Ik zit toch met een ietwat lastige vraagstelling: ik ben het zo'n beetje zat enkel van minder dan het minimumloon rond te komen, elke maand te weinig over te houden, en zelfs hoewel ik (waarschijnlijk) een Wajong-uitkering toegekend zal krijgen (momenteel kwam ik dus nog rond van een studielening), vind ik dit gewoon niet goed genoeg: ik wil ook werkelijk toch eens aan de bak met iets, liefst relevant aan mijn kennis met betrekking tot software.
Ik ben nu 23 jaar oud, en heb duidelijk nog geen enkele dag gewerkt - of zelfs maar op een juiste manier op een school gezeten (vanaf mijn 7e eigenlijk uit het normale onderwijs weggehaald, en ook een aantal psychologische problemen opgelopen, voornamelijk grootschalige faalangst, alsook een gebrek aan sociale vaardigheden). Ik heb aardig wat ervaring opgedaan uit persoonlijke projecten - C++, C#, x86(-64)-reverse-engineering, alsook een paar webdevelopment-conventies, hoewel ik daar toch op achterloop - en ben toch redelijk aanpasbaar op een cognitief vlak, maar een baan vinden, mja, ik heb geen idee hoe, en of dat überhaupt mogelijk is zonder enig diploma.
Van 2008 tot 2016 heb ik in Duitsland gewoond bij mijn moeder, en afgelopen augustus ben ik terugverhuisd naar Nederland (Enschede om precies te zijn) om een poging te wagen een opleiding te volgen, hoewel dit redelijk snel spaak liep op mijn psychologische problemen (ik vond dat ik 'te verschillend' was van de typische 17-19-jarige HBO-student, die weinig geeft om de werkelijke lesstof, en sociaal zeer adept is, en dat als ik daar niet in paste, dat dan vier jaar zitten contraproductief zou zijn, plus dat ik nog altijd 'jaloers' ben op typische jongeren; hierdoor zijn een aantal paniekaanvallen voorgekomen waardoor ik de opleiding dus niet heb mogen volgen), en dus gedwongen werd mij uit te schrijven, en nu zit ik dus in een wat halfslachtige situatie die op lange termijn weinig houdbaar is: ik zit alleen - op mezelf, dus - thuis, doe niets zinvols - buiten werken aan eigen projecten - en leef op financieel vlak ook 'van maand tot maand'.
Nu is mijn vraag dus: hoe kom ik überhaupt aan werk wat ook ietwat passend is (inhoudelijk heb ik, zo werd ook bevestigd door het team van de opleiding die ik volgde, aardig wat weet van algemene materie met betrekking tot softwareontwikkeling: meer dan zelfs de meeste docenten op de hogeschool waar ik zat) en niet schadelijk voor mijn zelfbeeld - een baan waar ik weinig aan heb op de lange termijn zal mij ook weer doen denken dat ik daar niet thuis hoor - is?
Een netwerk heb ik totaal niet - nul vrienden in-persoon, geen professionele contacten, geen familie die van dienst kan zijn, niets niet: enkel een hulpverlener toegewezen door de gemeente voor ambulante begeleiding en een casemanager bij een lokale GGZ-instelling - en ervaring met sociale situaties is ook wat lastig op te doen zonder een kans te hebben zoiets te vinden; en solliciteren op open posities op algemene banensites is ook lastig als het lijkt alsof elke CV die ik instuur (zonder enige referenties en kwalificaties, maar wel met een waslijst aan vaardigheden) direct in de vuilnisbak gekiept wordt, vermoedelijk al helemaal hier in het oosten van het land...
Dusja, ik moet toch ergens beginnen, en ik leg de lat van 'iets' en 'ergens' ook nog niet eens zo hoog: zelfs minimumloon verdienen zou al zeer prettig zijn, en niet de hele dag thuis hoeven zitten is ook wel fijn; maar uitputtend 'menial' werk als 'enige mogelijkheid' zal mij psychisch toch wel opnieuw in een put doen vallen: ik moet werkelijk cognitief actief zijn, want juist daar zitten mijn sterke kanten.
Of moet ik mij dus gewoon neerleggen bij wat vanuit de hulpverlening gesteld wordt dat 'werk eerst toch wel even moet wachten, en ik eerst stabiliteit moet vinden', wat toch wel redelijk lastig is bij constante stress (zowel financieel als sociaal)?!
P.S. Ik weet dat dit forum aardig judgmental kan zijn als het op 'ah, je stelt je aan' aankomt - graag indien mogelijk zulke reacties toch laten zitten.
Ik ben nu 23 jaar oud, en heb duidelijk nog geen enkele dag gewerkt - of zelfs maar op een juiste manier op een school gezeten (vanaf mijn 7e eigenlijk uit het normale onderwijs weggehaald, en ook een aantal psychologische problemen opgelopen, voornamelijk grootschalige faalangst, alsook een gebrek aan sociale vaardigheden). Ik heb aardig wat ervaring opgedaan uit persoonlijke projecten - C++, C#, x86(-64)-reverse-engineering, alsook een paar webdevelopment-conventies, hoewel ik daar toch op achterloop - en ben toch redelijk aanpasbaar op een cognitief vlak, maar een baan vinden, mja, ik heb geen idee hoe, en of dat überhaupt mogelijk is zonder enig diploma.
Van 2008 tot 2016 heb ik in Duitsland gewoond bij mijn moeder, en afgelopen augustus ben ik terugverhuisd naar Nederland (Enschede om precies te zijn) om een poging te wagen een opleiding te volgen, hoewel dit redelijk snel spaak liep op mijn psychologische problemen (ik vond dat ik 'te verschillend' was van de typische 17-19-jarige HBO-student, die weinig geeft om de werkelijke lesstof, en sociaal zeer adept is, en dat als ik daar niet in paste, dat dan vier jaar zitten contraproductief zou zijn, plus dat ik nog altijd 'jaloers' ben op typische jongeren; hierdoor zijn een aantal paniekaanvallen voorgekomen waardoor ik de opleiding dus niet heb mogen volgen), en dus gedwongen werd mij uit te schrijven, en nu zit ik dus in een wat halfslachtige situatie die op lange termijn weinig houdbaar is: ik zit alleen - op mezelf, dus - thuis, doe niets zinvols - buiten werken aan eigen projecten - en leef op financieel vlak ook 'van maand tot maand'.
Nu is mijn vraag dus: hoe kom ik überhaupt aan werk wat ook ietwat passend is (inhoudelijk heb ik, zo werd ook bevestigd door het team van de opleiding die ik volgde, aardig wat weet van algemene materie met betrekking tot softwareontwikkeling: meer dan zelfs de meeste docenten op de hogeschool waar ik zat) en niet schadelijk voor mijn zelfbeeld - een baan waar ik weinig aan heb op de lange termijn zal mij ook weer doen denken dat ik daar niet thuis hoor - is?
Een netwerk heb ik totaal niet - nul vrienden in-persoon, geen professionele contacten, geen familie die van dienst kan zijn, niets niet: enkel een hulpverlener toegewezen door de gemeente voor ambulante begeleiding en een casemanager bij een lokale GGZ-instelling - en ervaring met sociale situaties is ook wat lastig op te doen zonder een kans te hebben zoiets te vinden; en solliciteren op open posities op algemene banensites is ook lastig als het lijkt alsof elke CV die ik instuur (zonder enige referenties en kwalificaties, maar wel met een waslijst aan vaardigheden) direct in de vuilnisbak gekiept wordt, vermoedelijk al helemaal hier in het oosten van het land...
Dusja, ik moet toch ergens beginnen, en ik leg de lat van 'iets' en 'ergens' ook nog niet eens zo hoog: zelfs minimumloon verdienen zou al zeer prettig zijn, en niet de hele dag thuis hoeven zitten is ook wel fijn; maar uitputtend 'menial' werk als 'enige mogelijkheid' zal mij psychisch toch wel opnieuw in een put doen vallen: ik moet werkelijk cognitief actief zijn, want juist daar zitten mijn sterke kanten.
Of moet ik mij dus gewoon neerleggen bij wat vanuit de hulpverlening gesteld wordt dat 'werk eerst toch wel even moet wachten, en ik eerst stabiliteit moet vinden', wat toch wel redelijk lastig is bij constante stress (zowel financieel als sociaal)?!
P.S. Ik weet dat dit forum aardig judgmental kan zijn als het op 'ah, je stelt je aan' aankomt - graag indien mogelijk zulke reacties toch laten zitten.