Nieuwe wetgeving met o.a. toevoeging Boek 7 - Quelle

[Number10]

Ter info voor geïnteresseerden.

In week 46 (16-18 november) staat de behandeling van de implementatiewet van twee nieuwe EU richtlijnen gepland voor plenaire behandeling in de Tweede Kamer.

Dat lijkt mij vooral interessant voor de vaste bezoekers van het shoppingforum gezien onder andere de toevoeging van lid 7 aan art. 7:21 BW, want die betreft de codificatie van het Quelle arrest:

7. Bij een consumentenkoop stelt de koper de zaak ter beschikking van de verkoper voor herstel of vervanging. De verkoper neemt de zaak op zijn kosten terug. De koper is niet gehouden te betalen voor normaal gebruik van de vervangen zaak in de periode voor de vervanging.

Kort gezegd wordt er dan in de wet bepaald dat een gebruiksvergoeding bij non-conformiteit niet is toegestaan en is een beroep op jurisprudentie wat dat betreft niet meer strikt noodzakelijk.

De Memorie van Toelichting staat hier:
https://zoek.officielebekendmakingen.nl/kst-35734-3.html

Het wetsvoorstel staat hier:
https://zoek.officielebekendmakingen.nl/kst-35734-2.html

In een beslisnota van 1 juli wordt het volgende opgemerkt n.a.v. eerdere vragen over een gebruiksvergoeding:

(…) De CDA en de VVD vragen naar de mogelijkheid van een gebruiksvergoeding als een product na langere tijd vervangen moet worden omdat het een gebrek vertoond (bijv. een dure wasmachine waarvan de verwachte levensduur 8 jaar is en die naar 6 jaar een gebrek vertoont). Geantwoord wordt dat in de richtlijn verkoop goederen is bepaald dat de waardedaling die het gevolg is van normaal gebruik van het product voorafgaand aan de vervanging van de gebrekkige zaak voor rekening is van de verkoper. Gelet op het uitgangspunt van de verwachte levensduur van een product, zijn er situaties denkbaar dat een consument ongerechtvaardigd wordt verrijkt als een non-conforme zaak wordt vervangen voor een nieuwer model omdat hetzelfde model niet meer beschikbaar is. De verkoper mag ook dan geen gebruiksvergoeding vragen. Het is wel denkbaar dat het redelijk is dat de consument in zo’n geval een vergoeding betaalt voor het nieuwere product op grond van ongerechtvaardigde verrijking. (…)

Na stemming moet het uiteraard nog door naar de Eerste Kamer. De EU richtlijn had eigenlijk voor 1 juli 2021 al toepasbaar moeten zijn, maar die uiterlijke deadline is nu verplaatst naar 1 januari 2022 zoals opgemerkt in de toelichting van dezelfde nota van 1 juli:

(…) Het wetsvoorstel betreft de implementatie van de EU-richtlijnen verkoop goederen en levering digitale inhoud in grotendeels het BW. De richtlijnen moeten op 1 juli 2021 zijn geïmplementeerd. Die termijn wordt overschreden. Overschrijding van de implementatietermijn wordt in het algemeen als een ernstig ‘wetgevingsvergrijp’ gezien, maar dat zwakt af als er een tijdspanne ligt tussen implementatie- en toepassingstermijn. Het nieuwe regime moet op 1 januari 2022 van toepassing zijn. (…)

[vanaalten]

"De verkoper neemt de zaak op zijn kosten terug."
...betekent dat dat de verzendkosten voor het retourneren ook door de verkoper vergoed moet worden?

Of moet de koper die betalen, impliciet in "stelt de koper de zaak ter beschikking van de verkoper"?

[Hackus]

Ook de vzk @vanaalten

[Svinken]

Geldt dit nou eigenlijk ook voor auto's (sowieso ook ander consumentenrecht) vraag ik mij af?

[Tom-Z]

De tekst van de richtlijn is trouwens hier te vinden.

Gelet op het uitgangspunt van de verwachte levensduur van een product, zijn er situaties denkbaar dat een consument ongerechtvaardigd wordt verrijkt als een non-conforme zaak wordt vervangen voor een nieuwer model omdat hetzelfde model niet meer beschikbaar is. De verkoper mag ook dan geen gebruiksvergoeding vragen. Het is wel denkbaar dat het redelijk is dat de consument in zo’n geval een vergoeding betaalt voor het nieuwere product op grond van ongerechtvaardigde verrijking.

Heel fijn zo'n MvT. Voor consumenten is rechtszekerheid belangrijk omdat het vaak niet de moeite waard is om te procederen, en nu legt het kabinet onder wat een heel duidelijk wetsartikel zou moeten zijn deze tijdbom.
Sowieso een rare uitleg. Als hetzelfde model niet meer beschikbaar is, dan is vervanging onmogelijk en blijft alleen herstel als mogelijkheid over (en dan dus ontbinding als ook herstel niet mogelijk is). De consument zou hooguit op vrijwillige basis een nieuwer (duurder) model kunnen accepteren als alternatief, met mogelijke bijbetaling. Het lijkt me raar als de verkoper zou kunnen afdwingen dat (als herstel onmogelijk is) de consument vervanging met een nieuwer model moet acceptereren, zeker als hij dan ook nog op grond van ongerechtvaardigde verrijking verplicht zou kunnen worden bij te betalen.

Svinken schreef op vrijdag 15 oktober 2021 @ 21:31:
Geldt dit nou eigenlijk ook voor auto's (sowieso ook ander consumentenrecht) vraag ik mij af?

Waarom niet?

[fopjurist]

Dit voorstel gaat niets veranderen in de dagelijkse praktijk bij defecte producten. Inhoudelijk verandert er weinig, en voor consumenten komt er niet meer duidelijkheid. Als deze wet al iets bereikt, maakt het de positie van de consument juist slechter.

De koper is niet gehouden te betalen voor normaal gebruik van de vervangen zaak in de periode voor de vervanging

De discussie over een gebruiksvergoeding ontstaat vaak niet bij reparatie maar bij ontbinding. Door de toevoeging 'voor normaal gebruik' laat de mogelijkheid open dat voor andere zaken wel betaald moet worden (bijvoorbeeld voor ongerechtvaardigde verrijking, zie later in deze reactie). Voor ontbinding bevat het wetsvoorstel de volgende bepaling:

Wanneer de koper een overeenkomst geheel of overeenkomstig lid 6 gedeeltelijk ontbindt:
a. zendt de koper de zaak terug naar de verkoper op kosten van de verkoper;
b. betaalt de verkoper de koper de voor de zaak betaalde prijs terug bij ontvangst van de zaak of bij ontvangst van het door de koper verstrekte bewijs dat hij de zaak heeft teruggezonden.

De betaalde prijs terugbetalen. Duidelijker kan haast niet zou je zeggen. Maar in de preambule van de richtlijn staat dan toch:

Deze richtlijn mag geen afbreuk doen aan het recht van de lidstaten om de andere dan de in deze richtlijn neergelegde gevolgen van de ontbinding te regelen, zoals de gevolgen van de waardedaling, de vernietiging of het verlies van de goederen.

Op grond van ongerechtvaardigde verrijking of op basis van redelijkheid en billijkheid kan daarom toch een gebruiksvergoeding verschuldigd worden. Daar wordt in de wetsgeschiedenis ook uitdrukkelijk op gewezen (zoals in de OP geciteerd):

Gelet op het uitgangspunt van de verwachte levensduur van een product, zijn er situaties denkbaar dat een consument ongerechtvaardigd wordt verrijkt als een non-conforme zaak wordt vervangen voor een nieuwer model omdat hetzelfde model niet meer beschikbaar is. De verkoper mag ook dan geen gebruiksvergoeding vragen. Het is wel denkbaar dat het redelijk is dat de consument in zo’n geval een vergoeding betaalt voor het nieuwere product op grond van ongerechtvaardigde verrijking.

We weten allemaal wat dit betekent. Producten worden tegenwoordig vaker vervangen dan gerepareerd, en bij veel producten komt er elk jaar wel een nieuw model uit. Winkeliers zullen nu specifiek op deze bepaling hameren en stellen dat je moet bijbetalen voor het nieuwere model. Met Tom-Z ben ik van mening dat als een koper een product niet kan repareren en niet kan vervangen door hetzelfde product, dat je als consument de koopovereenkomst dan maar moet ontbinden of de koopprijs gedeeltelijk te verminderen.

vanaalten schreef op vrijdag 15 oktober 2021 @ 17:12:
"De verkoper neemt de zaak op zijn kosten terug."
...betekent dat dat de verzendkosten voor het retourneren ook door de verkoper vergoed moet worden?

Of moet de koper die betalen, impliciet in "stelt de koper de zaak ter beschikking van de verkoper"?

De verkoper is verantwoordelijk voor de retourzending. Artikel 6:41 BW bepaalt:

Indien geen plaats voor de nakoming is bepaald, moet de aflevering van een verschuldigde zaak geschieden (..) in geval van een individueel bepaalde zaak: ter plaatse waar zij zich bij het ontstaan van de verbintenis bevond;

De verplichting om de zaak ter beschikking van de verkoper te stellen moet dus worden nagekomen op de de plek waar het product zich bevindt op het moment dat het defect gaat.

Svinken schreef op vrijdag 15 oktober 2021 @ 21:31:
Geldt dit nou eigenlijk ook voor auto's (sowieso ook ander consumentenrecht) vraag ik mij af?

Ja, als je de auto van een bedrijf koopt valt dat onder het consumentenrecht.

[Hackus]

Door het niet kunnen repareren, of vervangen ga je vanzelf ontbinden. Als je de verkoper geen kans geeft op, en gelijk wilt ontbinden (geen vertrouwen meer in het product), dan praat je over gebruikskostenvergoeding. Als je netjes het rijtje afloopt dus niet. Dat is altijd al zo geweest, alleen gaat men het nu met deze toevoeging 'duidelijker' maken. Ook zijn er verschillende interpretaties van rechters. zo las ik laatst dat een consument moest betalen(E25,- p/mnd) omdat haar bank niet conform was, en conformiteit niet werd nagekomen. Over de hele periode van klagen, en tijdrekken voor reparatie, kan het wel oplopen tot 2j. Veel consumenten klagen ook niet direct weer, als de reparatie niet gewenst is uitgevoerd, maar kijken het eerst even aan(bankstel) Of krijgen te horen van verkoper; het moet nog soepel worden, dat heeft tijd nodig etc etc.

[fopjurist]

Hackus schreef op zaterdag 16 oktober 2021 @ 09:18:
Door het niet kunnen repareren, of vervangen ga je vanzelf ontbinden. Als je de verkoper geen kans geeft op, en gelijk wilt ontbinden (geen vertrouwen meer in het product), dan praat je over gebruikskostenvergoeding.

Dan praat je eerder over een onrechtmatige ontbinding en is de winkel je geen cent verschuldigd.

[Holland1994]

Het valt mij ook op dat de bepaling van het oud art 7:18-2 BW de verlenging van het bewijsvermoeden, van 6 maanden naar 1 jaar gaat, (nieuw art 7:18a-2) conform art 11-1 (EU) 2019/771. Overigens neemt de NL'se wetgever niet de kan bepaling (11-2) op van twee jaar.
Ik vind dat de winkelgarantie die bewijslastperiode verlengt en aanvullend werkt op de wettelijke regeling, anders vraag ik mij af wat er dan precies onder garantie verstaan wordt wat de winkel levert.

Daarnaast is er nog de positie van winkelgarantie t.o.v. de wettelijke garantie. Het kan aanvullend werken, maar vaak in de praktijk houdt die winkelgarantie eerder op dan de subjective en objectieven conformiteitsvereisten; eerder dan je mag verwachten. Als je nog geluk hebt dan krijg je te maken met de economische levensduur en mag je na zoveel jaar % bijbetalen, wat uiteraard tegen art. 7:21-7 BW
in zou gaan. Maar dan zou er wel mogelijk ongerechtvaardigde verrijking zijn, maar dat lijkt mij persoonlijk vrij tegen de bedoeling van de richtlijn en wet als het bij een merk koelkast na 3 1/2 jaar gebeurd.

[Hackus]

Holland1994 schreef op vrijdag 7 januari 2022 @ 20:13:
Het valt mij ook op dat de bepaling van het oud art 7:18-2 BW de verlenging van het bewijsvermoeden, van 6 maanden naar 1 jaar gaat, (nieuw art 7:18a-2) conform art 11-1 (EU) 2019/771. Overigens neemt de NL'se wetgever niet de kan bepaling (11-2) op van twee jaar.
Ik vind dat de winkelgarantie die bewijslastperiode verlengt en aanvullend werkt op de wettelijke regeling, anders vraag ik mij af wat er dan precies onder garantie verstaan wordt wat de winkel levert.

Daarnaast is er nog de positie van winkelgarantie t.o.v. de wettelijke garantie. Het kan aanvullend werken, maar vaak in de praktijk houdt die winkelgarantie eerder op dan de subjective en objectieven conformiteitsvereisten; eerder dan je mag verwachten. Als je nog geluk hebt dan krijg je te maken met de economische levensduur en mag je na zoveel jaar % bijbetalen, wat uiteraard tegen art. 7:21-7 BW
in zou gaan. Maar dan zou er wel mogelijk ongerechtvaardigde verrijking zijn, maar dat lijkt mij persoonlijk vrij tegen de bedoeling van de richtlijn en wet als het bij een merk koelkast na 3 1/2 jaar gebeurd.

Fabrieks- en verkopersgarantie mag onder voorwaarden, Wettelijke garantie staat vast in de wet.
Hier gaan ook veel de fout in, mbt het wijsmaken van consumenten dat hen recht op garantie vervalt na 2j.
(TV van E2000,- geeft geel beeld na 2j en 3mnd)...

[Holland1994]

Ik kan nergens vinden dat de wetswijzigingen al in werking is getreden, dus ze zijn weer te laat.


Ik heb wat gezocht en ik krijg nauwelijks beval dat het bewijsvermoeden van de non-conformiteit wordt opgerekt naar gelang van de gegeven winkelgarantie (niet de aangekochte garantie).
Het enige wat ik snel kan vinden is een artikel van het Parool:

Na die zes maanden moet je als kóper aantonen dat het probleem niet jouw schuld is om op de wettelijke garantie aanspraak te kunnen maken. Die bewijslast geldt niet als een product nog onder de fabrieks- of verkopersgarantie valt.
...
De fabrieks- of verkopersgarantie wordt standaard bij een product geleverd en is een aanvulling op de wettelijke ­garantie. Een verlenging waarin je zonder discussie met
een defect product bij het verkooppunt terecht kunt.

De Consumentenbond heeft het alleen over fabrieksgarantie en extra gekochte garantie die de termijn kunnen verlengen:

Binnen de aanvullende geldige garantie

Gaat het product stuk binnen de aanvullende geldige garantie (zoals fabrieksgarantie of bijgekochte winkelgarantie)? Dan kun je daarvan gebruikmaken. Let op: die garantie is een soort ‘extraatje’ en mag nooit je wettelijk recht op garantie aantasten. Wettelijk gezien heb je al recht op gratis reparatie of vervanging door de verkoper, als het product eerder stuk gaat dan je mag verwachten.

Na het verstrijken van de termijn van het bewijsvermoeden is er eigenlijk niet zoveel praktisch geschreven over hoe een consument makkelijk kan bewijzen dat het gebrek non-conform was en het product normaal gebruikt was. Consumentenbond had er e.e.a over geschreven, maar dat was zo warrig en sprak elkaar tegen en kan ik niet meer vinden. Ook in de vakliteratuur is vooral geschreven binnen de termijn zelf en verwijzen ze naar de algemene regels na de 6 maanden(art 150 RV).

Het ACM geeft wel iets meer tastbaars:

Gaat het product meer dan 6 maanden na de aankoop kapot? Dan moet u bewijzen dat dit niet uw schuld is en dat het aan het product ligt. Dit hoeft u pas te doen als de verkoper zegt dat het uw schuld was. In dat geval moet u aantonen dat het product al niet goed was toen u het kocht. En dat u het product normaal hebt gebruikt en het uit zichzelf kapot is gegaan.

Bij sommige producten is het lastig om aan te tonen dat het buiten uw schuld kapot is gegaan. Bijvoorbeeld bij een computer of een mobiele telefoon. Soms lijkt het of die opeens niet meer werken, maar komt dat doordat u er een schadelijke app op hebt geïnstalleerd. Dan is het waarschijnlijk toch uw schuld. Het is verstandig om op internet te zoeken of meer consumenten klagen over hetzelfde probleem. U kunt dan aantonen dat het probleem vaker voorkomt en dat het dus niet aan u ligt.

Behalve het opzoeken of er meer problemen zijn is op zich best wel praktisch, vind ik het gebruikte voorbeeld dat de consument de schuldige is, zoals je "schadelijke app" hebt geïnstalleerd wel vergezocht. Het geeft mij de indruk dat ze zelf niet willen opschrijven hoe de consument eenvoudig kan bewijzen het gebrek niet aan hen zelf te wijten is of het niet echt weten. En doel ik vooral op het inschakelen van dure experts, wat natuurlijk in heel veel gevallen niet loont omdat de waarde al lager is dan het uurloon daarvan.

Ik kan een voorbeeld geven van een grote webwinkel die in NL actief is en die spreekt van 1 jaar wettelijke garantie op gebruikte en / geretourneerde artikelen:

Members only: title

Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers. Inloggen

Tja

[ehtweak]

@Holland1994 Het getoonde citaat van Amazon klinkt bij mij heel redelijk, toch?

Ik heb er zelf wel eens gebruik van gemaakt; garantie op een Warehouse product. En dat werd (net binnen 1 jaar) vlot en onbureaucratisch afgehandeld.

Rijst natuurlijk wel de vraag, wat bedoelen ze met die 'wettelijke garantie van 1 jaar'? Welke wet? Uit Duitsland? Uit Nederland? EU?
Weet jij het?