Hulp gezocht; burnout en ik zit vast met m'n baan

[avirex1]

Bij gebrek aan een betere titel.. Sorry dat deze wat vaag is. Ik probeer dit verhaal zo kort mogelijk te houden, is iets niet duidelijk vraag dit dan gerust.

Ik werk nu 3 jaar bij een bedrijf waar ik leidinggevende ben. Sous-chef bij een restaurant waar ik al eerder gewerkt had. Buiten het feit dat ik een enorm goede baas heb waar ik ook mee bevriend ben (later meer hierover), heb ik ook dit;

• Slechte keuken, ik heb er al heel wat gezien maar dit is de meest slecht gestroomlijnde / efficiente waar ik in gestaan heb. Ondanks dat ik een planning gemaakt had voor een nieuwe keuken, wat wel een paar ton ging kosten maar ook voor meer omzet ging zorgen, heeft het bedrijf waar ons restaurant onder valt dit idee afgeschoten.

• Hierdoor is het lastig voor mij om te innoveren, dit plus (competent) personeels gebrek waar helaas de hele horeca onder lijkt de leiden.. Een efficiente keuken is het belangrijkste dat er is.

• In een normale keuken is er een chef en een sous-chef (op z'n minst). Sous-chef is vervangend chef/leidinggevende als de chef er niet is. Helaas houd mijn chef er niet van om te innoveren/vernieuwen. Iedere kaart wisseling eindigt met kansloze discussies over de domste dingen, hij kan zelf ook wel hier en daar een leuk gerecht verzinnen maar besluit dan op het laatste moment weer de meest radicale veranderingen te maken waardoor alles te lang duurt etc.

• Verder was de taakverdeling dat hij leiding gaf en bestelde e.d. als ik er niet was. Ik was voortdurend met nieuwe kaarten bezig, daarna maakte ik de allergenen kaarten. Tussendoor elke 2-3 weken de roosters, stapte op nieuwe leveranciers af voor nieuwe producten etc. M'n chef had het liefst alles van 1 leverancier, dus een nieuwe daar dacht hij niet aan.

• Je kunt dus stellen dat ik 95% van mijn tijd daar chef was

.

Nu heb ik een paar maanden een burnout. Begin dit jaar ben ik (de vader) een tweeling verloren (abortus moeten plegen, ze hadden een skeletafwijking en geen kans van leven). Ik ben vervolgens 1.5 maand thuis geweest. M'n baas heeft 2 weken gewoon uitbetaald, 1 maand onbetaald verlof. Hier heb ik zelf voor gekozen, we hadden nog ruim spaargeld opzij staan, uiteindelijk heb ik dit kunnen betalen met mn cryptocurrency. Mijn vrouw is ongeveer net zo lang thuisgeweest.

In die paar weken heb ik nog meer crypto uit laten betalen voor verbouwing etc. Het spaargeld ging ook hard, we woonde net 3 maanden in een nieuw huis en alles moest gedaan worden.

Ik ben daarna weer begonnen met werken, dit leek allemaal goed te gaan. Hier en daar een mindere dag, prima. De irritaties qua werk waren er en dit keer kwam dit ook harder aan. 1 keer een woede uitbarsting gehad en ontslag genomen, gelukkig werd dit niet serieus genomen door mn baas (het ontslag) dus dit had geen gevolgen.

Een paar weken daarna was ik de weg kwijt tijdens het werk, geen idee wat ik moest of aan het doen was, vervolgt door een paniekaanval en heel erg trillen. M'n vrouw zei dat ik per direct naar huis moest komen, ze kwam me uiteindelijk ophalen want zo ging het niet verder.

Na 1.5 maand ongeveer begon ik weer met werken, het begon met 1 dag koffie drinken. Nu is het 3 dagen per week a 4 u per dag ongeveer.

Tussendoor is mijn zusje ook een kind verloren. Had mijn vader gezondheidsproblemen en vervolgens ontslagen op een hele vieze manier. Mijn moeder had uiteraard enorme stress hierdoor plus het verdriet van het verlies van 3 kleinkinderen, ik zag haar ook langzaam eraan onderuit gaan. Wij hadden stress omdat we in de geldproblemen raakte, aangezien deze situatie ons duizenden euro's heeft gekost was alles op.

Hier komt het probleem;

• Na 1 dag werken kan ik er dagen last van hebben. De keuken is qualiteitief zo ver achteruit gegaan, ik merk dat de chef dingen weer aan het veranderen is naar de oude staat en ik kan hier niets aan doen. Niet omdat ik geen functie heb (theoretisch heb ik die ook niet nu, ivm langzaam opbouwen), maar ik WIL dit niet meer. Ik hoor niet te vechten met een chef om dit soort onzin. Eruit werken gaat niet lukken schijnbaar.

• Aangezien ik gewoon doorbetaald krijg en mijn baas (de pachter) geen verzekering heeft voor dit soort incidenten (nog nooit gebeurd, premiekosten zijn enorm hoog), voel ik me schuldig naar mn baas als ik weg zou gaan en ben bang dat de vriendschap dan voorbij zou zijn.

• Ik KAN niet weg, ontslag nemen betekend geen uitkering. M'n vrouw kan niet alleen de hypotheek dragen, het spaargeld is op. Beginnen bij een nieuwe baas is geen optie met m'n huidige fysieke/mentale status. Minder werken is geen optie door beide redenen eigenlijk, ik kan geen 8-12u werken op een dag. Ik ben na 2 uur uitgeput als er ook maar iets van stress is.

• Ik slaap enorm slecht omdat ik hier continu over pieker. Verder ben ik ruim 10-12 kg aangekomen, terwijl ik enorm slecht eet. Meestal 1 maaltijd per dag, ik denk dat ik zelfs dagen overgeslagen heb.. Deze situtatie sloopt me..

Ons geldprobleem is nu zo goed als opgelost gelukkig. M'n vader heeft uiteindelijk werk gevonden en met m'n moeder gaat het weer wat beter.

Maar ik zit vast. Ik weet bijna zeker dat mijn herstel van mn burnout tegengehouden word door de problemen op het werk. De collega's en baas zijn top, alleen de chef en de keuken zijn 3x niets. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik hoop dat hier iemand is die een mogelijke oplossing weet..

[Voor 9% gewijzigd door avirex1 op 24-10-2018 02:53]

[Gri77ie]

Kiezen voor je eigen gezondheid... Dat is volgens mij het meest belangrijke.

Dat houdt volgens mij in dat je je ziek meldt en professionele hulp zoekt. Een burn-out kan een hele tijd duren voor je er echt weer boven op bent. Als je niet oppast en zo door gaat kun je er zomaar een jaar of langer last van hebben en niet functioneren.

Even een vraag, waarom voel je je verplicht naar je baas toe om het op deze manier op te lossen? Ondanks dat er een vriendschap is moet je dit ook zakelijk kunnen bekijken.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte. Je hebt heel wat voor je kiezen gehad. Werkplezier is belangrijk, maar niet belangrijker dan je gezondheid.

[avirex1]

Gri77ie schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 02:52:
Kiezen voor je eigen gezondheid... Dat is volgens mij het meest belangrijke.

Dat houdt volgens mij in dat je je ziek meldt en professionele hulp zoekt. Een burn-out kan een hele tijd duren voor je er echt weer boven op bent. Als je niet oppast en zo door gaat kun je er zomaar een jaar of langer last van hebben en niet functioneren.

Even een vraag, waarom voel je je verplicht naar je baas toe om het op deze manier op te lossen? Ondanks dat er een vriendschap is moet je dit ook zakelijk kunnen bekijken.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte. Je hebt heel wat voor je kiezen gehad. Werkplezier is belangrijk, maar niet belangrijker dan je gezondheid.

Vergeten te melden, ik heb wekelijks afspraken bij een huisartsondersteundende praktijk of hoe ze dat ook noemen. Die komt ook continu bij de conclusie dat de rode lijn van het hele probleem het werk is..

Verplicht omdat ik enorm gesteund ben financieel door hem, redelijk veel doorbetaald gekregen / minuren weg gehaald e.z. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat betekend dus dat ik een tijd thuis zou zitten terwijl hij door moet betalen en ik denk dat ik me daar niet zoveel beter van zal voelen..

[Gri77ie]

Het ziek melden heeft niet perse tot gevolg dat je alleen maar thuis zit. Integendeel.

Zie onderstaande stuk wat ik even gekopieerd heb. Bronvermelding onder aan de comment. Ik heb even t gedeelte

Burn-out: als je al een halfjaar overspannen bent
Moe en uitgeput door langdurige stress


Jolanda Niemantsverdriet | Gepubliceerd: 01-08-2008 | Gewijzigd op: 28-08-2018
In deze moderne tijden hebben we er allemaal wel eens last van: vermoeidheid, stress en te veel werk dat af moet. Maar wat als het je leven zo erg gaat beheersen dat je niet meer aan je werk toekomt? Misschien heb je dan een burn-out. En dat is niet op te lossen door wat werk te laten liggen. Maar door wat dan wel?
Voor ziekten die te maken hebben met stress gebruiken verschillende beroepsgroepen verschillende termen: overspanning, overspannenheid, chronische stress, aanpassingstoornis, surmenage, neurasthenie en burn-out. Huisartsen hebben het meestal over overspannenheid en burn-out.

Wat is een burn-out?
Burn-out is een vorm van overspannenheid waarbij je je uitgeput voelt. Je bent zo moe dat je op je werk of thuis niet goed meer functioneert. Je kunt allerlei fysieke en psychische klachten hebben. Je hebt bovendien al meer dan een half jaar last van deze klachten.

Niet alle zorgverleners hanteren dezelfde definitie van het begrip burn-out. Bovendien komt niet iedereen die ziek is door stress bij de huisarts. Er zijn daarom geen betrouwbare cijfers over het aantal mensen met een burn-out. Naar schatting waren er op 1 januari 2011 met de diagnose neurasthenie/surmenage in de huisartspraktijk. Dit wil zeggen 3,9 op de 1.000 mannen en 7,2 per 1.000 vrouwen.

Oorzaken burn-out
Een beetje stress door een spannende gebeurtenis of uitdagende klus is gezond, het houdt je scherp en alert. Als je daarna maar weer voldoende kunt ontspannen. Als de eisen die aan je gesteld worden (de draaglast) te groot zijn voor jouw draagkracht, ontstaan er problemen. Langdurige stress waar je niet mee kunt omgaan, kan zo tot overspannenheid leiden. Ben je langer dan zes maanden overspannen en staat vermoeidheid en uitputting voorop? Dan spreken we van een burn-out.

Stress kan met je werk te maken hebben, maar ook met financiële problemen, veel verplichtingen hebben, een ernstig zieke in je omgeving waarvoor je zorgt, de zware combinatie van werk, gezin en/of een studie. Een ingrijpende gebeurtenis zoals een scheiding, ontslag of verlies van een geliefde kan heel stressvol zijn. Zeker als er van alles tegelijk op je afkomt en je ’s nachts ligt te piekeren zonder een oplossing te vinden, ligt overspannenheid op de loer.

Of je een burn-out krijgt, hangt ook af van de manier waarop je met stress omgaat. Mensen met bepaalde persoonlijkheidskenmerken krijgen vaker een burn-out, zoals mensen die moeite hebben met 'nee' zeggen, om hulp vragen en hun gevoelens uiten. Perfectionisten en harde werkers die ambitieus zijn en heel betrokken bij hun werk, zullen eerder een burn-out oplopen. Daarnaast komt burn-out vaker voor in bepaalde beroepsgroepen, zoals in het onderwijs.

Symptomen bij een burn-out
Als je overspannen bent, ervaar je zowel psychische als lichamelijke klachten. Hier kun je bijvoorbeeld last van hebben:

Piekeren.
Slecht slapen.
Prikkelbaar zijn.
Een gejaagd gevoel.
Makkelijk huilen.
Moeite hebben met drukte om je heen.
Een gespannen gevoel.
Nergens zin in hebben.
Concentratieproblemen.
Geheugenproblemen.
Lichamelijk en geestelijk moe zijn.
Hoofdpijn.
Nekklachten.
Hartkloppingen.
Duizeligheid.
Pijn op de borst.
Geen oplossing meer zien.
Niet goed funtioneren, thuis en/of op je werk.
Onzekerheid.
Schuldgevoelens.
Veel fouten maken.
Geen behoefte hebben aan seks.
Weinig zin hebben in sociale contacten.
Maag- en darmklachten.
Angstig zijn.
Verminderde weerstand: telkens verkouden zijn.
Hoe wordt de diagnose gesteld?
Heb je een aantal van de hierboven genoemde klachten, dan is advies vragen aan je huisarts of – als je werk voornamelijk de oorzaak is – de bedrijfsarts de eerste stap. Deze maakt op basis van je medische geschiedenis en je klachten een inschatting of er sprake kan zijn van overspannenheid of een burn-out.

De huis- of bedrijfsarts kan je daarnaast een vragenlijst laten invullen om erachter te komen of je met overspannenheid of een burn-out kampt of dat er iets anders aan de hand is. Lichamelijk of aanvullend onderzoek is meestal niet nodig, tenzij de arts vermoedt dat je ook een andere aandoening onder de leden hebt.

Huisartsen en bedrijfsartsen hebben in een richtlijn afgesproken wanneer iemand de diagnose burn-out krijgt. Volgens deze richtlijn ben je overspannen als je voldoet aan deze vier criteria:

Je hebt minstens drie van deze klachten: moeheid, gestoorde of onrustige slaap, prikkelbaarheid, niet tegen drukte/herrie kunnen, emotionele labiliteit, piekeren, je gejaagd voelen, concentratieproblemen en/of vergeetachtigheid.
Je ervaart controleverlies of machteloosheid: je weet niet meer hoe je de oorzaken van je stress aan moet pakken, je kan het niet meer aan en hebt het gevoel de grip te verliezen.
Je bent beperkt in je functioneren, in je werk of thuis. Eén of meer van je rollen (werknemer, vader/moeder etc.) heb je daarom voor minstens 50 procent laten vallen.
Je symptomen worden niet uitsluitend veroorzaakt door een psychiatrische stoornis, zoals een depressie.
Je hebt volgens deze richtlijn een burn-out als je voldoet aan deze drie criteria:

Je bent overspannen.
De klachten zijn meer dan een halfjaar geleden begonnen.
Gevoelens van moeheid en uitputting staan sterk op de voorgrond.
Burn-out behandelen
De hele dag in bed blijven helpt niet bij een burn-out. Een actieve aanpak zorgt voor een sneller herstel. Hierbij kun je goed de hulp van je huisarts, de bedrijfsarts of een psycholoog gebruiken.

De eerste stap in je herstel is tot rust komen, inzien dat je overspannen bent en accepteren dat het nu eenmaal even niet meer gaat. Waarschijnlijk moet je je in deze fase ziekmelden op je werk en ook andere activiteiten en verplichtingen op een laag pitje zetten. Leg in je omgeving en op je werk uit dat je een burn-out hebt, dan hebben anderen er eerder begrip voor als je bijvoorbeeld afspraken afzegt, wat jou wat rust geeft.

Structuur in je dag
Van helemaal niks doen en veel slapen ga je je meestal niet beter voelen. Probeer structuur aan te brengen in je dag, zoals op vaste tijden opstaan en gaan slapen, elke dag even naar buiten gaan en dagelijks een halfuurtje bewegen, al is het maar even wandelen, fietsen of in je tuin aanrommelen. Doe dingen die je leuk en ontspannend vind (of, als je nu even helemaal niks meer leuk vind, activiteiten waar je voorheen wel energie van kreeg). Misschien vind je het fijn om je (pieker)gedachten en gevoelens op te schrijven in een dagboek. En praat met vrienden of familie over je burn-out, dat lucht vaak op.

Als je een beetje tot rust gekomen bent, kun je in kaart gaan brengen wat je burn-out veroorzaakt heeft. Welke problemen en omstandigheden spelen een rol? En wat kun je daaraan doen? Vervolgens kun je de bedachte oplossingen gaan toepassen. Het is verstandig om geleidelijk weer aan het werk te gaan, misschien in deeltijd of met een ander takenpakket. Blijf je (te) lang thuis, dan wordt de drempel om weer te beginnen met werken alleen maar hoger.

Begeleiding
Je huisarts kan je begeleiden bij al deze stappen. Deze kan je ook doorverwijzen naar een psycholoog die je bijvoorbeeld leert hoe je met beter met stress, perfectionisme of negatieve gedachten kunt omgaan. Bovendien krijg je een oproep van de bedrijfsarts als je verzuimt op je werk. De bedrijfsarts adviseert je wat je hoe je de problemen op je werk aanpakt die hebben bijgedragen aan het ontstaan van je burn-out. De bedrijfsarts schat in of je kunt terugkeren naar je oude werkplek en functie en of je weer kunt werken en zo ja, hoeveel uren.

Medicijnen zijn meestal niet nodig bij een burn-out. Bij ernstige slaapproblemen kan je huisarts je wel tijdelijk slaappillen voorschrijven.

Prognose
De prognose bij een burn-out is goed. Met voldoende rust en adequate begeleiding, zullen je klachten verdwijnen. Veel mensen kunnen na een maand of drie weer een deel van hun werkzaamheden en andere activiteiten oppakken, de meeste patiënten zijn na een half jaar weer volledig aan de slag. Maar het herstel kan ook sneller gaan of juist langer in beslag nemen, dat verschilt van persoon tot persoon.
Bron: https://www.gezondheidsne...halfjaar-overspannen-bent

[gambieter]

Als de baas een echte vriend is, dan zal hij zich zorgen maken om je gezondheid. Als hij die vriendschap niet zo belangrijk vind, dan zal hij willen dat je blijft werken.

Als iemand die recent dichtbij een burn-out kwam en nog steeds part-time werkt en het zwaar heeft in weken zoals nu waar full-time werken nodig is voor onderwijsverplichtingen: kies voor jezelf.

[Gri77ie]

gambieter schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 03:12:
kies voor jezelf.

Volledig mee eens !

[avirex1]

Gri77ie schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 03:04:
Hoofdpijn.
Nekklachten.
Hartkloppingen.
Duizeligheid.
Pijn op de borst.

Wow, deze punten zijn letterlijk de enige die ik niet heb...

Dus contact opnemen met de bedrijfsarts lijkt mij het beste?

gambieter schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 03:12:
Als de baas een echte vriend is, dan zal hij zich zorgen maken om je gezondheid. Als hij die vriendschap niet zo belangrijk vind, dan zal hij willen dat je blijft werken.

Als iemand die recent dichtbij een burn-out kwam en nog steeds part-time werkt en het zwaar heeft in weken zoals nu waar full-time werken nodig is voor onderwijsverplichtingen: kies voor jezelf.

Daar heb je zeker een goed punt... Ik wens je veel sterkte toe.

[Voor 46% gewijzigd door avirex1 op 24-10-2018 03:28]

[President]

avirex1 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 03:27:
[...]
Dus contact opnemen met de bedrijfsarts lijkt mij het beste?

Jup. En die gaat met je bespreken of het ook verstandig is om bijvoorbeeld in therapie te gaan voor het verlies van jullie kinderen (is namelijk ook gewoon een rouw proces).

Het is denk ik niet alleen werk waar het aan ligt, maar een stapeling van factoren.

Morgen dus maar bellen, je lijkt een uitstekende werkgever te hebben welke het echt wel zal begrijpen.

[mouse86]

Uit ervaring van vrienden weet ik dat het bijzonder lang duurt om tegenwoordig professionele hulp te krijgen, als in maanden wachttijd.

Misschien een zelf-hulp boek proberen? Heb zelf positieve reacties gehoord over "https://www.bol.com/nl/f/nooit-meer/9200000006521206/" .

Verder qua financieel, je gezondheid gaat 100% voor!

Zoals ik begrijp uit je verhaal is jullie spaargeld op. Kunnen jullie het huis niet betalen op alleen de inkomsten van je vrouw. En zoals het er nu uitziet ga je ook niet meer kunnen werken bij deze werkgever.

Is verkoop van het huis een optie en dan tijdelijk goedkoper wonen zodat de lastendruk weg is? Soms is het fijn om even opnieuw te beginnen bij een nul lijn. Zonder stress om te kijken hoe je eind van de maand gaat redden.

[Lukin]

Ik sluit mij aan bij de bovenstaande aanbevelingen om professionele hulp te zoeken. Uit eigen ervaring weet ik dat dit helpt. Het gaat echter ondanks die hulp, aardig wat tijd kosten om er weer volledig bovenop te komen.

Naast de psycholoog, zou ik ook kijken of je bij een psychosomatische fysiotherapeut terecht kan. Ik zou dit neerleggen bij de huisarts / bedrijfsarts en kijken wat de reactie daarop is. Daarnaast is het boek "Omgaan met een burnout" door Carien Karsten vrij goed om te lezen.

[tweakict]

Met je baas in gesprek gaan en met wederzijds goedkeuren uit elkaar gaan, middels een VOK (vaststellingsovereenkomst). Google maar voor voorbeelden.

Ben jij van het probleem af. Jouw baas ook en kan hij opzoek naar nieuw personeel en jij behoudt je WW.

[HenkEisDS]

Professionele hulp indd en start hier op tijd mee zoals @Lukin ook zegt. Huisarts en bedrijfsarts als eerste.

Hou verder in je achterhoofd dat dit niet aan jou ligt, maar aan je werkgever. Je werkgever heeft deze situatie immers laten ontstaan en/of heeft te weinig gedaan om het te voorkomen. Je vriendschap met je werkgever kan ik niet beoordelen, maar heb aub niet de illlusie dat als het slecht zou gaan met de zaak hij je er niet met mach 5 uit zou gooien. Een bedrijf is een bedrijf en geen filantropische instelling.

[t_captain]

Alle alarmsignalen op rood voor zeer langdurige uitval.

Bij burnout denken mensen vaak aan een te hoge werkdruk of stress op je werk. Ook OP begint met een uitgebreid verhaal over het werk. Vaak is de realiteit complexer.

Werkdruk in zichzelf maakt mensen niet overspannen. Niet zolang het werk als plezierig wordt ervaren er en voldoende balans tussen inspanning en ontspanning is.

Werkstress is een stapje verder. Stress wordt veroorzaakt door werkdruk, maar ook door andere factoren zoals onzekerheid en het gevoel van machteloosheid. Als in slechte tijden een reorganisatie in de lucht hangt, kan mensen meer stress opleveren dan een te hoge werkdruk in goede tijden. Ook in deze groep: een baas die niet de juiste structuur houdt waardoor zijn ondergeschikten het gevoel hebben steeds te moeten inspringen.

Overspannenheid ontstaat wanneer de stress op het werk niet meer kan worden opgevangen door de thuissituatie.

En dat is precies wat bij TS het geval lijkt. Thuis een flinke dosis emotionele en wat financiele druk, waardoor een reeds langer bestaande werksituatie ineens niet meer te handlen valt.

[11supplier]

Zelf behoorlijk wat ervaring met re-integratie

Gesprek met werk
Als werk zo'n grote invloed heeft, dan moeten ze daar wat aan kunnen. Doen ze het niet lopen ze het risico dat je je ziek meld.

Enorm sympathiek dat jij je niet ziek wilt melden, dat mogen ze waarderen lijkt me zo en hun best doen je werk zo aan te passen dat werken lukt. Je neemt nu tegelijkertijd het op je dat je je niet ziek moet melden (want dat kost vet veel geld voor werk), maar tegelijkertijd verwacht je niet dat zij nog echt rekening met je houden (veelvoorkomende oorzaak burnout, onvoldoende voor jezelf opkomen).

Het was niet jou keuze het niet de verzekeren. Dat is een ondernemingsrisico wat je werkgever neemt. Als het bedrijf vet veel winst maakt krijg je ook niet de helft van die winst.

Vaststellingsovereenkomst
Dit is geen optie. Je hebt alleen recht op WW als de werkgever het initiatief neemt. Natuurlijk kan je 'doen alsof' de werkgever het initiatief nam, maar dat is frauduleus en hoort niet op tweakers. Als je echt ziek bent is een vaststellingsovereenkomst sowieso geen optie. Je verspeeld daarmee je recht op WW.

Let op dat je een goede voorbeeldovereenkomst hebt, hiernaast moet je even uitzoeken hoeveel WW je hebt opgebouwd. Je neemt wel een risico, als je niet een baan vind binnen de tijd krijg je niks meer. Vraag ook sowieso geld mee, want anders ga je er op achteruit.

Behandeling
Ik zou lekker de stap van huisarts overslaan en je direct aanmelden voor een eerstelijnspsycholoog. Huisartsen sturen je vaak door naar POH-GGZ maar een eerstelijnpsycholoog is gewoon beter.

[President]

t_captain schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:30:
En dat is precies wat bij TS het geval lijkt. Thuis een flinke dosis emotionele en wat financiele druk, waardoor een reeds langer bestaande werksituatie ineens niet meer te handlen valt.

^^ het zal inderdaad een combinatie van werk en privé zijn. Of werk de oorzaak is van de huidige situatie of dat het een gevolg/symptoom is van de privé situatie is voor ons absoluut niet te bepalen.

Vandaar dat het advies voor hulp zoeken het meest verstandige is dat kan worden gegeven.

Misschien dat achteraf blijkt dat TS door de privé situatie met de abortus hierdoor een gevoel van machteloosheid heeft ervaren waardoor hij in de werk situatie graag volledige controle over alles wil hebben, wat uiteraard niet altijd mogelijk is.

Een psycholoog of iets anders zal hier achter moeten komen.

[Teleluvr]

11supplier schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:38:

Behandeling
Ik zou lekker de stap van huisarts overslaan en je direct aanmelden voor een eerstelijnspsycholoog. Huisartsen sturen je vaak door naar POH-GGZ maar een eerstelijnpsycholoog is gewoon beter.

QFT

Zo'n praktijkondersteuner is leuk, maar als ik het zo lees kun je veel meer gebaat zijn bij een psycholoog.

[t_captain]

President schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:54:
[...]


Misschien dat achteraf blijkt dat TS door de privé situatie met de abortus hierdoor een gevoel van machteloosheid heeft ervaren waardoor hij in de werk situatie graag volledige controle over alles wil hebben, wat uiteraard niet altijd mogelijk is.

Een psycholoog of iets anders zal hier achter moeten komen.

Ik zou het vooral zoeken in een verschoven balans.

Aan de "stress" kant staan zaken als:
- hoge werkdruk door tekort aan geschikt personeel
- een chef die niet goed zijn functie als chef (primaire taak: leidinggevende van de keuken) uitvoert

Aan de "ontspanning" kant staan zaken als:
- plezier in het werk (sous-chef is een awesome baan toch? )
- vriendschappelijke band met baas
- stabiele thuissituatie, inclusief levenspartner en prettige gedachten aan een toekomst samen

En dan wordt die thuissituatie ineens van een factor "ontspanning" naar een factor "stress". Het emotionele vangnet van TS is verminderd omdat zijn partner nu zelf veel aandacht nodig heeft. Tegelijk is de belasting van TS vergroot met de behoeften van de partner, en daarbovenop wat financiele druk.

Ik zie een balans die in evenwicht was en nu flink naar de negatieve kant doorslaat.

Bij het advies om op zeer korte termijn een psycholoog te speken, sluit ik mij van harte aan.

[Frieda]

Bij een zorgvuldig opgestelde VSO hoeft het recht op WW niet te vervallen, maar aangezien de TS ziek is komt hij dan in de ziektewet en als je geen werk hebt verspeel je dan ook je kans op reïntegratiemogelijkheden. En dat is zonde, want het doel is herstellen van ziekte door gedoseerd weer aan de slag te gaan icm therapie. Geloof me, een ontslag tijdens ziekte levert veel stress op, advocaatkosten, UWV perikelen en heel veel onzekerheid over de toekomst, wat de klachten alleen maar gaat versterken. Nooit doen.
Ga naar de bedrijfsarts, laat je behandelen. Let op dat de zorgverzekering dit niet vergoedt dus leg alvast wat opzij als je per se zelf de kosten wil dragen. Normaliter vergoedt de werkgever dit soort dingen bij werkgerelateerde klachten en dan heb je ook geen idiote wachttijd.

[maartend]

Bij BO is een heel makkelijk regeltje, Hoe langer je wacht met begin herstel, hoe langer herstel duurt. En daar zit een vermenigvuldigingsfactor in. Als in. als je bijv 3 maanden BO hebt,dan duurt je herstel 6 maanden.
Dus hoe langer je wacht met beginherstel, hoe meer het je omgeving en je baas kost.

[DeveloperNL]

avirex1 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 02:58:
[...]


Vergeten te melden, ik heb wekelijks afspraken bij een huisartsondersteundende praktijk of hoe ze dat ook noemen. Die komt ook continu bij de conclusie dat de rode lijn van het hele probleem het werk is..

Verplicht omdat ik enorm gesteund ben financieel door hem, redelijk veel doorbetaald gekregen / minuren weg gehaald e.z. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat betekend dus dat ik een tijd thuis zou zitten terwijl hij door moet betalen en ik denk dat ik me daar niet zoveel beter van zal voelen..

Laat je doorverwijzen, praktijkondersteuning is te weinig. Als je blijft doormodderen, kun je zo een jaar thuis zitten. Mensen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben sneller burnout (klachten)

[LankHoar]

Aangezien ik gewoon doorbetaald krijg en mijn baas (de pachter) geen verzekering heeft voor dit soort incidenten (nog nooit gebeurd, premiekosten zijn enorm hoog), voel ik me schuldig naar mn baas als ik weg zou gaan en ben bang dat de vriendschap dan voorbij zou zijn.

Verplicht omdat ik enorm gesteund ben financieel door hem, redelijk veel doorbetaald gekregen / minuren weg gehaald e.z. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar dat betekend dus dat ik een tijd thuis zou zitten terwijl hij door moet betalen en ik denk dat ik me daar niet zoveel beter van zal voelen..

Ik ben vervolgens 1.5 maand thuis geweest. M'n baas heeft 2 weken gewoon uitbetaald, 1 maand onbetaald verlof.

Deze dingen stroken niet met elkaar. Je baas betaalt geen verzekering omdat de premie te hoog is, en daarom neem jij een maand onbetaald verlof, terwijl je later aangeeft dat hij je “redelijk veel” heeft doorbetaald. Mijn gedachten hierover:

• Wanneer een werkgever ervoor kiest om geen verzekering af te nemen (met wat voor reden dan ook), is dat zijn probleem. Maak niet van zijn probleem het jouwe. Als die premie dusdanig te hoog is dat het een probleem is, twijfel ik aan de financiële gezondheid van het restaurant. Daarnaast is het niet afsluiten van die verzekering gewoon een risico afweging geweest. Mocht het je gerust stellen: alle premie die hij niet heeft hoeven betalen al die jaren kan hij dan nu gebruiken om jou te betalen
• Veel doorbetaald krijgen != een maand met onbetaald verlof zijn. Mijn inziens had je toen al de ziektewet in moeten gaan, want je doet jezelf tekort, met alle gevolgen van dien. Absurd dat je baas die zichzelf vriend noemt je onbetaald verlof laat opnemen terwijl je overduidelijk overspannen bent. Indien je baas/vriend zelf de verwachting heeft neergelegd of gehint naar onbetaald verlof, dan zou ik me nog eens bedenken over wat die vriendschap nou echt inhoud. Hij doet je echt tekort daar.
• Je zegt dat je het gevoel hebt dat je het niet kunt maken om weg te gaan, dat je je baas/vriend dan in de steek laat. Wees eens eerlijk: wat heeft hij aan een overspannen (sous)chef die op deze manier ook niet beter word?
• Dokter geeft aan dat het werk het probleem is. Luister naar je dokter!

Wat ik hoor is iemand die veel te veel aan anderen denkt, en niet aan zichzelf. Het is nu een uitstekend moment om te leren eens voor jezelf te kiezen. Z.s.m. de ziektewet in.

[daan!]

tweakict schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:13:
Met je baas in gesprek gaan en met wederzijds goedkeuren uit elkaar gaan, middels een VOK (vaststellingsovereenkomst). Google maar voor voorbeelden.

Ben jij van het probleem af. Jouw baas ook en kan hij opzoek naar nieuw personeel en jij behoudt je WW.

Vervolgens komt de WW met allerlei functies, waarop jij zegt dat je die niet kan doen omdat je ziek bent. Dan wordt de Ziektewet geweigerd omdat je al ziek was toen je uit dienst ging en hebt meegewerkt aan ontslag. Je werkgever moest dus eigenlijk doorbetalen en jij bent akkoord gegaan met einde dienstverband en hebt zo meegewerkt aan een benadelingshandeling naar het UWV = ziektewet wordt geweigerd.
Slecht advies helaas.

korte uitleg

In artikel 45 van de Ziektewet staat een aantal verplichtingen genoemd waar de verzekerde zich aan dient te houden. Eén daarvan is het voorkomen van een onnodig beroep op Ziektewet: Een arbeidsongeschikte werknemer die recht heeft op loondoorbetaling bij ziekte, dient alles te doen of na te laten om te voorkomen dat hij zijn recht op loon 'inwisselt' voor een Ziektewetuitkering.

Bovendien is een geleidelijke re-integratie op een gegeven moment ook een belangrijke stap in het herstel, met een werkgever is die mogelijkheid er en zonder werkgever wordt dat lastig.

11supplier schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:38:
Behandeling
Ik zou lekker de stap van huisarts overslaan en je direct aanmelden voor een eerstelijnspsycholoog. Huisartsen sturen je vaak door naar POH-GGZ maar een eerstelijnpsycholoog is gewoon beter.

Dit ja!
En dan ook meteen doorpakken en minimaal 1 behandeling per week.
Een burnout ben je helaas niet in een maand of 2 van af, maar met adequate behandeling wel sneller dan zonder.

[Voor 4% gewijzigd door daan! op 24-10-2018 12:14]

[Spectaculous]

Een vaststellingsovereenkomst moet je helemaal niet aan willen beginnen, waarom zou je je recht op de WW uberhaupt willen verbruiken, terwijl je recht het op wat anders. Het klinkt ook niet alsof je het werk niet meer leuk vind, maar de situatie op het werk lastig is wat terugkeer bemoeilijkt. Dat is helaas toch een probleem van je werkgever. Die situatie heeft in eerste instantie al gezorgd voor je burn-out waardoor je wat mij betreft des temeer recht hebt op die ziektewet.

Ik lees in je verhaal dat het restaurant waar je werkt er meer heeft, of begrijp ik dat verkeerd? Als dat het geval is, kan je misschien in overleg kijken om op een andere locatie te gaan starten in de toekomst. Dat geeft wat meer perspectief en geeft ook aan dat je wel wil werken, maar dat het nu even niet kan.

Een burn-out betekend niet dat je twee jaar niet kan werken. Reintergratie is onderdeel van de behandeling. Je bent er niet met een paar maanden vanaf, maar als je in een traject van twee jaar beland is het niet zo dat je pas over drie jaar weer aan het werk kan.

Ik denk ook dat het beter is om naar een psycholoog te gaan, je bent naar mijn mening het punt voorbij dat een POH nog toereikend is, en met de juiste begeleiding is het herstel niet alleen sneller, maar voel je je waarschijnlijk ook beter gedurende het herstel. Wat mensen in een burn-out situatie vooral vaak missen is perspectief, een psycholoog kan je helpen je perspectief terug te zien zodat je je ook tijdens je herstel minder depri voelt. Ook kan die je helpen met structuur in de dag te brengen, en misschien is het een goed idee een paar dagen slaaptabletten te gebruiken om in het ritme te komen (maar dat is per mens natuurlijk verschillend, daar kan de huisarts of een psychiater je beter mee helpen).

Stoppen met werken is nu wel echt het laatste wat je moet doen. Zodra je weer over een tijd weer langzaam aan het werk gaat heb je wel een werkplek nodig, en die ga je niet zomaar vinden op een andere plek. Je huidige werkgever is verplicht mee te werken aan je herstel, en als je bevriend met hem bent komt dat vast goed op een manier dat het woord "verplicht" helemaal niet aan de orde is. Ik snap dat je het misschien lastig vindt voor je baas, maar dat is nou eenmaal zijn ondernemersrisico. Als het erg goed gaat met de zaak houd hij er ook meer aan over, juist zodat hij slechte maanden kan opvangen, dat hoef jij niet voor hem te doen.

[t_captain]

Ik vind ook dat veel van de reacties zich focussen op het werk. De meest acute aanleiding lijkt te zitten in de problemen in de thuissituatie. Intussen is werk zowel een bron van stress als van steun.

[Tommie12]

Je baas is je vriend blijkbaar, dan moet je dit toch met hem rustig kunnen bespreken.
Ofwel geeft hij dan signalen en beslissingen richten de chef, ofwel beseft hij ook dat hij zichzelf en jou er geen plezier mee doet om je daar te laten werken.

De hele knoop zit in je zin "Ik kan niet weg".

Dat kan je dus wel, maar het moet niet koudweg gebeuren. Je moet in gesprek met je vriend/baas, en daar ofwel afspraken mee maken, ofwel ander werk gaan zoeken.

[thatanas]

Hoewel ik geen oplossing kan bieden voor je probleem, wil ik je wel veel sterkte wensen in deze belachelijk zware tijden.

[Harm_H]

avirex1 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 02:38:
Bij gebrek aan een betere titel.. Sorry dat deze wat vaag is. Ik probeer dit verhaal zo kort mogelijk te houden, is iets niet duidelijk vraag dit dan gerust.

... ik hoop dat hier iemand is die een mogelijke oplossing weet..

Je attitude is veel te medelievend!
(too compassionate)

Voor mensen die dat niet zijn, of in elk geval niet in die mate wederkeren. Je bent het afvalputje voor iedereen. Lief zijn tegen slecht gedrag. Lichaam zegt: Niet langer!

Ga lekker doen waar je zelf zin in hebt, negeer klaagzangen van anderen en pak actief je eigen kracht terug - word een egoïst!

Iedereen heeft recht op zijn eigen problemen

Ps. Laat die 40+'ers. Als er problemen zijn of het gaat niet snel genoeg verwijs naar je ideeën die zij afgeschoten hebben.

[Voor 12% gewijzigd door Harm_H op 24-10-2018 14:27]

[Metalfreak]

Harm_H schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 13:59:
[...]


Ga lekker doen waar je zelf zin in hebt, negeer klaagzangen van anderen en pak actief je eigen kracht terug - word een egoïst!

Hoe doe je dat als je van nature niet zo bent? Ik moet af en toe ook meer schijt aan anderen hebben, maar ik heb gewoon moeite met dat loslaten. Ik kan wel heel hard gaan beweren dat het me allemaal niets interesseert, maar dan lieg ik tegen mezelf.

[Harm_H]

Metalfreak schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 14:27:
[...]


Hoe doe je dat als je van nature niet zo bent? Ik moet af en toe ook meer schijt aan anderen hebben, maar ik heb gewoon moeite met dat loslaten. Ik kan wel heel hard gaan beweren dat het me allemaal niets interesseert, maar dan lieg ik tegen mezelf.

Metafoor:
1 tik incasseren lijkt ok (overwerk, andermans probleem eigen maken, emotionele pijn), 100 tikken verder en je ligt op de grond.

Blokkeer die ene tik

Idealiter zie ik liever "veel moeite -> grote beloning". Is dat mogelijk? Kunnen we zo'n cultuur van succes creëren? Dat staat of breekt met de eerste die op de rem gaat. Zou graag willen om verder te gaan, en dat anderen dat dan ook voor ons doen. Als dat zonder wederkerigheid is dan moeten we daar mee stoppen. Alleen maar tikken en geen schouderklopjes - dat breekt iedereen

[Voor 33% gewijzigd door Harm_H op 24-10-2018 15:26]

[EU_RAZER]

avirex1 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 02:38:
Aangezien ik gewoon doorbetaald krijg en mijn baas (de pachter) geen verzekering heeft voor dit soort incidenten (nog nooit gebeurd, premiekosten zijn enorm hoog), voel ik me schuldig naar mn baas als ik weg zou gaan en ben bang dat de vriendschap dan voorbij zou zijn.

Dat is niet makkelijk, maar aangezien jouw baas/vriend hier de ondernemer is is dat zijn risico, niet dat van jouw. Hij heeft er voor gekozen om de verzekering niet te nemen (vraag me zelfs af of dat volgens de wet wel mag) en zal dus ook het risico moeten dragen.

Hoe dan ook, sterkte, en denk vooral aan jezelf en je vrouw.

[Mastermind]

Als de wachttijden zolang zijn, kun je misschien zelf aan Zen-meditatie gaan doen.
Er zijn wel youtube-filmpjes over hoe dit werkt.


Wat is Zen meditatie?
De essentie van Zen meditatie is om het denkende brein uit te schakelen. Je gaat als het ware ‘dieper’ dan denken. Je probeert beelden en gedachten zo veel mogelijk uit te schakelen.

We zijn vaak geneigd om het lichaam, geest en de adem als iets wat los van elkaar staat te zien. Maar in Zen meditatie komen ze juist bij elkaar.

Lichaamshouding, ademhaling en je geest zijn daarom erg belangrijk bij Zen meditatie. Je lichaamshouding en de ademhaling zijn daarbij vooral ondersteunend aan de geest, om op deze manier je gedachtenstroom te kalmeren.

[Chinco]

Tip: als je via de bedrijfsarts je laat verwijzen naar een psycholoog kan via het werk meestal binnen 3 weken een afspraak geregeld worden. Dat gaat een stuk soepeler dan via de reguliere zorg. Je werkgever heeft er baat bij dat je zo snel mogelijk weer aan de slag kunt, dus meestal vergoeden ze zo'n traject.

Zo'n bedrijfsarts heeft meestal ook goede contacten in de markt om jou naar een goede psycholoog te verwijzen.

Een psycholoog via je huisarts kun je dan als plan B houden.

[KopjeThee]

avirex1 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 02:38:

• Aangezien ik gewoon doorbetaald krijg en mijn baas (de pachter) geen verzekering heeft voor dit soort incidenten (nog nooit gebeurd, premiekosten zijn enorm hoog), voel ik me schuldig naar mn baas als ik weg zou gaan en ben bang dat de vriendschap dan voorbij zou zijn.

Helaas voor jou en je vriend/baas is het nu eenmaal zo dat de werkgever een behoorlijke tijd moet doorbetalen bij ziekte (en daar lijkt me sprake van). Daar kan jij niets aan doen. Ook kan je er niets aan doen dat je baas zich niet heeft verzekerd. Weinig aanleiding om je schuldig te voelen. Je hebt momenteel geen andere keus dan je ziek te melden. Ik kan me wel voorstellen dat het de vriendschap op de proef stelt, maar het kan niet anders. Dit is hoe "ons" proces rondom ziekte werkt.

Veel sterkte!

[Thasquealer]

chinco schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 15:47:
Tip: als je via de bedrijfsarts je laat verwijzen naar een psycholoog kan via het werk meestal binnen 3 weken een afspraak geregeld worden. Dat gaat een stuk soepeler dan via de reguliere zorg. Je werkgever heeft er baat bij dat je zo snel mogelijk weer aan de slag kunt, dus meestal vergoeden ze zo'n traject.

Zo'n bedrijfsarts heeft meestal ook goede contacten in de markt om jou naar een goede psycholoog te verwijzen.

Een psycholoog via je huisarts kun je dan als plan B houden.

Bedrijfsarts hangt een btje vanaf, ze zijn er voornamelijk voor de werkgever, niet de werknemer.
Zij gaan kijken hoe ze je zo snel mogelijk weer aan het werk kunnen krijgen.

Ikzelf heb juist weer baat gehad om via de huisarts een doorverwijzing te krijgen naar GGZ.

Begin met jezelf op de eerste plek te zetten en als je niet in staat ben om te werken dan is dat in mijn ogen ziek zijn.

[Anoniem: 459533]

Wat ik zo lees draait die toko sowieso vroeg of laat in de soep (du jour)
Dat de chef dingen weer in oude glorie wil herstellen etc zou ik mooi laten en me niet eens druk over maken.
Eigen gezondheid eerst, en natuurlijk lekker rustig verder kijken naar een andere werkgever.

Bij ons in de zorginstelling moeten we transitie maken van verzorghuis naar verpleeghuis en daar hangen al het oude gehospitaliseerd werkvee met de kop scheef en laten ze ook de rommel kapot lopen. Zodra mijn neus dat ruikt ben ik al aan het kijken en zie daar, ik heb al ander werk bij een andere werkgever.

Tegen de stroming in zwemmen is vermoeiend en nutteloos verspilde energie.

Je druk maken om een ander zijn bedrijf is wel het laatste wat ik zou doen. Je pakt jezelf er mee en als jij wil innoveren en de chef niet en kwaliteit etc gaat hard achteruit dan is het tijd om als een ratatouille het zinkend schipje te verlaten!

[Voor 26% gewijzigd door Anoniem: 459533 op 24-10-2018 20:18]

[ybos]

Even heel bot misschien:

Je voelt je bezwaard om ziek te melden voor je baas omdat het hem dit geld kost maar:
Je baas heeft bewust gekozen voor geen verzekering, hij is oud en wijs genoeg om de consequenties hiervan in te schatten.
Ja, dit kost je baas geld. Als hij goed geld verdient, krijg jij dan ook een substantieel bedrag (waarschijnlijk niet, dus eenrichtingsverkeer).
Ik snap dat het lastig is omdat het een vriend/kennis is. Maar bij ondernemen hoort risico, en ziek personeel is daar een van.
Daarnaast, als hij de problemen in de keuken niet ziet/merkt moet hij ook te rade gaan bij zichzelf of hij wel de juiste job heeft. Je kan het verhaal namelijk ook omdraaien. Mede door zijn (gebrek aan) handelen zit jij nu in de lappenmand. Het is dus deels zijn eigen schuld!
STOP dus met je schuldig voelen. Zolang jij dat doet duurt het voor je baas alleen maar langer en daar heeft niemand wat aan

Sterkte, en neem je tijd...

[tweakduke]

Kies voor jezelf en meld je ziek. Bezoek de huisarts en meld daar dat je compleet op bent en niet kan werken. De eerste stap naar herstel. Vergeet niet hoe langer je hiermee door loopt, hoe langer je herstel zal zijn.
Voel je niet schuldig tegenover je baas, ook al is hij je vriend. Als ondernemer heeft hij nu eenmaal die verantwoordelijk en risico's.
Omdat je nu zelf emotioneel niet stabiel bent, ga je snel schuldig en onzeker voelen.

Wil je weer goed verder kunnen, moet je eerst zelf weer beter worden. Je hebt nogal veel voor je kiezen gehad. Mentaal heeft iedereen ook een max wat die aan kan, die max is bereikt. Tijd om dingen te verwerken, alles op een rij te zetten.

[ZieMaar!]

Als verzuim niet verzekerd is zal er vast geen Arbo dienstverlening oid zijn afgesloten, dus naar welke bedrijfsarts ga je dan? Ik denk dat dan helemaal niet kan...

Blijf weg of wees in ieder geval heel voorzichtig met een eventuele vso. Je bent ziek, dan biedt een vso helemaal niets voor jou en eigenlijk denk dat je dan ook inderdaad frauduleus gaat handelen als je via een vso weggaat.

Ik ga mee met iedereen die zegt dat je nu aan jezelf moet denken en snel naar de huisarts moet. Duurt de doorverwijzing te lang door wachttijd, neem dan contact op met je zorgverzekering. De goede daar kunnen vaak dmv bemiddeling heel veel doen.

[Anoniem: 567735]

ZieMaar! schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 22:34:
Als verzuim niet verzekerd is zal er vast geen Arbo dienstverlening oid zijn afgesloten, dus naar welke bedrijfsarts ga je dan? Ik denk dat dan helemaal niet kan...

Op zich is dat vanaf 1 juli 2018 verplicht.

Verder zou ik niet zo snel zijn met het 'wegdoen' van de POH-GGZ. Voorop staat dat het naar mijn idee capabele zorgverleners zijn, die ten opzichte van de Basis GGZ het grote voordeel hebben dat ze in principe langdurig en laagdrempelig beschikbaar zijn, zonder het eigen risico te moeten aanspreken.

Daarbij komt nog dat een aanpassingsstoornis (zoals burn-out of rouwverwerking) niet langer onder de Basis GGZ valt en derhalve daar ook niet door gedekt wordt. Zie ook hier.

Aspecten zoals het 'moeten' afronden binnen 10 gesprekken, de extra stap van de huisarts naar de 'echte' GGZ e.d. laat ik nog even buiten beschouwing.

Ik wens @avirex1, partner en de rest van de familie heel veel sterkte. Ik kan me alleen maar voorstellen wat voor rottijd jullie doorgemaakt hebben en nu nog ook doormaken. Hopelijk kunnen jullie elkaar ondersteunen.

[JT]

Er is al een heleboel gezegd. Ik heb zelf het idee dat je nog in de ontkenningsfase zit. Rationeel weet je wel een beetje dat het niet zo door kan gaan maar je emoties over andere zaken dan je eigen geestelijke gezondheid voeren nog de boventoon. Het is tijd dat je gaat accepteren. Accepteren dat dit lang gaat duren om van te herstellen, accepteren dat je persoonlijk veel moet investeren om te herstellen en zelf te veranderen en accepteren dat je anderen wellicht op de korte termijn benadeeld. Doe je dit niet dan ga je anderen nog veel meer schade op middellange en lange termijn berokkenen.

Overigens is dit natuurlijk wel makkelijk gezegd met alles wat er nu op je af komt, ik leef met je mee Er is een hoop dat je wellicht nog niet hebt geaccepteerd en nog wel moet doen. Maar het is de enige weg vooruit. Er is nu geen ontkennen meer aan. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid.

Houd in je achterhoofd dat je werkgever medeverantwoordelijk is voor goed herstel van je gezondheid. Dat betekent ook dat je kunt reintegreren op een wijze die houdbaar is. Dus niet als je na een 6+ maanden thuis zitten (zo lang kan het makkelijk duren) zitten weer 2 uur gaat beginnen, direct weer je oude werk uitvoeren. Je werkgever zorgt dan beter voor werkzaamheden die niet dergelijke spanning oplevert.

Thasquealer schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 16:16:
[...]


Bedrijfsarts hangt een btje vanaf, ze zijn er voornamelijk voor de werkgever, niet de werknemer.
Zij gaan kijken hoe ze je zo snel mogelijk weer aan het werk kunnen krijgen.

Dat ben ik zeker niet met je eens. Ze zijn er voor de werkgever om 1 reden: hun wettelijke verantwoordelijkheid om jou op verantwoorde wijze te laten integreren. Verantwoord kan alleen als men oog heeft voor jouw gezondheid. Als de werkgever hier steken laat vallen dan kunnen ze bij een escalatie hiermee problemen krijgen. Op die manier zijn ze er indirect voor de werknemer. In directe zin zijn ze er voor de werknemer omdat een arts dat beroep heeft gekozen om mensen beter te maken. Dat is wat de arts wil.

Dat is de theorie maar mijn praktijkervaring is dat bedrijfsartsen het belang van de patient voorop plaatsen. En zelfs als er in je nadeel wordt beslist dan kun je altijd nog opteren voor een second opinion bij een andere bedrijfsarts.

[avirex1]

Dit wordt een hele lange post. Allemaal heel erg bedankt voor de tips, meningen enz!

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen. Nogmaals bedankt, dit helpt mij enorm!

President schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 03:50:
[...]

Jup. En die gaat met je bespreken of het ook verstandig is om bijvoorbeeld in therapie te gaan voor het verlies van jullie kinderen (is namelijk ook gewoon een rouw proces).

Het is denk ik niet alleen werk waar het aan ligt, maar een stapeling van factoren.

Morgen dus maar bellen, je lijkt een uitstekende werkgever te hebben welke het echt wel zal begrijpen.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

mouse86 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:06:
Uit ervaring van vrienden weet ik dat het bijzonder lang duurt om tegenwoordig professionele hulp te krijgen, als in maanden wachttijd.

Misschien een zelf-hulp boek proberen? Heb zelf positieve reacties gehoord over "https://www.bol.com/nl/f/nooit-meer/9200000006521206/" .

Verder qua financieel, je gezondheid gaat 100% voor!

Zoals ik begrijp uit je verhaal is jullie spaargeld op. Kunnen jullie het huis niet betalen op alleen de inkomsten van je vrouw. En zoals het er nu uitziet ga je ook niet meer kunnen werken bij deze werkgever.

Is verkoop van het huis een optie en dan tijdelijk goedkoper wonen zodat de lastendruk weg is? Soms is het fijn om even opnieuw te beginnen bij een nul lijn. Zonder stress om te kijken hoe je eind van de maand gaat redden.

De eerste optie om het huis te betalen op de inkomsten van m'n vrouw gaat 'm niet worden helaas..

We hebben het huis nu net een jaar, ik heb er zeker aan gedacht maar deze locatie is zo fijn. Het is verder ook een tophuis, precies zoals wij wilde (helemaal na de verbouwing + de mogelijkheden die we hebben).

Mocht het lang duren, dan kijk ik zeker naar het boek!

Lukin schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:12:
Ik sluit mij aan bij de bovenstaande aanbevelingen om professionele hulp te zoeken. Uit eigen ervaring weet ik dat dit helpt. Het gaat echter ondanks die hulp, aardig wat tijd kosten om er weer volledig bovenop te komen.

Naast de psycholoog, zou ik ook kijken of je bij een psychosomatische fysiotherapeut terecht kan. Ik zou dit neerleggen bij de huisarts / bedrijfsarts en kijken wat de reactie daarop is. Daarnaast is het boek "Omgaan met een burnout" door Carien Karsten vrij goed om te lezen.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie. Ik ga zo ook gelijk even kijken of ik dat boek kan bestellen. Dankjewel!

HenkEisDS schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:30:
Professionele hulp indd en start hier op tijd mee zoals @Lukin ook zegt. Huisarts en bedrijfsarts als eerste.

Hou verder in je achterhoofd dat dit niet aan jou ligt, maar aan je werkgever. Je werkgever heeft deze situatie immers laten ontstaan en/of heeft te weinig gedaan om het te voorkomen. Je vriendschap met je werkgever kan ik niet beoordelen, maar heb aub niet de illlusie dat als het slecht zou gaan met de zaak hij je er niet met mach 5 uit zou gooien. Een bedrijf is een bedrijf en geen filantropische instelling.

Dat is zeker waar. Echter ben ik zelf wel van mening dat deze werkgever-werknemer relatie die ik heb anders (en veel beter) is dan dat ik ooit gehad heb. Desondanks ben ik ervan overtuigt dat ik een blok aan z'n been ben nu en ons beide alleen maar meer schade aanbreng door nu door te gaan. Bedankt voor je reactie.

t_captain schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:30:
Alle alarmsignalen op rood voor zeer langdurige uitval.

Bij burnout denken mensen vaak aan een te hoge werkdruk of stress op je werk. Ook OP begint met een uitgebreid verhaal over het werk. Vaak is de realiteit complexer.

Werkdruk in zichzelf maakt mensen niet overspannen. Niet zolang het werk als plezierig wordt ervaren er en voldoende balans tussen inspanning en ontspanning is.

Werkstress is een stapje verder. Stress wordt veroorzaakt door werkdruk, maar ook door andere factoren zoals onzekerheid en het gevoel van machteloosheid. Als in slechte tijden een reorganisatie in de lucht hangt, kan mensen meer stress opleveren dan een te hoge werkdruk in goede tijden. Ook in deze groep: een baas die niet de juiste structuur houdt waardoor zijn ondergeschikten het gevoel hebben steeds te moeten inspringen.

Overspannenheid ontstaat wanneer de stress op het werk niet meer kan worden opgevangen door de thuissituatie.

En dat is precies wat bij TS het geval lijkt. Thuis een flinke dosis emotionele en wat financiele druk, waardoor een reeds langer bestaande werksituatie ineens niet meer te handlen valt.

Heldere uitleg, ik schrik vooral van je eerste zin... Ik ben daar onderbewust dus ook ontzettend bang voor. Dankjewel.

11supplier schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:38:
Zelf behoorlijk wat ervaring met re-integratie

Gesprek met werk
Als werk zo'n grote invloed heeft, dan moeten ze daar wat aan kunnen. Doen ze het niet lopen ze het risico dat je je ziek meld.

Enorm sympathiek dat jij je niet ziek wilt melden, dat mogen ze waarderen lijkt me zo en hun best doen je werk zo aan te passen dat werken lukt. Je neemt nu tegelijkertijd het op je dat je je niet ziek moet melden (want dat kost vet veel geld voor werk), maar tegelijkertijd verwacht je niet dat zij nog echt rekening met je houden (veelvoorkomende oorzaak burnout, onvoldoende voor jezelf opkomen).

Het was niet jou keuze het niet de verzekeren. Dat is een ondernemingsrisico wat je werkgever neemt. Als het bedrijf vet veel winst maakt krijg je ook niet de helft van die winst.

Vaststellingsovereenkomst
Dit is geen optie. Je hebt alleen recht op WW als de werkgever het initiatief neemt. Natuurlijk kan je 'doen alsof' de werkgever het initiatief nam, maar dat is frauduleus en hoort niet op tweakers. Als je echt ziek bent is een vaststellingsovereenkomst sowieso geen optie. Je verspeeld daarmee je recht op WW.

Let op dat je een goede voorbeeldovereenkomst hebt, hiernaast moet je even uitzoeken hoeveel WW je hebt opgebouwd. Je neemt wel een risico, als je niet een baan vind binnen de tijd krijg je niks meer. Vraag ook sowieso geld mee, want anders ga je er op achteruit.

Behandeling
Ik zou lekker de stap van huisarts overslaan en je direct aanmelden voor een eerstelijnspsycholoog. Huisartsen sturen je vaak door naar POH-GGZ maar een eerstelijnpsycholoog is gewoon beter.

POH loop ik nu al, maar daar loop ik inderdaad vast wat betreft behandeling.

Ik besef me nu inderdaad ook dat het z'n eigen schuld is niet te verzekeren, ik zou daar niet aan moeten tillen eigenlijk...

Wat betreft het voor mezelf opkomen, ik doe het wel.. Ik heb alleen veel moeite om m'n echte gevoelens/emotie te uiten (iets met niet zwak gevonden willen worden ofzo) waardoor ik toch ja op dingen.

Ik denk ook dat m'n baas niet echt weet wat een burnout inhoud als ik eerlijk ben..

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

President schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:54:
[...]

^^ het zal inderdaad een combinatie van werk en privé zijn. Of werk de oorzaak is van de huidige situatie of dat het een gevolg/symptoom is van de privé situatie is voor ons absoluut niet te bepalen.

Vandaar dat het advies voor hulp zoeken het meest verstandige is dat kan worden gegeven.

Misschien dat achteraf blijkt dat TS door de privé situatie met de abortus hierdoor een gevoel van machteloosheid heeft ervaren waardoor hij in de werk situatie graag volledige controle over alles wil hebben, wat uiteraard niet altijd mogelijk is.

Een psycholoog of iets anders zal hier achter moeten komen.

De machteloosheid rust niet zo zeer op het werk zelf. Ik heb na het incident al m'n taken als leidinggevende laten vallen, omdat ik mezelf al niet lekker in m'n vel voelde. Daardoor kwam ik er uiteindelijk achter dat ik dit niet meer wilde.

Macheloosheid kwam pas toen ik erachter kwam dat ik vast zit qua baan / financien. Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

Frieda schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 10:22:
Bij een zorgvuldig opgestelde VSO hoeft het recht op WW niet te vervallen, maar aangezien de TS ziek is komt hij dan in de ziektewet en als je geen werk hebt verspeel je dan ook je kans op reïntegratiemogelijkheden. En dat is zonde, want het doel is herstellen van ziekte door gedoseerd weer aan de slag te gaan icm therapie. Geloof me, een ontslag tijdens ziekte levert veel stress op, advocaatkosten, UWV perikelen en heel veel onzekerheid over de toekomst, wat de klachten alleen maar gaat versterken. Nooit doen.
Ga naar de bedrijfsarts, laat je behandelen. Let op dat de zorgverzekering dit niet vergoedt dus leg alvast wat opzij als je per se zelf de kosten wil dragen. Normaliter vergoedt de werkgever dit soort dingen bij werkgerelateerde klachten en dan heb je ook geen idiote wachttijd.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

LankHoar schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 11:19:
[...]


[...]


[...]


Deze dingen stroken niet met elkaar. Je baas betaalt geen verzekering omdat de premie te hoog is, en daarom neem jij een maand onbetaald verlof, terwijl je later aangeeft dat hij je “redelijk veel” heeft doorbetaald. Mijn gedachten hierover:

• Wanneer een werkgever ervoor kiest om geen verzekering af te nemen (met wat voor reden dan ook), is dat zijn probleem. Maak niet van zijn probleem het jouwe. Als die premie dusdanig te hoog is dat het een probleem is, twijfel ik aan de financiële gezondheid van het restaurant. Daarnaast is het niet afsluiten van die verzekering gewoon een risico afweging geweest. Mocht het je gerust stellen: alle premie die hij niet heeft hoeven betalen al die jaren kan hij dan nu gebruiken om jou te betalen
• Veel doorbetaald krijgen != een maand met onbetaald verlof zijn. Mijn inziens had je toen al de ziektewet in moeten gaan, want je doet jezelf tekort, met alle gevolgen van dien. Absurd dat je baas die zichzelf vriend noemt je onbetaald verlof laat opnemen terwijl je overduidelijk overspannen bent. Indien je baas/vriend zelf de verwachting heeft neergelegd of gehint naar onbetaald verlof, dan zou ik me nog eens bedenken over wat die vriendschap nou echt inhoud. Hij doet je echt tekort daar.
• Je zegt dat je het gevoel hebt dat je het niet kunt maken om weg te gaan, dat je je baas/vriend dan in de steek laat. Wees eens eerlijk: wat heeft hij aan een overspannen (sous)chef die op deze manier ook niet beter word?
• Dokter geeft aan dat het werk het probleem is. Luister naar je dokter!

Wat ik hoor is iemand die veel te veel aan anderen denkt, en niet aan zichzelf. Het is nu een uitstekend moment om te leren eens voor jezelf te kiezen. Z.s.m. de ziektewet in.

Misschien had ik dit niet helder uitgelegd.

Ik heb 2 weken thuis gezeten en deze betaald gekregen, minuren hiervan zijn teniet gedaan.
Vervolgens 1 maand onbetaald verlof genomen.

Deze tijd was vanaf het moment dat ze er in het ziekenhuis achter kwamen dat er iets goed mis wat. Dit was dus verwerken van het nieuws, bevalling, crematie, rauwperiode. Het leek eigenlijk best goed te gaan toen..

De klachten begonnen 2 weken nadat ik weer aan het werk was.

Begrijp me niet verkeerd, achteraf had ik het anders moeten doen... Het leek me de beste oplossing, had nooit rekening gehouden met een burnout. Het was mijn poging om het van 2 kanten goed op te lossen.

We zijn er beide zeker niet beter van af op deze manier. Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

t_captain schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 10:18:
[...]


Ik zou het vooral zoeken in een verschoven balans.

Aan de "stress" kant staan zaken als:
- hoge werkdruk door tekort aan geschikt personeel
- een chef die niet goed zijn functie als chef (primaire taak: leidinggevende van de keuken) uitvoert

Aan de "ontspanning" kant staan zaken als:
- plezier in het werk (sous-chef is een awesome baan toch? )
- vriendschappelijke band met baas
- stabiele thuissituatie, inclusief levenspartner en prettige gedachten aan een toekomst samen

En dan wordt die thuissituatie ineens van een factor "ontspanning" naar een factor "stress". Het emotionele vangnet van TS is verminderd omdat zijn partner nu zelf veel aandacht nodig heeft. Tegelijk is de belasting van TS vergroot met de behoeften van de partner, en daarbovenop wat financiele druk.

Ik zie een balans die in evenwicht was en nu flink naar de negatieve kant doorslaat.

Bij het advies om op zeer korte termijn een psycholoog te speken, sluit ik mij van harte aan.

Dit is ook geheel hoe ik het in m'n hoofd heb zitten. Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

maartend schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 10:29:
Bij BO is een heel makkelijk regeltje, Hoe langer je wacht met begin herstel, hoe langer herstel duurt. En daar zit een vermenigvuldigingsfactor in. Als in. als je bijv 3 maanden BO hebt,dan duurt je herstel 6 maanden.
Dus hoe langer je wacht met beginherstel, hoe meer het je omgeving en je baas kost.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

DeveloperNL schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 10:41:
[...]


Laat je doorverwijzen, praktijkondersteuning is te weinig. Als je blijft doormodderen, kun je zo een jaar thuis zitten. Mensen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben sneller burnout (klachten)

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

daan! schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 12:11:
[...]

Vervolgens komt de WW met allerlei functies, waarop jij zegt dat je die niet kan doen omdat je ziek bent. Dan wordt de Ziektewet geweigerd omdat je al ziek was toen je uit dienst ging en hebt meegewerkt aan ontslag. Je werkgever moest dus eigenlijk doorbetalen en jij bent akkoord gegaan met einde dienstverband en hebt zo meegewerkt aan een benadelingshandeling naar het UWV = ziektewet wordt geweigerd.
Slecht advies helaas.

korte uitleg

[...]

Bovendien is een geleidelijke re-integratie op een gegeven moment ook een belangrijke stap in het herstel, met een werkgever is die mogelijkheid er en zonder werkgever wordt dat lastig.


[...]

Dit ja!
En dan ook meteen doorpakken en minimaal 1 behandeling per week.
Een burnout ben je helaas niet in een maand of 2 van af, maar met adequate behandeling wel sneller dan zonder.

Dankjewel voor het ophelderen van de WW situatie, ik wist hier het fijne niet vanaf.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

Spectaculous schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 12:48:
Een vaststellingsovereenkomst moet je helemaal niet aan willen beginnen, waarom zou je je recht op de WW uberhaupt willen verbruiken, terwijl je recht het op wat anders. Het klinkt ook niet alsof je het werk niet meer leuk vind, maar de situatie op het werk lastig is wat terugkeer bemoeilijkt. Dat is helaas toch een probleem van je werkgever. Die situatie heeft in eerste instantie al gezorgd voor je burn-out waardoor je wat mij betreft des temeer recht hebt op die ziektewet.

Ik lees in je verhaal dat het restaurant waar je werkt er meer heeft, of begrijp ik dat verkeerd? Als dat het geval is, kan je misschien in overleg kijken om op een andere locatie te gaan starten in de toekomst. Dat geeft wat meer perspectief en geeft ook aan dat je wel wil werken, maar dat het nu even niet kan.

Een burn-out betekend niet dat je twee jaar niet kan werken. Reintergratie is onderdeel van de behandeling. Je bent er niet met een paar maanden vanaf, maar als je in een traject van twee jaar beland is het niet zo dat je pas over drie jaar weer aan het werk kan.

Ik denk ook dat het beter is om naar een psycholoog te gaan, je bent naar mijn mening het punt voorbij dat een POH nog toereikend is, en met de juiste begeleiding is het herstel niet alleen sneller, maar voel je je waarschijnlijk ook beter gedurende het herstel. Wat mensen in een burn-out situatie vooral vaak missen is perspectief, een psycholoog kan je helpen je perspectief terug te zien zodat je je ook tijdens je herstel minder depri voelt. Ook kan die je helpen met structuur in de dag te brengen, en misschien is het een goed idee een paar dagen slaaptabletten te gebruiken om in het ritme te komen (maar dat is per mens natuurlijk verschillend, daar kan de huisarts of een psychiater je beter mee helpen).

Stoppen met werken is nu wel echt het laatste wat je moet doen. Zodra je weer over een tijd weer langzaam aan het werk gaat heb je wel een werkplek nodig, en die ga je niet zomaar vinden op een andere plek. Je huidige werkgever is verplicht mee te werken aan je herstel, en als je bevriend met hem bent komt dat vast goed op een manier dat het woord "verplicht" helemaal niet aan de orde is. Ik snap dat je het misschien lastig vindt voor je baas, maar dat is nou eenmaal zijn ondernemersrisico. Als het erg goed gaat met de zaak houd hij er ook meer aan over, juist zodat hij slechte maanden kan opvangen, dat hoef jij niet voor hem te doen.

Een andere locatie heb ik zeker aan gedacht en dit wil ik uiteindelijk misschien ook gaan bespreken, al wil ik daar nu nog niet teveel aan denken.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

thatanas schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 13:52:
Hoewel ik geen oplossing kan bieden voor je probleem, wil ik je wel veel sterkte wensen in deze belachelijk zware tijden.

Dankjewel.

Harm_H schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 13:59:
[...]


Je attitude is veel te medelievend!
(too compassionate)

Voor mensen die dat niet zijn, of in elk geval niet in die mate wederkeren. Je bent het afvalputje voor iedereen. Lief zijn tegen slecht gedrag. Lichaam zegt: Niet langer!

Ga lekker doen waar je zelf zin in hebt, negeer klaagzangen van anderen en pak actief je eigen kracht terug - word een egoïst!

Iedereen heeft recht op zijn eigen problemen

Ps. Laat die 40+'ers. Als er problemen zijn of het gaat niet snel genoeg verwijs naar je ideeën die zij afgeschoten hebben.

Ik ben dat eigenlijk niet over het algemeen. Zoals veel mensen zich voorstellen, ben ik een verhoorlijke botte lul in de keuken. Daarbuiten ook overigens, ik kies eigenlijk altijd al voor mezelf.

Alleen juist nu niet...

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

EU_RAZER schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 15:04:
[...]


Dat is niet makkelijk, maar aangezien jouw baas/vriend hier de ondernemer is is dat zijn risico, niet dat van jouw. Hij heeft er voor gekozen om de verzekering niet te nemen (vraag me zelfs af of dat volgens de wet wel mag) en zal dus ook het risico moeten dragen.

Hoe dan ook, sterkte, en denk vooral aan jezelf en je vrouw.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

chinco schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 15:47:
Tip: als je via de bedrijfsarts je laat verwijzen naar een psycholoog kan via het werk meestal binnen 3 weken een afspraak geregeld worden. Dat gaat een stuk soepeler dan via de reguliere zorg. Je werkgever heeft er baat bij dat je zo snel mogelijk weer aan de slag kunt, dus meestal vergoeden ze zo'n traject.

Zo'n bedrijfsarts heeft meestal ook goede contacten in de markt om jou naar een goede psycholoog te verwijzen.

Een psycholoog via je huisarts kun je dan als plan B houden.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

KopjeThee schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 16:06:
[...]

Helaas voor jou en je vriend/baas is het nu eenmaal zo dat de werkgever een behoorlijke tijd moet doorbetalen bij ziekte (en daar lijkt me sprake van). Daar kan jij niets aan doen. Ook kan je er niets aan doen dat je baas zich niet heeft verzekerd. Weinig aanleiding om je schuldig te voelen. Je hebt momenteel geen andere keus dan je ziek te melden. Ik kan me wel voorstellen dat het de vriendschap op de proef stelt, maar het kan niet anders. Dit is hoe "ons" proces rondom ziekte werkt.

Veel sterkte!

Ik begin me dit ook meer te beseffen hoe belachelijk het eigenlijk is dat ik er rekening mee houd.. Zo ben ik nou eenmaal als ik bevriend ben met iemand, maar het is niet anders.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

Anoniem: 459533 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 20:15:
Wat ik zo lees draait die toko sowieso vroeg of laat in de soep (du jour)
Dat de chef dingen weer in oude glorie wil herstellen etc zou ik mooi laten en me niet eens druk over maken.
Eigen gezondheid eerst, en natuurlijk lekker rustig verder kijken naar een andere werkgever.

Bij ons in de zorginstelling moeten we transitie maken van verzorghuis naar verpleeghuis en daar hangen al het oude gehospitaliseerd werkvee met de kop scheef en laten ze ook de rommel kapot lopen. Zodra mijn neus dat ruikt ben ik al aan het kijken en zie daar, ik heb al ander werk bij een andere werkgever.

Tegen de stroming in zwemmen is vermoeiend en nutteloos verspilde energie.

Je druk maken om een ander zijn bedrijf is wel het laatste wat ik zou doen. Je pakt jezelf er mee en als jij wil innoveren en de chef niet en kwaliteit etc gaat hard achteruit dan is het tijd om als een ratatouille het zinkend schipje te verlaten!

Helemaal mee eens, met al je punten..

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

ybos schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 20:25:
Even heel bot misschien:

Je voelt je bezwaard om ziek te melden voor je baas omdat het hem dit geld kost maar:
Je baas heeft bewust gekozen voor geen verzekering, hij is oud en wijs genoeg om de consequenties hiervan in te schatten.
Ja, dit kost je baas geld. Als hij goed geld verdient, krijg jij dan ook een substantieel bedrag (waarschijnlijk niet, dus eenrichtingsverkeer).
Ik snap dat het lastig is omdat het een vriend/kennis is. Maar bij ondernemen hoort risico, en ziek personeel is daar een van.
Daarnaast, als hij de problemen in de keuken niet ziet/merkt moet hij ook te rade gaan bij zichzelf of hij wel de juiste job heeft. Je kan het verhaal namelijk ook omdraaien. Mede door zijn (gebrek aan) handelen zit jij nu in de lappenmand. Het is dus deels zijn eigen schuld!
STOP dus met je schuldig voelen. Zolang jij dat doet duurt het voor je baas alleen maar langer en daar heeft niemand wat aan

Sterkte, en neem je tijd...

Ik begin me dit ook te beseffen nu... Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

tweakduke schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 20:38:
Kies voor jezelf en meld je ziek. Bezoek de huisarts en meld daar dat je compleet op bent en niet kan werken. De eerste stap naar herstel. Vergeet niet hoe langer je hiermee door loopt, hoe langer je herstel zal zijn.
Voel je niet schuldig tegenover je baas, ook al is hij je vriend. Als ondernemer heeft hij nu eenmaal die verantwoordelijk en risico's.
Omdat je nu zelf emotioneel niet stabiel bent, ga je snel schuldig en onzeker voelen.

Wil je weer goed verder kunnen, moet je eerst zelf weer beter worden. Je hebt nogal veel voor je kiezen gehad. Mentaal heeft iedereen ook een max wat die aan kan, die max is bereikt. Tijd om dingen te verwerken, alles op een rij te zetten.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

ZieMaar! schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 22:34:
Als verzuim niet verzekerd is zal er vast geen Arbo dienstverlening oid zijn afgesloten, dus naar welke bedrijfsarts ga je dan? Ik denk dat dan helemaal niet kan...

Blijf weg of wees in ieder geval heel voorzichtig met een eventuele vso. Je bent ziek, dan biedt een vso helemaal niets voor jou en eigenlijk denk dat je dan ook inderdaad frauduleus gaat handelen als je via een vso weggaat.

Ik ga mee met iedereen die zegt dat je nu aan jezelf moet denken en snel naar de huisarts moet. Duurt de doorverwijzing te lang door wachttijd, neem dan contact op met je zorgverzekering. De goede daar kunnen vaak dmv bemiddeling heel veel doen.

Arbo hebben ze wel dmv het moederbedrijf oid. Dus dat zit wel goed.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

Anoniem: 567735 schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 23:12:
[...]


Op zich is dat vanaf 1 juli 2018 verplicht.

Verder zou ik niet zo snel zijn met het 'wegdoen' van de POH-GGZ. Voorop staat dat het naar mijn idee capabele zorgverleners zijn, die ten opzichte van de Basis GGZ het grote voordeel hebben dat ze in principe langdurig en laagdrempelig beschikbaar zijn, zonder het eigen risico te moeten aanspreken.

Daarbij komt nog dat een aanpassingsstoornis (zoals burn-out of rouwverwerking) niet langer onder de Basis GGZ valt en derhalve daar ook niet door gedekt wordt. Zie ook hier.

Aspecten zoals het 'moeten' afronden binnen 10 gesprekken, de extra stap van de huisarts naar de 'echte' GGZ e.d. laat ik nog even buiten beschouwing.

Ik wens @avirex1, partner en de rest van de familie heel veel sterkte. Ik kan me alleen maar voorstellen wat voor rottijd jullie doorgemaakt hebben en nu nog ook doormaken. Hopelijk kunnen jullie elkaar ondersteunen.

Bedankt voor de link naar zorgwijzer, ik ga die zeker even doorlezen...

Momenteel zit ik bij de POH, maar dit werkt niet.. Blijf maar doorsukkelen..

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

JT schreef op donderdag 25 oktober 2018 @ 00:37:
Er is al een heleboel gezegd. Ik heb zelf het idee dat je nog in de ontkenningsfase zit. Rationeel weet je wel een beetje dat het niet zo door kan gaan maar je emoties over andere zaken dan je eigen geestelijke gezondheid voeren nog de boventoon. Het is tijd dat je gaat accepteren. Accepteren dat dit lang gaat duren om van te herstellen, accepteren dat je persoonlijk veel moet investeren om te herstellen en zelf te veranderen en accepteren dat je anderen wellicht op de korte termijn benadeeld. Doe je dit niet dan ga je anderen nog veel meer schade op middellange en lange termijn berokkenen.

Overigens is dit natuurlijk wel makkelijk gezegd met alles wat er nu op je af komt, ik leef met je mee Er is een hoop dat je wellicht nog niet hebt geaccepteerd en nog wel moet doen. Maar het is de enige weg vooruit. Er is nu geen ontkennen meer aan. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid.

Houd in je achterhoofd dat je werkgever medeverantwoordelijk is voor goed herstel van je gezondheid. Dat betekent ook dat je kunt reintegreren op een wijze die houdbaar is. Dus niet als je na een 6+ maanden thuis zitten (zo lang kan het makkelijk duren) zitten weer 2 uur gaat beginnen, direct weer je oude werk uitvoeren. Je werkgever zorgt dan beter voor werkzaamheden die niet dergelijke spanning oplevert.


[...]

Dat ben ik zeker niet met je eens. Ze zijn er voor de werkgever om 1 reden: hun wettelijke verantwoordelijkheid om jou op verantwoorde wijze te laten integreren. Verantwoord kan alleen als men oog heeft voor jouw gezondheid. Als de werkgever hier steken laat vallen dan kunnen ze bij een escalatie hiermee problemen krijgen. Op die manier zijn ze er indirect voor de werknemer. In directe zin zijn ze er voor de werknemer omdat een arts dat beroep heeft gekozen om mensen beter te maken. Dat is wat de arts wil.

Dat is de theorie maar mijn praktijkervaring is dat bedrijfsartsen het belang van de patient voorop plaatsen. En zelfs als er in je nadeel wordt beslist dan kun je altijd nog opteren voor een second opinion bij een andere bedrijfsarts.

Ik heb inderdaad hulp nodig bij het accepteren.. Jullie hebben de eerste paar stappen voor mij duidelijk gemaakt.

Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

[Voor 38% gewijzigd door avirex1 op 25-10-2018 01:54]

[KopjeThee]

avirex1 schreef op donderdag 25 oktober 2018 @ 01:42:
[...]
Ik begin me dit ook meer te beseffen hoe belachelijk het eigenlijk is dat ik er rekening mee houd.. Zo ben ik nou eenmaal als ik bevriend ben met iemand, maar het is niet anders.

Dat is niet belachelijk, het is juist goed werknemerschap en ook vriendschap. Wel heeft die vriendschappelijke loyaliteit er mogelijk voor gezorgd dat de situatie nu ernstiger is dan zonder de vriendschap. Je gaat dan verder dan goed voor je is, en daarmee ook verder dan goed voor je vriend/werkgever is. Je zult moeten leren waar je grenzen liggen.

Op dit moment lijkt het voor jullie beide beter om voldoende tijd te nemen om aan je herstel te werken. Ik hoop voor je dat je vriend dat ook zo ziet. Sterkte!

[Voor 3% gewijzigd door KopjeThee op 25-10-2018 07:26]

[t_captain]

Vriendschap / loyaliteit aan de baas heeft een ongunstig aspect (over je grenzen heen gaan omwille van de belangen van je baas).

Maar ook een gunstig aspect. Werk is bij burnout vaak onderdeel van het probleem, maar tegelijk ook een bron van steun en daarmee onderdeel van de oplossing.

[Craetive]

Ik denk dat er al een hoop is gezegd, maar pas ook op voor perfectionisme! Perfectionisme an sich is natuurlijk geen slechte eigenschap, maar sommige dingen heb je nou eenmaal niet in de hand en moet je leren accepteren zoals ze zijn. Wanneer je dit niet doet, neemt je perfectionisme de overhand en levert dit een enorme duit met stress op.

Leer dingen te accepteren zoals ze zijn. Neem rust, zoek hulp. Je bent niet alleen

[Blazer Coke]

Perfectionisme is imo vaak wel een slechte eigenschap en een enorme valkuil in het bedrijfsleven.

[t_captain]

Perfectionisme wordt in de psychologie gezien als een zwakke plek in het karakter. Komt vaak voort uit onzekerheid en moeite met loslaten.

Heeft soms nadelige effecten op de betreffende persoon, bijvoorbeeld omdat de impecfectie van de omgeving tot een stressfactor wordt.

Aan de andere kant, veel van de meest effectieve en successvolle mensen hebben het wel in zekere mate.

[avirex1]

FooBarz schreef op donderdag 25 oktober 2018 @ 09:55:
Ik denk dat er al een hoop is gezegd, maar pas ook op voor perfectionisme! Perfectionisme an sich is natuurlijk geen slechte eigenschap, maar sommige dingen heb je nou eenmaal niet in de hand en moet je leren accepteren zoals ze zijn. Wanneer je dit niet doet, neemt je perfectionisme de overhand en levert dit een enorme duit met stress op.

Leer dingen te accepteren zoals ze zijn. Neem rust, zoek hulp. Je bent niet alleen

Ik vind het inderdaad vaak lastig om dingen te accepteren zoals ze zijn, zoals een burnout hebben. Ik word daar best kwaad om af en toe omdat ik gewoon 'normaal' wil zijn (wat is normaal, he? ).

En inderdaad het hele verhaal op werk heeft daar ook mee te maken denk ik.. Misschien maar eens aankaarten bij die psycholoog als ik daar eenmaal zit.

[iamcj]

avirex1 schreef op donderdag 25 oktober 2018 @ 01:42:
Dit wordt een hele lange post. Allemaal heel erg bedankt voor de tips, meningen enz!


Morgen (vandaag dus eigenlijk) meld ik me af en ga ik als eerste de bedrijfsarts inschakelen.. Bedankt voor de reactie.

Deze post zegt wel iets over je, in die zin dat je zelf vind dat iedereen die tijd in jou heeft gestoken om een reactie te geven een reactie terug verdiend. Ergens is dat een mooie eigenschap, maar de balans is wel een beetje zoek. (te goed voor deze wereld) Niemand had er mee gezeten als je een paar mensen een specifieke reactie had gegeven en de rest had afgedaan met:

"Bedankt voor alle overige reacties" -> bedrijfsarts.

Verder ga je je denk ik bij vrijwel ieder ander bedrijf waar je uiteindelijke terecht komt je storen aan dingen, want overal is wel wat. Dat is denk ik wel een valkuil waar je voor moet waken.

Sterkte!

[Viper®]

Mijn ervaring en mening...
Zoals hierboven mensen ook al opmerken, zet jezelf niet opzij.

Ik zit als zzper bij een klant waarbij ook een aantal van dat soort mensen rondlopen, kunnen nooit nee zeggen. Trekken al het werk naar zich toe. Wat als gevolg heeft veel werk, stress, hoge bloeddruk en zelfs klachten waarbij ze naar de huisarts moeten, ziekenhuis en uiteindelijk zelfs erger.

Leer nee zeggen, vooral op het werk. Doe wat je zelf wil en op je eigen tempo.

Goed dat je aan de bel trekt trouwens.

[Voor 9% gewijzigd door Viper® op 25-10-2018 21:35]

[avirex1]

3.5 week later even een update..

Ik was gestopt met werken, kreeg uiteraard een week later (+-) een telefoontje van de bedrijfsarts. Die vond dat ik wel moest blijven reintegreren.

De afspraak gemaakt niet met mijn chef te werken, althans eerst de uren opbouwen verspreid over 2-3 dagen (als hij er niet is) en dan langzaam weer met hem te gaan werken mits het goed ging.

1.5 week later de vraag of ik zondag kan werken, blind ja op gezegd. Vertrouwen ofzo heet zoiets. Paar dagen later kom ik erachter dat ik toch met m'n chef werk, gelijk aangegeven bij m'n baas en kreeg een kort antwoord. 2e werkdag deze week zat ik er compleet doorheen en wordt weer scheef door mensen aangekeken als ik eerder weg ga, maar het is wel 'prima' volgens hun.

Nu wordt ik vandaag platgegooit met appjes waar ik ben en waarom niet.

He-le-maal klaar mee, heb continu het gevoel alsof ik op kolen loop en op m'n hoede moet zijn als iets gevraagd wordt. Toch m'n goede wil laten zien, het ging zelfs de eerste week een stuk beter tot dat ik er weer achter kwam dat ik snel werd ingeroosterd met hem. Het is elke keer 2 stappen vooruit en 3 terug.

Wat moet ik nu? Contact opnemen met de bedrijfsarts maar weer?

Edit: Dit gaat nu weer samen met trillen, onrustigheid en een opgejaagd gevoel.. Iets waar ik al een tijd vanaf was..

[Voor 4% gewijzigd door avirex1 op 18-11-2018 16:36]

[FreezeXJ]

Yup, aangeven dat bedrijf zich niet aan de reintegratie-afspraken houdt (want toch ingeplanned met chef), en dat je daarom graag iets wilt zien veranderen, want zo trek je het niet.
Vergeet niet dat een burn-out maanden kost om goed op te pakken, en dat je jezelf moet remmen, want je wilt te graag. Da's het lastige eraan.

[migchiell]

avirex1 schreef op zondag 18 november 2018 @ 16:26:
3.5 week later even een update..

Ik was gestopt met werken, kreeg uiteraard een week later (+-) een telefoontje van de bedrijfsarts. Die vond dat ik wel moest blijven reintegreren.

De afspraak gemaakt niet met mijn chef te werken, althans eerst de uren opbouwen verspreid over 2-3 dagen (als hij er niet is) en dan langzaam weer met hem te gaan werken mits het goed ging.

1.5 week later de vraag of ik zondag kan werken, blind ja op gezegd. Vertrouwen ofzo heet zoiets. Paar dagen later kom ik erachter dat ik toch met m'n chef werk, gelijk aangegeven bij m'n baas en kreeg een kort antwoord. 2e werkdag deze week zat ik er compleet doorheen en wordt weer scheef door mensen aangekeken als ik eerder weg ga, maar het is wel 'prima' volgens hun.

Nu wordt ik vandaag platgegooit met appjes waar ik ben en waarom niet.

He-le-maal klaar mee, heb continu het gevoel alsof ik op kolen loop en op m'n hoede moet zijn als iets gevraagd wordt. Toch m'n goede wil laten zien, het ging zelfs de eerste week een stuk beter tot dat ik er weer achter kwam dat ik snel werd ingeroosterd met hem. Het is elke keer 2 stappen vooruit en 3 terug.

Wat moet ik nu? Contact opnemen met de bedrijfsarts maar weer?

Edit: Dit gaat nu weer samen met trillen, onrustigheid en een opgejaagd gevoel.. Iets waar ik al een tijd vanaf was..

Ja morgen contact opnemen met de bedrijfsarts en precies vertellen wat je hier vertelt. Kies voor jezelf en maak je herstel je absolute prioriteit, ook al wil je je werkgever ter wille zijn en voel je je schuldig omdat je thuis zit.

Deze situatie is een goede reminder dat er echt iets aan de hand is, en dat het niet met een paar weekjes rustig aan doen over is (die gedachte is een bekende valkuil bij een burnout).

[Roenie]

Met wat jij allemaal vertelt lijkt mij dat re-integratie pas over een paar maanden aan de orde is. Eerst even tot rust komen.

[maartend]

Net interresant belgisch onderzoek. Na burn-out bevestiging zo snel mogelijk bij de psycholoog. Niet alleen maar thuiszitten, maar acuut in herstelmodus schieten. Onderzoeke levert ; hoe langer thuis zitten zonder ondersteunende hulp, hoe minder kans om weer aan de slag te gaan.

Dus mijn vraag ; loop je al bij een psych of vogel je het zelf uit?

[Voor 24% gewijzigd door maartend op 19-11-2018 09:20]

[mikerosauer]

ik zou uberhaupt niet voor een vriend willen werken . in dit soort situaties is je vriend je vriend niet meer allen nog maar je baas en jij kost hem geld . dus hij is je liever kwijd dan rijk en dit probleem gaat nooit meer weg ....

[Flimovic]

Members only:

Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers. Inloggen

He-le-maal klaar mee, heb continu het gevoel alsof ik op kolen loop en op m'n hoede moet zijn als iets gevraagd wordt. Toch m'n goede wil laten zien, het ging zelfs de eerste week een stuk beter tot dat ik er weer achter kwam dat ik snel werd ingeroosterd met hem. Het is elke keer 2 stappen vooruit en 3 terug.

Members only:

Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers. Inloggen

[Toettoetdaan]

Je hoeft niet op mij reageeren hoor, zo te zien heb je het al druk genoeg

- Kies altijd voor jezelf. Je leven is van jou, niet van je baas. Uiteindelijk heeft je baas hier ook meer aan, dan weet hij waar hij aan toe is en daarbij; een tevreden werknemer is een hardwerkende werknemer.
- Je baas lijkt zich, op zijn manier, op te stellen op een manier waarbij hij jou zoveel mogelijk probeert te ontlasten, ik denk niet dat hij doorheeft dat het het tegenovergestelde effect heeft. Ga hier over praten.
- Jij moet niet meer met die andere gast werken. Gewoon niet, jullie delen niet dezelfde passie.
- De keuken is zwaar en stessvol, half genezen terugkomen is eigenlijk geen optie.

Als je nog in geld problemen komt, dan kun je er ook naar kijken om je huis tijdelijk te verhuuren en zelf in iets goedkopers te gaan zitten. Of beter nog, als je die relatie hebt, bij je (schoon)ouders, dat kan weer een andere stresfactor zijn, maar is wel goedkoop en halveert het huishouden

[Tommie12]

Ik begrijp één ding niet. Je baas is ook je vriend, maar je kan hem niet op een rustige manier verklaren dat het echte probleem zit bij zijn chef. Je komt dan tijdelijk terug en je wordt terug bij hem ingeroosterd terwijl ze heel goed weten dat dit niet de bedoeling is...

Ik denk dat je beter voor een drastische oplossing gaat.
Meld je nog maar een af voor een paar weken, en na 2 weken begin je gewoon elders ander werk te zoeken.
Een goede sous-chef vindt makkelijk een andere job.

Als je vriend echt je vriend is, dan ga je binnen een paar weken met hem een biertje drinken, en je legt hem rustig uit wat er mis gaat, en waarom je die keuze maakt. Echte vrienden snappen dat wel, en zullen dat biertje zelfs betalen!

[Mijre]

Ga als je een burn-out hebt alsjeblieft NIET na een paar weken rust wat anders zoeken! Met een paar weken rust ben je nog niet hersteld, verre van. En als het dan op de nieuwe plek mis gaat, wegens er eigenlijk ziek in stappen, dan is die rekening voor jezelf. En dat wil je er niet bij hebben (en kun je er eigenlijk ook niet bij hebben).

[ramis]

2 kinderen verloren, beide tijdens 5 maand zwangerschap. diep gezeten want we wisten dat de kans bestond van een miskraam en deze heel realistisch was bij mijn vrouw. Nu ergens in dit verhaal ben je de weg kwijt geraakt. je zit in een situatie waar je niet wil zijn maar je wil het correcte doen. Dat bestaat niet. Je moet praten met je vriend/baas. Hoe je jouw toekomst ziet. En daar ga je aan werken, stap voor stap. maar eerst een paar stapjes terug zetten zodat de last en het tempo op jouw vraag is aangepast. Als je baas hierin echt meegaat, des te beter... maar nieuwe start en nieuw patroon is de oplossing. Zoek ander werk, zoek je ritme en zoek je weg terug in je leven. nu heb ik een ander werk, een dochter van 5 en een ander maar goed ritme. toen ik mijn ontslag heb gegeven, was ik de gelukkigste man ter wereld :-).

en wees niet perfect, wil ook niet altijd perfect zijn want soms.... kan je niets doen wat er met je gebeurt.
ondergaan en verwerken op ieder zijn manier.

[Voor 8% gewijzigd door ramis op 19-11-2018 16:40]

[dehammer]

wees eerlijk naar jezelf en plan een goed gesprek in met je baas- vriend ) privé
ik zou vertellen wat dwars zit en waar jezelf mee worstel, dan kan je samen kijken naar een oplossing.
is het zakelijk niet meer wenselijk dan even goede vrienden, en kan je privé en werk scheiden dan hou je er wel vriendschap aan over
is dat het waard geen idee, ik zou niet werken voor een vriend of familie alleen al om dit soort zaken te vermijden

[rookie no. 1]

avirex1 schreef op zondag 18 november 2018 @ 16:26:
3.5 week later even een update..

Ik was gestopt met werken, kreeg uiteraard een week later (+-) een telefoontje van de bedrijfsarts. Die vond dat ik wel moest blijven re-integreren.

...

He-le-maal klaar mee, heb continu het gevoel alsof ik op kolen loop en op m'n hoede moet zijn als iets gevraagd wordt. Toch m'n goede wil laten zien...

Edit: Dit gaat nu weer samen met trillen, onrustigheid en een opgejaagd gevoel.. Iets waar ik al een tijd vanaf was..

Heel herkenbaar uit mijn eigen situatie paar jaar terug.

Je kunt het beste onthouden dat een bedrijfsarts betaald wordt door, jawel, het bedrijf en er zijn mooie gezegdes over aan wie je dan loyaal bent.

Uiteraard zijn er ook altijd betere en minder partijdige bedrijfsartsen en je kunt altijd om een second opinion vragen (eisen).

Hoe dan ook lijkt het mij dat je in een onwerkbare situatie zit bij je huidige bedrijf, in elk geval in de functie waarin je nu zit / terug gaat komen. Als daar geen aanpassing in te doen is, en ondanks dat, zou ik rekening houden met op termijn een andere baan te zoeken.

Ik zeg 'op termijn' omdat het goed is om, wat regelmatig al hier gemeld is, zoeken naar een goede en vooral passende coach / therapie om te zien waar het vast loopt en hoe je weer verder kunt. Daarna kun je pas je herstel beginnen en daarna een frisse start om te kijken wat je wilt en om te solliciteren.

Als je in je huidige staat gaat solliciteren komt het niet goed; niet voor jou en niet voor je toekomstige werkgever. Nog afgezien dat het waarschijnlijk af te lezen is van je gezicht of te merken aan je houding en je dan eventuele mooie kansen voorgoed misloopt.

Zo maar wat dingen die mij, uit eigen ervaring, te binnen schieten en je misschien wat aan hebt.

[Teleluvr]

TS, heb je tijd voor een update? Welke stappen zijn er inmiddels ondernomen en hoe gaat het nu?

[daan!]

Teleluvr schreef op maandag 10 december 2018 @ 12:49:
TS, heb je tijd voor een update? Welke stappen zijn er inmiddels ondernomen en hoe gaat het nu?

Met een @avirex1 krijgt TS ook een notificatie.

[aevitas1]

@FreezeXJ @migchiell @Roenie @maartend @Flimovic @Toettoetdaan @Tommie12 @Mijre @dehammer @rookie no. 1 @Teleluvr @daan!

Ik heb gewoon maar even iedereen getagd die na mij gereageerd heeft. Dit wordt een lange reply..

Inderdaad 2 behoorlijk drukke en stressvolle maanden gehad, gelukkig met gezonde stress erbij!

Vrijwel gelijk na mijn laatste reply heb ik mij aangemeld bij een psycholoog, intake gesprek eergisteren (4 jan) pas gehad. Man man wat een wachttijden zitten daaraan. Later hierover wat meer.

Mijn oude werkgever had al een paar keer aangegeven dat ze mij wel terug wilde (bij mijn vrouw, die werkt daar ook). Wisten van mijn situatie af, maar ivm mijn burnout geen reactie op gegeven aangezien ik ruim 800 euro omlaag ging bruto per maand. Toch maar contact opgenomen en een gesprek gehad, uiteindelijk geaccepteerd dat ik maar even wat minder ging verdienen maar gezondheid gaat voor.

Vervolgens (gezien het tegen eind oktober was) bij mijn baas aangegeven dat ik weg ging. Nog geen ontslag brief oid ingeleverd, eerst maar eens tekenen. Blijkt dus dat hij sinds die week pas bekend mocht maken dat hij ook weg gaat en mij dit met hints duidelijk probeerde te maken. Goed gesprek gehad, ik ga het fijne hiervan niet hier neer zetten omdat dat vertrouwelijk is. Laten we zeggen dat veel puzzelstukjes op z'n plek terecht kwamen.

Daarna contact opgenomen met mijn rechtsbijstand om te vragen hoe ik hier in godsnaam uit kom. Hier kwam uit dat ik weinig opties heb, de enige optie die ik had was 'proefperiode'. Houdt in dat ik onder contract bij mijn huidige werkgever blijf, een nieuwe baan zoek (die ik al gevonden had bij een oude werkgever). Vervolgens wordt ik 'gedetacheerd' naar m'n nieuwe werkgever. Nieuwe en oude werkgever maken hier afspraken over. Lang verhaal kort; ik behoud mijn salaris, ga reintegreren op een andere werkplek en behoud mijn rechten bij het UWV.

Het enige belangrijke was dat mijn huidige werkgever niet mocht weten dat ik plannen had om weg te gaan, de bedrijfsarts zou contact opnemen met hem om deze optie subtiel voor te stellen. Oeps...

Vervolgens een vrij kort appje gestuurd naar mijn baas over dat ik contact had gehad met de rechtsbijstand, weinig opties had behalve de proefperiode. Werd gelijk terug gebeld met de vraag wat dat betekende, uitgelegd wat ik hierover had gehoord en kreeg te horen 'Klinkt goed toch, regel het maar man'.

Dit allemaal is nu rond, paar dagen geleden mijn rooster gehad van mijn nieuwe chef dat ik half januari daar kan beginnen. Ik begin als zelfstandig werkend kok, dus even geen leidinggevende functie meer. Aangezien falen voor mij geen optie is voelde dit wel even als een klap, maar gelukkig vrij snel geaccepteerd dat m'n gezondheid voor gaat. Moet zeggen dat ik nu alle positieve punten er wel van in zie, even geen gezeik aan m'n kop.. Heerlijk.

Het plan is dat ik langzaam richting derde man bij dit bedrijf ga (leidinggevende als chef/sous chef vrij zijn). Daarna wil ik zeker door gaan hier als sous chef of hopelijk als chef.

Mijn herstel is in snelvaard gegaan vanaf het moment dat ik ontslag nam, het ging alleen maar beter vanaf het moment dat ik door kreeg dat die proefperiode een optie was die waarschijnlijk gewoon door ging voor mij.

Behalve vermoeidheid na een dag (5-6 u) werken heb ik eigenlijk nergens last meer van, er viel een gigantische last van mijn schouders af. Bij de intake van de psycholoog ook mijn punten waar ik voor kwam aangepast omdat ik zelf niet denk dat het om het rouwen gaat. Mocht dit alsnog naar boven komen dan gaan we dat zeker aanpakken. Wil sowieso werken aan het obessieve werkgedrag en het gevoel dat ik me continu moet bewijzen, wat blijkbaar een reactie is op iets uit m'n jeugd.. En overigens ook aan dingen niet los kunnen laten (wat dus leid naar mijn werkgedrag).

Ik juig nog niet te vroeg, ben die burnout wel een beetje gaan kennen de laatste maanden. Ik hoop dat het gaat zoals het nu is, loop eindelijk bij een psycholoog ipv PoH en m'n reintegratie zal nu een stuk beter verlopen. Ik zal nog eens een update geven zodra ik (hopelijk) weer full time op de werkvloer sta, of als er toch iets mis gaat wat ik uiteraard niet verwacht..

Dank jullie wel allemaal voor de steun/hulp!

EDIT: En hier is m'n echte account. Even vergeten opnieuw in te loggen.

[Voor 7% gewijzigd door aevitas1 op 06-01-2019 11:36]

[maartend]

Fijn dit te horen. Hou wel dat stuk rouw in de gaten. Niet dat ik het groot wil maken, maar verlies kan zich op allerlei manieren uitten. Dus prop dat niet weg. Maar maak het ook niet groter.

veel sterkte in de toekmst en laat over een poosje nog eens weten hoe het dan gaat.

Ennuh ; ervaringstip ; zorg dat het nooit meer zover komt. Zelf 1 maal burn-out gehad, vele jaren later er bijna weer in, maar dat kunnen voorkomen door terug te denken.

[migchiell]

aevitas1 schreef op zondag 6 januari 2019 @ 11:28:
@FreezeXJ @migchiell @Roenie @maartend @Flimovic @Toettoetdaan @Tommie12 @Mijre @dehammer @rookie no. 1 @Teleluvr @daan!

Ik heb gewoon maar even iedereen getagd die na mij gereageerd heeft. Dit wordt een lange reply..

Inderdaad 2 behoorlijk drukke en stressvolle maanden gehad, gelukkig met gezonde stress erbij!

Vrijwel gelijk na mijn laatste reply heb ik mij aangemeld bij een psycholoog, intake gesprek eergisteren (4 jan) pas gehad. Man man wat een wachttijden zitten daaraan. Later hierover wat meer.

Mijn oude werkgever had al een paar keer aangegeven dat ze mij wel terug wilde (bij mijn vrouw, die werkt daar ook). Wisten van mijn situatie af, maar ivm mijn burnout geen reactie op gegeven aangezien ik ruim 800 euro omlaag ging bruto per maand. Toch maar contact opgenomen en een gesprek gehad, uiteindelijk geaccepteerd dat ik maar even wat minder ging verdienen maar gezondheid gaat voor.

Vervolgens (gezien het tegen eind oktober was) bij mijn baas aangegeven dat ik weg ging. Nog geen ontslag brief oid ingeleverd, eerst maar eens tekenen. Blijkt dus dat hij sinds die week pas bekend mocht maken dat hij ook weg gaat en mij dit met hints duidelijk probeerde te maken. Goed gesprek gehad, ik ga het fijne hiervan niet hier neer zetten omdat dat vertrouwelijk is. Laten we zeggen dat veel puzzelstukjes op z'n plek terecht kwamen.

Daarna contact opgenomen met mijn rechtsbijstand om te vragen hoe ik hier in godsnaam uit kom. Hier kwam uit dat ik weinig opties heb, de enige optie die ik had was 'proefperiode'. Houdt in dat ik onder contract bij mijn huidige werkgever blijf, een nieuwe baan zoek (die ik al gevonden had bij een oude werkgever). Vervolgens wordt ik 'gedetacheerd' naar m'n nieuwe werkgever. Nieuwe en oude werkgever maken hier afspraken over. Lang verhaal kort; ik behoud mijn salaris, ga reintegreren op een andere werkplek en behoud mijn rechten bij het UWV.

Het enige belangrijke was dat mijn huidige werkgever niet mocht weten dat ik plannen had om weg te gaan, de bedrijfsarts zou contact opnemen met hem om deze optie subtiel voor te stellen. Oeps...

Vervolgens een vrij kort appje gestuurd naar mijn baas over dat ik contact had gehad met de rechtsbijstand, weinig opties had behalve de proefperiode. Werd gelijk terug gebeld met de vraag wat dat betekende, uitgelegd wat ik hierover had gehoord en kreeg te horen 'Klinkt goed toch, regel het maar man'.

Dit allemaal is nu rond, paar dagen geleden mijn rooster gehad van mijn nieuwe chef dat ik half januari daar kan beginnen. Ik begin als zelfstandig werkend kok, dus even geen leidinggevende functie meer. Aangezien falen voor mij geen optie is voelde dit wel even als een klap, maar gelukkig vrij snel geaccepteerd dat m'n gezondheid voor gaat. Moet zeggen dat ik nu alle positieve punten er wel van in zie, even geen gezeik aan m'n kop.. Heerlijk.

Het plan is dat ik langzaam richting derde man bij dit bedrijf ga (leidinggevende als chef/sous chef vrij zijn). Daarna wil ik zeker door gaan hier als sous chef of hopelijk als chef.

Mijn herstel is in snelvaard gegaan vanaf het moment dat ik ontslag nam, het ging alleen maar beter vanaf het moment dat ik door kreeg dat die proefperiode een optie was die waarschijnlijk gewoon door ging voor mij.

Behalve vermoeidheid na een dag (5-6 u) werken heb ik eigenlijk nergens last meer van, er viel een gigantische last van mijn schouders af. Bij de intake van de psycholoog ook mijn punten waar ik voor kwam aangepast omdat ik zelf niet denk dat het om het rouwen gaat. Mocht dit alsnog naar boven komen dan gaan we dat zeker aanpakken. Wil sowieso werken aan het obessieve werkgedrag en het gevoel dat ik me continu moet bewijzen, wat blijkbaar een reactie is op iets uit m'n jeugd.. En overigens ook aan dingen niet los kunnen laten (wat dus leid naar mijn werkgedrag).

Ik juig nog niet te vroeg, ben die burnout wel een beetje gaan kennen de laatste maanden. Ik hoop dat het gaat zoals het nu is, loop eindelijk bij een psycholoog ipv PoH en m'n reintegratie zal nu een stuk beter verlopen. Ik zal nog eens een update geven zodra ik (hopelijk) weer full time op de werkvloer sta, of als er toch iets mis gaat wat ik uiteraard niet verwacht..

Dank jullie wel allemaal voor de steun/hulp!

EDIT: En hier is m'n echte account. Even vergeten opnieuw in te loggen.

Top! Wat goed!

[aevitas1]

maartend schreef op zondag 6 januari 2019 @ 11:51:
Fijn dit te horen. Hou wel dat stuk rouw in de gaten. Niet dat ik het groot wil maken, maar verlies kan zich op allerlei manieren uitten. Dus prop dat niet weg. Maar maak het ook niet groter.

veel sterkte in de toekmst en laat over een poosje nog eens weten hoe het dan gaat.

Ennuh ; ervaringstip ; zorg dat het nooit meer zover komt. Zelf 1 maal burn-out gehad, vele jaren later er bijna weer in, maar dat kunnen voorkomen door terug te denken.

Ja dit ga ik zeker doen. Mede daarom toch naar de psycholoog gegaan ondanks dat het veel beter gaat, even aan de punten werken wat de meeste problemen veroorzaakt heeft bij mij..

[aevitas1]

maartend schreef op zondag 6 januari 2019 @ 11:51:
Fijn dit te horen. Hou wel dat stuk rouw in de gaten. Niet dat ik het groot wil maken, maar verlies kan zich op allerlei manieren uitten. Dus prop dat niet weg. Maar maak het ook niet groter.

veel sterkte in de toekmst en laat over een poosje nog eens weten hoe het dan gaat.

Ennuh ; ervaringstip ; zorg dat het nooit meer zover komt. Zelf 1 maal burn-out gehad, vele jaren later er bijna weer in, maar dat kunnen voorkomen door terug te denken.

Gezien de hulp dat ik in dit topic gehad heb toch maar even een update zoals je gevraagd hebt.

Inmiddels weer sinds oktober vol aan de bak, 38u per week als zelfstandig werkend kok (behalve nu dan ).

Inmiddels ook de trotse vader van een gezonde zoon die inmiddels alweer ruim 3 maanden oud is.

Momenteel zit ik in een baanwisseling, terug naar mijn oude baas (die inmiddels bij een ander restaurant werkt) en dit keer voor de functie chef-kok. Dit keer wel bij een restaurant waar het takenpakket veel kleiner is (geen menukaarten e.d. , hetgeen wat mij toch opgebroken heeft bij mijn vorige baan) en ik kijk hier weer ontzettend naar uit. Mijn huidige baan bevalt niet, niet de mensen waar ik het mee kan vinden en veel te veel regels en protocollen. Ik merkte dat ik weer met een blok beton aan mijn been naar m'n werk ging, dus laat mijn contract niet verlengen om juist een burn-out te voorkomen.

Van rauw heb ik verder weinig last gehad, heel even een dag of 2 last gehad omdat toch even het besef kwam wat we toen kwijt geraakt zijn, en dit was tevens op de geboorte/sterf dag van de tweeling. Maar hier was ik vrij snel vanaf door te beseffen wat wij nu wel hebben en het is niet meer terug gekomen. En dit zal altijd een wat mindere dag zijn voor ons, maar dat lijkt me vrij normaal.

[maartend]

Goed gedaan en succes en sterkte

[Anoniem: 669783]

t_captain schreef op woensdag 24 oktober 2018 @ 09:30:
Alle alarmsignalen op rood voor zeer langdurige uitval.

Bij burnout denken mensen vaak aan een te hoge werkdruk of stress op je werk. Ook OP begint met een uitgebreid verhaal over het werk. Vaak is de realiteit complexer.

Werkdruk in zichzelf maakt mensen niet overspannen. Niet zolang het werk als plezierig wordt ervaren er en voldoende balans tussen inspanning en ontspanning is.

Werkstress is een stapje verder. Stress wordt veroorzaakt door werkdruk, maar ook door andere factoren zoals onzekerheid en het gevoel van machteloosheid. Als in slechte tijden een reorganisatie in de lucht hangt, kan mensen meer stress opleveren dan een te hoge werkdruk in goede tijden. Ook in deze groep: een baas die niet de juiste structuur houdt waardoor zijn ondergeschikten het gevoel hebben steeds te moeten inspringen.

Overspannenheid ontstaat wanneer de stress op het werk niet meer kan worden opgevangen door de thuissituatie.

En dat is precies wat bij TS het geval lijkt. Thuis een flinke dosis emotionele en wat financiele druk, waardoor een reeds langer bestaande werksituatie ineens niet meer te handlen valt.

Alle hoofdzaken duiden er inderdaad op dat een stroef lopende werkplek de druppel is die de emmer doet overlopen. Het ding is dat OP de problemen van werk er niet bij kan hebben en daardoor het overzicht verliest. Als jij zelf stabiel bent kun je onzinnigheden van werk ook beter verstouwen.