Je kent het vast wel: Mensen in je omgeving waar je eigenlijk niet zo goed mee kunt, maar ze wel in bijvoorbeeld familie setting met enige regelmaat (verjaardagen, kerst) tegenkomt. In mijn geval betekent 'niet zo goed mee kunt' bijvoorbeeld:
Ik sla dan dicht, voel geen behoefde meer om te praten, denk 'laat maar', reageer nauwelijks/kort (of zelfs niet) en dan vaak in een afrondende vorm waarbij ik geen moeite doe om een echt gesprek te krijgen/op gang te houden. Ik trek me terug, en het heeft z'n weerslag (voor mij) op de rest van de dag in die setting. Het lukt me dan nauwelijks om me te 'herpakken', denk vooral 'laat maar zitten'. Raak chagrijnig door zo'n situatie, denk 'daar heb je 't weer'.
Ben nooit zo'n prater geweest met familie/ouders/thuis, maar vind het vervelend dat ik in beschreven situaties zo reageer/ben. Ik neem me vaak voor er 'opener' in te gaan wanneer er weer een gelegenheid is waar ik in de setting kom waar ik me zo 'gedraag'/voel, maar in de praktijk komt daar weinig van terecht, en daar baal ik van. Ik kan me er lastig overheen zetten dat iemand nou eenmaal zo is.
Nu is simpelweg 'negeren en m'n eigen plan trekken' te makkelijk gedacht, en ik verwacht ook geen panklare tip om dit zomaar anders/beter te doen, maar wellicht dat ervaringen van soort- en/of lotgenoten helpen.
- Uitgebreide 'kijk mij/ons eens' verhalen, op een 'uit de hoogte'/opscheppende manier
- Continue reacties met de strekking 'Oh ja wij ook hoor'.
- Overheersend aanwezig, je overal mee bemoeien, je mengen in gesprekken tussen anderen en het gesprek naar je toe trekken.
- Overal iets van menen te weten.
- Monologen in plaats van twee-richting conversaties
- Etc.
Ik sla dan dicht, voel geen behoefde meer om te praten, denk 'laat maar', reageer nauwelijks/kort (of zelfs niet) en dan vaak in een afrondende vorm waarbij ik geen moeite doe om een echt gesprek te krijgen/op gang te houden. Ik trek me terug, en het heeft z'n weerslag (voor mij) op de rest van de dag in die setting. Het lukt me dan nauwelijks om me te 'herpakken', denk vooral 'laat maar zitten'. Raak chagrijnig door zo'n situatie, denk 'daar heb je 't weer'.
Ben nooit zo'n prater geweest met familie/ouders/thuis, maar vind het vervelend dat ik in beschreven situaties zo reageer/ben. Ik neem me vaak voor er 'opener' in te gaan wanneer er weer een gelegenheid is waar ik in de setting kom waar ik me zo 'gedraag'/voel, maar in de praktijk komt daar weinig van terecht, en daar baal ik van. Ik kan me er lastig overheen zetten dat iemand nou eenmaal zo is.
Nu is simpelweg 'negeren en m'n eigen plan trekken' te makkelijk gedacht, en ik verwacht ook geen panklare tip om dit zomaar anders/beter te doen, maar wellicht dat ervaringen van soort- en/of lotgenoten helpen.