Dag allemaal,
Ik zou graag eens van gedachten wisselen over mijn situatie. Alle input is welkom. Ik ben rond de 25 jaar, afgestudeerd als arts (Master Geneeskunde in het Erasmus MC) en zit in de afrondende fase van een promotietraject (PhD, een geneeskunde gerelateerd onderwerp). Rondom de studiekeuze overwoog ik a) informatica (of related studie) en b) geneeskunde. Ik ben via decentrale selectie geselecteerd voor geneeskunde en de rest is geschiedenis.
Ik heb van jongs af aan een passie voor ICT, dit heeft zich tot nu toe uitgemond in (hobbymatig) talloze betaalde en onbetaalde hardwareprojecten (PC's bouwen, kloten met sensortjes), programmeerprojecten (websites, tools) en ik heb mijn vaardigheden ook in mijn promotietraject heel vaak in kunnen zetten (het maken van praktische oplossingen, zowel hardware als software, om bijv. experimenten uit te kunnen voeren). Ik mocht ook in mijn promotietraject vaak met grote (klinische, cq patiëntendata) datasets werken en haalde hier enorm veel plezier uit. Data opschonen, categoriseren, visualiseren, automatische analyses, etc... Dit zonder formele opleiding. Ook heeft mijn promotietraject me de kans gegeven om deels vanuit huis te werken en oh wat vind ik dat lekker.
De geneeskunde is prachtig, maar het vooruitzicht van een leven als arts is voor mij steeds moeilijker te zien en om het dan te kiezen, wetende dat mijn hart er nooit écht in zal liggen, doet mijzelf en mijn toekomstige patiënten tekort. In de geneeskunde kies je voor je 30e een specialisatie en that's it voor de komende tientallen jaren. Een huisarts wordt niet later nog chirurg, een oogarts wordt niet later nog nefroloog. Iedereen werkt hard en ik wil écht niet piklengte vergelijken maar secondaire arbeidsvoorwaarden in de geneeskunde zijn gewoon stelselmatig non-existent. Overuren bestaan niet en 36 uur = 50+ uur zonder morren, want iedereen wil uiteindelijk een opleidingsplek tot specialist dus werkt stug door. Specialisten verdienen goed maar doen grote (persoonlijke) offers. Patiënten zijn geen dossiers die je kan sluiten aan het eind van de dag, en de volgende ochtend weer openen. Dat gaat door ongeacht de klok. Dat moet het je allemaal maar waard zijn. Dit heeft dus ook wel wat te maken met work-life balance, merk ik terwijl ik dit typ. Mijn vriendin is arts en ik zie en hoor bij haar, als ze het over haar werk heeft, iets er wat bij mij niet is. Zij wíl dit. Na mijn promotietraject ga ik wel even (6-12 mnd) in het ziekenhuis werken, om het een eerlijke kans te geven. Ik heb van mijn studie genoten, het lijkt nu alsof ik wel heel negtief tegenover de geneeskunde sta maar het is een prachtig vak met toegewijde mensen. Het is weinig (alhoewel steeds meer) 'corporate' en je kan nog eens ad hoc dingen voor elkaar krijgen voor mensen zonder 100 managementlagen.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik meer moet en wil met mijn ICT passie en affiniteit. Dat dit mij wel blij zou maken en een gelukkiger leven zou geven. Misschien wel in combinatie met mijn ervaring in wetenschappelijk onderzoek / de gezondheidszorg? De mensen om mij heen zijn vrij opgesloten in de 'geneeskunde wereld' en ik voel dat ik behoefte heb om dit meer te exploreren met 'andere mensen'. Daarom mijn post! Ik merk dat ik niet echt een duidelijke vraag heb geformuleerd en dat dit ook een deel gewoon het ventileren/opschrijven van mijn gedachten is. Misschien is er iemand die een vergelijkbare 'switch' heeft meegemaakt, uit een 'vreemde' sector? Of misschien komt dit wel heel veel voor? Ik weet het niet.
Ik zou graag eens van gedachten wisselen over mijn situatie. Alle input is welkom. Ik ben rond de 25 jaar, afgestudeerd als arts (Master Geneeskunde in het Erasmus MC) en zit in de afrondende fase van een promotietraject (PhD, een geneeskunde gerelateerd onderwerp). Rondom de studiekeuze overwoog ik a) informatica (of related studie) en b) geneeskunde. Ik ben via decentrale selectie geselecteerd voor geneeskunde en de rest is geschiedenis.
Ik heb van jongs af aan een passie voor ICT, dit heeft zich tot nu toe uitgemond in (hobbymatig) talloze betaalde en onbetaalde hardwareprojecten (PC's bouwen, kloten met sensortjes), programmeerprojecten (websites, tools) en ik heb mijn vaardigheden ook in mijn promotietraject heel vaak in kunnen zetten (het maken van praktische oplossingen, zowel hardware als software, om bijv. experimenten uit te kunnen voeren). Ik mocht ook in mijn promotietraject vaak met grote (klinische, cq patiëntendata) datasets werken en haalde hier enorm veel plezier uit. Data opschonen, categoriseren, visualiseren, automatische analyses, etc... Dit zonder formele opleiding. Ook heeft mijn promotietraject me de kans gegeven om deels vanuit huis te werken en oh wat vind ik dat lekker.
De geneeskunde is prachtig, maar het vooruitzicht van een leven als arts is voor mij steeds moeilijker te zien en om het dan te kiezen, wetende dat mijn hart er nooit écht in zal liggen, doet mijzelf en mijn toekomstige patiënten tekort. In de geneeskunde kies je voor je 30e een specialisatie en that's it voor de komende tientallen jaren. Een huisarts wordt niet later nog chirurg, een oogarts wordt niet later nog nefroloog. Iedereen werkt hard en ik wil écht niet piklengte vergelijken maar secondaire arbeidsvoorwaarden in de geneeskunde zijn gewoon stelselmatig non-existent. Overuren bestaan niet en 36 uur = 50+ uur zonder morren, want iedereen wil uiteindelijk een opleidingsplek tot specialist dus werkt stug door. Specialisten verdienen goed maar doen grote (persoonlijke) offers. Patiënten zijn geen dossiers die je kan sluiten aan het eind van de dag, en de volgende ochtend weer openen. Dat gaat door ongeacht de klok. Dat moet het je allemaal maar waard zijn. Dit heeft dus ook wel wat te maken met work-life balance, merk ik terwijl ik dit typ. Mijn vriendin is arts en ik zie en hoor bij haar, als ze het over haar werk heeft, iets er wat bij mij niet is. Zij wíl dit. Na mijn promotietraject ga ik wel even (6-12 mnd) in het ziekenhuis werken, om het een eerlijke kans te geven. Ik heb van mijn studie genoten, het lijkt nu alsof ik wel heel negtief tegenover de geneeskunde sta maar het is een prachtig vak met toegewijde mensen. Het is weinig (alhoewel steeds meer) 'corporate' en je kan nog eens ad hoc dingen voor elkaar krijgen voor mensen zonder 100 managementlagen.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik meer moet en wil met mijn ICT passie en affiniteit. Dat dit mij wel blij zou maken en een gelukkiger leven zou geven. Misschien wel in combinatie met mijn ervaring in wetenschappelijk onderzoek / de gezondheidszorg? De mensen om mij heen zijn vrij opgesloten in de 'geneeskunde wereld' en ik voel dat ik behoefte heb om dit meer te exploreren met 'andere mensen'. Daarom mijn post! Ik merk dat ik niet echt een duidelijke vraag heb geformuleerd en dat dit ook een deel gewoon het ventileren/opschrijven van mijn gedachten is. Misschien is er iemand die een vergelijkbare 'switch' heeft meegemaakt, uit een 'vreemde' sector? Of misschien komt dit wel heel veel voor? Ik weet het niet.