Oorspronkelijk komt e-sim uit de IoT wereld waar de e-sim al af-fabriek een of meerdere profielen heeft. Dat profiel bevat (simpel gezegd) onder andere de gegevens over de netwerken waarmee verbonden kan en mag worden en de sleutels om dat voor elkaar te krijgen. Voor IoT-apparaten betaalt de fabrikant of leverancier de kosten voor het gegenereerde dataverkeer. (En die berekenen dat weer door in de service kosten naar de afnemer).
Nu is het voor de telefoon-makers natuurlijk ook ideaal als ze af kunnen van de sim-sloten want zonder ruimte vretend sim-slot kunnen de telefoons kleiner (of voller, net wat er nodig is) en beter waterdicht gemaakt worden.
Maar in tegenstelling tot IoT gaan Apple en Google niet jouw telefoonabonnement betalen. De e-sim in de telefoons zijn dus standaard leeg of hebben slechts een 'bootstrap-profiel'.
Een e-sim met een bootstrap-profiel kun je vergelijken met een IoT E-sim, je kunt er niet mee bellen en alleen heel beperkt mee communiceren. Namelijk, naar een 'provisioning' server die jouw telefoon aan een profiel kan helpen. Zo kan jouw telefoon je bij het in gebruik nemen bijvoorbeeld een lijst van providers voorschotelen waar je een abonnement kunt afsluiten of op een bestaand abonnement kunt inloggen. De provider geeft je dan een e-sim profiel waarmee je van je abonnement gebruik kunt maken.
Bij een lege e-sim moet een andere manier gevonden worden om het profiel in de e-sim te krijgen. Dat kan bijvoorbeeld via de app van je provider of door het scannen van een QR-code.
Maar zoals het al vaker gaat in de tech-wereld, zitten concurrenten niet graag met elkaar om de tafel. Zeker niet als ze denken ergens een voorsprong te kunnen halen. En er is dus (nog) niet echt een duidelijke standaard om een profiel in de e-sim te laden.