Al jaren, zo niet decenia, is er al sprake van het limiteren van rechten van internetters. Of dat nu is in niet-democratische of democratische landen, uiteindelijk gaat de discussie of het nieuws altijd over wat de restrictie is of moet zijn. Op zich prima, er zijn regels en wetten, zo ook op het internet. Je kunt een wet of regel breken maar dan zijn er consequenties als je gepakt word.
Mijn punt is meer richting het beschermen van onze vrijheden en rechten, want die wetten en regels bestaan ook. Maar sociale media platformen en online diensten hoeven dat blijkbaar niet te respecteren, gezien ze hun eigen beleid en condities kunnen toepassen die iedereen accepteert door, bijvoorbeeld, interesse in de dienst en ook wel een beetje sociale druk*, of simpelweg omdat het een goede leuke site is.
Wat nog erger is, naast de limitaties van beleid en condities zijn dat de (strictere) wetten van andere landen in sommige instanties toegepast worden om informatie die in Europa of Nederland vrij toegankelijk zou moeten zijn met als neveneffect dat toegang tot relevante informatie ingeperkt wordt en striktere regelen by default van toepassing zijn op burgers van landen met gematigde(re) wetgevingen en vrijheden.
Dus wij zitten met, op zijn minst, drie niveau's van censuur (exclusier zelf-censuur en sociale druk). Allereerst de Nederlandse wet. Prima, ik leef hier, ik respecteer de wet en als ik een wet onrederlijk vind kan ik politiek actie ondernemen door, o.a., te protesteren. Vervolgens de verder limiterende "wetten" van de social media platformen die uiteindelijk hiermee willen zeggen dat zij de Nederlandse en Europese wetten niet respecteren (of op zijn allerminst niet ver genoeg vinden gaan). En dan ook nog eens censuur die social media platformen (moeten) respecteren en moeten toepassen in opdracht van de wetten van minder open, zo niet facisctische landen. (En dus op die manier op afstand en averechts ook invloed uitoefenen op de vrijheden van Europeanen.)
Zouden Europese landen dan niet in gesprek moeten gaan met deze bedrijven dat de informatie die geplaatst wordt door Nederlandse en Europese burgers volgens onze wetten en vrijheden ook beschermd moeten worden, ongeacht van hun beleid. Stel dat die platformen dan in situaties terecht komen die zij zich niet kunnen veroorloven:, dan zijn ze vrij om die informatie ontoegankelijk te maken voor niet-Europeanen en Nederlanders (of alleen waar die wetten van toepassing zijn). De door de Europeaan of Nederlander geplaatste informatie blijft dan uiteraard nog toegankelijk waar het niet tegen de wet is of zou zijn. En stel dat deze bedrijven het hier niet mee eens zijn en aangeven de wetten en vrijheden niet te willen respecteren, dan zouden wij wellicht toegang kunnen weigeren totdat zij dat wel doen. Bijvoorbeeld.
* Zo'n 5 jaar geleden op een feestje na een leuk gesprek vroeg iemand mij hoe ik op facebook te vinden ben. Ik zei dat ik facebook niet meer gebruikte, waarop ik als reactie kreeg waar ik van aan het wegrennen ben (of verstopte?).De insinuatie was dat ik iets (wettelijk) strafbaars had gedaan en dat ik me verstopte door niet meer facebook te gebruiken.
Mijn punt is meer richting het beschermen van onze vrijheden en rechten, want die wetten en regels bestaan ook. Maar sociale media platformen en online diensten hoeven dat blijkbaar niet te respecteren, gezien ze hun eigen beleid en condities kunnen toepassen die iedereen accepteert door, bijvoorbeeld, interesse in de dienst en ook wel een beetje sociale druk*, of simpelweg omdat het een goede leuke site is.
Wat nog erger is, naast de limitaties van beleid en condities zijn dat de (strictere) wetten van andere landen in sommige instanties toegepast worden om informatie die in Europa of Nederland vrij toegankelijk zou moeten zijn met als neveneffect dat toegang tot relevante informatie ingeperkt wordt en striktere regelen by default van toepassing zijn op burgers van landen met gematigde(re) wetgevingen en vrijheden.
Dus wij zitten met, op zijn minst, drie niveau's van censuur (exclusier zelf-censuur en sociale druk). Allereerst de Nederlandse wet. Prima, ik leef hier, ik respecteer de wet en als ik een wet onrederlijk vind kan ik politiek actie ondernemen door, o.a., te protesteren. Vervolgens de verder limiterende "wetten" van de social media platformen die uiteindelijk hiermee willen zeggen dat zij de Nederlandse en Europese wetten niet respecteren (of op zijn allerminst niet ver genoeg vinden gaan). En dan ook nog eens censuur die social media platformen (moeten) respecteren en moeten toepassen in opdracht van de wetten van minder open, zo niet facisctische landen. (En dus op die manier op afstand en averechts ook invloed uitoefenen op de vrijheden van Europeanen.)
Zouden Europese landen dan niet in gesprek moeten gaan met deze bedrijven dat de informatie die geplaatst wordt door Nederlandse en Europese burgers volgens onze wetten en vrijheden ook beschermd moeten worden, ongeacht van hun beleid. Stel dat die platformen dan in situaties terecht komen die zij zich niet kunnen veroorloven:, dan zijn ze vrij om die informatie ontoegankelijk te maken voor niet-Europeanen en Nederlanders (of alleen waar die wetten van toepassing zijn). De door de Europeaan of Nederlander geplaatste informatie blijft dan uiteraard nog toegankelijk waar het niet tegen de wet is of zou zijn. En stel dat deze bedrijven het hier niet mee eens zijn en aangeven de wetten en vrijheden niet te willen respecteren, dan zouden wij wellicht toegang kunnen weigeren totdat zij dat wel doen. Bijvoorbeeld.
* Zo'n 5 jaar geleden op een feestje na een leuk gesprek vroeg iemand mij hoe ik op facebook te vinden ben. Ik zei dat ik facebook niet meer gebruikte, waarop ik als reactie kreeg waar ik van aan het wegrennen ben (of verstopte?).De insinuatie was dat ik iets (wettelijk) strafbaars had gedaan en dat ik me verstopte door niet meer facebook te gebruiken.
Imperfectionist.