Een carrièreswitch? En wat?

[mikkl]

Beste mede-Tweakers,

Ik kwam eenzelfde topic tegen en dacht, laat ik het zelf ook gewoon eens proberen. Het is tenslotte makkelijk om zoveel mogelijk inzichten te verzamelen, want zelf weet je ook niet alles. Sorry voor de lange tekst, maar ik wou zo volledig mogelijk zijn.

Mijn situatie: Ik ben 30, en WO afgestuurd met bachelor bedrijfseconomie en master accountancy. Ik werk 8 jaar en zit, sinds kort, inmiddels in mijn vierde baan, momenteel als business analist in de zorg. Hiervoor ben ik werkzaam geweest als assistent controller en business controller. Momenteel zit ik vanaf mijn recente baanwisseling weer met de vraag of dit het wel is. Ik voel me niet op mijn plek en kan geen motivatie vinden. Nu komt dit deels door de omvang van de oranisatie en heel het reilen en zeilen binnen de tweedelijns zorg. Maar als ik eerlijk ben, heb ik de twijfel 'of dit het wel is' bij elke baan gehad. Nu moet ik zeggen dat mijn eerste baan gewoon een verkeerde keuze was, bij de tweede werkgever hing een slechte sfeer (toch moeten werken in de crisis als net afgestuurde met 1 jaar werkervaring) en bij mijn derde werkgever onstonden snel cashproblemen en kwamen we in een overnametraject waarbij de overnemende partij een volledig tegenovergestelde cultuur had. Dit heeft mij ook altijd het idee gegeven dat ik niet een keer in een fijne en enigszins stabiele organisatie terecht ben gekomen en dat wellicht invloed heeft gehad op mijn ervaringen. Ik stak het als het ware op de situaties, maar ik weet niet of dit zo eerlijk is. Mijn huidige baan had dat moeten veranderen, maar de tweedelijnszorg is iets bijzonder (voor mij dan). Daarom dat ik soms ook nog twijfel om eenzelfde functie in het bedrijfsleven nog eens te proberen, maar aan de andere kant voelt dit ook meer als uitstel van de echte oplossing en daardoor wordt de drang tot een carrièreswitch steeds groter. Alleen ik heb geen idee wat!

Ik kom uit een ondernemend gezin en mijn ouders hebben een eigen zaak gehad (hier iets mee doen is geen optie) en heb als kleine man altijd mijn vader geholpen met vanalles. Ik mis het fysiek bezig zijn en het bereiken van een resultaat. Daarnaast werkte ik altijd graag met computers en kan mijzelf zaken snel eigen maken. Bij mijn vorige werkgever werkte ik ook met Qlikview en vind ik het werken met Excel wel leuk, vandaar dat het idee van BI-specialist weleens voorbij is gekomen. Samen met mijn huidige achtergrond is dit een mooie combo en zou het ‘uitstapje’ om dit te proberen weinig risico met zich meebrengen. Alleen blijft het probleem dan wel: je zit hele dagen achter de pc.

Ik heb al een hoop online gelezen en één van de punten die terugkomt: wat deed je graag als kind. Nu is het beantwoorden van deze vraag wat lastig. Ik werd gestimuleerd tot goed studeren zonder al te veel daaromheen. Wel kan ik zeggen dat ik altijd een behulpzaam persoon ben geweest en het leuk vind om mensen te helpen, het maakt niet uit met wat. Maar als ik dan mijn broertje aan het helpen ben met het plaatsen van een schutting in de tuin, dan heb ik het ook echt wel naar mijn zin (waarschijnlijk mede doordat ik een erg goede band met mijn broertje heb). Als kind zijnde mijn vader helpen vond ik ook altijd leuk, en toen was ik ook altijd met mijn handen bezig.

Online tests geven aan dat ik als eigenschappen heb: realistisch (bezig zijn) en sociaal/conventioneel. Zo kreeg ik als voorbeeldberoep sportinstructeur, wat mij ook wel aan het denken heeft gezet. Ik sport zelf veel, praat met veel mensen in de sportschool, en help wanneer gewenst. Ik zoek alleen wel iets met normale werktijden (altijd een wederzijdse wens met partner geweest) en met potentie. Ik ben geen carrièretijger maar uiteindelijk een beetje netjes verdienen (net als nu) met normale werktijden zou fijn zijn. Tenzij ik een eigen zaak zou hebben, wat ook altijd wel een wens is geweest, want dan doe je het ten goede van je eigen zaak.

Als er mensen zijn met vergelijkbare ervaringen, tips, of iets dat kan helpen, dan hoor ik dat graag! Ik wil het voor mezelf goed aanpakken. Ik heb namelijk met mijn vriendin een kinderwens, maar ik wil wel eerst de basis op orde hebben. Bedankt voor eventuele input!

[RM-rf]

mikkl schreef op dinsdag 1 oktober 2019 @ 10:18:

Ik heb namelijk met mijn vriendin een kinderwens, maar ik wil wel eerst de basis op orde hebben.

Die laatste zin valt me erg op...
en ik verbind die een beetje bij je eerste alinea's waar je je 'ongelukkig voelen' in je vorige en huidige banen beschrijft, en dat koppelt aan 'zekerheid'.

Het lijkt een samenhang te vinden dat je kennelijk enorm op zoek bent naar vastheid en zekerheid, wat je zelf beschrijft met: "dat ik niet een keer in een fijne en enigszins stabiele organisatie terecht ben gekomen".

Nu vrees ik een beetje dat je het risico loopt je angst voor onzekerheid te versterken door je eigen gevoel dat het ergens anders beter zou zijn en een, mogelijk onhaalbaar idee van 'zekerheid' na te streven.
De door jou genoemde redenen waarom het telkens bij je werkgevers misloopt kan best zo zijn, maar ergens komt het ook een beetje over alsof je er ook goed in bent de 'schuld' buiten jezelf te leggen, en ondertussen te stellen dat ergens anders het gras groener zal zijn.

Onzekerheid (of dat nu financiele, toekomstvcerwachtingen zijn of een drang continue bij te moeten leren of je aan te moeten passen aan een werkorganisatie of re-organisaties) is gewoon een intrinsiek deel van de werkmaatschappij, en als je bv een gezin wil stichten en kinderen wil krijgen, is het ook daarbij zo mogelijk nog een stuk erger. (Imho is het krijgen van kinderen een behoorlijk sociaal draaimoment om geconfronteerd te worden met een levensverandering waar je eigenlijk weinig 'controle' over hebt en continue je zult moeten aanpassen, erbij leren en pogen te roeien met de riemen die je hebt)
Wat je vooral moet leren is zulke onzekerheden juist zelf actief als uitdaging te zien en eraan te werken; maar waarbij dat werken tegen onzekerheid geen doel an sich is dat uitmond ineen utopie waarin alles 'zeker' is, maar vaak gewoon een weg is om tot een doel te komen dat je nooit helemaal zult bereiken.


Ik betwijfel of je dat zult vinden in een 'droom' om iets met sport te gaan doen of schuttingen te repareren, en dan nog steeds weinig te werken en genoeg te verdienen.

[mikkl]

Thnx voor je reactie!

RM-rf schreef op dinsdag 1 oktober 2019 @ 10:35:
[...]


Het lijkt een samenhang te vinden dat je kennelijk enorm op zoek bent naar vastheid en zekerheid, wat je zelf beschrijft met: "dat ik niet een keer in een fijne en enigszins stabiele organisatie terecht ben gekomen".

Ik weet maar al te goed dat als ik een baan in mijn sector wil, ik er zo één heb. En ik ben ook bereid risico’s te lopen. Het punt met die zin was meer: het waren uiteindelijke organisaties met een vervelende sfeer op het kantoor, wat ook meer dan genoeg werd bevestigd door het (erg) hoge verloop in personeel.

Ik begrijp (denk ik) wat je probeert te zeggen. Ik ben een redelijk blauw en groen persoon, waarbij je sneller voor zekerheid kiest. Echter ben ik me bewust dat je altijd onzekerheid hebt en zult roeien met de riemen die je hebt. Mij gaat het er meer om dat ik niet blij wordt van het werk, waarbij ik wel bedachtzaam het probleem wil aanpakken. De werkomgeving heb ik al een aantal keer proberen aan te pakken. Zoals je zelf aangeeft met de ‘schuld’ neerleggen, dat is ook wat ik omschrijf. Ik geef aan de voorgaande banen wellicht invloed hadden op mijn ervaring, maar dat ik dan waarschijnlijk niet eerlijk ben. Dat dit waarschijnlijk niet de kern van het probleem is, maar heel goed mogelijk, wel het werk dat ik doe. Een utopie waarin alles zeker is zal niet bestaan, dat weet ik wel. Maar er zit een verschil tussen niet blij zijn met het werk en liever niet willen gaan of tevreden zijn met het werk. Als ik eerlijk ben zou ik ook niet dezelfde studie doen als ik opnieuw kon kiezen.

[Widow]

RM-rf schreef op dinsdag 1 oktober 2019 @ 10:35:
[...]
Nu vrees ik een beetje dat je het risico loopt je angst voor onzekerheid te versterken door je eigen gevoel dat het ergens anders beter zou zijn en een, mogelijk onhaalbaar idee van 'zekerheid' na te streven.
De door jou genoemde redenen waarom het telkens bij je werkgevers misloopt kan best zo zijn, maar ergens komt het ook een beetje over alsof je er ook goed in bent de 'schuld' buiten jezelf te leggen, en ondertussen te stellen dat ergens anders het gras groener zal zijn.

Het dikgedrukte stuk sluit ik mij bij aan, dat je daardoor continu op zoek bent naar ander werk. Maar als je altijd op zoek bent naar het bedrijf met het groenste gras dan blijf je continu wisselen, en heb je misschien niet de stabiele situatie die je zoekt. Er was ooit een wijs man die zei "Het gras bij de buren lijkt groener, maar als je de moeite neemt om je eigen gras water te geven wordt het net zo groen". Oftewel, als er dingen in je werk zijn die je niet bevallen, kijk eerder of je daar wat aan kan doen dan direct een andere baan te zoeken. Vaak zijn er medestanders te vinden binnen een bedrijf, en samen kun je aan zoiets werken. En als je eenmaal een goed onderbouwd verhaal hebt, loop gewoon naar je baas/manager/directeur en leg het voor. Als ik die eigenschappen naast de topicstart leg:

-Ondernemen: Check
-Resultaat bereiken: Check
-Sociaal (als je dit met een team doet): Check

Ik weet niet precies wat er schort aan je huidige baan, maar ik zou eerder kijken of er mensen zijn die jouw ideeën over de huidige problemen delen, en er aan willen werken.

Daarnaast lees ik in je topicstart ook veel over werken in teamverband. De schutting, de sportinstructeur. Hoe was dat op school vroeger, werkte je daar ook graag in groepen? En je huidige werksituatie, hoe voorziet die daarin?

Als laatste, klamp je niet teveel aan die persoonlijkheidstesten. Vaak zijn de resultaten op een vage maar positieve manier omschreven waardoor mensen zich er voor 75% in herkennen en denken van "dit is de waarheid!" en vervolgens die laatste 25% overnemen. Maar jij bent mikkl en niet een of ander generiek profiel uit een persoonlijkheidstest dus let er op dat je bij je keuzes nadenkt van "komt deze keuze echt uit mijzelf of komt dit doordat ik het heb gelezen in een persoonlijkheidstest".

[Patrick_6369]

Je vraagt je een hele hoop dingen af en interpreteert nu dat dat allemaal door je baan komt. Ik was geïnteresseerd toen ik zag in welke sector je werkt (ik ook). Volgens mij kan ik daar concreet echter niet echt iets aan toevoegen. Toen ik je leeftijd zag dacht ik aan iets wat mij toen ik 31 was, was overkomen. Een quarterlife crisis.
Een bezoekje of 7 aan de POH-psycholoog (wordt ook nog gewoon gedekt door basispakket zorgverzekering) liet me al snel inzien dat als ik er anders naar keek, ik me zorgen maakte om niks.

Ik wil je probleem niet bagatelliseren hoor, maar soms is het niet zo erg als je zelf wil geloven.

[Goudvis]

Als 31-jarige die na wat twijfels over zijn branche (software-leverancier voor verzekeraars e.d.) toch gewoon in die branche blijft werken, én die vader is van een dochter van 6 maanden zeg ik: ik zou niet per se wachten met kinderen tot je rust hebt op werkvlak.
Vooropgesteld: een goede relationele, financiële en materiële basis (huis hebben enzo) is belangrijk voor een kind.
Ga je ondernemen? Dan zal je aan de bak moeten en is een kind een belasting. Ga je studeren? Dan moet er nog steeds verdiend worden en is een kind een belasting. Enz. enz.

Een kind is hoe dan ook een aanslag op je vrije tijd, je relatie en je geduld. Ik zou (qua gezondheid) nu willen dat we vijf jaar geleden direct aan kinderen 'begonnen' waren i.p.v. per se eerst een jaartje rustig te willen werken (eerste baan).
Tuurlijk, stabiliteit is belangrijk. Maar het punt in de horizon dat jij schetst zou zomaar een fata morgana kunnen zijn. Er is altijd wel iets. Zolang je geen jarenlange verbouwing plant of een wereldreis van 6 maanden overweegt en de relatie is stabiel, dan zou ik kinderen niet te lang 'afhouden'.

En blijven we niet allemaal ons leven lang op zoek naar geluk?