/u/175440/crop5b5f0d899a5e8_cropped.png?f=community)
Hiya. 40-jarige gamer hier, die ook al zo'n 35 jaar gamed.
We leven natuurlijk in een tijd van remasters, remakes, en classics, en hoewel ik helemaal pro het preserveren van games ben (en alsjeblieft, als je dat ook bent, onderteken alstjeblieft het EU Burger initiatief), merk ik dat, zeker in sommige meer "plot" en "uitdaging"-gebaseerde games, dat nostalgie weinig voor me doet. Twee voorbeelden:
WoW Classic
Toen WoW uitkwam "vinkte" het alle boxes voor me, want ik was sinds Warcraft (zonder nummer) al een fan van de wereld (heb de Warcraft 2 handleidingen en games door en door gelezen, tekeningen van didier, metzen, etc...), en hoewel ik Warcraft 3 minder vondt (de heroes vondt ik te veel van de foodcap en basebuilden af halen), heb ik me er wel mee vermaakt. WoW ging voor mij dan ook diep. Daar is VEEL tijd in gaan zitten, en ik kon op hoog niveau raiden. Ik had zelfs Atiesh op den duur. Toen de expansions uitkwamen was de vorige echter voor mij al wel "klaar", ik had bijvoorbeeld bij Burning Crusade geen nostalgie voor classic, en de andere kant op miste ik "land" vs "vliegen" ook niet; vliegen vondt ik juist grappig want je kon mensen echt verrassen.
Ik heb er twee expansions uit gelegen ivm opleidingen, maar zeker met WoD, Legion, BFA heb ik weer vrij intensief gespeeld.
BFA vond ik leuk vanwege de raids, de wereld, en de community. Helaas dat laatste veranderde, want hoewel we altijd in de "ouwe" guild een zeker element met "nostalgiaglasses" hadden, was dit het moment dat Blizzard officiëel classic aankondigde. Veel gejujg, en de wildste verhalen kwamen weer langs:
- Stats zouden zo betekenisvol zijn
- Veel meer build flexibiliteit
- Raids zouden weer MOEILIJK zijn (we waren consistent vrij ver in Mythic)
- Community zal weer gewoon in tradechat zijn!
Ikzelf vondt dat allemaal maar overdreven...
- Stats waren in classic al cookie cutter, we hebben alleen beter internet/zoeken waardoor cookie cutter nóg dominanter wordt; de "spiritrogue" zal nooit enige betekenis krijgen
- Zelfde voor builds. Er zal een meta ontstaan.
- Het was moeilijk omdat we geen bossmods halen en velen op "my first MMO" modus zaten zonder websites vol met gear guides.
- Nee, community zal niet geweldig zijn, vanwege meta wil men rushen, en discord/mods zullen een hoop voor mensen doen.
En zo geschiedde, toen het uitkwam. De ene "meta" naar de andere stond op, buff-griefing werd een ding, raids die door lvl 58 greens binnen een uur na release gecleared werden, en real money boosts waren een zaak, maar belangrijker, en pijnlijker voor mij:
De community was gesplitst. Nostalgie had retail "geknipt" en veel guilds moesten ineens (tijdens een van de betere raids, eternal palace, we waren met mythic azshara bezig...). Die split bleef, en helaas leek het net alsof het spel zich aanpastte naar een of andere "quick game"-meta.
Ikzelf herinnerde me alles van Classic nog, en had niet echt de behoefte om te spelen. Zelfs de huidige builds/gear combo's vond ik flexibeler dan 5 talent points voor 5 minder rage bij maul.
Final Fantasy 6
Een classic, maar hoewel ik geen SNES had, heb ik het wel op een Pentium II kunnen emuleren en zo uitgespeeld. Het had alles. Een pakkend plot, uitdaging, puzzels, alles.
Recentelijk ben ik het weer gaan spelen... en oh boy...
- Moeilijke content zoals floating continent was teleurstellend makkelijk. Is het omdat ik de mechanics beter snap?
- Plot voelde erg simpel... dit was vroeger super diep voor mij...
- Natuurlijk snap ik dat de SNES niet de hele wereld dynamisch kan maken, maar de "wachten voor een zone" mechanic was ineens wel heel duidelijk...
Ik kan niet zeggen dat ik er zo van genoot als vroeger, sterker nog, sommige mechanics waren frustrerend NIET vanwege de complexiteit, maar vanwege de kunstmatigheid in het moeilijk maken. Het voelt zelfs bijna zo dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik zo gevallen ben voor de nostalgie van dit spel.
Ter discussie
Eigenlijk doet nostalgie me niets... ik vond Homeworld 2 geweldig, maar gezien alle rotzooi rondom 3 kon ik me inhouden om het te kopen, en speel ik gewoon nog wat Homeworld 2. Maar dat is een game die vrij "houdbaar" is omdat er geen verhaal/progressie inzit als je strict naar skirmish kijkt.
Maar films, boeken, games (ZEKER games waar de voortgang van techniek soms ook een voortgang is waarbij sommige toen lastig te implementeren wereldbouw-aspecten kunstmatig moeilijk/apart werden gedaan), daar heb ik eigenlijk nooit last van nostalgie. Sterker nog, in aspecten waar er ook een "community" is, waarbij sommigen ook van de natuur zijn: "Vroeger was alles beter", vindt ik nostalgie eigenlijk zelfs schadelijk. De discussie gaat dan namelijk niet over "hoe kunnen we het beter maken" of "iets leuks samen doen", maar meer over "deze versie was beter". Zelf noem ik het wel eens het "zelda syndroom". Elke nieuwe Zelda die uitkomt wordt in de regel afgezeken, terwijl de vorige op een voetstuk wordt gezet.
Ben ik hier uniek in dat ik dit zo zie? Dat me dit frustreert? Zijn er meer voorbeelden te noemen?
We leven natuurlijk in een tijd van remasters, remakes, en classics, en hoewel ik helemaal pro het preserveren van games ben (en alsjeblieft, als je dat ook bent, onderteken alstjeblieft het EU Burger initiatief), merk ik dat, zeker in sommige meer "plot" en "uitdaging"-gebaseerde games, dat nostalgie weinig voor me doet. Twee voorbeelden:
WoW Classic
Toen WoW uitkwam "vinkte" het alle boxes voor me, want ik was sinds Warcraft (zonder nummer) al een fan van de wereld (heb de Warcraft 2 handleidingen en games door en door gelezen, tekeningen van didier, metzen, etc...), en hoewel ik Warcraft 3 minder vondt (de heroes vondt ik te veel van de foodcap en basebuilden af halen), heb ik me er wel mee vermaakt. WoW ging voor mij dan ook diep. Daar is VEEL tijd in gaan zitten, en ik kon op hoog niveau raiden. Ik had zelfs Atiesh op den duur. Toen de expansions uitkwamen was de vorige echter voor mij al wel "klaar", ik had bijvoorbeeld bij Burning Crusade geen nostalgie voor classic, en de andere kant op miste ik "land" vs "vliegen" ook niet; vliegen vondt ik juist grappig want je kon mensen echt verrassen.
Ik heb er twee expansions uit gelegen ivm opleidingen, maar zeker met WoD, Legion, BFA heb ik weer vrij intensief gespeeld.
BFA vond ik leuk vanwege de raids, de wereld, en de community. Helaas dat laatste veranderde, want hoewel we altijd in de "ouwe" guild een zeker element met "nostalgiaglasses" hadden, was dit het moment dat Blizzard officiëel classic aankondigde. Veel gejujg, en de wildste verhalen kwamen weer langs:
- Stats zouden zo betekenisvol zijn
- Veel meer build flexibiliteit
- Raids zouden weer MOEILIJK zijn (we waren consistent vrij ver in Mythic)
- Community zal weer gewoon in tradechat zijn!
Ikzelf vondt dat allemaal maar overdreven...
- Stats waren in classic al cookie cutter, we hebben alleen beter internet/zoeken waardoor cookie cutter nóg dominanter wordt; de "spiritrogue" zal nooit enige betekenis krijgen
- Zelfde voor builds. Er zal een meta ontstaan.
- Het was moeilijk omdat we geen bossmods halen en velen op "my first MMO" modus zaten zonder websites vol met gear guides.
- Nee, community zal niet geweldig zijn, vanwege meta wil men rushen, en discord/mods zullen een hoop voor mensen doen.
En zo geschiedde, toen het uitkwam. De ene "meta" naar de andere stond op, buff-griefing werd een ding, raids die door lvl 58 greens binnen een uur na release gecleared werden, en real money boosts waren een zaak, maar belangrijker, en pijnlijker voor mij:
De community was gesplitst. Nostalgie had retail "geknipt" en veel guilds moesten ineens (tijdens een van de betere raids, eternal palace, we waren met mythic azshara bezig...). Die split bleef, en helaas leek het net alsof het spel zich aanpastte naar een of andere "quick game"-meta.
Ikzelf herinnerde me alles van Classic nog, en had niet echt de behoefte om te spelen. Zelfs de huidige builds/gear combo's vond ik flexibeler dan 5 talent points voor 5 minder rage bij maul.
Final Fantasy 6
Een classic, maar hoewel ik geen SNES had, heb ik het wel op een Pentium II kunnen emuleren en zo uitgespeeld. Het had alles. Een pakkend plot, uitdaging, puzzels, alles.
Recentelijk ben ik het weer gaan spelen... en oh boy...
- Moeilijke content zoals floating continent was teleurstellend makkelijk. Is het omdat ik de mechanics beter snap?
- Plot voelde erg simpel... dit was vroeger super diep voor mij...
- Natuurlijk snap ik dat de SNES niet de hele wereld dynamisch kan maken, maar de "wachten voor een zone" mechanic was ineens wel heel duidelijk...
Ik kan niet zeggen dat ik er zo van genoot als vroeger, sterker nog, sommige mechanics waren frustrerend NIET vanwege de complexiteit, maar vanwege de kunstmatigheid in het moeilijk maken. Het voelt zelfs bijna zo dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik zo gevallen ben voor de nostalgie van dit spel.
Ter discussie
Eigenlijk doet nostalgie me niets... ik vond Homeworld 2 geweldig, maar gezien alle rotzooi rondom 3 kon ik me inhouden om het te kopen, en speel ik gewoon nog wat Homeworld 2. Maar dat is een game die vrij "houdbaar" is omdat er geen verhaal/progressie inzit als je strict naar skirmish kijkt.
Maar films, boeken, games (ZEKER games waar de voortgang van techniek soms ook een voortgang is waarbij sommige toen lastig te implementeren wereldbouw-aspecten kunstmatig moeilijk/apart werden gedaan), daar heb ik eigenlijk nooit last van nostalgie. Sterker nog, in aspecten waar er ook een "community" is, waarbij sommigen ook van de natuur zijn: "Vroeger was alles beter", vindt ik nostalgie eigenlijk zelfs schadelijk. De discussie gaat dan namelijk niet over "hoe kunnen we het beter maken" of "iets leuks samen doen", maar meer over "deze versie was beter". Zelf noem ik het wel eens het "zelda syndroom". Elke nieuwe Zelda die uitkomt wordt in de regel afgezeken, terwijl de vorige op een voetstuk wordt gezet.
Ben ik hier uniek in dat ik dit zo zie? Dat me dit frustreert? Zijn er meer voorbeelden te noemen?
