In mijn huidige functie heb ik te maken met externe leveranciers die soms niet helemaal doen wat er van ze verwacht wordt. Het behoort tot mijn taken om hierop aan te spreken. Dit doe ik dan ook, en dit gaat dan meestal zo: "Beste leverancier, ik wil graag dat jullie dit nu gaan oppakken". Leverancier antwoordt: "Natuurlijk, volgende week!". Een week later nog niets gehoord, dus ik spreek de leverancier er weer op aan. Er blijkt nog niet gebeurd te zijn, leverancier meldt weer dat ze het gaan oppakken. Afspraak wordt misschien weer niet nagekomen. Ik voel daar verder geen emotie bij, doe gewoon mijn werk, maar stuur een mail of bel en doe alsof ik heel veel erbij voel dus ik schrijf iets van "Wij hechten er grote waarde aan dat dit nu opgelost wordt. Het is voor ons van het grootste belang dat dit probleem uit de wereld geholpen wordt. Ik wijs jullie er op dat er reeds 2 maal een toezegging gedaan is dat deze afspraak nagekomen zou worden, maar dat hier in de praktijk geen gevolg aan gegeven is". Dit heeft soms nog steeds geen effect. Prima, maakt mij niet uit. Ik documenteer alles, dus ik ga naar mijn manager en meld dat ik met klem heb gevraagd dit op te lossen en dat dit niet geholpen heeft. Indien nodig handelt mijn manager het dan verder af en dat beweegt ze bij de betreffende leverancier dan soms wel tot actie (de laatste keer omdat mijn manager dreigde met een claim). Tot zover geen probleem.
Nu had ik laatst een sollicitatie, en daar vroegen ze me wat ik deed als een partij niet deed wat er van ze verlangd werd. Ik antwoordde dat mijn tactiek was om alles te documenterenen het daarna bij mijn manager neer te leggen. Deze tactiek is bewust: Ik zou niet weten wat ik anders moet doen. In mijn privéleven ben ik - naar eigen zeggen - behoorlijk assertief en ben er gauw klaar mee als mensen moeilijk doen. Ik kijk echter wel altijd wat voor machtsmiddelen ik achter de hand heb. Als mijn postitie zwak is dan weet ik dat het niet veel zin heeft om een grote bek te hebben, omdat men daar vermoedelijk niet zo van onder de indruk van zal zijn. Hoe harder je gaat 'schreeuwen', hoe harder ze je gaan uitlachen als je toch geen manieren hebt om je dreigementen waar te maken. Misschien heeft dit er mee te maken dat ik een juridische opleiding genoten heb. Je kijkt dan misschien eerder of het zin heeft om vanuit de positie waarin je verkeert actie te ondernemen.
Tijdens de genoemde sollicitatie werd mij min of meer te verstaan gegeven dat ik bij de beoogde baan niet teveel van de manager moest verwachten en dat de externe partij in kwestie nog veel lastiger was dan ik bij mijn huidige baan gewend was. Mij werd gevraagd wat ik zou doen als de externe partij toch niet zou meewerken. Ik had daar eigenlijk niet zoveel op te zeggen. Als een externe partij het zich kennelijk kan permiteren om de wensen van de opdrachtgever aan zijn laars te lappen, dan moet je eens goed kijken of je deze partij contractueel wel goed hebt verteld wat er van hem verlangd wordt, is mijn eerst ingeving. Ik had echter sterk de indruk dat de personen die de solliciatie afnamen hier anders over leken te denken, en dat voor hun het devies meer in de trant lag van 'blijven zeuren'. Ik verzeker je dat ik kan zeuren als geen ander, en ik kan ook mijn stem verheffen als het moet of iemand (vooral schriftelijk) helemaal fileren, maar ik kan me tegelijkertijd slecht voorstellen dat het normaal gevonden wordt dat dit nodig is in een bepaalde functie.
Wat ik me nu concreet afvraag is wat de mensen die deze sollicitatie afnamen precies van me wilden horen. Misschien ben ik wel naïef en had ik iets moeten zeggen in de trant van dat ik een bijtertje was en het geen probleem vond om een wens 6x te herhalen en ervan hou om eeuwig te blijven smeken (ook al ben ik verstoken van enig machtsmiddel). Toch kan ik me eigenlijk slecht voorstellen dat dit echt is hoe ze het idealiter willen hebben. Het blijft voor mij kortom gissen. Misschien weet iemand hier wat nu de deal is en wat ik precies over het hoofd zie.
Nu had ik laatst een sollicitatie, en daar vroegen ze me wat ik deed als een partij niet deed wat er van ze verlangd werd. Ik antwoordde dat mijn tactiek was om alles te documenterenen het daarna bij mijn manager neer te leggen. Deze tactiek is bewust: Ik zou niet weten wat ik anders moet doen. In mijn privéleven ben ik - naar eigen zeggen - behoorlijk assertief en ben er gauw klaar mee als mensen moeilijk doen. Ik kijk echter wel altijd wat voor machtsmiddelen ik achter de hand heb. Als mijn postitie zwak is dan weet ik dat het niet veel zin heeft om een grote bek te hebben, omdat men daar vermoedelijk niet zo van onder de indruk van zal zijn. Hoe harder je gaat 'schreeuwen', hoe harder ze je gaan uitlachen als je toch geen manieren hebt om je dreigementen waar te maken. Misschien heeft dit er mee te maken dat ik een juridische opleiding genoten heb. Je kijkt dan misschien eerder of het zin heeft om vanuit de positie waarin je verkeert actie te ondernemen.
Tijdens de genoemde sollicitatie werd mij min of meer te verstaan gegeven dat ik bij de beoogde baan niet teveel van de manager moest verwachten en dat de externe partij in kwestie nog veel lastiger was dan ik bij mijn huidige baan gewend was. Mij werd gevraagd wat ik zou doen als de externe partij toch niet zou meewerken. Ik had daar eigenlijk niet zoveel op te zeggen. Als een externe partij het zich kennelijk kan permiteren om de wensen van de opdrachtgever aan zijn laars te lappen, dan moet je eens goed kijken of je deze partij contractueel wel goed hebt verteld wat er van hem verlangd wordt, is mijn eerst ingeving. Ik had echter sterk de indruk dat de personen die de solliciatie afnamen hier anders over leken te denken, en dat voor hun het devies meer in de trant lag van 'blijven zeuren'. Ik verzeker je dat ik kan zeuren als geen ander, en ik kan ook mijn stem verheffen als het moet of iemand (vooral schriftelijk) helemaal fileren, maar ik kan me tegelijkertijd slecht voorstellen dat het normaal gevonden wordt dat dit nodig is in een bepaalde functie.
Wat ik me nu concreet afvraag is wat de mensen die deze sollicitatie afnamen precies van me wilden horen. Misschien ben ik wel naïef en had ik iets moeten zeggen in de trant van dat ik een bijtertje was en het geen probleem vond om een wens 6x te herhalen en ervan hou om eeuwig te blijven smeken (ook al ben ik verstoken van enig machtsmiddel). Toch kan ik me eigenlijk slecht voorstellen dat dit echt is hoe ze het idealiter willen hebben. Het blijft voor mij kortom gissen. Misschien weet iemand hier wat nu de deal is en wat ik precies over het hoofd zie.