Wat is je opdracht?

[Christiaan]

Tijd voor een topic dat 100% Levensbeschouwend is.

Een tijdje geleden ontstond in een groep vrienden met wie ik regelmatig samenkom een discussie rondom de opdracht die we voor onszelf zien in dit leven. Na een lang gesprek, was de conclusie dat we daar eigenlijk niet uit kwamen.

Dat vonden we best confronterend. Ten eerste omdat het een groep was waarvan je wel een antwoord zou verwachten (lees: flink belezen, breed geinteresseerd en grotendeels met geloof bezig). Ten tweede omdat het best een wezenlijke vraag is. Als ik naar mezelf kijk, voelt het goed om bezig te zijn met de dingen die ik beschouw als onderdeel van 'mijn opdracht'. De indruk was dat je anders misschien maar een 'beetje leeft om te leven'.

De term 'opdracht' suggereert overigens dat je deze hebt gekregen. Alhoewel dat natuurlijk kan - je kunt een opdracht halen uit een levens- of geloofsovertuiging - kan het wat mij betreft overal uit voortkomen. Een opdracht kan zich uiten in het werk dat je doet of in de zaken die je buiten je werk doet. Het is in elk geval iets waar wat mij betreft levensplezier uit volgt als je er actief mee bezig bent.

De opdracht die ik voor mezelf zie heeft vooral te maken met het bij elkaar brengen van mensen voor positieve verandering. Dat doe ik in mijn werk vooral binnen organisaties (een fijnere werkomgeving scheppen), maar daarbuiten op andere manieren ook. Ik merk dat ik het gaaf vind als dat lukt, baal als ik er lange tijd niets mee bereik, en me ook op dat vlak ook steeds wil blijven ontwikkelen. Het is dus een stimulans en motivator voor mijn ontwikkeling.

Ik ben heel benieuwd of er mensen zijn die hier ook voorbeelden van hebben. Of is het een betekenisloze vraag? Misschien is de term 'opdracht' ook wel niet goed. Kortom; ik ben benieuwd naar jullie inzichten.

[TerraGuy]

In mijn omgeving hoor ik regelmatig 'Wat is je focus?'. Dat geeft in ieder geval ook richting, en hoeft niet perse van anderen te komen, alhoewel het 't ook niet uitsluit.

Wat is het voor mij? Ik heb een aantal focuspunten gekozen. Kwaliteit is een focuspunt voor mij: welke relaties/vriendschappen/familiebanden ik wil houden (en meer tijd en aandacht krijgen) en welke ik loslaat, hoe pijnlijk of eng het ook kan zijn. Bewuster kijken waar ik mijn tijd aan wil besteden en waarom, in alles wat ik doe, niet blijven hangen in gewoonte of veilig of makkelijk. Ik wil ontwikkelen, groeien in kennis en vaardigheden, in sociaal contact, verdieping van relaties, echtheid in contact via bijv. Verbindende Communicatie. Wil dat niet, dan kan ik het beter loslaten en zoeken naar wat anders. Het lijkt egoïstisch, tegelijk merk ik dat er anderen ook mee help en kan inspireren tot 'echtere' keuzes.

Verder zou (anderen helpen/inspireren met) minimaliseren, op gebied van spullen en energieverbruik een focuspunt kunnen zijn, al is dat misschien meer een levensstijl geworden. En mediteren in allerlei vormen, om stabieler en beter gefocust te blijven.

Focus of opdracht: het zorgt in ieder geval voor (mogelijkheid van) uitsluiting van alles wat daar niet toe bijdraagt. GoT'ten bijv. in mijn geval

[Megatron]

Een interessante vraag die ik ook veel in mijn omgeving hoor, hoewel geloof en religie voor mij en mijn naasten geen enkele rol speelt in het leven. Ook ik zou in dezen 'focuspunten' als uitgangspunt willen nemen.

Mijn focuspunten zijn simpelweg in te delen in twee segmenten: de eerste is het leven zo leuk mogelijk maken voor mij en mijn naasten. Dat komt -heel basaal- neer op het samen beleven van dingen waar we plezier in hebben, zoals muziekoptredens bezoeken, muziek maken, films kijken, filosofische gesprekken houden, reizen, borrelen, etc. Maar ook er zijn voor anderen als dat nodig is.

Het tweede is het najagen van persoonlijke dromen en ambities. Ik ben er op gebrand om zoveel mogelijk passies en interesses te verkennen en zelf te proberen. Passieve uitoefening van mijn interesses (luisteren, er over praten met vrienden) is niet genoeg. Ik wil er aan deelnemen en me tussen professionals begeven. Gewoon om te kijken of ik het in me heb om op hetzelfde niveau te komen als zij. Ik ben er absoluut van overtuigd dat het najagen van persoonlijke interesses een ingrediënt is voor persoonlijke ontwikkeling en een gelukkig bestaan. Ik zal dit dan ook mijn hele leven blijven doen.

[ Voor 36% gewijzigd door Megatron op 22-06-2017 11:53 ]

[Albinoraptor]

Heel crue gezegd: voortplanting en je genen doorgeven aan de volgende generatie, dat is je doel en opdracht, de rest is het bijzaak.

[NMe]

Waarom zou je één opdracht moeten hebben? Is een leven niet een samenspel van alles wat je doet? Kun je een heel leven aan gebeurtenissen wel samenvatten in één dingetje? En is iets wat je vandaag als je opdracht ziet over een jaar nog steeds je opdracht? Ik kan me zomaar voorstellen dat de dingen die je belangrijk vindt in je leven helemaal op zijn kop staan als je bijvoorbeeld kinderen krijgt.

Als niet-gelovige vind ik het idee van een "opdracht" eigenlijk het belangrijkste knelpunt van het geloof om bovenstaande redenen. Je zit ofwel met een heel generieke instructie, ofwel je opdracht dekt uiteindelijk de lading van je leven gewoon niet.

[Zenix]

Ik denk dat het beter is om te denken aan een missie/doel/focus dan opdrachten. Met een missie geef jezelf een richting die je kan invullen met opdrachten, dit hoeft niet 1 opdracht te zijn. Er kunnen namelijk meer wegen zijn die uiteindelijke resulteren in het voltooien van de missie.

Zie het als gamen. Je krijgt een missie en die kan je voltooien door een aantal opdrachten te doen. Op welke manier je het invult kan verschillen, zolang je de missie maar voltooid.

[Tuttel]

Geen; life is what happens while making other plans.

Een opdracht/missie impliceert ook dat je het kan behalen en daarna klaar bent, of daarna weer een nieuwe opdracht? Ik zou het eerder een visie noemen dan, een soort staat van zijn waar je in wil verkeren, mijn inziens gelukkig zijn. Wellicht wordt je gelukkig van huisje boompje beestje, van andere mensen gelukkig maken, succesvol zijn of een beetje van alles. Een doel stellen lijkt me eerder een beperking, maar kan me voorstellen dat het je ook focus en houd vast biedt. En dan komen we weer in het speelveld van religie, waar eenzelfde psychologisch construct je een basis biedt.

Ik heb niet de illusie dat ik mezelf nu een doel kan stellen en daar dan mijn leven naar toe werk, wellicht bedenk ik me wel halverwege. Logischer wijs wil ik zelf eerst mijn schaapjes op het droge hebben, daarna huisje, boompje, beestje, kinderen etc. Maar wellicht bedenk ik me ineens wel en besluit ik om een solo wereldreis te maken en eindig ik ineens gelukkig in Thailand met een ladyboy, wie weet?

Mijn inziens is het op de lange termijn, dus een opdracht voor het leven, eerder een beperking van de daadwerkelijke kansen en mogelijkheden in het leven om goed te doen/gelukkig te worden. Echter kan juist dat gevoel van onzekerheid en beperkte controle je misschien juist ongelukkig maken, en is een dergelijk doel juist de manier om gelukkig te worden.

[PietjePuk]

Ik heb helaas geen tijd om een lang antwoord te geven, maar de teleologie van Aristoteles geeft voor mij een antwoord op jouw vraag. Je opdracht in het leven is dan het leven in overeenstemming met je causa finalis.

Edit: Alle opmerkingen die mensen hierboven maken over het hebben van een 'missie' of 'focus' worden door deze theorie verklaart, maar wel vanuit een breder fundament en een logische verklaring waarom dit dan zo belangrijk zou zijn. Ik kan je daarom ook aanbevelen je in dit onderwerp in te lezen, maar haal je info s.v.p. uit een degelijke bron en niet van Wikipedia. Daarvan wordt het alleen maar vaag..

[ Voor 49% gewijzigd door PietjePuk op 22-06-2017 13:59 ]

[Playa del C.]

Ik draai het meestal om en voor mij is 'sterven' de opdracht van het leven. Het leven is verder boeiend genoeg om voor het sterven te doen wat je wil.
In mijn leven ben ik veel bezig met wetenschap en toekomst. Dat is dan in het leven mijn focus.
Als we sterven, kan het zijn dat er niks meer is en dan was mijn leven zoals ik het heb gedaan. Als er wel meer is, dan zal het groter zijn dan wat ons huidige leven is. In de zin van: misschien is dit leven simpelweg een game die je speelt. Doel van een spel is om het uit te spelen, oftewel het einde van je leven halen en dus sterven.
Totaal niet deprimerend bedoeld trouwens. Het is voor mij een reden om alles uit het leven te halen.

[ Voor 3% gewijzigd door Playa del C. op 22-06-2017 16:30 ]

[KopjeThee]

Er is geen harde opdracht. Als je die zoekt, dan zou ik denken aan een biologische opdracht: bijdragen aan het voortbestaan van de mensheid. Misschien is er ook een etische opdracht: Je enigszins fatsoenlijk gedragen. En een egoistische opdracht: het voor jezelf een beetje interresant inrichten.

[Onbekend]

Er is 1 grote opdracht, en dat is zo lang mogelijk leven.
In die ene grote opdracht zit veel kleinere opdrachten, die op hun beurt ook weer uit kleinere opdrachten bestaan.

Een van de kleinere opdrachten is je leven stabiel maken zodat je met je huidige leefpatroon het erg lang vol kunt houden. De onderliggende opdracht daaruit is natuurlijk om voldoende geld verdienen zodat je jezelf kunt onderhouden en in je vrije tijd voldoening uit het leven kunt halen.
En zo kun je erg diep door gaan.

[Gri77ie]

Je opdracht in het leven ? Ik zie meer een levensdoel.... Zorgen dat mijn leven boeiend is en dat ik het zelf naar mijn zin heb. Daarbij haal ik mijn voldoening uit het helpen van mensen/ klein stukje verbetering van de samenleving. Dat is ook waarom ik het werk doe wat ik doe en de hobby's die ik doe en gedaan heb. (brandweer en KNRM)

[Christiaan]

Albinoraptor schreef op donderdag 22 juni 2017 @ 11:40:
Heel crue gezegd: voortplanting en je genen doorgeven aan de volgende generatie, dat is je doel en opdracht, de rest is het bijzaak.

Dat is inderdaad evolutionair gezien best als opdracht te beschouwen. Hij is vrij direct en lekker duidelijk. Maar is dit biologisch imperatief inderdaad iets wat je ziet als iets waar je geluk en voldoening uit haalt? Want dat was deel twee van mijn vraag.

[Christiaan]

NMe schreef op donderdag 22 juni 2017 @ 11:44:
Waarom zou je één opdracht moeten hebben? Is een leven niet een samenspel van alles wat je doet? Kun je een heel leven aan gebeurtenissen wel samenvatten in één dingetje? En is iets wat je vandaag als je opdracht ziet over een jaar nog steeds je opdracht? Ik kan me zomaar voorstellen dat de dingen die je belangrijk vindt in je leven helemaal op zijn kop staan als je bijvoorbeeld kinderen krijgt.

Als niet-gelovige vind ik het idee van een "opdracht" eigenlijk het belangrijkste knelpunt van het geloof om bovenstaande redenen. Je zit ofwel met een heel generieke instructie, ofwel je opdracht dekt uiteindelijk de lading van je leven gewoon niet.

Ja, dat is een goed punt. Ik formuleerde het als 'opdracht', maar daarmee bedoelde ik niet dat het er dan maar eentje kan zijn. De observatie waar deze vraag uit voortkwam was vooral dat het schijnbaar een hele moeilijke vraag is om te beantwoorden voor jezelf.

Wat mij betreft staat de vraag ook geheel los van geloof. Het kan een bron zijn van iets wat je als je opdracht beschouwt. Maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Misschien is een andere, betere, vraag wel: Waar zou je om herinnerd willen worden als je er niet meer bent?

[eric.1]

Christiaan schreef op donderdag 22 juni 2017 @ 20:58:
Waar zou je om herinnerd willen worden als je er niet meer bent?

Naja, is dat het (levens)doel ? Het klinkt misschien egocentrisch, maar wat maakt het uit hoe anderen jou zien wanneer je niet meer in de huidige levensvorm doorgaat.

Ooit heb ik een artikel gelezen over geluk ("happiness"). Ik kan het nu zo snel even niet vinden, maar de strekking was; als je continu bezig bent met wat anderen van je vinden en wat anderen van je denken - zal je nooit "gelukkig" worden.

Dat is natuurlijk wel wat overdreven, aangezien het wel een heel zelfingenomen maatschappij zou worden indien dat geheel waar is, maar het is wel zo dat we niet volledig kunnen beinvloeden hoe anderen over ons denken. (Ik zou bijna zeggen; gelukkig maar). Dusja, maak je daar ook niet (altijd) al te druk om.

Wat is dan mijn doel, focus of opdracht? Sjah, voor mij is het (denk ik) mijn leven zodoende invullen dat ik zoveel mogelijk kan doen wat ik wil en/of leuk vind (klinkt egoistisch - maar dit kan net zo goed het verzorgen van een leuke/fijne en soms lachwekkende omgeving betekenen) - binnen de grenzen en normen die wij onszelf als mensheid hebben opgelegd - voornamelijk samen met mensen die hierin passen (familie, vrienden, partner etc..). Maar ook anderen helpen hun leven in te vullen zoals ze dat graag willen zie ik in zekere mate (voornamelijk voor mijn naasten) als mijn ""opdracht"".

[Salvatron]

Als ik mijn medemensen moet geloven is het mijn opdracht om te werken. Tenminste, ik hoor de hele tijd: "ga werken!", dus blijkbaar vinden mijn medemensen dat het mijn opdracht is om te werken, en zodoende een bijdrage te leveren aan de samenleving. Ik voer dus mijn opdracht niet uit, tenminste als ik mijn medemensen moet geloven.

[Lord Daemon]

PietjePuk schreef op donderdag 22 juni 2017 @ 13:38:
Ik heb helaas geen tijd om een lang antwoord te geven, maar de teleologie van Aristoteles geeft voor mij een antwoord op jouw vraag. Je opdracht in het leven is dan het leven in overeenstemming met je causa finalis.

Maar dit is geen antwoord op de vraag; het is een voorstel om op een bepaalde manier over de vraag na te denken. Als de mens een doeloorzaak (telos, causa finalis) heeft, dan moeten we Christiaans "opdracht" begrijpen als die doeloorzaak; en kunnen we bovendien zeggen dat deze voortkomt uit het menszijn zelf en voor alle mensen gelijk is. Maar over de inhoud van die opdracht zegt dit nog niets en dat is waar het de topicstarter vooral om ging.

Uiteraard heeft Aristoteles daar ook een verhaal over -- het heet de Ethica Nicomachea en is in de Nederlandse vertaling meer dan 300 pagina's dik -- maar dat verhaal volgt niet uit de teleologie zelf en is natuurlijk controversieel.

Heel in het algemeen kunnen we zeggen dat het Aristotelische idee dat het doel van het menselijk leven het eigen geluk is, voor ons moeilijk te accepteren is om minimaal twee redenen. Uit de christelijke traditie hebben wij het idee gekregen dat het geluk van de ander, en zelfs van de willekeurige ander, ook ons doel moet zijn. En uit de traditie waar Nietzsche een kernfiguur in is hebben we het idee gekregen dat authenticiteit in sommige situaties belangrijker is dan geluk -- zoals Nietzsche zijn Zarathustra laat zeggen: "Streef ik dan naar geluk? Ik streef naar mijn werk!"

[PietjePuk]

Lord Daemon schreef op vrijdag 23 juni 2017 @ 12:51:
[...]
Als de mens een doeloorzaak (telos, causa finalis) heeft, dan moeten we Christiaans "opdracht" begrijpen als die doeloorzaak; en kunnen we bovendien zeggen dat deze voortkomt uit het menszijn zelf en voor alle mensen gelijk is. Maar over de inhoud van die opdracht zegt dit nog niets en dat is waar het de topicstarter vooral om ging.

Wat schrijven betreft ben ik nooit heel tactisch, maar ik ga een poging wagen:

De gezamenlijke 'causa finalis' die we als mensen hebben is in gezondheid te overleven en de soort te behouden, denk ik. De teleologie van Aristoteles is dan ook goed toepasbaar op de biologie. Zo zette bijvoorbeeld Linnaeus het werk van Aristoteles voort nadat laatstgenoemde op basis van zijn teleologie soorten wist te categoriseren.

Echter is geen mens hetzelfde en, ook al zijn we groepwezens, is ieder mens uniek. Ieder mens heeft zijn eigen capaciteiten en talenten. Ieders persoonlijke causa finalis is dan ook zelfontplooiing en het volledig benutten van zijn menselijk en uniek bestaan (zoals je ieder soort gereedschap moet gebruiken waar het voor gemaakt is). Moet ik mij dan volledig egocentrisch opstellen? Misschien. Ieder uniek mens levert zijn/haar bijdrage aan de groep. Misschien is jouw causa finalis (dat wat je werkelijk bent) wel het verzorgen van anderen om de soort te behouden. Misschien het solo ontdekken van de wereld en het overbrengen van kennis. Je distantiëren van de groep kan ook grote voordelen opleveren, zelfs suïcide kan dat. Anyhow: wat dat betreft ben je slechts een orgaan in het menselijk organisme.

Wees vooral jezelf, dat is imho je opdracht (ook al kan het een leven lang duren voordat je hebt ontdekt wie je nu echt bent). Daar wordt je ook het gelukkigst van. Dan is het leven inderdaad iets wat gewoon gebeurt en waar je van kan genieten, zonder dat je bezig bent met het maken van 'other plans'

Wat voor zin dat alles heeft in het grotere geheel kan ik je niet vertellen. Net zo min als bijvoorbeeld mijn darmflora kan vertellen dat het mij overeind houdt. Als je er echter van uitgaat dat alles een doel heeft, is het niet meer dan logisch dat uiteindelijk het hele universum bestaat met een bepaald doel. Vanuit diverse religies en andere onderbuikgevoelens wordt geopperd dat dat ter ere van 'god' is, maar wat moeten we ons daar dan bij voorstellen? Als ik jouw vraag beantwoord heb, moeten we dus helaas een veel grotere vraag beantwoorden...

[ Voor 7% gewijzigd door PietjePuk op 25-06-2017 12:01 ]

[Morrar]

Zoals Lord Daemon ook netjes aanstipt is het nog maar de vraag of er een doel is voor de mens en of je die gedachte wilt omarmen. De discussie is vergelijkbaar met de vraag of er een waarheid is en of we die kunnen kennen als mens... Naar mijn mening is er geen "hoger doel" en ik denk al helemaal niet dat dit doel hetzelfde is voor ieder mens. Dit betekent echter niet dat ik iedere dag apathisch in mijn bed blijf liggen (in tegendeel).

Uiteindelijk bepaal je zelf welke doelen je wilt nastreven. Zelf haal ik bijvoorbeeld veel voldoening uit het leren van nieuwe dingen of het proberen te doorgronden van dingen die ik (nog) niet begrijp. Aangezien ik daar plezier uit haal, is een van de doelen die ik nastreef nieuwe kennis vergaren. Daarnaast zijn er nog een aantal doelen; zo vind ik mensen gezellig en houd ik van continuiteit in mijn omgeving. Daarom ben ik aardig op weg naar huisje, boompje, beestje. Om dat doel te bereiken, moet ik echter ook werken. Dat is soms minder leuk, maar acceptabel gezien de doelen die ik mijzelf stel.

Het nastreven van persoonlijk geluk / genot wordt vaak kritisch bekeken, maar volgens mij is dat onterecht. Meestal komen de voorbeelden van stelen of drugs om de hoek. Als je deze voorbeelden echter uitwerkt, blijkt het vrijwel nooit houdbaar op de lange termijn (want anderen zullen het niet pikken of je hebt er de middelen niet voor).

Uiteraard kunnen verschillende mensen verschillende doelen nastreven. Je kunt zelfs op verschillende momenten in je leven heel verschillende doelen nastreven. Waarschijnlijk komen doelen vaak overeen met anderen, maar dit is geen noodzaak. Wel is het natuurlijk voor een groot deel afhankelijk van de cultuur en omgeving waarin je opgroeit.

Kortom, ik geloof niet echt in een universeel doel; je bent zelf het beste in staat doelen te stellen waar je gelukkig van wordt (je kent jezelf immers het beste). Dat er overeenkomsten zijn met anderen, komt door overeenkomsten in soort, cultuur en opvoeding.

[begintmeta]

Mijn opdracht is altijd het juiste te doen, helaas voor mij wat te hoog gegrepen.

[Mx. Alba]

Heel egocentrisch beschouwd is mijn opdracht om gelukkig te zijn. Maar geluksgevoel komt voornamelijk vanuit jezelf. Geluk is niet hebben wat je wil, maar willen wat je hebt. Dus dat is voornamelijk een proces van introspectie.

Naar buiten toe is mijn opdracht volgens mij om me in te spannen voor een gelijkwaardigere samenleving. Ik hoop dat ik in mijn leven meer dan een druppel op een gloeiende plaat daaraan kan toevoegen...

[Poecillia]

Ik heb zo'n tien jaar geleden, na het lezen van de 7 eigenschappen van effectief leiderschap van Covey een persoonlijk statuut opgesteld. Ik heb er nog wel eens wat aan geschaafd, maar het is grotendeels hetzelfde gebleven. Het persoonlijk statuut houdt me alert op enkele valkuilen en bevalt me prima als leidraad voor het leven. Leidraad is niet helemaal hetzelfde als opdracht die ik persoonlijk te specifiek vind.

Hieronder mijn persoonlijk statuut:

· Zorg voor een gezond lichaam: eet matig en sport
· Besteed niet teveel tijd aan kleinigheden en bereid belangrijke dingen goed voor
· Wees zorgzaam voor het gezin
· Erger je niet aan tekortkomingen van anderen
· Neem zelf het initiatief
· Richt je op datgene dat wél kan in plaats van te wachten op het totaal
· Wees optimistisch
· Richt je op samenwerken
· Stel je dienstbaar op
· Zoek actief contact en onderzoek wat de mensen bezig houdt
· Zorg dat je ieder jaar een nieuwe vaardigheid aanleert.

[Christiaan]

Morrar schreef op zondag 25 juni 2017 @ 14:23:
Zoals Lord Daemon ook netjes aanstipt is het nog maar de vraag of er een doel is voor de mens en of je die gedachte wilt omarmen. De discussie is vergelijkbaar met de vraag of er een waarheid is en of we die kunnen kennen als mens... Naar mijn mening is er geen "hoger doel" en ik denk al helemaal niet dat dit doel hetzelfde is voor ieder mens. Dit betekent echter niet dat ik iedere dag apathisch in mijn bed blijf liggen (in tegendeel).

Dat lijkt me raak. Dat hogere doel is er niet, of je kunt hem niet met zekerheid kennen. Dus de keuze moet je uiteindelijk zelf maken. Je verdere post blijft echter in abstractie hangen, dus ik ben wel benieuwd hoe je de vraag zelf zou beantwoorden. Je noemt zelf bijvoorbeeld dat het leiden van een gelukkig leven een mooi doel is (lijkt mij ook!). Maar mijn vraag zou dan vooral zijn wat dat dan is voor jou. Hoe weet je dat? Ik merk dat veel mensen dat verrekte moeilijk vinden om in te vullen.

[Christiaan]

Salvatron schreef op vrijdag 23 juni 2017 @ 01:05:
Als ik mijn medemensen moet geloven is het mijn opdracht om te werken. Tenminste, ik hoor de hele tijd: "ga werken!", dus blijkbaar vinden mijn medemensen dat het mijn opdracht is om te werken, en zodoende een bijdrage te leveren aan de samenleving. Ik voer dus mijn opdracht niet uit, tenminste als ik mijn medemensen moet geloven.

Ja, dus eigenlijk moet je vooral een bijdrage leveren aan de samenleving (hoe vaag dat ook is)? Voel jij ook dat dat een belangrijke taak voor je is? Of niet?

[Salvatron]

Christiaan schreef op dinsdag 27 juni 2017 @ 00:03:
[...]


Ja, dus eigenlijk moet je vooral een bijdrage leveren aan de samenleving (hoe vaag dat ook is)? Voel jij ook dat dat een belangrijke taak voor je is? Of niet?

Nee hoor, het kan mij niet schelen of ik al dan niet een bijdrage lever aan de samenleving.

[ Voor 9% gewijzigd door Salvatron op 28-06-2017 22:11 ]

[Morrar]

Christiaan schreef op dinsdag 27 juni 2017 @ 00:01:
[...]


Dat lijkt me raak. Dat hogere doel is er niet, of je kunt hem niet met zekerheid kennen. Dus de keuze moet je uiteindelijk zelf maken. Je verdere post blijft echter in abstractie hangen, dus ik ben wel benieuwd hoe je de vraag zelf zou beantwoorden. Je noemt zelf bijvoorbeeld dat het leiden van een gelukkig leven een mooi doel is (lijkt mij ook!). Maar mijn vraag zou dan vooral zijn wat dat dan is voor jou. Hoe weet je dat? Ik merk dat veel mensen dat verrekte moeilijk vinden om in te vullen.

Misschien nogal een cliché, maar dat leer je vooral door ervaring. Zo ontdek je vanzelf uiteindelijk waarvan (wie of wat) je energie krijgt en waarvan niet. Ook leer je steeds beter wat je wel kunt maken en wat niet. Met die ervaringen kun je steeds beter je leven vorm (proberen) te geven.

Andere belangrijke les; het loopt nooit zoals je had gepland, dus leer ook daarmee omgaan.

Weinig concreet advies wellicht, maar ik denk dat niemand voor jou kan bepalen hoe jij het beste je leven kan inrichten. Ik kan vertellen wat voor mij werkt en anderen wat voor hun werkt, maar dat kan voornamelijk als inspiratie dienen.

[TommyGun]

Geen idee wat mijn opdracht is, maar ik weet wel wat het niet is; 40 uur/pw werken tot aan de dood....

[FFW]

Het verzamelen van materiele rijkdom en zorgen voor nageslacht is niet voor iedereen erg inspirerend. Het kan allemaal ook anders. Ik vind de 4 hindoestaanse fasen van het leven bijvoorbeeld een enorm boeiende manier waarop het materiele leven een transitie naar het spirituele maakt.

[Cyberpope]

Albinoraptor schreef op donderdag 22 juni 2017 @ 11:40:
Heel crue gezegd: voortplanting en je genen doorgeven aan de volgende generatie, dat is je doel en opdracht, de rest is het bijzaak.

Dus je trekt verkrachtend door het leven??? Dat is namelijk het meest logisch gevolg van bovengenoemde stellingsname.


Voor mijzelf het het doel proberen het goede te doen. Probleem is dat het goede lastige te defineren is.
Ergo altijd blijven twijfelen..........

Voor de rest heeft leven geen nut, maar kun je het zelf wel zin geven.

[caspervc]

Een doelstelling voor mij in het leven is toch wel mijn twee kinderen die ik heb een zo goed mogelijk leven te schenken.

Een leven met waardering voor elkaar en de aarde, een leven met normen en waarden, en een leven waarin ze beter op pad worden geholpen dan ik zelf (ik heb een prima opvoeding en mogelijkheden gehad, ik leg de lat alleen goed hoog.)

[begintmeta]

Cyberpope schreef op woensdag 5 juli 2017 @ 22:23:
...
Voor mijzelf het het doel proberen het goede te doen. Probleem is dat het goede lastige te defineren is.
Ergo altijd blijven twijfelen..........
...

Dat lijkt wel wat op mijn:

begintmeta schreef op maandag 26 juni 2017 @ 00:10:
Mijn opdracht is altijd het juiste te doen, helaas voor mij wat te hoog gegrepen.

en ik moet zeggen dat ik me vaak afvraag of dat wel de juiste opdracht voor mij is, ik ervaar het wat te vaak als te hoog gegrepen: het verleidt me er te vaak toe te veel te denken, te twijfelen - en te weinig te doen.

[Cyberpope]

Dat is erg herkenbaar begintmeta. Het is ook moeilijk om te weten wat goed is, zeker als je nadenkt en doordenkt. Zoals het voorbeeld "genen doorgeven". Als dat je doel is en je doordenkt, moet je wel verkrachtend door het leven gaan. Dus dat kan het doel niet zijn.

Zo is bijna elk doel dat ik formuleer en daarna doordenk onlogisch als je hem doorzet.
Daarnaast hebben al veel grotere geesten als ik hierover nagedacht en die zijn er ook niet uitgekomen. Behalve "het goede doen". Maar dan blijft het probleem "wat is het goede".

[temp00]

Wat is m'n opdracht? Heel simpel, dingen doen/ervaren waar ik gelukkig van word. Niet dat ik overigens geloof dat ik met een bepaalde reden of voorbestemd plan op deze wereld ben gekomen.

[Mx. Alba]

Cyberpope schreef op donderdag 6 juli 2017 @ 19:29:
Dat is erg herkenbaar begintmeta. Het is ook moeilijk om te weten wat goed is, zeker als je nadenkt en doordenkt. Zoals het voorbeeld "genen doorgeven". Als dat je doel is en je doordenkt, moet je wel verkrachtend door het leven gaan. Dus dat kan het doel niet zijn.

Zo is bijna elk doel dat ik formuleer en daarna doordenk onlogisch als je hem doorzet.
Daarnaast hebben al veel grotere geesten als ik hierover nagedacht en die zijn er ook niet uitgekomen. Behalve "het goede doen". Maar dan blijft het probleem "wat is het goede".

Tja, bij "het goede doen" ben je wel verplicht om grotendeels uit te gaan van wat jij zelf goed zou vinden. Het aloude "wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet." Behandel anderen zoals je zelf behandeld zou willen worden. Maar of dat nou echt een doel genoemd kan worden? Het is meer een middel om het Bruto Nationaal Geluk te maximaliseren.

[ Voor 3% gewijzigd door Mx. Alba op 07-07-2017 09:09 ]

[c0burn]

eric.1 schreef op donderdag 22 juni 2017 @ 22:17:
[...]
Ooit heb ik een artikel gelezen over geluk ("happiness"). Ik kan het nu zo snel even niet vinden, maar de strekking was; als je continu bezig bent met wat anderen van je vinden en wat anderen van je denken - zal je nooit "gelukkig" worden.

If you only wished to be happy, this could be easily accomplished; but we wish to be happier than other people, and this is always difficult, for we believe others to be happier than they are.
- Montesquieu

[downtime]

Cyberpope schreef op donderdag 6 juli 2017 @ 19:29:
Het is ook moeilijk om te weten wat goed is, zeker als je nadenkt en doordenkt. Zoals het voorbeeld "genen doorgeven". Als dat je doel is en je doordenkt, moet je wel verkrachtend door het leven gaan. Dus dat kan het doel niet zijn.

Wat een rare gedachtenkronkel. Om je genen door te geven hoef je maar één keer in je leven een kind te verwekken. Daar is geen verkrachting voor nodig.

[begintmeta]

Mx. Alba schreef op vrijdag 7 juli 2017 @ 09:09:
... Maar of dat nou echt een doel genoemd kan worden? Het is meer een middel ...

Ik denk dat het juiste/goede doen in zekere zin wel een 'doel' kan zijn, en zeker een 'opdracht'.

In een consequentionalistische gedachtegang is het (juiste) doen vooral een middel, een middel om de beste toestand te bereiken (het doel heiligt de middelen, het doen is dan een middel). In een deontologische gedachtegang is het (juiste) doen zelf veel eerder doel dan middel.

... bij "het goede doen" ben je wel verplicht om grotendeels uit te gaan van wat jij zelf goed zou vinden. ...

Uiteindelijk ontkom je er niet aan uit te gaan van jezelf. Zoals ik eerder had gepost verleidt het doel 'het juiste doen' mij in mijn ogen eigenlijk teveel ertoe te veel te denken, te twijfelen - en te weinig te doen, alle handelingen moeten eerst door een filter, daarin blijft teveel hangen.

Ik heb voor mezelf dus maar de secundaire opdracht geformuleerd om mijn primaire opdracht 'altijd het juiste doen' niet te serieus te nemen, 'fouten' eerder te accepteren.

Uiteindelijk is de keuze tussen consequentionalisme en deontologie (of het combineren ervan) en keuze, een handeling die wellicht juist of onjuist zou kunnen zijn. Een keuze waar je op zou kunnen 'blijven hangen'

[ Voor 8% gewijzigd door begintmeta op 07-07-2017 09:40 ]

[Mx. Alba]

begintmeta schreef op vrijdag 7 juli 2017 @ 09:30:
Zoals ik eerder had gepost verleidt het doel 'het juiste doen' mij in mijn ogen eigenlijk teveel ertoe te veel te denken, te twijfelen - en te weinig te doen, alle handelingen moeten eerst door een filter, daarin blijft teveel hangen.

Ik heb voor mezelf dus maar de secundaire opdracht geformuleerd om mijn primaire opdracht 'altijd het juiste doen' niet te serieus te nemen, 'fouten' eerder te accepteren.

Inderdaad. Het betere is vaak de vijand van het goede. Vaak worden relatief goede dingen niet gedaan omdat het nog beter zou moeten kunnen - en uiteindelijk wordt er dus niets gedaan.

[Cyberpope]

downtime schreef op vrijdag 7 juli 2017 @ 09:29:
[...]

Wat een rare gedachtenkronkel. Om je genen door te geven hoef je maar één keer in je leven een kind te verwekken. Daar is geen verkrachting voor nodig.

Als het je doel is om je genen door te geven (dus een biologisch imperatief), kom je daar wel op uit. Immers alleen je genen doorgeven is van belang. Als je stelt:

Albinoraptor schreef op donderdag 22 juni 2017 @ 11:40:
Heel crue gezegd: voortplanting en je genen doorgeven aan de volgende generatie, dat is je doel en opdracht, de rest is het bijzaak.

Dan is het even lid worden van de CU of ander clubje dat abortus en anticonceptie wil afschaffen en dan zorgen dat je zo veel mogelijk vrouwen bevrucht. Verkrachting is daarvoor de meest succesvolle strategie. Kijk naar onze vriend Attilla de Hun.

Als je stelt dat dit niet is, want dit ontregeld de samenleving, dan is blijkbaar zorgen voor een leefbare samenleving meer een doel als zo veel mogelijk je genen verspreiden. Ergo, dan kan het doel niet zo simpel zijn als "zorgen voor voorplanting".

En als het gaat om "jouw" genen en de samenleving is niet meer geschikt voor verkrachting (ontgroeid), moeten we dan niet alles inzetten op klonen? Dat is pas ultiem je genen doorgeven.

Of gaat het om een kind opvoeden, je waarden en ideeën doorgeven? Is dat het dan nog van belang dat het jou genen zijn. Of kun je dan ook een kind adopteren? Maar dan is voortplanting blijkbaar ook minder belangrijk.

Ergo, als je de opdracht is "je genen doorgeven en een nieuwe generatie creeren" en je gaat dat doordenken, loop je snel tegen problemen aan rondom die opdracht.

Mx. Alba schreef op vrijdag 7 juli 2017 @ 09:09:
[...]


Tja, bij "het goede doen" ben je wel verplicht om grotendeels uit te gaan van wat jij zelf goed zou vinden. Het aloude "wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet." Behandel anderen zoals je zelf behandeld zou willen worden. Maar of dat nou echt een doel genoemd kan worden? Het is meer een middel om het Bruto Nationaal Geluk te maximaliseren.

Is het dan niet meer onze opdracht om met de weg bezig te zijn ipv het doel. Is doel wellicht bij uitstek een menselijk concept? Een bol die door de ruimte raast heeft geen doel. Evolutie heeft geen doel. Natuur heeft geen doel. Dus waarom moeten wij wel een doel of opdracht hebben?

[ Voor 12% gewijzigd door Cyberpope op 07-07-2017 18:12 ]