Klokslag 10:00 word ik na 9 uur lang slapen wakker. De laatste 3 uren van mijn leven gaan in.
Ik ontbijt een uurtje, ga douchen en ruim alvast op.
12:15 vertrek ik. 12:45 kom ik aan en dan is het puzzelen waar ik heen moet. 13:00 zit ik angstig bibberend in de wachtkamer.
13:10 roept een assistente me: Effe foto maken. Er wordt een glasheldere foto van mijn hele gebit en wortels en kaakbot gemaakt. Ik ben zo bang!!! Behalve die verstandskies wordt er namelijk meer duidelijk op zo'n foto. Dode tanden, ontstoken wortelpunten, kaakbot dat aan het oplossen is etc.
Na de foto neem ik weer plaats in de wachtkamer. Van alles schiet door mijn hoofd! Gaan ze gelijk tanden verwijderen en implantaten inbrengen? Gaan ze me vertellen dat mijn kaakbot smelt. Tranen rollen bijna over mijn wangen.
Om 13:50 word ik geroepen. Neee! De kaakchirurg vertelt me dat hij de foto heeft bekeken en allerlei issues ziet. Je voortand is morsdood, en kan niet meer gered worden. Het zenuwkanaal is namelijk ook teruggetrokken, dus wortel kan niet middels wortelkanaalbehandeling worden bereikt. Een implantaat kan ook niet, want mijn kaakbot is opgelost. Ook ziet de kaakchirurg nog 4 dode tanden en allerlei ontstekingen. Hij adviseert mij naar de tandarts te gaan hiermee. Nu naar je verstandskies. Ze moeten er alledrie uit, de wortel linksonder zit tegen een gevoelszenuw aan. Daar moet ik dus voorzichtig mee zijn. Ook ben je al 35 dus die wortel zit stevig verankerd, trekken is wat lastiger. Ik ga liggen en hij prikt vrolijk 4 keer in mijn tandvlees. Angstig schieten er weer gedachtes door mijn hoofd: Hij heeft toch niet in een tongzenuw geprikt? Ga ik ooit mijn gevoel weer normaal terugkrijgen?
Ik word weer naar de wachtkamer gestuurd. Ondertussen wordt mijn wang, lip en tong stijf. Ik ben doodsbang. DOODSBANG. 14:05 wordt ik binnen geroepen.
Ik ga liggen, en er wordt een doek over mijn ogen gelegd. WACHT!!!! Ik vergeet nog iets, mijn kaak knakt sinds mijn veertiende aan de kant van de verstandskies. Maakt dit verder iets uit? Nee hoor, zegt de kaakchirurg die trappelt om mijn zuurverdiende 400 euro te ontvangen. De marteling begint. Hij snijdt, trekt, slaat, drukt keihard...ondertussen denk ik aan dry socket en Trigeminus neuralgia en gevoelloze kin/lip/tong en halve gezichtsverlamming. 50 helse minuten later is die klaar. Bij het verlaten van mijn mond krijgen mijn voortanden nog even een flinke klap van zijn dikke hand en tang. Nee! Wond gehecht, gaasje in mijn mond, wordt receptje pijnstillers in mijn hand gedrukt, je kan gewoon eten. Tot ziens.
Mama papa 😭
Oh wacht, die mogen door Covid niet naar binnen. Angstig loop ik naar buiten naar papa's auto en mijn papa Kleun die klaarstaat met een washandje met ijs. Die druk ik gelijk op mijn wang.
Praten durf ik niet. We komen thuis, ik pak papa's hand en we gaan samen op de bank zitten, wachten tot de verdoving uitwerkt. Die werkt niet uit. Om 20:00 is mijn lip, kin en tong nog steeds verdoofd. We bellen het ziekenhuis. 'Er is waarschijnlijk een zenuwtje geraakt. Dit kan spontaan herstellen binnen 6 maanden of nooit meer. !!!!!!
De volgende dagen zijn zwaar irritant met gevoelloze gezichtsdelen. De pijn bij mijn tandvlees lijkt wel geleidelijk minder te worden en ik kan steeds meer eten. Maar ja, eten is niet leuk met half verdoofde tong.
Na 6 dagen krijg ik ineens pijn. Ernstige pijn, ik ga met spoed naar het ziekenhuis. Conclusie DRY SOCKET. 14 dagen lijden voorspelt de chirurg die direct van mij een uiterst negatieve beoordeling op zorgkaart krijgt.
Na 14 slapeloze nachten, en helse dagen blijf ik pijn houden. Alsof er telkens naalden worden geprikt en stroomstoten worden gegeven in het gebied waar mijn kies zat. Ik huil, gil, schreeuw en sla uit frustratie verwarring angst en onmenselijke pijn bijna zelf mijn tanden eruit.
Ik ga naar de tandarts, kaakchirurg, huisarts niemand kan me helpen. Ibuprofen doet niets. Pas na de 4de keer bij mijn huisarts te staan verwijst die me door naar een neuroloog. Deze concludeert Trigeminus Neuralgia en schrijft zenuwblokkerende medicijnen voor. Dat helpt niet. Een jaar later (veel slapen en pijn en arbeidsongeschikt verklaard) krijg ik een middel tegen epilepsie. En dat brengt na bijna 1,5 jaar lijden verlichting. Gevoel in mijn tong/lip/kin is nooit teruggekomen, maar het gevoelloze ben ik al gewend.
Helaas maken de epilepsie pillen mij verward, dus na een jaar stop ik daarmee. Er wordt door de neuroloog besloten mijn kaak onder narcose te breken, en een lus in mijn zenuw te maken. Na 6 maanden wordt ik geopereerd. En dan word ik wakker en is de pijn na 3 jaar lijden weg. Wel blijft mijn tong/lip/kin voor eeuwig gevoelloos en ben ik wat tanden kwijtgeraakt. Maar na al die pijn interesseert me dat niet.
Zo'n verstandskies verwijderen is een ingrijpende gebeurtenis die mijn hele leven voorgoed veranderd heeft.
Ik ontbijt een uurtje, ga douchen en ruim alvast op.
12:15 vertrek ik. 12:45 kom ik aan en dan is het puzzelen waar ik heen moet. 13:00 zit ik angstig bibberend in de wachtkamer.
13:10 roept een assistente me: Effe foto maken. Er wordt een glasheldere foto van mijn hele gebit en wortels en kaakbot gemaakt. Ik ben zo bang!!! Behalve die verstandskies wordt er namelijk meer duidelijk op zo'n foto. Dode tanden, ontstoken wortelpunten, kaakbot dat aan het oplossen is etc.
Na de foto neem ik weer plaats in de wachtkamer. Van alles schiet door mijn hoofd! Gaan ze gelijk tanden verwijderen en implantaten inbrengen? Gaan ze me vertellen dat mijn kaakbot smelt. Tranen rollen bijna over mijn wangen.
Om 13:50 word ik geroepen. Neee! De kaakchirurg vertelt me dat hij de foto heeft bekeken en allerlei issues ziet. Je voortand is morsdood, en kan niet meer gered worden. Het zenuwkanaal is namelijk ook teruggetrokken, dus wortel kan niet middels wortelkanaalbehandeling worden bereikt. Een implantaat kan ook niet, want mijn kaakbot is opgelost. Ook ziet de kaakchirurg nog 4 dode tanden en allerlei ontstekingen. Hij adviseert mij naar de tandarts te gaan hiermee. Nu naar je verstandskies. Ze moeten er alledrie uit, de wortel linksonder zit tegen een gevoelszenuw aan. Daar moet ik dus voorzichtig mee zijn. Ook ben je al 35 dus die wortel zit stevig verankerd, trekken is wat lastiger. Ik ga liggen en hij prikt vrolijk 4 keer in mijn tandvlees. Angstig schieten er weer gedachtes door mijn hoofd: Hij heeft toch niet in een tongzenuw geprikt? Ga ik ooit mijn gevoel weer normaal terugkrijgen?
Ik word weer naar de wachtkamer gestuurd. Ondertussen wordt mijn wang, lip en tong stijf. Ik ben doodsbang. DOODSBANG. 14:05 wordt ik binnen geroepen.
Ik ga liggen, en er wordt een doek over mijn ogen gelegd. WACHT!!!! Ik vergeet nog iets, mijn kaak knakt sinds mijn veertiende aan de kant van de verstandskies. Maakt dit verder iets uit? Nee hoor, zegt de kaakchirurg die trappelt om mijn zuurverdiende 400 euro te ontvangen. De marteling begint. Hij snijdt, trekt, slaat, drukt keihard...ondertussen denk ik aan dry socket en Trigeminus neuralgia en gevoelloze kin/lip/tong en halve gezichtsverlamming. 50 helse minuten later is die klaar. Bij het verlaten van mijn mond krijgen mijn voortanden nog even een flinke klap van zijn dikke hand en tang. Nee! Wond gehecht, gaasje in mijn mond, wordt receptje pijnstillers in mijn hand gedrukt, je kan gewoon eten. Tot ziens.
Mama papa 😭
Oh wacht, die mogen door Covid niet naar binnen. Angstig loop ik naar buiten naar papa's auto en mijn papa Kleun die klaarstaat met een washandje met ijs. Die druk ik gelijk op mijn wang.
Praten durf ik niet. We komen thuis, ik pak papa's hand en we gaan samen op de bank zitten, wachten tot de verdoving uitwerkt. Die werkt niet uit. Om 20:00 is mijn lip, kin en tong nog steeds verdoofd. We bellen het ziekenhuis. 'Er is waarschijnlijk een zenuwtje geraakt. Dit kan spontaan herstellen binnen 6 maanden of nooit meer. !!!!!!
De volgende dagen zijn zwaar irritant met gevoelloze gezichtsdelen. De pijn bij mijn tandvlees lijkt wel geleidelijk minder te worden en ik kan steeds meer eten. Maar ja, eten is niet leuk met half verdoofde tong.
Na 6 dagen krijg ik ineens pijn. Ernstige pijn, ik ga met spoed naar het ziekenhuis. Conclusie DRY SOCKET. 14 dagen lijden voorspelt de chirurg die direct van mij een uiterst negatieve beoordeling op zorgkaart krijgt.
Na 14 slapeloze nachten, en helse dagen blijf ik pijn houden. Alsof er telkens naalden worden geprikt en stroomstoten worden gegeven in het gebied waar mijn kies zat. Ik huil, gil, schreeuw en sla uit frustratie verwarring angst en onmenselijke pijn bijna zelf mijn tanden eruit.
Ik ga naar de tandarts, kaakchirurg, huisarts niemand kan me helpen. Ibuprofen doet niets. Pas na de 4de keer bij mijn huisarts te staan verwijst die me door naar een neuroloog. Deze concludeert Trigeminus Neuralgia en schrijft zenuwblokkerende medicijnen voor. Dat helpt niet. Een jaar later (veel slapen en pijn en arbeidsongeschikt verklaard) krijg ik een middel tegen epilepsie. En dat brengt na bijna 1,5 jaar lijden verlichting. Gevoel in mijn tong/lip/kin is nooit teruggekomen, maar het gevoelloze ben ik al gewend.
Helaas maken de epilepsie pillen mij verward, dus na een jaar stop ik daarmee. Er wordt door de neuroloog besloten mijn kaak onder narcose te breken, en een lus in mijn zenuw te maken. Na 6 maanden wordt ik geopereerd. En dan word ik wakker en is de pijn na 3 jaar lijden weg. Wel blijft mijn tong/lip/kin voor eeuwig gevoelloos en ben ik wat tanden kwijtgeraakt. Maar na al die pijn interesseert me dat niet.
Zo'n verstandskies verwijderen is een ingrijpende gebeurtenis die mijn hele leven voorgoed veranderd heeft.