Eenzaamheid in de samenleving

[Verwijderd]

Over het programma
Van 25 t/m 29 september, elke avond om 22.45 uur op NPO 2

Tijdens de landelijke ‘Week tegen Eenzaamheid’ portretteert de EO vijf mensen die eenzaam zijn. Dagelijks deelt één van de hoofdpersonen zijn of haar levensverhaal, waardoor de eenzaamheid tastbaar wordt. Hoe zijn ze eenzaam geworden? Waarom lukt het niet om mensen te ontmoeten? En, zoals iedere geportretteerde zichzelf uiteindelijk afvraagt: “Wie kent mij nog?”.

In vijf aangrijpende afleveringen vertellen de vijf geportretteerden over hun eenzaamheid en de strijd om uit hun isolement te komen.

Daan (79) had ooit een succesvolle baan had Philips en leidde een rijk sociaal leven. Totdat 14 jaar geleden zijn vrouw overleed en zijn wereld instortte.

De 83-jarige Walter brengt een groot deel van de dag door op zijn stoel voor het raam.

Harold (46) is al zijn hele leven eenzaam, wat het leven voor hem bijna ondragelijk maakt.

De ouders van Ietje (78) werden vermoord door de nazi’s, waardoor ze van pleeggezin naar pleeggezin zwierf.

In de laatste aflevering zien we de 37-jarige Peter, die graag vrienden wil. Maar wat hij ook onderneemt, het lukt hem niet om vrienden te maken.

Peter Kramer (37)

Peter Kramer uit Oudkarspel werkt in de logistieke sector. Hij heeft een milde vorm van autisme waardoor hij het lastig vindt om contact te leggen. In 2013 verloor hij zijn vrouw, sindsdien brengt hij de dagen in zijn eentje door. Hij heeft al veel geprobeerd om nieuwe vriendschappen op te bouwen, maar had daarin weinig succes. Peter kijkt graag televisie en is een fervent gamer. Daarnaast is slapen een manier om zijn eenzaamheid even te vergeten.

https://portal.eo.nl/programmas/tv/wie-kent-mij-nog/

Interessant programma! Ik vind het alleen wel tegenvallen dat ze hier alleen bejaarden en mensen van middelbare aan het woord laten. Dat terwijl eenzaamheid ook iets dat onder jongeren, en jongvolwassenen speelt. Ik denk dat vooral onder (jong)volwassenen er een taboe rust op eenzaamheid.

[ Voor 25% gewijzigd door Verwijderd op 27-09-2017 14:25 ]

[SomerenV]

Ik heb het programma (nog) niet gezien, maar als ik om me heen kijk naar de mensen die weinig vrienden hebben dan zie ik wel een duidelijk verband. Het zijn vaak vreselijke mensen in de omgang, ook al bedoelen ze het niet verkeerd. Vaak zuigen ze de energie uit de ruimte, of ze kunnen alleen maar praten over één onderwerp en luisteren nauwelijks naar wat anderen zeggen. Zelf heb ik niet gek veel vrienden, maar da's een bewuste keuze (deels). Ik ben nogal kieskeurig en als het niet klikt kan ik totaal niet met mensen om gaan.

In een programma kun je jezelf eenvoudig anders voor doen dan je werkelijk bent. Ik kan ook een stuk socialer over komen dan ik werkelijk ben, en anderen een spiegel voor houden. Ik zal 't programma deze week 's checken. Ben benieuwd of wat ik zelf om me heen zie ook terugkomt in dat programma.

[Verwijderd]

Ik was in de veronderstelling dat het een lange documentaire was maar het blijkt een aantal korte items (portretten) te zijn van ca 10 min.
Desondanks wel een serieus probleem in Nederland dat er een steeds grotere groep mensen ontstaat, jong en oud, dat ongewild eenzaam achter de geraniums zit. Hoe gaan we hiermee om en hoe kunnen deze mensen weer meedoen met de maatschappij?

@SomerenV Dus je wilt zeggen dat mensen die veel vrienden hebben per definitie aantrekkelijker zijn om mee aan te pappen? Ik kan me wel voorstellen dat zo iemand wel meer te bieden heeft dan een eenzame eenling met minimale sociale vaardigheden en dergelijke. Maar hoe krijgen we deze mensen weer terug in de samenleving?

[SomerenV]

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2017 @ 03:09:
Ik was in de veronderstelling dat het een lange documentaire was maar het blijkt een aantal korte items (portretten) te zijn van ca 10 min.
Desondanks wel een serieus probleem in Nederland dat er een steeds grotere groep mensen ontstaat, jong en oud, dat ongewild eenzaam achter de geraniums zit. Hoe gaan we hiermee om en hoe kunnen deze mensen weer meedoen met de maatschappij?

@SomerenV Dus je wilt zeggen dat mensen die veel vrienden hebben per definitie aantrekkelijker zijn om mee aan te pappen? Ik kan me wel voorstellen dat zo iemand wel meer te bieden heeft dan een eenzame eenling met minimale sociale vaardigheden en dergelijke. Maar hoe krijgen we deze mensen weer terug in de samenleving?

Om het heel hard te zeggen: sommige mensen zullen nooit normaal kunnen functioneren in een maatschappij, soms bewust en soms onbewust. Zo heb ik iemand gekend die een keer wat ergs had meegemaakt en dat was dan ook het enige waar die persoon over kon praten. Als je daar (na de zoveelste keer) geen trek in had was je egoïstisch en kon je oprotten. Nu is het natuurlijk vreselijk als er iets ergs gebeurd is in het verleden maar het moet niet alles opslokken. Enorm veel mensen hebben daar na een tijdje simpelweg genoeg van en vertrekken dan.

En iemand hoeft niet perse veel te bieden te hebben maar bij sommige personen is er een dermate tunnelvisie of valt gewoon geen fatsoenlijk gesprek aan te knopen, en dan houdt het voor enorm veel mensen snel op. Dan is de groep potentiële vrienden ook al direct een héél stuk kleiner dan normaal want om dan met iemand aan te kunnen pappen moet die persoon in jouw exacte spectrum zitten.

Er zijn ook personen die veel te overdreven hun best doen leuk te blijven en dat is dan ook weer snel vervelend. Uiteindelijk bepaald je zelf zowel bewust als onbewust welke personen met jou overweg kunnen en met wie jij zelf overweg kunt. Zo kan ik zelf flink wat soorten mensen wegcijferen puur op basis van hoe ik ben en hoe anderen zijn. En die variabelen zijn voor iedereen anders. Probleem is alleen dat de groep die weggecijferd wordt bij sommigen extreem groot is. En dan beland je vrij snel in een isolement. Dat is goed klote maar het is niet simpelweg 'ik kan geen vrienden vinden, wil jij mijn vriend worden?' want de kans dat dat werkt is vrij klein.

Als ik kijk naar mijn beide opa's (inmiddels beiden overleden). Die hadden ook niet veel vrienden (meer) maar wel gewoon een actief leven. Mijn ene opa woonde al jaren alleen maar hij zat nog bij het mannenkoor, ging elke zondag naar de kerk en werkte regelmatig nog bij de bloemisterij van de familie. Zo bleef ie onder de mensen. Mijn andere opa woonde ook al enige tijd alleen maar ging regelmatig naar groepsactiviteiten, of op zijn scootmobiel naar de stad voor een visje of een frietje. En buiten dat kwam er regelmatig familie over de vloer bij beiden, maar zonder dat waren ze ook nog gewoon onder de mensen. Als ik naar de twee ouderen kijk in de filmpjes die nu uitgebracht zijn dan zie ik mensen die de hele dag thuis zitten en niks ondernemen, geen hobbies hebben met anderen en ja, dan wordt je wereldje verrekte klein.

[Bartosy]

Aardig wat aannames over eenzaamheid natuurlijk totaal ongefundeerd maar dat terzijde

Wel interresant en ook een erg actueel iets in de samenlevening. Eenzaamheid is denk ik iets heel natuurlijks als het gepaard gaat met ouder worden. Heb de serie niet gezien maar zag wel al 3 mensen met een best gevorderde leeftijd. Leven is inherent met afscheid en met afscheid komt eenzaamheid. Natuurlijk heeft iemand zijn kinderen maar die gaan ook hun eigen weg in het leven. Het maakt het gevoel voor deze mensen er natuurlijk niet minder om maar wel een stuk begrijpelijker.

Eenzaamheid is een stuk moeilijker te aanschouwen als het om jonge mensen gaat. Mensen die in de 20 en 30 of zelf 40ers zijn of zelfs tieners die buiten de boot vallen in een groep. Maar waarom in een wereld waar communicatie zo makkelijk is en alles zo nauw verweven dan zoveel eenzaamheid? Ik denk dat voor een groot deel de digitale versnelling de afgelopen 15 jaar ook een van de redenen is waarom er zoveel eenzaamheid is. En het probleem alles behalve kleiner gaat worden in de toekomst.

Jeugd

Stap eens in een bus of een train om 7 uur s’ochtends en kijk om je heen en zie wat er gebeurt. Goede kans dat 90% van de mensen met zijn gezicht in zijn/haar telefoon zit. In een wereld met al zijn verbindingen creeeren we allemaal individuele eilanden. Honderden eilanden alleen al in een trein tientallen in een bus. Niemand die wat zegt tegen een ander. Zal zelf bijna zeggen dat als je goedemorgen in een treinstel roept bij binnenkomst dat je

A. Niks terughoort en
B. Mensen je rijp achten voor een psychische evaluatie.

En dan gaan de kids weer naar huis en pakken ze al bij de bushalte de telefoon erbij en als ze thuiskomen eten ze wat en gaan ze wat huiswerk doen gevolgd door wat ps4 en dan naar bed.

Stel je voor dat je in zo’n wereld leeft en dan ook nog buiten de groep valt op school/gepest wordt op school. En dat je ook geen sport hebt of vrienden(die vind je vaak op school). Dan kan ik de eenzaamheid wel begrijpen.

Volwassenen

Zag de man van 37 op de bank zitten in het promo filmpje. Foto aan de muur Playstation controller n zijn handen en zo brengt hij dan waarschijnlijk zijn dag door. Komt vrij sympathiek over. Waarom lukt het dan niet.

Nu kan ik allemaal aannames de ring in gooien maar ze zullen kant nog wal raken. Het feit is dat Ik de situatie niet kan zien van deze man. Er kunnen letterlijk duizenden reden zijn waarom iemand eenzaam is en zich afzonderd.

Feit is wel dat deze mensen dapper zijn dat ze met zo’n probleem waar toch echt wel een taboe op zit naar buiten durven treden op de nationale televisie. Je ziet hier bij de eerste reactie al wat een stigma er hangt op het begrip eenzaam. Eenzaamheid is vaak geen bewuste keuze. Het is niet zo dat deze mensen op een dag wakker werden en tegen zichzelf zeggen zo de afgelopen tijd was het druk dus vandaag ga ik maar even de komende 3 jaar eenzaam zijn. Eenzaam is vaak iets dat er in sluipt en als het er eenmaal is moeilijk is om er weer uit te halen. Eenzaamheid is tevens een van de beste vrienden van depressie. Natuurlijk moeten de mensen eruit een doel hebben en plezier hebben in het leven met vrienden. Maar eenmaal in de put met metgezel eenzaamheid kan je visie erg vertroebeld zijn.

Ik vind persoonlijk deze mensen erg dapper.

Ik ga hier eenzaamheid niet vergelijken met een ziekte maar het effect van eenzaamheid kan een geweldige negatieve impact hebben op bijna alles in je hele lichaam. We zijn niet voor niks sociale wezens.

Nu meer over de eenzaamheid in het algemeen.

Ik denk zelf en dit heb ik niet zelf bedacht maar maakt wel een logische indruk op mij persoonlijk dit :

We zijn te snel gegaan voor de natuurlijke evolutie. De mens is gebouwd om in kleine gemeenschappen te leven zo hebben onze voorvaders miljoenen jaren geleefd. In een kleine gemeenschap die uit een familie of een paar familie’s bestaan heeft iedereen een doel. Mannen jagen vrouwen zorgen voor de kinderen. Misschien heb je iemand die goed vuur kan maken of iemand die een mooie steen voor een bijl kan zoeken.

Iedereen doet iets. En het leven was simpel.

Nou verplaats dat brein eens in een wereld waar :

5 miljard mensen aan elkaar vast zitten en met elkaar communiceren
Je in een dag Meer mensen ziet als 10.000 jaar geleden in je hele leven
Auto’s bussen lawaai sirene’s s’nachts licht overdag licht pc vr ipad iPhone
Oorlog rampen sport huisdieren kinderen vrouw hypotheek bankrekening
Nieuwe meubels verzekeringen

Ik denk dat we 10,000 jaar geleden amper iets ervaarde als burn-out of depressie.eenzaamheid was in alle waarschijnlijkheid ook een stuk lager... jammer dat de technische vooruitgang ons hier (nog) niet mee vooruit geholpen heeft.

[ Voor 8% gewijzigd door Bartosy op 27-09-2017 05:31 ]

[Fly-guy]

SomerenV schreef op woensdag 27 september 2017 @ 00:20:
Ik heb het programma (nog) niet gezien, maar als ik om me heen kijk naar de mensen die weinig vrienden hebben dan zie ik wel een duidelijk verband. Het zijn vaak vreselijke mensen in de omgang, ook al bedoelen ze het niet verkeerd. Vaak zuigen ze de energie uit de ruimte, of ze kunnen alleen maar praten over één onderwerp en luisteren nauwelijks naar wat anderen zeggen. Zelf heb ik niet gek veel vrienden, maar da's een bewuste keuze (deels). Ik ben nogal kieskeurig en als het niet klikt kan ik totaal niet met mensen om gaan.

Dus het aantal vrienden van jouw is jouw keuze, terwijl het bij anderen aan die persoon ligt?

Bartosy schreef op woensdag 27 september 2017 @ 05:18:
Stap eens in een bus of een train om 7 uur s’ochtends en kijk om je heen en zie wat er gebeurt. Goede kans dat 90% van de mensen met zijn gezicht in zijn/haar telefoon zit. In een wereld met al zijn verbindingen creeeren we allemaal individuele eilanden. Honderden eilanden alleen al in een trein tientallen in een bus. Niemand die wat zegt tegen een ander. Zal zelf bijna zeggen dat als je goedemorgen in een treinstel roept bij binnenkomst dat je

A. Niks terughoort en
B. Mensen je rijp achten voor een psychische evaluatie.

Dat was "vroeger" echt niet anders.
Al het leed wordt de mobiele telefoon verweten, maar ik herinner me nog prima dat als ik met de trein ging, je een sony walkman op had, zo'n gratis boekje van de ns las (met van die schattige contact advertenties) of anders met je neus in de telegraaf/boek/denksport zat.
Daar riep ook echt niemand bij het binnenkomen goedemorgen, mogelijk alleen bij het plaatsnemen naast iemand, maar dat doe en hoor ik nog.
Zoiets dus.


Dat wil niet zeggen dat eenzaamheid wel of niet is toegenomen, daar kan ik niets over zeggen. Maar het is te makkelijk om alles maar op het bordje telefoon te leggen.

Ik denk dat het gewoon niet meer is zoals vroeger. Toen had je een groepje vrienden en kennissen uit het cirkeltje vlak om je heen door je vaak zag. Tegenwoordig ken je mensen aan de andere kant van de wereld en kun je uit dat eerste cirkeltje komen. Dat betekent wel dat je die vrienden minder fysiek ziet, maar juist digitaal/virtueel.
Dat maakt het niet per se eenzaam of minder goed, dat is gewoon anders. Echt zullen er groepen zijn die daar niet aan mee kunnen/willen doen. Ouderen zal de grootste groep zijn, maar het is niet exclusief aan hun voorbehouden.

[SomerenV]

Fly-guy schreef op woensdag 27 september 2017 @ 09:28:
[...]
Dus het aantal vrienden van jouw is jouw keuze, terwijl het bij anderen aan die persoon ligt?

Ik zeg dat het aan de persoon kán liggen. Je kan veel of weinig vrienden willen, maar als je als persoon gewoon niet prettig in de omgang bent dan kom je nog nergens. Er zullen vast ook genoeg mensen zijn die niet graag met mij om gaan en da's prima. Maar stel dat ik een grote sociale kring zou willen hebben dan zou dat mogelijk een probleem zijn.

@Bartosy Je stelt dat er aardig wat aannames zijn over eenzaamheid maar zelf doe je daar even goed aan mee. In dit programma is het simpelweg 'voel je je eenzaam? Hoe voelt dat dan?' terwijl je hierdoor een erg eenzijdig verhaal krijgt dat vrij snel heel zielig overkomt. Wat je echter niet meekrijgt is hoe de persoon in het leven staat en in de omgang is. Je kunt je wel eenzaam voelen maar wat nou als je echt niet prettig in de omgang bent? Of nagenoeg niks onderneemt?

Ik snap best dat het kut is om eenzaam te zijn en daarvoor uit durven komen op de nationale televisie is dapper, maar uiteindelijk is Wie kent mij nog? een enorm oppervlakkig en eendimensionaal iets.

[SinergyX]

Ik vond ze wel erg typerend neergezet, ze hebben allemaal een 'tik', schuilen achter verleden, 1 had soort van Asperger ofzo (die Harold?). Mis alleen de essentie van het programma, wat definiëren mensen als 'eenzaam', wanneer ben je 'eenzaam'?

Nu is het echt een generiek verhaaltje over deze persoon, toevallig heeft hij nu een naam en een gezicht, maar dat is het wel zo'n beetje, had wel iets meer van verwacht.

(hoop alleen niet dat zo'n commerciële zender dit idee ziet en er meteen een 'date a loner' show van gaat maken..)

[Akemi]

En toch denk ik dat @SomerenV een punt heeft. Veel van die mensen zijn ook niet leuk om mee om te gaan. Missen de sociale skills, zijn te lomp en niet diplomatiek. Ik heb veel van dat soort mensen meegemaakt.

Nu ben ik een redelijk tolerant wat dat betreft maar er zitten wel figuren tussen die hun eenzaamheid echt aan hun zelf te danken hebben. Vaak hebben ze zelf dit niet door. Dat inzichtelijk maken voor hen en de social skills aanleren zou ze uit hun isolement kunnen halen. Dit is echt wel aan te leren.

[Luca]

Akemi schreef op woensdag 27 september 2017 @ 09:48:
En toch denk ik dat @SomerenV een punt heeft. Veel van die mensen zijn ook niet leuk om mee om te gaan. Missen de sociale skills, zijn te lomp en niet diplomatiek. Ik heb veel van dat soort mensen meegemaakt.

Nu ben ik een redelijk tolerant wat dat betreft maar er zitten wel figuren tussen die hun eenzaamheid echt aan hun zelf te danken hebben. Vaak hebben ze zelf dit niet door. Dat inzichtelijk maken voor hen en de social skills aanleren zou ze uit hun isolement kunnen halen. Dit is echt wel aan te leren.

Natuurlijk heeft hij een punt, net zoals dat er genoeg mensen zijn die zichzelf niet eenzaam voelen (maar wel eenzaam zijn; wezenlijk verschil) en simpelweg ook sociale vaardigheden missen, lomp zijn en niet heel diplomatiek. Die mensen ben ik ook veel tegengekomen.

Wat ik probeer te zeggen is dat echt niet alle eenzame mensen zo zijn, en ook dat lang niet alle non-eenzame mensen juist het tegenovergestelde zijn van hoe de eenzame mensen nu worden neergezet.

_{Danny lijkt nu geïrriteerd, maar dat is niet zo}

[ Voor 4% gewijzigd door Luca op 27-09-2017 10:38 ]

[Kars]

Daar heb je zeker een punt.

Ik neem een goede vriend en mijn buurman even als voorbeeld. Beginnend met mijn buurman.

Mijn buurman is eenzaam. Een man in de 60, woont met een oude schoolvriend in een huis wat ze als 'kameraden' gekocht hebben. Een man die ook 225 kg op de weegschaal zet en mede daardoor weinig tot zelden buiten de deur komt. Het enige bezoek dat hij ziet, is de thuiszorg die hem meerdere malen per dag verpleegt.
Het is ook geen prettig persoon in de omgang. Kan moeilijk beleefd zijn, positief is hij zelden.
Zijn wereld is heel klein. Eigenlijk maar 30 m², want dat is zijn leefoppervlak. Ja, dat is een eenzaam bestaan en het wordt ook niet snel beter want de vooruitzichten zijn slecht.

Dan de goede vriend.
Goeie baan, gelukkig getrouwd; huisje boompje beestje. Leuke gast in de omgang, best heel sociaal ook.
Hij heeft de afgelopen periode te maken met een depressie. Voelt zich veelal niet begrepen door zijn vrouw, familie en zijn vrienden. Hoewel iedereen het beste met hem voor heeft, kan niemand echt iets voor hem betekenen (behalve professionele hulp, wat goed gaat).
Maar dat maakt hem eenzaam. Opgesloten met zichzelf. Dat maakt voor hem de depressie en het omgaan daarmee alleen maar lastiger.

Het is dus niet zo dat alleen zijn ook eenzaam betekend en vice versa.

[Marzman]

Akemi schreef op woensdag 27 september 2017 @ 09:48:
En toch denk ik dat @SomerenV een punt heeft. Veel van die mensen zijn ook niet leuk om mee om te gaan. Missen de sociale skills, zijn te lomp en niet diplomatiek. Ik heb veel van dat soort mensen meegemaakt.

Nu ben ik een redelijk tolerant wat dat betreft maar er zitten wel figuren tussen die hun eenzaamheid echt aan hun zelf te danken hebben. Vaak hebben ze zelf dit niet door. Dat inzichtelijk maken voor hen en de social skills aanleren zou ze uit hun isolement kunnen halen. Dit is echt wel aan te leren.

Maar meestal vinden die mensen dan wel mensen die dat accepteren omdat ze of net zo lomp zijn (dan eindigt het uiteindelijk altijd in een ruzie ) of omdat ze heel timide zijn. Iets met potjes en deksels.

Het zijn allemaal wel skills die je kan leren. Niet dat iemand die het totaal niet kan er heel goed in kan worden misschien, maar het is zeker te verbeteren. Het nadeel is alleen dat als je die skills totaal niet hebt de kans aanwezig is dat je ook het inzicht mist dat dit zo is en er niets aan doet.

[Morelleth]

Ik durf wel te zeggen dat ik af en toe eenzaam ben. (of in elk geval was)

Niet omdat ik geen contact heb met mensen, maar omdat ik amper de tijd heb contacten op te bouwen of te onderhouden.
Het grote nadeel van fulltime werken en kinderen hebben zonder partner. Ergens moet ook thuis nog van alles gedaan worden en dan ga je al snel keuzes maken, helemaal als je niet meer weg kan zonder allerlei dingen te moeten gaan regelen met oppas e.d.
Het kost verrekte veel energie om dan niet bij de pakken neer te gaan zitten en contact te zoeken met andere mensen. (Energie die je in zulke situaties vaak niet veel hebt, want werk en kinderen en huishouden)

Weet je meer tijd voor jezelf te creëren dan komt er ook meer ruimte om sociaal te doen.
Ben je van nature dan ook nog eens een introvert persoon al dan niet met wat complicerende factoren dan wordt isolement (zelfs al heb je wel wat vrije tijd) al snel gewoon. Je zoekt/durft vaak niet het eerste contact te leggen met anderen en die zullen je niet vinden als je thuis blijft zitten. Wat je weer sneller geneigd bent om te doen, omdat je je in groepen dan vaak niet thuis voelt. En voila een vicieuze cirkel.

Is het makkelijk te doorbreken?
An sich wel. Je moet er alleen de moeite in kunnen en willen steken.
Maar dan nog is het niet makkelijk om contact te blijven houden met andere mensen als er niet iets is wat je samenbind.
Want wanneer ben je vrienden met iemand?
Wanneer je er veel mee omgaat? Kan ook heel oppervlakkig.
Wanneer je alle ins en outs weet van de ander maar verder niets gemeen hebt? Ken genoeg collega's die alles op tafel gooien of je er nu op zit te wachten of niet.
Wanneer je met andere mensen regelmatig iets samen doet? Maar buiten die context elkaar niet of amper spreekt.

Veel (goede) vrienden is lang niet voor iedereen weg gelegd.
Het helpt dan ook niet als heel de samenleving ingericht lijkt te worden op steeds vergaandere individualisering. Ieder voor zich. En kan je het niet bijhouden, pech.
(De vangnetten voor inkomen etc zijn er wel, maar sociaal is er bijna niets meer)

[Akemi]

Morelleth schreef op woensdag 27 september 2017 @ 12:09:
Het grote nadeel van fulltime werken en kinderen hebben zonder partner. Ergens moet ook thuis nog van alles gedaan worden en dan ga je al snel keuzes maken, helemaal als je niet meer weg kan zonder allerlei dingen te moeten gaan regelen met oppas e.d.
Het kost verrekte veel energie om dan niet bij de pakken neer te gaan zitten en contact te zoeken met andere mensen. (Energie die je in zulke situaties vaak niet veel hebt, want werk en kinderen en huishouden)

Dit heb ik ook een weekje moeten doen en ik kan je vertellen dat je leven er dan heel anders uitziet.
Heel veel respect voor mensen die dit kunnen/moeten doen. Petje af, want het is gewoon zwaar.
Dan kan ik me heel goed voorstellen dat je sociale leven, zeker met kleine kinderen, er zwaar onder lijdt.

Voor de meeste introverte mensen is sociale omgang een energy drainer maar in deze situatie ga je op automatische piloot. Batterij is gewoon altijd op.

[Morelleth]

Akemi schreef op woensdag 27 september 2017 @ 13:22:
[...]


Dit heb ik ook een weekje moeten doen en ik kan je vertellen dat je leven er dan heel anders uitziet.
Heel veel respect voor mensen die dit kunnen/moeten doen. Petje af, want het is gewoon zwaar.
Dan kan ik me heel goed voorstellen dat je sociale leven, zeker met kleine kinderen, er zwaar onder lijdt.

Voor de meeste introverte mensen is sociale omgang een energy drainer maar in deze situatie ga je op automatische piloot. Batterij is gewoon altijd op.

Het resulteerde na bijna 5 jaar met nog wel een partner die steeds minder deed in een burnout.
En de laatste 2 jaar ken ik bijna niet anders meer, maar dan was het zonder partner.
Maar je bent er zelf bij.
Ik neem veel voor lief omdat er kinderen bij betrokken zijn en ging idd daardoor bijna volledig op de automatische piloot.
Nu aan de handrem getrokken en weer wat meer tijd voor mezelf kunnen creëren.
In de tussentijd zit ik wel om de 2 weken met een groep (die ik niet kende) DnD te spelen en ben ik een extra opleiding aan het volgen. (1 avond in de week)
En alle andere tijd gaat op aan daten. (ook een belangrijke sociale gelegenheid tegen eenzaamheid met als je het goed doet leuke "perks" )

Stilzitten hoeft niet. En eenzaam zijn dus ook niet.
Maar eenvoudig is iets anders.

[ Voor 4% gewijzigd door Morelleth op 27-09-2017 13:44 ]

[Verwijderd]

Wat ik niet kan begrijpen is waarom er zoveel aandacht gaat naar eenzaamheid onder ouderen, terwijl er in de groep twintigers en dertigers ook genoeg mensen zijn die nauwelijks contacten hebben.

Ik ben het wel eens dat het voor een groot deel aan henzelf te wijten is, slechte eigenschappen bevatten of geen sociale vaardigheden bezitten. Eigenlijk best sneu, om juist in die leeftijdscategorie te maken te krijgen met eenzaamheid.

Ouderen hebben daarentegen vaak nog een succesvol leven achter de rug.

[mugenmarco]

Vind het heel goed dat zo'n programma bestaat en idd, het is niet alleen voor mensen met een middelbare of oudere leeftijd. Ook ik ken mensen in de omgeving die een jaar of.......... 20 zijn maar een redelijk geïsoleerd leven leiden.

MAAR: als ik naar sommige van hen kijk snap ik aan 1 kant heel goed dat ze weinig vrienden hebben. Hoewel ze aardig zijn hebben ze vaak iets wat gewoon je energie leeg zuigt of waar je gewoon dood moe van kan worden. Vaak is het een eigenschap waarbij diegene zelf niet in ziet hoe vervelend het is en dit bij de persoon aangeven totaal niet helpt want zo is diegene nou eenmaal.

Dus, beste mede Tweakers. Hoe kunnen eenzame jong volwassenen uit die sleur komen?

[Morelleth]

mugenmarco schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:04:

Dus, beste mede Tweakers. Hoe kunnen eenzame jong volwassenen uit die sleur komen?

1: Onder ogen zien dat je niet blij bent met de situatie.
2: Goed kijken naar wat je eigen aandeel daarin is.
3: Vraag terugkoppeling aan familie en mensen waar je mee omgaat, zonder gelijk erop te reageren.
4: Doe iets met die terugkoppeling. (bv een cursus of profesionele begeleiding als het nodig is of probeer uit je comfortzone te stappen)
5: Zoek andere mensen op door ergens aan mee te gaan doen in groepsverband via het enorme aanbod aan platforms wat hier voor opgezet is en ga de uitdaging aan om nieuwe mensen te leren kennen.

Het alternatief:
1: Onder ogen zien dat je niet blij bent met de situatie.
2: Het probleem aan andere mensen wijten
3: Doorgaan zoals je bezig bent en niet verder komen.

[coolbvrobin]

Ik ben echt een introvert.
Ik héb mijn hobby en kom wel onder de mensen
Daarbij mijn baan is mensen bedienen in de horeca.
Heb ook een paar vrienden die ik om de zo veel zie of mee praat.
Maar meer vrienden maken gaat in algemeen lastig ja.

Ik kan goed alleen zijn, en ik vind het ook helemaal niet erg.
Maar ik kan me goed voorstellen dat mensen er moeite mee hebben.
Dus wel goed dat dit aan het licht komt.

[Seroczynski]

mugenmarco schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:04:
Dus, beste mede Tweakers. Hoe kunnen eenzame jong volwassenen uit die sleur komen?

Nou identificeer ik mij totaal niet met mensen die zich eenzaam voelen, maar ik heb wel gemerkt dat ik een socialer leven ben gaan leiden sinds ik wat avondactiviteiten erbij heb genomen.

Eind 2015 ben ik begonnen met het uitoefenen van jiu-jitsu. Hiervoor heb ik online in de omgeving gezocht naar iets dat meer gericht is op volwassenen (was toen 28). Dit doe ik tegenwoordig nog steeds twee keer per week en heb hier een aantal leuke connecties aan overgehouden (en een betere baan!).

Daarnaast heb ik ervoor gekozen om een 'langdurige' cursus Japans te gaan volgen. Dit is meerdere maanden 1x in de week. Ook hier leer je weer mensen kennen waarbij je in ieder geval één overeenkomst hebt Dan ga je vanzelf een keertje samen uit eten, of een drankje doen. Al met al heeft dit wel bijgedragen aan mijn sociale vaardigheden.

Nou snap ik dat het voor sommigen mensen lastig is om zulke acties te ondernemen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik vooral bij het jiu-jitsu in het begin mijn twijfels had. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat je soms uit je comfortzone moet stappen om nieuwe dingen te leren.

[Mx. Alba]

Aangezien de discussie meer gaat over eenzaamheid dan over het genoemde tv-programma, lijkt dit topic me beter op zijn plaats in AWM dan in FTM...

[Stef87]

Je hebt bijvoorbeeld ook vaak zat dat iemand zijn vrouw/man weg valt, maar eigenlijk alles samen deden zonder andere vrienden/personen (of die zijn ondertussen overleden, zoals bij mijn opa/oma).
Dan sta je er na 40/50 jaar alleen voor omdat je eerder nooit de moeite wilde nemen (of tijd/zin/whatever had) om met personen buiten de relatie om te gaan.

Als je dat combineert met op dat moment ouder te zijn, slechter ter been of minder mobiel zijn dan heb je van de een op de andere dag een eenzaamheid-probleem.

Voorbeeld:

Een van mijn oma's (84j?) is afgelopen jaar door euthanasie van mijn opa (82j) ook opeens elke dag alleen thuis. Mijn opa heeft een jaar lang flink geleden door asbest in zijn longen gerelateerd door zijn werk van vroeger.
Twee jaar geleden konden ze nog samen 2x40km per dag fietsen en overal komen, nu is mijn oma gebonden aan een senioren taxi of familieleden bij bijvoorbeeld een verjaardag.

Mijn Oma heeft een hele fijne (jongere) buurvrouw waar ze regelmatig koffie mee drinkt of mee uit eten gaat en gaat na aanraden van o.a. mij weer naar de zwemclub (waar ze mee was gestopt toen opa ziek werd) en heeft ook regelmatig bezoek van familie (gelukkig).

Maar: mijn oma voelt zich bijvoorbeeld nog steeds wel vaak eenzaam. Ze staat immers altijd alleen op en ''Het is zo stil in huis, want opa XYZ....''
Tja.. Ik vind het heel zielig, maar je kan als buitenstaander niet meer dan steunen wanneer je er bent en haar stimuleren meer te ondernemen (ze is immers nog lichamelijk redelijk fit voor een 84jarige). Het houd een keer op, als familieleden kan je ook niet alles.

Alle familieleden hebben ook hun eigen drukke leven, taken, werk, problemen en kinderen. Bijkomend woon ik zelf ook niet in de buurt.

[Verwijderd]

mugenmarco schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:04:
Vind het heel goed dat zo'n programma bestaat en idd, het is niet alleen voor mensen met een middelbare of oudere leeftijd. Ook ik ken mensen in de omgeving die een jaar of.......... 20 zijn maar een redelijk geïsoleerd leven leiden.

MAAR: als ik naar sommige van hen kijk snap ik aan 1 kant heel goed dat ze weinig vrienden hebben. Hoewel ze aardig zijn hebben ze vaak iets wat gewoon je energie leeg zuigt of waar je gewoon dood moe van kan worden. Vaak is het een eigenschap waarbij diegene zelf niet in ziet hoe vervelend het is en dit bij de persoon aangeven totaal niet helpt want zo is diegene nou eenmaal.

Hoe verklaar je dan dat veel maatschappelijk succesvolle klootzakken (lees sociopaten) vaak wel veel vrienden hebben, ondanks hun negatieve gedrag?

[Morelleth]

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:19:
[...]
Hoe verklaar je dan dat veel maatschappelijk succesvolle klootzakken (lees sociopaten) vaak wel veel vrienden hebben, ondanks hun negatieve gedrag?

Uitstraling en je anders voordoen dan je echt bent. En daar zijn vooral sociopaten heel goed in.
Manipuleren van mensen.
En heel veel mensen zijn gevoelig daarvoor. Iets met kuddegedrag en zo.

Overigens hebben juist dat soort mensen zelden tot nooit echte vrienden. In de zin van mensen die ze dichtbij laten komen en daadwerkelijk alles van ze weten.
Bijna altijd is het een heel klein stukje, waarvan nog maar de vraag is of het echt is.

[ Voor 21% gewijzigd door Morelleth op 27-09-2017 14:22 ]

[coolbvrobin]

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:19:
[...]
Hoe verklaar je dan dat veel maatschappelijk succesvolle klootzakken (lees sociopaten) vaak wel veel vrienden hebben, ondanks hun negatieve gedrag?

Mischien dit
It's all about the money ding ding dada die do (Idono)
Maar goed geld maak ook vriendschap., vaak genoeg gezien.

[Akemi]

mugenmarco schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:04:
Dus, beste mede Tweakers. Hoe kunnen eenzame jong volwassenen uit die sleur komen?

Al eerder geopperd in een ander topic. Een meeting organiseren en het zooitje ongeregeld bij elkaar zetten. Kunnen ook leuke dingen uit voortkomen. Eén ding hebben ze in iedergeval al gemeen !

[defiant]

Het is een generalisatie, maar de moderne Nederlandse samenleving kent over het algemeen een vast patroon van sociale levensfases:
- School: hierin leer je onder (grote) druk hoe je sociaal moet zijn en welke normen en waarden mensen hierin hanteren, afhankelijk van de groep, omstandigheden en je persoonlijkheid slaagt dit proces of juist niet.
- Vervolgonderwijs: hierin is iedereen opeens vrij en zonder bestaande sociale verbanden zoals het gezin. In deze nieuwe omgeving zonder bestaande verbanden staan mensen vanuit hun menselijk gedrag veel meer open voor vriendschappen en relaties. De meeste vriendschappen en relaties ontstaan daarom in deze levensfase.
- Werk en gezin: de hoeveelheid tijd van het gezin neemt enorm af en draait om het draaiend houden van het gezin en invulling van de schaarse tijd. Het leven draait op bestaande sociale verbanden en die zich richten op het gezin (school, activiteiten voor de kinderen, etc). Er is veel minder tijd voor het aangaan van nieuwe sociale verbanden.
-Empty nesters/Pensionado's: Als de kinderen het huis uit zijn, vallen mensen terug op het sociale netwerk wat ze onderhouden hebben. Voor sommigen mensen ontstaat een er een gat omdat hun leven geheel in dienst heeft gestaan van kinderen en werk.

Eenmaal begonnen aan werk en gezin sluiten de sociale cirkels zich daarom vaak van mensen, val je zelf buiten die boot door omstandigheden dan wordt de vijver aan beschikbare mensen voor vriendschappen en relaties een stuk kleiner.

Als ik kijk bijvoorbeeld naar collega's met gezinnen door de jaren heen, dan valt op dat werk voor die mensen een vorm van een sociaal netwerk is, maar juist ook heel erg vluchtig. Eenmaal ander werk of verhuisd zijn dat vaak geen duurzame relaties, werk is dus geen vaak geen vervanging voor de tijd na pensionering of verhuizen.

Dit alles heeft natuurlijk ook te maken met het wegvallen van vaste sociale structuren en het groter worden van de reikwijdte van de samenleving (niet meer alleen het dorp of de stad met de kerk), deelname aan samenleving is feitelijk optioneel geworden, alleen werkt die vrijheid zelf versterkend. Voor mensen met goed onderhouden sociale vaardigheden biedt dit veel mogelijkheden om zichzelf te omringen met mensen die matchen. Voor mensen die die vaardigheden niet hebben is die vrijheid juist een beperking, mede ook omdat vanuit de vrijheid van netwerken er ook een confirmatiedrang bestaat, groepen hoeven je vanwege de vrijheid je niet sociaal te accepteren.

De nadruk komt dus steeds meer te liggen op het individu om zelf te kunnen navigeren in de optionele samenleving, in plaats dat mensen impliciet al deelnemen in bestaande sociale structuren en daardoor gevormd en opgevangen worden. Ik denk dat daar toch wel een groot deel van het probleem ligt.

---

Gezien AWM en geen FTM: titelfix doorgevoerd

[Mx. Alba]

Zou trouwens ook de toenemende ontkerkelijking hierbij ook een rol spelen? Het lijkt mij namelijk dat een kerkgemeenschap een heel belangrijke sociale rol kan spelen bij het tegengaan van eenzaamheid, en steun bij tegenslag.

[Jadero]

Mx. Alba schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:39:
Zou trouwens ook de toenemende ontkerkelijking hierbij ook een rol spelen? Het lijkt mij namelijk dat een kerkgemeenschap een heel belangrijke sociale rol kan spelen bij het tegengaan van eenzaamheid, en steun bij tegenslag.

Ja absoluut, 'vroeger' (nee niet alles was toen beter) was de sociale kring veel stabieler. Het proces wat hierboven geschetst wordt klopt grotendeels. Vroeger ging men naar dezelfde school, dezelfde kerk, dezelfde (jeugd)kring waarbij de sociale contacten een veel vastere vorm hadden. Men zag elkaar op de schoolpleinen, op de zondagen en de verenigingen die vanuit de kerk opgezet werden.

Nu tel je (gechargeerd) niet mee wanneer je niet in Australië gebackpackt hebt. Is de sociale druk om te presteren, leuke dingen te doen en sociaal te lijken veel hoger dan vroeger. Ingegeven door sociale media als FB/Instagram en noem ze op.

[Verwijderd]

Interessant artikel:

De sociale mislukkeling: wanneer, herkenning en gedrag


Dit slaat toch wel de spijker op zijn kop. Ik denk niet dat het een probleem van de laatste decennia is, altijd heb je al outsiders gehad en mensen die ook wel bekend stonden als loner, creep of de lokale dorpsgek. Uiteindelijk zal het zichzelf oplossen. Als je geen contacten kunt leggen, geen partner vinden... kun je je ook niet voortplanten. Eigenlijk een knap staaltje natuurlijke selectie.

Dat icm met de individualisering en feminisering van het land zorgt dat ervoor dat de losers achterblijven op het platteland en de kansrijken (meiden gaan studeren) naar de grote steden trekken. Zo creëer je buurten waar al het plebs zich ophoopt, veelal alleenstaande mannen, dan krijg je frustraties.

[ Voor 9% gewijzigd door Verwijderd op 27-09-2017 15:06 ]

[Marzman]

[b][message=52715333,noline]Ghengis s
Ja absoluut, 'vroeger' (nee niet alles was toen beter) was de sociale kring veel stabieler. Het proces wat hierboven geschetst wordt klopt grotendeels. Vroeger ging men naar dezelfde school, dezelfde kerk, dezelfde (jeugd)kring waarbij de sociale contacten een veel vastere vorm hadden. Men zag elkaar op de schoolpleinen, op de zondagen en de verenigingen die vanuit de kerk opgezet werden.

Nu tel je (gechargeerd) niet mee wanneer je niet in Australië gebackpackt hebt. Is de sociale druk om te presteren, leuke dingen te doen en sociaal te lijken veel hoger dan vroeger. Ingegeven door sociale media als FB/Instagram en noem ze op.

Want voor Facebook was er niemand eenzaam? Ja vroeger werden er dingen georganiseerd door de kerk. Nu kun je andere dingen doen, voor elke freak is er wel wat. Je kan cosplay doen en mensen ontmoeten, je kan een camper kopen en mensen ontmoeten, je kan op voetbal gaan en mensen ontmoeten, je kan gaan sporten en mensen ontmoeten, je kan ook niks doen en niemand ontmoeten. Dat was vroeger ook zo. Je kon vroeger ook naar de kerk gaan en niemand ontmoeten. Sommige mensen hebben moeite met contact maken, dat is niet veranderd door Facebook, eerder zal dat een drempel wegnemen (veel van die cosplay mensen zouden vroeger eenzaam geweest zijn want het is vrij lastig gelijkdenkenden te vinden zonder internet als je niet als Batman verkleed naar de supermarkt gaat).

[choi99]

[quote]SomerenV schreef op woensdag 27 september 2017 @ 09:36:
[Ik zeg dat het aan de persoon kán liggen. Je kan veel of weinig vrienden willen, maar als je als persoon gewoon niet prettig in de omgang bent dan kom je nog nergens]

Wat jij persoonlijk onprettig vindt in de omgang van een persoon hoeft niet het zelfde te betekenen voor ander. Jou manier van omgang die je blijkbaar ok en normaal vindt zal weer bij een ander juist worden ervaren als onprettig.

[ Voor 16% gewijzigd door choi99 op 27-09-2017 15:09 ]

[SomerenV]

choi99 schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:08:
[quote]SomerenV schreef op woensdag 27 september 2017 @ 09:36:
[...]

Ik zeg dat het aan de persoon kán liggen. Je kan veel of weinig vrienden willen, maar als je als persoon gewoon niet prettig in de omgang bent dan kom je nog nergens. Er zullen vast ook genoeg mensen zijn die niet graag met mij om gaan en da's prima. Maar stel dat ik een grote sociale kring zou willen hebben dan zou dat mogelijk een probleem zijn.

Wat jij persoonlijk onprettig vindt in de omgang van een persoon hoeft niet het zelfde te betekenen voor ander. Jou manier van omgang die je blijkbaar ok en normaal vindt zal weer bij een ander juist worden ervaren als onprettig.

Ik stel ook nergens dat wat ik vind de standaard is. Natuurlijk ervaart iedereen alles anders. Echter zijn er wel bepaalde zaken die redelijk universeel zijn. Natuurlijk heb je ook dan uitzonderingen, maar die blijf je altijd hebben. Ik heb overigens zelf ook al gezegd dat er waarschijnlijk genoeg mensen zijn die mij niet prettig in de omgang vinden. En dat snap ik ook wel want ik kan nogal een eigenaardig persoon zijn Dat ligt je of dat ligt je niet. Heb vrede met beiden.

[Jadero]

Marzman schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:07:
[...]
Want voor Facebook was er niemand eenzaam? Wat een onzin, ja vroeger werden er dingen georganiseerd door de kerk. Nu kun je andere dingen doen, voor elke freak is er wel wat. Je kan cosplay doen en mensen ontmoeten, je kan een camper kopen en mensen ontmoeten, je kan op voetbal gaan en mensen ontmoeten, je kan gaan sporten en mensen ontmoeten, je kan ook niks doen en niemand ontmoeten. Dat was vroeger ook zo. Je kon vroeger ook naar de kerk gaan en niemand ontmoeten. Sommige mensen hebben moeite met contact maken, dat is niet veranderd door Facebook, eerder zal dat een drempel wegnemen (veel van die cosplay mensen zouden vroeger eenzaam geweest zijn want het is vrij lastig gelijkdenkenden te vinden zonder internet als je niet als Batman verkleed naar de supermarkt gaat).

Je hebt echt volledig het punt van mijn post gemist. Ik geef aan dat er dankzij de kerk een stabiele vorm van sociaal contact is/was. Mensen die minder bedeeld waren, in geld of in sociaal contact werden vaak bezocht door leden van de kerk (gebeurd nog). Maar natuurlijk waren er toen ook mensen eenzaam. Het is ook niet de heilige graal o.i.d.

Verder geef ik aan dat sociale media een bepaalde sociale druk opleggen. Dat Facebook als maatstaf genomen wordt blijkt uit dit artikel. Voor het zinnetje 'Op Facebook heb ik 58 ‘vrienden’, daarvan feliciteren er twee me met mijn verjaardag.” voor de man is dat blijkbaar belangrijk. Daarnaast blijkt uit verschillende publicaties dat mensen leiden aan de sociale druk door sociale media. Een voorbeeld gericht op jongeren: Jongeren lijden aan Social media stress door de NAMM

Uiteraard geeft Facebook ook drempelverlagende mogelijkheden. Maar elke medaille heeft twee kanten, ook die van Facebook, of social media in het algemeen.

[Marzman]

Ghengis schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:21:
[...]


Je hebt echt volledig het punt van mijn post gemist. Ik geef aan dat er dankzij de kerk een stabiele vorm van sociaal contact is/was. Mensen die minder bedeeld waren, in geld of in sociaal contact werden vaak bezocht door leden van de kerk (gebeurd nog). Maar natuurlijk waren er toen ook mensen eenzaam. Het is ook niet de heilige graal o.i.d.

Verder geef ik aan dat sociale media een bepaalde sociale druk opleggen. Dat Facebook als maatstaf genomen wordt blijkt uit dit artikel. Voor het zinnetje 'Op Facebook heb ik 58 ‘vrienden’, daarvan feliciteren er twee me met mijn verjaardag.” voor de man is dat blijkbaar belangrijk. Daarnaast blijkt uit verschillende publicaties dat mensen leiden aan de sociale druk door sociale media. Een voorbeeld gericht op jongeren: Jongeren lijden aan Social media stress door de NAMM

Uiteraard geeft Facebook ook drempelverlagende mogelijkheden. Maar elke medaille heeft twee kanten, ook die van Facebook, of social media in het algemeen.

Dat klopt wel, maar ik heb het idee dat we dat punt* alweer voorbij zijn (het kijk eens hoe goed mijn leven is punt). De meeste updates in Facebook krijg ik tegenwoordig in private messages (veel familie in andere landen) en zijn dus geen opschep posts. Als 1 procent van je vrienden je feliciteerd met je verjaardag op Facebook dan lijkt het me tijd eens kritisch met de bezem door de vriendenlijst te gaan.

Ik dacht dat juist ouderen problemen hadden met Facebook en dergelijke. Veel van mijn 60+ familie (ouders, ooms, tantes) zijn er weer af omdat ze er niet goed mee om kunnen gaan (hun eigen conclusie, ze zijn er zelf afgegaan).

[Jadero]

Marzman schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:48:
[...]

Dat klopt wel, maar ik heb het idee dat we dat punt* alweer voorbij zijn (het kijk eens hoe goed mijn leven is punt). De meeste updates in Facebook krijg ik tegenwoordig in private messages (veel familie in andere landen) en zijn dus geen opschep posts. Als 1 procent van je vrienden je feliciteerd met je verjaardag op Facebook dan lijkt het me tijd eens kritisch met de bezem door de vriendenlijst te gaan.

Ik dacht dat juist ouderen problemen hadden met Facebook en dergelijke. Veel van mijn 60+ familie (ouders, ooms, tantes) zijn er weer af omdat ze er niet goed mee om kunnen gaan (hun eigen conclusie, ze zijn er zelf afgegaan).

Veel kinderen/jongeren zijn doorgeschoven naar Instagram. Dat is één grote happy/feelgood/travel/beauty/mooi/geweldig pool.

Uiteindelijk blijft het natuurlijk schrijnend dat deze mensen niet meer hebben dan hun eigen veilige thuis. Vaak is er dan maar één optie: zelf de deur uit gaan, maarja als je steeds tegen die muur oploopt zoals één van de geïnterviewden zegt, wordt dat heel lastig.

[rob079]

Correct me if I'm wrong, maar ik heb de indruk dat er heel wat mensen zijn die "eenzaam" gelijkstellen aan "alleen", en dat hoeft natuurlijk niet het geval te zijn .

"Je bent op een feest, iedereen maakt plezier, maar jouw geliefde heeft het net uitgemaakt en je voelt je eenzamer dan wanneer je gewoon alleen zou zijn. Je bent eerstejaars, je stort je in het studentenleven en als je het drinken eenmaal onder de knie hebt vraag je je af: maar met wie kan ik nu echt praten? Wie ken ik nu werkelijk?" (Met dank aan Maaike Meijer, hoogleraar genderstudies in Observant 28-3-2013)

[CodeCaster]

Bartosy schreef op woensdag 27 september 2017 @ 05:18:
[...]

Ik weet niet waarom deze woordenbrij, die volgens mij neerkomt op "vroeger was alles beter", twaalf upvotes heeft, maar vroeger was niet alles beter.

Vijftien jaar geleden zat iedereen in de trein in z'n krant gedoken, met z'n ogen dicht of met z'n discman op, en als je destijds "goedenavond!" roepend de coupé inliep, keek men of je de conducteur was, en zo niet, werd je alsnog gewoon genegeerd en van binnen waarschijnlijk voor gek verklaard.

Verder heb ik geen inhoudelijke reactie op het topic, maar ik wilde toch even melden dat ik denk dat jouw reactie niet helemaal klopt.

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:04:
Interessant artikel:

De sociale mislukkeling: wanneer, herkenning en gedrag


Dit slaat toch wel de spijker op zijn kop. Ik denk niet dat het een probleem van de laatste decennia is, altijd heb je al outsiders gehad en mensen die ook wel bekend stonden als loner, creep of de lokale dorpsgek. Uiteindelijk zal het zichzelf oplossen. Als je geen contacten kunt leggen, geen partner vinden... kun je je ook niet voortplanten. Eigenlijk een knap staaltje natuurlijke selectie.

Dat icm met de individualisering en feminisering van het land zorgt dat ervoor dat de losers achterblijven op het platteland en de kansrijken (meiden gaan studeren) naar de grote steden trekken. Zo creëer je buurten waar al het plebs zich ophoopt, veelal alleenstaande mannen, dan krijg je frustraties.

Wat een flutartikel. Samengevat: "Mannen die niet vroeg een partner vinden zijn dom en worden daarom crimineel". Klinkt als een door Amerikaanse Christenen gesponsord onderzoek, wat door een InfoNu-tikker is overgetikt om centjes te verdienen aan views.

[ Voor 47% gewijzigd door CodeCaster op 27-09-2017 16:44 ]

[Bartosy]

Mx. Alba schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:39:
Zou trouwens ook de toenemende ontkerkelijking hierbij ook een rol spelen? Het lijkt mij namelijk dat een kerkgemeenschap een heel belangrijke sociale rol kan spelen bij het tegengaan van eenzaamheid, en steun bij tegenslag.

de toenemende ontkerkelijking heeft weinig goeds gebracht.

CodeCaster schreef op woensdag 27 september 2017 @ 16:34:
[...]

Ik weet niet waarom deze woordenbrij, die volgens mij neerkomt op "vroeger was alles beter", twaalf upvotes heeft, maar vroeger was niet alles beter.

Vijftien jaar geleden zat iedereen in de trein in z'n krant gedoken, met z'n ogen dicht of met z'n discman op, en als je destijds "goedenavond!" roepend de coupé inliep, keek men of je de conducteur was, en zo niet, werd je alsnog gewoon genegeerd en van binnen waarschijnlijk voor gek verklaard.

Verder heb ik geen inhoudelijke reactie op het topic, maar ik wilde toch even melden dat ik denk dat jouw reactie niet helemaal klopt.

[...]

Wat een flutartikel. Samengevat: "Mannen die niet vroeg een partner vinden zijn dom en worden daarom crimineel". Klinkt als een door Amerikaanse Christenen gesponsord onderzoek, wat door een InfoNu-tikker is overgetikt om centjes te verdienen aan views.

wat je van mijn schrijven vind is mij om het even. schrijf vanuit mijn gevoel.

heb het stukje ook gelezen .

ik lees dat er niet in. wat ik er wel in lees is dat je beter vroeg kan trouwen en aan kinderen beginnen en daar zit zeker wel een waarheid in. Hoe later je aan een gezin begint hoe moeilijker het wordt. en het huwelijk en kinderen zijn een van de weinig dingen die echt zin geven aan het leven. een leven zonder partner en kinderen is voor velen een eenzaam leven.tevens klopt het dat een vrouw bepaalt of ze kinderen met je wilt krijgen en de mannen in een competitie om de vrouwen strijden dat is altijd al zo geweest. dit is natuurlijk ook eerlijk als je het uit een evolutionair oogpunt ziet omdat een vrouw veel meer risico loopt als een man wat kinderen betreft. een vrouw moet voor het kind zorgen en terwijl ze dat doet is ze van oudsher afhankelijk van de bescherming die een man haar bied.

We zijn hier om onze genen door te geven en dat weten je hersenen heel erg goed. als je daarin faalt kunnen er verschillende dingen gebeuren. waaronder dat je verbitterd wordt of teleurgesteld in het leven raakt wat weer gepaard kan gaan met agressie. de reden waarom afwijzing zo hard aankomt is dat een vrouw letterlijk tegen je zegt : je bent wel aardig maar je genen hoeven we verder niet in de toekomst.

Het is een combinatie van veel dingen. feminisme zal zeker wel ook invloed hebben tussen de relaties man en vrouw. vaak zie je ook dat vrouwen later beginnen met kinderen krijgen door opleiding en een baan. alles wordt eigenlijk naar voren geschoven. vroeger had je met 24 een baan en 2 kinderen met een derde onderweg. nu zit je dikwijls met 24 nog op school en in je vrije tijd drink je wat en speel je op je playstation met je vrienden.

de ontkerkelijking is inderdaad ook een hele goede. de kerk heeft honderden jaren een grote centrale rol gespeeld in de gemeenschap. de ontkerkelijking heeft sowieso weinig goeds gebracht het is niet alleen de samenhorigheid maar ook de andere dingen die zich genesteld hebben in het machtsvacuum dat de kerk achterliet toen het zijn macht verloor.

[ Voor 4% gewijzigd door Bartosy op 27-09-2017 17:49 ]

[CodeCaster]

Bartosy schreef op woensdag 27 september 2017 @ 17:44:
[...]


de toenemende ontkerkelijking heeft weinig goeds gebracht.
[...]


wat je van mijn schrijven vind is mij om het even. schrijf vanuit mijn gevoel.

Het leest meer alsof je je gedachtestroom direct op het scherm probeert te krijgen, wat de samenhang niet ten goede komt. Kun je proberen om inhoudelijk op mijn reactie te reageren?

heb het stukje ook gelezen .

ik lees dat er niet in.

Ik wel, het staat er letterlijk:

Mannen met geen partner zijn vaak mannen met een lage sociale power. Dit betekent dat deze mannen vaak niet gestudeerd hebben, niet beschikken over een baan en niet getrouwd zijn. Deze mannen vertonen in het algemeen substantieel meer agressief gedrag.

---

wat ik er wel in lees is dat je beter vroeg kan trouwen en aan kinderen beginnen en daar zit zeker wel een waarheid in. Hoe later je aan een gezin begint hoe moeilijker het wordt. en het huwelijk en kinderen zijn een van de weinig dingen die echt zin geven aan het leven.

Wat wordt er moeilijker aan? Er is weinig gezonds aan op je twintigste al kinderen krijgen, dan ben je zelf nog kind. En wie zegt dat huwelijk en kinderen zin aan het leven geven? Definieer "zin"?

de ontkerkelijking heeft sowieso weinig goeds gebracht het is niet alleen de samenhorigheid maar ook de andere dingen die zich genesteld hebben in het machtsvacuum dat de kerk achterliet toen het zijn macht verloor.

Care to elaborate? Wat mij betreft brengt ontkerkelijking niets dan goeds.

[Virtuozzo]

Bartosy schreef op woensdag 27 september 2017 @ 17:44:
de ontkerkelijking is inderdaad ook een hele goede. de kerk heeft honderden jaren een grote centrale rol gespeeld in de gemeenschap. de ontkerkelijking heeft sowieso weinig goeds gebracht het is niet alleen de samenhorigheid maar ook de andere dingen die zich genesteld hebben in het machtsvacuum dat de kerk achterliet toen het zijn macht verloor.

Dat volg ik niet, althans, ik zie dat vacuüm niet. Er zijn nog steeds kerken, we noemen het gewoon anders. Dit soort gedrag is integraal onderdeel van menselijk gedrag, of we het nu het label geven van deze of gene religie, of liberalisme of een andere ideologie.

De ene kerk vervangt de andere. Compleet met structuren en kaders. Er is enkel verschil in vorm, en zelfs dat slechts ten deel. Het gedrag blijft hetzelfde.

Welkom bij de participatiemaatschappij als compensatiemechanisme, dit terzijde. Geef me een zzp'er voor vijf jaar, en hij is volgzaam voor het leven.

[ Voor 7% gewijzigd door Virtuozzo op 27-09-2017 19:36 ]

[Bartosy]

Virtuozzo schreef op woensdag 27 september 2017 @ 19:34:
[...]


Dat volg ik niet, althans, ik zie dat vacuüm niet. Er zijn nog steeds kerken, we noemen het gewoon anders. Dit soort gedrag is integraal onderdeel van menselijk gedrag, of we het nu het label geven van deze of gene religie, of liberalisme of een andere ideologie.

De ene kerk vervangt de andere. Compleet met structuren en kaders. Er is enkel verschil in vorm, en zelfs dat slechts ten deel. Het gedrag blijft hetzelfde.

Welkom bij de participatiemaatschappij als compensatiemechanisme, dit terzijde. Geef me een zzp'er voor vijf jaar, en hij is volgzaam voor het leven.

ik heb het ook verkeerd verwoord denk ik. wat ik eigenlijk bedoelde is dat de kerk samen met de monarchie eigenlijk honderden jaren goed gewerkt heeft kwa stabiliteit. nadat dit wegviel en mensen de mogelijkheden kregen om zelf dingen te creeeren kregen we dingen zoals fascisme en Communisme dat bedoel ik met het vacuum.

en we weten allemaal waartoe dat geleid heeft. de 19de eeuw was wellicht beter geweest voor de mensheid als we de kerk en de monarchie in die tijd hadden gehad. is natuurlijk ook maar een veronderstelling.

maar ja back on topic weer we wijken af.

[CMD-Snake]

defiant schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:34:
Het is een generalisatie, maar de moderne Nederlandse samenleving kent over het algemeen een vast patroon van sociale levensfases:
- School: hierin leer je onder (grote) druk hoe je sociaal moet zijn en welke normen en waarden mensen hierin hanteren, afhankelijk van de groep, omstandigheden en je persoonlijkheid slaagt dit proces of juist niet.
- Vervolgonderwijs: hierin is iedereen opeens vrij en zonder bestaande sociale verbanden zoals het gezin. In deze nieuwe omgeving zonder bestaande verbanden staan mensen vanuit hun menselijk gedrag veel meer open voor vriendschappen en relaties. De meeste vriendschappen en relaties ontstaan daarom in deze levensfase.

School kan ook hard zijn voor mensen. Als je niet bij de juiste groepjes aansluiting krijgt is het ook vrijwel over. En de enorme druk kan er ook voor zorgen dat het daarna effectief over is qua sociale contacten voor sommige kinderen/jong volwassenen. Na deze twee fases volgt dan niets meer ineens en blijft het sociale contact heel oppervlakkig. Een deel van de eenzame jongeren/jong volwassenen zal zou ontstaan zijn vermoed ik.

Overigens, of de kerk zo goed is betwijfel ik. Daar wordt ook hard opgetreden tegen mensen die niet perfect de groepsmening volgen.

Zaken als vloggers en dergelijken volg ik niet, maar ik kan mij wel voorstellen dat dit ook een negatief effect kan hebben. Zie je daar weer die vlogger op zijn of haar gesponsorde vakantie of met andere dure gesponsorde dingen een perfect leven leiden. Uiteraard is meneer of mevrouw ook bloedmooi en heeft geen imperfecties en ze zijn omringd door hun vrienden en geliefden. #humblebrag. Dat zet dan ook onmogelijke standaarden voor sommige mensen.

Bartosy schreef op woensdag 27 september 2017 @ 17:44:
ik lees dat er niet in. wat ik er wel in lees is dat je beter vroeg kan trouwen en aan kinderen beginnen en daar zit zeker wel een waarheid in. Hoe later je aan een gezin begint hoe moeilijker het wordt. en het huwelijk en kinderen zijn een van de weinig dingen die echt zin geven aan het leven. een leven zonder partner en kinderen is voor velen een eenzaam leven.

Dit nu ook niet echt gezond, dit omschrijft ook genoeg mensen die zo weinig eigenwaarde hebben en dit proberen te ontlenen aan anderen om zich heen.

tevens klopt het dat een vrouw bepaalt of ze kinderen met je wilt krijgen en de mannen in een competitie om de vrouwen strijden dat is altijd al zo geweest. dit is natuurlijk ook eerlijk als je het uit een evolutionair oogpunt ziet omdat een vrouw veel meer risico loopt als een man wat kinderen betreft. een vrouw moet voor het kind zorgen en terwijl ze dat doet is ze van oudsher afhankelijk van de bescherming die een man haar bied.

Ah, was daten nog maar zo makkelijk als een vrouw een klap op de kop geven met je knuppel en haar meeslepen naar je gezellige grot!

[RobinHood]

Wat ik zelf merk, als iemand die ook behoorlijk eenzaam kan zijn, is dat ik vooral face to face contact mis. Ik heb meer vrienden dan ooit, maar op 1 na zie ik ze eigenlijk zelden, en dat contact ook vrij snel verwaterd omdat ik 95% van de tijd ze dus alleen spreek via WA.

Eigenlijk gewoon vaker mensen uitnodigen voor een leuke middag of avond, moeten ze alleen wel eens vrij zijn

Da's eigenlijk ook wel probleem, ik ken wel meer mensen die zich eenzaam vinden, en klagen dat ze geen tijd hebben om leuke dingen met vrienden te doen, maar vervolgens wel allemaal verplicht "sociale" dingen doen zoals bij Tante Kees op de koffie, klussen bij Oom Jan en iedere week bij de schoonouders op visite, allemaal dingen waar ze geen zin in hebben. Tja, dan maak je het jezelf ook wel lastig

[Vrijdag]

Bartosy schreef op woensdag 27 september 2017 @ 20:16:
[...]


en we weten allemaal waartoe dat geleid heeft. de 19de eeuw was wellicht beter geweest voor de mensheid als we de kerk en de monarchie in die tijd hadden gehad. is natuurlijk ook maar een veronderstelling.

Als ik dan moet kiezen tussen alleen en bemoeienis van kerk/koning kies ik toch echt voor alleen.

Een kerkgemeenschap is in weze niets anders dan een groepje populaire kinderen op de middelbare school. Er is meestal één/twee leiders die de mores bepalen, de rest hangt er omheen vanwege imago. Iedereen die niet geheel voldoet aan de mores valt er al snel buiten.
Ik heb dat van redelijk dichtbij meegemaakt. Als men geen vriendjes was met de voorgangers/bestuur/ouderlingen zag men je niet staan. Totdat je niet verscheen op een viering of met kerst ofzo, dan werd het wel opgemerkt waarom je er niet was. Terloops kwam de collecte ook nog even ter sprake...

Liever kies ik zelf mijn weg. Nu ben ik dan ook niet eenzaam. Soms wel alleen maar ik heb een paar hele goede vrienden (dat zijn er echt maar drie of vier), ouders en mijn zoontje (co-ouderschap) dus eenzaam, nah. Soms wat dingen ondernemen (motorrijden met mensen van hier bijvoorbeeld), sporten en mijn zoontje naar de opvang brengen zorgt dat ik in elk geval onder de mensen blijf.

Nu heb ik dat programma (nog) niet gezien maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen redelijk gedoemd zijn tot alleen blijven/eenzaamheid. Door omstandigheden of door zichzelf. Ik hoop dat ze er uitkomen.

Wat @RobinHood hierboven aanhaalt is ook zoiets. Men is zo druk bezig populair te doen en mooi weer te spelen op social media dat er voor échte menselijk interactie geen tijd is. Dat is allemaal "moeilijk moeilijk". Nu heb ik bewust geen social media, ik gebruik alleen sporadisch Telegram en Linkedin. En tóch heb ik niet het idee dat ik veel mis. Spreek mijn "groepje mensen" over het algemeen in het echt, hooguit af en toe per mail en gelukkig zijn dat ook niet van die "hier een foto van een ingewikkeld drankje ergens in een supertrendy authentieke bar aan de andere kant van de wereld" mensen dus dat scheelt.

[ Voor 16% gewijzigd door Vrijdag op 27-09-2017 21:05 ]

[defiant]

CMD-Snake schreef op woensdag 27 september 2017 @ 20:42:
School kan ook hard zijn voor mensen. Als je niet bij de juiste groepjes aansluiting krijgt is het ook vrijwel over. En de enorme druk kan er ook voor zorgen dat het daarna effectief over is qua sociale contacten voor sommige kinderen/jong volwassenen. Na deze twee fases volgt dan niets meer ineens en blijft het sociale contact heel oppervlakkig. Een deel van de eenzame jongeren/jong volwassenen zal zou ontstaan zijn vermoed ik.

Ik denk dat het te maken heeft met de attitude van de (westerse) samenleving ten opzichte van school (en andere bezigheden voor kinderen), er wordt vanuit gegaan dat gedragsprocessen die kinderen onderling met elkaar ontwikkelen buiten het klaslokaal geen of weinig toezicht, begeleiding en correctie nodig hebben. Om daarbij meteen de opmerking te plaatsen dat het tegenovergestelde zoals helicopter parenting net zo erg is. Iedereen kent het stereotype beeld van de populaire leerling, de pestkop en gepeste leerling, de wallflower, de alternatieven buiten de populaire groepen, etc, waar men er vanuit gaat dat deze eigenschappen natuurlijk zijn ontstaan en alleen interventie nodig hebben bij conflict.

(De westerse cultuur is qua films en series ook doordrenkt met een bevestiging van deze stereotypes, hoeveel films/series zijn er niet gemaakt over het stereotype beeld van nerds/misfits die buiten de boot vallen).

Ik merk het in mijn omgeving ook als ik hoor hoe ouders praten over hun eigen kinderen. Ze zijn vaak blij en opgelucht dat hun kind sociaal vaardig is en makkelijk contacten en vriendschappen maakt op een manier waarop de indruk wordt gewekt dat ze zelf geen enkele invloed hebben op die eigenschappen.

Deze kijk op opvoeden en scholing werkt hierdoor zelf versterkend, wie sociaal vaardig is profiteert vrij uitbundig van de inrichting het systeem, wie dat niet is en daarbij geen hulp en ondersteuning krijgt valt al snel uit de boot.

Overigens, of de kerk zo goed is betwijfel ik. Daar wordt ook hard opgetreden tegen mensen die niet perfect de groepsmening volgen.

Dat was op zich het punt niet, de kerk en het lokale sociale leven was vroeger een redelijk vast gegeven waaraan mensen zich natuurlijk moesten confirmeren, maar je werd er vanaf het begin af aan bij betrokken en deze structuren spanden over alle levensfases heen (school, studie, werk, pensioen).

Als ik Amerikaanse forums kijk zoals reddit dan zie je dat ook vaak terugkomen bij dit soort discussies, de community van religieuze gemeenschappen is daar nog steeds vaak sterk en open. Daar zijn maar weinig gelijkwaardige alternatieven van voor mensen zonde religieuze affiliatie.

[Hippocampus]

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:04:
Interessant artikel:

De sociale mislukkeling: wanneer, herkenning en gedrag


Dit slaat toch wel de spijker op zijn kop.

Welnee, hoe kan je nou een stukje schrijven (zonder enige bron vermelding overigens) en beweren wat de oorzaken zijn van iets waar de schrijver zelf al geen goede definitie voor geeft.

Ik denk niet dat het een probleem van de laatste decennia is, altijd heb je al outsiders gehad en mensen die ook wel bekend stonden als loner, creep of de lokale dorpsgek.

De 'dorpsgekkies' zijn bijna altijd mensen met een psychische aandoening en hebben daar uiteindelijk zelf weinig invloed op. Het is niet per definitie zo dat al deze mensen zich eenzaam voelen of zichzelf als sociale mislukking zien.

Uiteindelijk zal het zichzelf oplossen. Als je geen contacten kunt leggen, geen partner vinden... kun je je ook niet voortplanten. Eigenlijk een knap staaltje natuurlijke selectie.

Deze redenering is erg vreemd, zelfs in het licht van het artikel. Je doet alsof een enge ziekte hier 'gelukkig' samen met de patiënt termineert.

Dat iemand zich eenzaam voelt hoeft helemaal niks met sociaal mislukt* zijn te maken te hebben.
*(whatever de auteur er ook mee bedoeld)

[Brent]

defiant schreef op woensdag 27 september 2017 @ 21:51:
[...]

Ik denk dat het te maken heeft met de attitude van de (westerse) samenleving ten opzichte van school (en andere bezigheden voor kinderen), er wordt vanuit gegaan dat gedragsprocessen die kinderen onderling met elkaar ontwikkelen buiten het klaslokaal geen of weinig toezicht, begeleiding en correctie nodig hebben. Om daarbij meteen de opmerking te plaatsen dat het tegenovergestelde zoals helicopter parenting net zo erg is. Iedereen kent het stereotype beeld van de populaire leerling, de pestkop en gepeste leerling, de wallflower, de alternatieven buiten de populaire groepen, etc, waar men er vanuit gaat dat deze eigenschappen natuurlijk zijn ontstaan en alleen interventie nodig hebben bij conflict.

(De westerse cultuur is qua films en series ook doordrenkt met een bevestiging van deze stereotypes, hoeveel films/series zijn er niet gemaakt over het stereotype beeld van nerds/misfits die buiten de boot vallen).

Dank voor dit inzicht, heb je er misschien wat meer leesvoer over (die culturele component)?

Ik merk het in mijn omgeving ook als ik hoor hoe ouders praten over hun eigen kinderen. Ze zijn vaak blij en opgelucht dat hun kind sociaal vaardig is en makkelijk contacten en vriendschappen maakt op een manier waarop de indruk wordt gewekt dat ze zelf geen enkele invloed hebben op die eigenschappen.

Dat ouders geen invloed hebben op de sociale vaardigheid van hun kinderen? Bedoelen ze niet meer dat ze blij zijn dat ze hun oogappels niet op dat punt hoeven bijscholen?

Deze kijk op opvoeden en scholing werkt hierdoor zelf versterkend, wie sociaal vaardig is profiteert vrij uitbundig van de inrichting het systeem, wie dat niet is en daarbij geen hulp en ondersteuning krijgt valt al snel uit de boot.

Hier denk ik weleens vaker over na. Is dit een bepaalde kijk op opvoeden of een noodzakelijk effect van
1) ons lidmaatschap van een sociale diersoort
2) (natuurlijke) variabiliteit binnen de soort op sociaal punt
3) het feit dat de soort zo succesvol is dat er letterlijk haast geen ruimte is voor de minder- of anderssocialen?

Op sociaal gebied voel ik me eigenlijk zeer ongemakkelijk in wat ik voor het gemak maar even de moderne dichtbevolkte samenleving. 1) Systemen zijn eenvormig en inflexibel, 2) mensen communiceren veel over niets (wat maakt dat ik maar met weinig mensen aansluiting heb) en 3) er is geen manier om je (enigszins) terug te trekken uit de mainstream en evt. een lokale(re), kleinschaligere cultuur op te zoeken. Met punt 1) heb ik wat ervaring uit een iets minder strak georganiseerd land als NL, en alhoewel er veel werk en tijd in sommige dingen gaan zitten, toch ervoer ik het als luchtiger, omdat iedereen zich bewust is van de tekortkomingen (in meer fundamentele zin: uiteraard is een systeem onvolkomen! In NL voelt zoiets stellen soms als heiligschennis). 2) moeilijk op te lossen, is een effect van het feit dat er nu eenmaal altijd mensen zijn die makkelijk meegaan dan anderen. 3) In NL in het bijzonder is er gewoon geen plaats zonder mensen. In dat andere land waar ik even woonde heb je een groot relatief dunbevolkt binnenland, en het was een soort vanzelfsprekendheid dat mensen die nu eenmaal moeite hebben met alle voorgaande hier naartoe konden. Dat mis ik enorm hier. Een kennis komt uit Canada en mag graag de bossen in, en als ik die verhalen hoor over ruimte dan moet ik concluderen dat wij (Europeanen) dat zo niet kennen (tenzij in zo'n gebied hebt gewoond), en dat ik dat misschien mis.

Verontschuldiging voor de braindump Misschien betekent dit niet meer dan dat ik eigenlijk niet zo'n Nederlander ben als mijn paspoort me doet geloven. Maar (en dat denk ik eerder) misschien betekent het dat we 'iets' over het hoofd zien, waar ik 'iets' niet zo makkelijk vind te definiëren. Het is dus iets als (sociale) ruimte, en iets dieper misschien (ruimte is nodig als er geen oplossing is) dat de manier waarop we 'sociaal' organiseren eigenlijk heel erg nauw is, en mensen er dus makkelijk buiten vallen, en dat we dat niet als gezamenlijk probleem herkennen: het wordt gezien als een probleem van die (sociaal incapabele) persoon (ik zou dus liever van iets als 'anderssociaal' spreken). Of kijk ik nu te diep (in het glaasje)

Om voor mijzelf te spreken, mijn behoefte aan (sociale) ruimte, en de behoefte om daarin niet als uitzondering gezien te worden, doet me soms eenzaam voelen. Ik zie dat ik niet wil of kan 'meedoen' (natuurlijk kan ik dat soms wel even, en heb ik gelukkig familie en vrienden die zich voor mij interesseren), maar dat ik daardoor toch als buitenbeentje wordt gezien. Nu zijn er wel meer condities die mensen zich zo laten voelen (ras, seksuele oriëntatie, religie, etc etc) maar die kunnen vaak (gelukkig) toch op een soort begrip rekenen. Misschien is het misplaatste zelfingenomenheid, maar soms heb ik het idee dat de strijd voor 'sociale ruimte' nog niet op de radar zit, met verschillende klachten zoals eenzaamheid als gevolg.

[Soldaatje]

Ik denk dat sociale vaardigheden niet aangeboren zijn (ok ik kan het fout hebben), als je die als kind niet leert dan heb je later in je leven een probleem.
Dus meer aandacht op basisonderwijs, geef het les als een vak, kan een hoop schelen. En de opvoeding van de ouders/omgeving. Dat gaat dus verder dan alleen optreden tegen pesten, als een kind al geïsoleerd raakt, komt het niet meer goed.

[Flipull]

SomerenV schreef op woensdag 27 september 2017 @ 03:29:
[...]
Zo heb ik iemand gekend die een keer wat ergs had meegemaakt en dat was dan ook het enige waar die persoon over kon praten. Als je daar (na de zoveelste keer) geen trek in had was je egoïstisch en kon je oprotten.

Dat heet een trauma. Zoiets maakt per definitie ongelukkig. De realiteit lijkt dan ook egoïstisch, want niemand is bezig met wat voor het slachtoffer zo belangrijk is. het trauma (verwerken).
Ongelukkig mensen voelen vaak ook niet meer de eigen verantwoordelijkheid. Dat ze zichzelf moeten helpen met het trauma een plekje geven (verwerken). Een ander kan dat niet.

Dit samen maakt dat het slachtoffer vaak asociaal / on-sociaal kan zijn. Onbegrip is een moeilijk ding, maar die werkt altijd 2 kanten op.


Over eenzaamheid:
Ik heb autisme en ADD, en slik ritalin sinds enkele jaren. Zonder ritalin was ik altijd eenzaam, als ik alleen was. Met vrienden eindigde het (met de tijd) altijd in hetzelfde gevoel: ik voelde me eenzaam door andermans onbegrip, wat me boos maakte, en het gevoel dat ik beter af was, zonder zulke vrienden.


Tegenwoordig ben ik nog steeds 90% van de tijd alleen, maar voel me niet meer eenzaam. Zoveel moois waar ik ook alleen van geniet.

Ik ben mijn beste vriend Andere vrienden komen vanzelf wel. Als autist heb ik mensen nodig die letterlijk vertellen wat ze denken, ipv een paringsdans die ik niet snap Anders-sociaal, dan gebruikelijk voor de mens

Nu alleen nog collega's scoren die ook software bouwen

[edit]

Soldaatje schreef op donderdag 28 september 2017 @ 16:48:
Ik denk dat sociale vaardigheden niet aangeboren zijn (ok ik kan het fout hebben)

Mijn anders-sociaal zijn bewijst voor mij dat je het fout hebt Verder geheel eens met je pleidooi

[ Voor 23% gewijzigd door Flipull op 29-09-2017 11:33 ]

[Verwijderd]

Soldaatje schreef op donderdag 28 september 2017 @ 16:48:
Ik denk dat sociale vaardigheden niet aangeboren zijn (ok ik kan het fout hebben), als je die als kind niet leert dan heb je later in je leven een probleem.
Dus meer aandacht op basisonderwijs, geef het les als een vak, kan een hoop schelen. En de opvoeding van de ouders/omgeving. Dat gaat dus verder dan alleen optreden tegen pesten, als een kind al geïsoleerd raakt, komt het niet meer goed.

Vaak zie je wel dat de appel niet ver van de boom valt. Alpha vaders hebben vaak ook alpha kinderen. Ik kan dit niet wetenschappelijk onderbouwen maar volgens mij is het wel zo dat kinderen in bepaalde mate de persoonlijkheid van hun ouders erven.

Later in je volwassen leven, als je geen sociale vaardigheden bezit heb je idd een probleem. Dan kom je ook bijna nergens meer aan de bak komen.

Kun je beter zonder diploma van school afgaan en wel goed kunnen lullen, dan iemand die gepromoveerd is maar nauwelijks over sociale vaardigheden beschikt.

[defiant]

Brent schreef op donderdag 28 september 2017 @ 12:18:
Dank voor dit inzicht, heb je er misschien wat meer leesvoer over (die culturele component)?

Niet zozeer leesvoer, maar kijk naar wat (weliswaar uit Amerika) begon met The Breakfast Club en eindigt met The Inbetweeners of Stranger Things. Hetzelfde paradigma wordt herhaald, de jeugd valt in te delen in vast omlijnde stereotypes, waarvan de meest grove scheidslijn: populair en niet-populair is.

Dat ouders geen invloed hebben op de sociale vaardigheid van hun kinderen? Bedoelen ze niet meer dat ze blij zijn dat ze hun oogappels niet op dat punt hoeven bijscholen?

Ik bedoel dat ze geloven dat ze er zelf geen of weinig invloed op uit kunnen oefenen. Het is weliswaar wat zwart-wit gesteld, maar socialisering wordt beschouwd als een proces wat 'automatisch' correct behoort te verlopen als het kind deelneemt aan bepaalde maatschappelijk geaccepteerde sociale processen (school, sport, hobby, etc). Die attitude negeert zowel de omgeving (niet elke omgeving is inherent positief voor elke kind) als de mogelijkheid van bijsturen (opvoeden kan veel moeite vereisen dan verwacht op sociaal vlak, maar ook iets opleveren).

Om voor mijzelf te spreken, mijn behoefte aan (sociale) ruimte, en de behoefte om daarin niet als uitzondering gezien te worden, doet me soms eenzaam voelen. Ik zie dat ik niet wil of kan 'meedoen' (natuurlijk kan ik dat soms wel even, en heb ik gelukkig familie en vrienden die zich voor mij interesseren), maar dat ik daardoor toch als buitenbeentje wordt gezien. Nu zijn er wel meer condities die mensen zich zo laten voelen (ras, seksuele oriëntatie, religie, etc etc) maar die kunnen vaak (gelukkig) toch op een soort begrip rekenen.

Ongeacht cultuur, religie, etc is urbanisatie inderdaad een bijna universeel gegeven in bijna heel de wereld en waar je steeds moeilijker aan kan ontsnappen. Ik moet ook toegeven dat ik mezelf niet echt thuis voel in zulke dichtbevolkte omgevingen. Urbanisatie is op veel vlakken veeleisender qua sociale skills en inspanning, de leefomgeving is veel dynamischer en veel minder vastomlijnd.

Het is wel zo dat in gebieden met een hogere bevolkingsdichtheid er ook ruimte ontstaat voor subculturen, hoewel de mate van openheid en echt sociaal zijn binnen die subculturen ook wel verschilt.

[Verwijderd]

defiant schreef op zaterdag 30 september 2017 @ 13:20:
[...]

Urbanisatie is op veel vlakken veeleisender qua sociale skills en inspanning, de leefomgeving is veel dynamischer en veel minder vastomlijnd.

Het is wel zo dat in gebieden met een hogere bevolkingsdichtheid er ook ruimte ontstaat voor subculturen, hoewel de mate van openheid en echt sociaal zijn binnen die subculturen ook wel verschilt.

Ik denk dat het weinig uitmaakt, je kunt eenzaam zijn in een stedelijke omgeving of ergens in een hutje op de hei. Als je jarenlang in afzondering leeft wordt iedereen wel gek.

[Brent]

defiant schreef op zaterdag 30 september 2017 @ 13:20:
[...]

Ik bedoel dat ze geloven dat ze er zelf geen of weinig invloed op uit kunnen oefenen. Het is weliswaar wat zwart-wit gesteld, maar socialisering wordt beschouwd als een proces wat 'automatisch' correct behoort te verlopen als het kind deelneemt aan bepaalde maatschappelijk geaccepteerde sociale processen (school, sport, hobby, etc). Die attitude negeert zowel de omgeving (niet elke omgeving is inherent positief voor elke kind) als de mogelijkheid van bijsturen (opvoeden kan veel moeite vereisen dan verwacht op sociaal vlak, maar ook iets opleveren).

Maar welke invloed is er dan? 't Kind (niet) op een club zetten, ze vertellen hoe ze met situatie X moeten omgaan? Ze van school houden wordt in Nederland niet als acceptabel gezien itt bijvoorbeeld de VS (en ik herinner me vaagjes dat Duitsland ook een vorm van 'homeschooling' kent).

[...]

Ongeacht cultuur, religie, etc is urbanisatie inderdaad een bijna universeel gegeven in bijna heel de wereld en waar je steeds moeilijker aan kan ontsnappen. Ik moet ook toegeven dat ik mezelf niet echt thuis voel in zulke dichtbevolkte omgevingen. Urbanisatie is op veel vlakken veeleisender qua sociale skills en inspanning, de leefomgeving is veel dynamischer en veel minder vastomlijnd.

Het is wel zo dat in gebieden met een hogere bevolkingsdichtheid er ook ruimte ontstaat voor subculturen, hoewel de mate van openheid en echt sociaal zijn binnen die subculturen ook wel verschilt.

Urbanisatie kweekt bepaalde culturen, zoals ruimte weer andere culturen kweekt. Of er ruimte voor heeft (daarom gebruik ik dat woord met opzet). Binnen een urbane omgeving zijn misschien culturen mogelijk omdat er meer mensen zijn om die cultuur mee te vormen, maar je sluit ook culturen uit, namelijk culturen waarin ruimte een elementaire rol speelt (te denken van aan jagers, boeren, en ook deed deze podcast van 360 me eraan denken). De mens is een dier, dus de wereld haar natuurlijke omgeving, waar je kijkt, luistert, voelt. In een urbane omgeving ben je meer bezig met soortgenoten dan met de omgeving. Kan dit niet een verklaring zijn? Het is een andere set competenties die je in de diverse omgevingen nodig hebt en tot recht kunt komen.

En dan bovendien: ruimte biedt ruimte. Kunnen verschillende culturen wel echt ontstaan in een urbane omgeving, of is daar toch echt ruimte (en dus enige isolatie) voor nodig? Kan zoiets als de Pennsylvania Dutch zonder ruimte?

[Virtuozzo]

Verwijderd schreef op vrijdag 29 september 2017 @ 15:54:
[...]
Vaak zie je wel dat de appel niet ver van de boom valt. Alpha vaders hebben vaak ook alpha kinderen. Ik kan dit niet wetenschappelijk onderbouwen maar volgens mij is het wel zo dat kinderen in bepaalde mate de persoonlijkheid van hun ouders erven.

Later in je volwassen leven, als je geen sociale vaardigheden bezit heb je idd een probleem. Dan kom je ook bijna nergens meer aan de bak komen.

Kun je beter zonder diploma van school afgaan en wel goed kunnen lullen, dan iemand die gepromoveerd is maar nauwelijks over sociale vaardigheden beschikt.

Tja, maar door de bank genomen zijn die volledig in de war met of niet op de hoogte van wat echt alpha gedrag is. Namelijk niet zoals het beeld dat we kennen, maar juist een functie van verzorgend en zorgzaam gedrag

Sociaal gedrag kent verschillende componenten, genetica is daar één van. Maar dat is niet het fundament, dat is aangeleerd gedrag. Wat we vaak vergeten is dat dit op basis van blootstelling aan omgevingsvariabelen kan zijn, maar ook procesvariabelen (denk aan onderwijs). Beide delen kennen voor- en nadelen, maar net zo goed ingebouwde wetmatigheden (zoals die van de remmende voorsprong).

[Ardana]

mugenmarco schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:04:
Dus, beste mede Tweakers. Hoe kunnen eenzame jong volwassenen uit die sleur komen?

Oprechte feedback krijgen.

Wanneer heb je voor het laatst een goed gesprek met zo'n eenzame, energie-zuigende jongere aangeknoopt? Wanneer heb je hem of haar voor het laatst gewezen op z'n gedrag? En dan in een vorm waar hij wat mee kan? Goede, concrete feedback gegeven en samen oefenen hoe je koetjes-en-kalfjes-gesprekken voert?

Want dát is vaak wat er ontbreekt.

Deze mensen zijn eenzaam omdat ze geen aansluiting vinden, heel vaak wegens het ontbreken van vaardigheden. Die vaardigheden zijn te oefenen - maar als er niemand is die je er op wijst, die je het leert, die je vertelt dat bepaald gedrag (en nee, het "energie-zuigend gedrag noemen heeft niemand wat aan. Dat snapt je alleen als je wéét wat er mee bedoeld wordt) niet wenselijk is.

Hierbij loop je tegen veel problemen aan:
1) het is éng om zo'n jongen aan te spreken
2) het is niet sociaal geaccepteerd
3) je lijkt een verantwoordelijkheid/verplichting tegen zo'n jongen op je te nemen als je het wel doet
4) je loopt risico's dat de ander meer van je verwacht dan je kan geven
5) je moet écht in staat zijn om goed te observeren én concrete feedback te geven waar zo'n jongen wat mee kan.
6) wellicht wíl zo'n jongen zoiets niet eens

Ik zit op dagbesteding voor mensen met een vlekje. Daar zit best een redelijk aantal jongeren bij die zich eenzaam voelt. Wat je regelmatig ziet, is dat er "iets" ontstaat tussen 2 van die jongeren. En na 2 maanden is het weer doodgebloed. Ze misschen gewoon beiden de skills om een langdurige vriendschap op te bouwen. En er is niemand om het ze te leren.

Heel eenvoudig voorbeeld: je bent met iemand in gesprek, an sich een redelijk gesprek, het verhaal gaat over een weer, je bent echt verhalen aan het uitwisselen. Toch heb je er 'n raar gevoel bij, en ben je niet genegen nog 'n keer 'n gesprek aan te knopen. Je kan er echter je vinger niet op leggen. Vaak ligt dat aan zgn. luistervaardigheden, zoals het maken van luistergeluiden ('hmm' zeggen als de ander praat, of een knikje geven van 'ga door'), het samenvatten of het belangstellende vragen stellen. Maar als ongetrainde leek zal je dat niet opvallen, laat staan dat je de ander gericht kan wijzen op het ontbreken daarvan.

Dus nee, jongeren uit de eenzaamheid halen is níet makkelijk.

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:19:
[...]
Hoe verklaar je dan dat veel maatschappelijk succesvolle klootzakken (lees sociopaten) vaak wel veel vrienden hebben, ondanks hun negatieve gedrag?

Deels: gespreksvaardigheden. Het zijn vaak óók mensen die onthouden dat je vrouw vorige week jarig was en je even feliciteren en vragen hoe de verjaardag was, die weten dat je vorig jaar naar Thailand op vakantie bent geweest en nu even bij je aan kloppen om te vragen wat het hoogtepunt van je vakantie daar was (en jou zo een belangrijk gevoel geven). Het zijn mensen die iets voor je kunnen doen (bijv. 'n kruiwagen zijn om ergens binnen te komen).

Het zijn niet alleen maar klootzakken. En sociopaten zijn over het algemeen behoorlijk betrouwbaar. Zolang je ze niet in de weg loopt, zijn ze alleen maar op zoek naar hun eigen voordeel. Dat hoeft echt niet ten nadele van jou te zijn, jij kan daar ook prima voordeel van hebben, want ze weten dat dat ook weer in hun eigen voordeel werkt.

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:04:
Interessant artikel:

De sociale mislukkeling: wanneer, herkenning en gedrag


Dit slaat toch wel de spijker op zijn kop. Ik denk niet dat het een probleem van de laatste decennia is, altijd heb je al outsiders gehad en mensen die ook wel bekend stonden als loner, creep of de lokale dorpsgek. Uiteindelijk zal het zichzelf oplossen. Als je geen contacten kunt leggen, geen partner vinden... kun je je ook niet voortplanten. Eigenlijk een knap staaltje natuurlijke selectie.

Dat icm met de individualisering en feminisering van het land zorgt dat ervoor dat de losers achterblijven op het platteland en de kansrijken (meiden gaan studeren) naar de grote steden trekken. Zo creëer je buurten waar al het plebs zich ophoopt, veelal alleenstaande mannen, dan krijg je frustraties.

WTF? Ik wist dat die site op z'n best onbetrouwbare kwaliteit voorschotelde, maar "schop een vrouw zwanger als oplossing voor eenzaamheid" is toch wel 'n all time low. Geen enkele bron, geen enkele onderbouwing behalve onderbuikgevoel, geen enkel onderzoek, geen enkele referentie. Dat je dit serieus kunt nemen zeg... pffff...

choi99 schreef op woensdag 27 september 2017 @ 15:08:
[quote]SomerenV schreef op woensdag 27 september 2017 @ 09:36:
[Ik zeg dat het aan de persoon kán liggen. Je kan veel of weinig vrienden willen, maar als je als persoon gewoon niet prettig in de omgang bent dan kom je nog nergens]

Wat jij persoonlijk onprettig vindt in de omgang van een persoon hoeft niet het zelfde te betekenen voor ander. Jou manier van omgang die je blijkbaar ok en normaal vindt zal weer bij een ander juist worden ervaren als onprettig.

Er is wel een grote gemene deler van wat gezien wordt als "prettig gedrag" en wat gezien wordt als "niet prettig gedrag". Nu zal die laatste prima een maatje kunnen vinden die dat gedrag níet vervelend vind, maar die kans is gewoon wat kleiner omdat de poel mensen aanzienlijk kleiner is.

Nu kun je wel zeggen "je moet gewoon jezelf zijn", maar daar ben ik het niet mee eens. Ik vind dat je de keuze moet hebben. Je moet wéten "hoe het hoort" (en dat ook kunnen) en vervolgens weloverwogen ervoor kunnen kiezen om het níet zo te doen (en daarvoor dan de "prijs" te betalen, nl. minder / geen vrienden / kennissen hebben).

Verwijderd schreef op vrijdag 29 september 2017 @ 15:54:
[...]
Vaak zie je wel dat de appel niet ver van de boom valt. Alpha vaders hebben vaak ook alpha kinderen. Ik kan dit niet wetenschappelijk onderbouwen maar volgens mij is het wel zo dat kinderen in bepaalde mate de persoonlijkheid van hun ouders erven.

Dit is zo'n beetje het probleem met alle meningen die ik van jou hier op het forum voorbij zie komen. Je hebt een mening en je struint net zo lang op het internet rond, tot je iemand tegen komt die dezelfde mening als jij ventileert, zoals bijv. die link die je eerder gaf.

Probeer eens écht onderzoek te doen. Onbevooroordeeld?

Kun je beter zonder diploma van school afgaan en wel goed kunnen lullen, dan iemand die gepromoveerd is maar nauwelijks over sociale vaardigheden beschikt.

Dit is weer zo'n aanname die nergens op gebaseerd is, en eigenlijk weer een uiting van je jaloezie: iedereen en alles heeft het beter en gemakkelijker dan jij.

Wake up, dat is niet zo.

[RobinHood]

Ik kan me zeker vinden in het eerste deel vinden in het eerste deel van je post @Ardana, ik merk dat ook op mijn werk, er is een nieuwe collega, meid van ongeveer mijn leeftijd, en zij is ook niet heel goed in praten met anderen [net als ik dus :P] maar ik zie dat ze inderdaad nauwelijks nog aanspraak heeft bij de andere collega's, die weten niet echt hoe ze met haar moeten praten en vinden haar inderdaad maar een beetje stil en apart. En dat merkt zij weer, waardoor ze nog stiller wordt. Lekkere cirkel heb je dan

Terwijl ik met haar "gewoon" kan kletsen, het is iets anders dan bij de andere collega's, maar ik vind het juist leuk als ik ook maar 2 minuten een gesprekje met haar kan hebben. Daar haal ik meer uit dan een kwartier koffieleuten met de andere collega's.

En het is dan wel weer typisch dat er collega's zijn die verbaasd zijn dat ik wel met haar kan praten en met allerlei oordelen over haar komen

[defiant]

Brent schreef op zondag 1 oktober 2017 @ 17:52:
Maar welke invloed is er dan? 't Kind (niet) op een club zetten, ze vertellen hoe ze met situatie X moeten omgaan?

De invloed die er is zijn de interacties die het kind meemaakt bij sociale activiteiten (school, sport, etc). Van dat proces heb ik de indruk dat het veelal op de automatische piloot gaat bij veel ouders en ze niet echt het idee hebben wanneer en hoe ze het moeten bijsturen. Laatst las ik ook weer een commentaar in de krant dat leraren het beu zijn dat ouders verwachten dat de school hun kinderen opvoeden.

RobinHood schreef op zondag 1 oktober 2017 @ 22:33:

Collega's kan je net zoals klasgenoten helaas niet kiezen, hierin zul je toch altijd een bepaalde confirmatiedrang en groepsdruk ervaren. Maar ik ben altijd wel van mening dat je op het werk toch in eerste plaatst professioneel moet zijn en met iedereen normaal moet kunnen omgaan, persoonlijke eigenschappen en interesses tenzij ze storend zijn mogen geen belemmering zijn om samen te werken. De drang die je ziet bij sommige bedrijven om bovenmatig in te zetten op teamspirit tot aan het creëren van z.g.n. fraternities gaat imho veel te ver en kan negatief zijn op productiviteit, aangezien je dan alleen selecteert op matchende persoonlijkheden en niet op prestaties.

[SomerenV]

defiant schreef op zondag 1 oktober 2017 @ 22:56:
Collega's kan je net zoals klasgenoten helaas niet kiezen, hierin zul je toch altijd een bepaalde confirmatiedrang en groepsdruk ervaren. Maar ik ben altijd wel van mening dat je op het werk toch in eerste plaatst professioneel moet zijn en met iedereen normaal moet kunnen omgaan, persoonlijke eigenschappen en interesses tenzij ze storend zijn mogen geen belemmering zijn om samen te werken. De drang die je ziet bij sommige bedrijven om bovenmatig in te zetten op teamspirit tot aan het creëren van z.g.n. fraternities gaat imho veel te ver en kan negatief zijn op productiviteit, aangezien je dan alleen selecteert op matchende persoonlijkheden en niet op prestaties.

Dat is het ideaalbeeld maar zo werkt het helaas niet. Het werkt het prettigste als er op sociaal vlak ook een klik is (naast het professionele vlak). En sommige persoonlijke eigenschappen of interesses kunnen wel degelijk een belemmering zijn om prettig samen te werken. Zo heb je collega's die weinig interesse hebben als het gaat om samenspraak in een project. Of collega's die iets te graag in het middelpunt van de belangstelling willen staan. Of collega's die het liefste alle hielen likken. Of collega's die bij het minste al gaan klagen bij de leidinggevende. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden.

Ik trek me er persoonlijk weinig van aan en doe gewoon m'n ding zo goed mogelijk, maar uiteindelijk gaat het hoe dan ook storen en dan verdwijnt langzaam het plezier dat je hebt om er te werken. Hoeft maar om 1 collega te gaan, ook al zit in je een team van 10 man bijvoorbeeld, maar dat kan genoeg zijn om de sfeer te verpesten. Maar als jij als enige van je team niet mee gaat in de groepsdruk om ook leuk mee te doen met die collega dan ben je al vrij snel op jezelf aangewezen.

Overigens heb ik door mijn persoonlijkheid ook niet vaak wat met collega's (en zij niet met mij). Kan vaak wel met iedereen goed overweg, en kan er ook af en toe mee babbelen, maar ik zal er geen ellelange gesprekken mee voeren. Wat dat betreft zijn gesprekjes van 2 minuten ook voor mij meer dan voldoende. Even bijpraten en weer verder.

[BadRespawn]

defiant schreef op woensdag 27 september 2017 @ 14:34:
Het is een generalisatie, maar de moderne Nederlandse samenleving kent over het algemeen een vast patroon van sociale levensfases:
- School: ...

De periode vóór het naar school gaan is ook niet onbelangrijk voor het sociale leven, in die periode is het merendeel vd interactie met de ouders/opvoeders en daar wordt de basis gelegd.

Toevallig net een artikel gelezen dat er verband mee heeft:

How do children construct views of themselves? (van universiteit A'dam)
http://www.uva.nl/en/cont...-views-of-themselves.html
"children develop higher self-esteem when their parents treat them warmly. But they develop lower self-esteem when their parents lavish them with inflated praise."

[ Voor 4% gewijzigd door BadRespawn op 01-10-2017 23:42 ]

[Hippocampus]

Mooi om te zien dat de meeste reacties hier zijn naar de eenzame toe en niet vanuit de eenzame zelf.
De eenzame mankeert dit of dat, de eenzame doet zus of zo. Of over de andere boeg, ik kan wel met een eenzame overweg als ik ze zie.

Eenzaamheid is misschien wel meer zoals ik al eerder in dit topic zei niet per definitie gekoppeld aan sociale vaardigheden maar gewoon het niet kunnen vinden van gelijkgestemden.

Edit: Het is al moeilijk om eenzaamheid te herkennen als men er niet zelf over begint en des te moeilijker om die mensen te helpen.

[ Voor 16% gewijzigd door Hippocampus op 10-10-2017 10:11 ]

[SomerenV]

Hippocampus schreef op dinsdag 10 oktober 2017 @ 00:48:
Mooi om te zien dat de meeste reacties hier zijn naar de eenzame toe en niet vanuit de eenzame zelf.
De eenzame mankeert dit of dat, de eenzame doet zus of zo. Of over de andere boeg, ik kan wel met een eenzame overweg als ik ze zie.

Eenzaamheid is misschien wel meer zoals ik al eerder in dit topic zei niet per definitie gekoppeld aan sociale vaardigheden maar gewoon het niet kunnen vinden van gelijkgestemden.

De kans dat je geen gelijkgestemde kan vinden in een land met meer dan 13 miljoen volwassenen is letterlijk 1 op 13 miljoen. Verdomd kleine kans dus. Statistisch gezien is het dus bijna onmogelijk om niemand te kunnen vinden waar je het goed mee kan vinden. Dus dan gaat de vinger vrij snel richting degene die stelt eenzaam te zijn. Soms is het de persoonlijkheid, soms is het een nare eigenschap, soms het gebrek aan eigen inzet en soms de sociale onbekwaamheid.

Paar voorbeeldjes:
Ik heb een tijdje in een verzorgingstehuis gewerkt en daar zat een man. Kreeg nooit bezoek ook al was het een super vriendelijke vent. De familie van de man kende ik persoonlijk dus ik heb een keer aan een van die kleinkinderen gevraagd waarom er eigenlijk nooit iemand op bezoek kwam. Nou bleek dat ie tijdens veel van de bezoeken op een gegeven moment om wat voor reden dan ook moest denken aan zijn overleden vrouw (was al een aantal jaar geleden gebeurd). Gevolg was dat de man emotioneel werd en de sfeer gewoon compleet omsloeg. Nu is het natuurlijk vreselijk om je vrouw te verliezen waar je al decennia lang mee samen bent maar niemand wil constant met een emotioneel wrak zitten. Die snappen ook best dat het enorm klote is maar een keer is het voor de meesten klaar. Klinkt wat bot maar zo is 't nou eenmaal. Niemand wil tig keer hetzelfde gejammer horen.

Een vriend van me op de middelbare school had gescheiden ouders. Hij woonde bij z'n vader en ging eigenlijk nooit naar z'n moeder ondanks dat ze voor de scheiding nooit problemen hadden. Ouders waren inmiddels een jaar of 4 gescheiden, maar z'n moeder bleef hangen in de tijd dat alles goed ging, dat ze nog samen waren, een gelukkig gezin, etc. Beetje hetzelfde als hierboven en die vriend van me was daar klaar mee. En waarschijnlijk was hij niet de enige.

In beide gevallen resulteerde beginnen over het issue in ruzie en kon je vertrekken want hoe haal je het in je hoofd zo ongevoelig te zijn over zoiets belangrijks. Dat stil blijven staan in een wereld waarin iedereen verder blijft bewegen niet werkt wordt dan voor het gemak even buiten beschouwing gelaten.

En dan ikzelf. Het is dat ik dankzij mijn werk (cameraman) regelmatig onder de mensen ben want zelf zou ik er niet snel op uit gaan. In dat geval zou mijn sociale cirkel wel héél klein worden. Nu vind ik dat persoonlijk prima (de sociale cirkel is nu ook klein) maar genoeg mensen die daar gek van worden. Zelf kan ik moeilijk vrienden maken (deels door hoe ik ben en wat ik zoek in een goede vriend, deels doordat ik sociaal niet echt sterk ben). Als je het thuis blijven zitten daarmee combineert dan zal er nooit wat van komen denk ik.

Hoe je het ook went of keert: iemand is vaak niet door externe factoren eenzaam. Één omdat dat statistisch gezien zo goed als onmogelijk is en twee, omdat je zelf actie moet ondernemen om niet eenzaam te zijn. Op nagenoeg ieder potje past een dekseltje. Als je potje wat kapot is gegaan door de jaren dan moet je dat zien te fixen en vervolgens een dekseltje zoeken. En als je als potje niet op zoek gaan naar een dekseltje ga je er ook geen vinden. Ik ken persoonlijk de meest uiteenlopende personen en die hebben allemaal vrienden die goed bij ze passen.

Uiteraard heb je ook de excentrieke potjes. Denk aan personen die volgens normale standaarden simpelweg niet fijn zijn in de omgang. Niet luisteren naar anderen, altijd klagen, altijd betweterig, altijd maar zuchten, heel vaak pessimistisch, dat soort dingen. Zaken die over het algemeen beschouwd worden als zijnde vervelend. Maar weinig dekseltjes die daarvoor geschikt zijn. Ze zijn er wel maar ze vinden gaat een hels karwei worden. De enige manier om dat te fixen is door je persoonlijkheid aan te passen en dat is niet echt easy om te doen (en daar ga ik niemand toe dwingen).

Edit: Het is al moeilijk om eenzaamheid te herkennen als men er niet zelf over begint en des te moeilijker om die mensen te helpen.

Hoe wil je die mensen helpen? In het geval van trauma's is de enige goede hulp een psychiater. In andere gevallen moeten de mensen gewoon erop uit, misschien met hulp van iemand die de sociale vaardigheden wat kan verbeteren. Maar uiteindelijk moet je die vaardigheden testen en aanscherpen in de praktijk. Niks gaat vanzelf in het geval van vrienden vinden.

[Hippocampus]

SomerenV schreef op vrijdag 13 oktober 2017 @ 01:42:

[knip]

Hoe wil je die mensen helpen? In het geval van trauma's is de enige goede hulp een psychiater. In andere gevallen moeten de mensen gewoon erop uit, misschien met hulp van iemand die de sociale vaardigheden wat kan verbeteren. Maar uiteindelijk moet je die vaardigheden testen en aanscherpen in de praktijk. Niks gaat vanzelf in het geval van vrienden vinden.

In jouw voorbeelden lijkt het er op dat die mensen in de steek gelaten worden omdat niemand ze dus wil aanhoren. Sommige mensen kunnen slecht met grote gebeurtenissen omgaan. Overlijden, scheiden, ziekte, ongeval enz. Als dat zo'n uiting krijgt dat men sociaal niet meer functioneert en je vrienden en familie je laten vallen dan is het eerder tijd voor therapie dan een simpel sociaal bezoekje iedere week.

Ik zal proberen ook een voorbeeld te geven van eenzaamheid zo als ik het eerder aangaf. (storytime )

Een stel is al jaren gelukkig bij elkaar, hebben kinderen en een leuk huis. De kinderen die houden zichzelf wel bezig als ze eenmaal die leeftijd hebben gekregen en moeder is zeer bedreven in haar sociale contacten onderhouden op de tennisclub, de kringloop, de zangclub en in de fitness.
Papa heeft al sinds ie van de unie komt een volle werkweek en komt meestal niet onder de 60 uur uit. Nadat de dokter hem verteld heeft dat ie het serieus rustiger aan moet gaan doen is hij van baan verandert en heeft ie fijn wat meer tijd om in zijn passie te steken, zijn duiven. Die hobby heeft hij samen met zijn vader opgebouwd maar helaas is vader jaren geleden heen gegaan. Zijn vrouw geeft helaas niks om de duiven maar kan er verder goed mee leven, en zal als ze in de buurt is van de dierenwinkel vrijwel altijd even vragen of ze daar nog wat voer moet op pikken.

De jaren gaan voorbij maar pa komt erachter dat nu de intensiteit uit zijn werk is verdwenen ook de passie voor zijn huidige werk niet meer is wat het ooit geweest tijdens zijn vorige baan. Een hele boel van zijn voormalige collega's spreekt hij niet meer vanwege die behoorlijke werkdruk, en van zijn nieuwe collega's zijn er maar drie waarmee hij zo nog eens ander dingen onderneemt. Golven is er daar één van.

Maar tijdens het golfen gaat het altijd maar over werk, auto's of vakantie bestemmingen. Thuis hebben zijn kinderen het te druk met school en vriendjes en vinden dat duiven houden maar stom.
Natuurlijk kon hij dan gelijkgestemden op gaan zoeken bij een club, maar daar kwam hij er al snel achter dat het niet klikt met veel van die mensen want die praten alleen maar over 1 ding, duiven.

Op de verjaardag van de jongste valt de druppel als het gesprek beland op de duiven maar helaas steekt iedereen de gek er mee. Hij kijkt zijn vrouw aan en die heeft de tranen in de ogen staan van het lachen.

De passie die in hem brand maar diegene die hem het meeste dierbaar zijn snappen het niet. Dat kan ook eenzaamheid zijn.

[SomerenV]

Hippocampus schreef op vrijdag 13 oktober 2017 @ 11:32:
[...]


In jouw voorbeelden lijkt het er op dat die mensen in de steek gelaten worden omdat niemand ze dus wil aanhoren. Sommige mensen kunnen slecht met grote gebeurtenissen omgaan. Overlijden, scheiden, ziekte, ongeval enz. Als dat zo'n uiting krijgt dat men sociaal niet meer functioneert en je vrienden en familie je laten vallen dan is het eerder tijd voor therapie dan een simpel sociaal bezoekje iedere week.

Natuurlijk is therapie in zo'n geval beter voor die mensen maar in de gevallen die ik ken wilde ze daar niet aan geloven. Men was gewoon ongevoelig en kon opflikkeren (even kort door de bocht).

Lang verhaal

Oké, dus over normale onderwerpen praten vindt ie niks (ga ik van uit, want het klikte niet op de golfclub) en alleen maar over duiven praten vindt ie ook niks (op de duivenclub). Wat wil de beste man dan?

Een van mijn hobbies is het verzamelen van Star Wars action figures of LEGO. Beetje raar voor een 28-jarige maar goed, /care. Mijn vriendin deed daar ook wat lacherig over maar die ziet dat ik dat spul leuk vindt dus die probeert zich een beetje in te leven in mij. In het geval van die man kan ie beter even een goed gesprek voeren met z'n vrouw over zijn hobby. Dat ze het niks vindt moet ze zelf weten maar om je nou belachelijk te maken met iedereen erbij gaat wat ver. Wat de rest er van vindt moet eerlijk gezegd weinig uit maken.

[Hippocampus]

SomerenV schreef op vrijdag 13 oktober 2017 @ 14:20:
[...]


Natuurlijk is therapie in zo'n geval beter voor die mensen maar in de gevallen die ik ken wilde ze daar niet aan geloven. Men was gewoon ongevoelig en kon opflikkeren (even kort door de bocht).

[...]

Oké, dus over normale onderwerpen praten vindt ie niks (ga ik van uit, want het klikte niet op de golfclub) en alleen maar over duiven praten vindt ie ook niks (op de duivenclub). Wat wil de beste man dan?

Een van mijn hobbies is het verzamelen van Star Wars action figures of LEGO. Beetje raar voor een 28-jarige maar goed, /care. Mijn vriendin deed daar ook wat lacherig over maar die ziet dat ik dat spul leuk vindt dus die probeert zich een beetje in te leven in mij. In het geval van die man kan ie beter even een goed gesprek voeren met z'n vrouw over zijn hobby. Dat ze het niks vindt moet ze zelf weten maar om je nou belachelijk te maken met iedereen erbij gaat wat ver. Wat de rest er van vindt moet eerlijk gezegd weinig uit maken.

Misschien hoef je ook helemaal niet ongelukkig te zijn in je eenzaamheid. Bijvoorbeeld als je genoeg andere zaken hebt om je ei in kwijt te kunnen. Helaas kan het gevoel van eenzaamheid ook gaan overheersen.

In mijn voorbeeld krijgt hij geen gelijkgestemden gevonden omdat het ook helemaal niet zo simpel is zoals de 'er zijn 16 miljoen mensen in Nederland dus als je eenzaam bent doe je zelf iets niet goed' stelling van jou. Mensen zijn complexe sociale dieren en het gaat soms mis met het vinden van voldoening.

Een ander voorbeeld hiervan zijn liefdeloze of koude relaties. Mensen zijn met elkaar getrouwd en groeien uit elkaar maar blijven bij elkaar uit sociale druk, of financiële noodzaak. Dan kan je je ook zomaar eenzaam voelen ondanks je geen sociale mislukking bent, maar je gewoonweg geen connectie meer hebt met je partner op bepaalde gebieden.

Een bijkomend probleem is dat omstanders hier vaak niets van af weten, het wel vermoeden maar niet durven aankaarten of simpelweg gewoon niet willen weten.