Ziekte en sombere sfeer op het werk

[Workharder]

Ik werk al een tijdje bij een klein bedrijf als software developer. Ik kan niet te veel details prijsgeven for obvious reasons maar ben wel naastig op zoek naar tips in mijn huidige situatie.

Momenteel heb ik wat betreft werk een stapje terug moeten doen vanwege burn-out klachten waardoor ik een paar dagen minder werk per week. Dit is een combinatie van privéomstandigheden en veel druk op het werk.

Helaas gooit het bedrijf mijn ziekte puur op mijn privéomstandigheden terwijl de werksituatie wel degelijk heeft meegespeeld in het gedeeltelijke uitvallen (hoge werkdruk, weinig personeel, weinig waardering, bedrijf is verliesgevend dus veel werk in weinig tijd moeten afronden).

De laatste tijd merk ik en andere collega's dat wij steeds meer negatieve kritiek ontvangen van onze werkgever. Beter gezegd ontvangen wij zo goed als alleen maar negatieve kritiek. Veel van deze zaken zouden voorkomen kunnen worden indien zaken beter gepland zouden worden (in plaats van ad-hoc snel willen cashen).

Zaken waarvoor wij ons meer dan 100% hebben gegeven om ze in goede banen te leiden (ondanks de onrealistische deadlines en incomplete specificaties) worden niet benoemd en als vanzelfsprekend gezien.

Dit geeft mij dan ook een erg zuur gevoel, want het maakt niet uit wat je goed doet, je hoort alleen de zaken die niet goed genoeg gingen.

Tijdens mijn volgende gesprek met de bedrijfsarts zit ik er dan ook aan te denken om dit te benoemen gezien ik merk dat de huidige werksfeer en omstandigheden niet bevorderend zijn voor mijn herstel. Anderzijds ben ik bang dat dit wordt teruggespeeld naar mijn werkgever en ik mijzelf daarmee in de voet schiet.

Ik weet dat mijn werkgever de druk heeft om omzet te halen gezien de negatieve cijfers maar ik ben bang dat de huidige gang van zaken er niet voor gaan zorgen dat het bedrijf weer gaat floreren.

Heeft iemand tips hoe om te gaan met deze situatie? En ja wellicht ander werk zoeken zou een optie zijn ware het niet dat ik gedeeltelijk ziek ben en de huidige coronacrisis het ook niet gemakkelijk maakt .

Is het verstandig de gang van zaken met de bedrijfsarts te bespreken ook al is het bedrijf van mening dat mijn uitval door privéomstandigheden is ontstaan?

[Roozzz]

Lang verhaal kort: Ja.

Waarom zou je dit in vredesnaam verzwijgen? Een degelijk begrip van wat er aan de hand is, is wel zo handig om e.e.a. aan te pakken. Je werkgever is geen arts, psycholoog of wat dan ook, dus wat weet die ervan?

Ik waardeer de ironie met jouw username dan weer wel

[ Voor 13% gewijzigd door Roozzz op 27-10-2020 18:53 ]

[Rukapul]

Ja, leg het op tafel.

In scenario 1 pakt de bedrijfsarts het professioneel op en gebeurt er iets ten goede.

In scenario 2 verziekt de sfeer verder. In dat geval spendeer je zoveel mogelijk energie aan herstel. Na enige tijd ga je dan solliciteren bij een gezond bedrijf. De vraag naar software developers is nog goed.

In scenario 1 zou je ook moeten solliciteren als het wat beter gaat. Bij een verlieslatend bedrijf en/of giftig management moet je niet blijven.

[ Voor 18% gewijzigd door Rukapul op 27-10-2020 19:03 ]

[Icephase]

En vergeet niet, de bedrijfsarts zal nooit en te nimmer jouw medische dossier met je werkgever mogen bespreken. Verder dan een advies in de trant van "@Workharder kan weer voor 40% aan het werk" of "Sorry, maar het duurt nog zeker 6 weken voordat @Workharder weer aan de slag kan" mag hij niet doorgeven. Geen oorzaken, geen redenen, niks noppes nada.

Als je wilt dat het in de toekomst verandert, zul je natuurlijk wél het gesprek met je werkgever over die omstandigheden aan moeten gaan. Maar daar kies je dan zelf voor natuurlijk.

[DR!5EQ]

In dit soort gevallen moet je alle noodklokken luiden. Ik lees geen enkele vorm van positiviteit, 0. Maak niet dezelfde fout die ik wel heb gemaakt. Tijd voor actie.

[Rukapul]

Icephase schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:01:
En vergeet niet, de bedrijfsarts zal nooit en te nimmer jouw medische dossier met je werkgever mogen bespreken. Verder dan een advies in de trant van "@Workharder kan weer voor 40% aan het werk" of "Sorry, maar het duurt nog zeker 6 weken voordat @Workharder weer aan de slag kan" mag hij niet doorgeven. Geen oorzaken, geen redenen, niks noppes nada.

In een ideale wereld gaat het zo. Er zijn ook werkgevers en arbo artsen die zich daar minder aan gelegen laten liggen en dat soort rotte appels zoekt elkaar ook op.

[Smobbo]

Rukapul schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:07:
[...]

In een ideale wereld gaat het zo. Er zijn ook werkgevers en arbo artsen die zich daar minder aan gelegen laten liggen en dat soort rotte appels zoekt elkaar ook op.

Tja, als dat het geval is kun je maar beter gelijk vertrekken. (En de bedrijfsarts aangeven bij de beroepsgroep die daar over gaat).

[t_captain]

De markt os on het algemeen behoorlijk goed.

Als je in de burn-out een beetje de opgaande weg hebt gevonden en je privésituatie gestabiliseerd, is het raadzaam om ergens te gaan werken waar je een positieve vibe voelt.

Dat gevoel van “wow, hier is het leuk!” wat je in de eerste maanden van een nieuwe baan kunt hebben, kan enorm helpen met het herbalanceren van positieve en negatieve emotionele impulsen.

[Workharder]

DR!5EQ schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:04:
In dit soort gevallen moet je alle noodklokken luiden. Ik lees geen enkele vorm van positiviteit, 0. Maak niet dezelfde fout die ik wel heb gemaakt. Tijd voor actie.

Sorry dat ik het vraag maar welke fout precies? Het niet bespreken van de situatie of te lang bij het bedrijf blijven plakken?

[DR!5EQ]

Workharder schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:16:
[...]


Sorry dat ik het vraag maar welke fout precies? Het niet bespreken van de situatie of te lang bij het bedrijf blijven plakken?

Vragen staat vrij. De fout om niet te handelen naar je eigen gevoel. Bot gezegd het is momenteel kut, laat het er niet bij zitten. Ga handelen en zorg voor verbetering. Kom voor jezelf op.

[Workharder]

DR!5EQ schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:20:
[...]

Vragen staat vrij. De fout om niet te handelen naar je eigen gevoel. Bot gezegd het is momenteel kut, laat het er niet bij zitten. Ga handelen en zorg voor verbetering. Kom voor jezelf op.

Dank voor jouw antwoord . Ik ga er ook werk van maken, ook al voel ik mij ergens schuldig (zieke werknemer kost veel geld) maar op de huidige manier gaat het ook niet werken en kan ik wellicht nog de situatie verbeteren voor mijn andere collega's die zich ook niet prettig voelen bij hoe de zaken nu gaan.

[Juup]

Ga daar zo snel mogelijk weg.
In z'n omgeving moeten werken is killing voor je motivatie en werkt zoals je al zei door in je hele leven.
Wegwezen!

[Anoniem: 316512]

Workharder schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:54:
[...]


Dank voor jouw antwoord . Ik ga er ook werk van maken, ook al voel ik mij ergens schuldig (zieke werknemer kost veel geld) maar op de huidige manier gaat het ook niet werken en kan ik wellicht nog de situatie verbeteren voor mijn andere collega's die zich ook niet prettig voelen bij hoe de zaken nu gaan.

Als je écht ziek bent dan hoef je je niet schuldig te voelen toch? Je werkgever is zelf vast ook wel eens ziek. Dat is toch menselijk.

Je werkt pak hem beet 40 uur per week voor het bedrijf. Dat is een hele lange tijd als je het niet naar je zin hebt. Zorg dat het wordt opgelost, voordat de klachten erger worden.

[DR!5EQ]

Workharder schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:54:
[...]


Dank voor jouw antwoord . Ik ga er ook werk van maken, ook al voel ik mij ergens schuldig (zieke werknemer kost veel geld) maar op de huidige manier gaat het ook niet werken en kan ik wellicht nog de situatie verbeteren voor mijn andere collega's die zich ook niet prettig voelen bij hoe de zaken nu gaan.

Herkenbaar, maar het zou een wisselwerking moeten zijn. Jij maakt werkgever blij, werkgever maakt jou blij en vice versa. Eat, work, rave, repeat. Dat werkt.

Nu maak jij werkgever blij en werkgever jou niet. We hebben allemaal positieve energie nodig om te kunnen functioneren, zowel op het werk maar ook in het leven. Dat is niet mogelijk als er veel dingen in je leven tegen je keren. Dagelijks wordt je leeggezogen en er is geen spaarpotje meer.

De vraag is, wie gaat voor? Het geld van je werkgever of je eigen welzijn? Hopelijk helpt dat je schuldgevoel enigzins te dempen. Het is het niet waard om daar over in te zitten.

[PeterM007]

Snel op zoek naar een nieuwe werkgever waar je wel positieve energie op doet en waardering krijgt voor je werk. Zoiets lost zich namelijk nooit van de ene op de andere dag op, dus kies lekker voor jezelf.

[retoohs]

Workharder schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:54:
[...]
ook al voel ik mij ergens schuldig (zieke werknemer kost veel geld)

Absoluut niet schuldig over voelen. De meeste werkgevers zijn hier voor verzekerd. Sommige niet maar dan neemt de onderneming een bewust risico. Het is ondenkbaar dat er nooit iemand ziek wordt.

Bovendien levert een niet zieke werknemer ook meer op dan waar hij/zij betaald voor wordt.

[Christoxz]

Is het verstandig de gang van zaken met de bedrijfsarts te bespreken ook al is het bedrijf van mening dat mijn uitval door privéomstandigheden is ontstaan?

Het bedrijf is van mening dat het komt door jou priveomstandigheden. Gelukkig is het bedrijf geen arts, toch?
Ik vind dat ze dat niet eens uit mogen spreken. Alsof ze jouw ervaring op het werk, en jou prive omstandigheden in de details weten.
De mening van het bedrijf heeft niks te maken met jou ziekte verzuim en het traject met de bedrijfsarts. Een goeie bedrijfarts zou ook lachend naar deze mening moeten kijken, een werkgever zal nooit gemakkelijk toegeven, dat het probleem op de werkvloer ligt.

Tijdens mijn volgende gesprek met de bedrijfsarts zit ik er dan ook aan te denken om dit te benoemen gezien ik merk dat de huidige werksfeer en omstandigheden niet bevorderend zijn voor mijn herstel. Anderzijds ben ik bang dat dit wordt teruggespeeld naar mijn werkgever en ik mijzelf daarmee in de voet schiet.

Eigenlijk schiet je je daar mee niet in de voet, maar toon je inzet om te herstellen om weer fatsoenlijk aan het werk te gaan. Dat je werkgever vindt dat het probleem in jou privesfeer ligt, betekent niet dat dat zo is.
Volgens jou ligt dat mede op de werkvloer, en daar mag de arts best op de hoogte van zijn.

Zijn er andere collega's met langdurig ziekteverzuim?

[TucanoItaly]

Workharder schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 18:49:
Tijdens mijn volgende gesprek met de bedrijfsarts zit ik er dan ook aan te denken om dit te benoemen gezien ik merk dat de huidige werksfeer en omstandigheden niet bevorderend zijn voor mijn herstel. Anderzijds ben ik bang dat dit wordt teruggespeeld naar mijn werkgever en ik mijzelf daarmee in de voet schiet.

Dan zeg je dit er toch bij? Beste bedrijfsarts, ik vertel dit, maar ik wil dat dit vertrouwelijk blijft. En aantekeningen maken van het gesprek, incl. de vraag en het antwoord.

Ik vraag me trouwens af wat je bedoelt met dat je jezelf daarmee in de voet schiet. Wat zou er gebeuren wanneer werkgever dit hoort?

[Standeman]

Aangezien ik in vrijwel dezelfde situatie gezeten heb is mijn advies: aan jezelf werken en wegwezen.

Ik ben uiteindelijk met mijn toenmalige werkgever een vaststellingsovereenkomst aangegaan en heb daarna drie maanden thuis gezeten om de boel weer op orde te krijgen. Tijdens die drie maanden een enorm goede werkgever gevonden die niet alleen meer betaalde, maar zeker ook veel meer waardering gaf.

Punt is dat je de cultuur bij je huidige werkgever niet gaat veranderen en je dus blijft aanmodderen in de ijdele hoop dat het ooit beter gaat worden. De deadlines blijven belachelijk, de druk hoog en jij gaat er uiteindelijk weer aan onderdoor.

Kies voor jezelf.

[Hackus]

@Workharder Ga ondertussen eens verder kijken, naar andere werkgever. Weet wel dat veel werknemers een zgn hart hebben voor de zaak, maar jij moet er geen dupe van worden. Werkgevers zijn ook vaak hard.
Succes

[Oogje]

Standeman schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 09:43:
Aangezien ik in vrijwel dezelfde situatie gezeten heb is mijn advies: aan jezelf werken en wegwezen.

Ik ben uiteindelijk met mijn toenmalige werkgever een vaststellingsovereenkomst aangegaan en heb daarna drie maanden thuis gezeten om de boel weer op orde te krijgen. Tijdens die drie maanden een enorm goede werkgever gevonden die niet alleen meer betaalde, maar zeker ook veel meer waardering gaf.

Punt is dat je de cultuur bij je huidige werkgever niet gaat veranderen en je dus blijft aanmodderen in de ijdele hoop dat het ooit beter gaat worden. De deadlines blijven belachelijk, de druk hoog en jij gaat er uiteindelijk weer aan onderdoor.

Kies voor jezelf.

Hier nog zo iemand, plezier in t werk was weg, randje burn-out en vond IT helemaal niets meer. Uiteindelijk toch voor een andere bedrijf in de IT gekozen en ik ben een herboren ITer die zn werk leuk vindt

[TheBoneJarmer]

Ik sluit mij helemaal aan bij @Standeman en @DR!5EQ. Ik heb ook in een gelijkaardige situatie gezeten als jij en ik ben maar al te blij dat ik daar weg ben. Heb er spijtig genoeg ook een burnout aan overgehouden en het heeft mij een half jaar(!) gekost om te herstellen. Dit soort toxide bedrijven zouden ze per direct failliet moeten laten verklaren ter voordele van de werknemers die hun capaciteiten beter elders kunnen inzetten mja.. Mijn advies is dus hoe dan ook maken dat je wegkomt.

Ik ben het deels akkoord dat je met je werkgever rond de tafel moet zitten. Echter op basis van mijn ervaring vrees ik dat je daar niks mee gaat uithalen. In hoeverre je werkgever bereid is te luisteren kan jij alleen zeggen. Maar ik neig zelf al eerder te zeggen "laat em rotten" dan "wie weet is er nog hoop". Dat gesprek kost evengoed energie en kan zelfs ten nadele van jou verdere relatie met de werkgever zijn. In mijn geval verziekte het de relatie volledig en hebben ze mij liggen pesten tot ik weg was.

Het was dan ook heerlijk om te horen dat ze vorig jaar hun boel hebben moeten verkopen of ze gingen failliet. Helaas heb ik er wel schade aan overgehouden. De enthousiaste gemotiveerde junior van toen is nu een zeer waakzame en defensieve medior geworden die enkel doet wat em gevraagd wordt en niet meer of minder. Overwerken doe ik niet tenzij ze mij ervoor betalen. Ik werk de rest gewoon mijn uren af en ben weg. Sommige vinden dat een kille attitude maar vandaag de dag kun je precies gewoon niet anders of ze maken misbruik van je wanneer ze hun kans schoon zien. Voor de duidelijkheid, ik zeg niet dat alle werkgevers zo zijn maar ik heb er alleszins nog geen ontmoet die niet zo zijn. Hopelijk verandert dat in de toekomst want ik hoor hier ook op Tweakers goede verhalen.

Ik zou mij meer flexibeler opstellen van het moment dat ik weet dat mijn werkgever menselijk, betrouwbaar en aanspreekbaar is als je met iets zit. Dan zie ik er op zich geen probleem mee om eens een avondje over te werken of in het weekend wel eens wat te doen. Maar anders no way. Je dokter zal het wellicht al gezegd hebben, maar je zou beter een paar maandjes herstellen eerst voor je iets nieuw zoekt. Is geen prettig proces en je gaat heel veel emoties te verwerken krijgen, maar je wordt er wel sterker van.

[GioStyle]

@TheBoneJarmer

Ik herken mezelf in jouw verhaal, maar heb al veel eerder aan de bel getrokken en dus geen 'schade' aan overgehouden. Je eigen gezondheid en je gemoedstoestand zijn ongeveer het allerbelangrijkste wat er is, je moet het alleen niet vergeten.

Een baan hebben is ook niets meer dan een zakelijk iets: je voert opdrachten voor iemand uit en voor die tijd krijg je betaald. In je eigen vrije tijd voor je baas werken? Het eerst wat ik me altijd afvraag: wat levert het voor mij op? Als daar geen goed antwoord op te vinden is, dan is het een no go voor mij.

[Workharder]

Christoxz schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 09:26:
[...]

[...]

Eigenlijk schiet je je daar mee niet in de voet, maar toon je inzet om te herstellen om weer fatsoenlijk aan het werk te gaan. Dat je werkgever vindt dat het probleem in jou privesfeer ligt, betekent niet dat dat zo is.
Volgens jou ligt dat mede op de werkvloer, en daar mag de arts best op de hoogte van zijn.

Zijn er andere collega's met langdurig ziekteverzuim?

Er zijn in het verleden inderdaad ook andere collega's die langdurig ziek zijn geweest, ook hier werd het geweten aan hun eigen omstandigheden in plaats van het werkomstandigheden.

Feit is dat toen ik door het diepste dal ging qua privéomstandigheden ik gewoon keihard heb doodgeknald op mijn werk (afleiding) maar uiteindelijk dus mijn batterij leeg is geraakt door het ontbreken van positieve energie en weinig waardering + de stress van onrealistische eisen.

[Kek]

Ik heb een soortgelijk issue gehad. Dat toen via de bedrijfsarts met een maatschappelijk werker besproken. Deze zal ook naar de werkgever kunnen stappen om aan te geven dat de huidige sfeer voor ziekte zorgt.

Dus zeker melden en hopen dat er iets positiefs uit komt. anders kan je altijd verder kijken naar andere banen...

[Ryur]

Workharder schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 11:38:
[...]
Feit is dat toen ik door het diepste dal ging qua privéomstandigheden ik gewoon keihard heb doodgeknald op mijn werk (afleiding) maar uiteindelijk dus mijn batterij leeg is geraakt door het ontbreken van positieve energie en weinig waardering + de stress van onrealistische eisen.

Werk kan er goed voor zorgen dat je batterij die door priveomstandigheden al leegloopt, niet verder leegloopt.
Maar het kan ook voor zorgen (zoals bij jou) dat hij nog harder leegloopt.

Ik sluit mij aan bij alle adviezen van hierboven.
Kies voor jezelf, en als je geen energie (meer) krijgt van het werk moet je daar wegwezen.

(Hoop dat het vooral prive nu beter gaat?)

[Agent47]

Melden, werkt dit niet of merk je geen goed verschil, dan nieuwe werkgever zoeken.

[Christoxz]

Kek schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 11:42:
Ik heb een soortgelijk issue gehad. Dat toen via de bedrijfsarts met een maatschappelijk werker besproken. Deze zal ook naar de werkgever kunnen stappen om aan te geven dat de huidige sfeer voor ziekte zorgt.

Dus zeker melden en hopen dat er iets positiefs uit komt. anders kan je altijd verder kijken naar andere banen...

@Workharder Dat is exact de reden waarom ik vroeg of er meer collega's zijn met verzuim.
Je moet maar geluk hebben met je bedrijfsarts die een oorzaak op de werkvloer ziet.
Terwijl een maatschappelijke werker in 'onderzoek' gaat waarom er zoveel verzuim is.
Dus als je dit als een reden ziet, zou ik het woord maatschappelijke werker voorleggen bij de bedrijfarts.
De arts & Maatschappelijke werker komen in principe van de zelfde partij., maar beide met een ander doel.
Bedrijfarts wil jou weer aan het werk hebben, maar de maatschappelijke werker wilt het verzuim ook voorkomen,

[Workharder]

Ryur schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 11:50:
[...]

Werk kan er goed voor zorgen dat je batterij die door priveomstandigheden al leegloopt, niet verder leegloopt.
Maar het kan ook voor zorgen (zoals bij jou) dat hij nog harder leegloopt.

Ik sluit mij aan bij alle adviezen van hierboven.
Kies voor jezelf, en als je geen energie (meer) krijgt van het werk moet je daar wegwezen.

(Hoop dat het vooral prive nu beter gaat?)

Het ging weer langzaam de betere kant op totdat ik op een ochtend weer een lading negatieve feedback over mij heen kreeg waar zelfs mijn directe collega zoiets van had dat het nergens op sloeg. Helaas merk ik dat dit ook invloed heeft op mijn algehele stemming vandaar dat ik dit ook wil meenemen in het gesprek met de bedrijfsarts.

[Workharder]

Christoxz schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 11:54:
[...]

@Workharder Dat is exact de reden waarom ik vroeg of er meer collega's zijn met verzuim.
Je moet maar geluk hebben met je bedrijfsarts die een oorzaak op de werkvloer ziet.
Terwijl een maatschappelijke werker in 'onderzoek' gaat waarom er zoveel verzuim is.
Dus als je dit als een reden ziet, zou ik het woord maatschappelijke werker voorleggen bij de bedrijfarts.
De arts & Maatschappelijke werker komen in principe van de zelfde partij., maar beide met een ander doel.
Bedrijfarts wil jou weer aan het werk hebben, maar de maatschappelijke werker wilt het verzuim ook voorkomen,

Bedankt voor de tip Wel ben ik in behandeling bij een psycholoog en deze bevestigt ook dat de huidige werkomstandigheden op zijn zachtst gezegd niet gezond zijn.

[Furion2000]

Meest gegeven advies na elke negatieve belevenis: wegwezen

Ik vind dit kort door de bocht en vaak gereflecteerd naar eigen ervaringen van de adviesgever, terwijl elke situatie uniek is. Gevallen van 10 jaar werkongeluk en een salaris niet krijgen wat je wilde komen op 1 lijn samen en bijna nooit word geadviseerd om bij je eigen ten rade te gaan.

Misschien cru verwoord, maar kunnen we stellen dat je lichaam met een burn out aan de rem trekt omdat je hoofd dat niet eerder gedaan heeft? Nu kun je je hakken in het zand zetten en er niet verder over nadenken, maar ik denk dat dit het perfect moment is om van deze situatie te leren en allereerst oplossen voor jezelf en misschien ook wel voor de werkgever. Dat noem ik voor jezelf kiezen....het in de toekomst niet meer kunnen overkomen.

Vragen die je jezelf kunt stellen waaraan ik denk als ik je verhaal lees:
- Waardoor ervaar ik stress en hoe kan ik dat voorkomen? Komt dat doordat ik aan de slag ga met dingen waarvan ik van te voren al weet dat ik ze niet ga halen? Dus niet 'de manager zegt doe dit in een week en dan haal ik het niet', maar 'ik begin aan dingen zonder een sterke boodschap achter te laten bij management dat dit onrealistisch is'. Komt ook vaak in thuissituaties voor waarin men verkeerde verwachtingen van elkaar heeft. Kortom verwachtingsmanagement.
- Hoe ervaar ik kritiek? Altijd als Negatief? Heel vaak als je in een negatieve flow zit dat je positieve kritiek ook als negatief ervaart.
- Is sommige van die kritiek ook terecht? Kan ook zijn dat een deel van die kritiek terecht is en een deel niet maar dat je het in je hoofd op 1 hoop gooit en door de onterechte kritiek voor de gehele hoop geen oplossing ziet
- Spreek ik mijn zorgen uit richting mensen? Spreek voor zich en hangt deels samen met verwachtingsmanagement
- Geef ik mijzelf genoeg prioriteit om fit en fruitig te blijven? Als je jongleert tussen gamen, kids, software development en alle eisen die daarbij komen dan gaat het bij 9/10 mensen mis. Een mens heeft me-time nodig waarin je alleen kunt zijn met je gedachten, for the record gamen is het tegenovergestelde want het slurpt je hele focus leeg. Een lange wandeling van een paar uur per week kan al voldoende zijn.

Ondanks dat je in een niet leuk moment zit kun je nog steeds kritisch zijn op jezelf om er de positieve leermomenten uit te halen.

Moge duidelijk zijn dat ik van het kamp ben dat niet direct de stekker uit relatie of werkgever trekt als het niet mee zit. Dit is wel de trend als je de cijfers ziet, maar ik zie rondom mij heen ook steeds groter worden groep die elk moment van zelfreflectie uit de weg gaan omdat ze dat zo aangeleerd krijgen en de verantwoording ergens anders leggen in hun hoofd. Ik pleit voor het terugbrengen van zelfreflectie/zelfverbetering alvorens men de stekker ergens uit trekt.

Last note; managers leggen vaak met opzet wat extra druk op het team. Je hebt persoonlijkheden die met ruime deadlines gaan slacken en dus kun je dat beter voorkomen en dus deadlines steeds wat verzetten voor het team. Denk maar aan de grote groep HBO'er (waaronder ik) die de dag voor de deadline even een all-nighter deed Persoonlijkheden die een tandje bij schakelen als er druk op de ketel komt, ik heb bijv. die druk nodig en moet werken om mijzelf aan het begin van het project gas te laten geven....

[matk89]

Disclaimer: ik heb alleen je topic start gelezen, de rest niet.

Een herkenbare situatie waar mijn vrouw ook in heeft gezeten. Op een team van 28 mensen waren er 9 uitgevallen door werkdruk, onrealistische verwachtingen etc. Maar het officiële statement was inderdaad dat alle 9 toevallig allemaal persoonlijke omstandigheden hadden, er werd geweigerd de hand in eigen boezem te steken.

Stap 1 is dit inderdaad benoemen bij de bedrijfsarts. Dit moet namelijk opgenomen worden in je dossier, niet in de laatste plaats voor (laten we hopen dat het niet nodig is) de UWV voor aan het eind van de 2 jaar ziektewet. De werkgever moet namelijk aantonen dat hij alles heeft gedaan om jou te ondersteunen terug te komen op je werk -> een verziekte sfeer op de werkvloer met hoge werkdruk hoort hier niet bij.

Het bedrijf kan hoog of laag springen over wat ze vinden wat de oorzaak is van jouw uitvallen maar daar heb jij net zo goed recht op een mening. Laat deze vastleggen door de bedrijfsarts.
Bovendien (even uitgaande van goede wil bij je werkgever) als de werkgever niet weet dat jij het zo ervaart kan hij er ook niets aan doen natuurlijk.

Overigens, de situatie van mijn vrouw eindigde uiteindelijk met ons die een advocaat in de arm namen en een vaststellingsovereenkomst op hebben laten stellen -> de werkgever weigerde verantwoordelijkheid te nemen. Dit was een moeilijke maar noodzakelijke stap (die achteraf veel eerder had gemoeten)
Na een periode thuis op eigen kracht herstellen (met in het begin doorbetaald loon vanuit de vaststellingsovereenkomst en later een korte periode van uitkering bij het UVW) is ze inmiddels volledig herstelt en bij een andere werkgever aan de slag.
(Dit is even de kort-door-de-bocht samenvatting)

[Workharder]

Furion2000 schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 12:03:
...
Last note; managers leggen vaak met opzet wat extra druk op het team. Je hebt persoonlijkheden die met ruime deadlines gaan slacken en dus kun je dat beter voorkomen en dus deadlines steeds wat verzetten voor het team. Denk maar aan de grote groep HBO'er (waaronder ik) die de dag voor de deadline even een all-nighter deed Persoonlijkheden die een tandje bij schakelen als er druk op de ketel komt, ik heb bijv. die druk nodig en moet werken om mijzelf aan het begin van het project gas te laten geven....

Dank voor jouw perspectief. In deze periode heb ik zeker met behulp van therapie beter in kaart gekregen wat de stressoren zijn en ook de nodige zelfreflectie momenten gehad. Het is niet zo dat dit van de één op de andere dag is ontstaan.

In het geval ons team een planning / schatting heeft afgegeven wordt dit vaak in twijfel getrokken net zoals feedback vaak niet serieus wordt genomen. Je kunt je voorstellen dat je op een gegeven moment gewoon weet dat het geen zin heeft om ertegenin te gaan.

Verder ben ik niet de enige die negativiteit ervaart maar een groot deel van mijn collega's. Ook ik heb het eerst proberen te relativeren en gereflecteerd op mijzelf, maar als meerderen dit ervaren weet je dat er toch meer speelt dan jijzelf denkt te ervaren.

[CurlyMo]

Hier ook afgelopen maanden in dezelfde situatie gezeten (nadat een andere collega ook al vertrok om dezelfde reden) alleen kan ik genoeg afstand nemen van mijn werk om het niet al te persoonlijk te laten raken. Bij mijn werkgever voorgesteld om tijdelijk ergens te gaan werken middels detachering, omdat ik niet in deze situatie wilde blijven hangen. Wat binnen mijn sector en regio vrij makkelijk kan. Toen ik eenmaal een plek had gevonden (waar ik ook heel graag wilde werken) vroeg de betreffende nieuwe manager uit zichzelf na het eerste gesprek waarom ik niet gewoon een overstap maakte. Dat scheelde hem een hoop bureaucratie en hij zei dat mijn specifieke kennis nogal schaars is

Dus een nieuwe manager die waarschijnlijk meer in mij geloofd dan de huidige, met (in mijn verwachting) veel leuker werk voor een veel beter salaris.

Oftewel, als je niks doet gebeurt er ook niks

Wat concreet dus tot het advies leidt dat andere hier al hebben gegeven: Wegwezen.

---

Een andere tip. Wanneer je merkt dat je telkens in strijd terecht komt met je manager dan kan dat ook aan een visie verschil liggen. Als jij met goede redenen overtuigd bent van A en hij van B, dan kan je beter daar het gesprek over voeren. Vaststellen dat jullie visies niet overeenkomen en je daar dus niet uit gaat komen.

Die visies kunnen dan op allerlei vlakken van toepassing zijn. Bedrijfscultuur, werkinhoudelijk, teamsamenstelling, enz. Voorbeelden: Hij stuurt graag top-down, maar jij functioneert beter in bottom-up, hij heeft graag een mono-cultuur, jij functioneert beter bij diversiteit, hij wil vooral voor de winst gaan, jij meer voor het moraal, hij alleen werken met C++, jij met Rust. Waarbij het in al deze gevallen dus ook andersom kan zijn. Het ene is niet goed of slecht, maar als je merkt dat je op teveel zaken verschilt van je manager, dan ga je gewoon nooit tot een lekkere samenwerking komen.

Als je dat eenmaal vaststelt hoef je ook niet meer te strijden om het eigen gelijk, maar kan je makkelijker tot een Agree to disagree komen en in gezamenlijkheid kijken naar hoe hij jou kan begeleiden naar een mooie nieuwe plek

[ Voor 37% gewijzigd door CurlyMo op 28-10-2020 12:46 ]

[Standeman]

Furion2000 schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 12:03:
...

Last note; managers leggen vaak met opzet wat extra druk op het team. Je hebt persoonlijkheden die met ruime deadlines gaan slacken en dus kun je dat beter voorkomen en dus deadlines steeds wat verzetten voor het team. Denk maar aan de grote groep HBO'er (waaronder ik) die de dag voor de deadline even een all-nighter deed Persoonlijkheden die een tandje bij schakelen als er druk op de ketel komt, ik heb bijv. die druk nodig en moet werken om mijzelf aan het begin van het project gas te laten geven....

En zo sloop je de mensen die nog enig hart voor de zaak hebben. Leuk als je een student bent met 0 zorgen. Maar zodra je in scheiding ligt, kinderen met justitie in aanraking komen en gedwongen je huis moet verkopen ga je daar compleet naar de klote van. En die manager interesseert het zich geen reet, die wil alleen zijn targets halen voor z'n bonus. Want tja, je moet toch wel drie keer per jaar op vakantie. Dus annuleer je de vakantie van het team maar want "bedrijfsbelang".

[TucanoItaly]

Workharder schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 11:58:
Het ging weer langzaam de betere kant op totdat ik op een ochtend weer een lading negatieve feedback over mij heen kreeg

Dit hoef je niet per sé te ondergaan, hè?

Je kunt gewoon zeggen: "dit gesprek voelt niet goed. Ik kan dit helaas nu niet doen, op advies van m'n arbo arts".

[Anoniem: 310408]

Icephase schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:01:
En vergeet niet, de bedrijfsarts zal nooit en te nimmer jouw medische dossier met je werkgever mogen bespreken.

Je vergat 'zonder jouw toestemming' aan het einde.

Ik heb hele goede ervaringen met gesprekken met de werknemer waar de bedrijfsarts bij is. Je kan dan vaak grote stappen nemen en iedereen kan zijn ei kwijt. Tenslotte is het in ieders voordeel dat de werknemers zo snel als mogelijk weer gezond en happy aan het werk is. De bedrijfsarts is daar een partij in die alle belangen moet afwegen. Een gesprek waar hij bij is lukt vaak beter omdat de werkgever en werknemer een partij er tussen hebben.

Ik lees hier veel mensen die de werknemer en werkegeven tegenover elkaar zetten. Komt natuurlijk voor maar je moet dat altijd proberen te vermijden. Als werkgever wil ik juist dat we het met elkaar eens zijn. En als dat absoluut niet lukt moet je een manier zoeken om op een correcte wijze afscheid te nemen van elkaar.

[Furion2000]

@Standeman Vind het een erg grote wij/zij vibe hebben bij je. Ik leg het uit middels een voorbeeld en voorbeelden zijn ook minder genuanceerd dat het uiteindelijk is toch? Net zoals dat niet elk geval in scheiding ligt met een burn-out sommige krijgen een burn-out omdat een raam altijd open staat en ze dat niet fijn vinden maar er niet over praten en steeds verder opkroppen.

Maar je schets dus een persoon met hart voor de zaak die zich door de deadline van de manager een burn-out in werkt. De persoon zou zich ook kunnen afvragen in welke mate 'er alles aan doen om het af te krijgen is'. Voor persoon X is dat overwerken en zichzelf helemaal kapot stressen, voor persoon Y is dat een keertje het koffie praatje en meeting overslaan omdat je een deadline hebt. Zelfde deadline door die boze manager, maar een totaal andere relativering toch?

Het bizarre is dat die personen die een meeting overslaan omdat ze het druk hebben sneller gezien worden als 'harde werker met hart voor de zaak' dan die harde werker met hart voor de zaak die werkt als niemand het ziet

@Workharder
Bij ons hebben zo ook lak aan de technische planning want de klant verwacht het op dat moment. Manager moet dan gaan verantwoorden bij de klant waarom het niet af is en wij overleggen met de manager wat er nog moet gebeuren en soms word een must-have ineens een nice to have. Manager is dan ook gewoon tevreden en begrijpt het.

Heb je een minder begripvolle manager die in het ergste geval ineens met een relaas aan negatieve opmerkingen komt richting personen dan snap ik dat je je ongelukkig voelt als je je hier niet goed tegen hebt gewapend op dat moment. Ze overrompelen je vaak. Wat je dan kunt doen is zorgen dat je goed heb genotuleerd hoever jullie inschatting af week van de deadline en welke onvoorziene moeilijkheden jullie tegen kwamen tijdens het project. Die heb je niet direct bij de hand of in je hoofd, maar je hebt ze wel. Als dan die manager vol energie op je af komt onderbreek je hem en zeg je dat hij even een moment moet inplannen of het moet bewaren tot de retrospective om dit te bespreken en dan kun jij je ook voorbereiden en heeft hij ook weer de kans om even te bedaren.

Klinkt een beetje kinderachtig maar je moet opvliegende of schuld gevende types ook conditioneren en leren dat het zo niet werkt. Onvoorbereid een gesprek in gaan met dit soort mensen verlies je bijna altijd (no standing chance) en dan word je eerder onrecht aangedaan....

Als het tijdens die gesprekken waarin iedereen is voorbereid dan nog niet lukt met de manager, kun je dat aangeven aan hem en je collega's en het samen hogerop bij een MD of iets dergelijks opnemen. Als je dan tot de conclusie komt dat je aan een dood paard aan het trekken bent, kun je met een voldaan gevoel afscheid nemen en dan heb je echt de eer aan jezelf gehouden. Althans zo zie ik het.

[ Voor 6% gewijzigd door Furion2000 op 28-10-2020 14:41 ]

[Ozzie]

Ook ik heb in dezelfde situatie gezeten bij een kleine werkgever en uiteindelijk heb ik 2-3 maanden thuis gezeten met burn-out klachten. Diverse gesprekken gehad met de bedrijfsarts en daarnaast heb ik ook zelf via de huisarts een tijdje bij een psycholoog gelopen om het een en ander voor mezelf op orde te krijgen.

Uiteindelijk heb ik moeten concluderen dat het bedrijf en ik geen match waren. Alles ging daar ad-hoc en dat heb ik meerdere keren aangekaart aan de directeur maar die was van mening dat dat de beste manier was om software te ontwikkelen.

Gelukkig hoef je als software ontwikkelaar maar in je vingers te knippen voor een nieuwe baan en nadat mijn burn-out voorbij was en ik weer volledig aan het werk was ben ik gaan rondkijken waar ik wilde werken en bij mijn huidige werkgever terecht gekomen waar ik nu 2 jaar met heel veel plezier werk en ook het gevoel heb dat ik dat nog wel 10 jaar vol kan houden. In tegenstelling tot mijn vorige werkgever waar ik al met tegenzin naar de volgende dag keek.

Dat allemaal terwijl mijn werkzaamheden in feite hetzelfde zijn gebleven, een goede sfeer op werk is wat dat betreft zo belangrijk dat de rest mij eigenlijk niet zoveel meer uitmaakt.

[TheBoneJarmer]

Furion2000 schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 12:03:
Meest gegeven advies na elke negatieve belevenis: wegwezen

Ik vind dit kort door de bocht en vaak gereflecteerd naar eigen ervaringen van de adviesgever, terwijl elke situatie uniek is. Gevallen van 10 jaar werkongeluk en een salaris niet krijgen wat je wilde komen op 1 lijn samen en bijna nooit word geadviseerd om bij je eigen ten rade te gaan.

...

Wellicht heb ik het verkeerd maar uw standpunt komt voor mijn gevoel heel erg veroordelend over richting wij die zeggen dat TS moet vertrekken in plaats van moet blijven en proberen eruit te komen met de werkgever. In een andere situatie had ik u groot gelijk gegeven, want u heeft ook een goed punt. Daar heb ik zelfs even bij stil gestaan terugdenkende aan mijn tijd.

Echter geeft TS aan dat het duidelijk niet bij hem ligt maar bij management. Ik vind het in dit geval niet terrecht om te zeggen dat TS eerst naar zichzelf moet kijken. Op basis van zijn verhaal en mijn ervaring (dat deels overeenkomt) kan ik alleen maar concluderen wat ik ook ervaarde indertijd: TS zijn gezondheid is in gevaar. En dat baseer ik op het feit dat TS een burnout heeft. Die krijg je immers niet zomaar. Het is zeker een feit dat het aan je eigen manier van denken kan liggen. Een bekende oorzaak van burnout bijvoorbeeld is perfectionisme. Echter in het geval van TS gaat het om stress, frustratie en een té hoge werkdruk. Dat is geen mening maar een feit. En dit feit is slecht voor iemand zijn gezondheid als het op lange termijn niet verandert.

En vanuit dat perspectief kijkende zeg ik inderdaad wegwezen. Neemt niet weg dat iedereen fouten maakt, vandaar ook dat ik half akkoord was om met de werkgever rond de tafel te zitten. Maar een werkgever moet bereid zijn te willen luisteren en de feedback voor lief te nemen. Maar als je al zo ver heen bent dat je mentaal in een wrak verandert dan is je eerste prioriteit om voor jezelf op te komen en jezelf in veiligheid te brengen en niet om te kijken naar wat je zelf fout hebt gedaan. Nadien heb je tijd en ruimte genoeg om na te denken wat jij anders had kunnen doen. Ik adviseerde daarom ook tegen rond de tafel zitten omdat het zou kunnen dat de gesprekken stuklopen of je nog meer stress geeft en/of vermoeid maakt.

[Furion2000]

TheBoneJarmer schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 18:19:
[...]


Wellicht heb ik het verkeerd maar uw standpunt komt voor mijn gevoel heel erg veroordelend over richting wij die zeggen dat TS moet vertrekken in plaats van moet blijven en proberen eruit te komen met de werkgever. In een andere situatie had ik u groot gelijk gegeven, want u heeft ook een goed punt. Daar heb ik zelfs even bij stil gestaan terugdenkende aan mijn tijd....

Dat kan inderdaad zo overkomen, omdat, hoe ik de situatie las van TS, al in de stoel zit om te reflecteren. Daarnaast kom ik met dingen die ik vaak zie, zoals 'ik heb het aangegeven bij management maar ze doen er niks mee' en dan met de handen omhoog. Ik doel dan niet op TS als ik zeg dat daar ook goede en slechte manieren in zijn, maar meer delen van hoe ik merk dat je het moet aanpakken, wat dan weer als voorbeeld genomen kan worden voor mensen die zich er in herkennen.

Als ik je verhaal even samenvat is het eigenlijk 'te laat en hij trekt al aan een dood paard' volgens jou? Met de feiten die je noemt klinkt dat als een logische redenatie. Als je daarmee tevreden bent dan is dat ook een goede oplossing, ik wil alleen toevoegen dat ik vind dat het in dat geval beter is dat je zorgt dat je er je persoonlijke leermomenten uit pakt. Al is het je reactie veranderen als je negatieve aantijgingen krijgt waarop je niet bent voorbereid, leer er in ieder geval 1 ding van.

De feiten die je noemt vind ik feitelijke resultaten die iemand kan voelen. Hoge werkdruk, stress, frustratie is ontastbaar en een gevoel, als je deze lang genoeg voelt krijg je ook fysieke problemen (best fascinerend eigenlijk). Alleen dus allemaal resultaten van een oorzaak, die jij omschrijf als het management. Compleet logisch op het eerste gezicht vind ik ook.

Ik zie het zo en misschien zie ik daarom ook een nare situatie met kansen in plaats van een nare situatie met een probleem;

Je hebt een impuls (manager zegt iets, deadline komt dichterbij, iets lukt niet) -> dan komt er een soort van ruis die voor elke persoon anders is en bijna helemaal onderbewust gebeurt -> dan interpreteert ieder persoon voor zichzelf die impuls ook bijna geheel onderbewust. Voorbeeld is als je naar iemand toetert zal die persoon in een split second zijn reactie klaar hebben (vaak boos ). Ik zeg steeds bijna geheel, want je kunt met heel veel energie, dit word stapsgewijs minder, dit beïnvloeden omdat mensen iets kunnen wat dieren niet kunnen, zelfbewust zijn. Je kunt dus tegen jezelf zeggen 'ho eens even dit doe ik anders' en als je dat in situaties vaak genoeg doet conditioneer je jezelf om beter te reageren op die impulsen. Het is geen silver bullet want het zal altijd een beetje extra energie kosten, maar situaties waarin je negatieve kritiek ontvangt zullen altijd voor blijven komen en daarom is het zo verdomd handig als je jezelf daartegen wapent. Vice versa kun je daarmee soms de impuls beïnvloeden zoals ik eerder zei (manager conditioneren), die manager komt niet zomaar meer aanstormen want hij weet toch wel wat jij gaat zeggen...

Ik zeg dus met een hele lap tekst dat je stressbestendig kunt leren zijn, alleen je verbeteringen test je alleen door weer in die situatie te komen. In dit geval dezelfde nare situatie maar dan met kansen om zelf beter te worden in deze situatie. Met een andere baan leer je niet om beter met stress om te kunnen gaan mocht je er weer in komen. Mij lijkt de kans groot dat er in een mensenleven meer dan 1 grote periode van stress voor komt, dus het lijkt mij een waardevolle skill om zo snel mogelijk te leren.

Er zijn wel degelijk mensen die met van baan switchen en scheidingen etc. constant de confrontatie te weten te ontspringen en ja dan is het lastig om de noodzaak te zien. Ook zijn er dus mensen die er van nature goed mee om kunnen gaan. Ook weet ik niet wanneer het juiste moment is om te 'investeren' hierin, maar wanneer komen stress momenten wel uit?

Niet mijn bedoeling om mensen de veroordelen, maar de ruis (manier waarop ik het formuleer) kan inderdaad zorgen dat mensen dat zo interpreteren

[ Voor 3% gewijzigd door Furion2000 op 29-10-2020 12:01 ]

[TheBoneJarmer]

Furion2000 schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 11:53:
[...]

Om te beginnen wil ik mijn complimenten geven op uw manier van reageren. Het gebeurt zelden dat ik zo'n kalme, uitgebreide en respectvolle reactie krijg. Ik voel mij veel geneigder om daarop in te gaan. Ik heb overigens voor het overzicht even de quote geleegd. Enfin, dat gezegd hebbende sta mij toe te reageren.

Furion2000 schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 11:53:
Als ik je verhaal even samenvat is het eigenlijk 'te laat en hij trekt al aan een dood paard' volgens jou?

Ja tgoh, ja, nee maar ook weer ja. Ik zou het eerder willen verwoorden als mosterd na de maaltijd. TS heeft duidelijk al een burnout te pakken en dan is het eigenlijk al te laat op vlak van gezondheid. Uw suggesties vind ik wel echt enorm goed. U heeft gelijk dat het helpt om te leren omgaan met negatieve reacties. Sterker nog, het zou zelfs bij kunnen dragen aan preventie van een burnout.

Maar TS heeft nu een burnout te pakken dus nummer één prioriteit zou nu moeten zijn denken aan zijn eigen gezondheid. Met mijn burnout had ik op het moment geen ruimte of energie om aan iets anders te denken. Je hoofd zit gewoon propvol en je bent ongelooflijk vermoeid. Het leven doet er voor de rest even niet meer toe. Dat is het moment niet om te denken aan wat je zelf fout gedaan hebt.

Het gebeurt vaker dat mensen met een burnout nadien terug komen werken. Ik heb ook zo'n collega gehad en hij is er eigenlijk goed bovenop gekomen. Maar management en HR was hier ook enorm behulpzaam en bespreekbaar in. Maar op basis van TS zijn verhaal vermoed ik dat hij helaas te maken heeft met een toxide werkcultuur en dan zou het inderdaad kunnen dat je zit te trekken aan een dood paard.

Echter ken ik TS zijn werkgever niet en voor die reden zei ik ook dat het aan TS is om te bepalen in hoeverre zijn werkgever bereid is om erover te praten. Maar in mijn geval was dat het geval niet en verziekte het de werkrelatie volledig. Dat laatste moet je echt willen voorkomen omdat het de burnout alleen maar erger maakt. Maar als de werkgever geen bereidheid toont om te willen veranderen en daarmee een werkcultuur onderhoud die schadelijk is voor iemand zijn gezondheid, dan lijkt mij dat genoeg reden om te willen veranderen van werkgever.

Dat neemt uiteraard niet weg dat het helpt om te leren omgaan met de negativiteit. Daar geef ik u 100% gelijk in. Maar ik heb het idee op basis van TS zijn verhaal dat de werkgever nog altijd te veel vraagt. In mijn geval was dat wel namelijk. Achteraf gezien had ik ook zaken anders moeten aanpakken, zonder enige twijfel. Ik heb hierover nagedacht tijdens mijn herstelperiode. Maar zelfs nu blijf ik erbij dat mijn werkgever te veel van mij vroeg wat mij zodanigs vermoeid maakte dat ik er aan onderdoor ging. Ik zou daarom adviseren aan TS om nu eerst voor zijn gezondheid te gaan en te herstellen en nadien zichzelf diezelfde vraag te stellen. Maar ik ben er ook 100% mee akkoord dat TS ook zou moeten nadenken over wat hij anders had kunnen aanpakken.

[Furion2000]

@TheBoneJarmer
Daar heb ik geen inzicht in, omdat de grote stress bij mij nooit is overgeslagen tot fysieke problemen. Dus in welke mate de klachten voelbaar zijn, is dan inderdaad antwoord op 'wanneer is het juiste moment om hierin te investeren?'. Althans zo lees ik het nu.

Bedankt alleen dat heb je zelf veroorzaakt Als beide personen inhoudelijk reageert kom je vaak 10x sneller tot common ground.

[Secsytime]

Waarom werk je nog steeds bij deze werkgeven? Klinkt niet als een leuk bedrijf.

[Workharder]

Secsytime schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 13:22:
Waarom werk je nog steeds bij deze werkgeven? Klinkt niet als een leuk bedrijf.

Omdat ik niet te snel wil opgeven en altijd hoop heb gehouden dat zaken wellicht beter zouden kunnen gaan worden.

Verder wil je ook je collega's niet in de steek laten + nieuw werk zoeken blijft toch wel een drempel waar ik tegenop zie.

[Secsytime]

Workharder schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 15:27:
[...]

Omdat ik niet te snel wil opgeven en altijd hoop heb gehouden dat zaken wellicht beter zouden kunnen gaan worden.

Verder wil je ook je collega's niet in de steek laten + nieuw werk zoeken blijft toch wel een drempel waar ik tegenop zie.

Tenzij het management bij je bedrijf gaat wisselen, ben ik bang dat het je enige optie is. Tenminste, dat maak ik uit je verhaal op.

[sevinc]

CurlyMo schreef op woensdag 28 oktober 2020 @ 12:37:

Dus een nieuwe manager die waarschijnlijk meer in mij geloofd dan de huidige, met (in mijn verwachting) veel leuker werk voor een veel beter salaris.

Oftewel, als je niks doet gebeurt er ook niks

Wat concreet dus tot het advies leidt dat andere hier al hebben gegeven: Wegwezen.

Blijkbaar is er wel naar je geluisterd, en toch adviseren om weg te gaan.

Geld doet wonderen als het beide wat oplevert.

[CurlyMo]

sevinc schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 19:38:
[...]


Blijkbaar is er wel naar je geluisterd, en toch adviseren om weg te gaan.

Geld doet wonderen als het beide wat oplevert.

Die volg ik niet.

[Tsurany]

Workharder schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 15:27:
[...]

Omdat ik niet te snel wil opgeven en altijd hoop heb gehouden dat zaken wellicht beter zouden kunnen gaan worden.

Dat gaat niet gebeuren. Direct op zoek naar een andere werkgever, nu je daar de energie nog voor hebt.

Verder wil je ook je collega's niet in de steek laten + nieuw werk zoeken blijft toch wel een drempel waar ik tegenop zie.

Jammer dan. Waarom zou jij hun belang boven dat van jouw eigen lichamelijke en geestelijke gezondheid stellen? Een developer vind makkelijk ander werk, dat kunnen zij ook doen. Juist dat die collectieve houding waarbij je samen in dezelfde shit blijft vroeten zorgt er voor dat iedereen pas vertrekt nadat het echt goed mis gaat.

[Pizza_Boom]

Workharder schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 15:27:
Omdat ik niet te snel wil opgeven en altijd hoop heb gehouden dat zaken wellicht beter zouden kunnen gaan worden.

Verder wil je ook je collega's niet in de steek laten + nieuw werk zoeken blijft toch wel een drempel waar ik tegenop zie.

Soms help je je collega's juist door zelf ook weg te gaan, door zelf als eerste die drempel te slechten. Als er 1 schaap over de dam is, volgen er meer. Ik heb bij een bedrijf stage gelopen waar het al een paar jaar rommelde. Mijn stagebegeleider viel in een burn out en het bleef rommelen. Er werd door de eigenaar in het nieuwe jaarhandboek besloten dat er collectief vakantie zou zijn in de zomer, zonder enig personeelslid te raadplegen. De koffiepauzes doorwerken en langer een grote pauze nemen of deze tijd eerder weg was opeens uit den boze (gevolg dat iedereen dus zeer nadrukkelijk koffiepauze ging nemen, letterlijk alles liet vallen op het moment dat het pauze was). Uiteindelijk was 1 van de werkvoorbereiders het echt zat en had een andere baan gezocht, dat was in maart/april... In de zomervakantie er geen tekenaar/werkvoorbereider meer over en werden de stagiairs van dat moment gevraagd de zomer door te werken. Ikzelf was toen weg.

[mvrhrln]

Heb je al overlegd met je eigen huisarts?
Burnout (serieuze danwel) klachten moet je niet te licht mee omgaan, soms is het beter om een bepaalde periode geheel even af te schakelen van werk. Door maar gedeeltelijk "ziek" te zijn, bijft de stress etc toch in je hoofd omgaan.
Bedrijfsarts is er voor het bedrijf (en/of de verzekering ervan), jouw huisarts is er voor jouw gezondheid.

[ Voor 34% gewijzigd door mvrhrln op 30-10-2020 00:23 ]

[Baytep]

Workharder schreef op donderdag 29 oktober 2020 @ 15:27:
[...]

Omdat ik niet te snel wil opgeven en altijd hoop heb gehouden dat zaken wellicht beter zouden kunnen gaan worden.

Verder wil je ook je collega's niet in de steek laten + nieuw werk zoeken blijft toch wel een drempel waar ik tegenop zie.

Dus eigenlijk is het jouw probleem waar je je werkgever mee opzadelt door ziek thuis te gaan zitten.

Als je voldoende specifieke kennis van zaken hebt vind je snel een nieuwe baan. Misschien niet je droombaan, maar je laat tenminste niet een werkgever je betalen om thuis te zitten omdat je het werk waarvoor je onder contract staat je niet bevalt.

Als je dan ook nog een beetje gezond gaat eten en vooral bewegen (uitputtende sport is het beste) dan ben je in veel gevallen ook van de burnout af, en heb je dit hoofdstuk achter je gelaten.

[XyritZz]

Weet niet of je het al gedaan hebt, maar ga naar je huisarts. Als je bij een bedrijfsarts rondloopt moet je altijd zorgen dat daarnaast ook een traject loopt bij je eigen arts. Een bedrijfsarts zal wellicht sneller pushen om (gedeeltelijk) te gaan werken, een huisarts handelt naar wat hij inschat dat het beste voor jou is.

Als je merkt dat één vervelende situatie op het werk een terugval geeft; bespreek het met je huisarts. Grote kans dat hij je zal adviseren voorlopig helemaal niet te werken om erger te voorkomen. Als je dit met je huisarts bespreekt kan de bedrijfsarts daar niet zomaar tegenin gaan.

Ontslag nemen zou ik je ook niet adviseren; je verliest dan recht op WW terwijl je qua gezondheid niet op 100% zit en je dus ook niet volledig kan storten op een nieuwe baan. Herstel terwijl je onder contract staat van je huidige werkgever, en als je je weer goed voelt moet je bij jezelf na gaan denken of dit nog wel de baan voor jou is. Als dat niet zo is ga je iets anders zoeken, maar dan kan je er wel met volledige inzet aan beginnen.

[JohnR]

XyritZz schreef op maandag 2 november 2020 @ 10:55:
Als je merkt dat één vervelende situatie op het werk een terugval geeft; bespreek het met je huisarts. Grote kans dat hij je zal adviseren voorlopig helemaal niet te werken om erger te voorkomen. Als je dit met je huisarts bespreekt kan de bedrijfsarts daar niet zomaar tegenin gaan.

Het advies van de huisarts is precies dat, een advies. De bedrijfsarts hoeft dit niet te volgen. Als je het er niet mee eens bent kun je een deskundingenoordeel aanvragen bij het UWV, maar zelfs dat is niet bindend. Daar zal een rechter eventueel een uitspraak over kunnen doen.

[loewie1984]

Ik kan me aansluiten bij de ervaringsdeskundigen hier.

Een paar wijsheden die ik wil delen:

Het duurt minstens zolang 'om weer de oude te worden' als dat het heeft geduurd om op het punt te komen toen je uitviel. Dat ervaar ik nog steeds. De vraag is of je ooit nog de oude wordt omdat je je zelf in bescherming gaat nemen.

Nieuwe inzichten die mij helpen reflecteren en bovenal het allermoeilijkste, helpen relativeren:
https://www.filosofie.nl/wijsheid-is-het-ware-geluk/
https://denieuwestoa.nl/wat-is-het-stoicisme/

En misschien wel de meest simpele van allemaal:
YouTube: Then why worry?

Verwar betrokkenheid of een gebrek daaraan niet met nalatigheid, ik voelde me altijd verantwoordelijk voor 'alles' en liep de gaten dicht, terwijl er bij een bedrijf nog meer mensen zijn met een verantwoordelijkheid.

Maar het is niet makkelijk, blijf er vooral over praten en fijn dat we onze ervaringen hier kunnen delen.

Ik ben ook niet van een handdoek in de ring gooien, of het mes in het varken laten steken. Ik loop ook niet weg voor mijn verantwoordelijkheden, maar je moet wel een toxische omgeving herkennen als je er een ziet. En wat je vaak ziet, na een burn-out is er vaak maar 1 oplossing: een frisse start op een andere plek.

[Workharder]

Nog even een update vanuit mijn kant.

Uiteindelijk heb ik de sfeer proberen aan te kaarten bij de bedrijfsarts en helaas gaf deze toch echt het advies om meer te gaan werken zodat ik wellicht minder druk zou ervaren. Ook heeft hij in het verslag geschreven (die mijn werkgever ook ontvangen heeft) dat er volgens client onrust op de werkvloer heerst.

Het wrange hieraan is dat de werkgever al bij de eerste aanvraag / contact met de bedrijfsarts heeft aangegeven dat ik het moeilijk heb door privéomstandigheden en dit is ook het standpunt dat de bedrijfsarts blijft vasthouden terwijl het een combinatie van privé- en werkomstandigheden zijn.

Aan de hand van deze uitspraak heb ik een gesprek gehad met mijn werkgever en uitgelegd hoe ik en andere collega's de sfeer beleven. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij enkel kritisch probeert te zijn en dat wij het verkeerd beleven en dat positieve feedback geven niet zijn sterkste kant is..

Ik weet niet goed wat ik hier nu van moet vinden. Wel heb ik gemerkt dat de manier hoe ik door mijn werkgever word behandeld er niet op vooruit is gegaan omdat ik aardig werd overvallen door het gesprek en eerlijk verteld heb hoe ik de sfeer / voornamelijk negatieve feedback de laatste tijd heb ervaren.

Zaak is nu om toch een manier te vinden om volledig te herstellen en op zoek te gaan naar iets anders.

[ Voor 36% gewijzigd door Workharder op 17-01-2021 19:12 ]

[Roenie]

Workharder schreef op zondag 17 januari 2021 @ 18:52:
Nog even een update vanuit mijn kant.

Uiteindelijk heb ik de sfeer proberen aan te kaarten bij de bedrijfsarts en helaas gaf deze toch echt het advies om meer te gaan werken zodat ik wellicht minder druk zou ervaren. Ook heeft hij in het verslag geschreven (die mijn werkgever ook ontvangen heeft) dat er volgens client onrust op de werkvloer heerst.

Het wrange hieraan is dat de werkgever al bij de eerste aanvraag / contact met de bedrijfsarts heeft aangegeven dat ik het moeilijk heb door privéomstandigheden en dit is ook het standpunt dat de bedrijfsarts blijft vasthouden terwijl het een combinatie van privé- en werkomstandigheden zijn.

Aan de hand van deze uitspraak heb ik een gesprek gehad met mijn werkgever en uitgelegd hoe ik en andere collega's de sfeer beleven. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij enkel kritisch probeert te zijn en dat wij het verkeerd beleven en dat positieve feedback geven niet zijn sterkste kant is..

Ik weet niet goed wat ik hier nu van moet vinden. Wel heb ik gemerkt dat de manier hoe ik door mijn werkgever word behandeld er niet op vooruit is gegaan omdat ik aardig werd overvallen door het gesprek en eerlijk verteld heb hoe ik de sfeer / voornamelijk negatieve feedback de laatste tijd heb ervaren.

Zaak is nu om toch een manier te vinden om volledig te herstellen en op zoek te gaan naar iets anders.

Dus omdat de druk te hoog is moet je meer gaan werken zodat je de druk verspreid over meer uren? En dat terwijl je niet lekker in je vel zit? Kan je werkgever niet beter zorgen voor minder druk denk ik dan. Of ik begrijp je verkeerd, dat kan ook.

[Workharder]

Roenie schreef op zondag 17 januari 2021 @ 19:24:
[...]
Dus omdat de druk te hoog is moet je meer gaan werken zodat je de druk verspreid over meer uren? En dat terwijl je niet lekker in je vel zit? Kan je werkgever niet beter zorgen voor minder druk denk ik dan. Of ik begrijp je verkeerd, dat kan ook.

Het ligt iets genuanceerde maar komt onder de streep wel op hetzelfde neer.

Sinds mijn ziekte werk ik nog steeds aan dezelfde prioriteit (billable) projecten als voor mijn ziekte met als resultaat dat de andere collega's dus meer moeten doen op dagen dat ik er niet meer ben. Hier voelde ik mij schuldig over / wij ervaren druk van bovenaf om alles binnen de tijd af te ronden.

Dit heb ik ook zo aan de bedrijfsarts verteld. Hierdoor kwam deze tot de conclusie dat ik dus minder druk zal ervaren als ik weer meer werk / mij minder schuldig zal hoeven te voelen.

[donleone83]

Workharder schreef op zondag 17 januari 2021 @ 19:41:
[...]

Het ligt iets genuanceerde maar komt onder de streep wel op hetzelfde neer.

Sinds mijn ziekte werk ik nog steeds aan dezelfde prioriteit (billable) projecten als voor mijn ziekte met als resultaat dat de andere collega's dus meer moeten doen op dagen dat ik er niet meer ben. Hier voelde ik mij schuldig over / wij ervaren druk van bovenaf om alles binnen de tijd af te ronden.

Dit heb ik ook zo aan de bedrijfsarts verteld. Hierdoor kwam deze tot de conclusie dat ik dus minder druk zal ervaren als ik weer meer werk / mij minder schuldig zal hoeven te voelen.

Is deze bedrijfsarts een eenpitter die de baas goed kent of een onafhankelijke bedrijfsarts van een gerenommeerde instelling? Ik kan mij namelijk écht niet voorstellen dat je zo’n belachelijk advies krijgt. De gouden regel bij reïntegratie is tijd voor taak, betekent dat je eerst weer moet gaan wennen aan werken en op je werk zijn en dat uit moet breiden en dat de hoeveelheid taken die je oppakt pas daarna groeit. Zeggen dat je met meer tijd minder druk zal ervaren omdat je dan weer meer werkt en je collega’s minder die stap extra hoeven te zetten is echt absurd.

[Workharder]

donleone83 schreef op zondag 17 januari 2021 @ 20:09:
[...]


Is deze bedrijfsarts een eenpitter die de baas goed kent of een onafhankelijke bedrijfsarts van een gerenommeerde instelling? Ik kan mij namelijk écht niet voorstellen dat je zo’n belachelijk advies krijgt. De gouden regel bij reïntegratie is tijd voor taak, betekent dat je eerst weer moet gaan wennen aan werken en op je werk zijn en dat uit moet breiden en dat de hoeveelheid taken die je oppakt pas daarna groeit. Zeggen dat je met meer tijd minder druk zal ervaren omdat je dan weer meer werkt en je collega’s minder die stap extra hoeven te zetten is echt absurd.

Het gaat hier zeker niet om een eenpitter maar een bekende arbo instantie.

Ik kon mij oren ook niet goed geloven (ik verzin het niet ) toen ik dit advies hoorde ook mijn therapeut vond het net zoals jij tegenstrijdig en absurd.

Wel heb ik er nooit 100% uitgelegen dus ik kan mij voorstellen dan men denkt het rustig opbouwen dan niet helemaal van toepassing is?

[koentjuh1987]

Workharder schreef op zondag 17 januari 2021 @ 20:25:
[...]


Wel heb ik er nooit 100% uitgelegen dus ik kan mij voorstellen dan men denkt het rustig opbouwen dan niet helemaal van toepassing is?

Je loopt niet voor niks bij een arboarts dus die verwachting vanuit je werkgever zou verre van terecht zijn..
Zijn er anders mogelijkheden om je werkzaamheden anders in te delen. Dat je ipv zelf aan bepaalde functionaliteiten ontwikkelt meer wat testing/reviewwerk doet? Of eventueel een paar actie oppakt waar iets minder druk op staat? Ipv volledig mee te lopen in het project en de ontwikkeltrein die men bij de opdrachtgever heeft voorgelegd?

[Bob-B190]

Drie maanden verder, zou je niet eens wat gaan doen of blijf je “ik wil dit niet maar ik wil ook niets anders” mode zitten? Enige manier om de situatie te veranderen is als je het zelf doet, niemand gaat het voor je doen.

[Icephase]

Als je het niet eens bent met het advies van de bedrijfsarts, kun je altijd even bij je eigen huisarts langs voor advies. Als een soort second opinion. Ook kan je huisarts of therapeut contact opnemen met de bedrijfsarts, mits jij toestemming geeft. Misschien dat dat wat meer duidelijkheid schept. Ik kan me niet voorstellen dat de bedrijfsarts tot deze conclusie komt op basis van wat jij hier hebt verteld. Dus zal hij/zij misschien toch een verkeerd beeld hebben gekregen uit de gesprekken met jou. Geen idee of jou daarin iets te verwijten is, wij zijn er immers niet bij geweest, maar hier moet je wel iets mee. Alleen maar klagen gaat niets (meer) opleveren.

[melkislekker]

Juup schreef op dinsdag 27 oktober 2020 @ 19:59:
Ga daar zo snel mogelijk weg.
In z'n omgeving moeten werken is killing voor je motivatie en werkt zoals je al zei door in je hele leven.
Wegwezen!

Dit. Of overweeg om thuis te werken (mits mogelijk, ik begrijp dat er bedrijven met managers die je PER SE willen ZIEN werken).

[DR!5EQ]

Workharder schreef op zondag 17 januari 2021 @ 18:52:
Nog even een update vanuit mijn kant.

Uiteindelijk heb ik de sfeer proberen aan te kaarten bij de bedrijfsarts en helaas gaf deze toch echt het advies om meer te gaan werken zodat ik wellicht minder druk zou ervaren. Ook heeft hij in het verslag geschreven (die mijn werkgever ook ontvangen heeft) dat er volgens client onrust op de werkvloer heerst.

Het wrange hieraan is dat de werkgever al bij de eerste aanvraag / contact met de bedrijfsarts heeft aangegeven dat ik het moeilijk heb door privéomstandigheden en dit is ook het standpunt dat de bedrijfsarts blijft vasthouden terwijl het een combinatie van privé- en werkomstandigheden zijn.

Aan de hand van deze uitspraak heb ik een gesprek gehad met mijn werkgever en uitgelegd hoe ik en andere collega's de sfeer beleven. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij enkel kritisch probeert te zijn en dat wij het verkeerd beleven en dat positieve feedback geven niet zijn sterkste kant is..

Ik weet niet goed wat ik hier nu van moet vinden. Wel heb ik gemerkt dat de manier hoe ik door mijn werkgever word behandeld er niet op vooruit is gegaan omdat ik aardig werd overvallen door het gesprek en eerlijk verteld heb hoe ik de sfeer / voornamelijk negatieve feedback de laatste tijd heb ervaren.

Zaak is nu om toch een manier te vinden om volledig te herstellen en op zoek te gaan naar iets anders.

Dit verbaast me niks. arbo-artsen zijn eigenlijk afgekeurde huisartsen. Ze hebben geen volwaardige artsenopleiding gevolgd en/of kunnen afronden zoals een huisarts. Dit zie je terug in de behandeling. Je mag verwachten dat je geholpen wordt en geen tegendraads advies naar je toegeworpen krijgt, helaas is het tegendeel vaker waar dan niet.

Het is een politiek spelletje. De huisarts en psycholoog zeggen allebei dat ze geen oordeel kunnen vellen of jij kunt werken of niet. Daar zijn ze niet voor opgeleid. Met als gevolg dat er een grijs vlak onstaat wat ze hebben opgevuld met een beroep als een arbo-arts. Want zij kunnen ondanks dat de opleiding van de huisarts en psycholoog veel langer en breder is dan die van een arbo-arts, wel opeens uitspraken doen.

Er zitten soms redelijk goeie arbo-artsen bij, maar geen enkele heeft mij tot dusver kunnen overtuigen dat ze mij daadwerkelijk hebben geholpen. Daarbij kijk ik naar de situatie van mij en van de mensen om me heen.

Dat doet me denken aan een documentaire over Noord-Korea waarin de achtergrondspreker zich afvraagt waarom mensen waarbij net het verband voor de ogen verwijderd wordt (ze konden niet meer zien), direct naar de afbeeldingen van Kim Jong-un lopen om hem te prijzen voor het weer kunnen zien ipv de dokter te bedanken die het werk heeft verricht. Wat ze uiteindelijk zei was; ze weten niet beter.

Nu wil ik Noord-Korea niet met Nederland vergelijken maar in principe is het gedrag van de mens hier hetzelfde en we weten niet beter. Het is altijd maar dezelfde visieuze cirkel. Ik heb wel eens gelezen dat een burnout een luxe probleem wordt genoemd, maar ik zie het anders. Mensen die compleet gesloopt zijn en hulp nodig hebben, en dit in de meeste gevallen (uiteindelijk) aankaarten bij hun meerdere op het werk, worden uiteindelijk hoe je het went of keert neergezet als mensen die een probleem groter maken dan dat het is. Je wordt uiteindelijk aangesproken op je gedrag en dit wordt zo politiek correct verwoord dat de berichtgever geen blaam treeft.

Ten tijden van het kabinet-Rutte II (2012-2017) was Asscher minister van Sociale Zaken en zou hier wat aan doen zoals je in vele nieuwsberichten kan teruglezen. Volgens mij is het probleem inmiddels groter geworden. Dus als we dit fenomeen, waarbij werknemer een persoonlijk probleem aankaart bij werkgever en er middels een bedrijfsarts, die voor bedrijven vaak nog niet eens onafhankelijk zijn werk uitoefent (ze kiezen altijd dezelfde, er zijn geen regels voor = belangenverstrengelling), wederom politiek correcte druk wordt uitgeoefend om maar weer stappen extra te zetten, blijven accepteren als individu en niet de kop indrukken, wordt het alleen maar erger. Voor jou, voor mij en de mensen om je heen. Want de ziekte zit hem niet in het feit wat jij vindt en waar je voor staat, maar in hoe de ander er mee omgaat.

Iedereen moet tegenwoordig zijn plasje ergens overheen plegen. Maar jij bent nog steeds diegene die zijn ene been voor de andere moet zetten. We zijn er ingeluisd om altijd maar het juiste te moeten doen en af te wachten en iedereen een kans te geven om de situatie te verbeteren. Maar zoiets zou geen maanden mogen duren.

Edit: ik schreef bedrijfsartsen en bedoelde arbo-artsen.

[MaltheseFalcon]

DR!5EQ schreef op maandag 18 januari 2021 @ 12:30:
[...]

Dit verbaast me niks. Bedrijfsartsen zijn eigenlijk afgekeurde huisartsen. Ze hebben geen volwaardige artsenopleiding gevolgd en/of kunnen afronden zoals een huisarts. Dit zie je terug in de behandeling. Je mag verwachten dat je geholpen wordt en geen tegendraads advies naar je toegeworpen krijgt, helaas is het tegendeel vaker waar dan niet.

Dit is domweg gelul. Bedrijfsarts is een beschermd beroep in Nederland waarvoor je geneeskunde gestudeerd moet hebben. Gewoon eventjes op Wikipedia kijken.
.

[DR!5EQ]

MaltheseFalcon schreef op maandag 18 januari 2021 @ 13:19:
[...]


Dit is domweg gelul. Bedrijfsarts is een beschermd beroep in Nederland waarvoor je geneeskunde gestudeerd moet hebben. Gewoon eventjes op Wikipedia kijken.
.

Houd jij je maar vast aan wat er is vastgelegd op papier, dan houd ik me wel bezig met wat er daadwerkelijk gebeurd.

[downtime]

DR!5EQ schreef op maandag 18 januari 2021 @ 13:33:
[...]

Houd jij je maar vast aan wat er is vastgelegd op papier, dan houd ik me wel bezig met wat er daadwerkelijk gebeurd.

Ben jij niet gewoon in de war met het verschil tussen een bedrijfsarts (beschermde titel) en een arboarts? Een arboarts heeft inderdaad alleen geneeskunde gestudeerd maar een bedrijfsarts en een huisarts hebben een aanvullende opleiding van 3-4 jaar. In de praktijk worden de termen arboarts en bedrijfarts ten onrechte vaak door elkaar gebruikt.

[Fraske]

Ik sluit me aan wat aan het begin gezegd werd door o.m. Standeman gezegd wordt.
Het heeft mij in ieder geval erg geholpen om uit het "reintegratie bij de werkgever"-traject te stappen. Dus geen plannen meer maken hoe ik weer op kon bouwen bij mijn oude werkgever. Dit werkte voor mij totaal niet omdat het op kantoor zijn mij bleef leeg trekken. Met een VSO afscheid kunnen nemen. Daarop viel er een loden last van me af en ging het met de dag veel beter en ontstond er ruimte om weer terug te komen en verder te solliciteren.

Hoe gaat het met je als je drie weken vakantie hebt? Als je dan lekker gaat, wat financiële buffer hebt en grote kans hebt om snel weer een baan te hebben, kan het misschien heel bevrijdend zijn om de deur bij je huidige WG dicht te trekken.

[Roenie]

downtime schreef op maandag 18 januari 2021 @ 13:38:
[...]

Ben jij niet gewoon in de war met het verschil tussen een bedrijfsarts (beschermde titel) en een arboarts? Een arboarts heeft inderdaad alleen geneeskunde gestudeerd maar een bedrijfsarts en een huisarts hebben een aanvullende opleiding van 3-4 jaar. In de praktijk worden de termen arboarts en bedrijfarts ten onrechte vaak door elkaar gebruikt.

@DR!5EQ uit zich wat...direct..., maar bedrijfsarts is binnen de medische wereld nu niet echt de meest ideale droombaan en het wordt door veel artsen gezien als een laatste optie indien een 'fatsoenlijke' specialisatie niet past.

[downtime]

Roenie schreef op maandag 18 januari 2021 @ 14:18:
[...]
@DR!5EQ uit zich wat...direct..., maar bedrijfsarts is binnen de medische wereld nu niet echt de meest ideale droombaan en het wordt door veel artsen gezien als een laatste optie indien een 'fatsoenlijke' specialisatie niet past.

Ik heb de indruk (mogelijk zit ik ernaast) dat een bedrijfsarts qua opleiding niet minder doet dan een huisarts maar dat het vak zelf wat gemakkelijker is. Het is meer een 9-5 kantoorbaan met minder verantwoordelijkheid want je gaat niet over het behandeltraject.

[Ozzie]

Alhoewel ik het niet helemaal met @DR!5EQ eens ben, over afgekeurde huisartsen enzo dan, zijn mijn ervaringen met bedrijfsartsen niet veel beter dan wat ik nu van @Workharder heb gelezen.

In mijn geval had ik sowieso elke afspraak een andere bedrijfsarts, waardoor je elke keer opnieuw de hele situatie moest gaan uitleggen. Als ik dan iets zei wat anders in het dossier stond werd je daar direct op gewezen, alsof normale mensen woord-voor-woord twee keer precies hetzelfde zeggen.
Je merkt gewoon dat een bedrijfsarts er voor het bedrijf zit en niet voor jou.
Ik heb uiteindelijk veel meer gehad aan afspraken met de psycholoog dan met de bedrijfsarts. Die probeerde mij gewoon zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen, wat op zich ook te begrijpen is, maar het neemt de oorzaak van de burn-out niet weg.

[Roenie]

downtime schreef op maandag 18 januari 2021 @ 14:29:
[...]
Ik heb de indruk (mogelijk zit ik ernaast) dat een bedrijfsarts qua opleiding niet minder doet dan een huisarts maar dat het vak zelf wat gemakkelijker is. Het is meer een 9-5 kantoorbaan met minder verantwoordelijkheid want je gaat niet over het behandeltraject.

Andere specialisaties kennen inderdaad hogere eisen, meer stress en navenante financiële beloning en een hogere medisch maatschappelijk pikorde dan een sociaal geneeskundige zoals zoals een bedrijfsarts. Een hartchirurg bijvoorbeeld heeft binnen de medische sector dan ook veel meer aanzien en de cultuur en ego's kunnen erg verschillen tussen specialisaties onderling.

[DR!5EQ]

downtime schreef op maandag 18 januari 2021 @ 13:38:
[...]

Ben jij niet gewoon in de war met het verschil tussen een bedrijfsarts (beschermde titel) en een arboarts? Een arboarts heeft inderdaad alleen geneeskunde gestudeerd maar een bedrijfsarts en een huisarts hebben een aanvullende opleiding van 3-4 jaar. In de praktijk worden de termen arboarts en bedrijfarts ten onrechte vaak door elkaar gebruikt.

Ach wat stom van me, dat bedoel ik inderdaad. Bedankt.

[Timorad]

Bob-B190 schreef op maandag 18 januari 2021 @ 08:35:
Drie maanden verder, zou je niet eens wat gaan doen of blijf je “ik wil dit niet maar ik wil ook niets anders” mode zitten? Enige manier om de situatie te veranderen is als je het zelf doet, niemand gaat het voor je doen.

Dit dus. De bedrijfsarts adviseert verder op te bouwen, wat logisch is aangezien jouw situatie al maanden voortduurt ondanks dat je blijkbaar begeleiding hebt, en er toch wat beweging in moet komen. Want zo gaat het dus ook niet.

Of die opbouw in taken en/of uren moet kan ik niets over zeggen, maar daar kan je zelf ook wel invloed op uitoefenen, bijvoorbeeld door dit juist met je werkgever te bespreken. De bedrijfsarts is ook maar een adviseur, uiteindelijk heb jij een contract met je werkgever. Er spelen wat ik begrijp prive problemen, en problemen in de sfeer op het werk. Allebei lastig, maar geen reden om eeuwig zo door te blijven modderen of voor het komende jaar op deze manier ziek te blijven. Heb je met je therapeut besproken hoe je dit kan oppakken/bespreekbaar kan maken?

Al met al proef ik een afwachtende houding en dan gaan andere partijen (bijvoorbeeld de bedrijfsarts die er beweging in wil krijgen, of de werkgever die jouw loon doorbetaald terwijl je gedeeltelijk thuiszit) er mee aan de haal. Kortom, ik zou nou eens voor jezelf duidelijk maken, eventueel met behulp van een psycholoog/coach/wat dan ook, wat je nu precies wil. Is dat:

1. Bij je huidige werkgever blijven? Dan kun je de lompe feedback/matige sfeer en cultuur accepteren en er mee leren omgaan. OF dit bespreekbaar maken in een gesprek met je werkgever en aangeven dat dit voor jou een probleem is met daarbij gelijk een plan om verder te gaan en wat jij nodig hebt om op een fijne manier te kunnen werken. Bij dit laatste kunnen er twee dingen gebeuren; het wordt beter en je werkgever ziet een pro-actieve werknemer (win) of het escaleert verder en dan kom je eerder richting het tweede punt.
2. Bij je werkgever weg? Dan kan uiteindelijk zoals genoemd een VSO een oplossing zijn, waarbij je als je het goed speelt een aantal maandsalarissen meekrijgt en in alle rust kunt bedenken wat je wil. En wellicht is dat een werkgever die beter bij je past.
3. Geen beslissing nemen. De bedrijfsarts gaat jou hoe dan ook in beweging proberen te krijgen want dat doet hij nu ook. Immers, is een slechte sfeer en prive problemen een reden om jaren in de ziektewet te blijven? Dat je spanningen ervan hebt lijkt me normaal. Vervolgens heb jij bezwaar tegen het advies en ga jij nog meer posten op tweakers en bij je therapeut ten rade die er belang in heeft de band met jou niet te schaden. Jij gaat nog meer vastzitten in je bezwaren, en er gaat nog meer frustratie bij jouw baas ontstaan omdat hij een werknemer heeft waar hij niets mee kan. Er gaat bij jou nog meer frustratie spelen, want de cultuur verslechtert nog verder. En van kwaad tot erger.

Hoe dan ook, tijd voor een beetje zelfreflectie en uit die slachtoffer rol Niemand anders gaat het voor je doen.