_Dune_ schreef op zaterdag 26 oktober 2019 @ 23:52:
[...]
Aan 'aanwijzingen' heb je weinig, voor hetzelfde geldt is het uiteindelijk bewust niet meegenomen in de daadwerkelijk wetgeving. Als je deze er op na slaat vind je er niets van/over terug. Wetgeving komt tot stand, totdat deze vast staat.
Beetje hetzelfde als jouw reactie op een link uit 2008, niet dat ik zeg dat dat niet klopt, ik heb zelf de link niet bekeken.
De bedoeling van een wet vind je natuurlijk niet terug in de wet zelf. Als de wet tevens zijn bedoeling zou toelichten, zou misbruik van de wet natuurlijk nooit mogelijk kunnen zijn.
Voor de bedoeling van een wet moet je kijken naar het moment voordat een wet tot stand komt. O.a. Kamerstukken of de Leidraad van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie - hetgeen die aanwijzingen in staan - zijn dan dé plek om naar die bedoelingen te zoeken. Je hebt er dus alles aan.
Wat dat betreft is het op geen manier vergelijkbaar met mijn reactie op de link uit 2008. Met de in 2014 van kracht gekomen grote wetswijziging is alle informatie op het gebied van het herroepingsrecht van voor deze wetswijziging per definitie onbruikbaar.
Verder de vraag van TS, een overeenkomst is toch pas tot stand gekomen als verkoper de intensie heeft gegeven iets voor een bepaalde prijs te verkopen en dat koper deze accepteert door de betaling te doen?
Als je iets online reserveert en bij de winkel (fysiek) gaat betalen, dan kun je daar ook gelijk het product bekijken en is het niet echt meer een 'kopen op afstand' geval meer.
Op het moment dat een reservering inhoudt dat de koper en de verkoper gebonden zijn aan de plichten die bij een overeenkomst komen kijken, is een overeenkomst ontstaan. En gezien die reservering online is gebeurd, heeft de overeenkomst dus ook op afstand plaatsgevonden.
Bij telefonische reserveringen kan ik wel situaties bedenken waarbij de partijen niet aan een overeenkomst gebonden zijn. Bij een onlinereservering ben ik niet bekend met webwinkels waarbij geen overeenkomst ontstaat.