Zijn het enkel de intieme momenten die je aan kan wijzen? Of ook andere emotionele momenten?
Heeft ze er ook last van wanneer jullie iets anders plezierigs doen? Een ontspannen boswandeling in de zon, of de slappe lach krijgen van een komische film?
Zo ja, dan kan het liggen aan en onbalans van chemische stoffen in de hersenen. Bv. een tekort van endorfines (of vergelijkbare stoffen) of juist een overschot van andere stoffen, die door 'gelukshormonen' tijdelijk worden onderdrukt.
Dat zou een goede neuroloog jullie kunnen vertellen. Maar het lijkt me wel een specialistisch onderwerp, waardoor je misschien even moet shoppen voordat je de juiste neuroloog met de juiste kennis hebt gevonden. Ik zou bij de huisarts blijven aandringen voor een verwijzing naar een neuroloog bij een academisch ziekenhuis.
Het punt met privéklinieken is dat ze zijn opgezet om winst te maken. Dat doen ze door de krenten uit de pap te pikken, veilige simpele behandelingen, of behandelingen met veel spoed, waar mensen extra voor willen betalen. Ze verdienen er weinig mee om mensen weg te sturen zonder behandeling. Daarom zijn ze geneigd om altijd met een behandeling te komen. Ook wanneer de kans van slagen niet erg waarschijnlijk is, want de volgende mogelijke oorzaak, met bijpassende behandeling staat al in de coulissen te wachten, zolang er maar betaald wordt. (Zie het als de serie dr. House, waar net zolang van alles geprobeerd wordt totdat de werkelijke oorzaak als enige overblijft, en waar ze vergeten te vermelden dat in de VS de patiënt al failliet is na de eerste twee behandelingen.)
Ik heb totaal geen idee of dit bij de Portugese privékliniek speelt en ik weet ook niet wat het niveau van deze kliniek is, maar ikzelf zou meer vertrouwen hebben in een wat beter academisch ziekenhuis.
Zoals iemand anders hier al gezegd heeft zijn Nederlandse huisartsen geneigd om iedereen met een paracetamolletje naar huis te sturen om het even een week of twee aan te kijken. (Voornamelijk omdat 99% van de klachten die niet duidelijk spoedeisend zijn na een paar dagen inderdaad vanzelf verdwijnen en alle onnodige onderzoeken die voor de zekerheid gedaan worden flink helpen om de zorg in Nederland onbetaalbaar te maken.) En ze zijn ook geneigd om het enkel bij symptoombestrijding te laten bij vage klachten, waar geen duidelijke oorzaak voor is, die weliswaar vervelend zijn maar niet dodelijk, aangezien je vriendin de klachten al 7 jaar heeft.
Het enige wat je verder helpt is de lastige patiënt te zijn, die door blijft vragen en wanneer een arts het niet weet of een behandeling niet helpt een verwijzing vragen naar een andere arts. Maar dat kan wel een lange en frustrerende weg zijn.
Alternatieve geneeswijzen zou ik links laten liggen.
Ik wil niet zeggen dat het allemaal onzin is. Veel geneesmiddelen en behandelingen in de traditionele geneeskunde hebben een oorsprong in ouderwetse geneeskunde die we tegenwoordig alternatief zouden noemen. Maar er is enorm veel kaf tussen het koren. De meeste aanbieders rekenen er op dat de meeste klachten vanzelf verdwijnen (denk aan de huisarts die le met een paracetamolletje naar huis stuurt) of vertrouwen op het placebo-effect. Aangezien je vriendin al een paar maal haar heil gezocht heeft bij alternatieve geneeswijzen, heeft het placebo-effect niet gewerkt en zal dat in de toekomst ook niet gaan werken.