Ik weet niet of het echt een vraag is, maar ik zoek meer advies of het het juiste pad is. Een klankbord of iets dergelijks. Sommigen kennen mijn naam misschien uit andere topics dus kunnen e.e.a. misschien ook aan elkaar knopen en denken misschien "Wat nu weer, wispelturige mafkees??!!!!" 
De aanloop
Na de uni ben ik aan de slag gegaan bij een groot Nederlands bedrijf. Na 7 jaar er gewerkt te hebben en verschillende functies gehad en heb ik ontzettend veel geleerd en was ik erg in mijn element. Ik kan ook wel zeggen dat ik gewaardeerd werd onder mijn collega's. Echter, ik zag ook wel de herhaling komen en merkte dat ik met steeds minder plezier naar werk ging. Een vrij irritante groepsleider en frustraties over het uitblijven van een rolsverandering zorgden ervoor dat ik echt weg wilde. Ik ben september vorig jaar gaan zoeken naar een nieuwe baan. Meerdere sollicitaties gevoerd, bij verschillende bedrijven en uiteindelijk eentje gevonden waar mijn reistijd ook beter werd. Heel prettige gesprekken gevoerd met verschillende mensen over wat ik voor de organisatie zou kunnen betekenen. Let wel, ik solliciteerde niet op een vacature maar gewoon open sollicitaties en beetje netwerken.
Echter, tijdens procedure, toen we het over daadwerkelijke nuttige functies wilden gaan hebben, heeft zich in de vrij directe omgeving een onverwacht sterfgeval voorgedaan waardoor ik even alle aandacht daarnaartoe wilde hebben. Zij hadden daar begrip voor, maar wilden me ook wel graag hebben en hebben dus een contractvoorstel gedaan. Gezien de stress en irritatie van de vorige functie en de stress in persoonlijke sfeer was ik vrij tevreden met het salarisaanbod en ben ik erop in gegaan, vooral ook omdat ik een vrij lange opzegtermijn had.
Toen het stof weer neergedwarreld was heb ik contact opgezocht om eens over de formele functies te gaan praten. Echter, het was nu vrij lastig om een afspraak geregeld te krijgen en dat schoven ze steeds naar voren.
De nieuwe situatie
Nou, ik heb m'n best gedaan om contact te krijgen maar ik ben op de eerste werkdag er maar gewoon heengegaan en er was inderdaad op gerekend dat ik zou komen. Er was een laptop, een project en iemand die me wegwijs maakte, maar that's it. Na 2,5e week heb ik mijn baas nog niet gezien. Ik heb maar even via z'n secretaresse gevraagd of ik een afspraak kon maken, en dat kon over 2,5e week voor een kwartiertje..... Ik verveel me helemaal kapot en de rol sluit he-le-maal niet aan op alles wat we besproken hebben van tevoren. De mensen zijn aardig hoor, daar niet van, maar het matcht totaal niet. Ik tel de uren en minuten af en niemand binnen het team schijnt ook te weten wat ik nou echt kom doen. "Ja, later krijg je wel dingen, ga eerst maar even wat lezen". Ik ben iemand die wil beginnen, nuttig wil zijn, creatief wil zijn, met mensen aan iets wil bouwen....niet weken gaan inlezen. Daarnaast gaat er ook een vrij groot reisaspect aan zitten terwijl ik toch echt duidelijk aan heb gegeven dat ik daar echt geen zin meer in heb....
Oftewel, ik voel me vrij miserabel.
Nu kan ik iedereen wel de schuld gaan geven, maar de schuld ligt natuurlijk bij mij. Ik had gewoon niks moeten tekenen voordat ik zeker wist wat ik ging doen. Dom dom dom.
Het plan
Ik ben niet van plan om hier nu nog langer rond te lopen.
Mijn manager is vrij onbereikbaar en ik vind het ook nogal onbeschoft om voor het einde van de maand mijn spulletjes in te leveren en een emailtje te sturen naar HR en de manager en hem te peren. Maarja, als er niemand is waar ik naartoe kan......
Heb al nagedacht om dan maar een gesprek aan te gaan en een nieuwe functie te vinden binnen het bedrijf, maar na 2,5e week ben ik mentaal helemaal dood en als de eerstvolgende mogelijkheid een kwartiertje babbelen is over 2,5e week.......pfffff, ik moet er niet aan denken. 2,5e week daar rond turen. Ik schiet met iedereen meetings in om meer te weten te komen, om misschien te helpen, om in ieder geval iets te doen, maar iedereen is gewoon bezig......
Ik heb al wat lijntjes uitgegooid naar contacten voor een eventuele nieuw werk, dus dat komt wel goed, maar mijn vrouw is ook zojuist genokt met haar functie om iets compleet anders te doen en zal dus de eerst komende maanden geen geld in het laatje brengen. Gelukkig hebben we wel genoeg buffer (om sowieso 2,5 jaar de volledige vaste lasten te kunnen dragen, dus no biggie).
De vragen?
Het voelt vrij onbeschoft om zomaar weg te gaan. Wat is de juiste manier van aanpak? De wereld is stiekem vrij klein en bij mijn oude en nieuwe werkgever kenden verschillende mensen elkaar wel al en mij ook. Dat zou ook bij eventuele nieuwe functies kunnen zijn. Weet niet hoe goed dat overkomt.
Is het uberhaubt wel de juiste manier? Is er een alternatief?
Adviezen van mensen op dit vlak?
Pff... wat een onsamenhangend klaagzang weer. Maar alle alarmbellen gaan af in mijn hoofd en de keren dat ik gehandeld heb in mijn leven naar de afgaande alarmbellen hebben over het algemeen goed uitgepakt. Maar een dubbelcheck met outsiders kan geen kwaad denk ik zo.
De aanloop
Na de uni ben ik aan de slag gegaan bij een groot Nederlands bedrijf. Na 7 jaar er gewerkt te hebben en verschillende functies gehad en heb ik ontzettend veel geleerd en was ik erg in mijn element. Ik kan ook wel zeggen dat ik gewaardeerd werd onder mijn collega's. Echter, ik zag ook wel de herhaling komen en merkte dat ik met steeds minder plezier naar werk ging. Een vrij irritante groepsleider en frustraties over het uitblijven van een rolsverandering zorgden ervoor dat ik echt weg wilde. Ik ben september vorig jaar gaan zoeken naar een nieuwe baan. Meerdere sollicitaties gevoerd, bij verschillende bedrijven en uiteindelijk eentje gevonden waar mijn reistijd ook beter werd. Heel prettige gesprekken gevoerd met verschillende mensen over wat ik voor de organisatie zou kunnen betekenen. Let wel, ik solliciteerde niet op een vacature maar gewoon open sollicitaties en beetje netwerken.
Echter, tijdens procedure, toen we het over daadwerkelijke nuttige functies wilden gaan hebben, heeft zich in de vrij directe omgeving een onverwacht sterfgeval voorgedaan waardoor ik even alle aandacht daarnaartoe wilde hebben. Zij hadden daar begrip voor, maar wilden me ook wel graag hebben en hebben dus een contractvoorstel gedaan. Gezien de stress en irritatie van de vorige functie en de stress in persoonlijke sfeer was ik vrij tevreden met het salarisaanbod en ben ik erop in gegaan, vooral ook omdat ik een vrij lange opzegtermijn had.
Toen het stof weer neergedwarreld was heb ik contact opgezocht om eens over de formele functies te gaan praten. Echter, het was nu vrij lastig om een afspraak geregeld te krijgen en dat schoven ze steeds naar voren.
De nieuwe situatie
Nou, ik heb m'n best gedaan om contact te krijgen maar ik ben op de eerste werkdag er maar gewoon heengegaan en er was inderdaad op gerekend dat ik zou komen. Er was een laptop, een project en iemand die me wegwijs maakte, maar that's it. Na 2,5e week heb ik mijn baas nog niet gezien. Ik heb maar even via z'n secretaresse gevraagd of ik een afspraak kon maken, en dat kon over 2,5e week voor een kwartiertje..... Ik verveel me helemaal kapot en de rol sluit he-le-maal niet aan op alles wat we besproken hebben van tevoren. De mensen zijn aardig hoor, daar niet van, maar het matcht totaal niet. Ik tel de uren en minuten af en niemand binnen het team schijnt ook te weten wat ik nou echt kom doen. "Ja, later krijg je wel dingen, ga eerst maar even wat lezen". Ik ben iemand die wil beginnen, nuttig wil zijn, creatief wil zijn, met mensen aan iets wil bouwen....niet weken gaan inlezen. Daarnaast gaat er ook een vrij groot reisaspect aan zitten terwijl ik toch echt duidelijk aan heb gegeven dat ik daar echt geen zin meer in heb....
Oftewel, ik voel me vrij miserabel.
Nu kan ik iedereen wel de schuld gaan geven, maar de schuld ligt natuurlijk bij mij. Ik had gewoon niks moeten tekenen voordat ik zeker wist wat ik ging doen. Dom dom dom.
Het plan
Ik ben niet van plan om hier nu nog langer rond te lopen.
Mijn manager is vrij onbereikbaar en ik vind het ook nogal onbeschoft om voor het einde van de maand mijn spulletjes in te leveren en een emailtje te sturen naar HR en de manager en hem te peren. Maarja, als er niemand is waar ik naartoe kan......
Heb al nagedacht om dan maar een gesprek aan te gaan en een nieuwe functie te vinden binnen het bedrijf, maar na 2,5e week ben ik mentaal helemaal dood en als de eerstvolgende mogelijkheid een kwartiertje babbelen is over 2,5e week.......pfffff, ik moet er niet aan denken. 2,5e week daar rond turen. Ik schiet met iedereen meetings in om meer te weten te komen, om misschien te helpen, om in ieder geval iets te doen, maar iedereen is gewoon bezig......
Ik heb al wat lijntjes uitgegooid naar contacten voor een eventuele nieuw werk, dus dat komt wel goed, maar mijn vrouw is ook zojuist genokt met haar functie om iets compleet anders te doen en zal dus de eerst komende maanden geen geld in het laatje brengen. Gelukkig hebben we wel genoeg buffer (om sowieso 2,5 jaar de volledige vaste lasten te kunnen dragen, dus no biggie).
De vragen?
Het voelt vrij onbeschoft om zomaar weg te gaan. Wat is de juiste manier van aanpak? De wereld is stiekem vrij klein en bij mijn oude en nieuwe werkgever kenden verschillende mensen elkaar wel al en mij ook. Dat zou ook bij eventuele nieuwe functies kunnen zijn. Weet niet hoe goed dat overkomt.
Is het uberhaubt wel de juiste manier? Is er een alternatief?
Adviezen van mensen op dit vlak?
Pff... wat een onsamenhangend klaagzang weer. Maar alle alarmbellen gaan af in mijn hoofd en de keren dat ik gehandeld heb in mijn leven naar de afgaande alarmbellen hebben over het algemeen goed uitgepakt. Maar een dubbelcheck met outsiders kan geen kwaad denk ik zo.
Engineering is like Tetris. Succes disappears and errors accumulate.