We gaan het 6e jaar van de crisis in. De mensen die er nog niks van gemerkt hebben – gelukkig de meesten onder ons – hebben inmiddels bijna een soort schild opgetrokken tegen alle negatieve berichtgeving. Het zal allemaal wel.
Maar ik merk aan mezelf en in mijn omgeving dat het vertrouwen langzaam weg begint te ebben. En dan heb ik het niet over consumentenvertrouwen of baanzekerheid, maar het vertrouwen of ons hele financiële systeem überhaupt nog wel functioneert.
Bij mijzelf is er na de onteigeningen bij de nationalisatie van SNS-Reaal, en de ‘oplossing’ die er nu bij de Cyprus-crisis wordt gekozen iets geknakt. Op Cyprus heeft de regering de toegang tot alle rekeningen bevroren, haalt tot 9,9% van je saldo af, en geeft de rekening op maandagochtend weer vrij.
Het ijzersterke argument vóór deze maatregel is natuurlijk dat de banken anders waarschijnlijk failliet waren gegaan, en de rekeninghouders hun hele tegoed kwijt zouden zijn. Klopt als een bus, maar toch blijft er een gevoel overheersen dat er iets niet klopt. In mijn geval is dat het gevoel dat er op deze manier nooit iets zal veranderen aan hoe banken werken. Nog steeds – na zoveel jaren crisis – kan men nog steeds volledig door de overheid gedekt doen wat men wil en kent men in die sector de hoogste salarisstijgingen. Dit is toch niet meer te verkopen?
Gevaar van ‘Cyprus’ is natuurlijk de mogelijke olievlekwerking. Aan de protesten en onlusten in Italië en met name Spanje worden hier om mij onbekende redenen weinig aandacht besteed, maar dat het daar broeit is wel duidelijk. Als Italiaan of Spanjaard zou ik mij na ‘Cyprus’ serieus af gaan vragen of ik – wonende in een land dat ook redelijk dicht bij die situatie zit – mijn geld ook niet beter veilig kan stellen voordat de overheid hetzelfde geintje flikt. En mocht het daar gebeuren, dan zal de olievlek zich snel uitbreiden over de rest van de EU, tot hier aan toe.
Het lijkt er een beetje op alsof we in een sneltrein zitten (ééntje die helaas wel feilloos functioneert) die we simpelweg niet kunnen stoppen. Elke maatregel die genomen wordt lijkt op dat moment – hoe vervelend ook – het meest logisch en onontkoombaar. Maar al met al is het er de afgelopen jaren niet beter op geworden.
De vraag is nu hoe het tij te keren. Ben zelf eurosceptisch, maar dat enkele punt ben ik al lang voorbij. Het gaat nu om de redding van het (economische) systeem zoals wij het kennen, alsmede die van onze welvaart en die van onze (klein) kinderen. Dus mijn vraag: hoe zouden we hier uit kunnen komen? Verdere integratie (hoewel de overgrote meerderheid daar tegen is), stoppen met de eurozone, verder modderen?
Heeft iemand enig idee?
Maar ik merk aan mezelf en in mijn omgeving dat het vertrouwen langzaam weg begint te ebben. En dan heb ik het niet over consumentenvertrouwen of baanzekerheid, maar het vertrouwen of ons hele financiële systeem überhaupt nog wel functioneert.
Bij mijzelf is er na de onteigeningen bij de nationalisatie van SNS-Reaal, en de ‘oplossing’ die er nu bij de Cyprus-crisis wordt gekozen iets geknakt. Op Cyprus heeft de regering de toegang tot alle rekeningen bevroren, haalt tot 9,9% van je saldo af, en geeft de rekening op maandagochtend weer vrij.
Het ijzersterke argument vóór deze maatregel is natuurlijk dat de banken anders waarschijnlijk failliet waren gegaan, en de rekeninghouders hun hele tegoed kwijt zouden zijn. Klopt als een bus, maar toch blijft er een gevoel overheersen dat er iets niet klopt. In mijn geval is dat het gevoel dat er op deze manier nooit iets zal veranderen aan hoe banken werken. Nog steeds – na zoveel jaren crisis – kan men nog steeds volledig door de overheid gedekt doen wat men wil en kent men in die sector de hoogste salarisstijgingen. Dit is toch niet meer te verkopen?
Gevaar van ‘Cyprus’ is natuurlijk de mogelijke olievlekwerking. Aan de protesten en onlusten in Italië en met name Spanje worden hier om mij onbekende redenen weinig aandacht besteed, maar dat het daar broeit is wel duidelijk. Als Italiaan of Spanjaard zou ik mij na ‘Cyprus’ serieus af gaan vragen of ik – wonende in een land dat ook redelijk dicht bij die situatie zit – mijn geld ook niet beter veilig kan stellen voordat de overheid hetzelfde geintje flikt. En mocht het daar gebeuren, dan zal de olievlek zich snel uitbreiden over de rest van de EU, tot hier aan toe.
Het lijkt er een beetje op alsof we in een sneltrein zitten (ééntje die helaas wel feilloos functioneert) die we simpelweg niet kunnen stoppen. Elke maatregel die genomen wordt lijkt op dat moment – hoe vervelend ook – het meest logisch en onontkoombaar. Maar al met al is het er de afgelopen jaren niet beter op geworden.
De vraag is nu hoe het tij te keren. Ben zelf eurosceptisch, maar dat enkele punt ben ik al lang voorbij. Het gaat nu om de redding van het (economische) systeem zoals wij het kennen, alsmede die van onze welvaart en die van onze (klein) kinderen. Dus mijn vraag: hoe zouden we hier uit kunnen komen? Verdere integratie (hoewel de overgrote meerderheid daar tegen is), stoppen met de eurozone, verder modderen?
Heeft iemand enig idee?
If buying doesn’t mean ownership Then pirating isn’t stealing / iRacing Profiel