Misschien een gek topic, maar ik moet het toch even kwijt, want het begint me behoorlijk te storen. Ik ben benieuwd hoe anderen hiernaar kijken.
Ik (man, nog vrij jong) ga de laatste tijd op behoorlijk veel eerste dates (allemaal online ontmoet), ongeveer twee tot vier per week (afhankelijk van hoeveel energie ik heb). Dit komt doordat ik nu wat meer vrije tijd heb; mijn studie is wat rustiger.
Om maar meteen tot de kern te komen: ik ben niet echt het type dat snel het initiatief neemt. Ik doe eigenlijk niets, tenzij de vrouw als eerste iets onderneemt. Wat ik daarmee bedoel, is dat ik tijdens een date puur een gesprek voer. Ik geef geen complimenten, raak haar niet aan, begin niet over een tweede date, etc. Als zij dat wél doet, ga ik erin mee en zet ik het enigszins voort. Maar als zij niets initieert, blijft het bij een doodnormaal gesprek en is het einde van de date voor mij simpel: doei, zwaaien en weglopen, net zoals vrienden dat doen.
Langzaam begint het me dwars te zitten dat ik geen vervolgdates heb met vrouwen. Veel van de vrouwen die ik date, vind ik best wel heel knap. Er zitten af en toe vrouwen tussen die ik oprecht vaker zou willen zien. Maar ook daarmee doe ik niets. Al mijn eerste dates duren ongeveer 1,5 tot 4 uur, en het blijft altijd bij gewoon kletsen.
Wat ik me afvraag is: hoe vaak neemt een vrouw uit zichzelf het initiatief? Of is het meestal de man die daarin een leidende rol speelt? Ik heb namelijk het gevoel dat ik veel misloop doordat ik me zo opstel.
Ik ben ook benieuwd naar jullie ervaringen. Hoe vaak komt romantische of seksuele initiatie op een eerste date vanuit de man? Gebeurt er überhaupt iets als de man geen initiatief neemt?
Ik denk dat onzekerheid hierin ook een grote rol speelt. Ik weet dat ik niet onaantrekkelijk ben, en toch knaagt er tijdens mijn dates telkens iets in me dat zegt: Deze vrouw vindt je niet aantrekkelijk, dit gaat toch niks worden, je bent te saai, etc.
Het begint me ook steeds meer te irriteren, omdat ik tijdens de dates soms duidelijk zie dat de vrouw aan het stralen is en me leuk vindt. Maar dan heb ik altijd iets van: Ja, wat moet ik hiermee? Ik blijf gewoon kletsen en weet uiteindelijk altijd wel een manier te vinden om het te verpesten. Bijvoorbeeld door aan het einde simpelweg te zeggen: "Oké, wel thuis, doei," en dan weg te lopen. Op dat moment besef ik me direct: "Shit, wat ik net deed... ik ga haar nooit meer zien." Dat is maar één voorbeeld. Maar ik weet eigenlijk ook niet anders; vandaar dat ik op nieuw perspectief wil komen door dit topic.
Ik (man, nog vrij jong) ga de laatste tijd op behoorlijk veel eerste dates (allemaal online ontmoet), ongeveer twee tot vier per week (afhankelijk van hoeveel energie ik heb). Dit komt doordat ik nu wat meer vrije tijd heb; mijn studie is wat rustiger.
Om maar meteen tot de kern te komen: ik ben niet echt het type dat snel het initiatief neemt. Ik doe eigenlijk niets, tenzij de vrouw als eerste iets onderneemt. Wat ik daarmee bedoel, is dat ik tijdens een date puur een gesprek voer. Ik geef geen complimenten, raak haar niet aan, begin niet over een tweede date, etc. Als zij dat wél doet, ga ik erin mee en zet ik het enigszins voort. Maar als zij niets initieert, blijft het bij een doodnormaal gesprek en is het einde van de date voor mij simpel: doei, zwaaien en weglopen, net zoals vrienden dat doen.
Langzaam begint het me dwars te zitten dat ik geen vervolgdates heb met vrouwen. Veel van de vrouwen die ik date, vind ik best wel heel knap. Er zitten af en toe vrouwen tussen die ik oprecht vaker zou willen zien. Maar ook daarmee doe ik niets. Al mijn eerste dates duren ongeveer 1,5 tot 4 uur, en het blijft altijd bij gewoon kletsen.
Wat ik me afvraag is: hoe vaak neemt een vrouw uit zichzelf het initiatief? Of is het meestal de man die daarin een leidende rol speelt? Ik heb namelijk het gevoel dat ik veel misloop doordat ik me zo opstel.
Ik ben ook benieuwd naar jullie ervaringen. Hoe vaak komt romantische of seksuele initiatie op een eerste date vanuit de man? Gebeurt er überhaupt iets als de man geen initiatief neemt?
Ik denk dat onzekerheid hierin ook een grote rol speelt. Ik weet dat ik niet onaantrekkelijk ben, en toch knaagt er tijdens mijn dates telkens iets in me dat zegt: Deze vrouw vindt je niet aantrekkelijk, dit gaat toch niks worden, je bent te saai, etc.
Het begint me ook steeds meer te irriteren, omdat ik tijdens de dates soms duidelijk zie dat de vrouw aan het stralen is en me leuk vindt. Maar dan heb ik altijd iets van: Ja, wat moet ik hiermee? Ik blijf gewoon kletsen en weet uiteindelijk altijd wel een manier te vinden om het te verpesten. Bijvoorbeeld door aan het einde simpelweg te zeggen: "Oké, wel thuis, doei," en dan weg te lopen. Op dat moment besef ik me direct: "Shit, wat ik net deed... ik ga haar nooit meer zien." Dat is maar één voorbeeld. Maar ik weet eigenlijk ook niet anders; vandaar dat ik op nieuw perspectief wil komen door dit topic.