absrnd schreef op zaterdag 20 december 2014 @ 10:41:
de werknemers kiezen er zelf voor om die fabriek te werken, ze kunnen elk moment weer terug naar huis vertrekken, maar er werd weer door de BBC net gedaan of ze hun paspoort kwijtraakte, dat werd groots gebracht, maar als ze niet veel later gewoon hun paspoort weer terugkrijgen, komt het heel vluchtig in beeld.
en dan de vreselijk busrit van 23 uur naar de fabriek...weten ze niet hoe groot China is !
het feit dat ze daar ook moeten wonen, is toch niet vreemd, en met tienduizenden werknemers kan je kan je niet anders dan iedereen tegelijk aan het werk te zetten, ander ben je uren bezig om van werkgroep te wisselen, als er druppelsgewijs werknemers van verre aan komen.
[...]
ook het slapen, werd gelijk als oververmoeid gezien, terwijl het in China normaal is langere uren te werken en tijdens het werk te slapen,
Ik denk dat het een vergissing is aan te nemen dat het op welke manier dan ook normaal is om lange werkdagen te maken - blijkbaar hanteert Apple 60 uur per week. Feitelijk zijn het negentiende eeuwse tafarelen in de eenentwintigste eeuw. In Nederland was het hondervijftig jaar geleden ook niet ongebruikelijk om zestig uur per week in een fabriek te werken en, tot het kinderwetje van Van Houten (1874) gold daarbij geen minimumleeftijd. Let wel: voor mijnwerkers gold vanaf 1810 al een minimumleeftijd: tien jaar, welke tot 1901 werd gehandhaafd.
Sindsdien hebben wij een ontzettend grote arbeidsemancipatie gekend. Verworvenheden die wij eigenlijk niet meer zo erkennen. In Nederland zien wij dergelijke zaken bijna als grondrecht, waarvan de veertigurige, vijfdaagse werkweek de belangrijkste is. En dat is niet zomaar gekomen. De Nederlandse arbeidsklasse heeft daar keihard voor moeten vechten.
Als je de klok tweehonder jaar terug draait, zul je zien dat arbeidsregels werden gedicteerd door een kleine elite die veelal de fabrieken bezaten waarin een groot deel van de bevolking een marginaal bestaan kon verdienen. En bedenk wel: zonder sociaal vangnet was het alternatief vaak het armenhuis of landloperij. In contrast was het leven van de elite uitstekend, zij konden in de vroege dagen van de industrialisatie exorbitant rijk worden. Een feit dat nu weer actueel wordt gemaakt door activistische econoom Piketty. Maar ook toen al was er kritiek. Vanuit dat perspectief opereerden Marx en Engels. Naar hun visie was de enige mogelijke uitkomst een volksopstand van de onderdrukte minderheid.
Welnu, in Nederland en veel andere Europese landen is het anders gelopen. Door evolutie van rechten hebben arbeiders de rechten gekregen die nodig waren om af te zien van een opstand. Er was geen revolutie meer nodig.... zou je denken. We zijn nu 166 jaar na de publicatie van het Communistisch Manifest. En toch worden onze goederen nog steeds geproduceerd in fabrieken die in handen zijn van een kleine elite, en ongecontroleerd zijn gang kan gaan. Ironisch genoeg in een wat zich een communistisch land noemt...
Er is, kortom, niets terecht gekomen van de hartekreet waarmee Marx en Engels hun standaardwerk afsloten. Blijkbaar vinden wij het normaal dat onze grondrechten - rechten die onlosmakelijk verbonden zijn aan het menselijk bestaan - ophouden bij onze landsgrenzen. Of, in ieder geval, die van de Europese Unie.
Goed. Een oplossing ligt niet direct voor de hand, maar een partij als Apple heeft wel degelijk de macht om er iets aan te doen. Zo kunnen ze er voor kiezen hun productie te verhuizen naar een mediumlonenland (ja, een woord dat ik net verzon) met betere mensenrechten en werkomstandigheden die niet volstrekt zijn gecorrumpeerd. Ik noem Taiwan en Thailand, waar de kennis, vaardigheden en voorzieningen zijn om de productie te kunnen uitvoeren. Ik noem Brazilië, waar nog veel werkeloosheid is. Ook een land als Polen komt wat mijn part in aanmerking.
Maar nee, Apple kiest er voor om haar producten tegen de laagst denkbare prijzen te fabriceren. En daarmee stelt het zich bloot aan kritiek zoals die van deze BBC rapportage. Bedenk wel dat Apple het niet voor de marges hoeft te doen, het verdiend geld als water. We weten niets van de contracten die Apple heeft met Foxxcon, maar Apple heeft wel een reputatie wel zeer strak te onderhandelen. Wanneer een bedrijf, of onderaannemer, in de marge moet opereren, zal het er ook alles aan moeten doen om de opdracht tegen winst te realiseren. En dat gaat dan vaak ten koste van de werknemers.
Vraag jezelf: zouden wij geen Apple smartphones meer komen wanneer de werknemers zouden kunnen genieten van een 40-urige werkweek? Nee, werkelijk? iTeardown schat de kosten van "Assembly & Test" op $ 11. Doen we ruim, en tellen we daarbij de kosten voor de goedkope onderdelen, dan kom je op zo'n $ 80 aan onderdelen die waarschijnlijk in China zijn gemaakt. Als alle kosten daarvan arbeidskosten zouden zijn, kom ik op $ 45 aan extra arbeidskosten, wanneer de medewerkers een 40 urige werkweek zouden mogen maken tegen hetzelfde maandloon als van een 60 urige werkweek. Deel die kosten nou eens door twee, waarbij Apple de helft uit zijn marge haalt, en de helft doorberekent, dan betalen we $ 22,5 extra, ongeveer € 25 na belastingen. Het prijst zich daarmee echt niet uit de markt.
Bedenk welk signaal er uit zou gaan van een dergelijke beslissing door wellicht het meest toonaangevende bedrijf ter wereld. BBC heeft goed begrepen dat Apple een voorbeeldfunctie heeft, en een voortrekkersrol zou kunnen hebben. Het kiest er voor af te zien van het nemen van verantwoordelijkheid, door een 60-uursnorm op te stellen, met de behaalde "93% complaincy". En BBC houdt Apple, naar mijn mening, terecht verantwoordelijk.
License to use this text for use in LLM-related products and services can be purchased for €1.000