3 jaar geleden ben ik begonnen bij een bedrijf waar ik me eindelijk goed op mijn plek leek te voelen. Een klein team met mensen waar het goed mee klikte, veel eigen verantwoordelijkheid en ruimte voor gezonde discussies en nieuwe ideeën.
Ik liep toen al een paar jaar rond met een chronische darmaandoening die over het algemeen redelijk te managen is. De functie was toen ik er solliciteerde 90% remote. Dit was toen een bewuste keuze omdat het vervallen van elke dag +/- 2-3 uur reizen, eten goed plannen en geen eigen toilet een enorme verademing was.
Toen kwam covid, en voor ons was het thuiswerken toen geen probleem. Ik merkte dat ik beter uitgerust was en me eigenlijk nooit ziek hoefde te melden, ook niet tijdens 'de slechte' dagen. Als het even niet ging kon ik tussendoor gaan liggen, en daarna met een kruik en een los huispak rustig doorwerken.
En toen begon de ellende... we kregen een fijne team manager, en iedereen ging weer 1x per week naar kantoor voor een teamdag. Helemaal prima. Ik hield daar met medicatie, eten en slaap gewoon rekening mee. Toen werd de werkdruk hoger. Werd een collega uit het niets ontslagen (per mail) tijdens zijn vakantie. Was onze manager op staande voet ontslagen en kwam van de 1 op de andere dag niet meer terug.
Ons team was klein maar we konden onszelf 'managen' en alle werkdruk nog aan. Maar mijn gezondheid reageerde ondertussen wel op de stress.
Toen brak er een periode aan dat mijn medicatie maandenlang niet te krijgen was, en holde mijn gezondheid achteruit. Er kwam een nieuwe manager, die er nog begrip voor had waarom ik meer thuis werkte dan de rest. Probleem met de manager was wel dat die niet heel goed was in zijn functie en iedereen eigenlijk op hersendode klusjes zetten die totaal niks meer met onze functie te maken hadden. Het ging op meerdere vlakken in het bedrijf ook slecht vanwege de goede collega's die we inmiddels misten en problemen die al 2 jaar aangekaart werden.
En toen vertrok de tweede manager, en werd een teamlid mijn nieuwe manager. Een teamlid die precies weet wat ik mankeer, maar bij ons eerste 1 op 1 gesprek mij vertelde dat als ik niet vaker naar kantoor zou komen, er een slechte beoordeling zou volgen. En als ik een week niet kon komen, ik het dan maar 'in moest halen' op momenten dat dat wel kon. Een soort urencriterium dus.
Overigens weet mijn hele team in grove lijnen wat ik heb. Maar in het gesprek werd er ook nog aangedrongen wat ik misschien iemand in mijn team ook een rotgevoel zou geven omdat zij ook wel vaker thuis zouden willen werken.
Dit vond ik heel onredelijk. Ik heb een tweede gesprek ingepland en daar aangegeven dat de druk om aan een x aantal uren te voldoen averechts gaat werken en mij veel stress oplevert. Ook dat ik vaak niet voor de lol thuiswerk, maar ik wel gewoon prima mijn werk kan doen en ik gerust bereid was vaker te komen als dat kon of er écht iets belangrijks was.
Toen werd er twee weken daarna op een maandagmiddag een meeting ingepland. Ik was van plan te gaan... ware het niet dat ik het hele weekend met pijnaanvallen heb moeten doen, meer tijd op het toilet heb door gebracht dan ergens anders, en ik al weken slecht slaap vanwege de toenemende druk en stress. Op Maandagochtend werd er meteen al een tikje drammerig gevraagd of ik naar kantoor zou komen. Ik zag het niet zitten.
De volgende ochtend kreeg ik via mijn privé berichten een uitbrander van de manager dat ik voortaan ook op tijd moest komen, omdat ik 1 van de teamdagen wat later was gekomen. Ik heb die ochtend geen eten binnen kunnen houden en was later vertrokken naar kantoor omdat ik stond over te geven. Ik was er wel- maar dat telde niet. "Zorg gewoon dat je op tijd bent" en "ik begrijp het" zijn de dooddoeners. Maar ik voel geen enkel begrip.
Wat te doen in zo'n situatie? Ik heb mezelf na de 'uitbrander' even ziek gemeld. Het bedrijf was altijd flexibel maar het is er helemaal uitgeslagen.
Ik loop al een tijdje op mijn tandvlees, en ik voel mij mentaal uitgeput. Ik wíl werken, maar zit inmiddels met het gevoel dat wat ik ook doe nooit genoeg ga zijn. Ik kan mezelf helaas niet veranderen. Ik wil ook niet op een al te slechte voet weg bij het bedrijf (want ja, ik ben naar iets anders op zoek) maar voor mijn gevoel is de werkrelatie al zo aangetast dat het niet meer te redden is. Ik kan de situatie in mijn vrije tijd nu maar moeilijk loslaten.
Ik liep toen al een paar jaar rond met een chronische darmaandoening die over het algemeen redelijk te managen is. De functie was toen ik er solliciteerde 90% remote. Dit was toen een bewuste keuze omdat het vervallen van elke dag +/- 2-3 uur reizen, eten goed plannen en geen eigen toilet een enorme verademing was.
Toen kwam covid, en voor ons was het thuiswerken toen geen probleem. Ik merkte dat ik beter uitgerust was en me eigenlijk nooit ziek hoefde te melden, ook niet tijdens 'de slechte' dagen. Als het even niet ging kon ik tussendoor gaan liggen, en daarna met een kruik en een los huispak rustig doorwerken.
En toen begon de ellende... we kregen een fijne team manager, en iedereen ging weer 1x per week naar kantoor voor een teamdag. Helemaal prima. Ik hield daar met medicatie, eten en slaap gewoon rekening mee. Toen werd de werkdruk hoger. Werd een collega uit het niets ontslagen (per mail) tijdens zijn vakantie. Was onze manager op staande voet ontslagen en kwam van de 1 op de andere dag niet meer terug.
Ons team was klein maar we konden onszelf 'managen' en alle werkdruk nog aan. Maar mijn gezondheid reageerde ondertussen wel op de stress.
Toen brak er een periode aan dat mijn medicatie maandenlang niet te krijgen was, en holde mijn gezondheid achteruit. Er kwam een nieuwe manager, die er nog begrip voor had waarom ik meer thuis werkte dan de rest. Probleem met de manager was wel dat die niet heel goed was in zijn functie en iedereen eigenlijk op hersendode klusjes zetten die totaal niks meer met onze functie te maken hadden. Het ging op meerdere vlakken in het bedrijf ook slecht vanwege de goede collega's die we inmiddels misten en problemen die al 2 jaar aangekaart werden.
En toen vertrok de tweede manager, en werd een teamlid mijn nieuwe manager. Een teamlid die precies weet wat ik mankeer, maar bij ons eerste 1 op 1 gesprek mij vertelde dat als ik niet vaker naar kantoor zou komen, er een slechte beoordeling zou volgen. En als ik een week niet kon komen, ik het dan maar 'in moest halen' op momenten dat dat wel kon. Een soort urencriterium dus.
Overigens weet mijn hele team in grove lijnen wat ik heb. Maar in het gesprek werd er ook nog aangedrongen wat ik misschien iemand in mijn team ook een rotgevoel zou geven omdat zij ook wel vaker thuis zouden willen werken.
Dit vond ik heel onredelijk. Ik heb een tweede gesprek ingepland en daar aangegeven dat de druk om aan een x aantal uren te voldoen averechts gaat werken en mij veel stress oplevert. Ook dat ik vaak niet voor de lol thuiswerk, maar ik wel gewoon prima mijn werk kan doen en ik gerust bereid was vaker te komen als dat kon of er écht iets belangrijks was.
Toen werd er twee weken daarna op een maandagmiddag een meeting ingepland. Ik was van plan te gaan... ware het niet dat ik het hele weekend met pijnaanvallen heb moeten doen, meer tijd op het toilet heb door gebracht dan ergens anders, en ik al weken slecht slaap vanwege de toenemende druk en stress. Op Maandagochtend werd er meteen al een tikje drammerig gevraagd of ik naar kantoor zou komen. Ik zag het niet zitten.
De volgende ochtend kreeg ik via mijn privé berichten een uitbrander van de manager dat ik voortaan ook op tijd moest komen, omdat ik 1 van de teamdagen wat later was gekomen. Ik heb die ochtend geen eten binnen kunnen houden en was later vertrokken naar kantoor omdat ik stond over te geven. Ik was er wel- maar dat telde niet. "Zorg gewoon dat je op tijd bent" en "ik begrijp het" zijn de dooddoeners. Maar ik voel geen enkel begrip.
Wat te doen in zo'n situatie? Ik heb mezelf na de 'uitbrander' even ziek gemeld. Het bedrijf was altijd flexibel maar het is er helemaal uitgeslagen.
Ik loop al een tijdje op mijn tandvlees, en ik voel mij mentaal uitgeput. Ik wíl werken, maar zit inmiddels met het gevoel dat wat ik ook doe nooit genoeg ga zijn. Ik kan mezelf helaas niet veranderen. Ik wil ook niet op een al te slechte voet weg bij het bedrijf (want ja, ik ben naar iets anders op zoek) maar voor mijn gevoel is de werkrelatie al zo aangetast dat het niet meer te redden is. Ik kan de situatie in mijn vrije tijd nu maar moeilijk loslaten.