Als mid-lifer met 2 tieners in huis ontkom je er niet aan: aan vergelijk tussen je eigen jeugd en die van je kinderen. Je hoeft ze niet meer te helpen met wiskunde, maar het is wel fijn dat als je de lesstof ziet dat je er nog wel iets van begrijpt
. We hebben goede gesprekken over allerlei zaken, en ik heb zelfs de illusie dat ik ze af en toe nog wat bij kan brengen.
Maar op één gebied verschillen onze generaties natuurlijk enorm van elkaar: de aanwezigheid van mobiele apparatuur in ons jeugdige leven.
In mijn jeugd hadden we 2 TV zenders (plus 3 Duitsers), Hilversum 3 en een vaste telefoonlijn. Afspreken deed je door simpelweg naar iemand toe te gaan. Niet thuis? Jammer, volgende keer beter. Aan de telefoon besprak je niet veel want het hele gezin kon meeluisteren. De eerste keer alleen op vakantie was een verademing. Je had een rolletje waarmee je 24 (of 36) foto's kon maken, maar niemand nam dat toestel mee naar de bar of de disco.
Met flink wat gevoel voor understatement kun je stellen dat dit inmiddels enigszins is veranderd. Mijn kinderen zijn 24/7 online. Alles gebeurt met de mobiel/tablet. Door school wordt het bezit van de telefoon zelfs verplicht gesteld, voor ouders die het niet kunnen betalen zijn er speciale fondsen.
Voor ouders die het eventueel niet willen is er echter helemaal niks. Daarbij heb je tegenwoordig niet alleen de kinderen tegenover je, maar ook de school. Zonder mobiel kun je op een beetje middelbare school niet meer functioneren. De constante roosterwijzigingen worden met de mobiel gecommuniceerd, alsmede het huiswerk en de cijfers. In de school van mijn kinderen zijn hiervoor geen werkbare alternatieven. Heb al gesprekken gehad op school om dit te bespreken, maar heb het gevoel dat iedereen die twijfelt aan het nut van de zegeningen van de mobiel wordt gezien als een fossiel uit een vorige generatie.
Ondertussen zie ik mijn kinderen steeds meer worstelen. Mijn oudste is begonnen met een iPad-klas. Daar zit ze nu gelukkig (ook haar woorden!) niet meer in. Een paar grote leerboeken en schriften zijn blijkbaar toch prettiger lesmateriaal dan een schermpje ter grootte van een half A4'tje.
Een schermpje dat ook constant nog eens berichten toont die helemaal niks met school te maken hebben. En natuurlijk, daar kun je 'afspraken' over maken dat het allemaal niet mag, maar ik merk dat de sociale druk die de kinderen onderling hebben gecreëerd zo enorm is geworden, dat eraan ontkomen bijna geen optie meer is.
Ook mijn kinderen hebben 'snapdagen'. Voor een 'generatie X' iemand als ik is dat iets om schouderophalend weg te lachen, maar voor de generatie van mijn kinderen lijkt het wel een levenslijn geworden. Foto's moeten geliked, berichten moeten beantwoord.
Nog een aspect: niks wordt vergeten. Als ik in mijn jeugd een conflict had werd er over en weer wat geschreeuwd of geduwd, maar daarna was het weer weg. Nu is niks weg. Iedereen bemoeit zich overal mee en teksten (want praten gebeurt steeds minder) gaan nooit meer weg.
Directe aanleiding voor dit topic is het bericht op de FP van gisteren dat Frankrijk alle mobiels en tablets op de lagere- en middelbare scholen volledig gaat verbieden. Wat mij betreft een uitstekende stap.
Het lezen van deze tekst welke door @CEx in de comments werd genoemd was voor mij de druppel om dit topic ook daadwerkelijk te openen.
De manier waarop 'de jeugd' opgroeit is in ruim 5 jaar radicaal verandert en het zal mijns inziens een enorm effect hebben op hun functioneren en hun wereldbeeld. En ik betwijfel of het allemaal even gunstig uitpakt.
Wat is jullie mening? Zie ik spoken of zit er een kern van waarheid in?
Maar op één gebied verschillen onze generaties natuurlijk enorm van elkaar: de aanwezigheid van mobiele apparatuur in ons jeugdige leven.
In mijn jeugd hadden we 2 TV zenders (plus 3 Duitsers), Hilversum 3 en een vaste telefoonlijn. Afspreken deed je door simpelweg naar iemand toe te gaan. Niet thuis? Jammer, volgende keer beter. Aan de telefoon besprak je niet veel want het hele gezin kon meeluisteren. De eerste keer alleen op vakantie was een verademing. Je had een rolletje waarmee je 24 (of 36) foto's kon maken, maar niemand nam dat toestel mee naar de bar of de disco.
Met flink wat gevoel voor understatement kun je stellen dat dit inmiddels enigszins is veranderd. Mijn kinderen zijn 24/7 online. Alles gebeurt met de mobiel/tablet. Door school wordt het bezit van de telefoon zelfs verplicht gesteld, voor ouders die het niet kunnen betalen zijn er speciale fondsen.
Voor ouders die het eventueel niet willen is er echter helemaal niks. Daarbij heb je tegenwoordig niet alleen de kinderen tegenover je, maar ook de school. Zonder mobiel kun je op een beetje middelbare school niet meer functioneren. De constante roosterwijzigingen worden met de mobiel gecommuniceerd, alsmede het huiswerk en de cijfers. In de school van mijn kinderen zijn hiervoor geen werkbare alternatieven. Heb al gesprekken gehad op school om dit te bespreken, maar heb het gevoel dat iedereen die twijfelt aan het nut van de zegeningen van de mobiel wordt gezien als een fossiel uit een vorige generatie.
Ondertussen zie ik mijn kinderen steeds meer worstelen. Mijn oudste is begonnen met een iPad-klas. Daar zit ze nu gelukkig (ook haar woorden!) niet meer in. Een paar grote leerboeken en schriften zijn blijkbaar toch prettiger lesmateriaal dan een schermpje ter grootte van een half A4'tje.
Een schermpje dat ook constant nog eens berichten toont die helemaal niks met school te maken hebben. En natuurlijk, daar kun je 'afspraken' over maken dat het allemaal niet mag, maar ik merk dat de sociale druk die de kinderen onderling hebben gecreëerd zo enorm is geworden, dat eraan ontkomen bijna geen optie meer is.
Ook mijn kinderen hebben 'snapdagen'. Voor een 'generatie X' iemand als ik is dat iets om schouderophalend weg te lachen, maar voor de generatie van mijn kinderen lijkt het wel een levenslijn geworden. Foto's moeten geliked, berichten moeten beantwoord.
Nog een aspect: niks wordt vergeten. Als ik in mijn jeugd een conflict had werd er over en weer wat geschreeuwd of geduwd, maar daarna was het weer weg. Nu is niks weg. Iedereen bemoeit zich overal mee en teksten (want praten gebeurt steeds minder) gaan nooit meer weg.
Directe aanleiding voor dit topic is het bericht op de FP van gisteren dat Frankrijk alle mobiels en tablets op de lagere- en middelbare scholen volledig gaat verbieden. Wat mij betreft een uitstekende stap.
Het lezen van deze tekst welke door @CEx in de comments werd genoemd was voor mij de druppel om dit topic ook daadwerkelijk te openen.
De manier waarop 'de jeugd' opgroeit is in ruim 5 jaar radicaal verandert en het zal mijns inziens een enorm effect hebben op hun functioneren en hun wereldbeeld. En ik betwijfel of het allemaal even gunstig uitpakt.
Wat is jullie mening? Zie ik spoken of zit er een kern van waarheid in?
If buying doesn’t mean ownership Then pirating isn’t stealing / iRacing Profiel