Burnout en reïntegratie

[Rich409]

Hallo,

Even een schets van mijn situatie. Mijn excuses als dit een lap tekst wordt, maar ik wil graag volledig zijn in mijn verhaal.

Voorgeschiedenis
Ik ben werkzaam binnen een ICT-bedrijf. Sinds een aantal jaren ben ik daar in conflict gekomen met een collega. Ik hou niet van conflicten en kon moeilijk omgaan met de spanning die dit teweegbracht. Daarnaast schroomde deze collega er niet voor vervelende dingen over mij te vertellen t.o.v. andere collega's. Deze collega's briefden dit vervolgens door aan mij. Ook is de desbetreffende collega ook erg close met één van mijn leidinggevenden, waardoor de spanning tussen hem en mij ook op liep. Ik kreeg onredelijk veel kritiek op elk klein foutje dat ik maakte, had moeilijk contact met hem en voelde me steeds meer ongewenst op de werkvloer. Ik raakte geïsoleerd.

In april viel ik drie weken uit met een bacteriële infectie. Een vervelende situatie met veel pijn, maar ik had sinds maanden wel rust. Toen ik vervolgens weer aan het werk ging, voelde ik onmiddellijk weer de spanning op de werkvloer. Ik nam vervolgens contact op met een leidinggevende met de vraag of ik op een andere afdeling geplaatst kan worden zonder de collega en leidinggevende van hierboven. Hij vertelde dat dat niet mogelijk was, omdat er genoeg mensen (waaronder uitzendkrachten) werkzaam waren. Een goede collega van me (die jarenlang in de OR had gezeten) vertelde me dat dit geen geldig excuus was. Hij vertelde me dat de organisatie eerst verantwoordelijk is voor de eigen mensen.

Voor mij reden te meer dat mijn verhaal niet serieus werd genomen. Vanaf dat moment voelde ik me steeds vervelender op het werk. Twee weken later reed ik naar huis en voelde me erg rot. Ik merkte dat ik een bloedneus kreeg en stopte langs de kant van de weg. Ik had zeker in het verleden vaker van een bloedneus, maar deze bleef maar duren. Op een gegeven moment stopte het bloeden en ben ik naar huis gereden, kleding en auto compleet onder. Vriendin schrok toen ik thuiskwam, vertelde me dat ze zich al langer zorgde maakte en sommeerde me om langs de huisarts te gaan.

Verloop reïntegratieproces
Deze raadde me aan om de komende weken me ziek te melden en meldde me aan bij het GGZ.

Op mijn eerste ziektedag kreeg ik een mail om me drie dagen later te melden bij het hoofdkantoor. Daar sprak ik met medewerker HRM en ARBO-dienst (die intern bij mijn bedrijf zitten). Deze stelden onmiddellijk voor dat ik ergens anders werk zocht met hulp van hun loopbaanbegeleiding of dat ik in een andere vestiging ging werken. Dat waren voor mij geen opties. Ik heb een lichte vorm van autisme, heb zodoende behoefte aan structuur en wil graag blijven werken bij de vestiging waar ik al bijna acht jaar werk. Ik wilde wel eerst weten wat er met me aan de hand was, voordat ik het werk weer voorzichtig zou oppakken.

En dat is een enorm probleem. Allereerst stond er een wachtlijst van een jaar voor het GGZ waar de huisarts me voor aanmeldde. Ik ben op zoek gegaan naar andere zorgverleners, maar wachtlijsten daar zijn gigantisch, omdat veel mensen door de afnemende COVID op zoek zijn naar psychische hulp, omdat ze weer aan het werk gaan. Uiteindelijk kon ik terecht bij een locale zorgverlener. Die konden me echter niet helpen met mijn behoefte voor een diagnose en schreven me uiteindelijk in voor een emotie regulatie groepstraining. Ik heb daar zeker wel wat aan, maar het voldoet niet aan mijn wens dat ik een goede diagnose wil krijgen wat er nu precies aan de hand is. Je kan pas een probleem oplossen als je weet wat het probleem is.

Ondertussen merkte ik dat de twee medewerkers van HRM en ARBO steeds meer ongeduldig werden. De laatste twee maanden ben ik twee keer op bezoek geweest bij de bedrijfsarts (die ook intern zit). Deze vertelde me dat hij te maken heeft met bedrijfsbelangen, maar dat hij bij mij teveel spanningen waarnam om te beginnen aan het reïntegratietraject. Hij stelde vast dat ik 'niet belastbaar' was tot aan begin oktober en dat hij me dan graag wil zien. De twee medewerkers vatten dit echter op als: 'hij kan dus in oktober weer beginnen' en spraken over een speerpunt. Ik probeerde aan te geven dat dit niet is wat de bedrijfsarts zei, maar ik heb het gevoel dat dat tegen dovemansoren gericht was. Het was voor mij duidelijk dat ze me zo snel mogelijk weer aan het werk wilden hebben.

Na dat laatste gesprek (bijna twee weken geleden) is er geen enkele communicatie geweest van organisatie naar mij. Normaal gesproken krijg ik een mailtje met een samenvatting van wat er besproken is, nu heb ik niks ontvangen. Ook kreeg ik een rapportage van mijn eerste bezoek aan de bedrijfsarts. Van mijn laatste bezoek heb ik echter niks ontvangen, laat staan een vervolgafspraak bij de bedrijfarts.

Advies
Mijn vraag aan jullie is wat jullie in mijn geval zouden doen. Ik heb angst weer aan het werk te gaan zonder een fatsoenlijke diagnose wat er aan de hand is. De laatste maanden ben ik zeker meer tot rust gekomen, maar ik ben bang dat een te snelle terugkeer uiteindelijk tot meer problemen gaat leiden. Ook voelt het gebrek aan communicatie van bedrijfskant vreemd aan. Ik heb geprobeerd te zoeken of een vervolgafspraak bij de bedrijfsarts verplicht is, zoals een vriend van me dat stelt, maar heb daar niks over kunnen vinden. De hele situatie voelt vreemd aan en ik voel me niet helemaal correct behandeld. Hoe denken jullie daarover?

[Outerspace]

• Contact opnemen met de bedrijfsarts en een rapport laten opstellen
• Nieuwe afspraak maken met bedrijfarts en vastleggen
• Contact opnemen met HR en het rapport kenbaar laten maken (persoonlijke dingen hoeven niet zichtbaar te zijn).
• Alle informatie schriftelijk laten bevestigen door alle partijen (zaakopbouw)
• Informeer je eigen huisarts, want mogelijkerwijs heeft hij connecties die jou kunnen ondersteunen (hoeft niet, kan wel).
• Tussentijds kijken of je elders een leuke baan kunt vinden (niet noodzakelijk, maar mogelijk geen verkeerd idee).

[Wren]

" Hij stelde vast dat ik 'niet belastbaar' was tot aan begin oktober en dat hij me dan graag wil zien. De twee medewerkers vatten dit echter op als: 'hij kan dus in oktober weer beginnen' en spraken over een speerpunt. Ik probeerde aan te geven dat dit niet is wat de bedrijfsarts zei, maar ik heb het gevoel dat dat tegen dovemansoren gericht was."

Dat is ook helemaal niet jouw taak. Zij hebben niks te interpreteren en zouden gewoon een advies van de bedrijfsarts moeten krijgen, als zij daar vragen over hebben dan mogen ze die stellen aan de arts (even los van het feit of hij er antwoord op gaat krijgen). Zoals ik het nu lees proberen zij dit te verdraaien in hun voordeel en moet jij het gaan uitleggen.

[naitsoezn]

De bedrijfsarts is de persoon die in het belang van het bedrijf werkt, en moet vaststellen of jij wel of niet geschikt bent om weer aan het werk te gaan. Leuk dat je collega's de mededeling van de bedrijfsarts hebben opgevat als iets anders, maar de bedrijfsarts is uiteindelijk de persoon die daarover gaat. Je bent nu in ieder geval tot begin oktober 'ziek', daarna zul je weer bij de bedrijfsarts langs moeten om te kijken hoe het er voor staat. Zoals je het nu beschrijft zou het helemaal niet raar zijn als begin oktober wederom vastgesteld wordt dat je nog zeker een paar weken niet kunt werken. Waarna het riedeltje zich weer herhaalt. Op basis van een burnout zal een bedrijfsarts niet zomaar zeggen dat je een half jaar (bijvoorbeeld) niet langs hoeft te komen, da's een proces wat van tijd tot tijd even bekeken moet worden.

Je kunt wel afvragen of het niet sowieso goed is om verder te kijken. Het klinkt alsof de werkrelatie inmiddels aardig bekoeld is, en als één van beide partijen niet meer verder wil dan is vaak het einde wel in zicht. Even je licht opwerken bij een arbeidsrecht-specialist lijkt me dan ook geen overbodige luxe, om jezelf voor te bereiden op de dingen die ongetwijfeld komen gaan.

Bedenk trouwens wel dat de bedrijfsarts niet jouw dokter is. Die persoon heeft in principe ook weinig te maken heeft met jouw ziekte en je herstel, behalve dat hij een inschatting moet maken of je (weer) geschikt bent om aan het werk te gaan. Als hij er niet naar vraagt moet je ook zeker niet teveel details geven over je behandelingen.

[ Voor 29% gewijzigd door naitsoezn op 22-09-2021 11:04 ]

[corporalnl]

De medewerkers mogen denken van alles wat ze willen, maar je hebt te maken met de bedrijfsarts.
Daarnaast zou de bedrijfsarts alles zwart op wit moeten zetten met afspraken etc. ( per brief of mail )

Laat je vooral niet onder druk zetten, je mag ( niets moet ) ontspannen dus ga vooral dingen doen waar jij je rust in kan pakken. Heb het zelf helaas mogen ervaren en hierdoor bijna een jaar thuis gezeten.

[Fore!]

Ik wil er niet te veel woorden aan kwijt want kan er niet echt objectief in zitten. Zelf ook als partner de situatie meegemaakt.

Ga ajb uit van het advies van je huisarts (of hulpverlener waar je aan wordt doorverwezen), alles wat van uit het werk komt of wordt toegereikt heeft belang om je z.s.m. (goedschiks of kwaadschiks) je aan het werk te krijgen. Je huisarts handelt n.a.v. van jouw gezondheid en feedback.
Als je te snel aan het werk gaat val je weer terug in het diepe (of dieper). Vervelend voor de werkgever, maar dit heeft zoveel meer impact op het privé leven en alles eromheen.

[ Voor 4% gewijzigd door Fore! op 22-09-2021 11:02 ]

[t_captain]

Je zit al jaren bij een bedrijf en hebt al meerdere jaren conflict met een collega. Hoe lang was je van plan bij dat ene bedrijf te blijven werken?

Dat vizier moet opnieuw gericht worden. Nu zit je met de reintegratie, dat had misschien niet eens zo ver hoeven te komen. Maar er is een leven na de reintegratie, en dat is niet bij deze werkgever.

[JdM]

Mij vallen twee dingen op:
- Probleem start met een conflict met een collega
- Je bent nu op zoek naar een diagnose voor het probleem

Hoe zorgt een conflict met een collega nou voor een wens om een diagnose? (oprechte vraag en geen oordeel richting jou ) Wat ga je met die diagnose bereiken anders dan dat je zelf zegt (en ik deel je mening hierin overigens niet) dat een diagnose ervoor zorgt dat je weet waar iets vandaan komt, omdat het anders niet is op te lossen. Als het een oorzaak-gevolg kwestie was, dan moet je starten met het conflict waarmee alles begonnen is. Dat je een lichte vorm van autisme hebt (dat is dus al gediagnosticeerd?) zou hier vast aan bij hebben kunnen dragen, een officiële diagnose voegt daar niets aan toe, anders dan dat je het ermee buiten jezelf kunt leggen: Want ik heb nu eenmaal autisme (een diagnose).

Je voelt je duidelijk niet gesteund, als gevolg van de positie van je collega en de wijze waarop andere collega's zich opstellen. Wat gaat jouw diagnose daar aan toevoegen? Dat je daar inderdaad moeite mee hebt?
Ik weet niet waarop je focus ligt, want ik ken je niet goed genoeg, maar ik zou gaan nadenken over de verschillende focussen in dit proces en wat je doelen zijn. Dat anderen iets anders horen in een "tijdelijke onbelastbaarheid in werk" dan jij is vervelend, maar niet jouw probleem.
De manier waarop je in de situatie staat en wat je erbij wil voelen bepalen je richting. Je gaat niet meer voelen hierover wat je graag zou willen voelen, misschien is het begrip wederzijds er wel nooit geweest, maar wordt dat nu pas duidelijk (wat is dan het verschil met vroeger toen het nog wel goed was?). Ik zou zeggen accepteer dat deel en zoek een doel in de toekomst wat voor jou iets oplevert, in plaats van het najagen van een gevoel op het werk wat waarschijnlijk niet meer gaat komen.

[bernard038]

Hoi @Rich409 ,

Als eerste, wat een énorm nare situatie! Wat kan ik je aanraden:

• Behandeling bij GGZ instelling: Bespreek dit met de huisarts en vraag of de huisarts nog praktijken kent met een minder lange wachttijd. Misschien kan de praktijkondersteuner GGZ je alvast wat ondersteunen?
• Re-integratie bij de huidige werkgever: Je bent in april(?) uitgevallen. Acht weken na de ziekmelding moet er een reintegratieplan geschreven zijn. Is dat er?
• Ziekmelding zélf: Je geeft aan dat het handelen van een collega (een belangrijke) reden is geweest voor de klachten waardoor je nu uitgevallen bent. Heb je dit ook bij de bedrijfsarts aangegeven? Kan je het gedrag van deze collega als pestgedrag aanmerken? Als dat zo is, zal dit ook door het bedrijf als pesten op de werkvloer moeten aangemerkt worden. Meldt dit dan ook bij je werkgever. Je werkgever 'moet' hier dan iets aan doen en aangezien het een grotere organisatie is, zal hier mogelijk een protocol voor zijn. Zorg dat je dit protocol hebt (aanvragen of zoeken op het intranet?).
• Dossiervorming: Ga aan dossiervorming doen, maak van ieder (telefoon)gesprek zélf een gespreksverslag. Als HR ook gespreksverslagen maakt en het verslag komt niet overeen met wat er besproken is, geef dit dan, per mail, aan. Zorg dat je alle mails en documentendie mógelijk relevant zijn zelf, thuis hebt liggen.
• Wanneer de re-integratie vastloopt óf wanneer je het niet eens bent met het oordeel van de bedrijfsarts, weet dan dat je een deskundigenoordeel bij het UWV kan aanvragen.
• Als zaken écht niet goed gaan, vraag een kopie van je personeelsdossier en het reintegratiedossier op. En ja, je werkgever moet je een kopie verstrekken als je daar om vraagt.

En verder, beterschap en héél veel sterkte!

[ Voor 4% gewijzigd door bernard038 op 22-09-2021 11:47 . Reden: Aanvulling ]

[Hydra]

Linksom of rechtsom gaat het bij dit bedrijf niet meer goedkomen. Ten eerste moet je je dus daar op in gaan stellen. De arbeidsrelatie is nu permanent beschadigd. Niet dat het jouw schuld is (m.i. integendeel) maar gelijk hebben betekent niet gelijk krijgen.

Je staat in ieder geval sterk in dat je gevraagd hebt om op een andere plek te werken en je werkgever niet mee wou werken. Daar plukken ze nu de vruchten van. Neem in ieder geval de tijd om 'beter' te worden maar ga wel ondertussen goed nadenken over je volgende stappen. Zoals ik al zei; bij je huidige werkgever is het nu gewoon stuk.

[The_Admin]

Hydra schreef op woensdag 22 september 2021 @ 11:40:
Je staat in ieder geval sterk in dat je gevraagd hebt om op een andere plek te werken en je werkgever niet mee wou werken. Daar plukken ze nu de vruchten van. Neem in ieder geval de tijd om 'beter' te worden maar ga wel ondertussen goed nadenken over je volgende stappen. Zoals ik al zei; bij je huidige werkgever is het nu gewoon stuk.

Ja en nee, hij wilde wel op dezelfde locatie bij een andere afdeling (oid) werken volgens mij, maar het voorstel om op een andere vestiging te gaan werken of middels loopbaanbegeleiding geholpen wordt aan een plekje buiten de organisatie legde TS naast zich neer. Dat kan en mag, maar maakt je situatie er niet makkelijker op natuurlijk. Je hebt zo te horen maar één oplossing voor ogen, en dat is; zelfde werkgever, zelfde locatie, maar andere afdeling zodat je niet die collega en manager meer hebt. Ik weet niet hoe reëel het is om dat te verlangen.

[Hydra]

The_Admin schreef op woensdag 22 september 2021 @ 11:46:
Ja en nee, hij wilde wel op dezelfde locatie bij een andere afdeling (oid) werken volgens mij, maar het voorstel om op een andere vestiging te gaan werken of middels loopbaanbegeleiding geholpen wordt aan een plekje buiten de organisatie legde TS naast zich neer.

Als je er opeens op reistijd immens op achteruit gaat, lijkt me dat ook nogal logisch. En wijzen naar loopbaanbegeleiding alleen maar omdat het niet klikt met 1 collaga is ook nogal overdreven. Dus ik vind het niet meer dan logisch dat TS daar voor bedankt.

[The_Admin]

Hydra schreef op woensdag 22 september 2021 @ 11:52:
[...]


Als je er opeens op reistijd immens op achteruit gaat, lijkt me dat ook nogal logisch. En wijzen naar loopbaanbegeleiding alleen maar omdat het niet klikt met 1 collaga is ook nogal overdreven. Dus ik vind het niet meer dan logisch dat TS daar voor bedankt.

Maar dat is niet meer dan een aanname van jouw kant, TS zegt niks over reistijd, for all we know is die 'andere vestiging' wel een stuk dichterbij. Hij wil het niet omdat hij niet van verandering houdt. Dat kan natuurlijk, maar zoals gezegd; eigenlijk heeft TS dus maar één oplossing voor ogen, en ik vraag me af in hoeverre je op zo'n manier zelf uiteindelijk constructief bezig bent om dit op te lossen. Vermoed dat je eind van de rit gewoon alsnog buiten de deur staat, zij het misschien met een wat grotere zak geld.

[Widow]

Rich409 schreef op woensdag 22 september 2021 @ 10:37:
Verloop reïntegratieproces
Deze raadde me aan om de komende weken me ziek te melden en meldde me aan bij het GGZ.

Korte vraag. wie meldde jou aan bij de GGZ? Je vriendin of de huisarts?

Twee jaar geleden heb ik ook burnout en heel reintegratie project gehad. Wat de GGZ betreft, mijn baas gaf mij daar destijds het volgende advies over. Hij zei "Stel dat je een serieuze rechtzaak hebt. Ga je naar een pro deo advocaat die jou helpt? Of kies je een advocatenkantoor met ervaring, waar je meer voor betaald, maar waar de kans op succes ook groter is? Hetzelfde geld voor de GGZ: het is gratis, maar mensen die echt goed zijn, gaan daar weg en beginnen hun eigen bedrijf"

Oftewel het is mooi dat de GGZ er is, maar je moet je afvragen wat de kwaliteit er is. Je noemt zelf de lange wachttijden al, maar bedenk ook dat je later bijvoorbeeld met verschillende therapeuten te maken krijgt, en dan kan je alles weer opnieuw uitleggen. Daarnaast behandeld de GGZ volgens de DSM-5, een soort lijst met alle aandoeningen die er zijn. Echter in de DSM-5 staat burnout niet, het bestaat niet. Dus de GGZ kan geen behandelingen voor burnout geven, want dat staat niet in de DSM en wordt dus ook niet vergoed. Handig he? Waarschijnlijk gaat de GGZ je dan behandelen voor depressieve klachten, want dat lijkt er het meest op.

Echter dat wil niet zeggen dat dat nou echt de behandeling is waar jij het meeste baat bij hebt. Je kan kijken of je hulp kan krijgen van iemand die zijn eigen praktijk heeft. In het voorbeeld van mn baas is dat het dure advocatenkantoor. Ik heb dat zelf ook gedaan en dat zijn prijzige sessies (95eu/uur) maar het heeft mij een stuk verder geholpen dan de GGZ. Met diegene kan je alles bespreken, en niet alleen wat afgekadert is door de DSM.

[Fore!]

@The_Admin Die zak geld is wettelijk geregeld, alles wat erbij komt is goodwill van de werkgever, m.a.w. daar moet je niet naar kijken want daar wordt je niet rijk van.

Regel die behandelingen/diagnoses nu je nog in dienst zit. Als de werkomgeving stress geeft zorg ervoor dat je dan nog meer rust krijgt door thuis te zitten, of kan thuiswerken, of op die andere afdeling. Die vervelende prikkels van de collega en leidinggevende moeten gewoon weg tot jij daar mee kan omgaan of dat dit is gecorrigeerd, want dan kun je volgens het boekje behandeld worden.

Wanneer de werkgever het voor elkaar krijgt je ziek uit het dienstverband te krijgen (met jouw overeenstemming, want het mag namelijk niet. Je dient je daarom ook schriftelijk beter te verklaren). Vervolgens jezelf aanmeld bij UWV voor uitkering en hulp bij herintreding elders, dan kom je in een traject terecht voor gezonde mensen.
Dit zal voor een persoon met psychische problemen veel stress veroorzaken en onbegrip op kantoor UWV (psychische klachten zie je tenslotte niet) want vreemd genoeg kan het boekje voor gezonde personen niet of beperkt gevolgd worden. Want zieke mensen zijn tenslotte in behandeling onder hun dienstverband... toch?

Als je de financiële ruimte hebt om een jaar of 2 thuis te zitten + bekostigen/voorschieten van behandelingen + bekostigen voor het uitoefenen van hobby's (thuis niksen helpt niet bij je psychische gesteldheid) dan is dat ook zeker een optie. Maar dan zal je het dus zonder UWV moeten doen.


@Widow Eens met zijn reactie, GGZ is leuk maar zitten (ook) mensen onder de noemer "ervaringsdeskundige". Dit is een heel breed begrip. Hier ook de nodige tijd (wachtrij en de "behandeling") aan kwijt geweest met uiteindelijk de mededeling "Sorry, behandeling stopt hier, dit is boven m'n pet".

[The_Admin]

Fore! schreef op woensdag 22 september 2021 @ 13:02:
@The_Admin Die zak geld is wettelijk geregeld, alles wat erbij komt is goodwill van de werkgever, m.a.w. daar moet je niet naar kijken want daar wordt je niet rijk van.

Regel die behandelingen/diagnoses nu je nog in dienst zit. Als de werkomgeving stress geeft zorg ervoor dat je dan nog meer rust krijgt door thuis te zitten, of kan thuiswerken, of op die andere afdeling. Die vervelende prikkels van de collega en leidinggevende moeten gewoon weg tot jij daar mee kan omgaan of dat dit is gecorrigeerd, want dan kun je volgens het boekje behandeld worden.

Wanneer de werkgever het voor elkaar krijgt je ziek uit het dienstverband te krijgen (met jouw overeenstemming, want het mag namelijk niet. Je dient je daarom ook schriftelijk beter te verklaren). Vervolgens jezelf aanmeld bij UWV voor uitkering en hulp bij herintreding elders, dan kom je in een traject terecht voor gezonde mensen.
Dit zal voor een persoon met psychische problemen veel stress veroorzaken en onbegrip op kantoor UWV (psychische klachten zie je tenslotte niet) want vreemd genoeg kan het boekje voor gezonde personen niet of beperkt gevolgd worden. Want zieke mensen zijn tenslotte in behandeling onder hun dienstverband... toch?

Als je de financiële ruimte hebt om een jaar of 2 thuis te zitten + bekostigen/voorschieten van behandelingen + bekostigen voor het uitoefenen van hobby's (thuis niksen helpt niet bij je psychische gesteldheid) dan is dat ook zeker een optie. Maar dan zal je het dus zonder UWV moeten doen.


@Widow Eens met zijn reactie, GGZ is leuk maar zitten (ook) mensen onder de noemer "ervaringsdeskundige". Dit is een heel breed begrip. Hier ook de nodige tijd (wachtrij en de "behandeling") aan kwijt geweest met uiteindelijk de mededeling "Sorry, behandeling stopt hier, dit is boven m'n pet".

Nee eens hoor, het zal geen vetpot zijn. Maar ik denk dat je wellicht toch voor de rechter zal eindigen en men dat gaat opperen dat de arbeidsrelatie verstoord is, en je dus met een zak geld alsnog op straat staat en alsnog veranderingen gaat hebben. Inzetten op maar één oplossing en de andere mogelijke oplossingen meteen afserveren 'want verandering', gaat op de lange termijn ook niet in je voordeel uitpakken als je werkgever écht niks ziet in die 'ene oplossing'.

[Rich409]

Bedankt voor alle reacties. Ik moet zeggen dat ik niet op zoveel replies had gerekend in zo'n korte tijd.

Ik wil er graag wat dingen uitlichten.

naitsoezn schreef op woensdag 22 september 2021 @ 10:59:
Bedenk trouwens wel dat de bedrijfsarts niet jouw dokter is. Die persoon heeft in principe ook weinig te maken heeft met jouw ziekte en je herstel, behalve dat hij een inschatting moet maken of je (weer) geschikt bent om aan het werk te gaan. Als hij er niet naar vraagt moet je ook zeker niet teveel details geven over je behandelingen.

Dat klopt, maar ik heb gelezen dat zijn advies over re-integratiemogelijkheden weliswaar niet bindend is, maar wel zwaar weegt. Ik vind het sowieso apart dat een bedrijfsarts aan de hand van twee korte gesprekken hoe het gesteld staat met de geestelijke gezondheid van zijn patiënt, terwijl mijn huisarts heel duidelijk aangeeft dat daar een psycholoog/psychiater naar moet kijken. Ik weet dat er altijd een optie tot een second opinion of deskundigenoordeel ligt.

t_captain schreef op woensdag 22 september 2021 @ 11:02:
Je zit al jaren bij een bedrijf en hebt al meerdere jaren conflict met een collega. Hoe lang was je van plan bij dat ene bedrijf te blijven werken?

Dat is een moeilijk iets. Ik snap je punt. Een vriend van me waar ik hier vaak mee over praat heeft precies dezelfde mening. Ik vind het zonde om een vast contract op te geven met werkzaamheden waar ik veel plezier in heb. Het is toch 8 jaar dat ik daar zit, waarvan ik het merendeel prima naar mijn zin had. Bovendien is het niet zo dat ik het met niemand goed kan vinden: met het merendeel kan ik prima door één deur. Daarbij komt ook kijken dat als ik nu wegga ik het idee heb dat ik me heb laten wegjagen. Ik snap dat dat een externe reden ligt met een oorzaak die vooral buiten mezelf ligt, maar ik ben bang dat ik een overhaast besluit neem, terwijl er nog genoeg ontwikkelingsgroei binnen mezelf ligt, ik daar de rest van mijn leven spijt van krijg.

Nogmaals, ik begrijp wat je zegt, het is iets wat me ook vaker is gezegd, maar ik ben bang dat ik een te overhaast besluit neem om op te stappen. Ik keur het absoluut niet af.

JdM schreef op woensdag 22 september 2021 @ 11:18:

Hoe zorgt een conflict met een collega nou voor een wens om een diagnose? (oprechte vraag en geen oordeel richting jou )

Snap ik, voelt ook niet als een oordeel. De reden waarom ik een diagnose wil is omdat ik zelf denk dat ik een burn-out heb. Mocht dat kloppen, weet ik dat ik ontzettend moet oppassen met het aannemen van advies dat er op gericht is om me zo snel mogelijk weer te laten werken. Probleem is dat ik het niet weet en een diagnose geeft me iets tastbaars. Het haalt met name voor mezelf twijfel weg. Het zou bijv. ook kunnen zijn dat ik even door de zure appel heen moet bijten, maar de rust die ik heb genomen genoeg is om mijn werkzaamheden weer op te pakken. Ik weet het gewoon niet. Ik ben opgegroeid op een agrarisch bedrijf waar de opvatting geldt van: iedereen heeft het weleens moeilijk, niet zeuren, gewoon werken. En ik ben bang dat die opvatting me in deze situatie geholpen heeft.

In heel deze situatie ben ik niet alleen boos op die collega, maar met name ook op mezelf. Wat je zegt, klopt: het conflict met die collega is de oorzaak van de situatie waar ik nu in zit. Maar ik heb dat verergert door het me te laten gebeuren. Eén van de doelen die ik voor mezelf heb gesteld in die emotie regulatie cursus is om assertiever te worden, beter voor mezelf op te komen. Ik ben teveel bezig met mensen te pleasen. Een mooi voorbeeld is iets wat vorig jaar is gebeurd. Er was een verbale confrontatie tussen mij en die collega, waar we beiden scheldwoorden hebben gebruikt. De collega stapte vervolgens naar de leidinggevende. Ik ben vervolgens op het matje geroepen om een officiële waarschuwing te tekenen. Ik heb dat gedaan met name om de hele situatie achter me te laten en er een punt achter te zetten. Mijn vriendin, die daarin gewoon wat makkelijker is, is vervolgend kwaad geworden. Waarom heb je getekend en heb je niet geeist dat die andere collega óók een officiële waarschuwing krijgt? En ze heeft gelijk: ik heb wederom te makkelijk het kaas van het brood laten eten.

bernard038 schreef op woensdag 22 september 2021 @ 11:40:
Hoi @Rich409 ,

Als eerste, wat een énorm nare situatie! Wat kan ik je aanraden:

Advies

En verder, beterschap en héél veel sterkte!

Dank je wel voor je advies en steun!

Ik heb mijn huisarts meerdere verwijsbrieven laten sturen. Probleem is dat de wachtlijsten overal enorm zijn. Ik volg nu dus een emotie regulatietraining en heb op aanraden van een vriend ook een afspraak staan in België eind oktober bij een psychiater. De overige instanties hebben nog niks van zichzelf laten horen. Ik durf niet te zeggen of er een re integratieplan ligt. Ik heb het zelf i.i.g. niet gezien. Over het pesten op de werkvloer: ik heb daar tijdens intakegesprek met psycholoog waar ik dus dus zit melding van gemaakt. Die zei heel duidelijk dat overal in elke organisatie wordt gepraat. Er is een zogenaamde 'ethical conduct' aanwezig binnen het bedrijf, maar 1) krijg maar eens bewezen dat er kwaadsprekerij is en 2) hoe serieus kun je 'roddels' op de werkvloer nemen?

The_Admin schreef op woensdag 22 september 2021 @ 12:37:
[...]

Maar dat is niet meer dan een aanname van jouw kant, TS zegt niks over reistijd, for all we know is die 'andere vestiging' wel een stuk dichterbij. Hij wil het niet omdat hij niet van verandering houdt. Dat kan natuurlijk, maar zoals gezegd; eigenlijk heeft TS dus maar één oplossing voor ogen, en ik vraag me af in hoeverre je op zo'n manier zelf uiteindelijk constructief bezig bent om dit op te lossen. Vermoed dat je eind van de rit gewoon alsnog buiten de deur staat, zij het misschien met een wat grotere zak geld.

Hi Loveless. Reistijd loopt ook enorm op bij een andere vestiging. Ik rij nu nog geen 5 minuten, terwijl de dichtstbijzijnde vestiging ongeveer 45 minuten rijden is. Daarbij vind ik het inderdaad moeilijk om zomaar van vestiging te veranderen.

Ik ga inderdaad contact opnemen om een notule van het laatste gesprek met HRM/ARBO en een rapport van bedrijfsarts over laatste bezoek op te vragen. Ook wil ik een afspraak met de bedrijfsarts laten inplannen.

Nogmaals bedankt voor alle reacties. Ik heb het idee dat ik hier echt wel mee kan.

[migchiell]

Als de bedrijfsarts heeft vastgesteld dat je tot oktober niet belastbaar bent, dan betekent dat sowieso niet dat je vanaf oktober direct weer wél belastbaar bent. Je (eventuele) belastbaarheid wordt dan in oktober opnieuw beoordeeld door de bedrijfsarts.

Het is zeer ongebruikelijk dat je dan ineens weer van volledig ziek naar fulltime werken gaat, hoogstwaarschijnlijk zul je op een gegeven moment eerst 2 uur gaan werken, en dan langzaam opbouwen totdat je weer volledige belasting aan kunt.

Maar... het is maar zeer de vraag of je dat bij ditzelfde bedrijf wilt blijven doen. Je ervaart nu alweer druk omdat ze je snel weer aan het werk willen zetten. Het bedrijf handelt niet in jouw belang, maar in hun eigen belang. Ook de bedrijfsarts handelt niet per se in jouw belang, want die zou wel onafhankelijk moeten zijn maar krijgt linksom of rechtsom toch ook gewoon betaald door jouw werkgever, en zal dus ook het bedrijfsbelang in het oog houden.

Zoek dus iemand die wél opkomt voor jouw belangen, zonder rekening te houden met de belangen van je werkgever. Idealiter ben je dat natuurlijk zelf, maar goed, dat je in een burn-out terecht bent gekomen duidt erop dat je daar misschien niet altijd heel goed in bent. Als ervaringsdeskundige weet ik dat het typisch mensen zijn die niet goed kunnen opkomen voor hun eigen belang, die in een burn-out terechtkomen.

Ben je misschien lid van een vakbond? Heb je een rechtsbijstandverzekering die ook arbeidszaken afdekt?
Die zijn er om jouw (financiele) belangen te behartigen.

Voor je welzijn/emotionele belangen zou ik op zoek gaan naar een (reïntegratie)coach/psycholoog die je kan helpen om sterker in je schoenen te staan, en weerbaarder te worden tegen dit soort zaken. Zelf heb ik destijds veel gehad aan een serie gesprekken bij Skils, maar er zijn meer van dit soort bedrijven. Skils werkt veel samen met bedrijven en je zou kunnen proberen of de bedrijfsarts je naar hen kan doorverwijzen (of naar een soortgelijk bedrijf).

Heel veel succes en sterkte, en probeer voor ogen te houden dat alleen jouw eigen belang telt! Dat je werkgever het vervelend vindt dat je niet productief bent nu, is alleen jammer voor de werkgever en is niet jouw probleem.

[ Voor 6% gewijzigd door migchiell op 22-09-2021 13:47 ]

[naitsoezn]

Rich409 schreef op woensdag 22 september 2021 @ 13:37:
Dat klopt, maar ik heb gelezen dat zijn advies over re-integratiemogelijkheden weliswaar niet bindend is, maar wel zwaar weegt. Ik vind het sowieso apart dat een bedrijfsarts aan de hand van twee korte gesprekken hoe het gesteld staat met de geestelijke gezondheid van zijn patiënt, terwijl mijn huisarts heel duidelijk aangeeft dat daar een psycholoog/psychiater naar moet kijken. Ik weet dat er altijd een optie tot een second opinion of deskundigenoordeel ligt.

Dit is precies wat ik dus bedoel: Dat weet hij ook niet. Hij heeft geen diagnose gesteld over je geestelijke gezondheid. Hij heeft alleen vastgesteld dat jij niet in staat bent om te werken. Iets wat jij zelf ook aangeeft, dus zo heel ver zit ie er dan niet vanaf. Een diagnose over je geestelijke gezondheid is iets heel anders.

[migchiell]

naitsoezn schreef op woensdag 22 september 2021 @ 13:48:
[...]

Dit is precies wat ik dus bedoel: Dat weet hij ook niet. Hij heeft geen diagnose gesteld over je geestelijke gezondheid. Hij heeft alleen vastgesteld dat jij niet in staat bent om te werken. Iets wat jij zelf ook aangeeft, dus zo heel ver zit ie er dan niet vanaf. Een diagnose over je geestelijke gezondheid is iets heel anders.

Precies. Een bedrijfsarts kan en mag helemaal geen diagnoses stellen, die kan en mag alleen maar vaststellen of je in staat bent om te werken of niet.

offtopic:
Mijn bedrijfsarts wist me destijds ook na een gesprekje van tien minuten al te vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis had

Dat slaat natuurlijk echt nergens op, is ook totaal niet de competentie van een bedrijfsarts, en het heeft me echt enorm dwars gezeten. Als je in een burn-out zit ben je niet bepaald weerbaar tegen dit soort rare dingen, dus ik dacht "nou ja het is een dokter dus ze zal het wel weten"... echt heel schadelijk.

Toen ik later tegen die bedrijfsarts zei dat ik hier heel veel last van had gehad, en dat ik het heel raar vond dat zij als bedrijfsarts zo'n diagnose trok, zei ze "ja, dat is typisch iets voor iemand met een persoonlijkheidsstoornis, om daar last van te hebben"

[bernard038]

Rich409 schreef op woensdag 22 september 2021 @ 13:37:
Ik durf niet te zeggen of er een re integratieplan ligt. Ik heb het zelf i.i.g. niet gezien. Over het pesten op de werkvloer: ik heb daar tijdens intakegesprek met psycholoog waar ik dus dus zit melding van gemaakt. Die zei heel duidelijk dat overal in elke organisatie wordt gepraat. Er is een zogenaamde 'ethical conduct' aanwezig binnen het bedrijf, maar 1) krijg maar eens bewezen dat er kwaadsprekerij is en 2) hoe serieus kun je 'roddels' op de werkvloer nemen?

Over het reintegratieplan, dat 'moet' er zijn. Het is de wettelijke plicht van de werkgever om dit samen met je op te stellen. Misschien dat je werkgever het anders noemt, op deze pagina van het UWV wordt het een 'Plan van Aanpak' genoemd. De werkgever is verantwoordelijk voor het opstellen hiervan. Als je geen plan ontvangen hebt, is het verstandig om je werkgever te mailen en dit te benoemen (dossiervorming).

De vraag die alleen jij kan beantwoorden, wordt er een beetje over je geroddeld, of wordt je buitengesloten, gepest, genegeerd, krijg je de rotste opdrachten, etc...? Het begint bij jou, als jij vindt dat het gedrag van je collega over jouw grens gaat en als jij je daar rot over voelt, dan zou ik hiervan melding maken. Let wel, wat bij de koffieautomaat of op een internetforum als "...tja, dat soort dingen gebeuren..." wordt afgedaan, kan ook pestgedrag zijn. Als jij nu ziek thuis zit, mede vanwege het gedrag van deze collega, is hij over grenzen gegaan. Als werkgever zou ik zo'n figuur niet in dienst willen hebben.

Widow schreef op woensdag 22 september 2021 @ 12:51:
[...]

Korte vraag. wie meldde jou aan bij de GGZ? Je vriendin of de huisarts?

Twee jaar geleden heb ik ook burnout en heel reintegratie project gehad. Wat de GGZ betreft, mijn baas gaf mij daar destijds het volgende advies over. Hij zei "Stel dat je een serieuze rechtzaak hebt. Ga je naar een pro deo advocaat die jou helpt? Of kies je een advocatenkantoor met ervaring, waar je meer voor betaald, maar waar de kans op succes ook groter is? Hetzelfde geld voor de GGZ: het is gratis, maar mensen die echt goed zijn, gaan daar weg en beginnen hun eigen bedrijf"

Oftewel het is mooi dat de GGZ er is, maar je moet je afvragen wat de kwaliteit er is. Je noemt zelf de lange wachttijden al, maar bedenk ook dat je later bijvoorbeeld met verschillende therapeuten te maken krijgt, en dan kan je alles weer opnieuw uitleggen. Daarnaast behandeld de GGZ volgens de DSM-5, een soort lijst met alle aandoeningen die er zijn. Echter in de DSM-5 staat burnout niet, het bestaat niet. Dus de GGZ kan geen behandelingen voor burnout geven, want dat staat niet in de DSM en wordt dus ook niet vergoed. Handig he? Waarschijnlijk gaat de GGZ je dan behandelen voor depressieve klachten, want dat lijkt er het meest op.

Echter dat wil niet zeggen dat dat nou echt de behandeling is waar jij het meeste baat bij hebt. Je kan kijken of je hulp kan krijgen van iemand die zijn eigen praktijk heeft. In het voorbeeld van mn baas is dat het dure advocatenkantoor. Ik heb dat zelf ook gedaan en dat zijn prijzige sessies (95eu/uur) maar het heeft mij een stuk verder geholpen dan de GGZ. Met diegene kan je alles bespreken, en niet alleen wat afgekadert is door de DSM.

OK, een tikje off-topic, maar je gaat nu wel heel kort door de bocht in je oordeel over 'de GGZ'. Als eerste de DSM-5, dat is een overzicht van codes, namen van stoornissen en wáár een patiënt dan, ongeveer, last van zal hebben, Het is bedoeld, en wordt gebruikt om de communicatie tússen behandelaren te vereenvoudigen. Je kan de DSM hierin vergelijken met de coderingen die tandartsen gebruiken voor tanden en kiezen, als een tandarts rapporteert dat hij een gaatje heeft gevuld in kies "drie acht", weet zijn collega om welke kies dit gaat. Het zegt echter niets over de grootte van het gaatje en hoeveel last de patiënt ervan heeft. Zo moet je de DSM lezen, een hulpmiddel om de communicatie tussen professionals te vergemakkelijken. OK, dat de zorgautoriteit de DSM 'misbruikt' om iets met financiën te doen (terwijl de DSM daar niet voor bedoeld is), daar kunnen behandelaren ook niets aan doen. En verder, burn-out staat misschien niet als stoornis beschreven in de DSM, maar dat hoeft geen probleem te zijn, er bestaat altijd zoiets als een 'restgroep diagnoses'

Wat en hoe TS vergoed krijgt, hangt af van zijn (aanvullende) zorgverzekering. Daar kunnen 'wij' geen uitspraken over doen.

[Joris748]

JdM schreef op woensdag 22 september 2021 @ 11:18:
Mij vallen twee dingen op:
- Probleem start met een conflict met een collega
- Je bent nu op zoek naar een diagnose voor het probleem

Hoe zorgt een conflict met een collega nou voor een wens om een diagnose?*knip*

Voor mij erg herkenbaar. Ik kwam ook regelmatig in conflict met bepaalde collega's. Uiteindelijk heb ik veel gehad aan de diagnose ASS en begeleiding daarin, daardoor vielen voor mij een aantal puzzelstukjes op hun plaats. Daarmee lukt het me beter om conflicten te voorkomen (of om op tijd om hulp te vragen).

Huisarts --> Maatschappelijk werk --> GGZ (of aan GGZ verbonden instelling) om, indien wenselijk, diagnose te stellen).

En inderdaad. Laat de bedrijfsarts maar uitleggen wat HR van je mag verwachten.

[naitsoezn]

Over het pesten, daar is de werkgever trouwens in het kader van PSA (psychosociale arbeidsbelasting) verplicht om beleid over te hebben. Een vertrouwenspersoon is een veelgebruikt instrument om dergelijke problemen aan te kunnen kaarten.

[Hydra]

The_Admin schreef op woensdag 22 september 2021 @ 12:37:
Maar dat is niet meer dan een aanname van jouw kant

Meer een logische deductie die ook correct blijkt, dus

[The_Admin]

Hydra schreef op woensdag 22 september 2021 @ 14:18:
[...]


Meer een logische deductie die ook correct blijkt, dus

Goh, gelijk praatjes als blijkt dat deze toevalstreffer klopt? TS had het in de OP totaal niet over afstand of wat dan ook, alleen over verandering. Allemaal hartstikke leuk dat afstand dan ook een factor blijkt te zijn en je dus goed gegokt had, maar ga dan niet gelijk zo interessant lopen doen alsof je de wijsheid in pacht hebt.

[Hydra]

The_Admin schreef op woensdag 22 september 2021 @ 14:27:
Goh, gelijk praatjes als blijkt dat deze toevalstreffer klopt?

Een andere locatie is OF dichterbij, OF verder weg. 90% kans dat het verder weg is want waarom zou je voor een bedrijf gaan werken als er een locatie dichterbij is? Dus het was nogal aannemelijk dat dat een issue was. Niks 'toevalstreffer', gewoon logisch nadenken. En hou eens op zo kinderachtig te doen, gaan emmeren over 'aannames' tegen mensen die reageren heeft de TS ook niks aan.

[BugBoy]

Rich409 schreef op woensdag 22 september 2021 @ 13:37:
Bovendien is het niet zo dat ik het met niemand goed kan vinden: met het merendeel kan ik prima door één deur.

Ik heb ook een collega gehad die een vorm van autisme had (komt relatief gezien best vaak voor in de IT lijkt het) en daar had ik ook vaak conflicten mee. Hij had vooral problemen met mijn manier van communiceren, terwijl ik dat niet met andere collega's had. Het probleem was vooral dat hij alles nogal letterlijk opnam. Ik had bijvoorbeeld een keer gezegd dat "hij snel even wat in elkaar geprutst had". Hij een week van slag en ik had geen idee wat er aan de hand was. Na een week redelijk geëscaleerd, omdat ik het ook wel zat was dat hij mij compleet negeerde. "Ik vond hem een prutser" volgens hem (vond het juist wel een goede programmeur) en ik was stomverbaasd. Blijkt dat hij die uitspraak heel letterlijk had genomen. Hij had een scriptje gemaakt om iets te automatiseren en dat was zeker geen prutswerk volgens hem. Op veel vlakken gaf ik best wel complimenten, dus ik was ook verbaasd dat hij hier zo mee zat. Ik ben wat voorzichtiger geworden in de communicatie naar hem toe en daarna ging het een stuk beter. Daarna nog een hele tijd prima samengewerkt.

Ik ken de situatie natuurlijk niet, maar het hoeft helemaal niet zo te zijn dat je collega je doelbewust pest of een hekel aan je heeft. Autisme is lastig voor de persoon zelf, maar soms ook redelijk ongrijpbaar voor je collega's. Wellicht dat een gesprek best wat kou uit de lucht kan halen. De meeste mensen hebben het echt niet slecht voor met een ander.

Daarbij komt ook kijken dat als ik nu wegga ik het idee heb dat ik me heb laten wegjagen. Ik snap dat dat een externe reden ligt met een oorzaak die vooral buiten mezelf ligt, maar ik ben bang dat ik een overhaast besluit neem, terwijl er nog genoeg ontwikkelingsgroei binnen mezelf ligt, ik daar de rest van mijn leven spijt van krijg.

Veel mensen zien dat als een teken van zwakte, maar er is juist durf en lef voor nodig om op te zeggen en wat anders te zoeken. Als de cultuur van een bedrijf niet bij je past of een leidinggevende en jij kunnen niet door één deur, dan trek je aan het kortste eind als je blijft. Weggaan is dan echt de beste optie en in de ICT liggen ook leuke banen voor het oprapen. Ik zou heel goed bij mijzelf gaan denken wat je echt wil. Als je goed bent in je werk, dan is een vast contract (op termijn) zeker geen probleem. Ik ken zoveel mensen die niet durfden te switchen en achteraf zo blij zijn dat ze het hebben gedaan. Verder ken ik maar weinig mensen die ongelukkig waren in hun werk en bij diezelfde werkgever het later heel leuk gingen vinden.

Denk (eerlijk) bij jezelf na en wees vooral niet te bang. Je zit in een sector waar ze schreeuwen om bekwaam personeel, dus die angst is eigenlijk ongegrond. Ga voor je geluk!

[t_captain]

Rich409 schreef op woensdag 22 september 2021 @ 13:37:
[...]


Dat is een moeilijk iets. Ik snap je punt. Een vriend van me waar ik hier vaak mee over praat heeft precies dezelfde mening. Ik vind het zonde om een vast contract op te geven met werkzaamheden waar ik veel plezier in heb. Het is toch 8 jaar dat ik daar zit, waarvan ik het merendeel prima naar mijn zin had. Bovendien is het niet zo dat ik het met niemand goed kan vinden: met het merendeel kan ik prima door één deur. Daarbij komt ook kijken dat als ik nu wegga ik het idee heb dat ik me heb laten wegjagen. Ik snap dat dat een externe reden ligt met een oorzaak die vooral buiten mezelf ligt, maar ik ben bang dat ik een overhaast besluit neem, terwijl er nog genoeg ontwikkelingsgroei binnen mezelf ligt, ik daar de rest van mijn leven spijt van krijg.


[...]

8 jaar bij 1 baas is best lang, vandaar mijn vraag. Ik weet niet hoe belangrijk de vastigheid voor je is, maar op de allerlangste termijn is vastigheid vaak een fata morgana.

Ik denk dat je twee problemen hebt:

1. een collega waarmee je het niet goed kunt vinden
2. het feit dat dit escaleert tot aan overspannenheid en ziekmeldingen toe

Nummer 1, daarover kun je lang en kort gaan. Je kunt heel principieel zijn, maar ook heel pragmatisch. Er is niets mis met de praktische insteek. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Nummer 2 is je minst urgende, maar tegelijk meest belangrijke issue. Je gaat overal de kans lopen om te moeten samenwerken met moeilijke mensen. Hoe je voorkomt dat het weer escaleert zoals nu is gebeurt, dat is echt iets om samen met een hulpverlener uit te zoeken.

[niek_nijmegen]

Qua wachttijd voor je een psychologische behandeling kunt krijgen: toen ik tijdens het reïntegreren na/tijdens mijn burn-out door de normale hoeveelheid van vergoede behandeling bij mijn psycholoog heen was, heeft de werkgever me kunnen koppelen aan een psycholoog waar zij contracten mee hadden lopen, en waar ik onmiddellijk en vrijwel onbeperkt terecht kon. Ze was uiteraard onafhankelijk enzo, en heeft me uitstekend geholpen.

Wellicht heeft jouw werkgever ook zoiets?

[janklo]

naitsoezn schreef op woensdag 22 september 2021 @ 10:59:
De bedrijfsarts is de persoon die in het belang van het bedrijf werkt, en moet vaststellen of jij wel of niet geschikt bent om weer aan het werk te gaan. Leuk dat je collega's de mededeling van de bedrijfsarts hebben opgevat als iets anders, maar de bedrijfsarts is uiteindelijk de persoon die daarover gaat. Je bent nu in ieder geval tot begin oktober 'ziek', daarna zul je weer bij de bedrijfsarts langs moeten om te kijken hoe het er voor staat. Zoals je het nu beschrijft zou het helemaal niet raar zijn als begin oktober wederom vastgesteld wordt dat je nog zeker een paar weken niet kunt werken. Waarna het riedeltje zich weer herhaalt. Op basis van een burnout zal een bedrijfsarts niet zomaar zeggen dat je een half jaar (bijvoorbeeld) niet langs hoeft te komen, da's een proces wat van tijd tot tijd even bekeken moet worden.

Je kunt wel afvragen of het niet sowieso goed is om verder te kijken. Het klinkt alsof de werkrelatie inmiddels aardig bekoeld is, en als één van beide partijen niet meer verder wil dan is vaak het einde wel in zicht. Even je licht opwerken bij een arbeidsrecht-specialist lijkt me dan ook geen overbodige luxe, om jezelf voor te bereiden op de dingen die ongetwijfeld komen gaan.

Bedenk trouwens wel dat de bedrijfsarts niet jouw dokter is. Die persoon heeft in principe ook weinig te maken heeft met jouw ziekte en je herstel, behalve dat hij een inschatting moet maken of je (weer) geschikt bent om aan het werk te gaan. Als hij er niet naar vraagt moet je ook zeker niet teveel details geven over je behandelingen.

Nee hoor, jij maakt afspraken met de bedrijfsarts waar het bedrijf verder niks mee van doen heeft. Ok dat bedrijven het daarna op jou gaan uitspelen ipv terughoudend zijn is weer ander verhaal

[Clubbers]

Even een stukje ongevraagd advies bovenop wat hierboven genoemd werd en zag het al even kort voorbijkomen.
Zorg goed voor je uitlaatklep. Op dit moment vraagt je werk veel van je energie en krijg je er bijna niets meer uit. Dan ga je al snel in een vicieuze situatie komen waarbij je steeds minder energie krijgt en dat wat je overhoudt ook nog in je werk moet stoppen. Gevolg: je komt onder het punt dat je nog energie hebt om iets te kunnen doen, raakt uitgeput en je wordt ziek.
Zorg dus dat je weer terug in de situatie komt dat je een kleine tank energie over houdt aan het einde van de dag. Ga dingen doen die je energie kosten maar ook meer terug geven. Voor mij is dat bijvoorbeeld ongeveer 3-4xin de week intensief sporten, voor anderen is dat met vrienden hangen, samen met je vriendin dingen doen, een wandeling etc etc.
Als je daar nu nog actief mee bezig bent zou ik zeggen houd dit vast want op het moment dat je dat kwijtraakt gaat het snel naar beneden.

[TrafalgarLaw]

Widow schreef op woensdag 22 september 2021 @ 12:51:
[...]
Oftewel het is mooi dat de GGZ er is, maar je moet je afvragen wat de kwaliteit er is. Je noemt zelf de lange wachttijden al, maar bedenk ook dat je later bijvoorbeeld met verschillende therapeuten te maken krijgt, en dan kan je alles weer opnieuw uitleggen. Daarnaast behandeld de GGZ volgens de DSM-5, een soort lijst met alle aandoeningen die er zijn. Echter in de DSM-5 staat burnout niet, het bestaat niet. Dus de GGZ kan geen behandelingen voor burnout geven, want dat staat niet in de DSM en wordt dus ook niet vergoed. Handig he? Waarschijnlijk gaat de GGZ je dan behandelen voor depressieve klachten, want dat lijkt er het meest op.

Echter dat wil niet zeggen dat dat nou echt de behandeling is waar jij het meeste baat bij hebt. Je kan kijken of je hulp kan krijgen van iemand die zijn eigen praktijk heeft. In het voorbeeld van mn baas is dat het dure advocatenkantoor. Ik heb dat zelf ook gedaan en dat zijn prijzige sessies (95eu/uur) maar het heeft mij een stuk verder geholpen dan de GGZ. Met diegene kan je alles bespreken, en niet alleen wat afgekadert is door de DSM.

Als arts zijnde moet ik toch hier even op reageren. Het klopt dat de wachttijden lang zijn maar de gezondheidszorg werkt niet zoals een advocatenkantoor. Een goede psycholoog of psychiater kan in de GGZ-Instellingen zitten of vrijgevestigd zijn. Organisatiestructuur heeft niet altijd een 1:1 relatie met de uiteindelijke kwaliteit van behandeling. Uiteindelijk beslist de psycholoog (of evt. psychiater) om over te gaan tot het type behandeling dat het beste bij jou past.

Een burn-out heeft wel degelijk behandeltrajecten want een burn-out is eigenlijk een (milde/matige) depressie. De term burnout bestaat wel als diagnose in de huisartsenpraktijk, onder de DSM-V wordt burn-out geschaard onder aanpassingsstoornis omdat het specifiek in de werksfeer is gebeurd.

Maar goed, gezien de wachttijden over lang zijn (soms >6 maanden) zijn er een paar opties:
1. Je kunt naar een vrijgevestigde psycholoog, die hebben kortere wachttijden en hebben ook als voordeel dat je vaker gezien kunt worden. Als er medicatie gestart moet worden is dat altijd in samenspraak met jou en met jouw huisarts.

2. Veel huisartsenpraktijken hebben ook een praktijkondersteuner voor de GGZ. Die kan vinger aan de pols houden en de wachttijd overbruggen met een behandeling. Voordeel is dat de kosten onder de reguliere huisartsenzorg valt en dat het laagdrempeliger is. Informeer bij je huisarts.

3. In ernstige gevallen kun je een wijkteam inschakelen, daar zit ook een psycholoog tussen. De uiteindelijke behandeling zal dan toch in de GGZ moeten gebeuren. Ik denk dat vooralsnog de situatie niet zodanig ernstig is dat het wijkteam eraan te pas moet komen.

Als je het naar je zin hebt op je werk maar die ene collega is de bron van je burnout geworden, dan moet je binnen je werkgever naar bemiddeling zoeken. Ik krijg het gevoel dat je een beetje wordt afgescheept terwijl het meer een arbeidsconflict is. Langdurige conflicten kunnen wel leiden tot een burnout/depressie.

Ik wens je sterkte in wat je ook besluit te doen. Als je de behoefte hebt, kun je altijd met één van ons praten. Onthoud dat een burnout, in the grand sceme of things, ook tijdelijk van aard is.

[Widow]

Hier had UW advertentie kunnen staan!

[ Voor 96% gewijzigd door Widow op 10-01-2022 16:24 ]