelf herstellende van een burn-out.
Ik herken het bovenstaande de eerste 2-3 maanden was ik totaal niks waard en lag ik ook op de bank, wat voor mij uit te staren en socials te bekijken. dit is hierna veranderd in heel veel lezen.
hierna begon ik langzaam aan kleine huishoudelijke taken, denk hierbij aan 1 taak per dag bijvoorbeeld afwassen of de was doen.

[Nilvo]

Sterkte!
Hou er rekening mee dat zelfs leuke activiteiten een belasting kunnen zijn en mogelijk al teveel vraagt van je vrouw. Zij is de enige die kan bepalen waar zij op dit moment behoeft aan heeft en zal daar ook naar acteren. Het stellen van doelen en mijlpalen is uiteindelijk aan de begeleider/huisarts. Probeer dan ook steun te bieden, maar het niet op te lossen voor haar of het op te dringen. Dat zal leiden tot meer frustratie, druk en daarmee langzamer herstel.

[Mother_lepard]

GarBaGe schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 09:14:
Niet lullig bedoeld, maar het beste wat je had kunnen doen is eerder ingrijpen.
Een burn-out ontstaat niet zomaar, maar is meestal een proces van maanden of jaren aan opbouw.
Werk is niet heilig.

Je bent met de voorgeschiedenis van TS en zijn vrouw? Zoniet, dan is dit enorm kort door de bocht, wat mij betreft zelfs lullig bedoeld.

Los daarvan is het ook niet de vraag van de TS, die is namenlijk: wat (is er wat ik) kan ik nu doen? Eens met wat mensen hierboven, probeer in ieder geval iets van structuur erin te krijgen qua opstaan, omkleden, rondje wandelen. Kleine dingen.

[Jesserr]

Een mooi startpunt om je in te lezen is het werk van Christiaan Vinkers, hoogleraar Stress en Veerkracht aan de VU.
Bijvoorbeeld dit interview: https://vu.nl/nl/verhalen...een-burn-out-bestaat-niet
Of zijn boek, In de ban van burnout.

De eerste/belangrijkste les om daaruit te leren is dat er helemaal geen definitie is van burnout. Dat is vooral belangrijk om te weten voor de rest van je zoektocht, want wat je dan krijgt is dat iedereen vanuit een eigen idee of definitie informatie deelt over burnout, en jij misschien wel vanuit een ander perspectief ernaar kijkt. Je merkt het overigens ook al aan dat je zelf aangeeft andere klachten te hebben gehad dan je vriendin nu. Uiteindelijk gaat het er dus om dat je een individuele aanpak vindt die werkt voor haar specifieke problemen en die past bij hoe zij in elkaar zit. Iets waar een psycholoog ook heel goed bij kan helpen.

[DjoeC]

GarBaGe schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 09:14:
Niet lullig bedoeld, maar het beste wat je had kunnen doen is eerder ingrijpen.
Een burn-out ontstaat niet zomaar, maar is meestal een proces van maanden of jaren aan opbouw.
Werk is niet heilig.
Bij een ongezonde werksituatie houd ik liever de eer aan mezelf, dan dat ik in een burn-out eindig.

Nu is het een kwestie van meer inlezen in de materie en veel veel veel tijd geven.
Wellicht proberen af en toe wat leuke uitjes te doen/proberen?
En zorgen dat de huisarts en andere professionele hulp ingeschakelt blijft.

Hmm, dat lukt niet altijd. Vanwege mijn omgeving en mezelf was ik me bewust dat het kon gebeuren en probeerde het voor te zijn. Zelfs een week voor het gebeurde zei ik het nog tegen collegae en partner: Het gaat me niet gebeuren, voor die tijd stop ik.

Maar toen uit het niets: Poef. En klaar.

[TopsNL]

Ik ben zelf herstellende van een burn out en het eerste wat de psycholoog tegen me zei was wees voorbereid dat herstel echt oncomfortabel lang duurt. Ik erken wel dat het voor iedereen anders is.

Misschien heb ik er over heen gelezen maar ik zie niet of ze al in behandeling is bij een psycholoog. Dit is erg belangrijk want zelf kan je niet in zien hoe ver je bent in herstellen.

Bij mij moest eerst de "batterij" worden hersteld want als die stuk is heb je geen mentale energie om zelfs maar af te wassen of te koken. Je gevoelens kunnen ook daardoor beschadigd zijn. Zo voelde ik vooral boosheid en geen pret meer of dat je ergens zin in hebt of dat je naar een activiteit uit kijkt. Ik had zelfs geen gevoel meer dat ik vol zat als het om eten ging. Als het mentale energie potje op of stuk is heb je het gevoel dat je moe bent maar het super nare is dat je dit niet met een dutje of slapen oplost zoals bij het lichamelijke energie potje.

De eerste drie maanden dat ik thuis zat had ik ook het gevoel alsof ik opgejaagd werd wat gepaard ging in veel angstige gevoelens en stress voor enige activiteit in de buitenwereld. Dit gevoel viel langzaam weg in de vierde maand dat ik thuis zat.

Dus ik jouw geval zou ik zeggen mocht ze nog geen behandeling hebben start nu want het duurt soms wel drie maanden voordat je het eerste gesprek hebt.

[Pendora]

SCIxX schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 09:54:
[...]


Doen alsof het proces niet versneld kan worden lijkt me ook naïef. Uren op social media en alleen maar in bed liggen lijkt me niet bevorderlijk. Lezen, wandelen, sporten en dergelijke lijkt me een beter.

Als je beseft dat je beter kan gaan lezen wandelen etc, dan ben je al
verder in het proces.
En je als partner gaat "eisen" ga het volgende doen om er sneller af te zijn dan is dat een behoorlijke opgaaf die waarschijnlijk meer kapot maakt dan helpt. Juist geen verplichtingen. Tuurlijk jij en ik die nu nergens last van hebben kunnen makkelijk zeggen wat het beste is, maar zo zal het nooit overkomen richting de persoon met burn out.
Beetje hetzelfde als tegen iemand die in paniek is; "doe maar rustig". Ook zo'n opmerking die (vermoed ik) nog nooit positief heeft geholpen.

[SeenD]

Je kan niet zoveel doen, behalve er zijn wanneer het nodig is. En je zelf niet vergeten. Dus blijf zelf wel sociaal actief.

Het enige wat ik nu zou doen is met haar naar de huisarts gaan en met de poh (praktijkondersteuner) praten. Ik zou niet haar werk dit laten regelen, maar alleen haar eigen huisarts. Je hebt bijvoorbeeld ook wandeltherapeuten.

En ook belangrijk is om de huisarts wat statussen te laten delen met de bedrijfsarts. Voor de UWV moet het bedrijf allerlei verplichtingen nakomen om te laten zien dat ze hun werknemers ondersteunen. Kunnen ze dat niet tonen, en willen ze de boete voorkomen dan gaan ze automatisch meer pushen, om bewijsmateriaal te krijgen voor het UWV. En meer pushen zijn bedrijven nooit zo goed in, dat werkt averechts, dus dat is slim om te voorkomen.

En ik vind jouw burnout een bijzondere, over t algemeen heb je niet de capabiliteit om je huis te gaan verbouwen tijdens je burnout. Ik denk dat dat iets anders was, geen idee wat. Dus ik zou dat al helemaal vergeten in vergelijking met je vrouw.

[Heaget]

Wat een reacties al! Ik ga m'n best doen om overal even op te antwoorden. In ieder geval bedankt allemaal!

Mavamaarten schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:25:
Allereerst, veel sterkte en moed voor jullie allebei.

Sterkte ook in jou situatie! Ze krijgt nu al hulp via de praktijkondersteuner, die afspraken zijn nog wel wijd verspreid maar het is een begin. Ik denk/hoop dat de praktijkondersteuner ook mee kan denken op langere termijn voor een doorverwijzing. Voor mezelf blijf ik zorgen, ik zit zelf gelukkig op een goeie plek in m'n leven dus ik kan dit nu gelukkig aan.

delpit schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:40:
Communicatie als partner tijdens een burn-out is heel complex en ik kan je nu al vertellen dat je dat zelden helemaal goed gaat doen. Jezelf ruimte geven om niet perfect te zijn is heel handig.

Kortom, het enige wat jij op dit moment kunt doen is ruimte geven en zo snel mogelijke GOEDE ondersteuning regelen. Niet meer, niet minder.

Fijne tip ook, dat het niet perfect hoeft en kan, en dat dat er ook mag zijn. Ruimte geven zal ik moeten doen en dat zal voor mij een leerproces worden, nu voel ik me namelijk een slechte partner omdat ik "niks" doe om te helpen. Dat vind ik lastig, ondanks dat ik weet dat het beter is.

X-Field schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:48:
Inmiddels hebben we ook geleerd dat overgangsperikelen bij vrouwen vanaf hun 35e kunnen gaan spelen. En de klachten die hier mee gepaard gaan lijken verdomd veel op burn out of depressie. Vriendin heeft dit meerdere keren aangegven bij huisarts en andere behandelaars, en werd daar aardig in genegeerd.

Ik denk wel dat dit iets is waar ik ook rekening mee moet houden. Wellicht goed om voor mezelf ook een afspraak te maken met de huisarts om te zien hoe ik dit bespreekbaar kan maken. Bedankt voor de tip, ik wist niet dat burn-out en overgangsverschijnselen veel op elkaar leken.

mathy_ schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:48:
Een praktisch voorbeeld: maak zelf een wandeling in de natuur en vraag of ze mee wil. Zegt ze ja, dan is dat mooi meegenomen. Zegt ze nee, dan heb jij alsnog een mooie wandeling gehad.

Mijn vrouw heeft ook een enorme behoefte om te pleasen, als ik vraag of ze mee wil is het mogelijk dat ze verstaat dat ik wil dat ze mee gaat. Dit is een heel ander probleem, maar ook een deel van de oorzaak van dit probleem. Daar is lastig mee om te gaan omdat ik nooit zeker weet of ze iets doet voor mij, of voor zichzelf.

Motrax schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:53:
Mijn kleine advies: probeer haar in beweging te krijgen, letterlijk. Dus bewegen. Hoeft niet perse sporten te zijn, maar een loopje helpt allicht iets.

Sporten heb ik ook samen geprobeerd maar ik ben bang dat ik haar teveel heb gepusht om mee naar de gym te gaan (dit vonden we voorheen wel beide leuk) maar ik denk dat dit niet het moment is om op dat niveau alweer te gaan sporten. Ik zal moeten kijken naar laagdrempeliger beweging.

TunderNerd schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 09:38:
Soort gelijke situatie gezeten. Het enige wat je kan doen is luisteren, luisteren, luisteren. Niet sturen, genezen, willen oplossen. Actief luisteren, al je meningen aan de kant zetten. Het is haar proces en dit kan je niet oplossen.
Je gaat fouten maken, je gaat een keer je geduld verliezen ("doe nou gewoon eens"), je gaat een pleister willen plakken. Je handen gaan jeuken (Want, ik heb destijds toch ook mijn huis verbouwd). Het accepteren dat het tijd kost is stap één. Daarna: gun haar haar eigen proces.
Sterkte voor jullie beide!

Je slaat de spijker op z'n kop, al deze dingen voel ik namelijk heel sterk ja. Zoals ik al zei, het zal voor mij ook een leerproces worden om dit (haar) met rust te laten en het z'n gang te laten gaan.

Nilvo schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 10:22:
Sterkte!
Hou er rekening mee dat zelfs leuke activiteiten een belasting kunnen zijn en mogelijk al teveel vraagt van je vrouw.

Hier had ik nog niet eerder aan gedacht.. Ik plan wel dingen in overleg maar ik zal er extra alert op zijn om te vragen of ze er wel zin/energie voor heeft.

TopsNL schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 10:32:
Bij mij moest eerst de "batterij" worden hersteld *knip*

De eerste drie maanden dat ik thuis zat had ik ook het gevoel alsof ik opgejaagd werd wat gepaard ging in veel angstige gevoelens en stress voor enige activiteit in de buitenwereld. Dit gevoel viel langzaam weg in de vierde maand dat ik thuis zat.

Dit is heel erg de fase waar ze nu in zit. Heel veel schuldgevoel ook omdat ze niks doet terwijl ze thuis zit. Ik denk ook dat we hier eerst doorheen moeten voordat er uberhaupt aan herstel gewerkt kan worden. Waar had jij behoefte aan toen je de eerste maanden thuis zat en je dat opgejaagde gevoel ervaarde? Ik kan wel 100x zeggen dat het niet erg is, en dat ze prima op de bank met Netflix kan liggen zonder schuldgevoel maar dat gaat er zo niet in natuurlijk..

SeenD schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 10:51:
Je kan niet zoveel doen, behalve er zijn wanneer het nodig is. En je zelf niet vergeten. Dus blijf zelf wel sociaal actief.

Het enige wat ik nu zou doen is met haar naar de huisarts gaan en met de poh (praktijkondersteuner) praten. Ik zou niet haar werk dit laten regelen, maar alleen haar eigen huisarts. Je hebt bijvoorbeeld ook wandeltherapeuten.

En ook belangrijk is om de huisarts wat statussen te laten delen met de bedrijfsarts. Voor de UWV moet het bedrijf allerlei verplichtingen nakomen om te laten zien dat ze hun werknemers ondersteunen. Kunnen ze dat niet tonen, en willen ze de boete voorkomen dan gaan ze automatisch meer pushen, om bewijsmateriaal te krijgen voor het UWV. En meer pushen zijn bedrijven nooit zo goed in, dat werkt averechts, dus dat is slim om te voorkomen.

En ik vind jouw burnout een bijzondere, over t algemeen heb je niet de capabiliteit om je huis te gaan verbouwen tijdens je burnout. Ik denk dat dat iets anders was, geen idee wat. Dus ik zou dat al helemaal vergeten in vergelijking met je vrouw.

Er voor haar zijn zal ik altijd blijven doen. De communicatie met haar werkgever gaat nu via mij, ik weet heel goed wat de verplichtingen zijn en sta hier een stuk zakelijker in. Het scheelt haar ook veel stress. Ik denk dat ik in alles nogal a-typisch ben, dus dat mijn burnout zich op die manier uitte verbaast me opzich niet. Het is verder niet dat ik verwacht dat andere dat ook zo doen/hebben.

[Wren]

Ik heb ervaring met een vergelijkbare situatie. 2 maanden is idd nog best kort dus verwacht nog niks tot weinig qua herstel. En naast er logischerwijs ook voor haar zijn, vergeet ook jezelf niet. Want een burn out bij de 1 levert stress of frustratie bij de ander op. Dus blijf zelf ook de dingen doen die je leuk vindt, ook al is dat soms minder makkelijk omdat je gewend was dit samen te doen.

[FirePuma142]

Sommige mensen zijn in het begin van een burn-out fysiek en mentaal uitgeput. Dat duurt echt vervelend lang om van te herstellen. Sporten is dan ook geen goed idee, dat levert alleen maar meer stresshormonen op, waar je eigenlijk van moet afkicken. Je vrouw heeft tijd nodig. Vertroetelen maar. Dan kijk je met een maand of twee drie weer verder.

Een burn-out waar je hyperproductief van wordt, voldoet eigenlijk per definitie niet aan de algemeen geaccepteerde kenmerken van een burnout overigens. Dat is dan ook op geen enkele manier vergelijkingsmateriaal.

[ Voor 25% gewijzigd door FirePuma142 op 04-11-2025 14:40 ]

[trabant]

Colonel Brandon kon e.e.a. ook niet werkeloos toezien, maar voor jezelf: Zie in dat je niet alles kunt veranderen en accepteer dat, ook al barst je van de goedbedoelde dadendrang.

[ Voor 15% gewijzigd door trabant op 04-11-2025 12:52 ]

[ElCondor]

Als je dan in beweging wilt komen, dan zou ik aanraden om te gaan wandelen. Ik kan enorm mijn kop leegmaken als ik wandel. Als je met zijn twee'en wandelt,zonder telefoon, dan heb je ook aandacht voor elkaar.
Mijn vrouw en ik doen duurwandelingen, dat is wellicht iets anders, maar het idee is het zelfde: We praten over vanalles en er is ruimte om dat te doen en als we uitgepraat zijn dan is het stil. Dat moet ook kunnen.
Begin met korte stukken en werk op naar een uur of zo, wandeling tot de 5KM.
Het heeft ons in ieder geval goed door de corona periode gesleept.

[mugenmarco]

Mavamaarten schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 08:25:
Allereerst, veel sterkte en moed voor jullie allebei.

Ik zit helaas in dezelfde situatie, maar dan al ongeveer 2 jaar in plaats van 2 maanden. Zorg er alleszins voor dat je partner de psychologische hulp en steun krijgt die ze nodig heeft (zorg voor regelmatige gesprekken met een therapeut / psycholoog / evt later een psychiater). Dat kan best al wel het geval zijn, maar ik lees er alleszins niks van terug in je startpost. Ik kan je alleszins uit eerste hand vertellen dat zo'n traject veel tijd kan kosten, wat je vrouw nu nodig heeft is tijd en ruimte. 2 maanden klinkt lang, maar is dat tegelijkertijd ook totaal niet. Je komt in een burn-out omdat je vele maanden / jaren te veel energie hebt uitgegeven en bent blijven spartelen in een ongezonde situatie, dat is een gat dat niet zomaar weer gevuld is.

Mijn 2 cents (kwam voort uit gesprekken met mijn eigen psycholoog). Het is makkelijk gezegd, maar vergeet niet om goed voor jezelf te zorgen. Voor iemand met een burnout zorgen is zwaar, eigenlijk ben je energie voor twee (of ja, anderhalf) aan het uitgeven. Normaal word je zelf al eens "uitgenodigd" om iets leuks te doen, maar zoals je wel merkt komt dat nu volledig op jouw schouders terecht. Ik had zelf ook heel hard de neiging om te proberen om mijn partner beter te maken en om leuke dingen te doen, maar dat moet toch voor het grootste deel uit haarzelf komen. En natuurlijk kan je daarbij helpen, maar er zijn voor haar is daar het belangrijkste. Als je als "zorger" even ruimte of rust nodig hebt, mag je je daar niet te schuldig om voelen. Ga een keer zelf met vrienden weg, ga een keertje alleen ergens heen als je daar nood aan hebt. Je hebt nog steeds je eigen vrijheid en je hebt zelf ook gewoon even momenten van rust / niet-zorgen nodig. Als je zelf mee kopje onder gaat omdat de zorg te zwaar wordt, is je vrouw daar niet beter bij. En als je een goede relatie hebt dan gaat ze dat zeker ook wel snappen.

2 jaar is imho wel erg lang, heb je het wel goed aangepakt dan? ik weet dat herstel vaak lang kan duren, maar 2 jaar lijkt mij wel erg lang hoor (no offense!)

[Mavamaarten]

mugenmarco schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 13:09:
[...]
2 jaar is imho wel erg lang, heb je het wel goed aangepakt dan? ik weet dat herstel vaak lang kan duren, maar 2 jaar lijkt mij wel erg lang hoor (no offense!)

"Heb je het wel goed aangepakt" vind ik een moeilijke vraag om te beantwoorden, dat begrijp je zelf ook wel.

Ik ga niet helemaal in detail treden, dit blijft een publiek forum natuurlijk, maar de burn-out / depressie heeft o.a. ook met onverwerkt jeugdtrauma te maken, en ook de zoektocht naar een goede psycholoog is uitgedraaid op een traject waar er tuchtprocedure werd gestart tegen een psycholoog bij de Psychologencommissie (en deze werd ook gegrond verklaard, ging wel net wat verder dan "deze psycholoog is geen match"). De zoektocht naar goede hulp is helaas niet zo vanzelfsprekend, maar wel o-zo-belangrijk.

Maar goed - dit is een topic om de topicstarter te helpen, ga verder het topic niet kapen.

[Weirdoojp]

Hoi, allereerst heel veel succes. Het is voor je partner geen makkelijke situatie, maar onderschat ook niet hoeveel invloed dit op jou kan hebben.

Mijn vrouw heeft ook een burn-out gekregen die uiteindelijk overging in een depressie met angst- en paniekaanvallen. De valkuilen waar ik toen in ben getrapt, waren vooral het pushen van activiteiten, zoals uit eten gaan of weekendjes weg “opdringen”. Dat werkt echt averechts. Laat het aan haar wat ze wil doen en probeer het niet voor haar in te vullen.

Wat bij ons wél hielp, was praten. Heel veel praten, en open zijn over de situatie. Bespreek dingen met familie en vrienden, het liefst tijdens een wandeling. Belangrijk is dat het gesprek niet altijd over haar of het herstel hoeft te gaan, maar juist ook over gewone, alledaagse dingen. Wanneer zij eraan toe is, zal ze vanzelf de moeilijkere onderwerpen aansnijden.

Wat ik ook heb geleerd, is dat er soms onderliggende oorzaken kunnen zijn die de burn-out hebben versterkt of veroorzaakt. In het geval van mijn vrouw kwam dat doordat ze tijdens haar werk op de IC dingen had gezien en gehoord die ze nooit echt goed heeft kunnen verwerken. Er kunnen dus dieperliggende trauma’s zijn die nog aandacht vragen. Sidenote dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar het kan wel een rol spelen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Vergeet vooral niet om ook goed voor jezelf te zorgen en de dingen te blijven doen die voor jou belangrijk zijn, anders loop je het risico dat je samen met haar in dat “diepe gat” terechtkomt.

[Gertjuhjan]

Ik heb niet alle berichten gelezen, (wel topic start).

Zelf heb ik een burnout gehad door een thuissituatie. Al met al 3/4 jaar volledig thuis en daarna nog minimaal een jaar reïntegratie. Daarna kreeg mijn vrouw een burnout omdat zei eindelijk de rust kreeg om zelf om te vallen. Heel snel weer opgebouwd omdat er een contract verlenging aan zat te komen. 3 maanden later weer omgevallen. Wat ik hieruit opgemaakt heb, is dat iedere burnout anders is en iedereen gaat hier anders mee om.
Na de ziekmelding heb ik mij zelf een switch gekocht en heb 3 maanden vooral alleen maar gegamed. Gewoon voor afleiding en mijn dag door te komen.

De eerste weken/maanden na je ziekmelding ga je eerst door een diep dal. In deze periode krijgt je lichaam rust, maar dat betekend dat je eindelijk ruimte krijgt om die tijd te verwerken. In die periode zie je ook geen eind aan het licht van de tunnel. Die periode is echt ontzettend lastig voor haar, maar natuurlijk ook voor jouw. Mijn tip hierover, geef haar de ruimte en laat weten dat je voor haar bent.

Daarnaast is het wel belangrijk dat je vrouw/vriendin professionele hulp zoekt. Die bijvoorbeeld ACT therapie aanbied. Deze therapie helpt je heel erg met acceptatie en herstel. Deze kan ook helpen met het vinden van een goede dagelijkse invulling van de dag.

Het zal beter gaan, maar hoe lang dat duurt, dat kan nog wel even duren. Geef haar de ruimte om zelf tot initiatieven te komen.

[Ayazis]

mugenmarco schreef op dinsdag 4 november 2025 @ 13:09:
[...]
2 jaar is imho wel erg lang, heb je het wel goed aangepakt dan?

Pas alsjeblieft op met dit soort opmerkingen. Er is al genoeg onbegrip omtrent dit thema. Laten we vooral niet doen alsof iedere burnout binnen x jaar verdwenen moet zijn. Iedere burnout is anders. 2 jaar is echt niet uitzonderlijk, dat heb ik meer dan eens gezien. Als je bij jezelf merkt dat je dat een lange tijd vind, vraag dan liever om uitleg over de herstelperiode.

OP, dit is echt heel lastig. Sterkte. Dit topic helpt je goed op weg zie ik, fijn om ook je ontvankelijkheid in de reacties te zien. Dan zit je al erg op de goede weg.

Mijn vrouw raakte 10 jaar gelden in een burnout, kwam daar nooit meer bovenop en draagt nu het label CVS (chronisch vermoeidheid syndroom). Ik vertel dit om aan te geven dat er echt geen pijl op te trekken is hoe lang het herstel gaat duren. Probeer daarom ook jezelf te beschermen voor verwachtingen en teleurstellingen. Wat ons altijd het meeste heeft geholpen is een langere tijd (6+maanden) terugkijken. Dan zie je vaak toch wel de stijgende lijn, ook als die de voorgaande weken er niet leek te zijn.

Het belangrijkste advies is al gegeven: niet pushen, ondersteunen, zorg voor jezelf. Ik wil als aanvulling nog deze meegeven: Zorg wel dat ze professionele hulp blijft krijgen. Je wilt voorkomen dat ze in een 'ik ben ziek en ik wacht wel tot het over is' mentaliteit komt.
Sterkte, het zal voor jullie beiden een pittige tijd zijn.

[ Voor 5% gewijzigd door Ayazis op 04-11-2025 14:42 ]

[Cheezborger]

Sterkte!

Zorg dat je hulp inschakelt. Minimaal de POH-GGZ via de huisarts; dat is laagdrempelig en gaat bovendien niet van het eigen risico af (handig als financiën een uitdaging zijn). Mocht er meer intensieve en/of specialistische hulp nodig zijn, dan kan je vrouw worden doorverwezen binnen de GGZ-basiszorg.
Let op: burn-outs worden in principe niet vergoed via de zorgverzekering. Wanneer er naast de burn-out sprake is van andere klachten (zoals een laag zelfbeeld, depressie of faalangst), kan er soms wél vergoeding plaatsvinden.

Daarnaast kan de bedrijfsarts ook interventies adviseren, waaronder een bedrijfspsycholoog. Die kosten zijn voor rekening van de werkgever en behandeling kan altijd zeer snel opgestart worden.

Mijn ervaring: geef elkaar de ruimte, forceer niets en probeer niet alles voor je vrouw in te vullen. Jij bent haar partner, niet haar zorgverlener. Het zal jou rust en comfort geven als zij de professionele hulp krijgt die ze nodig heeft.

[Veenbrandt]

Zeer herkenbaar verhaal. Mijn vrouw kreeg ook een burn-out en was tot niks meer tot staat....de simpelste taken waren haar te veel, toegeven tot frustratie van mij. Ik legde haar geen druk op dat het op een bepaald moment moest gebeuren, maar dat ze zelf mocht kiezen om haar week in te delen. Daarnaast vroeg ik haar amper iets om haar zo min mogelijk te belasten, maar in een gezin ontkom je er niet aan om soms iets te moeten vragen. Maar er kwam gewoon niks uit haar handen. Ik moest dus bijv. na een drukke week ook nog het huishouden doen.

Een burnout heb je ook zeker niet alleen. Het trekt een zware wissel op jou als partner. Ik heb ook geregeld dat ik tot 10 moest tellen om niet te ontploffen. Realiseer je dat ze het niet expres doet, maar geef ook duidelijk je grenzen aan. Mijn vrouw werd erg bitcherig en naderhand zette ze bepaalde gedragingen ook voort. Daarbij ik zeer duidelijk gemaakt dat bepaalde gedragingen niet meer getolereerd werden toen ze weer aan het werk ging.

Wat enorm heeft geholpen heeft in het begin is wandelen en aangeven dat je er voor haar bent. Later ging ze vanuit zichzelf weer sporten waardoor ze weer meer energie kreeg. Ik had ook het geluk dat ik in de riante positie verkeerde dat wij op 1 salaris konden leven. Nadat zij terugkeerde op het werk ging het ook snel weer mis. Vervolgens is ze gestopt met werken en wilde toen een bedrijfje starten. Uiteindelijk na een jaar daarmee gestopt en nu aan de slag bij een andere werkgever.

Overigens lag het niet aan de werkgever dat zij een burnout kreeg. Ze kreeg ander werk toebedeeld tijdens Corona waarbij ze geen voldoening uit kreeg.

[X-Field]

Nog een tip om dat bewegen te stimuleren. Maak het klein. Niet zullen we een stuk gaan wandelen, maar zullen we een klein blokje om. We hebben hier voor de deur zo'n klein plantsoen. Soms daar omheen al een hele uitdaging.

Maak het nog kleiner: je hoeft alleen maar je schoenen aan te doen en de deur uit te stappen. En ook daarna zijn we soms weer direct naar binnen gegaan. Maar ook genoeg keren wel iets verder.