Toen ik twee jaar geleden naar Cuba op vakantie ging, werd ik weer even terug in de tijd geworpen: per minuut betalen voor traag internet. Ik weet nog hoe ik software verkreeg (via Twilight-cd's) en hoe we via LAN een muziekbibliotheek deelden om te voorkomen dat m'n vader, m'n zusje en ik hetzelfde MP3'tje meerdere keren zouden downloaden. Kortom: we creëerden respectievelijk een fysiek en lokaal CDN. En in Cuba gaat dit momenteel op dezelfde wijze: The Cuban CDN zoals CloudFlare het mooi omschreef.
In Cuba ergerde ik me aan het feit dat m'n telefoon apps ging updaten (duurde enorm lang, sommige grote apps lukte überhaupt niet) en dat vervolgens andere (Android-)apparaten binnen ons reisgezelschap exact dezelfde apps ook ging updaten. Zonde van de bandbreedte. Ook afgelopen vakantie in Frankrijk heeft de trage camping-Wifi (op z'n minst) twee keer 1,6 GB binnengehaald voor een Android-update op onze Oneplus 5. En zelfs thuis vind ik het raar dat al m'n apparaten dezelfde app-updates steeds opnieuw downloaden. Ik ben wel benieuwd hoeveel procent van de bandbreedte van bedrijfsnetwerken opgaat aan OS/app-updates.
Behalve het ongemak van meer gebruikte bandbreedte en (mogelijk) tragere downloads dan mogelijk (via LAN), is in veel delen van de wereld de internetsnelheid een serieuze bottle neck. Daar ontstaan dus alternatieve manieren van apps uitwisselen, waarbij sideloading via één centrale PC (een fysieke app store eigenlijk) er één van is (what could possibly go wrong?). Dat lijkt me voor zowel veiligheid als gebruiksgemak niet ideaal, om het maar eens voorzichtig uit te drukken.
Dit terwijl Google bij presentaties over PWA's geen mogelijkheid voorbij laat gaan om het belang van 'offline first' te benadrukken, omdat in 'developing countries' dit enorm van belang is en tegelijkertijd de ervaring bij een snelle internetverbinding ook verbetert. Ze zeiden zelfs dat WWW weliswaar staat voor World Wide Web, maar het de facto momenteel een Western World Wide Web is, omdat we vaak vergeten dat een snelle internetverbinding voor lang niet iedereen is weggelegd.
Windows 10-updates kunnen sinds kort via P2P (opt-in volgens mij) en er gaan nu geruchten dat de Google Play Store ook P2P gaat gebruiken in de toekomst. Mij lijkt de techniek achter P2P echter al jaren volwassen genoeg en valt er veel winst te behalen, maar blijkbaar mis ik de kennis om te snappen waarom P2P-updates voor zowel apps als besturingssystemen nu pas langzaam op gang komt, en niet al sinds jaren gemeengoed is.
Waarom gebruiken (o.a.) Android en Windows niet al jarenlang P2P (als aanvulling op reguliere distributie) voor updates? Overschat ik de voordelen? Zijn er technische uitdagingen? Ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover!
In Cuba ergerde ik me aan het feit dat m'n telefoon apps ging updaten (duurde enorm lang, sommige grote apps lukte überhaupt niet) en dat vervolgens andere (Android-)apparaten binnen ons reisgezelschap exact dezelfde apps ook ging updaten. Zonde van de bandbreedte. Ook afgelopen vakantie in Frankrijk heeft de trage camping-Wifi (op z'n minst) twee keer 1,6 GB binnengehaald voor een Android-update op onze Oneplus 5. En zelfs thuis vind ik het raar dat al m'n apparaten dezelfde app-updates steeds opnieuw downloaden. Ik ben wel benieuwd hoeveel procent van de bandbreedte van bedrijfsnetwerken opgaat aan OS/app-updates.
Behalve het ongemak van meer gebruikte bandbreedte en (mogelijk) tragere downloads dan mogelijk (via LAN), is in veel delen van de wereld de internetsnelheid een serieuze bottle neck. Daar ontstaan dus alternatieve manieren van apps uitwisselen, waarbij sideloading via één centrale PC (een fysieke app store eigenlijk) er één van is (what could possibly go wrong?). Dat lijkt me voor zowel veiligheid als gebruiksgemak niet ideaal, om het maar eens voorzichtig uit te drukken.
Dit terwijl Google bij presentaties over PWA's geen mogelijkheid voorbij laat gaan om het belang van 'offline first' te benadrukken, omdat in 'developing countries' dit enorm van belang is en tegelijkertijd de ervaring bij een snelle internetverbinding ook verbetert. Ze zeiden zelfs dat WWW weliswaar staat voor World Wide Web, maar het de facto momenteel een Western World Wide Web is, omdat we vaak vergeten dat een snelle internetverbinding voor lang niet iedereen is weggelegd.
Windows 10-updates kunnen sinds kort via P2P (opt-in volgens mij) en er gaan nu geruchten dat de Google Play Store ook P2P gaat gebruiken in de toekomst. Mij lijkt de techniek achter P2P echter al jaren volwassen genoeg en valt er veel winst te behalen, maar blijkbaar mis ik de kennis om te snappen waarom P2P-updates voor zowel apps als besturingssystemen nu pas langzaam op gang komt, en niet al sinds jaren gemeengoed is.
Waarom gebruiken (o.a.) Android en Windows niet al jarenlang P2P (als aanvulling op reguliere distributie) voor updates? Overschat ik de voordelen? Zijn er technische uitdagingen? Ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover!