Kom ik vorige week op kantoor van een Oracle DBA die ik nog kende van mijn schooljaren. Ik had hem via LinkdeIn gevonden en contact opgenomen en wou wat Oracle dingetjes vragen waar hij blijkbaar veel meer kennis over heeft dan ik. "Fijn", zei hij, "Kom maar eens langs over de middag, dan help ik je wel en praten we wat bij!".
Dus ik vertrek wat 's middags vroeger op kantoor en rij er heen. We maken, na al die jaren, terug kennis, praten wat bij en eten een broodje in zijn kantoor. Het valt me op dat het bureau kaal is. Geen papieren op zijn bureau, slechts één enkele foto van vrouw en kinderen. Alles netjes en geordend, kaal, onpersoonlijk.
Dan zie ik een kartonnen doos met wat persoonlijke spulletjes onder zijn bureau staan. Ik vraag hem of hij misschien net verhuisd is uit een ander kantoor. "Nope," zegt hij, "zit hier al zes jaar in deze kamer. Maar ik neem mijn voorzorgen". En hij lacht, "ze hebben hier soms nogal een onvoorspelbare exit politiek, er wordt nogal vaak kortzichtig paniekvoetbal gespeeld en ik wil voorbereid zijn. Nu al 12 jaar de dans ontsprongen. Dit (en hij wijst op de doos) is al jaren mijn when-the-shit-hits-the-fan-doos. Sta ik in drie minuten op de parking".
(en dat bevestigde dus dat er nog vreemdere mensen dan demichel rondlopen, ik zeg het zelf maar al voor jullie het zeggen)
Vreemd toch. Mijn kantoor is zo'n beetje een "verlengstuk" van mijn woonkamer aan het worden, totaal het tegenovergestelde. Herkent iemand zich in het verhaal van mijn ex-schoolgenoot?
UPDATE: Ik vermeld er even bij, in dat bepaalde kantoor was geen clean desk policy of flexplekken of zo. Alle andere bureaus waren overvol met dossiers en papieren en massa's persoonlijke spullen en zo, alleen dat ene bijna klinisch lege kantoor viel op.
Dus ik vertrek wat 's middags vroeger op kantoor en rij er heen. We maken, na al die jaren, terug kennis, praten wat bij en eten een broodje in zijn kantoor. Het valt me op dat het bureau kaal is. Geen papieren op zijn bureau, slechts één enkele foto van vrouw en kinderen. Alles netjes en geordend, kaal, onpersoonlijk.
Dan zie ik een kartonnen doos met wat persoonlijke spulletjes onder zijn bureau staan. Ik vraag hem of hij misschien net verhuisd is uit een ander kantoor. "Nope," zegt hij, "zit hier al zes jaar in deze kamer. Maar ik neem mijn voorzorgen". En hij lacht, "ze hebben hier soms nogal een onvoorspelbare exit politiek, er wordt nogal vaak kortzichtig paniekvoetbal gespeeld en ik wil voorbereid zijn. Nu al 12 jaar de dans ontsprongen. Dit (en hij wijst op de doos) is al jaren mijn when-the-shit-hits-the-fan-doos. Sta ik in drie minuten op de parking".
(en dat bevestigde dus dat er nog vreemdere mensen dan demichel rondlopen, ik zeg het zelf maar al voor jullie het zeggen)
Vreemd toch. Mijn kantoor is zo'n beetje een "verlengstuk" van mijn woonkamer aan het worden, totaal het tegenovergestelde. Herkent iemand zich in het verhaal van mijn ex-schoolgenoot?
UPDATE: Ik vermeld er even bij, in dat bepaalde kantoor was geen clean desk policy of flexplekken of zo. Alle andere bureaus waren overvol met dossiers en papieren en massa's persoonlijke spullen en zo, alleen dat ene bijna klinisch lege kantoor viel op.
[ Voor 7% gewijzigd door demichel op 04-11-2013 14:12 ]
There are only two rules in life. #1. There always is a loser. #2. Don't be the loser.