LankHoar schreef op woensdag 16 augustus 2017 @ 11:18:
Indien muziek echt je passie is, dan zou ik gewoon gaan voor een opleiding in die richting. Iets doen wat je erg leuk vind is imo veel belangrijker dan iets wat goed verdient. Nu kun je nog makkelijk zoiets doen, later word dat veel moeilijker. En om op een dag, na X jaar in een bepaalde sector te hebben gewerkt, wakker te worden en denken van “hey ik vind hier eigenlijk geen bal aan, wat doe ik nou eigenlijk?” is ook zo jammer

I beg to differ. Vanuit een werkende situatie met een dak boven het hoofd en geld op de bank bedenken dat je eens wat anders wil gaan doen en het roer om gaat gooien is gewoon een luxekeuze uit de categorie "naar welk land zal ik dit jaar op vakantie gaan?". Daar komt geen doodongelukkige depressiviteit aan te pas, hooguit een licht gevoel van onbehagen.
Weet je waar mensen pas écht ongelukkig van worden? Van geen geld hebben. Van hun halve facebook het huis uit zien gaan, huizen kopen, kinderen krijgen, leasebakken rijden, verre vakanties plannen. En jij zit maar te sukkelen tussen borden afwassen en callcenterwerk met een master in de [insert kunstzinnige studie] in je zak, omdat je er té laat achter bent gekomen dat om door te breken in iets artistieks minstens drie van de volgende vier eigenschappen vereist zijn: talent, tijd, geld, netwerk. Je weet wel, dat wat je buurman (suffe inkoopmanager bij Hendriksen Kubotaonderdelengroothandel) wél heeft en daarom speelt zijn bandje ieder weekend ergens anders en staat hij iedere zondag onder jouw kamerraam bij je ouders zijn vintage Volkswagen bandbusje te wassen.
Aan motivatie had het niet gelegen, want je wílde het toch echt, en je hád je ook echt voor 1024% ingezet.... of toch niet? (zo tegen de tijd dat die twijfel begint te knagen, raken de meesten aan de al dan niet voorgeschreven benevelende, bedwelmende of kalmerende middelen)
Nu ben ik absoluut niet tegen het volgen van je dromen, integendeel. Ik zie de uitwerking alleen vaak mis gaan. In plaats van passie's in te delen in "hobby's die geld mogen kosten" en "mogelijke carriereperspectieven om die eerste groep te financieren", zie ik mensen zich vol overgave storten op die eerste. Dat zou geen probleem zijn als punt twee te bereiken is, maar dit is meestal niet het geval. "Maar daar kom je pas achter als je het probeert" is natuurlijk een drogreden, maar wel een hele leerzame
*. De meesten komen hier na een tijdje weer op terug. Zo ongeveer wanneer arm zijn echt niet leuk is, dat callcenter toch niet waar je jezelf drie jaar geleden zag, en het verlangen naar huisje-boompje-beesje en 9-5 regelmaat toch knagender dan toen je nog puber was (herkenbaar, de meesten in mijn vriendenkring die riepen nooit 9-5 conformistisch te willen zijn, hebben nu allemaal koters en bakfietsen, en de mensen die op de middelbare al een 9-5 carriere ambieerden gaan nu nog ieder weekend stuk).
Anderen blijven doorzetten. De ene roept na 10 jaar nog dat "muziek/kunst/etc" zijn leven is, en slechts een bijbaantje als taxichauffeur (á 40 uur in de week) heeft voor de rekeningen. En weer een enkeling giert de bocht uit op z'n
Into The Wild's en gaat met zijn bandje in een
zelfgebouwd bootje naar het Noorderlicht toe.
*)Noot: Ik heb een complottheorie. Namelijk dat opleidingen als [iets kunstzinnigs]+Techniek Opleiding voornamelijk bedoelt zijn om jongeren richting de IT en techniek te laten stromen, zonder dat ze die opties links laten liggen omdat ze denken "IT, saai" of "techniek, vuile handen". De opleidingen Kunst&Media-techniek en Gamedevelopment leveren vooral veel programmeurs af, en weinig kunstenaars of game-bouwers. Zo zie ik de opleiding Geluids&Muziek-techniek ook vooral installateurs en electriciens afleveren en niet de volgende Amar Bose of Akio Morita's. 
Quelle chimère est-ce donc que l'homme? Quelle nouveauté, quel monstre, quel chaos, quel sujet de contradiction, quel prodige!