Een van mijn grootste verbazing in de Nederlandse politiek is de acceptatie van inkomensafhankelijke toeslagen.
Werkende Nederlanders die toeslag ontvangen zijn in feite gesubsidieerde arbeid. De overheid erkent dat iemand niet genoeg verdient om zijn of haar zorgverzekering te betalen en legt de verplichting dat gat te vullen niet bij de werkgever, maar bij de beter verdienende werknemers in de vorm van inkomstenbelasting.
Kort door de bocht, omdat het lokale distributiecentrum minimumloon betaald moet ik als bovenmodaal verdienende extra inkomstenbelasting betalen om dat gat te vullen. Ik vind het moreel verwerpelijk dat het minimumloon niet een inkomen garandeert waar huur en zorgtoeslag niet nodig zijn. Bedrijven die minimumloon betalen worden gesubsidieerd door bedrijven die hoge lonen betalen.
Van kinder(opvang)toeslag kun je nog zeggen dat het de werkende stimuleert om kinderen te nemen zonder daar meteen financieel hard voor gestraft te worden, dus die vind ik wat minder kwalijk. Daar stimuleert de toeslag gewenst gedrag. Het enige wat huur en zorgtoeslag stimuleert is je werknemers onderbetalen.
Wat mij persoonlijk daarnaast stoort is het narratief van sommige partijen is dat toeslaggerechtigden aan het staatsinfuus liggen en teren op de belasting die andere betaald hebben. Het is enorm vervelend dat het narratief niet is dat het ongelooflijk kwalijk is dat er mensen zijn die met een full-time baan niet rondkomen zonder staatsinfuus toeslagen omdat de werkgevers weigeren meer dan minimumloon te betalen.
In mijn ideale Nederland kan een stel met een fulltime werkende op minimumloon een bescheiden leven leiden op een appartementje. Dat zijn geen bedragen waar iemand twee keer per jaar op vakantie mee hoeft te gaan, maar ook zeker geen toeslagen mee hoeft te ontvangen. Wil je meer luxe, dan zul je toch echt met zijn tweeën moeten gaan werken.
Werkende Nederlanders die toeslag ontvangen zijn in feite gesubsidieerde arbeid. De overheid erkent dat iemand niet genoeg verdient om zijn of haar zorgverzekering te betalen en legt de verplichting dat gat te vullen niet bij de werkgever, maar bij de beter verdienende werknemers in de vorm van inkomstenbelasting.
Kort door de bocht, omdat het lokale distributiecentrum minimumloon betaald moet ik als bovenmodaal verdienende extra inkomstenbelasting betalen om dat gat te vullen. Ik vind het moreel verwerpelijk dat het minimumloon niet een inkomen garandeert waar huur en zorgtoeslag niet nodig zijn. Bedrijven die minimumloon betalen worden gesubsidieerd door bedrijven die hoge lonen betalen.
Van kinder(opvang)toeslag kun je nog zeggen dat het de werkende stimuleert om kinderen te nemen zonder daar meteen financieel hard voor gestraft te worden, dus die vind ik wat minder kwalijk. Daar stimuleert de toeslag gewenst gedrag. Het enige wat huur en zorgtoeslag stimuleert is je werknemers onderbetalen.
Wat mij persoonlijk daarnaast stoort is het narratief van sommige partijen is dat toeslaggerechtigden aan het staatsinfuus liggen en teren op de belasting die andere betaald hebben. Het is enorm vervelend dat het narratief niet is dat het ongelooflijk kwalijk is dat er mensen zijn die met een full-time baan niet rondkomen zonder staatsinfuus toeslagen omdat de werkgevers weigeren meer dan minimumloon te betalen.
In mijn ideale Nederland kan een stel met een fulltime werkende op minimumloon een bescheiden leven leiden op een appartementje. Dat zijn geen bedragen waar iemand twee keer per jaar op vakantie mee hoeft te gaan, maar ook zeker geen toeslagen mee hoeft te ontvangen. Wil je meer luxe, dan zul je toch echt met zijn tweeën moeten gaan werken.